Ready or Not...

Voor ik overvallen zou worden door de intrieste aanblik van hectaren verschroeide aarde in het Portugese binnenland, zijn mijn ogen weer maar eens verwend. What a lucky bastard I am!  De zuid-oostelijke route van Compostella naar Benfeita is letterlijk adembenemend.  Voor de 11e keer voel ik mijn mond nog een beetje verder openzakken, bijna tot op mijn schoot.
 
Mijn persoonlijke ideale combinatie: het hebben van richting, zingeving en voldoende tijd om van het onderweg zijn te genieten, vergezichten binnensnoepend in mijn groene ogen, zoals Portugezen hun pasteleria de nata’s opsmikkelen. 
 
Troetelbeertjeswolk van mist
Zo’n ontzettend mooie route, panoramische vergezichten, valleien ondergedompeld in een troetelbertjeswolk van mist,….  Vrije vertaling van de natuur die me verwent, voor me zorgt.  Mooi cadeau’tje  van zelf zo goed mogelijk voor de natuur te zorgen?
Carefree but not careless :-)
 
Give and take…. Balance is the key
Na de uitgebreide periodes van voor mezelf zorgen, voelt het heerlijk wanneer er voor me gezorgd wordt.  Zonder afbreuk te willen doen aan wat Mila aan deze trip bijdraagt, heb ik het eerder over menselijke zorgen.  Zoals de uitnodiging voor een etentje de laatste avond in Compostella. Het  Vlaams-Galicisch koppeltje beseft als geen ander hoe heerlijk het is om gastvrij ontvangen te worden.  Van Alsaska tot Peru, van Nepal tot Vietnam. Al liftend zijn ze –letterlijk-  de halve wereld doorgetrokken om nu hun hartverwarmende Vegan Shop in hartje Compostella ‘O Xardin dos Sonos’ te runnen. De babbels in lekker Vlaams over net dié momenten in je (solo)reis die achteraf ankerpunten blijken te zijn, over zingeving en dromen doen bijna evenveel deugd als het aangeboden bedje in de logeerkamer en de warme douche ‘s morgens.
Als je lang zelf hebt zitten zorgen, of het nu voor je huis op wielen, je kinderen, je patiënten of jezelf is, kan het al eens deugd doen om aan de andere kant van de zorg-rol te staan.  Iemand die een ontbijtje voor je maakt, een uitstapje regelt of je banden voor je oppompt.  Liefdevol ontvangen. Het zijn deze kleine gebaren die voortvloeien uit empathie je tot mens maken; taking care for eachother.

Saying goodbye to Compostella
Als het al zo uit proportie hartverwarmend voelt als er iemand voor mij zorgt, kàn het niet anders dat anderen daar ook van genieten.  Zéker wanneer je hele wereld op zijn kop staat, zoals bij Anouk en Valentijn momenteel het geval is, na de brand van 15 oktober. Met dit in mijn achterhoofd, laat ik Compostella (tijdelijk) achter en rijd ik naar het rampgebied in midden Portugal.
 
Op het gemakske weliswaar.

Buiten het feit dat de bus relatief traag is (relatief snel voor een huis J), reis ik het liefst aan het tempo waarbij een trucker na zijn eerst shift zijn C4 zou krijgen.  Dat komt onder andere omdat ik het syndroom van ReizigersOpportunisme heb.  Ik zoek voordeel in elke situatie, hier dus in het onderweg zijn.  Uiteraard met zeer gegronde rationele reden:   Zuid Galicië ligt op dé weg waar je gemiddeld 1x in je leven passeert, volgens mijn persoonlijke recente statistieken. Deze wetenschap maakt het extreem moeilijk voor me om niét te stoppen wanneer ik een ultra mooie brug passeer. En een hoogst schattige rivierbedding. En een belachelijk dikke olijfboom. En een minimale kerkje. En …
Op deze manier slaag ik er toch nog in dagelijks een honderdtal kilometer af te leggen in verschillende etappes. Wonderbaarlijk.
 
