Flowergirl goes Glamourgirl

Hoe gek het leven kan lopen. Vanmorgen in mijn lange zwarte hippierok de afwas aan het doen.  Zuinig met de laatste twee liter water, omsingeld door Roemeense honden en kindjes. Om enkele uren later en twee wijken verder mezelf terug te vinden,  ronddrijvend in een zwembad, in een oneindigheid aan water. Ik kan ze niet meer op één hand tellen, de momenten dat ik me vandaag op diepgaand niveau verwant voelde met Julia.  Roberts.  Aka Pretty Woman. Zonder de prostitutie en zonder Richard Gère.
 
Na weken in de bus te leven, ben ik deze dagen al blij met een sporadische douche,  voldoende zon om mijn frigo draaiende te houden en een rustig, liefst waterpas plekje om avond, nacht en ochtend door te brengen. Dit hoopte ik te vinden bij het doorgekregen adresje.  Dit en –laat me compleet eerlijk zijn- een iets diepgaander contact dan het bestellen van een koffie met handen en voeten.  Dit laatste is helaas een realistische schets van mijn sociale contacten afgelopen week.  Wie had gedacht dat ik niet alleen dit zou krijgen, maar nog zoveel meer?
 
Wanneer je vaker een hert spot dan je een douche tegen komt, besef je pas de luxe en het extatische plezier van je écht proper te voelen. Wat zeg ik? Het gaat nog verder Echt proper te zijn. Laatste shampoobeurt was die in de bergregen, enkele dagen terug.  Pure herinneringen die een lach op je gezicht toveren, houd je best puur.  Gezellig die regendouche in mijn fancy badkamer, maar ik ga toch maar voor de Intens Harde Straal van de andere douchekop. Wijze keuze, hij deed precies waar hij voor bedoeld is. Mij opnieuw proper maken. Eindelijk geen vuile randjes meer aan mijn teennagels of zwarte lijntjes in mijn duimporiën.  Een halve dag ronddobberen in de ideale 22° van het zwembad bleek een goed voorwas programma te zijn.  Mijn standaard programma stopt meestal bij ‘vochtige doekjes, tandpasta en deo’.  Dit overstijgt mijn dagelijks programma in het kwadraat.
 
Dit alles maakt van vandaag dé ideale moment om mijn enige kleedje aan te trekken, dat géén yoga outfit zou kunnen zijn. Het enige witte kledingstuk dat mijn 2 kledingschuiven rijk zijn, voor zo’n ‘je-weet-maar-nooit gelegenheid’.  Je weet maar nooit dat je last minute uitgenodigd wordt door een Owen Wilson voor een tuinfeestje van zijn nicht, right? Ik kan toch moeilijk in mijn yogapants gaan. En dat okselhaar dan? Wel ja, dàt, mijn lieve lezers, is een statement. En zoals je wel weet, aan statements heb je niet aan te komen. Dus dat doe ik dan ook niet. Je kan niet tegen alles rebelleren he.

Het contrast is gigantisch.  
Wat een luxe. Van sublieme theemengelingen, een waterkoker met een moeilijkheidsgraad factor 9, tot schoensmeer en –borstel. Terwijl ik niet eens échte schoenen heb. Een ontbijt zo uitgebreid als mijn volledige frigo inhoud. Het aantal  verschillende types handdoeken brengt me toch even in de war. Mijn handdoekenetiquette is even onbestaande als Julia’s tafeletiquette.  De perfect opgemaakte bedden brengen me terug naar een nog niet zo ver verleden, waar ik zelf kamermeisje was.  Nu sta ik aan de andere kant.
 
En ik geniet ervan.  Perfect horizontaal wakker worden. In een aangename stilte. Geen blaffende straathonden, voorbijtrekkende kudden schapen of een tijdelijke buurvrouw die maar wat graag tegen haar kinderen schreeuwt. Om vijf uur ’s morgens.  Me heerlijk in bed uitrekken, zonder mijn slaapkamerwanden te voelen.  In een bed ter grootte van mijn woonoppervlakte. In lakens, zo wit, en kussens zo talrijk dat ik me even in de hemel waan bij het openen van mijn ogen.  Eindelijk de gelegenheid om als rasechte perfectionist mijn lijntjes er uit te laten bruinen aan de rand van het zwembad.
 
De simpele dingen stelen echter de show. De luxe om ’s ochtends zonder voorafgaande zoektocht in alle privacy naar het toilet te kunnen gaan.  De smaak van een zelf geplukte appel uit de boomgaard die mijn voortuin rijk is. Een badkamer als creatieve speelruimte om mezelf royaal van een kleimasker te voorzien, zònder dat de hele bus vol groene smurrie hangt.  Een schaduwrijke plek binnen handbereik met de rust om te schrijven,  elektriciteit in overvloed en wifi wanneer nodig.  Klinkt zo voor de hand liggend terwijl ik deze plekken so far in Roemenië met gemak op één hand kan tellen.
 
