Slow travel.
Naast de eekhoorn is de waterschildpad mijn lievelingsdier. Mijn trage kant zeg maar.
Geen haast hebben.  Misschien daarmee dat het leven in een bus zo fijn voelt: heerlijk om ook zo door het landschap te zwemmen, met 6 wielen in plaats van 4 zwemvliesrijke krachtige schildpadpoten.  Op veel vlakken werkt ook mijn brein eerder schildpadachtig, …  zoals bij het schrijven. 

Traag medium.  Sneller dan het uithouwen van hiëroglyfen in steen, pakker trager dan swipen van foto’s en scrollen tot je een scrolduim hebt.  Literatuur: een streel voor het brein onder de dinosaurus-lezers onder ons.  Eerder iets waar je tijd voor maakt dan dat het je anderhalve minuut wachten voor het rode licht opvult.  In mijn dromen worden mijn toekomstige schrijfsels gelezen in de vorm van zwarte letters op fijn wit papier, verpakt in een stevig kaft tot een inspirerend boek.  In mijn fantasie worden mijn schrijfsels gelezen op een wel uitgekozen moment, verrijkt door een goede zetel en een lekker koffie in je lievelingstas.  Schrijfsels,  even tastbaar als de papyrusrollen in het oude Egypte.
Deze dromer is echter realistisch genoeg om te beseffen dat deze blog snel gelezen wordt. Diagonaal verslonden op het kleine scherm, klaar om alweer door te klikken en in iemand anders’ leven te belanden.  Even digitaal, even snel.  Het proeven van woorden, ze even wegspoelen met kleine slokjes warme thee, is niet meer van deze tijd.  Jammer vindt deze schildpad-fan dit.

Hoor ik mijn blogs in te korten? Hoeveel dan? Tot enkel de titel, intro en conclusie overblijft?  “Grenzen bewaken.  Omdat ook onderweg je grenzen in veranderende modus zijn.  Blijf trouw aan jezelf.” Zoiets?

Een onmogelijk compromis. Niet met mijn achterliggende intentie om woorden een verhaal te laten vormen, om lezers even mee te nemen in het platgetrapte doolhof van mijn hersenkronkels.  Een reis van woorden met hier en daar een literair pareltje, zinnen langer dan de korte catchy lines waar onze ogen zo aan gewend zijn.
 
Na een offline dag en wat uren soloboszwerven, merk ik hoe overprikkeld mijn ogen anders zijn. Om nog maar te zwijgen van mijn hersenen.  Een oneindige stroom van beelden die dagelijks met de snelheid van een trein mijn netvlies passeren.  Bij elk beeld hoort wel een verhaal. Door het volgen van zoveel mensen, spoken er quasi non-stop verhalen door mijn hoofd. Flarden van levens, nauwelijks verbonden met het mijne. ENORM veel headspace.
 
Onze hersenen hebben een 4-tal seconden nodig om een beeld te laten inzinken, een plekje te geven in ons archief en te verwerken tot al dan niet nuttige informatie.  Het aantal beelden dat ons klein scherm passeert, zou ons hiermee een fulltime job geven, mochten we die 4 seconden effectief nemen bij elk passerende verjaardags-, lunch- of voetenfoto.
 
We hebben nog steeds 24 uur per dag, al voelt het vaak niet zo.  Omdat onze aandacht versnipperd is.  Hoe minimaal weinig zijn we nog met exact één iets bezig?  Doorsnee overlappen verschillende acties elkaar naadloos: ontbijten met een magazine voor je neus, de radio aan en de gsm in/bij de hand.  Hoeveel boeken slingeren in huis rond, waar de bladwijzer ergens halverwege is blijven steken, samen met de belofte tijd te maken.
Om te zwijgen van al die mensen die we volgen, tussen al het andere door.  We weten van hun recentste vakantie en hoe hun nieuw lief er uit ziet.  Meer en meer raken we verslaafd aan oppervlakkig volgen en raken we meer verwijderd van al wat nog maar in de buurt komt van diepgang.  De tijd dat we afspraken met vrienden na hun lange reis om samen naar de foto’s te zien en naar de verhalen te luisteren, is in de meeste gevallen voorbij.  Waarom zou je? Je hebt de highlights zien passeren op facebook terwijl je aan het vergaderen was. Die goeie oude schildpadtijd, toen het nog mogelijk was de reizen te tellen van onze vijf beste vrienden. Toen we nog meer tijd hadden.
Excuseer. Nàmen. 
Ja, ik weet het. Schildpadmodus.


