Change of Plans

Twee jaar geleden vertrok ik voor het eerst met het logge monster dat deze drietonner is.  Met veel verlangens en het niet hebben van concrete plannen liet ik het bekende Mechelen achter.  Ik zou leren gitaar spelen, leren surfen en na enkele maanden vlot Frans en Spaans spreken.  Zo liep het natuurlijk niet.  Omdat dromen en plannen een motivator zijn om in actie te komen. En dan…. Dan laat het leven zich van zijn meest verscheiden kant zien.  Nemen toeval en onvoorspelbaarheid hun rol op.  Zo ook hier tijdens mijn Marokko trip.  Dichter bij Marokko dan de Marokkaanse miniwinkeltjes in de smalle steegjes van Granada zal ik voorlopig niet komen.
 
De kunst van het surfen en gitaren heeft zich nog niet echt verder kunnen ontwikkelen, al ben ik ondertussen wél beter geworden in andere zaken. Zoals het vinden van idyllische slaapplekjes. Door het ontplooien van dit ondergewaardeerde talent zijn Hannes, Mila en ik de laatste weken al op zot mooie plekken beland.  Aan het immense salamandervormige meer bij Banos de la Encina bijvoorbeeld.  Waar de geur van  bloeiende rozemarijn en het geluid van koebellen ons omsingelden.   Daar waar er ’s nachts niet één enkel licht te bespeuren viel in de 360° rondom ons. Niet van een straat of dorp, noch van auto of huis.
Of die keer, geparkeerd boven op de berg bij Puerto Làpice in de streek van Don Quichote.  Drie immense molens en een knalrood kleurende wolkenhemel op het moment dat de zon besloot achter de bergen te verdwijnen.
Of zoals deze ochtend; aan het meer dat we gisterenavond nog wisten te vinden na onze mislukte onderneming naar de hot springs bij Santa Fe.  Fijn schrijven zo, terwijl de ochtendnevel haast onmerkbaar oplost boven het water in deze koude januarilucht.  De besneeuwde bergtoppen aan de horizon maken het plaatje af.
 
Ik val in herhaling bij het zeggen hoe ongegeneerd mooi de Spaanse landschappen zijn.  Het zijn dan ook deze pareltjes die het grootste aandeel hebben in mijn geluksgevoel de laatste weken.  Zelfs ondanks de vele uren rijden, zwerf ik dagelijks nog pakken meer dan gemiddeld door de steeds andere natuur. Moeilijk te omschrijven wat dit met me doet.  De gezonde lucht en het wilde gevoel van op plekken te komen die ik niet ken, doen iets met me. Geven me meer levenslust ofzo. Dit deel van de reis lost mijn verwachtingen dan ook méér dan in. Het is op een ander vlak dat verwachtingen en realiteit maar weinig raakvlakken vertonen.
 
Op vlak van het reisgezelschap.
 
Zet twee mensen bij elkaar en je weet niet hoe het afloopt.  Uiteraard heb je een beeld van hoe het lopen zal. Dat hadden Hannes en ik ook.  We hebben als koppel meer tijd reizend doorgebracht dan voor de tv.  Waarom zouden we dan niet lekker samen gaan overwinteren in Marokko en onze busjesdroom delen?  Als vrienden weliswaar.  Na het vele alleen reizen keek ik hier belachelijk hard naar uit.  Zeker in combinatie met een land voor ons beiden onbekend. Nice plan! De realiteit diende zich dan ook bikkelhard aan in zijn complexiteit en schudde daardoor de kaarten op tafel danig door elkaar.
 
De kaarten liggen momenteel overal. En het zijn er veel.
 
Los van het feit dat het niet voor de hand liggend is om op zo’n kleine oppervlakte te leven, is er nog een ander element dat minstens even bepalend is.. Zelfs ondanks onze gemeenschappelijke wens een leuke roadtrip te delen, slagen we er niet in het waar te maken. De flow tussen ons is even verdwenen als de mist boven het water voor me.  Even aanwezig als de sneeuw op de bergtoppen is de kilheid tussen ons.  En helaas een pak dichterbij dan de bergtoppen aan de horizon. We geraken maar niet ontdooid terwijl we zo snakken naar warmte.  Het voelt als patineren op een dikke laag ijs met je gedachten bij de zon hoog aan de hemel.   Het klopt niet.   Twee weken en vele pogingen tot bruggen leggen later, kan de olifant in de porseleinwinkel niet langer genegeerd worden.
 
Accepteren. Loslaten. Verder gaan
De situatie zien voor wat ze is, is de eerste stap: het werkt niet.  Moeilijk.  Zeker voor een ‘dreamer’ en ‘believer’ als ikzelf.  Na wat bezinking en bezinning besluiten we te splitten en de deur van onze winterroadtrip te sluiten.  Auch.  Meteen komen de angsten de kop opsteken.  Angst om alleen te zijn, angst voor commentaar, angst voor het niet hebben van een plan.  
 
Na een paar uur rijden met knalharde muziek, komt er een zekere rust in de plaats.  Werkt (bijna) altijd. Livesetje van Hesed.  “Voor elke deur die sluit, gaan er anderen open”, hoor ik mezelf denken.  Verbazingwekkend hoeveel deuren er plots in mijn toch nog verwarde hoofd passeren.  Allemaal met veel beloftes, de ene optie vertrouwder, de andere gewaagder, allen interessant op hun eigen manier. Even verlies ik me in de hoeveelheid opties.  Tijd voor een andere tactiek: stapje terug zetten en de deuren laten voor wat ze zijn.  Ik vergeet de duizend opties en ga ten rade bij mezelf.  Ik laat het denken voor wat het is en ga over op voélen.  Geen evidentie voor deze rationele steenbok. Net daarom een goede oefening.  Wat heb ik nodig? Wat wens ik mezelf toe?  Rust, gezelschap, actie, comfort, onderweg zijn, bekende gezichten, steden of natuur? Marokko, Spanje, Frankrijk of gewoon België?
Tijd om in te checken in plaats van uit te checken.

If you are never scared, you can never show courage.

Terwijl ik heel erg mijn best doe om nog niet alles meteen in te vullen en de planning wat open te laten, komt er verandering in de dynamiek tussen hem en mij.  Omdat de druk van de ketel is? Omdat we beiden het belang van hoofdstukken deftig afsluiten beseffen? Hoe dan ook; het is superfijn om de laatste dagen zonder ergernissen en met opnieuw wat humor en verbondenheid door te brengen. Samen rond te slenteren door het prachtige Granada, onze ochtendkoffie op te slurpen met de zon op ons gezicht en een fijne laatste avond in Malaga te delen voor onze wegen splitsen.  Voor een derde keer sinds ik hem ken, zet ik hem af aan een vliegveld om alleen verder te reizen in mijn bus.  Ik kan me maar niet ontdoen van het idee dat lessen zich blijven herhalen tot ik er uit leer. Alleen zie ik het nog niet helemaal scherp…
 
En zo is de weg weer helemaal open. Met gevoelens die een relatief evenwichtige mix zijn van nieuwsgierigheid, onzekerheid en plezier ga ik komende tijd tegemoet.

"Live, travel, adventure, bless and don't feel sorry"
                                               Jack Kerovac - On the Road