Back to Belgium

Finding the balance in extremes.  Dat is wat ik duidelijk te leren heb op deze moment.  Na maanden van heel erg veel tijd voor en met mezelf, ben ik de laatste 20 dagen ondergedompeld geweest in een ware westerse sociale rollercoaster.  Heb ik nog eens geproefd van een overdruk sociaal leven in het zo waar nog drukkere Belgie. Na de eerste hap proefde ik al meteen de zoete smaak van herkenning.  Nice to be back. Al prikte er snel een scherpe bittere smaak doorheen de zoete glanzende glazuur. Bittere ondertonen van vluchtigheid, een overdaad aan geplan en onbegrijpelijke verwachting wat betreft bereikbaarheid. Kortom, genoeg voeding voor mijn hersenspinsels!
 
Maar eerst misschien even inzoomen op het feit dat ik deze hersenspinsels aan het schrijven ben vanuit een groene oase in nota bene … Mechelen.  Mijn idee om later op het jaar een herfsttripje naar België te maken, kwam na een politiecontrole in een stroomversnelling.  Een vriendelijke politieman liet me enkele weken terug weten dat mijn identiteitskaart bijna vervallen was. Oepsie. Het idee om aan 80km/u rustig terug te rijden werd al snel vervangen door het iets realistischere plan een ticketje naar ‘huis’ te boeken.
 
Crash Boom Bang!
Nog geen week later waren mijn rugzakje en ik klaar om naar België te vliegen. Vooral voor mijn rugzak was het makkelijk, die had niet zo’n intense band met Mila als ik, na 8 maanden onafscheidelijk te zijn.  Mijn nipt afgestelde traanklieren lieten weer van zich horen, net zoals mijn schildklier die haar aanwezigheid plots ook kenbaar wou maken, met als gevolg de voor vele welbekende ‘krop in de keel’.  Vanuit het iets grotere dorp naast het heel kleine dorp waar Mila bij vrienden zal blijven, stapte ik de bus op richting Lissabon. Mijn emotionele gedachtestroom werd letterlijk na 5 minuten abrupt onderbroken toen er een auto in de bus reed. Het ongeval was gelukkig niet zo heel erg, maar wel erg genoeg om flink geschrokken en toch zeker enkele seconden volledig gedachte-loos te zijn.  Strange. De gedachtestroom kwam naar goeie gewoonte (?) weer op gang terwijl ik me plots in de positie van observator bevond.
 
oh ironie....
Zo zie ik de vrouw die het accident veroorzaakt heeft bevend in shock uit haar auto komen. Zie ik hoe de vrouwen vanuit het dorp haar kalmeren en helpen met gevarendriehoek. Terwijl de vrouw belt naar… (dat weet ik natuurlijk niet), vraag ik me af of ik eigenlijk wel een gevarendriehoek heb. En wie ik zou bellen, zo ver weg van thuis.  En het belangrijkst: wie mij zou kalmeren.  Ondertussen zie ik ook hoe het Portugese zuiderse temperament naar boven komt in deze crisissituatie.  Hoe een jonge vrouw uit de bus stapt en met veel gebaren duidelijk articulerend roept, waardoor de ‘aanrijdster’ nog meer troost en bijstand nodig heeft.  Gelukkig blijft de buschauffeur kalm.  Terwijl de mensen buiten de situatie bespreken bij een sigaretje en een troostend gebaar, overvalt me een gevoel van intense en ontembare eenzaamheid.  Dat zijn die mindere momenten die je erbij moet nemen als je meer van de wereld wil zien dan je achtertuin en de kerktoren.  Anderzijds ook best ironisch; na acht maanden en duizenden kilometers zelf achter het stuur van een oude kolos te zitten, heb ik een accident na enkele minuten openbaar vervoer.
 
