On the road again

Nog een keer naar Into the Wild gezien, dé boost die ik blijkbaar af en toe nodig heb als persoonlijke reminder dat alleen zijn misschien wel de grootste vrijheid is die er bestaat.  Omdat die erna aangevuld met het misschien wel meest waardevolle dat er bestaat: verbondenheid.
Trouwens zooooo alleen ben ik al bij al ook weer niet, ik ontmoet mensen, heb (v)luchtige babbels op de markt,… En zowel Mila als de 609 geven aanleiding tot aanzet van conversaties, de ene al verrassender de andere. Zo stopte ik enkele dagen terug op een klein pleintje in een piepklein dorpje. Zo klein dat er slechts 1 straat was die breed genoeg was om géén enkele richtingsstraat te zijn. Helaas bleken àlle straten, zeg maar steegjes, 2richtingsverkeer te zijn! Daar op het piepkleine dorpspleintje, parkeerde ik m’n camion om meteen aangesproken te worden door een jonge kerel, veel haar, veel tattoes, veel piercings en veel oorlellen. Yep, je leest het goed: véél oorlellen. Ik heb ze geteld, het waren er dubbel zo veel als wat ik toch nog steeds als normaal beschouw. Zou zijn strecher doorgescheurd zijn? Een of ander nieuwe modeverschijnsel hier?  En al dat haar, tattoes, piercings en oorlellen betrof nog maar alleen zijn hoofd, just to say… Vriendelijke mens, kwam zeggen dat ik een mooie bus heb. Merci. En ook nog voorstellen of ik rode olie wou kopen. Véél goedkoper dan diesel. Euh ja, pas aujourd’hui. Merci.
Andere keer, wederom in minuscuul bergdorpje ga ik een cafeetje binnen om te schuilen en een koffie te drinken, komt er een jonge kerel op me af, tattoe/piercing free, en spreekt me in snel Frans een zin toe waar ik enkel het begin (‘Bonjour, c’est toi…’) en het woordje ‘soixanteneuf’ van begrepen heb.  Mijn wenkbrauwen stegen net zo snel als mijn verwondering om even later te zakken, samen met het indalen van het besef dat ik het sowiso verkeerd verstaan moet hebben, gezien zijn 100% serieus gezicht en gezien nou ja, de absurditeit van deze vraag aan een voor hem wildvreemd redelijk deftig uitzien vrouwspersoon.  Op zo’n momenten word je er mooitjes aan herinnerd wat een geweldig instrument ons brein is, want plots valt alles op zijn plaats: hij moet me voorbij hebben zien rijden even daarvoor, bij het doorkruisen van de niet-enkelrichtingstraatjes, in mijn mercedes 609 sixcentneuf…. “oui, c’est moi!”, volgde er met een blos en wat vertraging…
 
Door in een andere manier van leven te zitten, merk je soms pas op wat je thuis wél allemaal hebt. En deze keer heb ik het niet over de materialistische zaken, maar minstens even belangrijk:
De capaciteit je te kunnen uitdrukken en van gedachten te wisselen.
In ander land, andere taal, is het niet altijd makkelijk je uit te drukken. Verstaanbaar maken lukt aardig, verbondenheid creëren door op subtieler niveau te communiceren ligt moeilijker. Voor een spraakwaterval als ikzelf, was het met momenten best frustrerend. Dingen voor jezelf houden omdat je ze niet kàn zeggen, ofwel het idee verwoorden met het gemist van de fijngevoeligheden, alsof je kookt zonder kruiden. Dat heeft mijn minder goed ontwikkelde luisterkwaliteiten anderzijds wel een boost gegeven, wat ook mooi meegenomen is: door niet zelf te kunnen praten, sta je in de positie van énkel te luisteren, van niet bezig te zijn met mogelijke antwoorden of het expleciet vormen van eigen meningen. Interessant, ga ik vaker doen. 
 
