Nog maar 10 dagen geleden ging alles zijn gangetje op de berg van Luadas.  Eens vertrokken en opnieuw in Nomade Modus, voelde alles weer nieuw en spannend en WILD.  Het begon met een ontmoeting in Porto die het aspect van Wild Woman in mezelf weer de verdiende aandacht heeft gegeven.  Want dat zijn we. Wild. En ongetemd.


Avontuur is misschien wel gevaarlijk, maar routine… Oh man, is dodelijk, weten we allemaal! Maar daar ergens tussen in, daar flowt je mojo :-)  Geïnspireerd genoeg om risico’s te durven nemen die op het einde van de dag zorgen dat je lachrimpeltjes moe maar tevreden kunnen rusten.  Tot de volgende dag.  Durven luisteren naar je wilde zelf. Hoe is het met jou avonturengehalte gesteld?  Is er nog genoeg ruimte voor spontaniteit in je leven? 
Een vraag die ik als zelfbenoemde Ambassadrice van de Ongetemdheid heb te stellen.
 
Niet iedereen heeft evenveel behoefte om wetteloos te leven, om buiten de lijntjes te kleuren. All good. Zolang de fonkelingen maar in je ogen blijven en je mondhoeken niet gaan hangen. 
Als unieke druppel water in de rivier je eigen weg zoeken naar de zee, verdampen, uitgeregend worden en opnieuw beginnen. Uiteraard wordt deze never-ending journey doorspekt met momenten dat je boven niet van onder kan onderscheiden. Dat je het zoooo druk zal hebben tussen al die andere drukke druppels in de stroomversnelling van het schijnbaar op adrenaline levend riviertje. Een riviertje met aan de kant een haast onzichtbaar opgestelde gevarendriehoek “burn out”. Om dan weer dàgenlang ter plekke in een plas te rusten –geeuw- om nét op tijd te ontsnappen aan de too chill/verdampings’dood’, aka bore out. Maar als het goed zit, ga je van de waterval, kom je rustig bij in het meertje om ambitieus te genieten van de verdere aftocht om vol verwondering in de zee te meanderen.
Of je nu al maanden comfortabel aan het floaten bent in een groot bergmeer of jarenlang in de mist hangt als anonieme mistdruppel, YOU ARE STILL WILD.  
 
And so am I!! Wild and free! Al moet ik mezelf er soms ook nog aan herinneren dat ik niet per se de kortste weg heb te nemen, dat ik niet braafjes op de mobilhomeparking moét gaan staan, dat ik niet 8 uur moét slapen en dat ik ook in de regen kàn gaan wandelen.  Alles kan! Maar elke keuze heeft een consequentie; meer diesel, minder veilig, misschien minder fris de dag erna en kans op verkoudheid én vuile bus én natte kleren én modderige hond.  Ik weet de regeltjes maar al te goed, die zijn braafjes geankerd in mijn zijn doorheen de jaren, MAAR wat ik vooral niet wens te vergeten, is dat ze slechts een mooi kader bieden en ikzelf nog steeds de belangrijkste beslisser in mijn leven ben.
 
Dus doe ik wat goed voelt!  En dat brengt onvermijdelijk meer avontuur met zich mee :D
Zo ben ik erin geslaagd tijdens de eerste week van mijn roadtrip back ‘home’ (yep!) mijn sleutels kwijt te spelen, zonder diesel te vallen, tegen een auto te rijden én gebeten te worden door een schurftige straathond. Allen zonder al te grote gevolgen.  Adventure! Yes!
Maar heeft me ook geleid naar spectaculaire routes, gekke ontmoetingen en meer fonkels in mijn groen-bruingespikkelde oogjes.  
 
