Voor diegene die zich afvragen of ik nog leef. Ja hoor. En hòe.
“Hoe.”
Het woord dat meteen weergeeft waar mijn prioriteit ligt in deze fase van mijn leven. De manier waarop.  Met aandacht en zo traag als mogelijk.
 
Zoals het een nomade betaamt, leef ik wat seizoensgebonden en laat ik mijn lente havenstad Mechelen achter om alweer enkele maanden in mijn bus te leven.  Dat ik ‘nog maar’ enkele jaren de zelfgegeven status van nomade draag, voel ik aan de nog steeds warrige overgangen tussen ankeren en uitvaren.  Het opnieuw installeren in mijn kleine kamertje bij vriendinnen en mijn sociale leventje oppikken enerzijds en het thuis voelen in mijn bus en leven volgens eigen ritme anderzijds.  De wintermaanden onderweg naar de zon, de lente ankerend in vertrouwde omgeving en nu, klaar om het avontuur op te zoeken in deze zomermaanden.  Dat ik de nomadekunst nog niet helemaal begrepen heb, blijkt uit de onlogische keuze om de zomer door te brengen in het warme, zeg maar gerust overhitte Portugal.  Met de laatste dagen van sahara temperaturen in België nog erg vers in mijn achterhoofd en zomersproeten, verschijnt de vraag waarom Denemarken, Noord Finland of Ijsland niet mijn zomerbestemming wordt,  regelmatig aan mijn hersenfirmament. 

Antwoord: Forest Soul Gathering

Buiten het onomstreden feit dat ik een echte groene en wilde woud-ziel heb, schuilt er achter de naam van dit goa festival in Noord Portugal iets interessanters.  Mijn diepe wens om mijn slow & simple life  te delen met mijn vrienden. Het gaat over een kleine droom, die de laatste jaren ruimte heeft gekregen om te groeien tot een duidelijk en intens verlangen. Het verlangen om samen het léven te delen. Niet enkel even te kruisen voor een etentje.  Voor iemand die niet goed om kan met alleen zijn, heb ik extreem veel tijd alleen doorgebracht de laatste jaren.  Leuk om te weten dat ik dit kan, nog beter om te beseffen dat het met niet gelukkiger makt.  Verbinden door samen te koken, voor de honden te zorgen, te chillen in stilte of naast loeiharde muziek, te lachen om domme dingen en te mijmeren over wat het leven brengt. Daar is tijd voor nodig. En aandacht.  Hetgeen vaak maar moeilijk in te passen als je fulltime werkt en je eigen huis(houden) hebt.  De laatste dag dat ik voor een baas gewerkt heb, ligt inmiddels ook al weer een dikke zes jaar achter me, waardoor ik de kans heb gekregen het trage leven stapsgewijs toe te laten en te omarmen.  Als een vrije vogel wat tijd betreft (een vrije tijds vogel?) fladderde ik blij en vrij rond, weliswaar (te) vaak in mijn eentje.  De huidige maatschappelijke verschuiving waarbij steeds meer mensen kiezen om minder te werken, draagt immens bij tot mijn persoonlijk geluk: vrij rondfladderen met nog blije en vrije vogels naast me, met de tijd ergens neer te strijken in plaats van in sneltrein-vogelvaart naar de volgende bestemming te vliegen.  Het vraagt moed om meer in te zetten op de simpele dingen van het leven, zoveel is zeker.
 
Enter Vanlife.

De laatste weken heb ik mogen proeven van dit communal life, en dan nog wel op de onexotische bestemming van een parking in Mechelen. Maak dat mee. Wakker worden met enkel groene tinten zichtbaar door mijn raam vanuit mijn bedje, met merels, mezen en het ruisen van de N16 op de achtergrond.  Na een plasje tussen de bosjes en een koffie in het witte busje naast dat van mij, laat ik Mila bij haar speelmaatje Goya en fiets langs de Dijle om tien minuten later op de yoga te verschijnen. Heerlijk.   Na enkele uurtjes arriveer ik met een gezonde after-yoga blos terug in het mini-kampement. Het voelt als thuiskomen.  Mijn hart danst en mijn ziel zingt.  Dan reis ik de halve wereld rond om eindelijk dit gevoel te omarmen en te beseffen dat ik het niet altijd zo ver weg hoef te zoeken. Het intense verlangen om met een diepe connectie samen te leven met wat ik graag ‘mijn clan’ noem, groeit. En màg groeien terwijl het vanuit een abstract idee doorsijpelt tot een meer concreet plan. Maar daar zitten we nog niet.  Net zoals een wormpjescourgette tijd nodig heeft om uit te groeien tot een fallusvariant van zichzelf, hebben ook verlangens tijd nodig om vorm te krijgen.  Tijd en aandacht.
 
 
Ik reis samen met iemand die na 13 jaar haar job vaarwel zei. En met alle emoties die horen bij het loslaten van zekerheid.  Het brengt me automatisch terug naar begin 2017, toen ik op het hoogtepunt van mijn yogaleven (carrière?) besloot in de bus te gaan wonen.  Van de ene dag op de andere geen gekend sociaal leven meer, geen structuur, geen inkomen en minimale zekerheid op alle andere vlakken.  Het doet wat met je, dat kan ik je vertellen.  Zelfs als er op één van die vlakken iets wegvalt of verandert, davert het al even onder je grondvesten, dat kan iedereen die zijn job kwijt was, gedumpt werd door zijn lief of plots moest verhuizen, beamen.  De mens. Zo geniaal slim. En zo ontzettend fragiel.
Jezelf tijd geven om te wennen aan de nieuwe situatie, aan je nieuwe leven, is het enige dat je kan doen.  En jezelf de zelfopgelegde druk ontnemen. Je hoeft niets te bewijzen. In welke fase van je leven je je ook bevindt, maak het jezelf niet moeilijker dan nodig.

Deze raad is makkelijk gegeven. Omdat het niet aan mezelf is. Er is haast niemand zo streng voor mij, als ik zelf.  Gek idee! Maar niet vandaag, niet op deze moment.  Ik verkeer in een zachte en liefdevolle vibe waarbij ik voor de verandering eens echt ontzettend fier ben op mezelf. Dat ik de moed heb gehad om uit mijn drukke productieve oversociale perfectionistische zelfdestructieve leventje ben gestapt. Twijfel ik niet af en toe? Natuurlijk. Ik ga geen pensioen hebben, heb niets van eigendom buiten mijn busjes, mijn spaargeld kent enkel maar een dalende lijn en trek niets bij.  Voor velen redenen genoeg om je zorgen te maken. Maar 99% van de tijd ben ik er helemaal ok mee. Er is geen probleem, dus waarom één creëren?  Mijn flexibele ik zal wel een oplossing verzinnen voor het probleem. Àls het zich aan dient. De kans dat ik ooit écht zonder eten of dak boven mijn hoofd kom te zitten, is ultra minimaal. En dat ik met weinig gelukkig kan zijn, weet ik ondertussen ook. Mijn mentaal-emotionele back up, mijn investering in de onzekere toekomst.  Mijn huidige prioriteit ligt bij de “hoe” zo mooi mogelijk in te vullen.

Hoe wil ik in het leven staan? Hoe wil ik naar anderen zijn? Hoe wil ik later op mijn leven terugblikken?  Wil ik iemand zijn die altijd zijn best heeft gedaan maar onderweg vergeten te genieten is? Wil ik iemand zijn die er was voor anderen maar vergat er te zijn voor mezelf? Wil ik iemand zijn die op het einde –wanneer dit ook mag zijn- spijt heeft van dingen die ik niet gedaan heb uit angst voor oordeel?
 
Het loont om als een cobra, af en toe eens uit te stijgen boven het dagdagelijkse en van op een afstand te kijken naar je leven. Zit je nog op het pad dat bij je past? Leef je volgens de waarden en normen die je belangrijk vindt of zijn deze bedekt onder een laagje stof dat we ook wel ‘gemak’ kunnen noemen? Ben je iemand waar je zélf fier op kan zijn?

Ik hoop het wel.
 
 
Love & Light
Angélique, Mila & Lisa

De zeventigjarige Hilde passeert met een big smile op haar gezicht “ik was vergeten hoe leuk het was in bomen te klimmen.” Alles om zoveel mogelijk olijven te vangen, we zien het als een spel. Hoewel het leven hier best hard is, wordt er veel gespeeld.  Of voelt het als spelen. Door dingen niet als problemen te bekijken maar als situaties die vragen voor een inventieve oplossing. Creativiteit schuilt in elk systeempje dat dit zelfvoorzienend plekje rijk is.  Frederik is één van de mensen waar ik mateloze bewondering voor heb, met zijn kunnen, omgekeerd evenredig aan zijn kleine ego.  Zonder ooit naar school geweest te zijn, heeft hij met vallen en opstaan, met uiteen halen en opnieuw monteren, méér skills geleerd dan er op een standaard cv prijken.  In dàden, niet in woorden. Het inzicht dat hij heeft en de kalmte waarmee hij die ‘situaties’ aanpakt is bewonderensbenijdenswaardig.  Op de één of andere manier doet hij dit alles, zonder mij het gevoel te geven dat ik een volledige kluns ben, waardoor ik massa’s heb bijgeleerd.  Olijven plukken, olijfolie maken, gesnoeide olijftakken verhakselen, verhakselde olijftakken mengen met verzamelde geitenshit, maken van compost,…   Hard werken en genieten van rustige avonden.  Dat was alweer even geleden!
 
Jammer van de Marokkoplannen die niet zijn doorgegaan. Zeer zeker wel.  Maar hetgeen in de plaats kwam, was misschien nog wel beter. Het scheelde niet veel of ik had bij vrienden in Portugal gezeten.  Ik hoef niemand te vertellen dat de gekende en veilige optie het meest aanlokkelijk lijkt, zeker als je plannen net helemaal overhoop geraakt zijn.  Maar iets riep me. Het onbekende plekje bij die onbekende mensen in die voor mij onbekende Las Alpujarras.  Het bleek exact wat ik nodig had.  Een maand puurheid.
 
’s Morgens rolde ik uit mijn warme bed om nog voor mijn koffie op mijn vaste plek op de berg te gaan zitten in de koude. Een verzicht waar mijn ogen zich over konden verlekkeren terwijl ik dag na dag zo de tijd nam om de zon te zien opkomen boven de berghorizon.  Het lengen van de dagen was voelbaar.  Alle fasen van de maan heb ik beleefd.  Een maand zonder lichtvervuiling, supermarkt, cinema, cafe én zonder auto. Minimalisme dat zich doortrok in zo ongeveer alles.  Mijn sociaal leven bestond uit spelen met de zesjarige Ayla, een sporadisch gedeelde lunch met Hilde en technische onderonsjes met Frederik.  Als ik helemaal volledig wil zijn, voeg ik daar de twee babbels in de bio winkel bij en mijn Spaans geklungel in de ferreteria  bij het kopen van scharnieren en vijzen. Oja, en het bestellen van de drie koffies in La Parada, bij gebrek aan andere kandidaten, mijn favoriete café.  Mijn vuilnis reisde wekelijks in mijn rugzak mee, helemaal naar beneden tot in het dorp, een klein uurtje verder. Na mijn goed gespendeerde 1,1 euro aan un café con leche grande,  wandelde ik met een rugzak vol fruit, havermout en rijst terug de berg op,  naar mijn bus tussen de olijfbomen.  Je denkt wel twee keer na wat je in je kar laadt.  Net zoals je was doen in de rivier, je meer dan gemiddeld laat stil staan bij hoe snel je iets in de was gooit.  Zo ver ging het hier niet. Er was een wasmachine, eentje op zonnepanelen en zonder heet water. Werkt perfect.
 