 
Van Compostella-taartjes-yoga-modus naar après-fire-hulp-modus
Waar het anno 2017 als volstrekt normaal wordt ervaren om op enkele uren in een totaal ander klimaat te zijn, evolueer ik ook hier zo traag als een prehistorisch dier. Ik heb tijd nodig. Om aan een idee te wennen. Om een beslissing te maken. Om vanuit Compostella-taartjes-yoga-modus naar après-fire-hulp-modus te gaan.  Net zoals het Galego (het ‘Galicisch’) de ideale linguïstische overgang makkelijk maakt van Spaans naar Portugees, helpt deze subliem mooie route me onbedoeld stapsgewijs bij mijn persoonlijk Modus- Overgang.  Wanneer ik met luide motor de bergen doorkruis die zuidoost Galicië glooiend verbinden met de Villa Real provincie, hebben mijn ogen de tijd om het landschap nauwkeurig in me op te nemen.  Zo merk ik dat het groene lappendeken hier en daar bruin/zwarte stukken vertoont, als pijnlijke herinnering aan de soms heel erg fatalistische instelling van de natuur.  Gelukkig gaat het hier om kleinere gebieden, hetgeen van op de baan te zien is tenminste. Van mijn Galicische vrienden hoorde ik dat Galicië niet enkel aan de westkust getroffen is, daar waar de orkaan het hevigst gepasseerd is, maar dat er ook grote delen van Nationaal Park Gérès afgebrand zijn. 
Zelfs met deze littekens in het verder intacte landschap, blijft mijn mond openvallen, totaal overdonderd door de schoonheid van dit gebied.  Als je merkt dat je onbewust nòg trager aan het rijden bent dan het trage maximum,  kan je aannemen dat het landschap adem-benemend is.
En dat is het werkelijk.
 
Wijntjes in the moonlight
En zo loopt mijn busjesleventje hier zijn gangetje. De ene keer slaapt de bus vlak naast een meer en is de portugees-italiaans herder de enige passant, een andere keer slaap ik midden op het kerkplein en passeren er meer dorpelingen dan bij te houden valt zonder notitieboekje.  Wijntjes in het maanlicht in een berglandschap wisselen zich af met avondtheetjes in de bus, yogamuziekje op de achtergrond. Rustige ochtendkoffietjes in gezelschap van goedgeluimde vogeltjes aan het meer met ochtendkoffietje in de pastelerìa van het dorp.  Uitvalsbasissen de ene keer ideaal voor lange wandelingen en uren mijmeren, de andere keer ideaal om van het spiksplinternieuwe zwembad gebruik te maken. Dagen in de zon met factor 30 op mijn snoet en nachten onder dikke dekens met warmwaterkruik aan mijn tenen.  Dagen van ongelimiteerd luieren en dagen oneindig wachten terwijl mijn was rondjes draait en nog meer wachten tot mijn was droog is.

No shortcut to hapiness
Wanneer me gevraagd wordt naar de mooiste plekjes, laat ik mijn ogen een paar keer halve cirkels van links naar rechts draaien. Soms zelfs langs boven wanneer ik écht hard moet nadenken.  En zelfs dàn kan kan ik enkel tot de conclusie komen dat het vooral de timing en het zoeken ernaar de plekjes zo onbeschrijflijk maakt.  Geen shortcut’s to the perfect place. Het zijn de roùtes tussen die onbeschrijflijk mooie plekjes.  De AG53 tussen slapend Spaans provinciestadje Lalin en het sierlijke grote Oudense is zo’n pareltje. Net zoals de N103, ten oosten én westen van Chaves (P).  Of de N260 en de C1311 rond Tremp aan de Spaanse kant van de Pyreneeën. Adembenemend en alles zeggend. De natuur verwent je zoals alleen sinterklaas dat kan.  Als je braaf bent geweest tenminste.
 
Lange leve mensenbiodiversiteit!
Ondertussen ben ik van het land van Sinterklaas en appelsienen, opnieuw beland in het land van de Porto;  obrigada. bom dia,  un galao, Meo netwerk,  …. Ik voel me meteen helemaal thuis. Maar dat had ik enkele weken geleden ook, toen ik Galicië binnenreed: Ola, raciones, buen provecho, … Dat zal zeker door die aanpassingsstoornis komen die mijn psych enkele jaren geleden ‘vastgesteld’ had. Ik pas me té snel aan.  Awel ja, en dat voor iemand die naar eigen zeggen zo traag als een reptiel evolueert. En zo is er met iedereen wel iets! Gelukkig maar! Lang leve mensenbiodiversiteit!
 
