Don't worry about the future, as worrying is as affective as trying to solve algebra by chewing bubble gum

Ik voel me als een ronddrijvend stuk hout, richtingloos.
Door mijn chronische besluiteloosheid?
Niet weten wat je wil en dàt tegelijkertijd met heel je hart willen.
Alles kan. Alles is zo open dat het beangstigend zou kunnen zijn.
Zoals de anomie wanneer een gevangene eindelijk vrij komt, hetgeen waar hij al die tijd zo naar verlangde, die vrijheid om zelf alles te kunnen beslissen, en er dan, wanneer het zo ver is, er niet mee om te kunnen. 
 
Vreemd gevoeL.. Verveling?  Nope.  Het is het rusteloos zijn omwille van het gebrek aan het hebben van een doel, een droom met deadline.

Wie had dat gedacht? Ik niet alleszins :-)
Ik dacht me een jaar te kunnen bezighouden met wat werkjes (vooral niet teveel), met dromenvangers en armbandjes maken, met schrijven en lezen en nog meer schrijven, met over de horizon uitkijken en fantaseren over vanalles en nog wat….
 
Pjieuw pjieuw pjieuw (lezen met een stemmetje van hoog naar laag)
 
I don’t know what I want.
Is het erg? Ik denk van niet.
Arsenal zingt het ook al in ‘Buy in late’, één van mijn lievelingsnummertjes:
“It takes a lifetime to really know
what you want and what you're owed”
En om deze waarheid als een koe boven water nog wat kracht bij te zetten, check Baz Luhrman’s Sunscreen advice:
“Don't feel guilty if you don't know what to do with your life. 
The most interesting people I know didn't know at 22 what they wanted to do with their lives.
Some of the most interesting 40-year-olds I know still don't “
 
Echt erg is het dus niet. Interessant? Ja zeker!
Waarom heb ik een doel nodig? Om gelukkig(er) te zijn? Maar wat maakt je gelukkiger? Handleiding peleassee!!!
Er zijn geen universele richtlijnen of voorschriften om gelukkig te zijn.  Onmogelijk, door de complexiteit van de individuen. Typisch voor deze gulzige en ongeduldige tijd om een short-cut te willen, een script. What to do to become even mòre happy.
Gelukkig dat zo’n short-cut niet bestaat.  We zouden onszelf de voldoening van enerzijds de confrontatie mét en anderzijds het oplossen vàn problemen ontnemen. Zonde!

Het leven is een leerschool, met nihil zekerheid of afstuderen tot het pakket behoort en volgens welke barometers gewerkt wordt.
 
Hoe goed ik ook uitgerust ben met een deftige opleiding en vele bijscholingen, met mijn hoog IQ (alles is relatief, ik leef samen met een hond en een schaap. No offense Mila en Bokje) en goed ontwikkelde linkerhersenhelft, het is niet voldoende om deze levenspuzzel op te lossen. Ik heb ander gereedschap nodig, namelijk gevoel en intuïtie.
Het loslaten van het rationele van A naar B gaan via de kortste, functionele weg (lees vorig artikeltje).  Maar reizen volgens je gevoel  en je intuïtie. De instrumenten van de ziel.
 
Je ziel,
die spreekt als je je tanden bloot lacht,
Als je de tijd vergeet,
Als je smullend je vingers aflekt,
Wanneer je ogen twinkelen,
Wanneer je hartverscheurend huilt,
Als je de wind door je haren voelt,
Als je liefhebt totdat het pijn doet.
 
(wanneer was dit laatst bij JOU? Zooooooooo belangrijk het vuur in je ogen te houden. Iets wat we niet op school leren. Misschien omdat we het van elkaar kunnen leren?
Vraag je goede vriend, je mama of je soulmate eens wanneer hij/zij de laatste keer écht hard gelachen heeft. Zich echt vrij gevoeld heeft? Écht gelukkig was?
Interessante conversatie verzekerd. Of een genante stilte volgend J  Worth trying!)
 
Puur leven.  Vanuit je ziel. 
 
De rest volgt wel, daar geloof ik in. Net zoals je wéét dat het na de winter opnieuw lente zal worden. Force of Nature.
Het gààt wel duidelijker worden.
En zoals Belleke na vorige post liet weten; de berg die ik gevoelsmatig aan het beklimmen ben, is misschien slechts een ijsberg. Zo eentje die langzaam aan smelt zonder dat je het doorhebt, tot je plots haarscherp ziet wat er voor je ligt.  
Beetje bij beetje wordt het duidelijker, trekt de mist op, gaat het zand in de lucht liggen, of… smelt het ijs.
Het gebeurt. Passief.
Ik hoef er niets voor te doen, geen bergen te beklimmen, maar ze gewoon te laten smelten.
 
I don’t have to MAKE it happen.
It IS happening.
 
Zolang ik maar open sta voor wat komen gaat;
zolang ik durf loslaten ipv krampachtig te willen plannen; 
Niet piekeren maar vòelen. 
De regelteef in mezelf even niét aan het woord laten en …
go with the flow.
Sounds easy? Wel, ik kan het je op een blaadje geven; it is not.
 
Vertrouwen is the key. Ook hier weer.
(wat was dat met die lessen, die zich blijven herhalen tot je het geleerd hebt. Haha!)
 
Tot zo ver de theorie. Want ik zit hier natuurlijk wel met mijn onrustgevoelens bij mijn hond en schaap, remember? Zonder énig plan, met een minimum aan richting en mentale bijstand.  Als oefening ga ik ‘go with the flow’ theorie in de praktijk omzetten door he-le-maal NIETS te doen , behalve observeren hoe hoe mijn gevoel evolueert.
 

En stiekem hopen dat er na dat observerend evalueren toch een beetje richting op mijn pad komt…. Want zoals Seneca lang lang geleden al wist:
als je niet weet naar welke haven je vaart, is geen enkele wind gunstig
 
To be contiuned….