Ik heb gekozen om eens een maand te leven op een hele pure en simpele manier, met en vast ritme en weinig externe veranderingen.  Als je het nog niet zelf hebt meegemaakt, is het bijna niet te geloven hoeveel contact je daardoor met jezelf kan maken.  De emoties die ik doormaak, zijn geen reactie op hetgeen iemand zegt of als een na-wee van de late café avond. Maagpijn is er omdat ik ergens mee zit en niet door de vele frietjes.  Het is super interessant om mijn eigen maan-cyclus te voélen, niet geleid door flirts of dates of feestjes.  Heel duidelijk te voelen wanneer ik neig naar introvert cocoonen met warmwaterkruik en minstens even duidelijk te voelen die dagen dat de natuur mij een echte krijger wil laten vangen en zo het nageslacht veilig te stellen.  Ovulatie heet dit zeker? Haha! Interessant.  Gelukkig (?) zit ik hier alleen op mijn berg, dus dat zal nog even moeten wachten tot volgende maand :-)
 
Een maand lang heb ik me dagelijks mentaal klaargemaakt om die berg terug op te rijden met mijn vier ton aan bezittingen en mechaniek.   Elke dag nam ik een momentje om te bonden met de bergweg, zijn geulen, gravel en bochten.  Iedereen weet dat dat helpt.  Toen de maan half was, was het tijd om mijn bus vertrekkensklaar te maken: laatste was gedaan en douche genomen, watertank gevuld, batterijen opgeladen, alles goed vast en klaar om die berg te bestijgen.  In die speciale eerste versnelling, de derde keer dat ik hem gebruik.  Zò steil dus.  Het bonden heeft duidelijk gewerkt en tegen de laatste haarspeldbocht, was ik zo vol zelfvertrouwen (en adrenaline) dat ik deze plaats achter kon laten met een luide ‘Jiiihaaaaaaaaa!!’ en genoeg geclaxonneer om de olijfbomen tot in hun vezel vaarwel te zeggen.  Weer een plek waarvan ik weet dat ik er ooit opnieuw belanden zal en zo wordt de lijst nog wat langer…
 
 
Deze manier van leven maakt dat ik veel mensen ontmoet die ik vrienden durf noemen, waarvan we beiden bij het afscheid weten dat de kans heel klein is elkaar ooit terug te zien. Alhoewel.  Gods wegen zijn ondoorgrondelijk :-)
 
Take the road as it comes
 
En zo begint de terugweg naar huis, waar ik twee weken over zal doen.  De shuffle zorgt voor “Ik word gek van de sleur“ van The Opposites  als openingszin en zet de toon van mijn overenthousiaste mindset.  Er is iets veranderd. En dan heb ik het niet over de olijfbomen die er nu leeg en gesnoeid bij staan.  Iets minder zichtbaars maar overduidelijk voelbaar.  Ik voel me opgeladen en sterk.  Klare focus en genoeg daadkracht om me een boogschutter te voelen.  Terwijl mijn linkerarm aan het bruinen is onder mijn factor 20, zie ik de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada kleiner worden in mijn achteruitkijkspiegel.  In een T-shirt en met wind in mijn verwarde haren doorkruis ik het Spaanse binnenland onder een stralend blauwe hemel.  Verbaasd over het aantal bergen dat deze route rijk is, rijd ik regelmatig met mijn vier pinkers bergop, voorbijgestoken door camions. 
 
A good traveller has no fixed plans and is not intent on arriving
 
Ik geniet als een goede reiziger, zelfs mét (tijdelijke) eindbestemming.  Naar goeie gewoonte met genoeg tijd om de tijd te nemen die chill onderweg zijn vraagt.  Deze route heb ik de laatste jaren al enkele keren gedaan waardoor de reis in kilometers samen gaat met het reizen doorheen mijn herinneringen.  Ik passeer de afritten waarvan ik inmiddels weet dat ze tot mooie plekjes leiden; naast een verlaten meer, diep in een bos of tot een schattig kerkpleintje.  Pauzes zijn er als mijn voeten nog even in de zon willen chillen en slaapplekken als het stuur genoeg van me heeft.  Zo kom ik op sublieme plekken, ooit achtergelaten met de belofte terug te komen. Andere keren ga ik op zoek naar plekken die zo’n belofte met zich mee kunnen brengen.  Plekken vaak zo stil dat enkel het geluid van de ochtendvogels mijn oren bereikt.  Andere plekken met het geluid van een kerktoren die om het kwartier (!!) van zich laat horen of een snelweg wiens geluid kilometers verder draagt, zelfs tot boven op de berg waar ik de nacht doorbreng.  Deze geluiden maken dat de plek net iets actiever geregistreerd wordt in het steeds groter wordende archief van (slaap)plekjes. De tijd dat ik alle namen onthield van de plekken waar ik geweest ben, is al lang voorbij.  Gelukkig maakt het bijhouden van een heus logboek dit gevoel minder erg.  Yep, een logboek. Als in ‘op papier’.  Daarnaast heb ik ook nog een digitaal systeem, just to be sure :-)
 
Tijdens één van mijn vele mijmermomenten na een lange dag rijden, besef ik hoeveel parels Spanje herbergt.  Ik kijk hoog vanuit mijn adelaarsnest uit over de witte en rode lichten die zich slanggewijs bewegen door het berglandschap ten oosten van Burgos en voel me super op mijn gemak. Bij mezelf. In de natuur. In mijn leven.  Anders dan twee jaar geleden, als kersverse nomade.  Ontzettend veel nachten alleen in mijn bus later en gewend aan het leven onderweg, kan ik zeggen dat ik me echt veilig voel en helemaal ok ben met het alleen onderweg zijn.  Wat ik niet kan zeggen is vanaf welk punt deze change gekomen is.  Wanneer ik gestopt ben met me zò te parkeren dat ik makkelijk weg kan rijden, voor ‘je weet maar nooit’. Of sinds wanneer ik niet alle mogelijke rampscenario’s doorloop voor ik ga slapen.  De wereld mag dan gevaarlijk zijn, ik voel het op deze moment even niet zo aan. What will happen, will happen. 
Besef net dat ik ondertussen in de extraverte fase van mijn cyclus ben.  Vraag het me nog eens op de moment dat ik menstrueer, wie weet zit ik dan ‘veilig’ op een camping in plaats van hier helemaal alleen op een berg.   :-)
 

Authentieke onmemorabele villages miniscules
 
Terwijl mijn rijdend huis diesel blijft slurpen dat het niet meer beleefd is, doorkruis ik ontelbaar pieteluttige franse dorpjes.  Ik laat mijn nachtplekje naast het riviertje in Crécy-la-Chapelle achter en volg de D21, die overgaat in D603 ter hoogte van La Ferté-sous-Jouarre, dan afbuigt naar de D401 om na veel gekronkel en nog meer villages minuscules uit te komen op de schattige D845, helemaal tot in Les Glandons, drieëndertig kilometer verder. Een plek even authentiek als onmemorabel.  
Een gegeven paard kijk je niet in de mond en zo stippel ik dagelijks mijn dagetappe uit op mijn gegeven iPhone die er helaas niet in slaagt om al rijdend de locatie te bepalen.  Dit charmant irritante gegeven maakt dat zonder gps rijden leuke routekaartjes oplevert én dat ik zéér bewust de weg huiswaarts afleg.  Héél erg bewust rijd ik verkeerd, zit ik op D408b terwijl ik op D408 hoor te rijden en volg ik ‘déviations’ tot ik er bijna bij neerval.   Op deze landelijke tol vermijdende routes passeer ik dorpjes zo klein dat ik het bordje dat het einde van het dorp aangeeft, kan zien bij het binnenrijden ervan.  Dorpjes waarbij ik moet opletten me niet klem te rijden in de ‘Rue Grande’.  De foto’s van nette kapsels die prijken in de étalage van Coiffure Estelle zijn bij ons niet meer te zien sinds de kuiven uit de mode geraakt zijn, zo ergens tijdens mijn pubertijd.  Dorpjes met slechts een invals- en een uitvalsweg.  Een rilling trekt door mijn systeem als ik denk aan het grote aantal keer dat deze mensjes die baantjes gedaan hebben.  Herinnert me aan de afkeer van routine bij mijn Leuvens liefje en steeds dezelfde weg van de gratis parking tot zijn kot. Het heeft niet lang standgehouden. De relatie. De routine-afkeer (helaas?) wel…
 
Balance.
(hier gaan we weer)

Routine in de vorm van vertrouwdheid is aangenaam en geeft rust. Avontuur en onzekerheid houden me scherp en speels.   Twee weken onderweg tot in Andalucia met bijhorend avontuur, een maand natuur rust cadeau in Las Alpujarras en intens genoten van de twee weken onderweg naar mijn havenstad Mechelen.  Speaking of balance. 
 
Conclusie:  mijn “Marokko Roadtrip” was een succes, zelfs zonder in Marokko geweest te zijn! Hah!

Het Marokko plan gaat net zo weinig door als het samen reizen met Hannes deze winter.  Zeker en vast jammer. Maar no rainbows without rain.  Waardoor ik op deze moment geniet van het regenboogleven.  Weg van alles en –bijna- iedereen.  Als een hagelslagje tenmidden van een dameblanche, zit ik ongeveer op dezelfde manier in het midden van Las Alpujarras.  Een dorre ruwe rauwe bergstreek in Andalusië en dat zie je hier aan de manier van leven.
 
Na die emotioneel turbulente weken samen in de bus, voelt het verrassend goed even terug alleen te zijn, na die angstgolf die hoort bij plannen die compleet in het water vallen.  Opnieuw een zetel helemaal voor mij alleen.  Enkel struikelen over Mila en niet ook nog eens over iemand anders zijn benen, die, hoe hij ook zit, sowieso van tijd tot tijd in de weg liggen.  Zélfs in het bed, waar ik dan net moet zijn om de ‘garage’ te openen.  Zo is dat in de bus: ik kan mijn onderbroek niet in de wasmand gooien wanneer de bank in zetelmodus is,  geen frigo openen als Mila eet of handen wassen wanneer er iets op het aanrecht staat.  Simple Life :-)
 
Het simple life wordt vele malen simpeler op het moment dat je een vaste plek hebt met wat velen minimale voorzieningen zouden noemen. Water om mijn watertank te vullen, een wasmachine en douche in de buurt. En wifi! Haleluja! Voor mij nog belangrijker dan deze praktische zaken, is het gevoel van veiligheid, dat wonen in de buurt van andere mensen, met zich meebrengt. 
 
En zo’n plek, daar ben ik nu!  Dameblanche hagelslaggewijs dus.  Via via via kwam ik terecht bij Hilde, die hier sinds dertig jaar haar leven heeft uitgebouwd. Op een manier die niet moet onderdoen voor mijn busleven als het aankomt op Simple Life Factor.  Integendeel.
 
