The naked Mr Iglo

Ondertussen hier in Noord Portugal…
Op het stukje grond in Parque Natural de Douro op de grens met Spanje, dat ik al vele zonsopgangen mijn voorlopige thuis mag noemen. Veel gebeurt er hier niet. In hoeveelheid gezien dan...
 
Dan ga je met je schepje op pad, langs  het krakkemikkelige bruggetje over de droge rivier, tussen het hoge gras en bramen, op zoek naar een plekje waar het makkelijk is een putje te graven.  Terwijl ik besef dat het bijna middag moet zijn en ik nog steeds in onderbroek en t-shirt rondloop, hoor ik iets ritselen, niet ver van mijn blote voeten.  Ondertussen ben ik blijkbaar al heel goed geworden in het neutraliseren van deze  ‘verdachte ritselgeluiden’ in mijn hoofd. Als stadsgrietje zijn zo ongeveer àlle ritselgeluiden verdacht en per definitie bijgevolg klasseerbaar in het vakje “doesn’t matter”. 
 
Niet alleen tijd om me eens aan te kleden, maar vooral om iets te ontbijten na die uren van zon groeten, koffie drinken en schrijven.  Eetbare blokjes roze die zonet nog een door de buurvrouw gedoneerde rugbybalvormige meloen vormden, komen terecht bij de net geplukte bramen en rijpe peer die zowaar in mijn voortuin groeien. Nice!
 
Al een tweetal weken sta ik hier met mijn bus op stukje grond dat de Bretoense Kathleen twee jaar geleden gekocht heeft, met haar Portugese inmiddels ex-vriend.  Haar piepkleine huisje, de kleurrijke camion van mijn buren en mijn eigen huisje zijn omringd met gele grassen, groene struiken en indrukwekkende rotspartijen.  Verder is er niets.  De lucht laat me onwillekeurig aan Arizona denken met zijn little fluffy clouds, waarbij de arenden (of zijn het gieren) het plaatje vervolledigen. The sunsets were purple and red and yellow.  The clouds would catch the colours. That’s unique.  The most beautifull skies I’ve ever seen, as a matter of fact. De sterren schitteren ondenkbaar fel aan het firmament en ik ontdek elke nacht nieuwe constellaties. Wat een zaligheid om met de achterdeuren open te slapen. Met zachtaardige Check en slungelachtige pup Estrella als waakhond. inclusief bijhorend geblaf naar alles wat beweegt en geluid maakt.  Ik geniet van de routine die hoort bij het niet onderweg zijn, van het trage leven en de makkelijke toegang tot sociaal contact.  De babbels hier scoren een pak hoger scoort dan die random babbel met de bakker. En niet alleen op intellectueel vlak.  Kathleen en ik zijn een zalige match, ondanks (of net doordat?) we compleet anders zijn.  Het valt vooral op hoe schattig en girlie zij is met haar lange blonde haar, verlegen glimlach en kleurrijke kleedjes.  Het is echter ook zij die in vijgenbomen klimt en standaard op blote voeten loopt, ongeacht hoeveel prikkers de ondergrond rijk is met zijn stekelgrassen, keien en gravel.  Ik besef hoeveel je van iemand kan leren zonder dat die persoon zich in de rol van leraar zet.  Blij geïnspireerd te worden op vlak van Low Impact Living. En openheid. En flexibiliteit.
 
Want je moet toch maar over de nodige flexibele (verdraagzame) skills beschikken, om om te kunnen met een quasi willekeurige vreemde die hier ook op je erf loopt. Die elke dag vrijblijvend mee kan komen eten, je keukentje gebruiken of vragen komen stellen.  Later vertelt ze me dat ze vertrouwt op het leven zelf, dat de mensen die vragen om langs te komen, hier voor een bepaalde reden zijn. Ze zal dan ook niet snel mensen weigeren.  Ook bij het liften, vertrouwt ze er volledig op dat ze de lift krijgt die ze nodig heeft en haar iets bij brengt dat op deze moment nodig is.  Mooie instelling!  Terwijl ik mijn plekje wat aan het zoeken ben, laat zij zich vooral niet tegenhouden om lekker haar eigen ding te blijven doen.  Zich ontspannen te wassen aan het bronnetje op het stuk land. Ongegeneerd.  In haar blootje. Omdat het kan. Omdat het leuk is. En omdat ze de privaciy niet heeft van een eigen badkamer. Of de luxe van een douche hoe wij die kennen. 
Ook voor mij even aanpassen.  Iemand die je nog maar net kent zich aan de horizon van mijn schrijvershuisje -dat mijn bus nu is- zich naakt zien wassen, een toch wel intiem ritueel.  Of hoeveel mensen zie jij zich wassen in jouw daily life? Ook haar vriend Yannick, de zeventig jaar oude bootbewoner die hier op bezoek is, past zich aan aan de gewoonten van het terrein. Enkele dagen later zie ik hem in de hete late namiddag dan ook aan de horizon, druk bezig zijn kapitein iglo baard en al hetgeen daar onder is te wassen met een kommetje en een kuip vers bronwater. 
 