Een paar blogs geleden liet ik vallen dat de winter zijn intrede gedaan had.  Daar zat ik even naast seg. De nachtelijke koude had me weten te misleiden maar hoe meer ik Portugal achter me liet, hoe duidelijker het werd dat de herfst nog maar net begonnen is.  Het zwartgebrande landschap golft over langs de N206 en N2 naar het –deze keer- herfstige Chaves; gele en oranje loofbomen kleuren de dag!  De prachtige kronkelende N103 oostwaarts geeft me de kans afscheid te nemen van Portugal, het pure en veilige haventje in Europa.   Daar waar de oudjes kranig en gehard zijn, ze op ver boven pensioenleeftijd nog jaarlijks met een zekere verbetenheid de olijvenoogst zélf in gerimpelde handen nemen. Portugal waar mensen op een bescheiden manier open zijn naar reizigers, zonder enige uiting van (voor)oordeel.  Waar de hemel blauw is en de zon je beste vriend.
 
Free to choose
Sinds mijn vertrek zijn de Portugese zonnige dagen en ijskoude nachten, overgegaan naar Spaanse zonnige koude dagen én sterrenvolle nachten. Al snel nam het aantal zon-uren af en spendeerde ik al wat uurtjes achter mijn laptop terwijl de regen en wind ongetemd hun ding doen.  Te zien aan het groene gras hier in de Asturia’s, zijn ze wel gewend aan wat regenval.
Zeg regen, denk België. Ik ga eerlijk zijn, het viel mentaal best moeilijk aan mezelf te verkopen om in de winter terug te keren naar België. In de winter! België!  Kan dat wel?!?
Anderzijds; ik heb me nog maar zelden zo ongelooflijk vrij gevoeld als op deze huidige moment, dus waarom in deze vrijheid niet kiezen voor hetgeen goed voelt?! That makes sense.  
Na tien maanden de luxe te hebben van nieuwe verrijkende ontmoetingen, van een haast continue stroom landschappen en uitdagingen, heb ik ongelooflijk veel zin in … gewoon.  Diepgaande vriendschappen, verwarmende etentjes, gemak van vertrouwdheid en –uiteraard- feestjes met vrienden.
Dit alles hopelijk hand in hand met de ondertussen nieuw verworven gewoonten. Deze (innerlijke) reis heeft me weer heel wat cadeaus gegeven, onmogelijk ze in een strik te verpakken. Ze luisteren naar de naam ‘levenslessen’ en zijn exclusief te verkrijgen in The School Of Life.
 
De kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is.
Godfried Bomans zorgde ervoor dat deze spreuk op menig kalender prijkte en mensen er te pas en te onpas mee kwamen aandraven. Maar hij heeft een punt.  Al had het wel handig geweest ook even mee te geven hoé je dit precies doet :-)
 
Want wat reizen tot reizen maakt is het nieuwe en wat thuis tot thuis maakt is het vertrouwde. Al kan er met deze ingrediënten wel een keertje gesmost worden om zo wat nieuws in je thuisleventje te brengen en wat vertrouwds in je reis. Klaar.

Genieten van het nieuwe, van het onvoorspelbare en het ongekende;  omringd zijn door een onbekende taal, verrast worden door een fenomenaal mooi meer achter de bocht met een nog indrukwekkendere brug,  luisteren naar de mateloos enthousiaste kerkklokken, …
Terwijl je thuis maar zelden verrast wordt door het geluid van de kerkklokken, je gemiddeld gezien weinig nieuwe meren ontdekt met impressionante bruggen en je niet eens meer stilstaat bij de taal die je spreekt.
Daar tegenover staat dat het gemak en comfort van het gekende. De mens, lui van aard, wordt verwend door het gemak van het vertrouwde: weten waar je pistolekes kan halen op zondag, wie je moet bellen als de verwarming stuk is, welke garagist te vertrouwen is.
Gemak en Comfort, de geruisloze moordenaars van Avontuur en Passie, en tegelijkertijd onmisbare elementen in ons leven.   Een leven enkel gevuld met avontuur en passie zou té uitputtend zijn. Voor dezelfde reden kan je ook niet jàren in dezelfde allesoverheersende staat van verliefdheid blijven. Een ware aanslag zou dat zijn op lichaam en geest.
Dus laten we onze vrienden Gemak en Comfort omarmen en ze tegelijkertijd in het oog houden zodat ze onze wildheid en passie niet helemaal in de pan hakkend met de grond gelijk maken.  Ze zouden wel durven!
 