De dichtstbijzijnde buren wonen op enkele kilometers, haar huis is van leem en stro gebouwd en ze leeft zo goed als zelfvoorzienend.  Haar zoon woont met zijn gezinnetje een beetje verder op het terrein, dat bestaat uit enkele terrassen, dé manier om onherbergzame bergen bewoonbaar te maken en vlak land te creëren. Elektriciteit krijgen ze via hun zonnepanelen die hier en daar in een boom hangen of daar waar de zon het krachtigst schijnt in de vallei.  Het stromend water halen ze uit een bergriviertje, zo’n anderhalve kilometer verder.  ’s Ochtends wandel ik met Hilde mee om kleindochter Ayla naar het schooltje te brengen, een dorp verder.  Het schooltje bestaat uit één klasje van een twaalftal leerlingen tussen 5 en 11 jaar. Tegen dat we om 9 uur aankomen,  straalt de zon al krachtig en is de kilte uit onze ochtendlijven verdwenen. De stevige 45 minuten wandelen langs een smal bergweggetje dragen hier ongetwijfeld toe bij. Drie kwartier wandelen naar het schooltje. Enkel. 
“Crazy.”
Dacht ik eerst, om meteen erna te beseffen dat ik het niet crazy vindt als iemand me vertelt dat hij 45 minuten onderweg is van Gent naar Brussel. Crazy.  Ik vind het ook niet crazy dat mensen naar de fitness trekken om daar 45 minuten te snelwandelen op een loopband. Crazy.
Op de terugweg van het schooltje, zie ik Hilde in de bramen kruipen tot aan een smal stroompje.  Wanneer ik haar volg, zie ik hoe ze blaadjes weghaalt van een darm in het ondiepe water. De waterleiding.  “Aaaah. Dàt is waar ons water vandaan komt…”.
 
Al onze relatief nieuwe hypes zijn hier vervlochten in hun levenswijze, in het allerminst om trendy te zijn.  Zonnepanelen, waterfilter, verpakkingsvrij, homemade, homescooling, offline dagen, ritme van de maan, composteren, fermenteren en biologisch.  Heel fascinerend om al die dingen die ik met mijn hoofd ken, nu ook mee te beleven.
Bij het zien van hoeveel plastiek er zich in mijn frigo alleen al bevindt, voel ik me toch ietwat beschaamd.  Appels, tomaten, koekjes, nootjes, theezakjes, … alles is verpakt! Na één week hier wonen, vertaalt zich dat dan ook naar een goed gevulde zak vuilnis. Melkkarton, leeg blik kikkererwten, zakje gruyere kaas, theelichtjes. Het gaat er over. Ik besluit om er verandering in te brengen.

Ik leer amandelmelk maken en zo ook het verschil tussen zoete en bittere amandelen.  Ik leer dat amandelbomen zalig ruikende zachtroze bloesems hebben en dat de noten er in de herfst uitgeklopt worden.    Gisterenavond maakten we zelf chocolade van cacaoboter, kokoscreme en rauwe cacaopoeder. Een ander verhaal dan chocolade in zilverpapier, karton en dan nog eens in plastiek.

We gaan met linnen zakjes naar de biowinkel om fruitjes, linzen en rijst zonder verpakking te kopen.  Ik maak zelf havermelk, drink losse kruiden als thee, gebruik twee dikke kaarsen en maak veggieburgers van gedroogde zwarte bonen.  Wat ik niet echt zou aanraden.  Die rotzakken hebben 48 uur liggen weken om dan nog eens 2,5 uur op het vuur te staan!  Hun knapperige textuur maakte veel goed, maar volgende keer ga ik voor ander soort bonen of toch maar voor zwarte bonen uit blik, kwestie van langer dan twee weken met mijn gasfles toe te komen.
 
Zo afgelegen wonen doet iets met je. Het levensritme loopt totaal onafhankelijk van de wereld die volgens een horloge leeft.  Als ik de verhalen mag geloven, is het nu, na vele jaren van verbeteringen in en rond het huis, al een heel pak luxueuzer.  Er was een tijd dat een ezel de gasflessen naar boven moest brengen.  Ik kan het me maar met moeite voorstellen. Alhoewel. De baantjes hier…
 
Het baantje dat van het dorp Cadiàr tot boven op de berg loopt, behoort tot één van mijn minst favoriete weggetjes so far. Als ik zelf moet rijden tenminste. Met Hildes laag bij de grond oud en versleten vinnig Citroênetje is het lekker sjeezen. Er is nog één baantje dat hoger scoort qua onaangenaamheid en dat is dan toch wel net het weggetje dat van boven op de berg tot aan hun huis loopt.  Twee dagen heb ik nodig gehad om genoeg moed te verzamelen naar beneden te rijden. Twee dagen waarbij ik elke put, greppel en partij losliggende rotsen minutieus bestudeerd heb. Ik heb mijn eigen kunnen ruim overtroffen door hier naar beneden te rijden.  Met klamme handjes in eerste vitesse, die ik de afgelopen twee jaar welgeteld drie keer heb moéten gebruiken. Just saying. De lokroep van nabijheid moest wel héél sterk geweest zijn.  Ik kijk niet uit naar de nacht die vooraf gaat aan de dag dat ik terug naar boven zal moeten rijden.  Veel zal er niet geslapen worden. Maar dat zijn zorgen voor later.

Vandaag is vandaag en vandaag is goed. Ik voel me peacefull en krachtig. Hoe zou het ook? Zelfs na diep graven kan ik even niets bedenken dat mijn geluk in de weg zou kunnen staan. Met voldoende zingeving en veiligheid als basis, solobergzwerftochten en vers eten uit de tuin als extra, en dat in een setting die je doet watertanden.  Overdag zonder uitzondering stralend blauwe lucht en ’s avonds onder een koepel van een felle sterrenhemel.  De ochtenden vormen mijn geluk plateau waarop al het fruit van de dag geserveerd wordt.  Je mag er gerust een lekkere romein in wit laken bij denken, die je druiven voert uit zijn gespierde hand. Of een gladiator, viking of spanjaard.  You got the point.
 
Ik word standaard wakker wanner er nog geen licht door mijn gordijnen komt piepen. Niet zo heel veel later,  wanneer horizon bloedrood kleurt, is het klaar genoeg om de berg op te wandelen, zelfs zonder maan.  En dat doe ik dan ook, helemaal ingepakt in thermische pulletjes, poncho en oorwarmers.  Heldere sterrenhemel, vrieskoude ochtenden.  Mijn grote boodschap doen in stijl, daar maak ik sinds enkele dagen een punt van.  Enkel het beste uitzicht is goed genoeg en dat is boven op de berg.  In dit simpele leven mag je jezelf al eens verwennen, toch?  Volledig geconnecteerd met de aarde én met mijn oergevoel. Meer oer- kan je bijna niet gaan. Op het –weliswaar minimale beetje- toiletpapier na dan, dat ik properkes onder een steen begraaf. Leaving no traces.
Een verteerd avondmaal lichter ben ik klaar voor mijn meditatiemoment, terwijl mijn gsm vandaag timelapsgewijs mag vastleggen hoe de zon boven de bergflank uit komt.  Een betere inzet van de dag kunnen mijn wel heel chille hersenen even niet verzinnen. Ook goed.
 
Na een gezond ontbijtje trek ik met mijn laptop en schrijfsels naar mijn weloverwogen uitgekozen schrijfplekje; een soort veranda omsingeld door bomen en kwetterende vogels.  Dagelijks schrijf ik aan mijn langetermijnproject in deze co-workingspace.  Het gezelschap van cactussen en boeken moet niet onderschat worden. Ik speel met woorden, verhaallijnen en mijn herinneringen en voel mijn zingevingbarometer haast even snel stijgen als de temperatuur, die dagelijks opklimt van het vriespunt tot net geen 20 graden.  Vorige week een nieuw record behaald, zonder er iets voor te doen: ’s nachts -6 graden buiten, en ’s morgens 2 graden binnen.  Opstaan, chauffage aan, theekan op het vuur en terug het bed in tot dat het toch minstens 12° is. Op zo’n momenten is een waterkruik goud waard en die warme dubbele fleece al helemaal.
 
Eens mijn intellectuele deel genoeg gevoed is, is er tijdens deze sproetendagen gelukkig genoeg uitdaging om mijn fysieke deel ook aan zijn trekken te laten komen, in de vorm van olijfplukken.  Zoveel gepluk dat er zich elke avond, warm onder mijn donsdeken, steevast hetzelfde tafereel afspeelt op mijn netvlies.  Dat van grijpende vingers, olijfgroene langwerpige blaadjes en ovaalronde bijna zwarte olijven. Uren aan een stuk haviksgewijs spotten naar die zwarte parels om er zoveel mogelijk van te verzamelen, tot de boom leeg gevist is, op die paar olijven die we ‘voor de vogels laten hangen’. Regelmatig rolt er nog een olijf door mijn bus die uit een mouw, broek of sjaal gevallen moet zijn. En zo vullen de bakken zich met ontelbaar veel zwart goud. Al is dat laatste wat overdreven. Per 100 kilogram olijven, heb je hier in het beste geval een 20 tal liter olijfolie. Ze doen het hier niet voor het geld, zoveel is duidelijk. Olijven plukken is veel te arbeidsintensief om rijk van te worden. Gelukkig voedt het de ziel en dat is onbetaalbaar. 
 
Mijn ziel voelt zich ook lekker vertroeteld.  Daar heb ik zelf bijdrage in. Door één regel toe te passen: minder proberen in te vullen. Echt!  Regelmatig genoeg bereikt me de vraag wat ik nog ga doen en even regelmatig antwoord ik dat ik het nog niet weet en er nog niet aan wil denken. Dat is een klein beetje gelogen, want ik WIL er zeker wel aan denken. Alleen probeer ik het niet te doen.
Maar al te vaak hebben we het gevoel dat we iets moeten verzinnen om gelukkiger te worden, nog harder denken om uit onze gelukspuzzel te komen, om antwoorden te verzinnen op vragen die niet eens belangrijk zijn. Uit gewoonte gaan we in op emoties en gedachten.  Wel, ik heb iets gevonden dat in grote mate bijdraagt tot mijn gevoel van peacefullnes. Kan je ook wel wat meer innerlijke (en uiterlijke) rust gebruiken?
 
Hier komt de bete tip die je ooit gehad hebt en die je ooit zal krijgen:
 
Zodra je de neiging voelt opkomen om ergens iets aan te doen, ga dan onmiddellijk rustig zitten, haal diep adem, ontspan en wacht tot die neiging voorbij is.

Zo, met deze wijsheid, zwaai ik jullie ontspannen vaarwel.
Geniet van de dag,
Lach genoeg,
Vergeet niet te luisteren
En de rest volgt.

Adios!
 

Twee jaar geleden vertrok ik voor het eerst met het logge monster dat deze drietonner is.  Met veel verlangens en het niet hebben van concrete plannen liet ik het bekende Mechelen achter.  Ik zou leren gitaar spelen, leren surfen en na enkele maanden vlot Frans en Spaans spreken.  Zo liep het natuurlijk niet.  Omdat dromen en plannen een motivator zijn om in actie te komen. En dan…. Dan laat het leven zich van zijn meest verscheiden kant zien.  Nemen toeval en onvoorspelbaarheid hun rol op.  Zo ook hier tijdens mijn Marokko trip.  Dichter bij Marokko dan de Marokkaanse miniwinkeltjes in de smalle steegjes van Granada zal ik voorlopig niet komen.
 
De kunst van het surfen en gitaren heeft zich nog niet echt verder kunnen ontwikkelen, al ben ik ondertussen wél beter geworden in andere zaken. Zoals het vinden van idyllische slaapplekjes. Door het ontplooien van dit ondergewaardeerde talent zijn Hannes, Mila en ik de laatste weken al op zot mooie plekken beland.  Aan het immense salamandervormige meer bij Banos de la Encina bijvoorbeeld.  Waar de geur van  bloeiende rozemarijn en het geluid van koebellen ons omsingelden.   Daar waar er ’s nachts niet één enkel licht te bespeuren viel in de 360° rondom ons. Niet van een straat of dorp, noch van auto of huis.
Of die keer, geparkeerd boven op de berg bij Puerto Làpice in de streek van Don Quichote.  Drie immense molens en een knalrood kleurende wolkenhemel op het moment dat de zon besloot achter de bergen te verdwijnen.
Of zoals deze ochtend; aan het meer dat we gisterenavond nog wisten te vinden na onze mislukte onderneming naar de hot springs bij Santa Fe.  Fijn schrijven zo, terwijl de ochtendnevel haast onmerkbaar oplost boven het water in deze koude januarilucht.  De besneeuwde bergtoppen aan de horizon maken het plaatje af.
 
