Ik val hier meteen met de deur, vermomd als nieuwjaarswens, in huis. Meer Waldeinsamkeit* is wat ik ieder van jullie én mezelf toewens. En wel voor de rest van je leven. Ook na 2018 zal je er nood aan hebben, vermoed ik.  Dit is mijn oprechte wens, met zijn wortels in mijn zwerverservaringen, aangesterkt door terug in Mechelen te zijn.
 
Na10 maanden on the road, losgerukt van routines die me veel te bekend aan het worden waren, zou het van weinig respect getuigen om te doen alsof alles hetzelfde is en de draad ‘gewoon’ terug oppikken. Zou ook niet goed lukken. Na zoveel tijd trouw aan mijn eigen ritme, levend in grotendeels Slow & Single actions, voelt het leven hier als een fast forward versie.  Vanaf maandag uitkijken naar het weekend dat sowiso weer te snel voorbij zal zijn. Uitkijken naar de volgende vakantie die bij regel te ver weg is en –opnieuw- te snel voorbij zal zijn. Gek dat dit als NORMaal beschouwd wordt, ook al weet ik dat het niet zo moeilijk is om er vanzelf weer in te glijden.  Daarom stel ik me deze eerlijke vraag. Nu, op dit punt, aan de rivierkant en nog nipt buiten het bereik van de stroomversnelling;
wil ik dit fast forward leven als norm zien?
Het antwoord is meer dan duidelijk en al even voorspelbaar: NEE.
 
Toen ik vlotjes vanuit Frankrijk de Brusselse ring opreed, werd me iets ontzettend duidelijk. Het getoeter en het overvloedige geknipper van de fares van de vele bedrijfswagens die de vele Belgische snelwegen bevolken, laten duidelijk weten dat 80 km/u niét gewaardeerd wordt.  Sneller, sneller SNELLER is de vibe die me omringt en zich –helaas- ook meteen lichtjes eigen maakt. Plots haast ik me òòk om door het oranje licht te geraken terwijl voetgangers zich haast als opgejaagd wild voelen op het zebrapad. Wtf?!? Vreemd hoe snel het snellervirus bijna ongemerkt infiltreert in mijn denken, zijn en doen.  Het is niet evident om als quasi enkeling trager te stromen dan de stroom gaat.   Zo jammer vind ik het dat je je als traag-stromer bijna zou gaan generen.  Terwijl het overduidelijk is dat dit leefritme voor velen onhaalbaar snel stroomt.  Oh wat hoop ik dat dit de voorbode is van haast onvermijdelijke verandering op maatschappelijk niveau.  Eentje waar tijdsbewegingsvrijheid  het gevoel van inperking vervangt. Want zoals bij elk dier zit er ook diep in ieder van ons die drang naar vrijheid, daar ben ik van overtuigd.  En leven op je eigen ritme is misschien wel de grootste vrijheid die je momenteel kan hebben.
 
 
What is YOUR speed of life?
 
