- Home
- NOMADE
-
Foto's
- Winter 2020
- Hippie Summer Portugal
- Winter 2019
- Oost Europa (juli - september 2018)
- Zweden (juni -juli 2018)
- India (febr - april 2018)
- Nepal (maart 2018)
- Way back Home (novmber - december 2017)
- Portugal (juni - november 2017)
- Galicië (oktober 2017)
- Spanje (april - juni 2017)
- Frankrijk (feb-april 2017)
- België (februari 2017)
- Black & White
- Panorama
- Yoga
- Contact
Horizontaal evolueren
Daar ben ik wel heel goed in aan het worden, tussen het reizen, schrijven, lezen en slapen door. De wortels die slechts enkele millimeter diep de aarde in reiken, maken deze niet-diepgang ruimschoots goed door hun overvloedigheid. Kleine worteltjes, vertaald naar de vele ervaringen die mijn relatief korte leven rijk is.
De hoeveelheid jobkes, keer op keer vol passie begonnen. De mensen waarmee ik huis, afwas en migrainepillen gedeeld heb. De handvol talen, telkens half onder de knie. Oosterse en westerse culturen, met geestdrift opgesnoven. Extreme feestjes in bos, kraakpand of living, vol overgave beleefd. En over de relaties en de lessen die ik daaruit heb geleerd, zullen we het maar niet hebben.
Allen hebben ze me zo ontzettend veel gebracht. Wanneer ik inzoom, krijg ik de tranen in mijn ogen. Daar zit mijn menstruatiecyclus gegarandeerd tussen. En de dankbaarheid voor die vele verrijkende momenten vormt de druppel. De ogen lopen over waar het hart van vol is. Zoiets.
Dankbaar…
… voor de namiddag olijfplukken, de tweedaagse Fagaras bergtocht en de weken schapen voeren. Voor het delen van verhalen; triestige dementerende-echtgenoot-verhalen, enthousiaste emigratieverhalen of schrijnende alles-kwijt-in-de-brand verhalen. Voor het begeleiden van de Cambodja rondreis, het tappen van berken sap en mijn jobke in het Australische Treehouse Hostel. Dankbaar voor het leren snoeien van bomen, het verkopen van wraps en français en het samen naakt afwassen in het Portugese meer. Ben ik heel erg goed in iets? Niet echt. Vooral niet in naakt afwassen :D Maar bovengemiddeld goed in bovengemiddeld van alles? Reken maar.
Als ik één ding kan, dan is het wel vanalles. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er fier op.
Ik ben geen eik(el)
Ondertussen lijken wortels rondom me vooral verticaal te groeien. Dieper de grond in voor meer stabiliteit en zekerheid. Door hoger op te klimmen in hetzelfde bedrijf met bijhorende 3e promotie en langere titel. Diepere wortels door het bouwen van een tuinhuis achter het zwembad achter de veranda van het nieuwbouwhuis . Diepere wortels door naar een relatietherapeut te gaan en hun koralen, saffieren of zilveren huwelijksverjaardag te vieren.
Ik ben geen diepgewortelde eik die zelden wankelt. Eerder een brede struik met groot bloeipotentieel. Eentje waarvan de worteltjes vlak onder de grond zitten en non stop in horizontale ontwikkeling zijn. Een struik die mee beweegt met de wind en ja, ook af en toe half losgerukt wordt uit de aarde. Om dan na flink wat tranen, twijfels en paniekaanvalletjes op zijn nieuwe plek verder te wortelen. En ja -opnieuw te bloeien-.
Zo voel ik me fier met mijn lach- en expressierimpeltjes die duiden op een goed geleefd leven. Blij met de rugzak aan kennis, ontmoetingen en ervaringen. Meestal toch. Soms kijk ik met afgunst naar het gladdere gezicht van een leeftijdsgenoot met gematigder leven. Af en toe flash ik nog wel eens wanneer ik door die aangeleerde strenge maatschappij bril kijk om te zien dat ik op mijn 37e niets bereikt heb; geen huis, geen carrière, geen kinderen, niet getrouwd en dan nog niet eens rijk. Bril afzetten, stoppen met flashen en zien hoe er op een andere manier geïnvesteerd wordt in mijn leven. Zien dat ik het leven lééf en zo investeer in mezelf, in plaats van in externe en/of tastbare zaken. Niet noodzakelijk de makkelijkste weg. Ik houd dan wel van complexiteit. Maar soms even niet.