Ik val in herhaling bij het zeggen hoe ongegeneerd mooi de Spaanse landschappen zijn.  Het zijn dan ook deze pareltjes die het grootste aandeel hebben in mijn geluksgevoel de laatste weken.  Zelfs ondanks de vele uren rijden, zwerf ik dagelijks nog pakken meer dan gemiddeld door de steeds andere natuur. Moeilijk te omschrijven wat dit met me doet.  De gezonde lucht en het wilde gevoel van op plekken te komen die ik niet ken, doen iets met me. Geven me meer levenslust ofzo. Dit deel van de reis lost mijn verwachtingen dan ook méér dan in. Het is op een ander vlak dat verwachtingen en realiteit maar weinig raakvlakken vertonen.
 
Op vlak van het reisgezelschap.
 
Zet twee mensen bij elkaar en je weet niet hoe het afloopt.  Uiteraard heb je een beeld van hoe het lopen zal. Dat hadden Hannes en ik ook.  We hebben als koppel meer tijd reizend doorgebracht dan voor de tv.  Waarom zouden we dan niet lekker samen gaan overwinteren in Marokko en onze busjesdroom delen?  Als vrienden weliswaar.  Na het vele alleen reizen keek ik hier belachelijk hard naar uit.  Zeker in combinatie met een land voor ons beiden onbekend. Nice plan! De realiteit diende zich dan ook bikkelhard aan in zijn complexiteit en schudde daardoor de kaarten op tafel danig door elkaar.
 
De kaarten liggen momenteel overal. En het zijn er veel.
 
Los van het feit dat het niet voor de hand liggend is om op zo’n kleine oppervlakte te leven, is er nog een ander element dat minstens even bepalend is.. Zelfs ondanks onze gemeenschappelijke wens een leuke roadtrip te delen, slagen we er niet in het waar te maken. De flow tussen ons is even verdwenen als de mist boven het water voor me.  Even aanwezig als de sneeuw op de bergtoppen is de kilheid tussen ons.  En helaas een pak dichterbij dan de bergtoppen aan de horizon. We geraken maar niet ontdooid terwijl we zo snakken naar warmte.  Het voelt als patineren op een dikke laag ijs met je gedachten bij de zon hoog aan de hemel.   Het klopt niet.   Twee weken en vele pogingen tot bruggen leggen later, kan de olifant in de porseleinwinkel niet langer genegeerd worden.
 
Accepteren. Loslaten. Verder gaan
De situatie zien voor wat ze is, is de eerste stap: het werkt niet.  Moeilijk.  Zeker voor een ‘dreamer’ en ‘believer’ als ikzelf.  Na wat bezinking en bezinning besluiten we te splitten en de deur van onze winterroadtrip te sluiten.  Auch.  Meteen komen de angsten de kop opsteken.  Angst om alleen te zijn, angst voor commentaar, angst voor het niet hebben van een plan.  
 
Na een paar uur rijden met knalharde muziek, komt er een zekere rust in de plaats.  Werkt (bijna) altijd. Livesetje van Hesed.  “Voor elke deur die sluit, gaan er anderen open”, hoor ik mezelf denken.  Verbazingwekkend hoeveel deuren er plots in mijn toch nog verwarde hoofd passeren.  Allemaal met veel beloftes, de ene optie vertrouwder, de andere gewaagder, allen interessant op hun eigen manier. Even verlies ik me in de hoeveelheid opties.  Tijd voor een andere tactiek: stapje terug zetten en de deuren laten voor wat ze zijn.  Ik vergeet de duizend opties en ga ten rade bij mezelf.  Ik laat het denken voor wat het is en ga over op voélen.  Geen evidentie voor deze rationele steenbok. Net daarom een goede oefening.  Wat heb ik nodig? Wat wens ik mezelf toe?  Rust, gezelschap, actie, comfort, onderweg zijn, bekende gezichten, steden of natuur? Marokko, Spanje, Frankrijk of gewoon België?
Tijd om in te checken in plaats van uit te checken.

If you are never scared, you can never show courage.

Terwijl ik heel erg mijn best doe om nog niet alles meteen in te vullen en de planning wat open te laten, komt er verandering in de dynamiek tussen hem en mij.  Omdat de druk van de ketel is? Omdat we beiden het belang van hoofdstukken deftig afsluiten beseffen? Hoe dan ook; het is superfijn om de laatste dagen zonder ergernissen en met opnieuw wat humor en verbondenheid door te brengen. Samen rond te slenteren door het prachtige Granada, onze ochtendkoffie op te slurpen met de zon op ons gezicht en een fijne laatste avond in Malaga te delen voor onze wegen splitsen.  Voor een derde keer sinds ik hem ken, zet ik hem af aan een vliegveld om alleen verder te reizen in mijn bus.  Ik kan me maar niet ontdoen van het idee dat lessen zich blijven herhalen tot ik er uit leer. Alleen zie ik het nog niet helemaal scherp…
 
En zo is de weg weer helemaal open. Met gevoelens die een relatief evenwichtige mix zijn van nieuwsgierigheid, onzekerheid en plezier ga ik komende tijd tegemoet.

"Live, travel, adventure, bless and don't feel sorry"
                                               Jack Kerovac - On the Road
 

Goede regel vind ik dat: opstaan wanneer mijn blaas bijna uit elkaar springt en mijn dromen systematisch afdwalen naar watervallen en druppelende kranen,…. Slechte combinatie, doet een gebeurtenis van een kleine dertig jaar geleden me herinneren.  Bijna verdrongen, maar nog actief genoeg om het warme nest van 188cm x 180cm net iets makkelijker te verlaten om in mijn blote kont bij -2° een plasje te gaan doen. 
 
Meestal kan ik mezelf nog relatief goed dingen wijs maken. Zoals de belofte om na de ochtendplas buiten, lekker terug het warme bed in te klimmen en verder te dromen, al dan niet over watervallen. Naar gewoonte veel te wakker om de slaap terug te vinden. Minstens tot aan de siësta, die we zelfs in het koude Noord Frankrijk proberen te integreren tot dagelijkse gewoonte.  Het blaaslegen gebeurde vandaag tussen de speeltuin en het meer, met niets meer dan het geluid van gealarmeerde ganzen en zwanen. Daar ga ik tenminste van uit want het is nog veel te donker om iéts meer dan vage beweging op het water te detecteren.  Eens de zware schuifdeur de koude weer buiten houdt en ik terug ‘warm’ binnen sta, ben ik klaar voor vandaag.  In bed kruipen is geen optie meer, gezien mijn energielevel.
Ik ben een ochtendmens. Een puur ochtendmens. Zo eentje dat ’s avonds bij het indommelen na het eten al kan uitkijken naar de ochtend en zijn teruggevonden puurheid, en mijn herwonnen levensenergie en –enthousiasme.  Irritant voor de niet-ochtendmensen die mijn levenspad wel eens durven kruisen, ben ik dan ook nog enthousiast over zo ongeveer alles.  Vooral over die kleine dingen die de nog niet zo wakkere medemens sowieso over het hoofd ziet.  Heerlijk vind ik dat!

De kleine wijzer zou ondertussen alweer opgeklommen zijn tot iets voorbij de 8, ware het niet dat dit een klokloos, ovenloos en toiletloos huis is.  Pas na acht uur zijn mijn ogen in staat om vormen te onderscheiden. In dit geval de silhouetten van de populieren die zich aftekenen tegen de lucht vol waaiende donkergrijze wolken. 
 
De temperatuur in dit kleine huis is gestegen van een frisse 4° graden bij het wakker worden, tot een aangename 16° tegen koffietijd.  Aangenaam, inderdaad, alles is relatief.  Mijn kledingstijl kan er ook wel voor iets tussen zitten, al valt  jogging-over-legging voor de meeste mensen niet echt onder ‘stijl’.  Geen stijl is ook een stijl. Right?

Ondertussen voel ik lekker warme lucht langs mijn pantoffels blazen.  Dit aangename gevoel is betrekkelijk nieuw, wat zeker bijdraagt aan het opmerken en genieten ervan.  Tot twee dagen voor het vertrek, drie dagen geleden met andere woorden, blies de Webasto tank onder de auto de warme lucht recht naar omhoog.  En dan nog wel vlak naast de schuifdeur. Je hoeft geen bus specialist te zijn of een IQ hoger dan een steen te hebben om te beseffen dat dit strategisch alles behalve een slimme zet is.  Verwarmen met de ramen open, maar dan nét iets minder opzichtig.   Een idee, ritje naar de Gamma en 12,99 euro later, prijkt er hier een galactisch uitziende zilverpapier opvouwbare twee meter lange darm.  Zijn huidige ambitie bestaat er uit de warme lucht die de Webasto verkrijgt dankzij een kleine bijdrage van de dieseltank, in onze living te blazen. Recht ons nest in. En dat van Mila, die het haardrogergevoel iets minder waardeert dan ikzelf.  De vele uren warme lucht tijdens het rijden hebben er waarschijnlijk wel iets mee te maken.  De lucht, bedoelt voor mijn ijsvoeten, blaast ongenadig evenveel lucht naar de passagierskant en dus op Mila’s kop.  Life can be hard for a traveldog.
 
En voor ons ook. Zeker vergeleken met onderweg zijn in de zomer, wanneer dagen nooit lijken te eindigen en met een leven dat zich vooral buitensbus afspeelt.  Helemaal anders nu zo zonder een zonnetje dat de boel verwarmt en onze zonnepanelen nuttig maakt.  Om nog maar te zwijgen van het verschil in douchefrequentie. Bij het zien van de mist ’s morgens boven de riviertjes, verdwijnen zowel voornemen als zin in een opfrisser aan de waterkant.  Krokodillenwasje aan de pombak, vochtige doekjes, deo en droogshampoo doen de rest. Dàt, in combinatie met het niet hebben van hoge badkamerritueelverwachtingen.
But I like it!
Naast routes uitstippelen en het rijden zelf, houd ik vooral van het geen ik het meest mis wanneer ik in mijn vertrouwde Mechelen anker:
het gemak en de frequentie waarmee ik  midden in de natuur bent. Je moet geen tijd maken om naar een park, bos of vijver te gààn, je bént er gewoon. Schuifdeur open en je zit er  midden in. 
 
Het maakt trouwens ook niemand een hol uit waar je je bus zet. Al knal je ze naast de rivier zodat je bij het koken de zalmen ziet opspringen. Lichtelijk ander verhaal dan in de zomer, waar het als sardientjes parkeren is tussen de Pilotes en andere enorme mobilhomes.  De gezelligheid van vele kaarsjes, donzige dekens en gedownloade films maken veel goed tijdens de winterse avonden. Net zoals het gezelschap van ex-liefje en travelbuddy Hannes.  Hoe compleet anders is het om een trip niet alleen te ondernemen. 

Brengt me terug naar exact twee jaar geleden, toen ik de wereld op mijn eentje tegemoet ging onder mijn net verworven status als nomade.  Nog niet wetend wat een leven in de bus inhoudt. Nog niet wetend waar naar toe en voor hoe lang.  Niets dan openheid, zin in avontuur, serieus wat vraagtekens en een portie angst. 
Totaal ander gevoel waarmee ik de trip nu start:
Met ervaring en vertrouwen.
Inmiddels bedreven in het vinden van slaapplekjes; afgelegen genoeg om charmant te zijn, bewoond genoeg om een veilig gevoel te waarborgen. Vertrouwen genoeg in Monster Mercedes en zijn kunnen om niet bij het minste verdachte geluid een half hartinfarct te krijgen.  Blij met mijn inschattingsvermogen wanneer het aan komt op smalle bergweggetjes en nipte parkings, met mijn aanpassingsvermogen bij het verdwalen en met mijn fierheid om mijn plek in te nemen met de juiste portie waardigheid en respect.  Warm door het inzicht om dit alles te beseffen.
 