Een jaar geleden stoorde ik me mateloos aan de snelheidsbeperking van mijn oldtimer, a.k.a my Ticket to Freedom.  Stampte ik mijn pedaal bijna door de grond en nog werd ik voorbijgesjeest door camions.
Verschrikkelijk! Ergerde ik me rood aan mijn traagheid terwijl er een eindeloze rij auto’s zichtbaar word in mijn achteruitkijkspiegel terwijl ik de berg op kruip.
Tegen het einde van dit avontuur evolueerde dit gevoel naar de andere kant van het kleurenspectrum: met een violette glimlach berustend in mijn eigen tempo, niet sneller willen dan ik kan.
Simple as that.
​
De ommekeer kwam toen ik mijn prioriteiten wat aangescherpt had, ergens tussen Tarifa en El Palmar.  Tijdens lange ritten in het zuiderse Andalusië liet ik de doorsnee definitie van een auto los.  De 609 is mijn huis en hoeft me niet per se snel van A naar B te brengen.
Begrensd zijn is een zegen. Nee. Echt! Vanaf je in een snelle auto stapt, voel je alsof je niet alles uit het leven haalt als je aan 80 per uur rijdt.
Waren wijzelf ook maar begrensd om de verleiding van ‘het sneller gaan dan goed voor ons is’ te weerstaan.  De ene vliegt door het leven op Porsche snelheid, de andere meandert gestaag op z’n Mercedes Oldtimer tempo.  Nu hebben we zelf onze snelheid in het oog te houden en te zorgen dat we niet kost wat kost de carrièrejagende sporty buurvrouw proberen bij te houden telkens ze ons voorbijsjeest.  Ieder zijn eigen tempo.
En alsof het nog niet moeilijk genoeg is om zonder ingestelde begrenzing te achterhalen, komt er de uitdaging bij om te accepteren dat niet iedereen even snel kàn of wil sjeezen.  Gelukkig hebben we nog een heel leven om zulke belangrijke lessen te leren.
 
EASY PEASY
Of het een makkelijk avontuur was?  Soms wel en soms niet.
Het was ontzettend makkelijk om mijn gezonde en (meestal) veggie lifestyle moeiteloos te laten floreren.  Super easy om Mila te voorzien van alles wat ze nodig heeft, en nog veel méér. Net zoals het kinderlijk simpel was om genoeg rust voor mijn oren en ogen te voorzien, omringd te zijn door bomen en tijd om de lucht te observeren. 
Dit alles is verre van zelfsprekend in de winterse stad in het centrum van België.

Het valt me op hoe makkelijk alles hier kan verlopen als je binnen de lijntjes kleurt. Heb je een huis, dan heb je een bewonerskaart. Zo niet, is het een heel pak moeilijker om je auto in de buurt van waar je woont kwijt te geraken. Zeker als hij 6 meter lang is en niet eens binnen de lijntjes past.  Zolang je hond aan de leiband loopt en hij twee keer per dag een plasje kan gaan doen, lukt het allemaal wel. Moeilijker wordt het als je je viervoeter los wil laten rennen, snuffelen en spelen in het groen.
 
Mila’s staart floreert hoog en zwaaierig wanneer ze vrij rondrent, andere honden opjaagt of lekjes geeft.  Net zoals onze staart ook minder angstig tussen onze benen steekt als we leven in onze kracht, vertaalt in ontspannen gezichten en meer lachrimpeltjes op de –momenteel vaak norse- gezichten.  Kijk eens rond en tel hoeveel mensen er oprecht kwispelend uitzien. Het vraagt meestal geen extreme  fijngevoeligheid om te zien dat de meerderheid ook liever eens van zijn halsband ontdaan zou worden om vrij rond te rennen en met helemaal niéts anders bezig te zijn dan de huidige moment en –jawel- zijn instincten.  Instinct, wat we ooit in de geschiedenis –te lang geleden om te herinneren- zijn gaan beschouwen als inferieur.  Negeren die handel en leven op je ratio, want wij mensen staan boven de dieren en hebben dat instinct dus niet nodig.  Wel ja, een theorie zoals een andere zeker?

Laat dit vooral géén oproep zijn tot een wereld vol façade glimlachen om de wereld artificieel op te vrolijken.  Wel eentje om échte vreugde na te jagen.  Bloemen te zaaien waar het maar kan in plaats van exemplaren uit plastiek op de schouw te zetten. You got the point, right?
 
