Freedomfighter in search of Stability

Eens terug in mijn kleine blauwgestreepte huisje,  valt er een vermoeidheid als een deken over me. Mocht het geen 36 graden zijn, zou ik het kunnen wijten aan de vallende herfst.  Het enige dat momenteel valt, zijn mijn lopende zweetdruppeltjes en waterige snottebellen. Gekke combi, dat wel.  Mijn goedgevulde sociale dagen in België hebben een spoor van emotiebrokjes nagelaten; herinneringskruimels van babbelfragmenten in Mechelen, Brussel en Gent, vol verbondenheidsmagie, afgesloten met de warmste afscheidscheidsknuffels.  Best intens te noemen. Kort en krachtig.  Een dubbel shot espresso bezoekje met extra cafeïne aan België.
 
Naast een onuitputtelijke aaneenschakeling van heerlijke momenten, heeft het me weer wat stappen verder geholpen in mijn zoektocht naar een manier van leven die het dichtst bij mijn natuur – en geluk- aansluit.
Afstand nemen is vaak een actief-passieve manier om dingen duidelijker te zien, om de mist te laten opklaren die als een dagdagelijkse sluier voor onze ogen hangt. Zo’n sluier viel in januari, toen ik België voor de eerste keer met mijn nieuw verworven huis uitreed. Een sluier van drukte die wij als normaal zijn gaan beschouwen. In de plaats kwam heel langzaam mijn onproductieve zelve naar boven, zwemmend in een zee van me-time, omringd door de mooiste natuur.
Afstand van Portugal, 8 maanden later, liet me echter duidelijk voelen dat het hebben van onmiddellijk en close contact met je vrienden en netwerk  voor een groot deel bijdraagt aan je geluksgevoel.  Iets dat we vaak vanzelfsprekend nemen en misschien net daardoor niet genoeg naar waarde schatten?
 
En nu zit ik terug by myself in Portugal, nog nagenietend van de sociale roes, nadenkend over al deze indrukken, zoekend naar mijn persoonlijke gelukspuzzel. Het antwoord zal ergens midden in liggen. Niet in een quasi solo nomadenbestaan, niet in een overdruk overvol en (over?)sociaal Belgisch leven.
Maar waarin dan wel?
Even niet weten hoe ik deze persoonlijke gelukspuzzel best oplos,  brengt onrust in deze probleemoplossende steenbokmind.  Gelukkig heb ik ondertussen al geleerd dat zelf rust opzoeken een pak beter is dan als een door een wesp gestoken chihuahua impulsief in actie te schieten, alle kanten uit, zonder richting.   
 
Het vraagt best moed om even te stoppen. Om vanaf een afstand te kijken naar de ontwikkelingen in je leven en zien hoe je je daar bij voelt.  Om dan eventueel je pad bij te sturen.   Een weg te vinden tussen de extremen van eenvoud/rust/mezelf en de productieve sociale wereld, om het maar even zwart wit te stellen.

Twee extreme werelden.
Finding balance in extremes.
Het blijft me achtervolgen.
 
Go Pro Extreme Calmness
Na extreem overdrukke dagen in ons Belgische regenlandje beland ik zo in extreem kalme dagen in het warme Portugal.  Extreem. Kalm.  Mocht Extreme Calmness een sport zijn, zit ik sowiso op hoog gevorderd niveau, vooral in de categorie tussen studenten en gepensioneerden. Voor een standaard ambitieuze dertiger in België zouden zo’n dagen dodelijk kunnen zijn. Really! 
 
Doet me eraan denken.
Het is altijd fijn om berichtjes te krijgen van het thuisfront dat ze jaloers zijn op mijn avontuurlijke leventje. Mijn ego wil daar maar al te graag in meegaan, maar dat laat ik lekker niet gebeuren.  Ter verduidelijking; hier de avontuurlijkheidsgraad highlights van vandaag;
Het durven afdingen op de laatste en ietwat overrijpe mango in het marktkraam van Tomar.
Natuurlijk een pak spannender dan gewoon een mango in de delhaize kopen terwijl je gedachten al bij de wortels zijn. Alles is relatief :-)
 
Zover mijn dagelijks avontuurgehalte. Wat niet wegneemt dat mijn leven best spannend kan zijn; rijden op smalle bergweggetjes, alleen in het donker zijn en om Mila met opgetrokken lip op piepkleine hondjes zien afgaan.  Wat dat eerste betreft, leent de omgeving zich er perfect toe om me er quasi dagelijks in te oefenen.  Het “Keep Breathing”  prentje op mijn imense dashboard heeft vele stressmomentjes verzachting gebracht.  Voor iemand die al zoveel uren, misschien wel dàgen in haar leven volgepraat heeft over ademen, vergeet ik het op zo’n momenten nog nét iets te vaak. 
 