Zal ook wel moeten, want bij het bestellen van mijn eerste spaanse koffietje (een euro goedkoper dan aan de andere kant van de Pyreneen!), werd al snel duidelijk dat het haar van mijn spaanse tanden ook eens getrimd mag worden. Net zoals mijn weelderige okselhaar.  Nadat het scheermes een tweeënhalve maand werkloos was, ga ik het één van de dagen, wanneer ik iets tegen kom dat voor een douche kan doorgaan, aan het werk zetten.  Qua zweetgehalte begint het een te frapant verschil te zijn met haarloze oksels. Enerzijds best wat jammer, want vind het best iets hebben, zo’n schattig plukje. En ook symbool voor mijn eye-opener-weken in de Pyreneeën: zoveel aantrekkelijke, jonge en oudere vrouwen, ambitieuze en vrije vogel vrouwen die écht niet elke dag met het scheermes in de weer zijn.  De Ariège heeft dan ook zo iets dat ik niet goed kan beschrijven, maar het komt erop neer: Everyone is ok. Realy. Iederen is er zo anders dat anders normaal geworden is. Wil je er anders uitzien dan de doorsnee mensen op de markt? Dan ga je al héééél inventief moeten zijn, want van alles wat ik kan verzinnen, loopt er al wel n exemplaartje rond :-)  Fijn dat diversiteit hier aangemoedigd wordt.  Een mooi evenwicht van je authenticiteit en autonomiteit niet in te leveren door het verlangen naar verbondenheid.
 
Een mooie les om mee te nemen naar l’Espagne: op zoek naar verbondenheid mijn authenticeit niet inleveren.  En dat lijkt wel goed te lukken. Inmiddels (of eerder: op deze moment?) kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik echt echt helemaal ok ben met het alleen reizen.  Natuurlijk mis het wel eens om al die prachtige ervaringen met iemand te kunnen delen. En uiteraard geneer ik me wel eens als ik besef dat die ober écht geen zin heeft om nog naar mijn uitleg te luisteren. Maar ook dat hoort erbij!
Het is ook wel door het kleine monster, called Mila, dat ik me zelden alleen voel.
Toen ik mezelf en Mila laatst aan iemand voorstelde, keek hij naar Mila en dan terug naar mij en zei: Well, you’ve got your Guru with you.  Mijn externe leermeester die me tot wijze inzichten brengt, die me er regelmatig aan herinnert mijn intuïtie hoog te houden.
Mila, die me toch ook al wel wat hartkloppingen bezorgd heeft.  Tijdens een mooie bergwandeling mis ik ze plots en komt ze niet meteen als ik fluit. Zal wat aan het rondsnuffelen zijn of zit achter een konijntje.  Ik zet me neer, geniet van het magnifieke uitzicht van het ruwe berglandschap waar ook hier de kracht van de natuur duidelijk wordt door afgesplitste rotsen, de doortastendheid zich laat zien in het groeien van kronkelige boompjes op die dorre rotsgrond, de koppigheid van de stabiele berggeit hoog in de bergen, die gehaast over de steile bergwanden naar boven vlucht... voor Mila!! Whaaaahh!! Zit die zo hoog, op zo’n steile onstabiele ondergrond?!? Mijn hart maakt overuren. Als ze maar niet valt.  Of toch niets breekt. Of het gewoon al overleefd.  Plots verliest ze haar interesse in de berggeit (euhm misschien door mijn paniekerig geroep!?) en verlies ik ze uit het oog, verdwijnt ze tussen de boompjes en struikjes en …. Staat 20 seconden later hijgend voor mijn neus en voeten.  Zo kwaad en zo opgelucht tegelijkertijd. Strange feeling.
 