I am growing. 

Leuk besefje hier in sukhasana* op het Hongaars schapenvachtje op het driedubbel tapijt als extra vloerisolatie.  Met mijn spiksplinternieuw tweedehandsboek over handleeskunde voor me, genietend van de geur van de interessante theemix van de moment: citroenverbena, kamille, kardemom en kaneel.  Ondertussen ligt langslaper Hannes nog in het extended bed te slapen onder het dubbele donsdeken en houdt Mila Monster alles goed in de gaten.  Het kan haar niet ontgaan zijn, al die commotie van de laatste weken. De overvloedige emotionele afscheidsmomenten en het vele op en af rijden naar de cinema in Mechelen.  Daar waar mijn ander monster logeerde na de Roemenië trip en het Berlijn avontuur.  Zou Mila beseffen dat met de laatste verbeteringen aan Mercedes Monster ook het vanlife avontuur opnieuw gestart is?  Dat ze binnen enkele weken het continent zal verlaten en heel heel veel nieuwe vrienden zal maken, waarvan de meeste Marokkaanse straathonden?
 
“There was nowhere to go but everywhere,
so just keep on rolling under the stars.”
                                                                                                                 - Jack Kerouac  °1922 -
 
 
*sukhasana :: term uit yoga; gemakkelijke zithouding, oosterse variant van onze westerse kleermakerszit
 

Slow travel.
Naast de eekhoorn is de waterschildpad mijn lievelingsdier. Mijn trage kant zeg maar.
Geen haast hebben.  Misschien daarmee dat het leven in een bus zo fijn voelt: heerlijk om ook zo door het landschap te zwemmen, met 6 wielen in plaats van 4 zwemvliesrijke krachtige schildpadpoten.  Op veel vlakken werkt ook mijn brein eerder schildpadachtig, …  zoals bij het schrijven. 

Traag medium.  Sneller dan het uithouwen van hiëroglyfen in steen, pakker trager dan swipen van foto’s en scrollen tot je een scrolduim hebt.  Literatuur: een streel voor het brein onder de dinosaurus-lezers onder ons.  Eerder iets waar je tijd voor maakt dan dat het je anderhalve minuut wachten voor het rode licht opvult.  In mijn dromen worden mijn toekomstige schrijfsels gelezen in de vorm van zwarte letters op fijn wit papier, verpakt in een stevig kaft tot een inspirerend boek.  In mijn fantasie worden mijn schrijfsels gelezen op een wel uitgekozen moment, verrijkt door een goede zetel en een lekker koffie in je lievelingstas.  Schrijfsels,  even tastbaar als de papyrusrollen in het oude Egypte.
Deze dromer is echter realistisch genoeg om te beseffen dat deze blog snel gelezen wordt. Diagonaal verslonden op het kleine scherm, klaar om alweer door te klikken en in iemand anders’ leven te belanden.  Even digitaal, even snel.  Het proeven van woorden, ze even wegspoelen met kleine slokjes warme thee, is niet meer van deze tijd.  Jammer vindt deze schildpad-fan dit.

Hoor ik mijn blogs in te korten? Hoeveel dan? Tot enkel de titel, intro en conclusie overblijft?  “Grenzen bewaken.  Omdat ook onderweg je grenzen in veranderende modus zijn.  Blijf trouw aan jezelf.” Zoiets?

Een onmogelijk compromis. Niet met mijn achterliggende intentie om woorden een verhaal te laten vormen, om lezers even mee te nemen in het platgetrapte doolhof van mijn hersenkronkels.  Een reis van woorden met hier en daar een literair pareltje, zinnen langer dan de korte catchy lines waar onze ogen zo aan gewend zijn.
 
Na een offline dag en wat uren soloboszwerven, merk ik hoe overprikkeld mijn ogen anders zijn. Om nog maar te zwijgen van mijn hersenen.  Een oneindige stroom van beelden die dagelijks met de snelheid van een trein mijn netvlies passeren.  Bij elk beeld hoort wel een verhaal. Door het volgen van zoveel mensen, spoken er quasi non-stop verhalen door mijn hoofd. Flarden van levens, nauwelijks verbonden met het mijne. ENORM veel headspace.
 
Onze hersenen hebben een 4-tal seconden nodig om een beeld te laten inzinken, een plekje te geven in ons archief en te verwerken tot al dan niet nuttige informatie.  Het aantal beelden dat ons klein scherm passeert, zou ons hiermee een fulltime job geven, mochten we die 4 seconden effectief nemen bij elk passerende verjaardags-, lunch- of voetenfoto.
 
We hebben nog steeds 24 uur per dag, al voelt het vaak niet zo.  Omdat onze aandacht versnipperd is.  Hoe minimaal weinig zijn we nog met exact één iets bezig?  Doorsnee overlappen verschillende acties elkaar naadloos: ontbijten met een magazine voor je neus, de radio aan en de gsm in/bij de hand.  Hoeveel boeken slingeren in huis rond, waar de bladwijzer ergens halverwege is blijven steken, samen met de belofte tijd te maken.
Om te zwijgen van al die mensen die we volgen, tussen al het andere door.  We weten van hun recentste vakantie en hoe hun nieuw lief er uit ziet.  Meer en meer raken we verslaafd aan oppervlakkig volgen en raken we meer verwijderd van al wat nog maar in de buurt komt van diepgang.  De tijd dat we afspraken met vrienden na hun lange reis om samen naar de foto’s te zien en naar de verhalen te luisteren, is in de meeste gevallen voorbij.  Waarom zou je? Je hebt de highlights zien passeren op facebook terwijl je aan het vergaderen was. Die goeie oude schildpadtijd, toen het nog mogelijk was de reizen te tellen van onze vijf beste vrienden. Toen we nog meer tijd hadden.
Excuseer. Nàmen. 
Ja, ik weet het. Schildpadmodus.


Schildpad gaat op instagram

Maar dit prehistorisch busjesmonster zit sinds een paar maand wel zelf op Instagram…. Helemaal in de ban van hapklare en originele verhaaltjes maken.  Leuk. Verslavend leuk zelfs. Elke ‘like’ maakt weer een minimale opstoot endorfine vrij en maakt me nog een tikkeltje gelukkiger. En verslaafder. 

Meteen verknocht ben ik aan dit nieuwe speelgoed, vermomd in een nieuw icoontje tussen mijn andere Apps.  Nog eentje meer dat lonkt om gezien te worden en aandacht te geven. Of op zijn minst tijd. Jawel, die kostbare tijd waar bijna niemand genoeg schijnt van te hebben. De kant in mij die snel wil bijleren en goed wil zijn in dingen heeft een nieuwe uitdaging gevonden in dat roos-paarse icoontje dat de populariteit van een foto perfect weergeeft in de vorm van hartjes. Heel erg verleidelijk voor dat marketingmonster aanwezig in mijn vrije en creatieve brein dat graag resultaat ziet.
 
Voor ik het weet, schuim ik Instagram land af om te zien hoe anderen verhalen maken. Maak ik mentale notes van goedscorende posts.  Met semi kunstmatige nonchalance varieer ik in die onderwerpen die mij tot mij maken in deze fase van mijn leven.  Enkel de positieve uiteraard, volgens de onuitgesproken geaccepteerde regels. Wisselen foto’s van hond, bus, yoga en natuur elkaar ogenschijnlijk lukraak af.  Voor het undercover uithangbord dat deze foto- en verhaalcollectie vormt van mijn leven en mezelf zo haast tot een marketingproduct maakt.
 
Dit gaat misschien wat ver, maar is misschien ook wel dichter bij de realiteit dan we vaak zelf door hebben.  Ik betrapte mezelf er op quasi halftijds latent non-stop bezig te zijn met stand-by staan voor IS-waardige taferelen.  Indien niet zelf bedàcht, toch zeker zelf opgemerkt tussen het gros van momenten die onvastgelegd mogen passeren (bah, die bananensmoothie is écht niet fotogeniek). Om ze dan vast te leggen vanuit vier dimensies.  En nog ééntje in kikker- én vogelperspectief.  Allen met hoog nonchalance-factor.  Swipe swipe voor het juiste filtertje (juno!) om finally te posten. Uiteraard voorzien van een pakkende oneliner.   Een gevaarlijk speeltje voor iemand wiens brein zo actief is als een Border Collie in de buurt van schapen. 
 
Hoe komt het dat deze vrolijke, onschuldig uitziende App me in één twee drie in zijn slijmachtige kluwen heeft weten te strikken? 
Dat ik zit uit te zoeken of een Boomerang App ook offline werkt terwijl de hoogstwaarschijnlijk zéér zeldzame regenboogsalamander zich weer voor de volgende 11 jaar in zijn grot heeft teruggetrokken in dit Kroatische sprookjesbos.
Daar weten de marketeers als productkenners zeker het antwoord op. Net zoals de psychologen met hun inzicht in ons brein. Om nog maar te zwijgen van die markteteerpsychologen/psycholoogmarketeers. 
Voor mezelf echter, kom ik bij het volgende uit:
 
De Aphrodite godin in mij maakt dat ik me graag in iets verlies.  Mooie eigenschap die ik doorheen de jaren ben gaan accepteren. Ja, waarderen zelfs.  Knallen! Leven vol overgave! Vol vuur beginnen aan die nieuwe job, affaire of online tool.  Mooi mooi mooi. Al weet ik als geen ander dit deze passievolle uitschieters wel aan intensiteit moeten inboeten naarmate de tijdslijncurve opschuift.  Die job houdt je niet vol als enige gepassioneerde gek tussen kamerplanten. Die affaire vol vuurwerk ontploft gegarandeerd met dezelfde intensiteit, als ze tenminste niet uitdooft tot het zielige oranje lichtje van een platgetrapte sigarettenpeuk op de dansvloer. Na maand één op instagram was het tijd om mezelf terug te roepen en de reflex om mijn gsm te nemen bij het zien van een mooie bloem, spuuglelijke pony of bosbessensmoothie af te leren.  Tijd voor gematigdheid. Gematigdheidtijd als het ware.


Dat besefte ik na het laten ontsnappen van die gekke salamander, daar, in het Kroatisch groen.  Wil ik echt zoveel headspace laten innemen door die ene App? Is dit een digitale nomade zijn? Vind ik dit wel ok voor mezelf?  Wat offer ik op (genieten van de moment) en voor welke prijs (likes en –hopelijk- meer volgers)?

Aan alles hangt een prijs, maar het moet een goede deal zijn. Offer je je weekendtijd op aan je baas, dan mag daar iets tegenover staan.  De winst moet minstens even groot zijn als de inzet, anders klopt er iets niet. 

Natuurlijk wens ik graag opgepikt te worden door een uitgever. Uiteraard droom ik ervan dat mijn schrijfsels op een dag door de handen gaan van menig Vlaming. En Nederlander.  Vertaald in –liefst- 11 talen.  Waarom ook niet eigenlijk?  Dromen heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.  Dromen terwijl je wortels nog in de grond steken, zodat je hoofd niet énkel in de wolken vertoeft.

Waarschijnlijk hebben mijn vrienden met marketingwortels gelijk als ze beweren dat het hebben van vele Instagram volgers een groot voordeel is voor uitgevers.  Hoogstwaarschijnlijk.
Dit pas perfect in onze hedendaagse mindset: kan je jezelf goed verkopen en zit je er niet mee in om zelf je uithangbord van je product te worden. Om de juiste beelden en woorden de wereld in te sturen; dan komt het waarschijnlijk wel goed met je. Maar wat gebeurt er ondertussen met je authenticiteit? Digitale Nomade klinkt ongelooflijk zeemzoet in mijn oren, maar ik proef al meteen de bittere nasmaak.  Op voorhand. De pre-post-bitterheid.
 
