Life is Wild. And so are we.

Nog maar 10 dagen geleden ging alles zijn gangetje op de berg van Luadas.  Eens vertrokken en opnieuw in Nomade Modus, voelde alles weer nieuw en spannend en WILD.  Het begon met een ontmoeting in Porto die het aspect van Wild Woman in mezelf weer de verdiende aandacht heeft gegeven.  Want dat zijn we. Wild. En ongetemd.


Avontuur is misschien wel gevaarlijk, maar routine… Oh man, is dodelijk, weten we allemaal! Maar daar ergens tussen in, daar flowt je mojo :-)  Geïnspireerd genoeg om risico’s te durven nemen die op het einde van de dag zorgen dat je lachrimpeltjes moe maar tevreden kunnen rusten.  Tot de volgende dag.  Durven luisteren naar je wilde zelf. Hoe is het met jou avonturengehalte gesteld?  Is er nog genoeg ruimte voor spontaniteit in je leven? 
Een vraag die ik als zelfbenoemde Ambassadrice van de Ongetemdheid heb te stellen.
 
Niet iedereen heeft evenveel behoefte om wetteloos te leven, om buiten de lijntjes te kleuren. All good. Zolang de fonkelingen maar in je ogen blijven en je mondhoeken niet gaan hangen. 
Als unieke druppel water in de rivier je eigen weg zoeken naar de zee, verdampen, uitgeregend worden en opnieuw beginnen. Uiteraard wordt deze never-ending journey doorspekt met momenten dat je boven niet van onder kan onderscheiden. Dat je het zoooo druk zal hebben tussen al die andere drukke druppels in de stroomversnelling van het schijnbaar op adrenaline levend riviertje. Een riviertje met aan de kant een haast onzichtbaar opgestelde gevarendriehoek “burn out”. Om dan weer dàgenlang ter plekke in een plas te rusten –geeuw- om nét op tijd te ontsnappen aan de too chill/verdampings’dood’, aka bore out. Maar als het goed zit, ga je van de waterval, kom je rustig bij in het meertje om ambitieus te genieten van de verdere aftocht om vol verwondering in de zee te meanderen.
Of je nu al maanden comfortabel aan het floaten bent in een groot bergmeer of jarenlang in de mist hangt als anonieme mistdruppel, YOU ARE STILL WILD.  
 
And so am I!! Wild and free! Al moet ik mezelf er soms ook nog aan herinneren dat ik niet per se de kortste weg heb te nemen, dat ik niet braafjes op de mobilhomeparking moét gaan staan, dat ik niet 8 uur moét slapen en dat ik ook in de regen kàn gaan wandelen.  Alles kan! Maar elke keuze heeft een consequentie; meer diesel, minder veilig, misschien minder fris de dag erna en kans op verkoudheid én vuile bus én natte kleren én modderige hond.  Ik weet de regeltjes maar al te goed, die zijn braafjes geankerd in mijn zijn doorheen de jaren, MAAR wat ik vooral niet wens te vergeten, is dat ze slechts een mooi kader bieden en ikzelf nog steeds de belangrijkste beslisser in mijn leven ben.
 
Dus doe ik wat goed voelt!  En dat brengt onvermijdelijk meer avontuur met zich mee :D
Zo ben ik erin geslaagd tijdens de eerste week van mijn roadtrip back ‘home’ (yep!) mijn sleutels kwijt te spelen, zonder diesel te vallen, tegen een auto te rijden én gebeten te worden door een schurftige straathond. Allen zonder al te grote gevolgen.  Adventure! Yes!
Maar heeft me ook geleid naar spectaculaire routes, gekke ontmoetingen en meer fonkels in mijn groen-bruingespikkelde oogjes.  
 
Een paar blogs geleden liet ik vallen dat de winter zijn intrede gedaan had.  Daar zat ik even naast seg. De nachtelijke koude had me weten te misleiden maar hoe meer ik Portugal achter me liet, hoe duidelijker het werd dat de herfst nog maar net begonnen is.  Het zwartgebrande landschap golft over langs de N206 en N2 naar het –deze keer- herfstige Chaves; gele en oranje loofbomen kleuren de dag!  De prachtige kronkelende N103 oostwaarts geeft me de kans afscheid te nemen van Portugal, het pure en veilige haventje in Europa.   Daar waar de oudjes kranig en gehard zijn, ze op ver boven pensioenleeftijd nog jaarlijks met een zekere verbetenheid de olijvenoogst zélf in gerimpelde handen nemen. Portugal waar mensen op een bescheiden manier open zijn naar reizigers, zonder enige uiting van (voor)oordeel.  Waar de hemel blauw is en de zon je beste vriend.
 
Free to choose
Sinds mijn vertrek zijn de Portugese zonnige dagen en ijskoude nachten, overgegaan naar Spaanse zonnige koude dagen én sterrenvolle nachten. Al snel nam het aantal zon-uren af en spendeerde ik al wat uurtjes achter mijn laptop terwijl de regen en wind ongetemd hun ding doen.  Te zien aan het groene gras hier in de Asturia’s, zijn ze wel gewend aan wat regenval.
Zeg regen, denk België. Ik ga eerlijk zijn, het viel mentaal best moeilijk aan mezelf te verkopen om in de winter terug te keren naar België. In de winter! België!  Kan dat wel?!?
Anderzijds; ik heb me nog maar zelden zo ongelooflijk vrij gevoeld als op deze huidige moment, dus waarom in deze vrijheid niet kiezen voor hetgeen goed voelt?! That makes sense.  
Na tien maanden de luxe te hebben van nieuwe verrijkende ontmoetingen, van een haast continue stroom landschappen en uitdagingen, heb ik ongelooflijk veel zin in … gewoon.  Diepgaande vriendschappen, verwarmende etentjes, gemak van vertrouwdheid en –uiteraard- feestjes met vrienden.
Dit alles hopelijk hand in hand met de ondertussen nieuw verworven gewoonten. Deze (innerlijke) reis heeft me weer heel wat cadeaus gegeven, onmogelijk ze in een strik te verpakken. Ze luisteren naar de naam ‘levenslessen’ en zijn exclusief te verkrijgen in The School Of Life.
 
De kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is.
Godfried Bomans zorgde ervoor dat deze spreuk op menig kalender prijkte en mensen er te pas en te onpas mee kwamen aandraven. Maar hij heeft een punt.  Al had het wel handig geweest ook even mee te geven hoé je dit precies doet :-)
 
Want wat reizen tot reizen maakt is het nieuwe en wat thuis tot thuis maakt is het vertrouwde. Al kan er met deze ingrediënten wel een keertje gesmost worden om zo wat nieuws in je thuisleventje te brengen en wat vertrouwds in je reis. Klaar.

Genieten van het nieuwe, van het onvoorspelbare en het ongekende;  omringd zijn door een onbekende taal, verrast worden door een fenomenaal mooi meer achter de bocht met een nog indrukwekkendere brug,  luisteren naar de mateloos enthousiaste kerkklokken, …
Terwijl je thuis maar zelden verrast wordt door het geluid van de kerkklokken, je gemiddeld gezien weinig nieuwe meren ontdekt met impressionante bruggen en je niet eens meer stilstaat bij de taal die je spreekt.
Daar tegenover staat dat het gemak en comfort van het gekende. De mens, lui van aard, wordt verwend door het gemak van het vertrouwde: weten waar je pistolekes kan halen op zondag, wie je moet bellen als de verwarming stuk is, welke garagist te vertrouwen is.
Gemak en Comfort, de geruisloze moordenaars van Avontuur en Passie, en tegelijkertijd onmisbare elementen in ons leven.   Een leven enkel gevuld met avontuur en passie zou té uitputtend zijn. Voor dezelfde reden kan je ook niet jàren in dezelfde allesoverheersende staat van verliefdheid blijven. Een ware aanslag zou dat zijn op lichaam en geest.
Dus laten we onze vrienden Gemak en Comfort omarmen en ze tegelijkertijd in het oog houden zodat ze onze wildheid en passie niet helemaal in de pan hakkend met de grond gelijk maken.  Ze zouden wel durven!
 
Ondertussen kan je je avontuur- en passiespieren voor de zekerheid wat trainen. We zouden niet willen dat ze té lui worden.  Suggesties van de dag;

-      jogske kris kras door het bos, met hier en daar een yoga- of andere houding i
-     neem snelste route nààr je werk, steeds andere route vàn je werk naar huis

• leer op je handen staan en oefen zo veel als maar kan

(ook al zal je vroeg of laat daardoor je autosleutels kwijtraken J )

• rijden zonder gps
• vraag die vriendelijke vrouw in de trein eens op de koffie
• gaan klimmen met (tot nog toe een onbekende) vriend van een vriend
• ga yoga volgen; laat je lichaam nieuwe dingen doen en ontdek wat het allemaal kan!
• geen gsm op de trein maar oefen je fantasie-spier en maak een verhaal bij de mensen die je ziet
• gebruik enkel je ‘andere hand’ bij het nemen van de volgende douche

 
Voor de stramien-zienders onder ons; de rode draad is inderdaad om niét voor de meest functionele optie te gaan.  Kssshhhtttt … kan kortstondige kortsluiting veroorzaken, met hopelijk blijvend resultaat; oogkleppen net dàt tikkeltje wijder :-)

Reizen is prikkelen van je zintuigen. Schrijven terwijl je koffie aan het pruttelen is in je gedoneerde perculator’tje, met het geluid van koebellen op de achtergrond. Schrijfmijmeren en ondertussen uitkijken over een meer gehuld in mistige bergen. Ook al is het in een grote koekendoos, bodem bedekt met alle tapijtjes die ik kon vinden, met mijn voeten op een warmwaterkruik en met één oog op mijn zonnepaneel/batterij lampje om te zien hoelang de laptop nog kan draaien in deze mistige setting.  Cowboy writing. Yep, ik ga het nog missen.
 
Over schrijven gesproken….
Nu elk nachtkastje gevuld is met boeken over minimalisme en méér me-time, kan ik als pionier, ex-zakenvrouw (hm hm) én trendspotter maar beter beginnen schrijven over ‘hoe om te gaan met een zee aan tijd en een minimum aan spullen’.  Zeker nu ik de laatste maanden ervaringsdeskundige én schrijver geworden ben :-)
 
We denken dat minimalisme gaat over minderen, terwijl het in essentie nét gaat om méér. Meer tijd en meer bewust te leven. Niet zo makkelijk om te kiezen voor minder, wanneer de mantra in onze wereld luidt: méér méér MEER!
Meer willen, meer consumeren, meer verdienen, meer doen.
Minder inkomen daarentegen betekent dat je wel moét stilstaan bij wat voor jou écht belangrijk is en wie je bent en hoe je in het leven wil staan.  Niet altijd evident, maar wel uberboeiend.
 
Zo.
En met deze eventueel wijze woorden, sluit ik dit verhaaltje af. Ik heb nog een heel eind te rijden waarbij ongetwijfeld wel meer gedachten, ideeën en verhalen gevormd worden.


Kijk op, lach luid, praat groots,
houd de kleur op je wangen
en het vuur in je ogen,
versier jezelf,
onderhoud je gezondheid
en je dierlijke instincten.