Ondertussen kan je je avontuur- en passiespieren voor de zekerheid wat trainen. We zouden niet willen dat ze té lui worden.  Suggesties van de dag;

-      jogske kris kras door het bos, met hier en daar een yoga- of andere houding i
-     neem snelste route nààr je werk, steeds andere route vàn je werk naar huis

• leer op je handen staan en oefen zo veel als maar kan

(ook al zal je vroeg of laat daardoor je autosleutels kwijtraken J )

• rijden zonder gps
• vraag die vriendelijke vrouw in de trein eens op de koffie
• gaan klimmen met (tot nog toe een onbekende) vriend van een vriend
• ga yoga volgen; laat je lichaam nieuwe dingen doen en ontdek wat het allemaal kan!
• geen gsm op de trein maar oefen je fantasie-spier en maak een verhaal bij de mensen die je ziet
• gebruik enkel je ‘andere hand’ bij het nemen van de volgende douche

 
Voor de stramien-zienders onder ons; de rode draad is inderdaad om niét voor de meest functionele optie te gaan.  Kssshhhtttt … kan kortstondige kortsluiting veroorzaken, met hopelijk blijvend resultaat; oogkleppen net dàt tikkeltje wijder :-)

Reizen is prikkelen van je zintuigen. Schrijven terwijl je koffie aan het pruttelen is in je gedoneerde perculator’tje, met het geluid van koebellen op de achtergrond. Schrijfmijmeren en ondertussen uitkijken over een meer gehuld in mistige bergen. Ook al is het in een grote koekendoos, bodem bedekt met alle tapijtjes die ik kon vinden, met mijn voeten op een warmwaterkruik en met één oog op mijn zonnepaneel/batterij lampje om te zien hoelang de laptop nog kan draaien in deze mistige setting.  Cowboy writing. Yep, ik ga het nog missen.
 
Over schrijven gesproken….
Nu elk nachtkastje gevuld is met boeken over minimalisme en méér me-time, kan ik als pionier, ex-zakenvrouw (hm hm) én trendspotter maar beter beginnen schrijven over ‘hoe om te gaan met een zee aan tijd en een minimum aan spullen’.  Zeker nu ik de laatste maanden ervaringsdeskundige én schrijver geworden ben :-)
 
We denken dat minimalisme gaat over minderen, terwijl het in essentie nét gaat om méér. Meer tijd en meer bewust te leven. Niet zo makkelijk om te kiezen voor minder, wanneer de mantra in onze wereld luidt: méér méér MEER!
Meer willen, meer consumeren, meer verdienen, meer doen.
Minder inkomen daarentegen betekent dat je wel moét stilstaan bij wat voor jou écht belangrijk is en wie je bent en hoe je in het leven wil staan.  Niet altijd evident, maar wel uberboeiend.
 
Zo.
En met deze eventueel wijze woorden, sluit ik dit verhaaltje af. Ik heb nog een heel eind te rijden waarbij ongetwijfeld wel meer gedachten, ideeën en verhalen gevormd worden.


Kijk op, lach luid, praat groots,
houd de kleur op je wangen
en het vuur in je ogen,
versier jezelf,
onderhoud je gezondheid
en je dierlijke instincten.
 

FIRE
Een woord.
Enorme gevolgen.

Ondertussen is de berg die het dorpje Luadas vormt al drie weken mijn uitvalsbasis.  De bus prominent aanwezig tegenover Arlindo; het enige cafeetje.  Én kruidenierszaak en postkantoor van het dorp, één straat groot.  Drie weken met heel afwisselende dagen.  Bruggen bouwen, groentjes uitdoen, olijven plukken, puin ruimen,… Willekeurig doorspekt met verrijkende babbels,  chille wandelingen en sporadische yogamomentjes. Hoogstnoodzakelijke aanvulling op de rest.
 
Een ramp geeft de mens de gelegenheid zijn beste kant te laten zien;
Solidariteit en compassie komen naar boven.
 