Schildpad gaat op instagram

Maar dit prehistorisch busjesmonster zit sinds een paar maand wel zelf op Instagram…. Helemaal in de ban van hapklare en originele verhaaltjes maken.  Leuk. Verslavend leuk zelfs. Elke ‘like’ maakt weer een minimale opstoot endorfine vrij en maakt me nog een tikkeltje gelukkiger. En verslaafder. 

Meteen verknocht ben ik aan dit nieuwe speelgoed, vermomd in een nieuw icoontje tussen mijn andere Apps.  Nog eentje meer dat lonkt om gezien te worden en aandacht te geven. Of op zijn minst tijd. Jawel, die kostbare tijd waar bijna niemand genoeg schijnt van te hebben. De kant in mij die snel wil bijleren en goed wil zijn in dingen heeft een nieuwe uitdaging gevonden in dat roos-paarse icoontje dat de populariteit van een foto perfect weergeeft in de vorm van hartjes. Heel erg verleidelijk voor dat marketingmonster aanwezig in mijn vrije en creatieve brein dat graag resultaat ziet.
 
Voor ik het weet, schuim ik Instagram land af om te zien hoe anderen verhalen maken. Maak ik mentale notes van goedscorende posts.  Met semi kunstmatige nonchalance varieer ik in die onderwerpen die mij tot mij maken in deze fase van mijn leven.  Enkel de positieve uiteraard, volgens de onuitgesproken geaccepteerde regels. Wisselen foto’s van hond, bus, yoga en natuur elkaar ogenschijnlijk lukraak af.  Voor het undercover uithangbord dat deze foto- en verhaalcollectie vormt van mijn leven en mezelf zo haast tot een marketingproduct maakt.
 
Dit gaat misschien wat ver, maar is misschien ook wel dichter bij de realiteit dan we vaak zelf door hebben.  Ik betrapte mezelf er op quasi halftijds latent non-stop bezig te zijn met stand-by staan voor IS-waardige taferelen.  Indien niet zelf bedàcht, toch zeker zelf opgemerkt tussen het gros van momenten die onvastgelegd mogen passeren (bah, die bananensmoothie is écht niet fotogeniek). Om ze dan vast te leggen vanuit vier dimensies.  En nog ééntje in kikker- én vogelperspectief.  Allen met hoog nonchalance-factor.  Swipe swipe voor het juiste filtertje (juno!) om finally te posten. Uiteraard voorzien van een pakkende oneliner.   Een gevaarlijk speeltje voor iemand wiens brein zo actief is als een Border Collie in de buurt van schapen. 
 
Hoe komt het dat deze vrolijke, onschuldig uitziende App me in één twee drie in zijn slijmachtige kluwen heeft weten te strikken? 
Dat ik zit uit te zoeken of een Boomerang App ook offline werkt terwijl de hoogstwaarschijnlijk zéér zeldzame regenboogsalamander zich weer voor de volgende 11 jaar in zijn grot heeft teruggetrokken in dit Kroatische sprookjesbos.
Daar weten de marketeers als productkenners zeker het antwoord op. Net zoals de psychologen met hun inzicht in ons brein. Om nog maar te zwijgen van die markteteerpsychologen/psycholoogmarketeers. 
Voor mezelf echter, kom ik bij het volgende uit:
 
De Aphrodite godin in mij maakt dat ik me graag in iets verlies.  Mooie eigenschap die ik doorheen de jaren ben gaan accepteren. Ja, waarderen zelfs.  Knallen! Leven vol overgave! Vol vuur beginnen aan die nieuwe job, affaire of online tool.  Mooi mooi mooi. Al weet ik als geen ander dit deze passievolle uitschieters wel aan intensiteit moeten inboeten naarmate de tijdslijncurve opschuift.  Die job houdt je niet vol als enige gepassioneerde gek tussen kamerplanten. Die affaire vol vuurwerk ontploft gegarandeerd met dezelfde intensiteit, als ze tenminste niet uitdooft tot het zielige oranje lichtje van een platgetrapte sigarettenpeuk op de dansvloer. Na maand één op instagram was het tijd om mezelf terug te roepen en de reflex om mijn gsm te nemen bij het zien van een mooie bloem, spuuglelijke pony of bosbessensmoothie af te leren.  Tijd voor gematigdheid. Gematigdheidtijd als het ware.


Dat besefte ik na het laten ontsnappen van die gekke salamander, daar, in het Kroatisch groen.  Wil ik echt zoveel headspace laten innemen door die ene App? Is dit een digitale nomade zijn? Vind ik dit wel ok voor mezelf?  Wat offer ik op (genieten van de moment) en voor welke prijs (likes en –hopelijk- meer volgers)?

