Méér Waldeinsamkeit voor iedereen!!!!

Ik val hier meteen met de deur, vermomd als nieuwjaarswens, in huis. Meer Waldeinsamkeit* is wat ik ieder van jullie én mezelf toewens. En wel voor de rest van je leven. Ook na 2018 zal je er nood aan hebben, vermoed ik.  Dit is mijn oprechte wens, met zijn wortels in mijn zwerverservaringen, aangesterkt door terug in Mechelen te zijn.
 
Na10 maanden on the road, losgerukt van routines die me veel te bekend aan het worden waren, zou het van weinig respect getuigen om te doen alsof alles hetzelfde is en de draad ‘gewoon’ terug oppikken. Zou ook niet goed lukken. Na zoveel tijd trouw aan mijn eigen ritme, levend in grotendeels Slow & Single actions, voelt het leven hier als een fast forward versie.  Vanaf maandag uitkijken naar het weekend dat sowiso weer te snel voorbij zal zijn. Uitkijken naar de volgende vakantie die bij regel te ver weg is en –opnieuw- te snel voorbij zal zijn. Gek dat dit als NORMaal beschouwd wordt, ook al weet ik dat het niet zo moeilijk is om er vanzelf weer in te glijden.  Daarom stel ik me deze eerlijke vraag. Nu, op dit punt, aan de rivierkant en nog nipt buiten het bereik van de stroomversnelling;
wil ik dit fast forward leven als norm zien?
Het antwoord is meer dan duidelijk en al even voorspelbaar: NEE.
 
Toen ik vlotjes vanuit Frankrijk de Brusselse ring opreed, werd me iets ontzettend duidelijk. Het getoeter en het overvloedige geknipper van de fares van de vele bedrijfswagens die de vele Belgische snelwegen bevolken, laten duidelijk weten dat 80 km/u niét gewaardeerd wordt.  Sneller, sneller SNELLER is de vibe die me omringt en zich –helaas- ook meteen lichtjes eigen maakt. Plots haast ik me òòk om door het oranje licht te geraken terwijl voetgangers zich haast als opgejaagd wild voelen op het zebrapad. Wtf?!? Vreemd hoe snel het snellervirus bijna ongemerkt infiltreert in mijn denken, zijn en doen.  Het is niet evident om als quasi enkeling trager te stromen dan de stroom gaat.   Zo jammer vind ik het dat je je als traag-stromer bijna zou gaan generen.  Terwijl het overduidelijk is dat dit leefritme voor velen onhaalbaar snel stroomt.  Oh wat hoop ik dat dit de voorbode is van haast onvermijdelijke verandering op maatschappelijk niveau.  Eentje waar tijdsbewegingsvrijheid  het gevoel van inperking vervangt. Want zoals bij elk dier zit er ook diep in ieder van ons die drang naar vrijheid, daar ben ik van overtuigd.  En leven op je eigen ritme is misschien wel de grootste vrijheid die je momenteel kan hebben.
 
 
What is YOUR speed of life?
 