Aan de goedkopere-koffietjes-kant van het gebergte is het plotsklaps een pak warmer.  Die eerste dag, in Tremp, heb ik me nog even laten vangen.  Op straat liepen de mensen namelijk in skinny jeans en semi skijas rond, maar eens buiten realiseerde ik me dat spanjaarden hier heel andere temperaturen gewend zijn dan wij, dus voor hen IS het inderdaad nog maar net après skiseizoen.  Voor mij niet! Rokje, topje, zonnebrilletje, factor 50 en euh… winterbotjes.  Bon, dan heb ik ineens een missie voor de dag; zomerschoenen scoren. Naast water zoeken, gezien mijn kraantje het weer begeven heeft.  Met deze hitte, hond, honger, dorst en afwas is water bijvullen een belangrijke dagtaak.  Eentje die een zekere nederigheid met zich meebrengt; afhankelijk van iets levensnoodzakelijks wat bij ons zo allomtegenwoordig aanwezig is: water/kraantje.  Stel je maar eens voor dat je elke dag bij je buren, in de bib, op cafe,… flessen moest bijvullen om te koken, wassen en plassen.  Water zoeken, iets banaals en tegelijkertijd cruciaals. Op een heel vreemde en tegelijkertijd vertrouwde manier, voelde ik me ineens heel erg verbonden met iets groters; met alle andere mensen op deze planeet die op deze zelfde moment ook water aan het zoeken zijn. Zelfde missie, zelfde moment, zelfde doel, andere wereld….
Gelukkig zijn Frankrijk (en in mindere mate Spanje) wat dat betreft een hemel voor de busjesreiziger: kraantjes met drinkbaar water op praktisch elk pleintje, parkings waar je max. 48 uur mag staan, publieke toiletten.  Iets anders dan in Belgie!
 
Zit je al een hele tijd ingespannen te wachten op reistips bij het aandachtig lezen van deze (reis)blog.  Hier komen er al een paar, als voorbereiding van many more to follow. Want het voelt alsof ik gelanceerd ben.  On the road again.
Maar eerst nog even wat Ariège Stuff:  heerlijke gîte bij Geert en Lieve (Gite Micou, Castelnau-Durban), zalig inspirerend weg-van-de-wereld-marktje op zondag in Montbrun. De rest wijst zichzelf wel uit!

En nu het nog helemaal vers is mijn geheugen zalige ritje van een paar dagen geleden.  Vanuit St. Gaudens heb ik heb de oversteek van het beschaafde fransenland naar het wilde spanjaardenland gemaakt om via de provincie Aragon binnen te komen, ten noorden van Vielha.  Niets speciaals so far.
 
Maar dan!! Als je bij Pont de Suert de afsplitsing neemt naar het oosten, de N260 volgt richting Tremp, verandert het landschap al drastisch in de eerste 100 meter. De weg versmalt aanzienlijk tussen de bergwanden en is nog kronkeliger dan een slang. Zo stijg je gestaag maar zeker in 2e versnelling tot 1330 meter, om op het hoogste punt meteen verwelkomt te woorden door het prettige vooruitzicht van de kronkelende dalende slang. In vogelvlucht misschien maar een paar honderden meters oostwaarts, in afstand echter een 3-tal kilometer haarspeldbochten, even onderbroken door een bijna surrealistich dorpje, hoog op een uitgesneden rots. Mijn mond hangt bijna enkele haarspeldbochten lager van dit tafereel, zo indrukwekkend! In mijn gevoel van bewondering en dankbaarheid is er zeker ook een stukje voorbehouden voor het gevoel van ONGELOOFLIJKE blijheid dat ik al wat bochten experience heb opgebouwd de laatste weken, want als je hier verzeilt geraakt met een 3meter hoge en 5 meter (?) lange, zware bus, recht van de E19, wel dan kan een paniekaanval haast niet uitblijven. Maar nu heb ik dus ontzettend genoten van het uitzicht, van de ervaring, van de kracht van de motor, van de ontspannen Mila, van het terugschakelen, van de muziek, van de wind…. Zo hard genoten dat dit weggetje hier in de Travel Tips rubriek mag komen.  Zeker ook de lus maken tussen Senterada – La Pobleta de Bellvei – Montcortès – Gerri de la Sal – La Pobla de Segur, als je je graag laat verrassen door de pure kracht die deze landschappen met zich meedragen. Heerlijke bergen, mooie wandelingen, chille slaapplekjes.
 