Heeft het grijze weer en het vele beton rondom me impact op mijn visie?  Zonder enige twijfel.
Houd ik meer van het mij o zo bekende stadsleven of is het nomadenleven de enige mogelijke way of living voor mij na dit avontuur? Het antwoord vind je ook hier ergens in het midden, zoals steeds is het geen volledig zwart, noch compleet wit.  Heerlijk in vertrouwde wateren te zwemmen en te weten dat ik zonder enige twijfel perfect in een bus, boomhut of andere kleine ruimte zou kunnen wonen.  Met dank aan mijn aanpassingsstoornis:-)


Momenteel is Finding Balance in Extremes min of meer mijn favoriete manier om het leven te benaderen.  Gematigdheid ligt niet in mijn natuur.  Schipperen tussen hartverwarmende thuismomentjes en teveel-regeltjes-angsten. Balanceren tussen de momenten waarin ik me gekoesterd voel als een verlovingsring omhuld in watten in een mooi fluwelen doosje en momenten  waarin ik me het meest verwant voel met een overboord gegooid stukje metaal, zigzaggend dieper zinkend in de oceaan, met de bodem als onvermijdelijk eindpunt.  Moet kunnen :-)
 

Some hippieshit als restant van mijn vrijetijds-strijder ervaring
 
Deze diep-in-de-zee-gevoelens zijn gelukkig overkoepeld door mij ervaringen als vrijheis- én vrijetijdsstrijder. Graag wil ik deze zo belangrijke vibe niet alleen in me meedragen maar ook uitdragen.  Voor jezelf en je eigen geluk zorgen is misschien wel de belangrijkste missie in dit leven.  In deze tijd van eindeloze individualisatie “want je bent het waard-shit” klinkt dit niet als een complete verrassing. In ruime context gezien gaat het over overstijgen van het vervullen van eigen wensen en noden uit eigenbelang. Integendeel:  het creëren van een gelukkig fundament maakt dat je er voor anderen kan zijn. Zolang je zelf honger hebt, ga je geen dakloze voeden. Zolang je zelf niet in je kracht staat, kàn je er niet zijn voor vrienden die het even niet zien zitten. Take care for yourself and spread the love and happiness. “Simple” as that :-)
 
Meer Waldeinsamkeit in 2018
Het pad van de Busbewoner heeft me veel gegeven, waarvan tijd niet enkel het belangrijkste ingrediënt was, maar ook de lijm tussen alle elementen.  Tijd om mijn steenbokkwaliteiten te raffineren, waar je anders maar moeilijk tijd voor weet vrij te maken, zeg maar. Om te ontdekken dat ik minder spullen en meer gezelschap nodig heb dan gedacht.  Tijd om te leven in een onbetaalbare never ending Lazy Sunday modus. Tijd om aan introspectie te doen. Tijd om alleen te moéten zijn, om weerstand te voelen die uiteindelijk overgaat in berusting, acceptatie en dankbaarheid. Niet altijd. Soms is het gewoon niet goed om zo veel en zo lang alleen te zijn. Net zoals het evengoed niet zo ideaal is om amper alleen te kunnen zijn. 
Vandaar mijn Waldeinsamkeitwens voor iedereen!
 
Het pad van Nomade heeft duidelijk veel gebracht naast de adembenemende views, prettig gestoorde ontmoetingen en ontelbare ideeën.  Gegroeid zijn als persoon.  Ontdekt hebben dat het belangrijker is om op jezelf indruk te maken dan op je omgeving.  Nu weten hoe het voelt om jezelf écht te leren kennen. Alsof je voor de eerste keer een heel weekend doorbrengt met een vriend die je al eeuwen kent.  Lessen die je niet in verkorte versie kan leren in een workshop maar enkel in The School of Life.
 
 
And once again.
This is only My Opinion.
I am only 36,
so how can I know.