De laatste weken zijn er ontelbare verhalen bij me binnen gesijpeld, het ene nog triestiger dan het andere. Maar de mensen zijn ongekend optimistisch, ondanks hun grote verlies. Het hele gebied is platgebrand, zo goed als iedereen die niet in het dorpje zelf woonde is zijn huis kwijt. Wat neerkomt op praktisch de hele internationale garde. Allemaal mensen, jong en oud, single of gezinnetjes van mensen die het hectische West-Europese stadsleven ontvlucht zijn, hard bezig hun droom en idealen te verwezenlijken…. En nu bezig elkaar te helpen, deze gebeurtenis aan te grijpen om belangrijke en hoogstnoodzakelijke veranderingen op lange termijn aandacht te geven:
Kansen om slecht beheerd gebied een andere bestemming te geven.  Om zelf meer aan brandpreventie te doen. En dan gaat het niet over het hangen van een rookmelder in elke kamer, maar eerder over diversiteit in beplanting.  Concreet voorbeeld; stukken bosgebied afgewisseld met velden en weiden, waar schapen grazen en zo groen blijven en dus ook brandwerend zijn. Vonken gaan niet zo snel tot immense bosbranden leiden op die manier. Maar waar er schapen zijn, zijn ook herders nodig. De meeste mensen hebben hun handen hier vol met hun vaak nog redelijk primitieve huizen.  Geen huizen met alles erop en eraan, maar een klein berghuisje en één plek in het huis waar er een stopcontact is, daar waar de converter is, in de buurt van het zonnepaneel.  Groentetuin onderhouden, groenten inmaken, hout klieven en kachel aan de praat houden.
Maar door een beurtrol voor de schapen, samen met de andere valleibewoners gaat het ze wel lukken.

Verder hoor ik hier ook al plannen waaien om de bevolking te leren omgaan met branden, om geld in te zamelen zodat er degelijk materiaal is tegen dat de volgende brand door deze streek waait. Zodat de lokale bevolking tenminste in brandwerende kledij het vuur kan bestrijden, er een degelijke waterreserve is om mee aan de slag te gaan, een deftige basiskennis, …
 
Al is de focus nu vooral op het heropbouwen van de huizen en school en zijn de gemeenschappelijke ideeën vooral intenties naar de iets verdere toekomst toe.

Heel speciaal dit van zo dichtbij mee te maken. Zeker nu ik hier al wat langer ben, zie ik meer hoe de gang van zaken hier is; hoe vanzelfsprekend het is dat je elkaar helpt.  Bij ons is dit in theorie minstens even vanzelfsprekend, al zie je er in de praktijk beduidend minder van.  Drukke agenda’s, verre afstanden, files, wisselende buren,… Hier in het ruigere Portugal kom je er zonder de hulp van je buren niet, wat maakt dat je van nature investeert in de mensen rondom je, door ze tijd en aandacht te geven. Twee wel heel speciale ingrediënten die zonder uitzondering bijdragen tot een liefdevolle omgeving. Try for yourself ;-)


Allemaal goed en wel, maar wat doé ik hier hele dagen lang?  Goede vraag!
Vanalles en nog wat. Zonder uitzondering eerste dagtaak: warm worden.  De vrieswolkjes hangen in de bus en mijn voeten komen net uit de frigo, ondanks de vele dekens.  Second of all: me nog een keer verbazen over het fenomenale vergezicht van op ‘mijn’ berg.  Adembenemend!
 
Dan hangt het er erg vanaf wat de hoofddagtaak is, voor het donker wordt rond 17u en we de dag afsluiten met een Serradouro, lokaal brouwseltje bij Arlindo. De dagen dat we echt aan het werk zijn, bij Anouk en Valentijn of bij iemand anders van de werkgroep, zijn best heavy en komen momenteel vooral neer op puin rapen. Voor je een huis kan opbouwen, moet je het eerst leeg maken;  de daken en tussenverdiepingen zijn gewoon helemaal naar beneden gekomen, servies, potten en pannen, boeken, meubels; allemaal gereduceerd tot één grote puinhoop … afval. Dat sorteren we dan uit (glas, dakpannen, metaal,…), emmers vol. 
Gisteren bij Nienke en Pedro werden er verbrande kastanjes van een jaar of 12 gekapt op de volgende bergrug, door sterke mannen tot aan het huisje gedragen, om gevild te worden voor ze als dakfundament gaan dienen.  Intens werkje!
Geniaal trouwens, die werkgroepen: een 10-tal mensen zetten zich één dag in om bij iemand te gaan helpen.  Vele handen maken licht werk én het is een ongelooflijke morele opkikker om het even vooruit te zien gaan.  Want om eerlijk te zijn, ik kan me best voorstellen dat wanneer je je huis zo als een ruïne vol ontplofte en verbrande dingen ziet, je niet weet waar te beginnen. Je diep moet graven om de energie en de moed te vinden om ergens te beginnen.
 
