Een wereld zonder organische dubble shot latte caramel machiato frappochino cappucino soya melk

Na een tweetal weken in mijn cabane’tje hoog op de berg in de Ariège, ou je suis en train de travailler sur les cheveux sur mes dents, besef ik dat dit echt nodig was als overgang tussen mijn relatieve hectische, maar vooral (over)sociale Belgenleventje en leven als nomade in mijn bus.  
Wijze lessen die hier binnensijpelen. En soms ook met een hamerslag op mijn sproetenkopje belanden. Tussen deze wijze lessen door geniet ik vooral van de vele nieuwe indrukken,  van mijn scherpe zintuigen, van het leven zoals het is in een frans dorpje en van Mila en onze avonturen, al dan niet samen. 
 
SFEER
Felblauwe hemels, dag na dag. Af en toe onderbroken door witte vliegtuigstrepen. Hier en daar gespikkeld door op lucht drijvende buizerds (of andere roofvogels).  De berg  als een lappendeken van oude groene pullen, met hier een daar een groepje huizen, rood of wit, Kolonisten van Catan –gewijs verspreid, al dan niet strategisch.  En tussen die lapjes loopt regelmatige een piepklein padje, zodat de boeren de koeien van het ene lapje naar het andere kunnen loodsen. Of zodat wandelende Vlaamse vrouwen met hun hond kunnen rondzwerven zonder helemaal te verdwalen. 
Al rondzwervend voel ik me regelmatig als een rasechte Heidi aus Tirol, al verdient ‘Tiny in de bergen’ ook wel een vermelding, net zoals ‘Lassie en zijn zwerfvriendinnetje’ het tafereel eer aandoen.
 
Mijn wanna-be-herder-droom echter,  zal ik nog maar even aan de kant laten, aangezien ik er de eerste week in geslaagd ben mijn hond maar liefst 3 keer kwijt te spelen tijdens deze bergzwerftochten. Mila die hier volledig in haar nopjes is, haar jagerskwaliteiten helemaal aangescherpt, heeft zich ondertussen ontpopt tot de grootste teken-magneet die ik ken.  De teken inenting én de anti-teken en vlooienband doen hun werk niet naar behoren, kan ik zo vaststellen. Of –zonder overhaaste conclusies te willen trekken- de Ariègese bergteken zijn immuun voor de Belgische merchandise. Al verdenk ik Mila er stiekem wat van om één of andere deal gesloten te hebben met de teken; ze geniet er zichtbaar héél erg van wanneer ik weer maar eens een teken-controle krabbel zoektocht onderneem…. De kleine genieter.
 
SITUERING
Ik woon tot eind maart zeker nog hier, in de Ariège. Een departement in de Midden Pyreneeën,  waar ik zelden van gehoord had, maar dat niet te onderschatten mooi blijkt te zijn.  In deze regio liggen de hoogste toppen van de Pyreneeën en lopen vrijwel alle wegen dood in de machtige bergketen (nightmare nr 1!!).  Het is een fascinerende bergwereld,  zoveel is zeker.
 
Jambet 09420 Rimont, France*
is mijn adres.
Het gehucht waar ik woon is zo klein dat er niet eens een straatnaam bestaat. “Jambet” is de naam van het handvol huizen dat hier op de berg staat. Rimont is het dorpje enkele kilometers verder, met welgeteld één winkel: le boulangerie/tabac/cafe die enkel in de voormiddag open is.  Een 25-tal kilometer naar links of naar rechts rijden (er is maar één baan), brengt je naar iets wat je hier een stadje zou kunnen noemen: La Bastide (links) of Saint Girons (rechts).  Woorden betekenen hier niet altijd wat ze ‘bij ons’ tot uitdrukking brengen, om nog maar te zwijgen van wat Lost geraakt is in Translation…
Kaders vallen weg.
Op mijn eerste dagje hier geeft Marion me een rondleiding langs ons handjevolhuizen-op-de-berg en terwijl ze naar de witte pick up wijst (geen Hillux maar een oude Renault ikweetnietwat), laat ze me weten dat deze van de buurman is. Ik kijk rond, zie nergens een huis staan en kijk blijkbaar verwondert. “Ohyeah, he lives in a cave, down in the woods”.  Ah mais oui, biensur…
Beetje later…. “Ga je beneden in de kelder mijn jas halen?”, sure. Ga ik beneden , naar de kelder, om te ontdekken dat het de schapenstal is.
Nog een beetje later…
“Dit is Veerle, zij is herder” Ahum.
Op de markt…
“En dit is Anne, zij is sjamaan”.
Mais oui, bien sur.
Bien bien bien.
I love it!!!


De marge waarin je hebt te vallen om in de safe zone ‘normaal’ te vallen, lijkt hier zoveel ruimer dan ‘bij ons’.  Je draagt de kleren die je wil, al zien ze eruit als een pyjamabroek die in een verfpot gevallen is (en het dat misschien gewoon ook IS?!).  Je haar heeft de kleur die jij mooi vindt, ook al is dat paars, blauw of groen. All Good.  Hier zie je in de bio-shop meer mensen mét piercings in hun gezicht dan zonder, meer mannen met baby in een draagdoek dan mensen met gsm in de handen .  Euhm eigenlijk heeft niemand hier een gsm vast, nu ik er op let.
Wanneer ik over straat loop, lijkt de meerderheid van de mensen rechtstreeks van een goafeestje te komen aan hun kleren, haarstijl en –kleur te zien. De andere helft zou bij ons ongetwijfeld gemeenteraadslid van Groen zijn. En dit alles bedoel ik verre van slecht. Integendeel.  Just be who you are.
In dat opzicht ben ik zelf niet slecht bezig te worden wie ik ben (?). Als klein experimentje ben ik enkele weken geleden gestopt met mijn okselhaar dagelijks als vaste routine genadeloos neer te maaien (lees: te scheren). Gewoon. Ik wou wel eens zien hoe het eruit ziet. 36 jaar en nog nooit mijn eigen okselhaar gezien! Waar gaat de wereld naartoe!
 