De enige manier om authentiek te zijn is trouw blijven aan jezelf en dan is een beetje zelfreflectie niet slecht. Wat trekt me zo aan aan het nomadenleven? Alleszins niét de zoektocht naar wifi in het woud of de vele headspace die elke nieuwe app met zich meebrengt.  Leren monteren, beeld-verhaaltjes maken of quotes spotten. Allemaal tijd dat je niét in het moment bent. Niet bij jezelf maar bij de mogelijke voyeurs. Euhm ‘volgers’ bedoel ik natuurlijk. En ‘vrienden’. 

Tijd om even heel eerlijk naar mezelf te kijken en waar mijn grenzen liggen.  Hoe ik mijn tijd wil besteden en waar mijn prioriteiten liggen.  Niets tegen een fotootje hier en daar en al zeker niet tegen een inspirerend yogafilmpje. Maar wanner de kruipende feloranje slak al tussen de rotsen zit en je vooral teleurgesteld bent in het niet hebben kunnen vastleggen omdat je Boomerang app te traag laadde, is het tijd voor een priority check. Ten voordele van mijn kwalitatief en écht leven. Lager op de prioriteitenladder mogen dan gerust andere dingen komen, al dan niet virtueel.
 
 
 

Na enkele weken Berlijn kan ik vol overtuiging zeggen dat mijn verwachtingen volledig klopten. Die van de stad dan, welteverstaan: De stad waar alles mogelijk is.  Parken, schijnbaar aangelegd om eenzaam in te verdwalen en tegelijk dé plek om te ontmoeten.  Hipsters zover het oog reikt, elk op hun eigen manier druk bezig met hip zijn. Net iets minder daklozen, alles behalve druk bezig behalve dan met te leven . De eerste bouwen feestjes in hippe clubs waar je –eens binnen- nog het minst opvalt in ondergoed of pyjama.  Die zonder dak boven hun hoofd maken een feestje van het leven zelf, zonder club, anti-dresscode of lange wachtrijen.  Wat gevonden leeggoed brengt genoeg op om het feestje aan de supermarkt verder te zetten en nog een halve liter gerstenat achterover te slaan.  Niemand is graag gedehydrateerd, right?

Het fout inschatten van verwachtingen wat betreft mijn persoonlijke Berlijns leven, benadrukt enkel maar mijn optimistisch inschattingsvermogen.  In mijn hoofd zag het er beter uit dan in het echt, maar dat geldt voor zo ongeveer alles. Na maanden op de baan, wisselend van reisgezel, valuta en humeur, keek ik ontzettend uit naar een vaste plek.  Of eerder de structuur en het gemak die dit met zich meebrengt. Zeeën van tijd zou ik hebben, zonder zoektocht naar douche, bed, stroom en water.  Te statisch.  Ja, zo zou je het best omschrijven. Ik had mezelf en de situatie te statisch ingeschat.  Alsof ik geen levend, complex wezen was, onderhevig aan grillen van natuur en hormonen, maar slechts een eenvoudig voorwerp.  Een tafel. Of een sanseveria.  Even schuiven om een goed plekje te vinden en klaar. Geïnstalleerd.  

Het plan om drie maanden in Berlijn productief en met goed schrijfritme te werken, liep dus iets anders.  Anders dan bij een tafel of plant, kostte het veel energie om te wennen aan mijn nieuwe internationale stadleven. Een leven dat niet méér kan verschillen dan mijn leven de afgelopen maanden toen ik in mijn bus leefde.  Waar ik kon gaan en staan waar ik wou.  Levend met mijn eigen regels en eigen gezelschap. Meestal met mijn beide voeten stevig op de bos-, berg- of rivierbeddinggrond. Zelfs een tafel zou moeite met aanpassen hebben…
Ineens deel ik een appartement met vier medemensen. Wie doucht op welk uur, stoort het als ik de wasmachine ’s nachts aanzet, welk deel van de frigo is gemeenschappelijk?  Nieuwe mensen, gewoontes en omgeving vragen veel energie en tijd.  Alles is nieuw en het zelfvertrouwen is nog in volle ontwikkeling.  Benieuwd en verward in deze onoverzichtelijke grote stad die uitnodigend en beangstigend is tegelijkertijd.  Als een padvinder op verkenning in mijn nieuwe leven. De kleine gekende wereld buiten de safe zone van onze kamer verruimen. ‘Memory’ spelen met de tientallen nieuwe  straatbordjes met weinigzeggende namen.  Met mijn Duits-app in de aanslag dùrven vragen.
Zo leerde ik dat de hond aangelijnd heeft te zijn in parken, maar niet op de openbare weg. Ontdekte ik waar de goedkoopste kokosmelk te vinden is, op welke voetpaden je mag fietsen en welke winkel het laatst open blijft.  Welke flesjes leeggoed ‘pfand’ opleveren en hoe je je afval sorteert. Na enkele weken vind ik de weg terug met de subway, heb ik een favoriet yoga adresje, weet ik waar ik mijn fiets gratis opgepompt kan worden en ben ik lid van ‘Belgen in Berlijn’. Niet slecht, right?
Right!
Dat ik nog steeds meer dan een uur spendeer in die e-nor-me supermarkt om mijn niet eens zo lange lijstje af te vinken, nemen we er bij.
 
Desperate Housewife
Horen allemaal thuis onder de noemer ‘integratie tijd’, in de categorie ‘normaal’.  Net zoals vorig jaar, wanneer ik van fulltime sociaal wezen de overgang maakte naar een leven als solo nomade in haar bus,  vraagt ook deze overgang tijd. Net als in mijn bus-leven, rijst ook hier de nood aan zingeving. Kwestie van niet helemaal in een Desperate Housewife te veranderen. Een rol die me niet echt op het lijf geschreven is, laat ons zeggen. Maar de grootste uitdaging hier is meteen ook de enige reden van mijn Berlijn-aanwezigheid.   Ontdekken of de liefde die vorige zomer in Portugal ontstaan is, ook werkt wanneer we langere tijd samen zijn.  Minstens even spannend als het Berlijn project itself. 


Horizontale evolutie
Tussen al deze integratie/fascinatie/amoratie projecten door,  ben ik wel heel goed aan het worden in horizontaal evolueren*.  De wortels die slechts enkele millimeter diep de aarde in reiken, maken deze niet-diepgang ruimschoots goed door hun overvloedigheid.   Kleine worteltjes, vertaald naar de vele ervaringen die mijn relatief korte leven rijk is.
De hoeveelheid jobkes, keer op keer vol passie begonnen.  De mensen waarmee ik huis, afwas en migrainepillen gedeeld heb.  De grote handvol talen, telkens half onder de knie. Oosterse en westerse culturen, met geestdrift opgesnoven. Extreme feestjes in bos, kraakpand of living,  vol overgave beleefd.  En over de relaties en de lessen die ik daaruit heb geleerd, zullen we het maar niet hebben.
Allen hebben ze me zo ontzettend veel gebracht. Wanneer ik inzoom, krijg ik de
tranen in mijn ogen.  Daar zit mijn menstruatiecyclus gegarandeerd tussen.  En de dankbaarheid voor die vele verrijkende momenten vormt de druppel. De ogen lopen over waar het hart van vol is. Zoiets.
 
Dankbaar…
… voor de namiddag olijfplukken, de tweedaagse Fagaras bergtocht en de weken schapen voeren. Voor het delen van verhalen; triestige dementerende-echtgenoot-verhalen, enthousiaste emigratieverhalen of schrijnende alles-kwijt-in-de-brand verhalen.  Voor het begeleiden van de Cambodja rondreis, het tappen van berken sap en mijn jobke in het Australische Treehouse Hostel. Dankbaar voor het leren snoeien van bomen, het verkopen van wraps en français en het samen naakt afwassen in het Portugese meer.    Ben ik heel erg goed in iets? Niet echt. Vooral niet in naakt afwassen :D Maar bovengemiddeld goed in bovengemiddeld van alles? Reken maar.
Als ik één ding kan, dan is het wel vanalles. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er fier op.
 
Ik ben geen eik(el)
Ondertussen lijken wortels rondom me vooral verticaal te groeien.  Dieper de grond in voor meer stabiliteit en zekerheid.  Door hoger op te klimmen in hetzelfde bedrijf met bijhorende 3e promotie en langere titel. Diepere wortels door het bouwen van een tuinhuis achter het zwembad achter de veranda van het nieuwbouwhuis .  Diepere wortels door naar een relatietherapeut te gaan en hun koralen, saffieren of zilveren huwelijksverjaardag te vieren. 
Ik ben geen diepgewortelde eik die zelden wankelt. Eerder een brede struik met groot bloeipotentieel.  Eentje waarvan de worteltjes vlak onder de grond zitten en non stop in horizontale ontwikkeling zijn. Een struik die mee beweegt met de wind en ja, ook af en toe half losgerukt wordt uit de aarde. Om dan na flink wat tranen, twijfels en paniekaanvalletjes op zijn nieuwe plek verder te wortelen. En ja -opnieuw te bloeien-.
 
Zo voel ik me fier met mijn lach- en expressierimpeltjes die duiden op een goed geleefd leven.  Blij met de rugzak aan kennis, ontmoetingen en ervaringen.  Meestal toch.  Soms kijk ik met afgunst naar het gladdere gezicht van een leeftijdsgenoot met gematigder leven.  Af en toe flash ik nog wel eens wanneer ik door die aangeleerde strenge maatschappij bril kijk om te zien dat ik op mijn 37e niets bereikt heb; geen huis, geen carrière, geen kinderen, niet getrouwd en dan nog niet eens rijk.  Bril afzetten, stoppen met flashen en zien hoe er op een andere manier geïnvesteerd wordt in mijn leven.  Zien dat ik het leven lééf en zo investeer in mezelf, in plaats van in externe en/of tastbare zaken.  Niet noodzakelijk de makkelijkste weg.  Ik houd dan wel van complexiteit. Maar soms even niet.
 
En de aarde is vlak
Met een levensverwachting van 82 jaar, is het duidelijk dat wij als mens veel tijd nodig hebben om te leren.  Allemaal studenten aan de school van het leven. Die zonder punten.  Die zonder duidelijk afgelijnde doelstellingen. En daarom (?) zo verwarrend. Wij Belgen hebben het liever duidelijk.  Graag houden we vast aan een duidelijke maatstaf van geluk om naar te streven.  Zodat zelfs wanneer je outfit, huis en banksaldo je niet gelukkig maken, je op z’n minst toch al respect verdiend hebt.  Respect, de eerste trede op de ladder naar succes. En een succesvol leven is een gelukkig leven. Yep. En de aarde is vlak.  Geloofden we ook (veel te) lang.
Zelfs zonder veel verbeelding is het overduidelijk dat de mensheid binnen honderd jaar met verbazing en afkeer terug zal blikken naar deze kortzichtige kijk van ‘de moderne mens’ anno 2018.


Gekke wereld.
 