Maar waarom ook niet? Gisteren vonden we verkoeling aan de Douro, die hier door de olijfgaarden niet veel verder stroomt. Heerlijk. Ik had er niet eens aan gedacht om een bikini mee te nemen, zo vanzelfsprekend wordt naakt op een bepaald moment. Of ik zal het anders zeggen. Het is het naakt-kader dat gewoon wat meer ruimte heeft gekregen. Naakt zwemmen, naakt wassen en waarschijnlijk naakt slapen passen daar nog in.  Om Mr Iglo naakt vis op het rooster boven het vuur te zien leggen, hoeft dan ook weer niet.  Wat gelukkig ook niet gebeurt.
 
Anderen die je grenzen respecteren. Zo belangrijk. Maar dus ook anderen hun grenzen aanvoelen. Alweer een goede oefening voor deze steenbok die van nature liefst een duidelijk ‘do & dont’s’ op papier heeft.  Niets duidelijker dan woorden. Al lijk ik meer en meer omringd te worden met mensen die blijkbaar genoeg hebben aan woordeloze communicatie. Slik. Hier gaan we weer. Oefenen in voelen.  Verwarrend met momenten.  
 
Zo ook met mijn hulp die ik hier al dan niet aanbiedt. Ultra vrijblijvend. De deal:
ik mag hier met mijn bus staan op Kathleens stuk grond en kan helpen, als ik daar zin in heb.  Maar hoeveel ùùr dan?  En op welke dàgen? En wat met het water? Moet ik dan morgen koken als ik vandaag met haar mee eet?  Ik doe mijn best geen waterval aan vragen te produceren want so far is haar antwoord steeds hetzelfde: do as you feel.
Zo mooi.
En zo euhm open.
En zo … boeiend.

Ik lach eens, kijk even naar de grond en hoop dat ik haar niet beledig door de beslissingen die ik neem. Na enkele dagen besluit ik dat ze niet ze snel beledigd is, dankzij één van haar basisprincipes:
 
Dont take anything personal
 
Samen met een lach op mijn gezicht, komt ook de herinnering aan een mooi moment.  Dat waarop een vriend me een tweetal jaar terug een pdf doorstuurde met vier belangrijke levenslessen, die me toen –en nu nog steeds – veel leren:
 
Be impeccable of words
Dont make assumptions
Don’t take anything personal
Always do your best.
(The four agreements)


Wanneer ik de volgende dag besluit in dezelfde area als gisteren boven omploegbare grond te hurken, ligt er een in twee gebeten slang, waar wespen druk bezig zijn het vlees op te eten. Slik. Tijd om te her programmeren…
 
Kathleen vertelt me later dat er enkel niet-giftige slangen en niet giftige schorpioenen zijn hier. Geen zwarte, enkel doorzichtige.  Een vage herinnering uit één of ander survivalboek komt plots naar boven.  Note to myself: geen schoenen ’s nachts buiten laten staan.  En dus niet enkel omdat Estrella maar al te graag kauwt op alles wat al dan niet kauwbaar is… De pup woont hier exact even lang als ikzelf en heeft Mila de kans gegeven om zich over haar jaloerse aard te zetten.  Onweerstaanbaar schattig, die uberflexibele pup, die amper weet wat er met zijn achterpoten gebeurt wanneer hij probeert te rennen.
 
De dagen gaan voorbij in een mooi evenwicht van nuttig zijn, ontspannen en me voeden.  Leven in mijn bus en niét onderweg zijn, voelt op deze moment zelfs nog fijner dan een steeds veranderende skyline.  Er komt een noodzakelijke rust bij het hebben van dezelfde horizon. Al zijn de kleuren en gevoelens elke keer anders.  Het valt te betwijfelen of ik ooit om zal kunnen met volledig gebrek aan avontuur, verandering en spanning, maar het wordt me steeds duidelijker dat dit ook in kleine gekende dingen terug te vinden is.  Weer een wijze les om mee naar huis te nemen.  Één van de dagen, raap ik mijn lef bij elkaar over het smalste bruggetje ever het terrein af te rijden, de bergen van het Parque Natural in te rijden en zo mijn weg naar Mechelen aan te vatten. Tijd voor alweer een nieuw avontuur: ankeren.


Maar voor het zo ver is, dompel ik me nog met volle teugen onder in het bronwater dat mijn okselhaar verfrist, in de Portugese klanken en –off course- my beloved vanlife moments. 

Na al die tijd sta ik nog steeds van sommige dingen versteld:
* Het is en blijft opmerkelijk hoe snel een onderbroek verslijt, zelfs met meer dan gemiddeld naakt te zijn….  Al heeft het gegeven dat er maar 6 basic zwarte slipjes in omloop zijn (plus 1 ‘mooie’ voor als de gelegenheid zich zou aandienen), er waarschijnlijk iets mee te maken.
 
* Dat wanneer ik tijdens een wifi-geörienteerd bezoekje aan Bar Tony in mini dorp Escalhao nog eens op een wc bril plaatsneem en bij een twist manoeuvre ontdek dat er gras aan mijn wc papier hangt na het afvegen, wel, dan besef je pas hoe normaal je het bent gaan vinden om in de natuur te gaan.
 
* Hoe moeilijk het is een deftig omeletje te maken wanneer mijn bus een veertien graden schuin geparkeerd staat. Ik ben mijn leveleerblokken kwijt; vergeten mee te nemen na een wazig ochtendvertrek zonder koffie. Laat het een les zijn. 1. Niet vertrekken zonder je koffie-shot en 2. Leg je blokken zo, dat je het merkt bij het wegrijden.
 
En zo blijft het leven spannend!
 

TRUST THE JOURNEY
Ciao