Andere dagen help ik Anouk en Valentijn door het huisje waar ze nu tijdelijk kunnen blijven, op orde te houden, een lekker ontbijtje te maken, mijn bus in te zetten om grotere bouwmaterialen op te halen, Anouk los te masseren, mee na te denken over de toekomst van de vallei, te helpen met hun volkskeuken, mee groentjes te oogsten uit de mini groene oase die hun groentetuintje vormt in het verbrande landschap, stenen te verslepen en meer van dat noodzakelijks.


Het voelt ontzettend goed om iets onbaatzuchtigs te doen, om zingeving te voelen in je dag.  Zoals een vriend ooit tegen me zei; je gaat echt niet enkel werken voor je loon, maar evengoed om je te ontwikkelen, voor je sociale contacten, je structuur, het opwaarderen van je vrije momenten,… En zo is het maar net! De voldoening die je zomaar terugkrijgt bij het helpen, is niet te koop.  Het is een investering in het voeden van je hart en dus ook in je toekomst.
 
Net zoals we ook hier investeren in een groene toekomst; kastanjes en zaden verzamelen om de zwartgebrande bergruggen opnieuw groen te planten.   Pas in het voorjaar zal er duidelijk worden welke (zwarte) bomen het overleefd hebben en welke niet.  Op één van onze wandelingen door de vallei, richting hun huis, zie ik Valentijn stokstijf stilstaan en wit wegtrekken.  Ook Anouk staat er wezenloos bij en is er duidelijk niet goed van als ze ziet wat er overblijft van het stoere mooie en eeuwenoude kastanje bos: bomen met diameter van 6 meter die  nu niets meer zijn dan een groot zwart uitgebrand gat met nog een paar afgesplitste kale stammen knotskastanje.  Anouk kruipt door de as de helling af om van dichtbij te gaan kijken of er nog leven zit in de kale stammen. Helemaal begaan met de gezondheid en toekomst van de bomen. Niet voor niets hebben ze Planters Foundation vzw opgericht; hun hart ligt zonder enige twijfel bij de plantjes en bomen en hun toekomst op onze planeet….  Ik denk dat ik nog niet altijd te volle besef of kan inschatten welke gevolgen het heeft, zo’n immens afgebrand gebied, hectaren en hectaren van kale bergruggen.
 
Ondertussen is de winter ook hier zijn intrede aan het doen; vroeg donker en gelukkig lekker warm in de bus met zijn verwarming en kleine gezellige setting. Minder warm bij Anouk en Valentijn, waar het harde werken van de kleine houtkachel in de keuken er niet echt in slaagt om het hele huisje op te warmen.  Zo kunnen de avonden best lang duren; koud en met weinig bezigheid.  Naaimachine, boeken, breigrief, knutselgrief, laptop, filmpjes, cd’s, … alles weg. 
Gelukkig maakt de gezelligheid rond het kacheltje veel goed en bewijzen mijn gezelschapspelletjes hun nut. 
 
Ik ben benieuwd hoe de mensen hun huisjes gaan verwarmen deze en volgende winter.  De meeste stapels brandhoud zijn opgefikt en ook twee van de drie brandhout opslagplaatsen in de regio zijn in rook opgegaan. Hout is hier niet alleen onmisbaar, nu vooral ook erg schaars en dus bijgevolg extreem duur.
 