 
* Waldeinsamkeit : the feeling of being alone in the woods, an easy solitude and a connectness to nature.  A feeling that most of us don’t often experience anymore, as city parks are a poor substitute for the woods. It seems that we are connected to just about everything except nature, where reality can be allowed to slip away between the branches.
Your soul will thank you fors ome time in the trees.
(Lost in Translation – Ella Frances Sanders)

Belachelijk weinig wist ik van bussen toen ik mijn tijdelijk huis vorig jaar ging ophalen in Groningen.  Belachelijk weinig. Het mag een wonder zijn dat ik dit pareltje wist op te vissen tussen alle vergulde en opgeblonken stenen die Marktplaats en Tweedehands rijk is.   Ondertussen weet ik hoe betrouwbaar deze 609 is.  Ook “onverwoestbaar” kwam regelmatig uit kenners hun mond, wanneer ze bewonderend naar mijn huis keken. En gelijk hebben ze!  Onverwoestbaar en super betrouwbaar!  Jammer dat ik dat gevoel in het begin niet zo sterk had als nu.
 
Nu wéét ik dat hij elke berg aankan, al is het aan slakkentempo. Ondertussen weet ik ook dat ik elke berg aankan, in één of ander gangetje.  Liefst dat van een slak. Blijk ik goed in te zijn :-)
De kunst van het reizen is niet te snel te gaan.
 
Hetgeen waarvoor je gekomen bent, gebeurt niet aan de overkant of in het volgende land, maar exact waar je bent.
 
 
ON THE ROAD
 
14 000 kilometer.
Veel kilometers met mijn rechtervoet op het gaspedaal. Ontelbaar veel uren muziek.  Nog meer gedachten en tegenliggers die passeerden. Mijn ogen hebben weer zo ontzettend veel nieuwe dingen gezien, waarvan een klein deel het maakt tot het hoekje ‘herinneringen’, veilig opgeslagen in mijn limbisch brein.  Zo is mijn persoonlijke virtuele schatkamer weer aangevuld. Geen enkel idee wat de toekomst brengt, maar het voelt alsof ik er meer klaar voor ben dan ooit.
 
10 maanden.
Veel weken van goed voor jezelf zorgen, gekenmerkt door absenteïsme van tijdsdruk, alarm, leugentjes om bestwil en (sociale) verplichtingen.  Zo kom ik als meest ontspannen 36 jarige thuisin het winterse België.  Wel. Dit had ongetwijfeld zo geweest, mocht ik niet op andere soorten stress gebotst zijn.
Verdachte mannen rond mijn bus,  ’s nachts alleen terug naar ‘huis’ wandelen door het bos, mijn remmen die het plots niet meer doen, Mila achter steenbokken zien huppelen een paar honderd meter hoger. Een lekkende dieseltank, een bevroren dieseltankslot, een ontbrekende Mila in de auto,  zoekgeraakte autosleutels in het midden van een bos, doodlopende steegjes, …


En toch….
 
322 dagen onderweg, waarvan het grootste deel alleen, ver weg van huis en met de technische kennis van een huismijt.  Vertrokken met zoveel angsten en haarscherpe scenario’s van wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Om helemaal veilig, gezond, gelukkig thuis te komen, zonder ongevallen, zonder te verdrinken, zonder bestolen te worden. Zelfs zonder hartverdriet.  Niet slecht!
Misschien is de wereld niet zo slecht en verdorven als het nieuws ons wil laten geloven. Misschien zijn de (meeste) mensen wel gewoon goed. Dit alles sowiso in combinatie met mijn goede karma :-)
 
Veel momenten genoot ik heel intens van het de kracht van het alleen zijn.  Evengoed waren er momenten dat ik de laatste persoon was waar ik bij wou zijn. Helaas pindakaas.
Heel veel uren in gezelschap van mijn eigen gedachten. Gelukkig kan ik ze wel aan en zijn ze meestal interessant, of toch op zijn minst entertainend.
 
 
Eindbestemming Mechelen. Geschatte reistijd: ?
Met een ongekend enthousiasme begon ik aan de roadtrip huiswaarts.  Het zal niemand verbazen als ik zeg dat het fijn is een doel te hebben. Zéker in combi met de ruimte in tijd om het te bereiken.  Take the time it needs. 