Hoe kom ik hier terecht?  Na een korte babbel onder de wuivende palmbomen die het Indische Goa rijk is, kreeg ik dit adresje enkele maanden geleden door.  Niet enkel India en Duitse mannen bleken op de gemeenschappelijke interesse lijst te staan van Anna. En mezelf. Ook Transylvania. Of all places.  De plek die mijn toekomstige ik zou bezoeken, terwijl haar jongere ik daar opgegroeid is.  Altijd leuk een lokaal adresje te hebben. 
Bij het naar hier rijden bedacht ik dat ik hen zou kunnen helpen appels te plukken, de bedden op te maken, misschien zelfs een facebookpagina maken.  De hulp die een kleine familie b&b kan gebruiken én dingen die ik maar wat graag doe in ruil voor een douche en een warme babbel. 
 
Ergens moet er me iets ontgaan zijn in het gesprek met de bloedmooie Anna, bedacht ik bij het binnenwandelen van het landgoed.  Groot werden mijn ogen toen ze van de oprijlaan, over het restaurant, de wijngaard, zwembad en bij het landhuis uitkwamen. Open viel mijn mond toen het personeel me mijn kamer toonde, zeven keer de grootte van mijn huis.  Vlinders in mijn buik kwamen tot leven bij de mededeling dat ik komende dagen gebruik mocht maken van hotel en restaurant. Ongelimiteerd. On the house.
I must have good karma.
 
Baden in weelde, op mijn manier. Terwijl de laundry service komt, zeep ik mijn ondergoed schoon.  Mooi bruin worden doe ik tijdens het redden van de verdrinkende vliegen in het zwembad.  Als persoonlijke missie voorzie ik elk tafeltje dagelijks van nieuwe veldbloemetjes.  Ook met een vrijkaartje voor ongelimiteerd gebruik van het restaurant, maak ik liever mijn eigen chai in de bus.  Om hem op te drinken op mijn lievelingsplekje.
Vanuit de sereniteit in de boomgaard, neem ik de taferelen van het restaurant waar. Terwlijl Mila als een gek tussen de appelbomen  de laagvliegende zwaluwen narent, geniet ik in mijn rol als toeschouwer, veilig vanuit de coulissen.  Op het uitgestrekte haast oneindige podium, schittert de ondergaande zon in zijn hoofdrol.  Zoals steeds op haar eigen tempo, deze avond horend bij de naderende herfst,  vindt ze haar weg achter de groene heuvels.  De figuranten blijven ongestoord door dit merkwaardige alledaagse tafereel verder praten, eten, drinken en klinken.  Dit is zo’n moment dat ik nog een stapje méér terugzet en zo van op een nog grotere afstand ook mezelf zie zitten. Daar, in dit scenario, alledaags genoeg om snel te vergeten in het groter geheel, maar voor mezelf, belangrijk genoeg om nog even mee te gaan als kostbare herinnering.
 
Met interesse voor alles wat mensen tot mensen maakt, is deze biotoop onuitputtelijk interessant voor mij.  Gecamoufleerd in mijn schoonste kleren en gekamde haren, kan ik bijna onopvallend iedereen gade slaan.  Zie ik de zakenman zijn  cabrio nemen om van de kamer naar het restaurant te rijden. Letterlijk welgeteld nog geen 90 stappen verder.  Heerlijk vind ik het te zien hoe de kuisvrouw van pensioengerechtigde leeftijd lonkt naar de tuinman in felblauwe salopet.  Met een kleine glimlach aanschouw ik de vreemde dresscode van de rijkere Roemenen; krokodillen moccasins, marineblauwe bermuda en zonder uitzondering een Ralph Lauren polo’tje.  De parking telt enkel bmw’s en mercedessen. Voor de verandering val ik eens niet uit de toon in deze categorie.  Een schouwspel van de zakenwereld, van luxe en weelde.
 
Dit alles brengt me terug naar een ver vervlogen tijd. Die waarin ik zelf als vertegenwoordiger rondzwom in de wereld van glamour.  Gelukkig niet lang genoeg om te veranderen in de haai die het bedrijfsleven van je maakt. Geen woorden kunnen beschrijven hoe blij ik ben met mijn niet-transformatie in haai. Kwispelend zoals kleine felgekleurde guppy’s kunnen, zwem ik nog even enthousiast rond in mijn huidige eindeloze zee van verwondering.