Ready or not
Een snelle aanpasser of niet, klaar ben je toch nooit om geconfronteerd te worden met zoveel natuur- en andere schade.  De hellingen ademen een doodse stilte uit, slechts heel in de verte zijn er vogels te horen.  Alles is zwart.

Extra confronterend omdat ik het exact drie weken geleden in een totaal andere staat heb achtergelaten. Het is bijna niet te herkennen, laat staan te geloven. De laatste 7 km zet ik me wel 4 keer aan de kant, om ten volle het gevoel in me op te nemen en het ongeloof te laten zakken.  Uitgebrande autowrakken aan de kant, tot ruïne vergane schist  huisjes, zwartgeblakerde wegwijzers.  Ik kan je in alle eerlijkheid zeggen, dat ik er niet goed van was. Dat mijn schildklier weer hevige signalen van over-emotionaliteit aan het zenden was. Hij zou voor minder…

De pikzwarte hellingen achter het dorp, steken fel af tegen de witte gebouwtjes van Benfeita. Deze hebben het gelukkig overleefd. Dankzij jong en oud die zélf aan het blussen gegaan zijn. Of eerder; de vuurlinie terug duwen.
 
Ik heb me vorige vrijdag in mijn bus gestationeerd in Louadas,  knal in het dorp voor het cafeetje/dorpswinkeltje van Arlindo.  Dagelijks besef ik hier wat een enorme luxe het is om na een lange dag in mijn eigen vertrouwde bedje te kunnen slapen, tussen mijn eigen spulletjes en herinneringen, met mijn eigen muziekje en juweeltjes in de buurt. 

Crazy.

Er komen heel veel hulpgoederen toe;  eten, kleren en dekens. Er stopt nog regelmatig een auto hier in het dorp; Portugezen die op eigen initiatief spullen komen brengen in de dorpen en vragen of ze ergens mee kunnen helpen.
De basisbehoeften zijn min of meer ok.  Iedereen heeft een tijdelijk dak boven zijn hoofd; bij vrienden, in leegstaande huizen of in een provisoir tentenkamp aan hun ruïne-huis zelf.  Ook voeding wordt er gratis uitgedeeld, net zoals shampoo en dekens.
Huizen zullen terug opgebouwd worden, maar daar is er materiaal voor nodig. Hetgeen er nu bijna nergens meer is, nu letterlijk alle schuren en boerderijen afgebrand zijn.  Ook zaden en stekken en boompjes zijn nodig om erosie tegen te gaan, om bijtjes aan te trekken, om eten te hebben. En hiervoor is –zoals het nog steeds werkt- geld nodig.

Alsjeblieft
Eens in België ga ik zeker iets organiseren om geld in te zamelen,  van hieruit kan ik enkel proberen om zoveel mogelijk mensen te bereiken;
jou vriendelijk vragen even je gsm te nemen, je bank-app te openen en een bedragje over te schrijven. Elke 10 euro wordt enorm geapprecieerd!

BE62 000443179761
"Help Valentijn en Anouk"
 
Je centjes komen zonder enige twijfel goed terecht. 
Er worden nog boomplantacties georganiseerd, waar je ook aan kan meehelpen. Meer info volgt op hun facebookpagina: Planters Foundation.
 
Omdat beelden zoveel meer kunnen zeggen dat woorden, hier de situatie in pakkende oprechte beelden samengebundeld in twee minuten.

Giving without expecting something in return
Ikzelf ben enorm dankbaar dat ik de ruimte en tijd heb om dit te kùnnen doen.  Het voelt ontzettend goed om te mogen geven zonder iets terug te verwachten, om vanuit devotie te handelen in plaats van  uit plichtsgevoel.  Anouk en Valentijn zijn heerlijke mensjes en het is bewonderenswaardig op welke manier ze met dit alles omgaan. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat ik deel mag uitmaken van hun leven, hun mooie project en dromen. Ontzettend jammer dat het in deze context is…
 
 
                                                                       THE LESS YOU WANT
                                                                       THE MORE YOU LOVE