Twee weken duurde het blijkbaar om op een chill tempo van het koude zonnige Noord Portugal tot het grijze koude Centraal België te rijden. De wegenkaart was zolang mijn beste vriend en loodste me langs de mooiste routes; via Noord Portugal, door de Picos de Europa naar de kust van Cantabria.  Verder dwars door het Baskenland  (I love Le Bask ;-) )  tot in het overdrukke regenachtigeLes Landes.  Langs centraal Frankrijk, Parijs vermijdend en uiteindelijk langs Bergen tot bij de Manenblussers.
Om de magie van deze roadtrip niet te overschaduwen met nutteloze woorden, houd ik het simpel. 
                                      OogverblindendAdembenemendZinneprikkelend.
 
 
 
MYSTERY OF LIFE
 
Iets heel geks gebeurde tijdens deze rit huiswaarts. Ik werd elke dag gelukkiger en gelukkiger wakker! Voor een deel aan de oorsprong hiervan ligt het leuke vooruitzicht van me te omringen met vrienden en familie.  Maar het was nog iets ànders. 
 
Hoe meer ik België nader, hoe dieper ik lijk te genieten van al het geen ik maanden als vanzelfsprekend heb ervaren.  Ik leef in een positieve regenboogbubbel op wolkjes.  Een natuurlijke state of mind die evengoed het resultaat zou kunnen zijn van geestverruimende middelen.  Elke dag leek ik meer te genieten van de frisse ochtendlucht, van de onbegrensde wandelingen in tijd en afstand,  van een vrije en zelfzekere Mila, van mijn busritueeltjes.  Zo ontzettend goed voelde ik me dat ik begon te twijfelen of er niets in mijn water zat en ik begon te vrezen voor een latere serotoninedip.  So far is er niets mis met mijn drinkwater én vlieg ik nog lekker hoog, genietend van wat het leven me brengt.
Hoe komt dit?
Simpel.
Deadline.
Eén of ander stofje in je brein zorgt ervoor dat dopamine, serotonine, endorfine en nog meer van die nuttige dingen in actie komen en je EXTRA gaat genieten! Omdat je in heel je lijf voelt dat het niet voor lang meer is.
 
Vanaf de eerste kilometers dat ik Porto voor de zoveelste keer achter me liet, groeide het besef elke dag meer en meer: de vrijheid zoals ik die nu ken, gaat voor een heel groot deel gedaan zijn, eens terug in België.

Chemische reactie in my mind!
Daardoor ben ik de laatste twee weken in een continue extra-geniet modus. Meerbepaald vanaf de realiteitszin terugkeerde en ik de deadline voelde naderen.  Die einddatum, die schaarsheid in tijd, activeert ons en onze genotszin. Dus waarom onze mind niet af en toe triggeren en ingebeelde deadlines creëren? It’s all-in the mind, right?  Je koffie zal anders smaken wanneer je je voorstelt dat je na deze ene koffie een koffievrije maand zal hebben. Net zoals je anders naar je man zal kijken wanneer je je inbeeldt dat het jullie laatste ontbijtje samen is.  Of zoals ik nu extra geniet van mijn laatste uren.  In mijn eigen kleine gezellige huisje. Van het onderweg zijn en het quasi tijds-loos leven in een wereld met een lege agenda.  
Is dit het mysterie om diepgaand van het leven te genieten? Het speciale zien in het alledaagse?
 
                                                                              **let’s find out**
 
 
WINTER IN NOMAD’s LIFE
 
Terwijl ik 10 graden gestegen ben in noorderbreedte en de denkbeeldige lijn van westerlengte naar oosterlengte overgestoken ben,  is er veel veranderd. Het is winter geworden met alle bijkomende gevolgen voor een busnomade. De wegenkaart stond zijn plaats als beste vriend gewillig af aan de warmwaterkruik, voor mijn warmte-avond-ritueel.  Het ochtendritueel start met moed verzamelen om de bus te verwarmer met chauffage, kaarsjes en water op het vuur. Lezend in mijn warme nestje met Mila aan mijn zijde wachten tot het kwik van 2° tot 11° kan stijgen, zodat mijn vingers warm genoeg zijn een ontbijtje te kunstelen.
 