 
Ondanks de relatief lange busrit vanuit het slapende binnenland, voel ik me gekatapulteerd naar het drukke moderne Lissabon.  Back to society.  Het is relatief simpel om helemaal jezelf te zijn, naar je waarden en normen te leven, wanneer je niemand rondom je hebt.  Makkelijk om niet te gaan shoppen uit verveling, makkelijk om gezond en traag te eten, makkelijk om geen deo te gebruiken en je okselhaar te laten staan.  Moeilijker wordt het om deze relatief nieuw verworven gewoontes ook te houden eens omringd door andere standaard normen en waarden.  Je bent nu eenmaal geen individu, maar een persoon en dus in relatie tot anderen, deel van het geheel, deel van het systeem, onze maatschappij.  
 
Om te oefenen in het bewaren van mijn waarden, laat ik de Starbucks koffie en het shoppen voor wat ze zijn en placeer ik me op een schattig terrasje in een afgelegen parkje met mijn boek en zonnebril.  De koffie is dan wel dubbel zo duur als in het binnenland, gelukkig ook dubbel zo cheap als bij Starbucks. 
 
Finding balance in extremes
Een levenslange oefening waar we allemaal mee geconfronteerd worden;
hoe onszelf blijven, met onze omgevingsspiegel rondom ons. Hoe een evenwicht vinden tussen onze eigen waarden en normen én die van onze omgeving. En dit zonder in het extreem te gaan van complete outsider of kameleon zonder identiteit.
 
Al voel ik me een complete outsider wanneer ik laat in Zaventem land.  Een alien, die badend in een zee aan tijd-rijkdom zwemt, terwijl de ‘niet-aliens’  met hun niet te evenaren haast, hun hoofd maar amper boven water kunnen houden.  Nog maar nét geland en het gevoel van een maagzweer overvalt me bijna door alle haast rondom me. Mensen sjeezen me in kostuum en met trolley voorbij alsof hun leven er van af hangt. Of is het slechts uit gewoonte? En dit om 20 seconden vòòr me de uitgang te bereiken. Wie is er hier de alien? :-)


Ik weet het, ik weet het. Ik kom ‘maar’ van Portugal en niet van een andere planeet. Maar wél van een andere wereld, waardoor de hectiek in België best als een kleine cultuurshock aanvoelt.  Hoe verankerd zijn al de kleine schermpjes in het leven van de Homo Sapiens City anno 2017?! Hoe normaal vinden we het dat ons leven continu onderbroken wordt door kleine biepjes? Heb ik mezelf nét aangeleerd om maar een paar keer per dag mijn gsm uit airplane  mode te zetten en om niet in gezelschap te gsm-en en toch merk ik dat het best moeilijk is om niet mee te gaan in deze digitale honingpot.  Valkuilen waar je ook maar kijkt, oude gewoontes die schaamteloos opduiken.

Stay straight is hard :-)

Na twee dagen merk ik hoe moeilijk, haast onmogelijk het is om je gsm niet als 3e hand in de buurt te hebben.  Simpelweg omdat er veel meer af te spreken valt, nu ik opnieuw een sociaal leven heb.  Had al eventjes het gevoel een agenda nodig te hebben, maar dat vond ik er persoonlijk wat over gaan :-) Koppig als ik ben, gebruik ik mijn prehistorische 4s nog steeds zoveel mogelijk enkel wanneer ik niét in gezelschap ben.  Dit resulteert in snelle berichten op het toilet tussendoor of slaperige berichten wanneer ik weer in een nieuwe zetel logeer. Ook mijn gewoonte om niet gedachte-loos te scrollen wanneer ik op de trein zit of ergens sta te wachten vervaagt meer en meer. 
Nòg een weekje verder en mijn oksels zijn opnieuw haar-vrij, na nét iets te veel vreemde blikken in de hippe Brusselse yogastudio. Ook is er sporadisch deo aan te pas gekomen (no time for shower, busy woman!) en heb ik méér shampoo gebruikt dan de laatste 7 maanden samen.  Oja en heb me op de rommelmarkt ook eventjes laten gaan en een nieuwe outfit gescoord voor 24 euro, incl schoenen en chakra 1 body mist J  Deed wel eens goed om  nog eens iets voor mezelf te kopen na 8 maanden.
 
