Back in Simple Life modus

Mijn Nomadenzomer is begonnen. Het evenwicht zoeken in extremen neem ik héél serieus *lach*: enkele weken small living in Zweden met het Volkswagenbusje, aangevuld met Slow Traveling helemaal tot in Roemenië. Van het hoge Noorden tot het verre ZuidOosten. Het startschot werd ingezet met een dikke knaller. Die van mijn uitlaat jammer genoeg...

Ik was nog niet goed en wel de Duitse grens over toen ik een iets té sterke déjà-vu kreeg naar mijn camino-marinatijdperk, lang genoeg geleden om hier niét verder op in te hoeven gaan trouwens. Anno 1998 was het -in mijn kleine leefwereld- stoer en cool genoeg om met een kapotte uitlaat rond te rijden. In deze moderne tijden en met een leeftijd dubbel zo hoog, duidelijk niét. Met een korte deskundige blik onder mijn vehikel, werd snel duidelijk wat er aan de hand was. De uitlaat is stuk. Je hoeft trouwens niet eens écht een deskundige te zijn om te zien dat je uitlaat los hangt te bengelen. Na het inwinnen van écht deskundig advies (merci Eli), besloot ik toch maar om de uitlaat niet zelf te fixen met een leeg 50cl bierblikje. In plaats daarvan tsjokte ik aan een snelheid gelijk aan die van 7 tonners, heel á l’aise tot in Hamburg, waar boyfriend Hannes me uit de nood kon helpen. Na 14000km in de oude Mercedes bus was het niet extreem moeilijk om de laatste 300 km aan 90km/uur af te leggen.

Niet heel veel later werd de uitlaat gelast en kon de fun écht beginnen. Laatste inkopen in Duitsland, hop, de ferry op naar het mooie Lolland in Zuid-Denemarken. Een glooiend landschap waarbij het landschap van velden & bossen afgewisseld wordt door kleine schattige dorpjes en dit onder een felblauwe hemel. Een half uurtje de zon volgen bracht ons bij het piep, piepklein haventje in Nystad, ons enige kook- en slaapplekje in het land van Lego. Wakker worden met het geluid van de Deense zeemeeuwen en de geur van het zilte water in onze roadtrip neusgaten. Was het door deze verandering van lucht dat ze zo scherp stonden? Wie zal het zeggen? Feit is dat we de dagen die volgden niet anders deden dan onze neus volgen, bij het vinden van de weg, van eten en van de bijna niet te geloven adembenemende slaapplekjes.

Die kleine transporter is dan ook meer dan helemaal geschikt bij het volgen van je neus. Het gevoel van vrijheid werd zelden onderbroken bij het najagen van verlaten en liefst idyllische plekjes. Anders dan de beperking die een grote oude bus met zich meebrengt, bij het parkeren in steden of het inrijden van weggetjes die zonder waarschuwing smaller en smaller worden, zonder te weten of omkeren een optie is.

Met dit vergelijkingsmateriaal nog redelijk vers in mijn systeem, is het extra genieten van het flexibel en wendbaar reizen in het schattige busje, dat mijn hart nog steeds gestolen houdt, weliswaar met mijn eigen goedkeuring.

Sverige, het land van de Vikings
Eens de 18 kilometerslange Øresund brug over, belanden we in het land waar het nationalistische geel-blauw zich graag laat zien. Het land van pipi langkous, Ikea en Abba. Evenveel inwoners als België, gespreid over 15 keer zoveel grond, het grootste deel echter bevolkt door herten, elanden en wilde zwijnen. Voorzien van een oneindigheid aan bossen en meren. Dit, in combinatie met Allemansrecht, maakt Zweden een paradijs voor busjesbewoners, op zoek naar de mooiste natuurspotjes.

Allemansrecht houdt in dat je overal vrij mag kamperen, zonder dit aan de eigenaar te vragen, zolang het niemand hindert, beperkt tot 48uur en zonder sporen achter te laten! Heerlijk!!

Zorgeloos rijden we smalle weggetjes in die kronkelen door een landschap van rode immense boerderijen, niet wetende waar deze ogenschijnlijk openbare weg die geen straat lijkt te zijn, ons naartoe zal brengen. Wat houd ik van dit gevoel: niet weten waar je zal slapen vanavond, benieuwd naar het uitzicht waar ik morgen mee zal ontwaken. De locatiehunter in mezelf staat scherp. Na vele bochten die het paadje maakt door het hoge gras, wordt het locatiehunten nog maar eens beloond. En hoé! Een inhammetje nét groot genoeg voor ons busje en een comfortabel picknickplekje, op enkele meters van het drinkbare 21graden warme water van het grote Vätternmeer. Geen enkele levende ziel rondom ons met amper geluid van de bewoonde wereld. Whaaaaah!!! Helemaal enthousiast het warme water in, appelcider en luchtmatras als trouwe medegenieters én bonus op het vinden van deze plek. Lang leve jagen en lang leve bonussen!
Zó voelen account managers zich dus als ze na vele uren ‘jagen’ een grote vis, euhm klant binnenhalen. Geef mij dan maar het hunten op vrijheid ;-)

De jager in ieder van ons
Feit is dat er in ieder van ons een jager schuilt; in de huisvrouw die op zaterdagochtend, op de markt grabbelt om de beste appels te vangen. In de tiener die met een verbeten gezicht haar laatste energie gebruikt om nét niet als eerste aan de finish te eindigen tijdens de atletiekwedstrijd. Zelfs in de mug, die een delicatesse ziet in deze Belgische vrouw, ver van de bewoonde wereld.

En zo vindt deze (locatie)jager zichzelf even later terug als prooi, wanneer haar pad zich kruist op haar grote boodschap plek, temidden in de natuurlijke habitat van de mug, die maar wat al te graag neerstrijkt op de zachte haarloze witte landingsbaan, midden in het groen.

Life is full of challenges

Maar van uitdagingen terug naar het Simple Life, want dát is waar het hier om gaat, het jagen is en blijft bijzaak (in sé ook voor managers).

The Simple Life. Busje onder gigantische beuken. Zicht op water, bos en lucht. Blauw, groen, blauw. Het laatste restje daglicht vervaagt tegen de tijd dat het middernacht is. Kampvuurtje voor een muggenloze avond. De zon reist enkele uurtjes net onder de horizon om in de heel vroege ochtend opnieuw te verschijnen. Felblauwe lucht en enkele wolkenflarden. Ideaal met iPhone filter ‘dramatisch warm’. Drijvend in een meer op een plekje tussen twee Zweedse dorpjes. Beide met veel puntjes óp of streepjes door de o’s en a’s. Af en toe een Volvo die passeert en een eland dat brult. Warm genoeg voor zonnecrème, fris genoeg voor een haarband. Een tevreden (Duitse) Vikingman aan mijn zijde en een driekleurige viervoeter wiens staart geluk aangeeft.

Zo zag mijn afgelopen week er ongeveer uit. Beëindigd aan Arlanda AirPort waar onze Zweden tijd samen er officieel op zit, weliswaar met nog veel leuke samen-tijd in het vooruitzicht. Elk einde is een nieuw begin en in dit geval is dit laatste de komst van Mechelse heldin en hartsvriendin Griet, live vanuit België.

1 boek. Vele hoofdstukken. Vele personages.
1 leven. Vele reizen. Ontelbare ontmoetingen.

Time is the only thing we have.
Let’s use it wisely.