Door deze bergritjes besef ik eens te meer het  belang van je state of mind. Hoeveel pieken en bergtoppen en diepe dalen er rondom jou ook zijn, zolang de rust in jezelf er is, maakt het allemaal niets uit. Een heel fijne gewaarwording, des te meer omwille van het simpele feit dat het heel erg vaak niét het geval is geweest.  State of Mind.  De manier van kijken: dan mag bijna de hele lucht bedekt zijn met een dik deken van grijze wolken, als het plekje voor de zon wolkenvrij is, zal de zon schijnen!
Perceptie is alles.
’s Morgens krijg ik spontane rillingen wanneer ik het meer voor me zie, terwijl een uurtje later, bezweet van de bergwandeling het meer een ware fata morgana lijkt en ik met véél plezier een spontane duik neem.   Het meer is niet veranderd, maar ìk wel. Je baas gaat niet (snel) veranderen, maar jij of jouw perceptie misschien wel? J
 
Je kan niet geloven in iets dat je niet leuk vindt. 
Vind ik het busleven leuk? Geloof ik er in? Ja. En het groeit elke dag meer richting “JAAA!!!”.
Ik houd ontzettend van het rijden, van het uitstippelen van een route, van een slaapplekje zoeken, van powernaps onderweg, van rommelen en organiseren in de bus, van de verrassing van nieuwe plekjes, van mijn haar wassen in het meer, van weinig geld opdoen, …. Van het grootste deel van wat ik doe met andere woorden. Waar ik niét van houd? Van de technische shit die erbij komt kijken: batterijen, oliepeil checken, bandenspanning in het oog houden, kabeltjes die loskomen, lampjes die blijven branden, lampjes die niet meer branden, kastjes die weg gezaagd moeten worden, vloer die loskomt, roest hier en daar, kraantjes die niet meer werken, verluchtingsgaten die geboord moeten worden,… Helaas hoort het er bij. Gelukkig ontmoet ik handige Harry’s, Geerten en Hermannen die me zo ontzettend geholpen hebben. Het leven zou een pak minder fijn zijn zònder helpende handen.
 
En hoe ziet mijn fijne leven er momenteel uit? Nu ik mijn professionele carrière als accountmanager, communicatief medewerkster en yogateacher achter me gelaten heb, breek ik mijn hoofd over andere vraagstukken. De natuur heeft een afkeer van leegte, vooral in de menselijke geest en zo dienen nieuwe situaties zich aan die op oplossingen wachten. Hoe kan ik deze mooie gevonden grote tak een waardige én praktische plek geven in mijn minihuis. Iets anders dan target missies, beleidsverzoeken en anatomische asana’s, echter allemaal (even) onbelangrijk op wereld niveau.
 
Een weekje onderweg en écht genoten van de dagen,  meestal alleen, heel af en toe eenzaam maar grotendeels bovengemiddeld gelukkig in hart en nieren. De zon op mijn linkerarm (vele uren en steeds op de chauffeursstoel), de wijngaardstreek die langzaamaan overgaat in heuvellandschap met rechte rijen olijfbomen (ideale slaapplekjes blijkt), het aangename langzame ritme gevonden tijdens deze toch wel héél warme dagen (vandaag 31°, ohwyeah!), …. Life is good!

My heart is singing. And my soul is dancing.
 

There was nowhere to go but everywhere,
So just keep on rolling under the stars
(Jack Kerovac – auteur On the Road)
 
PS: inmiddels heb ik de kust bereikt en dan nog wel in héél fijn gezelschap. Zal voor de volgende wifi-zone zijn :-)