Rijden gebeurt met warmwaterkruik op mijn schoot, supersjaal erover en thee binnen handbereik.  De Home Made Iced Coffee is al even geen vaste waarde meer in mijn bus. Liever een goeie versgezette hot coffee tijdens één van de vele pauzes tijdens het rijden.  Mijn benen vind je 9 van de 10 gehuld in een legging; ideaal slaapbroekie én zalig als tussenbroek tussen mijn huid en mijn gewone broek. Ik kan me maar met moeite voor de geest halen welke topjes en truitjes en pullovers ik vandaag allemaal aan heb en in welke volgorde. Ongetwijfeld voer voor de fashionpolice!  
 
Gewassen kleren nemen eeuwen de tijd om nét niet droog te worden en ik moet met momenten best creatief zijn om mijn persoonlijke hygiëne acceptabel te houden.  Laatste bad kon ik nemen na een boswandeling in het donker, nadat het hout het water genoeg opgewarmd had.  Laatste douche was iets makkelijker; lang leve reisvrienden met een huis!
 
Als je merkt dat er horizontale sneeuwstalagtieten beginnen te groeien aan je buitenspiegel, weet je dat de Sneeuwkoning in zijn nopjes is. Minder in zijn nopjes is de motor, die de laatste ochtenden steeds even laat weten dat hij deze koud niet zo vanzelfsprekend vind. Maar het is een Mercedes en dan nog wel een 609, eentje die zich niet zo snel laat kennen. Net zoals ikzelf, een 1981 :-)
Ik geniet van het hele pallet aan busomstandigheden, ook die van leven in een semi iglo.  Het gaat om de ervaring en het groter geheel. Het beseffen van de luxe die we vaak vanzelfsprekend nemen en het daarop volgende besef dat we met (veel) minder nog steeds niets te kort komen.
 
Vandaag keer ik dan ook terug met het gevoel na een geslaagde missie.  Alsof ik terugkeer na het vervullen van een queeste, waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden bij mijn vertrek. Diepe dalen -vertaald als steile bergweggetjes- en gevaarlijke monsters -eenzaamheid en mijn gedachten- heb ik overwonnen om met de schat in mijn handen thuis te komen; een hoeveelheid rust die langer duurt dan ik tot zover ervaren heb, in mijn weliswaar relatief korte leven.
 
 
LIVING ON LSD
 
Ik voel me high on life, wil leven met zoveel mogelijk LSD;
een leven vol liefde, sensualiteit en dankbaarheid.  Vanuit het diepste van mijn hart wens ik dat ik een zekere devotie kan behouden in hetgeen ik doe. 
 
Wat dat precies zal zijn? 
Veel ideeën, geen plannen.


Eerst de tijd nemen om te landen van dit avontuur.  Om meteen morgen al in actie te komen, zou zijn als een yogales zonder savasana. Daar doen we niet aan mee :-)
 
Dit verhaal verdient om even in te zinken zodat het als een geïntegreerd iets verder gezet kan worden. Geen begin en geen einde.  Ik was toch al niet zo’n fan van het lineaire denken. Liever zie ik het leven als een opwaartse spiraal.  Voor een zoveelste keer kom ik opnieuw aan in Mechelen en toch is het weer helemaal anders. Winter lente zomer herfst volgen elkaar elke keer in dezelfde volgorde op, en toch is het telkens weer een heel ander verhaal. Al is het maar omdat jij alweer een jaartje ouder en wijzer bent en anders naar dingen kijkt. Perceptie is alles.



Volgende week: nabeschouwing, vragen en antwoorden!
Wou je nog supergraag weten hoe de bus verwarmd werd, wat mijn duurste kosten waren of het mooiste stadje?  Just ask ;-)