Et c'est parti

Een roadtripmissie in je eentje zonder sterke mindset en je bent als een vogel voor de kat,  dat weet iedereen.  Een gele kanarie waarvan de tijgerachtige gaat watertanden  voor hij the little yellow one ongenadig verscheurt.
 
Maar zo is het (gelukkig)  niet gelopen met deze vrije vogel; de kanarie is ondertussen mentaal gegroeid tot een arend, AHA!
Dankzij power-voer:  goede zorgen en bemoedigende woorden***
 
Wat eerst voelde als een stap terug (en het fysiek gezien ergens ook wel was),  was duidelijk nodig om er nu twee vooruit te doen:
Niet gewoon ‘maar’ vertrokken, maar vertrokken met een sterke (haka) mindset, met een open blik naar wat er nog komen zal.
 
Ondertussen ben ik al enkele dagen on the road, minimale vereiste om het een roadtrip te noemen waarschijnlijk? Geen snelle rush richting het frans-spaanse gebergte maar genieten van onderweg zijn, de kleinste dorpjes doorkruisen, met enkel een boulangerie, église’ke en Tabac-Bar aanwezig.  Geen hippie coffee-spots, geen scandinavische interieurs te bespeuren, geen baard-dragende hipsters en het enige trendy koersfietske is het mijne vanachter op de bus J
 
Wat eerst duidelijk aanvoelt als een ‘wégrijden van’-gevoel, ebt langzaam weg en gaat na enkele honderden kilometers haast ongemerkt over in een gevoel van ‘ergens naartoé rijden’.
Niet naar een concrete plek daarom, eerder naar een andere state of mind, een ander leefritme. Het voelt allemaal heel erg als een overgang.
Deze enkele honderden kilometers zijn uiteraard slechts een prelude tot deze persoonlijke transformatie.  De afstand en  -vooral-   tijd zijn de onontbeerlijke ingrediënten voor de rups om zijn cocon te kunnen maken,  en dit – uiteraard-  in afwachting van het vlinder-worden.
 
Tijdens het maken van deze cocon, tijdens deze transformatie, geniet ik van heerlijke Air Bnb adresjes en dompel me onder in de franse leefwereld met zijn kleine dorpjes; met hun ander ritme, andere manieren en gewoonten en kom ik zo terecht bij heel verschillende maar telkens super gastvrije en interessante hosts.   Ook Mila is aan het transformeren van schuchter onderdanig hondje richting sociale en speelse viervoeter.   Ze ligt zelfs al helemaal op haar gemak te snoezelen tijdens de lange ritten, wat diametraal staat op haar gedrag van enkele weken geleden; staart helemaal tussen de benen als ze de bus nog maar zàg.  De reis binnenin is begonnen, voor Mila en mezelf.
 
Tijdens de reis vullen de dagen zich met rustig wakker worden, de zon haar intrede zien doen terwijl mijn dag-intentie zich aanbiedt, gezond ontbijten, spullen pakken en hit the road again.  Naast de mooie Route d’Orléans door de bossen, le Chemin d’Avenir die vooral in woorden doet wegdromen, zijn het meestal Routes de Memoires die ik passeer:
Als het niet is door de gepasseerde plekjes die heel wat herinneringen naar boven brengen (Dour, Valenciennes, Mons, Cambrai),
Is het wel door de muziek, die mijn geshuffelde ipod door mijn bus laat galmen en zo het gebrul van de motor tracht te overtreffen, wat uiteraard nauwelijks mogelijk is.  
Me, myself and my thoughts. Interessante combinatie!
 
Naast wat er zich allemaal in mijn hoofdje afspeelt, is het vooral toch ook nog echt wel wennen zo met een logge 3,5 tonner onder mijn kippefiletjes. Traag rijden krijgt een nieuwe definitie met deze 609 bus.  Euhm ja, ingehaald worden door camions is betrekkelijk vreemd voor iemand die wel houdt van een snel ritje.  Traag rijden is op de één of andere manier dan ook nog eens een pak vermoeiender dan met een snelle auto euh sportief te rijden, waardoor er meer pauzes nodig zijn als preventieve medicatie tegen te zwaar wordende oogleden.  Dingen die je al doende leert, zo blijkt!
 
Maar die ik de eerste avond nog niet geleerd had en dus aan de lijve kon ondervinden: later dan gepland en daardoor in het donker, kom ik volgens mijn gps aan op de plaats van bestemming. Ik rijd het kleine weggetje opgelucht in (“almost there!!! Hmmm doucheke, bedje, …”) om dan na een honderdtal meters tot ontdekking te komen dat het kleine weggetje zich zo maar even heeft uitgeroepen tot steile smalle bergweg.  YEP, indeed: zo eentje waar het onmogelijk is om te draaien, om nu maar iets te noemen (remember mijn nachtmerries van afgelopen maanden?) Handrem op, frisse nachtelijke buitenlucht in, kleine paniekaanval bedwingend (lang leve Bach Rescue Spray, thanx Griet) spreek ik mezelf stoer toe “you can do this. You can do this.” Als dit dan toch niet het gewenste resultaat boekt, krijg ik de sublieme ingeving Chantal van de Air Bnb te bellen.
Na haar geruststellende woorden, adem ik nog een paar keer extra door, klouter ik opnieuw in mijn truck en rijd beheerst en zelfs redelijk behendig de berg op tot het laatste huis, met relatief grote parking. Sjieeuw….
Note to myself: boek niets meer in een Chemin de la Montagne J
 

De tocht verloopt zo ver dus vlotjes kan je zeggen.  
Gaat de tocht gepaard met traantjes?  Jazeker.
Maar wel zo van die hele stoere; die met zachtheid :-)
 
 
 
 
---- special thanx to -----
**** helemaal aangesterkt, oa door
de HAKA powervibes van de ex-roomies;
de ventileer-busjesavond aan de kaaien met roomie to be (?)
de private guitar lesson session in de bus met hart-vriendje;
de beste anti-migraine behandeling van mijn kleine zusje;
de heerlijke ayurvedische massage van de zachtste bruinogige zaterdagyogi;
de warmste zondagknuffel op de Bruul van één van de warmste personen die ik ooit in mijn hart heb toegelaten;
de zalig heerlijke ideenstroomuitwisseling van de ene Free Spirit tot de andere tijdens de al even heerlijke veggie lasagne;
de zorgende zorg voor Mila door dierenarts-buurvrouwtje nr 17, de vrouw die misschien wel het minst zichtbaar haar mooie wildheid behoudt;
de competitiedrangbevorderende kickeravondjes (ideaal om warrior-feeling te upspicen)
de bloemenman die net zoals ik blij wordt van het geven van bloemen (en ik niet hoefde te betalen). 
You are all awesome :-)