Een andere, nieuwe wereld waar ik in ben gestapt.
Eentje zonder reclame boodschappen, flashende beelden, lichtvervuiling.  Een wereld met de dichtstbijzijnde H&M op 70 km (whaah!), een wereld zonder organische dubble shot latte caramel machiato frappochino cappucino soya melk.
Een wereld met bordjes langs de weg die de lokale markt aankondigen, haardvuuravondjes, stralende sterrenhemel, kleine winkeltjes en keuze uit ‘un café’ of ‘un café au lait’.
Simple life.
En net omdat het zo simpel is, je zo weinig keuze hebt, geeft het zeeën (bergen?) van ruimte. En tijd.
 
Vervelen?
Buiten het onomstreden feit dat ik me écht niet snel verveel, is er altijd wel iets te doen, op een aangename manier; geen tijdsdruk, geen strakke planning.   Als het hout voor mijn kachel bijna op is, houthakkershemdje aan en nog wat gaan klieven. Mijn massagehandjes zijn –ondanks mijn goede zorgen- geschaafde gure eeltigere houthakkershanden aan het worden. Hoort erbij. Hoort erbij.  Maar wél een fijn gevoel, voor je eigen vuur zorgen.  Ik heb er al zo ontzettend veel over gepraat in de yogalessen: het belang van je vuur brandende te houden en voila, practise what you preach; kan ik het al meteen in letterlijke praktijk omzetten, al weten we allemaal dat het nog véél belangrijker is je innerlijke figuurlijke vuur goed brandend te houden.  Dit en nog vele andere klusjes, met tijd om nieuwe dingen te leren, om goed voor mezelf te zorgen, veel buiten te zijn en lekker te koken.
Nee, vervelen komt er nog niet aan te pas. Uiterààrd gaat de verveling op termijn toeslaan en gaat er een dag komen dat ik hevig zal verlangen om vroeg wakker gemaakt te worden door mijn wekker, me snel klaar te maken om te gaan werken, 8 uren doen wat er  (min of meer) van me verwacht wordt om dan ’s avonds iets te gaan doen waardoor ik toch de indruk heb de touwtjes in eigen handen te hebben.  Uiterààrd  ga ik dit alles missen. Zonder enige twijfel :D
Gelukkig geniet ik er momenteel nog te erg van om hier al aan te moeten denken. 
 
 
Wél is het zo dat veel tijd hebben iets met je doet. Zeker wanneer dit samenvalt met een sociaal leven dat zich beperkt tot de 4 mensen die in de huizen enkele honderden meters van me leven; Bart en Marion, de heerlijke mensjes die deze cabane eigenhandig gebouwd hebben en hier al enkele jaren graag en goed wonen. En dan Ilse en Fre, een tof Gents koppeltje die hun droom aan het waarmaken zijn om zich hier ergens neer te strijken met heel hun hebben en houden. En busjes en hondje NauSé.
Hiernaast heb je dan ook nog de gekke hollandse buurvrouw, de vrolijke postbode en het buurhondje Vodka. Je ziet, ik ga zelfs al dieren meetellen in mijn sociale contacten. That will tell :-)
Je komt jezelf tegen. Maar dan ook wel écht. En dat is goed, maar dear Ganesh, er zitten toch best wat pijnen en verlangens en andere zaken die het daglicht niet zo vaak zien. Zoals bij ieder van ons. Bij jou niet? Dan heb je waarschijnlijk nog niet in deze combi van veel tijd+no social life gezeten.  Of ben je geen graver of net een heel erg goede bedekker. All Good.  Het is een keuze.
Ik ben een berg aan het beklimmen, eentje die met momenten zwaar is, eentje die me regelmatig doet afvragen wààrom ik in Godsnaam uberhaupt die berg wòu beklimmen. Maar dan weet ik het weer: omdat ik erin geloof dat er achter die berg dingen zijn die ik nodig heb. Wat? Geen idee, dat kan ik natuurlijk nog niet zien, de berg zit nog in de weg J
 
 
Valt dit onder de noemer ‘Droom waarmaken’? May be.
Alleen weet je soms niet op voorhand dat het je droom is. Zoals bij mijn yogaverhaal. Nooit aan begonnen met de droom/het idee om ervan te leven en om zoveel yogi’s te bereiken.  Step By Step.  Like this mountain  :-)
 
 

​
* voor mocht je de zin voelen opkomen me een oldschool brief te sturen, graag!  Vermeld dan even Bart Vansteenkiste + Angelique + adres,
want heb me nog niet degelijk (= inclusief naam) voorgesteld aan de postbode  en het zou zonde zijn als je brief de hele rit van Belgie tot hier heeft afgelegd om dan alsnog te verdwalen….