Aan alles hangt een prijs, maar het moet een goede deal zijn. Offer je je weekendtijd op aan je baas, dan mag daar iets tegenover staan.  De winst moet minstens even groot zijn als de inzet, anders klopt er iets niet. 

Natuurlijk wens ik graag opgepikt te worden door een uitgever. Uiteraard droom ik ervan dat mijn schrijfsels op een dag door de handen gaan van menig Vlaming. En Nederlander.  Vertaald in –liefst- 11 talen.  Waarom ook niet eigenlijk?  Dromen heeft nog nooit iemand kwaad gedaan.  Dromen terwijl je wortels nog in de grond steken, zodat je hoofd niet énkel in de wolken vertoeft.

Waarschijnlijk hebben mijn vrienden met marketingwortels gelijk als ze beweren dat het hebben van vele Instagram volgers een groot voordeel is voor uitgevers.  Hoogstwaarschijnlijk.
Dit pas perfect in onze hedendaagse mindset: kan je jezelf goed verkopen en zit je er niet mee in om zelf je uithangbord van je product te worden. Om de juiste beelden en woorden de wereld in te sturen; dan komt het waarschijnlijk wel goed met je. Maar wat gebeurt er ondertussen met je authenticiteit? Digitale Nomade klinkt ongelooflijk zeemzoet in mijn oren, maar ik proef al meteen de bittere nasmaak.  Op voorhand. De pre-post-bitterheid.
 
De enige manier om authentiek te zijn is trouw blijven aan jezelf en dan is een beetje zelfreflectie niet slecht. Wat trekt me zo aan aan het nomadenleven? Alleszins niét de zoektocht naar wifi in het woud of de vele headspace die elke nieuwe app met zich meebrengt.  Leren monteren, beeld-verhaaltjes maken of quotes spotten. Allemaal tijd dat je niét in het moment bent. Niet bij jezelf maar bij de mogelijke voyeurs. Euhm ‘volgers’ bedoel ik natuurlijk. En ‘vrienden’. 

Tijd om even heel eerlijk naar mezelf te kijken en waar mijn grenzen liggen.  Hoe ik mijn tijd wil besteden en waar mijn prioriteiten liggen.  Niets tegen een fotootje hier en daar en al zeker niet tegen een inspirerend yogafilmpje. Maar wanner de kruipende feloranje slak al tussen de rotsen zit en je vooral teleurgesteld bent in het niet hebben kunnen vastleggen omdat je Boomerang app te traag laadde, is het tijd voor een priority check. Ten voordele van mijn kwalitatief en écht leven. Lager op de prioriteitenladder mogen dan gerust andere dingen komen, al dan niet virtueel.
 
 
 

Na enkele weken Berlijn kan ik vol overtuiging zeggen dat mijn verwachtingen volledig klopten. Die van de stad dan, welteverstaan: De stad waar alles mogelijk is.  Parken, schijnbaar aangelegd om eenzaam in te verdwalen en tegelijk dé plek om te ontmoeten.  Hipsters zover het oog reikt, elk op hun eigen manier druk bezig met hip zijn. Net iets minder daklozen, alles behalve druk bezig behalve dan met te leven . De eerste bouwen feestjes in hippe clubs waar je –eens binnen- nog het minst opvalt in ondergoed of pyjama.  Die zonder dak boven hun hoofd maken een feestje van het leven zelf, zonder club, anti-dresscode of lange wachtrijen.  Wat gevonden leeggoed brengt genoeg op om het feestje aan de supermarkt verder te zetten en nog een halve liter gerstenat achterover te slaan.  Niemand is graag gedehydrateerd, right?

Het fout inschatten van verwachtingen wat betreft mijn persoonlijke Berlijns leven, benadrukt enkel maar mijn optimistisch inschattingsvermogen.  In mijn hoofd zag het er beter uit dan in het echt, maar dat geldt voor zo ongeveer alles. Na maanden op de baan, wisselend van reisgezel, valuta en humeur, keek ik ontzettend uit naar een vaste plek.  Of eerder de structuur en het gemak die dit met zich meebrengt. Zeeën van tijd zou ik hebben, zonder zoektocht naar douche, bed, stroom en water.  Te statisch.  Ja, zo zou je het best omschrijven. Ik had mezelf en de situatie te statisch ingeschat.  Alsof ik geen levend, complex wezen was, onderhevig aan grillen van natuur en hormonen, maar slechts een eenvoudig voorwerp.  Een tafel. Of een sanseveria.  Even schuiven om een goed plekje te vinden en klaar. Geïnstalleerd.  