First the WHY, than the HOW and WHAT
Maaaaaar…. het gaat niet zozeer om wàt je doet of de manier waaròp, maar de waaròm. Je kan doen wat ik doe om gehoor te geven aan de lokroep van vrijheid en avontuur, maar dat kan je evengoed doen door te gaan parapenten, dagje werk te skippen of in Delhaize te onderhandelen over de prijs van de laatste ietwat overrijpe mango.
Right?!

Conclusie van de Extreme Calmness Days
Van de mango’s opnieuw naar mijn innerlijke dialoog na enkele dagen by myself in Extreme Calmness, op de gratis camping in Tomar.  Mijn calmness-time wordt bekroont door een mooie eindconclusie. Eentje die niemand zal verbazen overigens. Behalve mezelf dan….
 
Freedomfighter in search of stability
Conclusies.
Dit sociale wezen heeft voelt zich duidelijk beter wanneer ze onmiddellijk en close contact heeft met vrienden. 
Deze freedomfighter beseft dat ze zich beter voelt met een tikkeltje méér zekerheid dan dewelke ze de laatste maanden heeft doorgebracht. 
Dit besef is –raar maar waar- pas beginnen binnensijpelen na het busincident bij mijn vertrek uit Portugal enkele weken terug en aangevuld door rijkelijk omringd te zijn door fantastische vrienden de weken erna.  
 
Eens het besef binnenkwam als een fluo groen monster met roze manen en bijgevolg niet te negeren, was het plotsklaps kabang duidelijk.  Onvermijdelijk werd dit besef gevolgd door een superbelangrijke beslissing (zijn ze dat niet allemaal?); 
Ik ga mijn levensformat nog maar eens aanpassen en er een roadtrip richting België van maken. En wel op zo’n ongepast trage manier zodat ik zéker genoeg tijd heb de puzzel te maken hoe mijn nomadenbestaan verder te zetten in mijn oorspronkelijke habitiat.  Een nomadenbestaan mét stabiliteit én sociaal leven, welteverstaan.
I want it all, remember? :D
 
En ineens, daar tussen de gepensioneerde mobilhomers, yorkshires en half vervallen mango’s voelde ik me anders.  Zo anders dat het onmogelijk enkel kan komen door de gratis koude douche of de vele koffies.  Het was een kleine verschuiving in mijn radarwerk. Dat extreem ingewikkelde, grotendeels onwillekeurige systeempje, onderdanig aan oneindig veel factoren, waarvan mijn hormonen en hersenstofjes een groot deel uitmaken.
Het labeltje ‘roadtrip mét einddatum’  was het startschot van … ja, van wat eigenlijk? :-)
Van opnieuw en intens genieten van geuren, kleuren en –vooral-  vrijheid. Plots ben ik me heel bewust hoe zalig het is om nul keer per dag ergens op tijd te moeten zijn.  Plots heb ik opnieuw zin om te verkennen en te ontdekken.  I am flowing again! Mijn vuur is opnieuw in gang.  Ik heb er zin in!!!
 
I am a woMAN with a plan.
Back to Belgium.
Maar eerst  het ruige Galicia gaan verkennen!
En dan nog met mijn vers verworven side kick, maar later meer daarover.
Once I’m flowing, there are no limits :-)
 
Keep the fire burning!!

PS: kan jouw vuur ook wel een oppeppertje gebruiken?  Check dit MojoFlow artikeltje.
 
PS: ondertussen is dit plan al stevig onderuit gehaald door enkele ontmoetingen en ervaringen….
je kan het wispelturig noemen, al gaat mijn voorkeur eerder naar ‘openstaan voor wat zich aandient en kansen grijpen als je ze ziet’.
If it feels good, it IS good.
…. to be continued…