Waarom de ons onzichtbaar opgelegde regels van ‘succes’ volgen, wanneer we op zoek zijn naar ‘geluk’. Waarom niet investeren in gezondheid, tijd, natuur en verbinding. Onweerlegbaar de fundamenten voor een leven waarbij je ogen méér lachrimpeltjes maken, je mondhoeken gezellig omhoogkrullen en een tong, nog meer ontspannen dan de baard van Sinterklaas. 
Stiekem hoop ik dat we met zijn allen opnieuw evolueren.  Weg van macht en status.  Dat we inzien dat er geen punten nodig zijn in de vorm van Porsche, oprijlaan met tuinman of designerschoenen.  Dat we stoppen met najagen van alweer een volgend doel, waarvan we niet eens zeker weten of we het zélf gekozen hebben. Dat we investeren in gezondheid en verbinding. Die dingen waar we uiteindelijk van hoopten dat we er tijd voor gemaakt hadden…
 
 

Niet iedereen begrijpt waarom ik in een bus wil wonen.  Maakt niet uit. Ik kies dit leven niet om begrepen te worden. Al geef ik grif toe dat mijn hart oplicht wanneer ik mind liked mensjes ontmoet.  Mensen die fuck you zeggen tegen de tien dagen vaderschapsverlof en hun leven anders invullen.  Mensen die hun spaargeld in een stukje grond steken, er een piepklein mini huisje op neerzetten en hun ding doen.  Mensen die trouw zijn aan hun eigen ritme én de moed hebben om hun weg te banen door de wildernis van het leven, slechts enkele meters naast het reeds gebaande, vaak zelfs geplaveide pad.  Maar waarom in een gouden kooi leven als de vrijheid van het universum lonkt?
 
Natuurlijk zijn er van die momenten dat het mijn oren uit komt van het onderweg zijn.  Van de zoektocht die een kapotte kraan met zich meebrengt.  Momenten dat ik een optut-aanval krijg en besef dat er niks op te tutten valt in dit badkamervrije leven zonder douche en garderobe.  Uiteraard raak ik in paniek wanneer ik zie dat mijn dieseltank lekt en word ik gek van overal hondenhaar en nergens yogaspace.  
What the hell am I doing here?!?

Science of Life
De wiskunde van het leven maakt deze som simpel: de opbrengst is nog steeds –meer dan- groot genoeg. Het geluk primeert over deze schaduwzijden.  De zonnestralen die doorkomen doen me de koude vergeten.  In dit geval: de verbondenheid met de natuur doet met het gemis van luxe en gemak vergeten. Meestal toch  :D
Dat krijg je dan als je een paar keer per dag met je neus tussen de distels, paardenbloemen of braambessen je plasje aan het doen bent.  Wanneer je elke nacht enkele minuten de pikzwarte lucht boven je bewondert.  Dit, zonder acute paniek voor  chronisch slaaptekort door deze vermindering van de toch al beperkte slaap-tijd.  Dagelijks  omringd door miljarden sterren en de Melkweg. Nachtelijks oog in oog met de maan en haar cycli. En dus ook mijn eigen cyclus.  Die van groeien en loslaten.  Alles op zijn tijd en met het nodige respect dat ‘tijd’ verdient.
 
Je 7 slipjes wassen in de rivier met zelfgemaakt wasmiddel.  Plassen zonder niet wéér enkele liters perfect drinkbaar water door te spoelen. Het tot een mini uitdaging maken zo lang mogelijk toe te komen met één rol wc-papier.  Je zit er met je neus boven op. Letterlijk.  Maakt het een pak makkelijker om je shampoo met ecologische zorg te kiezen dan wanner hij abstract in een douche gat verdwijnt op het derde verdiep, honderden kilometers van de zee. Het is haast onmogelijk om niet zuinig met energie om te gaan als je weet dat er na zonsondergang minimale elektriciteit is.  Laat het een positieve bijwerking zijn van dit Simple Life dat je voetafdruk een pak lichter is. Zelfs met een oude Diesel. En dat voelt ongelooflijk goed. Te voelen hoe alles verbonden is in de natuur.  Een gevoel dat ik al snel ga missen eens ik terug in de Betonnen Jungle woon.  
 
 
The Simple Life.  Bijna alles wordt gereduceerd tot de basis. Gesimplificeerd. 
Brievenbus- en reclamevrij.  Weinig sociaal leven, geen sociale verplichtingen. Simpel huishouden.  Geen stofzuiger, wasmachine of grasmaaier die stuk kunnen gaan. Geen waarborgpapieren van haardroger, elektrische tandenborstel of waterkoker.  Geen gebruikshandleiding van printer, televisie of ijskast.  Geen rekeningen voor water, elektriciteit of fout parkeren.  Het hebben  van minimaal weinig kleren en 3 paar schoenen brengt je peace of mind, terwijl ik voordien met de angst zat dat ik wel eens iets te kort zou komen.  
 
 
Dit schreef ik enkele weken geleden.  Memoires, van toen die oude knoest van een Mercedes bus zowel mijn huis als mijn thuis was.  Dit schrijf ik nu, vanuit mijn tijdelijke woonst in het drukke Berlijn, waar een herfstpenseel door de straten gegaan is. Met kaders van grijs, geel en oranje.  De meest voorkomende huiskleuren volgens mijn huidige statistische gegevens.   Deze kleine flashback naar het leven onderweg, in fel contrast met het leven in deze miljoenenstad.  Ideaal om mijn waarden nog even aan te scherpen voor mezelf. 
Live & love truly

Als snelle prater en denken, ben ik extreem traag in tot conclusies komen.  Dit concludeerde ik onlangs, bij het vinden van een antwoord op  een vraag, gesteld in oktober 2004. “Hoe ziet jouw ideale job er uit?” was één van de vragen bij mijn allereerste sollicitaties als schoolverlater. Sommige vragen neem ik nogal ernstig op blijkbaar. Dit is er zo één.  Volgens mij stond Steve van A.S. Adventure niet echt stil bij de reikwijdte van zijn vraag.  Had Mr. Store Manager er géén idee van dit mijn radartjes zou activeren de volgende 14 jaren.  Snelle prater, trage concludeerder. Told you.
 
Belangrijker dan de jaren die gepasseerd zijn, is het antwoord. 
Als narcoleptici, levend met slaapaanvallen, zo onvoorspelbaar als het humeur van mijn laatste baas, is het vinden van job geen evidentie.  Bij de VDAB mag je kiezen tussen ‘week- of weekendwerk’ en ‘vaste uren of shiften’.  Soms is kiezen uit de opties geen optie.  Dan heb je te gaan voor het vakje ‘andere’.  Oh wat houd ik van dit vakje!
 
Als echte dromer, ook wel inovatieve creatieveling genoemd, dacht ik bij mezelf “Kan ik net zo goed een heel nieuw systeem bedenken.”  En zo ontstond het tot nu toe nog relatief onbekende Tempusopus.  Ofwel; werken in het ritme van de seizoenen.
 
TEMPUS OPUS
Haal het beeld van een traditionele seizoenarbeider al maar meteen uit je hoofd. De plaats die zo vrij komt is meer dan nodig voor dit revolutionaire idee.  Een drietal maanden werk ik buiten, doe ik tuinen, plant ik bomen of begeleid ik wandelvakanties. Dan is het tijd om mijn hoofd aan het werk te zetten en te schrijven, communicatiemedewerker te zijn of in de verkoop te gaan.  Hierna volgen een drietal maanden om mijn creatieve kant te ontwikkelen, tussen de mensen te zijn of iets nieuws te leren.  En dan, niet onbelangrijk, is het tijd om te reizen en opgeladen terug bij job nummer één te starten. 
 
Klinkt wat vreemd? Natuurlijk. Elk nieuw idee klinkt vreemd op de moment dat het zijn weg naar de buitenwereld vindt. Vooral goéde ideeën :-)
Denk even mee: steeds gemotiveerde, niet uitgebluste werknemers.  Ruimte om te leren, te blijven ontwikkelen en mensen te ontmoeten. Voordat je het beu wordt of de routine binnensluipt, kan je alweer uitkijken naar de volgende uitdaging.  Omdat het gaat over mijn dròòmjob, ook nog dit: graag tussen deze jobs steeds even afsluit/adem/voorbereidingstijd, eventueel gevat in een weekje vakantie.

Dit alles is uiteraard enkel mogelijk als er nog wat diepgewortelde oude rotten in het vak zijn, die houden van routine en standvastigheid. Zij hebben dan de kans om hun kennis door te geven en de continuïteit te waarborgen.  Op elk potje past een dekseltje.  Ik geloof er ontzettend hard in dat andere werkstructuren heel wat opgebrande werknemers tegen kunnen gaan. 
 
Uitgereisd
Terwijl dit conceptus sublimus nog kan uitgroeien, heb ik besloten dit concept door te trekken naar mijn leven.  Een zomer om te reizen, de zon op te snuiven en het gevoel van volledige vrijheid ten volle te ervaren. Tot op het punt dat het tijd is voor iets nieuws.  Net zoals de dagen niet eeuwig langer blijven worden,  is leven in volledige vrijheid ook niet het summum.  Het tij is aan het keren.  Dan is de zee altijd wat onvoorspelbaar. Wel, mijn tij is ook aan het keren.  Na vele, vele weken onderweg te zijn, voel ik dat ik wat uitgereisd aan het raken ben.  De vrijheid is uitgemolken en –net zoals vorig jaar- de nood aan ankeren in een haven wordt groter met de dag.  Dit is mijn cyclus. Net zoals de golven komen en gaan. Net zoals de dag plaatsmaakt voor de nacht.  Mijn vrijheidscyclus is plaats aan het maken voor die van liefde en geborgenheid.  Yang maakt plaats voor Yin.  De natuur heeft zijn wetten en ik ben er gevoelsmatig trouw aan.  Het eerst voelen, voordat de worden het bevatten. Het onbewuste wordt tastbaar. Het gevoel wordt een verklaring.
 

Bij het achterlaten van Roemenië kwamen er twijfels en angsten, zoals dat gebeurt wanneer je kwetsbaar bent. Allen zo abstract als reëel tegelijkertijd.  Waar ga ik wonen? Van wat ga ik leven? Hoe breng ik meer zingeving?  Een tocht van Roemenië naar Hongarije, een tocht van verwarring tussen heimwee en doelloosheid.  Na deze dagen van verwarring,  is er nu berusting, zoals het na winter weer lente is. Weet ik hoe mijn leven er uit zal zien? Absoluut niet. Wel weet ik dat er een nieuw hoofdstuk aan komt en ik meen zelfs de titel ervan te kunnen lezen.  Iets met Berlijn, Liefde en Schrijven.

Heimwee heeft bezit van me genomen. In een bizarre vorm.  Bij het doorkruisen van Hongarije en zijn ontelbaar dorpjes met onuitspreekbare namen, heb ik ontzettende heimwee naar mijn vertrouwde Mechelen.  Pavlovsgewijs loopt het water me in de mond bij het denken aan een smoske kaas, een koffie ‘bij den Yves’ en een netflix avondje, compleet met huisgenootjes, dr. Oetker en pyjama.  Terwijl de spreekwoordelijke nostalgiekwijl nog net niet uit mijn mond druipt, voel ik nòg een klein hart-pijntje, veroorzaakt door een plek meer oostwaarts op deze wonderwereldbol.  Ik mis Roemenië.
 
Een maand is het inmiddels geleden dat ik via een klein sluipweggetje Hongarije achter liet en Roemenië binnen hobbelde. “Krakkemikkeligkrakkemikkeligkrakkemikkelig” herhaalde zich als een mantra terwijl ik er nipt in slaagde putten, honden en kikkers (!) te ontwijken. Om eerlijk te zijn, zou het me niets verbazen ‘krakkemikkeig’ terug te vinden naast ‘Roemenië’ in een etymologisch woordenboek.  Nog niet eens 2000 kilometer van mijn voormalige bed en toch zo gigantisch anders.  Voelsprieten uit. Zintuigen op scherp. I love it.
 