Een jaar geleden stoorde ik me mateloos aan de snelheidsbeperking van mijn oldtimer, a.k.a my Ticket to Freedom.  Stampte ik mijn pedaal bijna door de grond en nog werd ik voorbijgesjeest door camions.
Verschrikkelijk! Ergerde ik me rood aan mijn traagheid terwijl er een eindeloze rij auto’s zichtbaar word in mijn achteruitkijkspiegel terwijl ik de berg op kruip.
Tegen het einde van dit avontuur evolueerde dit gevoel naar de andere kant van het kleurenspectrum: met een violette glimlach berustend in mijn eigen tempo, niet sneller willen dan ik kan.
Simple as that.
​
De ommekeer kwam toen ik mijn prioriteiten wat aangescherpt had, ergens tussen Tarifa en El Palmar.  Tijdens lange ritten in het zuiderse Andalusië liet ik de doorsnee definitie van een auto los.  De 609 is mijn huis en hoeft me niet per se snel van A naar B te brengen.
Begrensd zijn is een zegen. Nee. Echt! Vanaf je in een snelle auto stapt, voel je alsof je niet alles uit het leven haalt als je aan 80 per uur rijdt.
Waren wijzelf ook maar begrensd om de verleiding van ‘het sneller gaan dan goed voor ons is’ te weerstaan.  De ene vliegt door het leven op Porsche snelheid, de andere meandert gestaag op z’n Mercedes Oldtimer tempo.  Nu hebben we zelf onze snelheid in het oog te houden en te zorgen dat we niet kost wat kost de carrièrejagende sporty buurvrouw proberen bij te houden telkens ze ons voorbijsjeest.  Ieder zijn eigen tempo.
En alsof het nog niet moeilijk genoeg is om zonder ingestelde begrenzing te achterhalen, komt er de uitdaging bij om te accepteren dat niet iedereen even snel kàn of wil sjeezen.  Gelukkig hebben we nog een heel leven om zulke belangrijke lessen te leren.
 
EASY PEASY
Of het een makkelijk avontuur was?  Soms wel en soms niet.
Het was ontzettend makkelijk om mijn gezonde en (meestal) veggie lifestyle moeiteloos te laten floreren.  Super easy om Mila te voorzien van alles wat ze nodig heeft, en nog veel méér. Net zoals het kinderlijk simpel was om genoeg rust voor mijn oren en ogen te voorzien, omringd te zijn door bomen en tijd om de lucht te observeren. 
Dit alles is verre van zelfsprekend in de winterse stad in het centrum van België.

Het valt me op hoe makkelijk alles hier kan verlopen als je binnen de lijntjes kleurt. Heb je een huis, dan heb je een bewonerskaart. Zo niet, is het een heel pak moeilijker om je auto in de buurt van waar je woont kwijt te geraken. Zeker als hij 6 meter lang is en niet eens binnen de lijntjes past.  Zolang je hond aan de leiband loopt en hij twee keer per dag een plasje kan gaan doen, lukt het allemaal wel. Moeilijker wordt het als je je viervoeter los wil laten rennen, snuffelen en spelen in het groen.
 
Mila’s staart floreert hoog en zwaaierig wanneer ze vrij rondrent, andere honden opjaagt of lekjes geeft.  Net zoals onze staart ook minder angstig tussen onze benen steekt als we leven in onze kracht, vertaalt in ontspannen gezichten en meer lachrimpeltjes op de –momenteel vaak norse- gezichten.  Kijk eens rond en tel hoeveel mensen er oprecht kwispelend uitzien. Het vraagt meestal geen extreme  fijngevoeligheid om te zien dat de meerderheid ook liever eens van zijn halsband ontdaan zou worden om vrij rond te rennen en met helemaal niéts anders bezig te zijn dan de huidige moment en –jawel- zijn instincten.  Instinct, wat we ooit in de geschiedenis –te lang geleden om te herinneren- zijn gaan beschouwen als inferieur.  Negeren die handel en leven op je ratio, want wij mensen staan boven de dieren en hebben dat instinct dus niet nodig.  Wel ja, een theorie zoals een andere zeker?

Laat dit vooral géén oproep zijn tot een wereld vol façade glimlachen om de wereld artificieel op te vrolijken.  Wel eentje om échte vreugde na te jagen.  Bloemen te zaaien waar het maar kan in plaats van exemplaren uit plastiek op de schouw te zetten. You got the point, right?
 
