Busrides to Hell en meer leuks...

Reizen is… onderweg zijn en wachten.
De laatste 2 weken ben ik zo’n vier keer een etmaal onderweg geweest. Een noodzakelijk kwaad zullen we het maar noemen.
Noodzakelijk om van Kathmandu tot helemaal in Rukum te geraken, in the far west of Nepal. ‘Kwaad’  als antoniem van ‘goed’, wat niét van toepassing is op de wegen, de rijstijl van de buschauffeur én –last but not least- mijn humeur.
 
Slechte wegen. Een niet geheel onbekend begrip voor ons, Belgen. Komt echter niet eens in de bùùrt van wat ik hier aan de lijve heb mogen ( :-) ) ondervinden. ‘Géén wegen’ zou beter gezegd zijn. Diepe putten, stukken asfalt ter grote van drie fietszadels op een dirtroad en dat alles omhuld in een continue smog-, zand- en stofwolk.
 
Met licht leedvermaak en grotere heimwee denk ik terug aan mezelf, anno 5 weken geleden, gelokaliseerd in de Airbus A330 van Brussels Airlines richting Mumbai. Ik, die het vermoeiend vond om 12u te vliegen. Haha! Stewardessen, filmpje, smoothjes vliegen... Bijna te grappig om waar te zijn. Zeker anno vandaag, 24 uur op een busrit die doet denken aan een simulator om kotsneigingen te testen: slingeren van links naar rechts, remmen van voor naar achter en hobbelen van boven naar beneden. Nepalese bollywoodmuziek, gebrek aan frisse lucht en duizelingwekkende afgronden maken het plaatje compleet. De vele blutsen in de balustrade tussen ons en die afgrond, boezemen ook niet meteen vertrouwen in. Net zoals de nihil bestaande rust stops van de chauffeur... Na 11 uur rijden met slechts 1 korte stop op de teller, ga je bijna hópen dat ze tijdens het rijden van chauffeur gewisseld zijn.
 
Net als je denkt dat het niet erger kan, zorgt het universum er wel voor om ook dit in perspectief te zien. De volgende busrit was zo mogelijk nòg erger en wordt vanaf heden als ‘Hellride to Pokhara’ opgeslagen in mijn neocortex in de rubriek “dringend te verdringen”. Dodelijke combo: gehaaste chauffeur, plaats boven achterwielen, losse stoel, laag plafond en de staat van het (niet bestaande) wegdek.
 
A song is never just sad...
 
Naast de overheersende drang om de chauffeur van een elegante uppercut te voorzien is er gelukkig nog ruimte om een moeizaam gesprek aan te gaan met mijn Nepalese buurman.
 
Unconditional Love
Van de standaard openingsvraag ‘how old are you’ rollen we al snel over naar het onvermijdelijke ‘are you married’ en komen zo bij het immer interessante onderwerp Liefde. Universeel begrip, cultureel ingevuld. Hij begrijpt niet waarom zoveel huwelijken stranden in het Westen. Volgens hem zijn al de door mij proper opgesomde redenen een beetje vreemd.  What about unconditional love? Euhm ja... inderdaad... daar zeg je wel iets interessants... Al had ik bij elke relatiebreuk nochtans het gevoel dat samen blijven écht geen optie meer was. Was het dan geen onvoorwaardelijke liefde? Gelukkig heb ik genoeg tijd om hierover na te denken, met tot op heden nog steeds geen overtuigende conclusie.