Genoeg gelijkenissen om me eraan te herinneren dat ik nog op Europese grond ben, anders genoeg om nieuwsgierig alles in me op te nemen.  Amper voorbereid as usual, maar met een geest en een hart zo open als enkel nog lukt bij landen waar ik de eerste keer kom.  Zonder verwachtingen, klaar om te ontvangen.  En ontvangen mocht ik! Wat een zotte indrukken!
 
Roemenië schets
Auto’s waarvan de bumper zijn functie duidelijk meer dan meermaals vervuld heeft.  Huizen die eruit zien als een random mix van bakstenen, beton, isolatie, hout en ‘allerlei’. Honden als wandelende broeihaard voor alles wat hoort bij de term ongedierte, inclusief de gastheer zelf.  Zelfs mijn wegenvignet ziet er niet uit. Een kassabon met een stempel uit de tijd dat inkt nog uit bessensap gemaakt werd.  
 
De vele putten in de weg, maken me als een buikdansende hamster van links naar rechts meedeinen.  Mijn kamelentocht ervaring in de Indische woestijn komt even bovendrijven, opstijgend uit dat grote moeras aan herinneringen.  Net zoals toen is het ook nu niet echt genieten, slingerend hoog in het Mercedeszadel. De verkeersborden staan er duidelijk nog van voor de oorlog, aan de (kogel?)gaten te zien. De elegante oude pastelkleurige Dacia’s herken ik van mijn opa’s jeugdfoto’s. Bij wijze van spreken natuurlijk, want mijn opa reed met een Citroën.
 
Roemenië is rauw en puur. Ook arm en traditioneel.  90 procent van de auto’s in het Wilde Westen van zigeunerland zouden Antwerpen al niet meer binnen mogen.  Waar België vol gebouwd, Duitsland open bebouwd en Hongarije licht bebouwd is, is Roemenië amper bebouwd.  Bergen, altijd wel ergens rondom me te spotten. Ver weg aan de horizon, of onder mijn zes wielen.  Met als -letterlijk en figuurlijk-  hoge uitschieter het Fagarasgebergte, maar dan met veel omgekeerde hoedjes op de a’s geschreven.   De weg ernaartoe, de Transfagarasan, met zijn 90 kilometer één van de mooiste wegen van de wereld.  De route door de Transsylvanische alpen, ging gepaard met heel erg veel ‘ohs’ en ‘ahs’, die opstegen uit Joriens en mijn mond.  Geluiden die met zekere regelmatig terugkwamen, bij onze twee dagen hiken IN dit gebergte.  Slapen bij vriestemperaturen in een shelter op een hoogte van 2135 meter, het is weer wat anders.  Niets is onmogelijk. Zolang je het maar stap per stap aanpakt. Wijze les die me in de toekomst al meermaals van pas gekomen is.
 
Wat een intense belevenis.  De grootsheid van de bergen, de liefde eigen aan psytrance festival, puurheid van het land zelf. Jorien en ik hebben er een zotte trip samen opzitten. Een trage tocht  door haarspeldbochten, oerbossen en riviertjes. Langs overtoeristische dammen,  lokale ambachtsmarktjes, pleintjes en straatjes van  Timisoara en Brasov. Om onze laatste avond samen te gaan voor de authentieke en nooit-meer-te-vergeten ervaring van de  Salt Lakes in Ocna Sibiului. Proper gewassen zetten de 609, Mila en ikzelf Jorien en haar rugzak af in het miniluchthaventje van Sibiu.  Back on my own, part 113 *lacht*.
 

Over zotte ritjes, klamme zweethandjes en adders in het gras
Gelukkig heb ik een zot mooie rit voor de boeg, waardoor het vooral genieten is en de alleen-zijn gevoelens niet de bovenhand krijgen.  Tocht naar Apuseni Natural Park is a-dem-be-ne-mend!  Moeilijk om niet elke paar kilometer te stoppen om te oh-wen & wauw-en en dit alles trachten vast te leggen op gevoelige plaats.  Wat dat betreft beheers ik me nog redelijk goed, waardoor ik nét voor het donker de bergen in trek.
 
Een berg bezaaid met haarspeldbochten oprijden is één ding.  Donkere wolken en wind die samen stormpje spelen, is nog iets anders.  Terwijl de regen door de open ramen binnen zwiept, klem ik mijn zweethandjes nog iets vaster om het stuur. Trekt hij het in tweede of tòch terugschakelen?  De kilometers aftellend, bereik ik met klamme handen de top. Op zo’n moment is het dan niét leuk, te horen dat het nog iéts verder is.  ‘Slechts’ een kilometer.  De adder onder het gras vertoont zich hier als een steile afdaling op een dirtroad, waar het stromende regenvocht inmiddels een diepe geul heeft getrokken.  SLIK.
 
Als je denkt dat rijden in de bergen een makkie wordt, kan je wel eens gelijk hebben.  Als je denkt dat dit na enkele duizenden kilometers gebeurt, dan heb je het –in mijn geval- mis.  Gelukkig volgt ook hier na de inspanning, de ontspanning. De beloning, vertaalt in een magnifiek uitzicht over een grasgroene vallei, omringd met sparren. Een landschap zo ge-copy-pasted uit een boekje over beren en eekhoorns in de bergen.  Of schapen en herders.  Blijkt meer toepasselijk.
 
Wat ik haat aan wekkers is wanneer ze de overgang van droom naar werkelijkheid te abrupt maken.  Mijn wekker is er eentje waarbij die overgang zo geleidelijk gaat dat je half wakker bent in je droom. Of dromerig ontwaakt. 
Heerlijk is dit gevoel, zeker zònder wekker.  De ene moment zat ik nog in een knappe houthakkerherder droom, de volgende moment hoorde ik honderden schapen passeren, op nog geen meter van mijn slaapkop.  Wanneer ik de norse herder in legeroutfit zie vanuit mijn bed, besef ik lachend dat ik niét meer aan het dromen ben.  Terwijl de glimlach nog iets groter wordt, besef ik dat dat herderen me meer triggert dan ik dacht…  To be continued?! 
 
What goes up, must go down.
Na drie dagen wandelingen, yoga, mijmeren en bosbaden op deze magische rustgevende plek, is het tijd door te rijden. SLIK. Weer die hellride. Soms is het makkelijker als je nog niét weet wat er komen zal. Niets aan te doen; what goes up, must go down.
Klaar om die dirtroad vol putten, gleuven en rotsen op te rijden, om dan die hele haarspeldbocht vakkundig schakelend weer àf te rijden. Geen speling om te missen van versnelling, ook al mist mijn rechterhand nog regelmatig bij het grijpen naar de vitessenpook. Hij staat nog steeds te ver af. Logisch, want mijn arm is nog steeds niet gegroeid.


 
Honger en lust, mijn drijfveren
Logisch, want sommige dingen veranderen niet. Al behoren de meeste zaken tot de andere categorie.  Alles verandert.  Niets duurt eeuwig.  Gek dat onze geest nog steeds onbewust streeft naar het gekende en voorspelbare. Slechts weinigen hebben de skills om als een koorddanser om te gaan met de onzekerheden en wispelturigheden die het leven ons in de vorm van een touwenbundel aanbiedt. 

Gemiddeld gezien heb ik een uit-proportie grote aantrekking tot verandering. Zin in nieuwe ontmoetingen, honger naar andere culturen en lust tot ontdekken in het algemeen.  Om te ontdekken dat nieuwigheden na niet vast te leggen tijd, ook overgaan in ex-nieuwigheden, die we meestal routine noemen.  Ze sluipen binnen in je ontbijtgewoonte, de gewoontes op je werk en de thuiskomzoen bij je lief.  De overgang gebeurt subtieler dan de groei van bamboo en voor je het weet, zwem je in ex-nieuwigheden. 


Over ex-nieuwigheden en patatten afgieten
Ik heb een ingebouwd anti-routine alarm. Of zo voelt het toch. Wanneer gewoonte het overneemt, neemt de drang naar verandering het over.  Mijn vriendinnen en ex-lieven noemen het wel eens een vluchtdrang.  Ik zie het liever als een ontdekkingsdrang. Of is dat typisch iets voor vermijders om dit zo te benoemen?  Anyway…
Waar het de eerste 36  jaar van mijn leven welgeteld nul keer gebeurde dat ik mijn patatten door de voordeur afgoot, is het anno 2018 dagelijkse kost.  Dezer dagen giet ik patatten, pasta en desnoods mezelf af, met of zonder over het hek glurende buren of starende passanten die hun kinderen snel de andere richting uitsturen.  
Als de activiteiten hetzelfde moeten blijven, laat dan alsjeblieft het décor anders zijn.
Halleluja, zo geschiedt het (meestal) ook!
De ene keer passeren er honderden schapen terwijl er een patat voor mijn deur op het gras valt. Een dag later geeft een gerimpeld Roemeens vrouwtje me haar mooiste gouden-tand-glimlach bij het kletterende pastawater op het asfalt.
 
Nieuwigheden allemaal goed in wel.  Maar voor iemand zo veranderlijk als de wind in de wilgen, is een zekere routine gewoon nodig.  In wervelwindmodus, blijf ik best op één plek, weet ik ondertussen.  Dan houd ik wel van die kleine voorspelbare lichtpuntjes in dit leven waar elke dag een nieuw avontuur is.  Weten waar ik  de volgende ochtend een koffietje kan gaan drinken, mijn gsm opladen en kan ‘boodschappen’.  ALRIGHT! Een Penny supermarkt zien en weten dat ik donker brood en rucola ga vinden. YES! De lichten thuis die plots minder fel schijnen ‘s avonds wanneer dat de frigo even aan schiet.  HMMMM!  Mila die steevast begint te knabbelen aan haar brokken eens ik in bed lig met het licht uit.  OOOHH! Zekerheden nodig om niet compleet te verdwalen in een gebeid waar ik niemand ken en slechts kan raden naar de betekenis van alle woorden rondom me.
 
Teveel vertrouwdheid?  Simpel. Opkramen, sleutel omdraaien en rijden en het onvoorspelbare wint meteen in aandeel. Een continue zoektocht en streven naar het perfecte evenwicht tussen vertrouwdheid en avontuur.  Om te beseffen dat het leven te veranderlijk is om die gebalanceerde mix te behouden.
 
 
Afscheid van Roemenië. 
Na wekenlang onderzoek kan ik concluderen dat ik af en toe op mijn mening heb terug te komen. Roemenië en krakkemikkelig zijn géén synoniemen. Zoveel is zeker. Waar dit nog een realistische optie was bij het binnenrijden enkele weken terug, heb ik inmiddels een andere kant leren kennen. De rijkere en meer westerse kant.  Glimmende BMW’s, Audi’s en Mercedesen met zo mogelijk nog glimmendere velgen zijn dagelijkse kost. Al zijn de gebieden tussen deze grotere steden arm, puur, toeristvrij en zijn het tractors en Dacia’s die het straatbeeld typeren. Net zoals de pittoreske pastelkleurige oude huisjes, met versleten houten poort, langs waar het vee ’s avonds binnen komt.  Niet zelden zit er een oud vrouwtje voor, voorzien van typische hoofddoek.  Haar daginvulling: het verkopen van ajuinen, look of wat haar tuintje te bieden heeft.

Wat me bij zal blijven van deze roadtrip?
Het welkome van  de zilverpapier kerktorentjes bij het binnenrijden van elk dorp. De gedrevenheid waarmee tegenliggers je door het knipperen van hun lichten laten weten dat er politiecontrole is. De vanzelfsprekendheid waarmee oude mannen staan te liften aan de kant van de weg.  De aanwezigheid van families, overal in het straatbeeld. De grootsheid van de gebouwen in de steden. De pracht van de natuurparken Apuseni, Retezat en Faragas.  De helderheid van de sterrenpracht. 
 
De rest kan je best gewoon zelf komen ontdekken.