Heeft het grijze weer en het vele beton rondom me impact op mijn visie?  Zonder enige twijfel.
Houd ik meer van het mij o zo bekende stadsleven of is het nomadenleven de enige mogelijke way of living voor mij na dit avontuur? Het antwoord vind je ook hier ergens in het midden, zoals steeds is het geen volledig zwart, noch compleet wit.  Heerlijk in vertrouwde wateren te zwemmen en te weten dat ik zonder enige twijfel perfect in een bus, boomhut of andere kleine ruimte zou kunnen wonen.  Met dank aan mijn aanpassingsstoornis:-)


Momenteel is Finding Balance in Extremes min of meer mijn favoriete manier om het leven te benaderen.  Gematigdheid ligt niet in mijn natuur.  Schipperen tussen hartverwarmende thuismomentjes en teveel-regeltjes-angsten. Balanceren tussen de momenten waarin ik me gekoesterd voel als een verlovingsring omhuld in watten in een mooi fluwelen doosje en momenten  waarin ik me het meest verwant voel met een overboord gegooid stukje metaal, zigzaggend dieper zinkend in de oceaan, met de bodem als onvermijdelijk eindpunt.  Moet kunnen :-)
 

Some hippieshit als restant van mijn vrijetijds-strijder ervaring
 
Deze diep-in-de-zee-gevoelens zijn gelukkig overkoepeld door mij ervaringen als vrijheis- én vrijetijdsstrijder. Graag wil ik deze zo belangrijke vibe niet alleen in me meedragen maar ook uitdragen.  Voor jezelf en je eigen geluk zorgen is misschien wel de belangrijkste missie in dit leven.  In deze tijd van eindeloze individualisatie “want je bent het waard-shit” klinkt dit niet als een complete verrassing. In ruime context gezien gaat het over overstijgen van het vervullen van eigen wensen en noden uit eigenbelang. Integendeel:  het creëren van een gelukkig fundament maakt dat je er voor anderen kan zijn. Zolang je zelf honger hebt, ga je geen dakloze voeden. Zolang je zelf niet in je kracht staat, kàn je er niet zijn voor vrienden die het even niet zien zitten. Take care for yourself and spread the love and happiness. “Simple” as that :-)
 
Meer Waldeinsamkeit in 2018
Het pad van de Busbewoner heeft me veel gegeven, waarvan tijd niet enkel het belangrijkste ingrediënt was, maar ook de lijm tussen alle elementen.  Tijd om mijn steenbokkwaliteiten te raffineren, waar je anders maar moeilijk tijd voor weet vrij te maken, zeg maar. Om te ontdekken dat ik minder spullen en meer gezelschap nodig heb dan gedacht.  Tijd om te leven in een onbetaalbare never ending Lazy Sunday modus. Tijd om aan introspectie te doen. Tijd om alleen te moéten zijn, om weerstand te voelen die uiteindelijk overgaat in berusting, acceptatie en dankbaarheid. Niet altijd. Soms is het gewoon niet goed om zo veel en zo lang alleen te zijn. Net zoals het evengoed niet zo ideaal is om amper alleen te kunnen zijn. 
Vandaar mijn Waldeinsamkeitwens voor iedereen!
 
Het pad van Nomade heeft duidelijk veel gebracht naast de adembenemende views, prettig gestoorde ontmoetingen en ontelbare ideeën.  Gegroeid zijn als persoon.  Ontdekt hebben dat het belangrijker is om op jezelf indruk te maken dan op je omgeving.  Nu weten hoe het voelt om jezelf écht te leren kennen. Alsof je voor de eerste keer een heel weekend doorbrengt met een vriend die je al eeuwen kent.  Lessen die je niet in verkorte versie kan leren in een workshop maar enkel in The School of Life.
 
 
And once again.
This is only My Opinion.
I am only 36,
so how can I know.

 
* Waldeinsamkeit : the feeling of being alone in the woods, an easy solitude and a connectness to nature.  A feeling that most of us don’t often experience anymore, as city parks are a poor substitute for the woods. It seems that we are connected to just about everything except nature, where reality can be allowed to slip away between the branches.
Your soul will thank you fors ome time in the trees.
(Lost in Translation – Ella Frances Sanders)