Het plan om drie maanden in Berlijn productief en met goed schrijfritme te werken, liep dus iets anders.  Anders dan bij een tafel of plant, kostte het veel energie om te wennen aan mijn nieuwe internationale stadleven. Een leven dat niet méér kan verschillen dan mijn leven de afgelopen maanden toen ik in mijn bus leefde.  Waar ik kon gaan en staan waar ik wou.  Levend met mijn eigen regels en eigen gezelschap. Meestal met mijn beide voeten stevig op de bos-, berg- of rivierbeddinggrond. Zelfs een tafel zou moeite met aanpassen hebben…
Ineens deel ik een appartement met vier medemensen. Wie doucht op welk uur, stoort het als ik de wasmachine ’s nachts aanzet, welk deel van de frigo is gemeenschappelijk?  Nieuwe mensen, gewoontes en omgeving vragen veel energie en tijd.  Alles is nieuw en het zelfvertrouwen is nog in volle ontwikkeling.  Benieuwd en verward in deze onoverzichtelijke grote stad die uitnodigend en beangstigend is tegelijkertijd.  Als een padvinder op verkenning in mijn nieuwe leven. De kleine gekende wereld buiten de safe zone van onze kamer verruimen. ‘Memory’ spelen met de tientallen nieuwe  straatbordjes met weinigzeggende namen.  Met mijn Duits-app in de aanslag dùrven vragen.
Zo leerde ik dat de hond aangelijnd heeft te zijn in parken, maar niet op de openbare weg. Ontdekte ik waar de goedkoopste kokosmelk te vinden is, op welke voetpaden je mag fietsen en welke winkel het laatst open blijft.  Welke flesjes leeggoed ‘pfand’ opleveren en hoe je je afval sorteert. Na enkele weken vind ik de weg terug met de subway, heb ik een favoriet yoga adresje, weet ik waar ik mijn fiets gratis opgepompt kan worden en ben ik lid van ‘Belgen in Berlijn’. Niet slecht, right?
Right!
Dat ik nog steeds meer dan een uur spendeer in die e-nor-me supermarkt om mijn niet eens zo lange lijstje af te vinken, nemen we er bij.
 
Desperate Housewife
Horen allemaal thuis onder de noemer ‘integratie tijd’, in de categorie ‘normaal’.  Net zoals vorig jaar, wanneer ik van fulltime sociaal wezen de overgang maakte naar een leven als solo nomade in haar bus,  vraagt ook deze overgang tijd. Net als in mijn bus-leven, rijst ook hier de nood aan zingeving. Kwestie van niet helemaal in een Desperate Housewife te veranderen. Een rol die me niet echt op het lijf geschreven is, laat ons zeggen. Maar de grootste uitdaging hier is meteen ook de enige reden van mijn Berlijn-aanwezigheid.   Ontdekken of de liefde die vorige zomer in Portugal ontstaan is, ook werkt wanneer we langere tijd samen zijn.  Minstens even spannend als het Berlijn project itself. 


Horizontale evolutie
Tussen al deze integratie/fascinatie/amoratie projecten door,  ben ik wel heel goed aan het worden in horizontaal evolueren*.  De wortels die slechts enkele millimeter diep de aarde in reiken, maken deze niet-diepgang ruimschoots goed door hun overvloedigheid.   Kleine worteltjes, vertaald naar de vele ervaringen die mijn relatief korte leven rijk is.
De hoeveelheid jobkes, keer op keer vol passie begonnen.  De mensen waarmee ik huis, afwas en migrainepillen gedeeld heb.  De grote handvol talen, telkens half onder de knie. Oosterse en westerse culturen, met geestdrift opgesnoven. Extreme feestjes in bos, kraakpand of living,  vol overgave beleefd.  En over de relaties en de lessen die ik daaruit heb geleerd, zullen we het maar niet hebben.
Allen hebben ze me zo ontzettend veel gebracht. Wanneer ik inzoom, krijg ik de
tranen in mijn ogen.  Daar zit mijn menstruatiecyclus gegarandeerd tussen.  En de dankbaarheid voor die vele verrijkende momenten vormt de druppel. De ogen lopen over waar het hart van vol is. Zoiets.
 