En de aarde is vlak
Met een levensverwachting van 82 jaar, is het duidelijk dat wij als mens veel tijd nodig hebben om te leren. Allemaal studenten aan de school van het leven. Die zonder punten. Die zonder duidelijk afgelijnde doelstellingen. En daarom (?) zo verwarrend. Wij Belgen hebben het liever duidelijk. Graag houden we vast aan een duidelijke maatstaf van geluk om naar te streven. Zodat zelfs wanneer je outfit, huis en banksaldo je niet gelukkig maken, je op z’n minst toch al respect verdiend hebt. Respect, de eerste trede op de ladder naar succes. En een succesvol leven is een gelukkig leven. Yep. En de aarde is vlak. Geloofden we ook (veel te) lang.
Zelfs zonder veel verbeelding is het overduidelijk dat de mensheid binnen honderd jaar met verbazing en afkeer terug zal blikken naar deze kortzichtige kijk van ‘de moderne mens’ anno 2018.
Gekke wereld.
Waarom de ons onzichtbaar opgelegde regels van ‘succes’ volgen, wanneer we op zoek zijn naar ‘geluk’. Waarom niet investeren in gezondheid, tijd, natuur en verbinding. Onweerlegbaar de fundamenten voor een leven waarbij je ogen méér lachrimpeltjes maken, je mondhoeken gezellig omhoogkrullen en een tong, nog meer ontspannen dan de baard van Sinterklaas.
Stiekem hoop ik dat we met zijn allen opnieuw evolueren. Weg van macht en status. Dat we inzien dat er geen punten nodig zijn in de vorm van Porsche, oprijlaan met tuinman of designerschoenen. Dat we stoppen met najagen van alweer een volgend doel, waarvan we niet eens zeker weten of we het zélf gekozen hebben. Dat we investeren in gezondheid en verbinding. Die dingen waar we uiteindelijk van hoopten dat we er tijd voor gemaakt hadden…
Daar ben ik wel heel goed in aan het worden, tussen het reizen, schrijven, lezen en slapen door. De wortels die slechts enkele millimeter diep de aarde in reiken, maken deze niet-diepgang ruimschoots goed door hun overvloedigheid. Kleine worteltjes, vertaald naar de vele ervaringen die mijn relatief korte leven rijk is.
De hoeveelheid jobkes, keer op keer vol passie begonnen. De mensen waarmee ik huis, afwas en migrainepillen gedeeld heb. De handvol talen, telkens half onder de knie. Oosterse en westerse culturen, met geestdrift opgesnoven. Extreme feestjes in bos, kraakpand of living, vol overgave beleefd. En over de relaties en de lessen die ik daaruit heb geleerd, zullen we het maar niet hebben.
Allen hebben ze me zo ontzettend veel gebracht. Wanneer ik inzoom, krijg ik de tranen in mijn ogen. Daar zit mijn menstruatiecyclus gegarandeerd tussen. En de dankbaarheid voor die vele verrijkende momenten vormt de druppel. De ogen lopen over waar het hart van vol is. Zoiets.
Dankbaar…
… voor de namiddag olijfplukken, de tweedaagse Fagaras bergtocht en de weken schapen voeren. Voor het delen van verhalen; triestige dementerende-echtgenoot-verhalen, enthousiaste emigratieverhalen of schrijnende alles-kwijt-in-de-brand verhalen. Voor het begeleiden van de Cambodja rondreis, het tappen van berken sap en mijn jobke in het Australische Treehouse Hostel. Dankbaar voor het leren snoeien van bomen, het verkopen van wraps en français en het samen naakt afwassen in het Portugese meer. Ben ik heel erg goed in iets? Niet echt. Vooral niet in naakt afwassen :D Maar bovengemiddeld goed in bovengemiddeld van alles? Reken maar.
