This is my LIFE

Leven in een bus is alsof je in je vorige leven geleefd hebt met de knop op fast forward, aan 2x, 8x of soms zelfs aan 64x de snelheid. Full Speed. Niet geheel abnormaal dat er hier op sommige momenten een onrust-gevoel de kop opsteekt en het heeel erg raar en onwennig aanvoelt nu alles zijn gewone gangetje gaat. Ben ik misschien een tikkeltje verslaafd aan drama? Ja, laat het schaamrood op m’n wangen weten.  Laat ik dan maar mild voor mezelf zijn in deze drama-loze afkick periode, aangezien het best Cold Turkey aanvoelt met momenten.  Leren leven zonder een fast-forward, leven volgens het ritme dat snel genoeg vooruit gaat om vooruit te gaan en traag genoeg om alles bewust mee te maken. Om zelfs even – indien gewenst- stil te staan. 
 
 
Verslaafd aan pure diepgaande ervaringen…
Ook al leef ik aan slow-speed, er is wel degelijk vanalles aan het gebeuren.  Niet enkel de landschappen rondom me veranderen naarmate ik het binnenland rond Madrid achter me laat en zo richting zuiden rijd, ook IK verander.  Mijn oogkleppen worden heeeeeeel minimaal per keer wat wijder. Zoals een beugel ongemerkt je tanden verhuist en je glimlach groter maakt, zo wordt mijn wereld en perceptie ongemerkt breder.  Waar ik gisteren nog kinderlijk blij was paarden en koeien in het wild aan de overkant van het meer te zien grazen, sta ik vandaag tijdens een wandeling tussen de koeien en paarden. Hoe kan ik ooit nog excited zijn van een paard in een stal of een koe in de wei?
No way back.
​
Je hebt de smaak van een écht goeie koffie leren waarderen. No way dat je hart nog sneller gaat slaan van een doorloopkoffie bij de oma of een senseo.
Je hebt kennisgemaakt met vrije feestjes in een bos, zonder security, dure dranken of ego-dj-affiche, waar je helemaal vrij en los kan dansen, zonder dresscode, zonder beperkingen.  No way dat je nog kan genieten van een jaren 80 feestje in een jeugdhuis waar je allemaal op elkaar gepropt staat te dansen tot 3uur. Stipt.
Zo ontzettend jammer is het dan wanneer je na deze pure diepgaande (paard/koffie/dans) ervaringen weer terug moet gaan naar je manège/senseo/jeugdhuis leven, toch?
Wel, ik houd zo ontzettend van deze pure ervaringen dat ik er lichtjes verslaafd aan ben, zo zou je het wel kunnen stellen.  En hoe meer je ervan proeft, hoe meer je wil ontdekken en hoe groter de kloof wordt tussen jou en de mensen die in hun wereld blijven.  Zeker ook reizen vergroot op die manier de kloof tussen hoe jij naar dingen kijkt en hoe anderen de wereld blijven zien.  Maar wat reizen bij mij doet, doet iets anders bij jou: (klein)kinderen krijgen bijvoorbeeld. Halftijds gaan werken. Zelfstandige worden…. Al waar jìj voor kiest en wat jouw wereld vergroot.  Al je vriendinnen staan met open mond te kijken naar het zwarte paard in de wei terwijl jij weer wegdroomt naar het moment dat het paard en jij helemaal vrij waren in de bergen.  Alsof je na het kijken van een kleurenfilm terug naar zwart-wit gaat. Jammer maar helaas: je neemt geen genoegen meer met z/w.
 
Op het eerste zicht zou iedereen die bij z/w blijft, wel gek zijn. Maar zo is het natuurlijk niet. Mensen zijn kuddedieren. Liever met zijn allen naar z/w kijken dan in je eentje naar kleur.  Ergens volledig logisch. Liever met zijn allen klagen over het slechte belgische weer, de weinige verlofdagen en de hoge werkdruk, dan alleen in het zonnetje wakker te worden, met nog een  411 vrije dagen vòòr je en alle tijd van de wereld voor zelfontwikkeling, natuur en rust. 
Moeilijke keuze. Kracht en belang van verbondenheid wordt onderschat.
Aangezien ik voor scenario 2 gekozen heb, bestaat de ‘oplossing’ er volgens mij uit mijn perceptie aanpassen en verbondenheid op andere manier invullen.
 