Gefaald in het behouden van mijn persoonlijke waarden en normen?  Niet echt.  Het wordt vooral duidelijk dat er best veel verwachtingen vanuit de maatschappij komen en het tijd en (mentale) kracht vraagt om er niet gedachteloos in mee te gaan.  Tegen de stroom in zwemmen kost niet voor niets veel moeite en energie dus even checken voor jezelf of dit het wel waard is. 
 
Toch blijft het me mateloos verbazen. Het lijkt of we collectief nood hebben aan verbondenheid terwijl we nog nooit zo (digitaal) verbonden geweest zijn. Of is het nét daardoor dat het verlangen van diepe persoonlijke verbondenheid haast tastbaar wordt?
 
Wat het gevoel van verbondenheid betreft, mag ik niet te klagen. 1x per jaar afspreken brengt het privilege met zich mee dat mensen écht tijd vrijmaken om uitgebreid bij te praten. En te luisteren.  Een belangrijk persoon in mijn leven, vertelde me eens dat échte liefde, tijd en aandacht geven is.
Met dit in mijn achterhoofd, voel ik me diep geliefd.
 
Belgian Gold Award: frietjes!
Mede door dit gevoel, heb ik echt genoten van mijn Belgische tijd. Zonder enige twijfel staat op nummer 1; frietjes eten met vriendinnen, gevolgd door een gedeelde tweede plaats: slapen in busjes, een ochtenddouche binnen handbereik, koffietje bij den Yves, kleren op een kapstok, harde feestjes, pintjes!, mijn favoriete cowboy botjes mét hakje, logeren bij vriendinnen,  >80 km/u rijden, stoofvlees bij de mama en dagelijks yogastudiobezoek.
 
Becoming more rich while spending money
Wanneer ik door Mechelen fiets, Gent slenter of Brussel wandel, besef ik het grote geschenk dat ik met me meedraag. Je hebt het me al horen zeggen: Reizen is het enige dat je rijker maakt terwijl je geld uitgeeft.  Reizen maakt me tot een meer begripvol persoon;
begrip voor chauffeur met grote, hoge of zware camion,
begrip voor gepensioneerden en werklozen met (te) veel tijd,
voor mensen die strugglen met de taal en lokale gebruiken,
begripvol naar mensen in een verbouwing die er zonder toilet en douche toch degelijk proberen uit te zien,…
Net zoals ik voorstander ben voor een paar verplichte dagen per jaar vrijwilligerswerk voor iedereen, lijkt een wonen-in-een-bus stage ook geen slecht idee in order to get more understanding in the world.
 
En zo zit ik in Griets tuin, in mijn gesprokkelde ‘nieuwe’ rommelmarktkleren, in het herfstzonnetje, met Vlier en Saya in de buurt, hun rol als oerkat en old grumpy lady nog steeds stoer/gewoontegetrouw aan het verdedigen. Schapenvelletje onder mijn billen, koffietje binnen handbereik, gsm op vliegtuigmodus en dagpauwoog die zijn laatste dagen in mijn buurt doorbrengt. 
 
Weer heel wat nieuwe beseffen die nog niet echt de tijd gehad hebben door te sijpelen, maar dat komt wel; eens terug in Portugal, met mijn gsm op vliegtuigmodus, kan mijn okselhaar opnieuw groeien en kunnen mijn turbulente gedachten en impressies een plekje vinden.
 
To be continued….
 
PS: deze blog is weliswaar in het Noorderse Mechelen geschreven met verse indrukken,
maar wel in het exotische Portugal gepost. Graag had ik nog veel meer verbonden, maar dat zal voor een volgende keer zijn!