Al bij al is dit een heel unieke en speciale ervaring voor me. Ik probeer alle dingen zo diep mogelijk te voelen en ervaren.  Zowel het verdriet als de hoop, het troosteloze als het hartverwarmende.  Niet enkel op individueel niveau maar ook universeel; want dit hier is geen alleenstaand geval, dit is slechts één van de vele zichtbare tekenen dat er onderhuids vanalles niet helemaal goed zit op onze planeet.  Ook vanuit spiritueel oogpunt interessant;
het verwoestende vuur.   Vuur dat staat voor macht en ego, waar ook de huidige wereld wordt door opgeslorpt.  Chakra drie.  (I know, very tricky om het woord ‘chakra’ in je tekst te verwerken, met kans dat je geloofwaardigheid in één klap gereduceerd wordt tot het aantal levende dinosaurussen momenteel.  Ik waag het er op J)
Chakra drie staat voor vuur en zoals ik al meermaals in mijn Mojo Yogalessen heb laten vallen;
teveel vuur is verwoestend, zoals een bosbrand; vernietigend en dus niet waar we naar op zoek zijn. Maar wel genoeg vuur om je wil zo sterk te hebben dat je dingen kan verwezenlijken, om je huisje warm te houden, cfr houtkachel. 
Balance is the key. 
Globaal evolueren we heel langzaam aan met zijn allen van dit daadkrachtige chakra drie naar het liefdevolle chakra vier: acceptatie, vertrouwen en solidariteit.
En dat is exact wat deze vernietigende brand  als gevolg heeft; een positieve uitwerking.  Mensen accepteren de situatie zoals ze nu is, werken samen, zorgen voor elkaar, proberen vanuit vertrouwen verder te gaan. 
 
En zo is er overal en altijd een metamorfose van iets ‘negatiefs’ dat iets positiefs voortbrengt. Door je eigen intense liefdesverdriet kan je later meer begrip opbrengen voor iemand in die situatie, of na het verliezen van iemand kostbaar, na een burn-out, ….
Even uit je eigen verhaal stappen en tijd nemen. Om écht te luisteren. Iemand écht aan te kijken en hem te zien voor wie hij is, los van zijn verhaal, achtergrond, kennis, bezit. 
​Kijken van oog tot oog, met je gedachten nergens anders dan exactly here. 
 
Het leven is immer boeiend en een groot avontuur.  Het brengt je op plaatsen waar je nog nooit van gehoord hebt, het laat je connecties maken die je niet voor mogelijk hield.  Dagen van plezier en geluk, dagen van twijfels en angsten.  Dagen in eenzaamheid en dagen in volledige verbinding.  Het bijhorend hoge vliegen en hard vallen leer je meer en meer met plezier te omarmen.  De moeilijkste maar meest fascinerende leerschool die er bestaat.
 
Respect others being different brings peace.
 
Giving without asking something in return.

Saying thanks before having what you want.

Always do your best. 

Onze dagen worden doorspekt door verhalen over oorlog, hongersnood, werkloosheid of liefdesverdriet. Het lijkt alsof er enkel negatieve dingen aan het gebeuren zijn. Wat gelukkig niet is :-) 
Silver Lining.
Het gouden randje rond de donkere grijze wolk vol regen. 
De regenboog boven de berg terwijl je de druppels op je hoofd voelt plensen. 

Zolang je door je positieve bril blijft kijken, haal je iets moois uit elke situatie, hoe fucked up ze ook is. 

Zo ook hier, in Benfeita, waar zoveel gezinnen hun huis letterlijk hebben zien afbranden

We all have a voice. We hebben allemaal de potentie in ons om zelf positief bij te dragen. Door iemand een welgemeend compliment te geven, een gehaast iemand voor te laten aan de kassa, om mensen te helpen puin ruimen in hun ruiïne, wat ooit hun huis en thuis was.

Of door een bijdrage te doen.
Vele beetjes maken een groot verschil, 
zei de mug en plaste in de zee.
you know :-) 

No pressure, just an opportunity.
We kunnen de wereld niet alleen redden. Dat weet ik. 
Maar we kunnen hem wel een tikkeltje beter maken.

Je kan een bijdrage storten op volgend rekeningnummer:
BE62 000443179761
"help Valentijn en Anouk"


                                      Apply positivity in the smalest actions in your life. 
                                                      These things do have a ripple effect.