Door nieuwe ontmoetingen, door zachtjes wat plannen te laten rijpen voor nieuwe projectjes, afspreken met goede ‘thuis’ vrienden,…  Doen wat voor joù goed voelt en de rest volgt.
Levend bewijs: laatste dagen/weken een aaneenschakeling van ongeplande ontmoetingen… Eerst Els en Herman die hun route wat gewijzigd hebben zodat we samen konden genieten van ons prachtig 360° uitzicht bij Siguënza op goede vrijdag.  Ik was nog niet goed en wel terug in mijn alone-vibe of enkele sms-en later had Sarah haar vlucht al geboekt richting Malaga voor de dag erna.  I’m only one decission away.  Alsof het zo gepland was, kwam het zo uit dat ik enkele heerlijke uurtjes kon doorbrengen met mijn Soulmate Lander onderweg naar Tarifa.  Allemaal diepgaande vervullende ontmoetingen met mensen die ook kiezen voor leven in kleur.
Love it!
 
En alsof ik hiermee nog niet vervuld genoeg zou zijn, ontmoet ik hier en daar, niet te veel en niet te weinig ook nog wat nieuwe mensen in kleur. Sommige reizen al zo lang dat ze niet eens lijken te herinneren dat er ooit een wereld zonder kleur was!
Elke ontmoeting brengt weer nieuwe inzichten en zo ook ergens wat meer rust op deze reis naar binnen.  Zo besefte ik na de leerrijke ontmoeting in het rustige El Chorro met Jürgen dat als ik écht in een bus wil wonen, het ook écht niet als vakantie mag bekijken. Dat ik tijd zal moeten nemen om noodzakelijk onderhoud te doen, om de roest een keertje van binnenuit aan te pakken en meer van dat hm leuks.  Inderdaad, het is geen reisje. Ik ben niet met vakantie.  Zoveel werd duidelijk wanneer ik aan de babbel geraakte met een superhondenvriend op het strand, die het heerlijk vond om uren met Mila op het strand te spelen. Zij was daar op vakantie met een vriendin die daar een appartementje heeft.  Op de logische vraag of ik ook op vakantie was (situatieschets: samen met Sarah onder een parasol met een ijsje in ons hand een kleurtje aan het pakken in onze bikini op de Costa Tropical) wist ik even niet wat te zeggen. Vakantie? Euhm nee. Woon of werk ik hier dan? Tja, nee ook niet.  Haha. Even een gek gevoel in deze gekke situatie dat ik niet meteen kan antwoorden op de vraag of ik op verlof ben of niet. Haha! Dat zijn de vragen die horen in een toeristische setting.  Andere scenario’s krijg je als je een babbeltje begint met je Spaanse buurman van Barcelona met zijn supernice zelfverbouwd busje MB200 en je charmante crazy Italian, die al jààààren zijn huis niet meer gezien heeft en momenteel reist in een very smooth Hymner van 1971.  We praten over vanalles en nog wat, over vuur en water en lucht, over vorige relaties, over passie en vuur (had ik dat al gezegd?! Haha, boogschutterstalk), over de maatschappij en het zijn. Maar het woordje vakantie blijf uit :-)
Met het lezen van het zalige briefje uit Mechelen van hartsvriendinnetje Evi werd het een laatste keer bevestigd en zit het nu helemaal in mijn hoofd, hart en lichaam: THIS IS MY LIFE.
Samen met het besef hiervan, daalt er een rust over me. Het hòeft niet enkel leuk te zijn en goed weer en happy happy joy joy –zoals op vakantie- want het is geen vakantie, het is mijn lèven! Met alles wat erbij hoort: clear mind afgewisseld met het soms even allemaal niet meer weten, met zalige plannen en een té open toekomst, met sportieve dagen en ik-kom-mijn-bed-niet-uit dagen, momenten  waarop je je ontzettend sexy voelt en –helaas- ook momenten dat je liever onder een steen wil kruipen en daar composteren.
 
Mijn leven zoals het is; redelijk publiekelijk.
Na een zalige morning run op de boulevard in Màlaga tussen de Benidorm-Bastards, een muy frìo douche op het strand, yep, en plein Bastard publique.  Een leven met weinig privacy haha. Mijn ondergoed hangt publiekelijk te drogen, mijn afwas doe ik aan het kraantje naast de speeltuin en ook ontbijten, lakens verversen, groentjes snijden doe ik onder het oog van wie maar wil.
I don’t mind, I don’t care :-)
In plaats van elke dag te (be)denken waar ik naartoe ga, zou kunnen gaan, moet gaan, … zeg ik tegen mijn spiegelbeeld “ik ben er al” en kijken mijn groengespikkelde ogen soms bevestigend, soms verwonderd, maar altijd blij, terug. Het is goed.
 
 
All I have is all I need 


Red skies - Chicane (music)