Mechelen, april 2018
“Wat na het sabatjaar”?
Goeie vraag, want die deadline is inmiddels alweer enkele maanden achter jou en mij. We hebben allemaal een kader nodig. Een speeltuin om onbezorgd in te spelen. Begin 2017 leek mij het kader “sabatjaar” ruim genoeg om al eens veilig in te kunnen verdwalen, rondzwervend door Europa. Met vallen en opstaan leren spelen in het leven van een nomade. Want dat was (en ben) ik: levend zonder vaste woonplaats, zelfs zonder vast plan en ja, ook zonder inkomen. Vrij, zo zou je het kunnen noemen. Maar dat is gerekend zonder de wispelturige en vaak ongrijpbare kantjes van de geest, die zich maar heel moeilijk laat koppelen aan het begrip volledige vrijheid. Voor zover dit al bestaat.
Maar we dwalen af. Dat gebeurt wel eens. Méér dan eens.
Eigenlijk dwaal ik meer af dan dat ik op het pad blijf. And I like it.
Januari 2017 was een breekpunt. Alsof ik op een splitsing stond en wist dat als ik dat ene kronkelpadje zou nemen, het héél erg moeilijk zou zijn om nadien terug op de rechte snelweg te belanden. Ik voélde het toen heel sterk, en met de nodige angst en ook het nodige vertrouwen, ben ik heel bewust toch die kant opgegaan.
Zoals te verwachten, heeft het niet enkel mijn leven in 2017 veranderd, maar ook alle jaren die daarop zullen volgen. En het voelt goed. Het voelt goed om zeker te weten dat ik geen huis in België ga kopen. Het voelt nog beter om daar ook helemaal ok mee te zijn. Vooral dat laatste is nieuw voor me.
Kameleonkwaliteiten in de concrete jungle
Jarenlang hebben mijn kameleonkwaliteiten me veel dienst gedaan, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Zonder dit overleef je niet in deze Concrete Jungle. Zolang je maar niet vergeet dat het énkel kwaliteiten zijn en je niet verandert in een kameleon, maar gewoon jezelf blijft. De eekhoorn die balans blijft zoeken tussen plezier en verantwoordelijkheid, bijvoorbeeld. Of het roodborstje, dat fluitend geniet van zijn klein territorium rond hem.
Dus deze eekhoorn blijft trouw aan haar aard;
Heeft een knus klein kamertje waar ze op kan terugvallen als ze in hometown Mechelen is en blijft verder vrolijk springen van de ene boom naar de andere, vertrouwend op haar pluimstaart om haar evenwicht te bewaren.
Speels wanneer het kan, verantwoordelijk wanneer het moet.
Haar kameleonkwaliteiten bovenhalend wanneer het nodig is, maar immer trouw aan haar ware aard.
Gelukkig zijn het niet enkel katten die steeds op hun pootjes terecht komen :-)
Vandaag
De dag van vandaag geniet ik zoveel mogelijk van het leven, waar dit zich dan ook mag afspelen; Mechelen, India, Nepal, Frankrijk, Berlijn,.... Heel fijn om te voelen dat de ooit zo grote kloof tussen werken en vakantie zo goed als helemaal gedicht is. Geen harde afkick de eerste dagen terug in België na weken rondzwerven doorAzië. Het jaar leven in een bus heeft me genoeg doen afkicken van het strenge en snelle levensritme. Het heeft even geduurd en is nog niet altijd makkelijk om ok te zijn met minder productief te wezen. Al brengt het overduidelijk op, weliswaar niet in financiële termen. Wel qua geluk en gezondheid. Toch al niet te koop anyway. Een gek besefje: mijn leven nà een reis verschilt niet zo veel van mijn leven tijdens een reis. Het leven IS een reis. Waarbij je soms geld krijgt voor de dingen die je doet en je voor andere dingen dient te betalen. Giving and taking. Circle of Life.
Don't go with the flow. BE the flow.