Als ik één ding kan, dan is het wel vanalles. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er fier op.
Ik ben geen eik(el)
Ondertussen lijken wortels rondom me vooral verticaal te groeien. Dieper de grond in voor meer stabiliteit en zekerheid. Door hoger op te klimmen in hetzelfde bedrijf met bijhorende 3e promotie en langere titel. Diepere wortels door het bouwen van een tuinhuis achter het zwembad achter de veranda van het nieuwbouwhuis . Diepere wortels door naar een relatietherapeut te gaan en hun koralen, saffieren of zilveren huwelijksverjaardag te vieren.
Ik ben geen diepgewortelde eik die zelden wankelt. Eerder een brede struik met groot bloeipotentieel. Eentje waarvan de worteltjes vlak onder de grond zitten en non stop in horizontale ontwikkeling zijn. Een struik die mee beweegt met de wind en ja, ook af en toe half losgerukt wordt uit de aarde. Om dan na flink wat tranen, twijfels en paniekaanvalletjes op zijn nieuwe plek verder te wortelen. En ja -opnieuw te bloeien-.
Zo voel ik me fier met mijn lach- en expressierimpeltjes die duiden op een goed geleefd leven. Blij met de rugzak aan kennis, ontmoetingen en ervaringen. Meestal toch. Soms kijk ik met afgunst naar het gladdere gezicht van een leeftijdsgenoot met gematigder leven. Af en toe flash ik nog wel eens wanneer ik door die aangeleerde strenge maatschappij bril kijk om te zien dat ik op mijn 37e niets bereikt heb; geen huis, geen carrière, geen kinderen, niet getrouwd en dan nog niet eens rijk. Bril afzetten, stoppen met flashen en zien hoe er op een andere manier geïnvesteerd wordt in mijn leven. Zien dat ik het leven lééf en zo investeer in mezelf, in plaats van in externe en/of tastbare zaken. Niet noodzakelijk de makkelijkste weg. Ik houd dan wel van complexiteit. Maar soms even niet.
En de aarde is vlak
Met een levensverwachting van 82 jaar, is het duidelijk dat wij als mens veel tijd nodig hebben om te leren. Allemaal studenten aan de school van het leven. Die zonder punten. Die zonder duidelijk afgelijnde doelstellingen. En daarom (?) zo verwarrend. Wij Belgen hebben het liever duidelijk. Graag houden we vast aan een duidelijke maatstaf van geluk om naar te streven. Zodat zelfs wanneer je outfit, huis en banksaldo je niet gelukkig maken, je op z’n minst toch al respect verdiend hebt. Respect, de eerste trede op de ladder naar succes. En een succesvol leven is een gelukkig leven. Yep. En de aarde is vlak. Geloofden we ook (veel te) lang.
Zelfs zonder veel verbeelding is het overduidelijk dat de mensheid binnen honderd jaar met verbazing en afkeer terug zal blikken naar deze kortzichtige kijk van ‘de moderne mens’ anno 2018.
Gekke wereld.
Waarom de ons onzichtbaar opgelegde regels van ‘succes’ volgen, wanneer we op zoek zijn naar ‘geluk’. Waarom niet investeren in gezondheid, tijd, natuur en verbinding. Onweerlegbaar de fundamenten voor een leven waarbij je ogen méér lachrimpeltjes maken, je mondhoeken gezellig omhoogkrullen en een tong, nog meer ontspannen dan de baard van Sinterklaas.
Stiekem hoop ik dat we met zijn allen opnieuw evolueren. Weg van macht en status. Dat we inzien dat er geen punten nodig zijn in de vorm van Porsche, oprijlaan met tuinman of designerschoenen. Dat we stoppen met najagen van alweer een volgend doel, waarvan we niet eens zeker weten of we het zélf gekozen hebben. Dat we investeren in gezondheid en verbinding. Die dingen waar we uiteindelijk van hoopten dat we er tijd voor gemaakt hadden…