Dankbaar…
… voor de namiddag olijfplukken, de tweedaagse Fagaras bergtocht en de weken schapen voeren. Voor het delen van verhalen; triestige dementerende-echtgenoot-verhalen, enthousiaste emigratieverhalen of schrijnende alles-kwijt-in-de-brand verhalen.  Voor het begeleiden van de Cambodja rondreis, het tappen van berken sap en mijn jobke in het Australische Treehouse Hostel. Dankbaar voor het leren snoeien van bomen, het verkopen van wraps en français en het samen naakt afwassen in het Portugese meer.    Ben ik heel erg goed in iets? Niet echt. Vooral niet in naakt afwassen :D Maar bovengemiddeld goed in bovengemiddeld van alles? Reken maar.
Als ik één ding kan, dan is het wel vanalles. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er fier op.
 
Ik ben geen eik(el)
Ondertussen lijken wortels rondom me vooral verticaal te groeien.  Dieper de grond in voor meer stabiliteit en zekerheid.  Door hoger op te klimmen in hetzelfde bedrijf met bijhorende 3e promotie en langere titel. Diepere wortels door het bouwen van een tuinhuis achter het zwembad achter de veranda van het nieuwbouwhuis .  Diepere wortels door naar een relatietherapeut te gaan en hun koralen, saffieren of zilveren huwelijksverjaardag te vieren. 
Ik ben geen diepgewortelde eik die zelden wankelt. Eerder een brede struik met groot bloeipotentieel.  Eentje waarvan de worteltjes vlak onder de grond zitten en non stop in horizontale ontwikkeling zijn. Een struik die mee beweegt met de wind en ja, ook af en toe half losgerukt wordt uit de aarde. Om dan na flink wat tranen, twijfels en paniekaanvalletjes op zijn nieuwe plek verder te wortelen. En ja -opnieuw te bloeien-.
 
Zo voel ik me fier met mijn lach- en expressierimpeltjes die duiden op een goed geleefd leven.  Blij met de rugzak aan kennis, ontmoetingen en ervaringen.  Meestal toch.  Soms kijk ik met afgunst naar het gladdere gezicht van een leeftijdsgenoot met gematigder leven.  Af en toe flash ik nog wel eens wanneer ik door die aangeleerde strenge maatschappij bril kijk om te zien dat ik op mijn 37e niets bereikt heb; geen huis, geen carrière, geen kinderen, niet getrouwd en dan nog niet eens rijk.  Bril afzetten, stoppen met flashen en zien hoe er op een andere manier geïnvesteerd wordt in mijn leven.  Zien dat ik het leven lééf en zo investeer in mezelf, in plaats van in externe en/of tastbare zaken.  Niet noodzakelijk de makkelijkste weg.  Ik houd dan wel van complexiteit. Maar soms even niet.
 
En de aarde is vlak
Met een levensverwachting van 82 jaar, is het duidelijk dat wij als mens veel tijd nodig hebben om te leren.  Allemaal studenten aan de school van het leven. Die zonder punten.  Die zonder duidelijk afgelijnde doelstellingen. En daarom (?) zo verwarrend. Wij Belgen hebben het liever duidelijk.  Graag houden we vast aan een duidelijke maatstaf van geluk om naar te streven.  Zodat zelfs wanneer je outfit, huis en banksaldo je niet gelukkig maken, je op z’n minst toch al respect verdiend hebt.  Respect, de eerste trede op de ladder naar succes. En een succesvol leven is een gelukkig leven. Yep. En de aarde is vlak.  Geloofden we ook (veel te) lang.
Zelfs zonder veel verbeelding is het overduidelijk dat de mensheid binnen honderd jaar met verbazing en afkeer terug zal blikken naar deze kortzichtige kijk van ‘de moderne mens’ anno 2018.


Gekke wereld.
 
Waarom de ons onzichtbaar opgelegde regels van ‘succes’ volgen, wanneer we op zoek zijn naar ‘geluk’. Waarom niet investeren in gezondheid, tijd, natuur en verbinding. Onweerlegbaar de fundamenten voor een leven waarbij je ogen méér lachrimpeltjes maken, je mondhoeken gezellig omhoogkrullen en een tong, nog meer ontspannen dan de baard van Sinterklaas. 
Stiekem hoop ik dat we met zijn allen opnieuw evolueren.  Weg van macht en status.  Dat we inzien dat er geen punten nodig zijn in de vorm van Porsche, oprijlaan met tuinman of designerschoenen.  Dat we stoppen met najagen van alweer een volgend doel, waarvan we niet eens zeker weten of we het zélf gekozen hebben. Dat we investeren in gezondheid en verbinding. Die dingen waar we uiteindelijk van hoopten dat we er tijd voor gemaakt hadden…