“Wat na het sabatjaar”?
Goeie vraag, want die deadline is inmiddels alweer enkele maanden achter jou en mij. We hebben allemaal een kader nodig. Een speeltuin om onbezorgd in te spelen. Begin 2017 leek mij het kader “sabatjaar” ruim genoeg om al eens veilig in te kunnen verdwalen, rondzwervend door Europa. Met vallen en opstaan leren spelen in het leven van een nomade. Want dat was (en ben) ik: levend zonder vaste woonplaats, zelfs zonder vast plan en ja, ook zonder inkomen. Vrij, zo zou je het kunnen noemen. Maar dat is gerekend zonder de wispelturige en vaak ongrijpbare kantjes van de geest, die zich maar heel moeilijk laat koppelen aan het begrip volledige vrijheid. Voor zover dit al bestaat.
Maar we dwalen af. Dat gebeurt wel eens. Méér dan eens.
Eigenlijk dwaal ik meer af dan dat ik op het pad blijf. And I like it.
Januari 2017 was een breekpunt. Alsof ik op een splitsing stond en wist dat als ik dat ene kronkelpadje zou nemen, het héél erg moeilijk zou zijn om nadien terug op de rechte snelweg te belanden. Ik voélde het toen heel sterk, en met de nodige angst en ook het nodige vertrouwen, ben ik heel bewust toch die kant opgegaan.
Zoals te verwachten, heeft het niet enkel mijn leven in 2017 veranderd, maar ook alle jaren die daarop zullen volgen. En het voelt goed. Het voelt goed om zeker te weten dat ik geen huis in België ga kopen. Het voelt nog beter om daar ook helemaal ok mee te zijn. Vooral dat laatste is nieuw voor me.
Kameleonkwaliteiten in de concrete jungle
Jarenlang hebben mijn kameleonkwaliteiten me veel dienst gedaan, waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Zonder dit overleef je niet in deze Concrete Jungle. Zolang je maar niet vergeet dat het énkel kwaliteiten zijn en je niet verandert in een kameleon, maar gewoon jezelf blijft. De eekhoorn die balans blijft zoeken tussen plezier en verantwoordelijkheid, bijvoorbeeld. Of het roodborstje, dat fluitend geniet van zijn klein territorium rond hem.
Dus deze eekhoorn blijft trouw aan haar aard;
Heeft een knus klein kamertje waar ze op kan terugvallen als ze in hometown Mechelen is en blijft verder vrolijk springen van de ene boom naar de andere, vertrouwend op haar pluimstaart om haar evenwicht te bewaren.
Speels wanneer het kan, verantwoordelijk wanneer het moet.
Haar kameleonkwaliteiten bovenhalend wanneer het nodig is, maar immer trouw aan haar ware aard.
Gelukkig zijn het niet enkel katten die steeds op hun pootjes terecht komen :-)
Vandaag
De dag van vandaag geniet ik zoveel mogelijk van het leven, waar dit zich dan ook mag afspelen; Mechelen, India, Nepal, Frankrijk, Berlijn,.... Heel fijn om te voelen dat de ooit zo grote kloof tussen werken en vakantie zo goed als helemaal gedicht is. Geen harde afkick de eerste dagen terug in België na weken rondzwerven doorAzië. Het jaar leven in een bus heeft me genoeg doen afkicken van het strenge en snelle levensritme. Het heeft even geduurd en is nog niet altijd makkelijk om ok te zijn met minder productief te wezen. Al brengt het overduidelijk op, weliswaar niet in financiële termen. Wel qua geluk en gezondheid. Toch al niet te koop anyway. Een gek besefje: mijn leven nà een reis verschilt niet zo veel van mijn leven tijdens een reis. Het leven IS een reis. Waarbij je soms geld krijgt voor de dingen die je doet en je voor andere dingen dient te betalen. Giving and taking. Circle of Life.
Don't go with the flow. BE the flow.
