Finding the balance in extremes.  Dat is wat ik duidelijk te leren heb op deze moment.  Na maanden van heel erg veel tijd voor en met mezelf, ben ik de laatste 20 dagen ondergedompeld geweest in een ware westerse sociale rollercoaster.  Heb ik nog eens geproefd van een overdruk sociaal leven in het zo waar nog drukkere Belgie. Na de eerste hap proefde ik al meteen de zoete smaak van herkenning.  Nice to be back. Al prikte er snel een scherpe bittere smaak doorheen de zoete glanzende glazuur. Bittere ondertonen van vluchtigheid, een overdaad aan geplan en onbegrijpelijke verwachting wat betreft bereikbaarheid. Kortom, genoeg voeding voor mijn hersenspinsels!
 
Maar eerst misschien even inzoomen op het feit dat ik deze hersenspinsels aan het schrijven ben vanuit een groene oase in nota bene … Mechelen.  Mijn idee om later op het jaar een herfsttripje naar België te maken, kwam na een politiecontrole in een stroomversnelling.  Een vriendelijke politieman liet me enkele weken terug weten dat mijn identiteitskaart bijna vervallen was. Oepsie. Het idee om aan 80km/u rustig terug te rijden werd al snel vervangen door het iets realistischere plan een ticketje naar ‘huis’ te boeken.
 
Crash Boom Bang!
Nog geen week later waren mijn rugzakje en ik klaar om naar België te vliegen. Vooral voor mijn rugzak was het makkelijk, die had niet zo’n intense band met Mila als ik, na 8 maanden onafscheidelijk te zijn.  Mijn nipt afgestelde traanklieren lieten weer van zich horen, net zoals mijn schildklier die haar aanwezigheid plots ook kenbaar wou maken, met als gevolg de voor vele welbekende ‘krop in de keel’.  Vanuit het iets grotere dorp naast het heel kleine dorp waar Mila bij vrienden zal blijven, stapte ik de bus op richting Lissabon. Mijn emotionele gedachtestroom werd letterlijk na 5 minuten abrupt onderbroken toen er een auto in de bus reed. Het ongeval was gelukkig niet zo heel erg, maar wel erg genoeg om flink geschrokken en toch zeker enkele seconden volledig gedachte-loos te zijn.  Strange. De gedachtestroom kwam naar goeie gewoonte (?) weer op gang terwijl ik me plots in de positie van observator bevond.
 
oh ironie....
Zo zie ik de vrouw die het accident veroorzaakt heeft bevend in shock uit haar auto komen. Zie ik hoe de vrouwen vanuit het dorp haar kalmeren en helpen met gevarendriehoek. Terwijl de vrouw belt naar… (dat weet ik natuurlijk niet), vraag ik me af of ik eigenlijk wel een gevarendriehoek heb. En wie ik zou bellen, zo ver weg van thuis.  En het belangrijkst: wie mij zou kalmeren.  Ondertussen zie ik ook hoe het Portugese zuiderse temperament naar boven komt in deze crisissituatie.  Hoe een jonge vrouw uit de bus stapt en met veel gebaren duidelijk articulerend roept, waardoor de ‘aanrijdster’ nog meer troost en bijstand nodig heeft.  Gelukkig blijft de buschauffeur kalm.  Terwijl de mensen buiten de situatie bespreken bij een sigaretje en een troostend gebaar, overvalt me een gevoel van intense en ontembare eenzaamheid.  Dat zijn die mindere momenten die je erbij moet nemen als je meer van de wereld wil zien dan je achtertuin en de kerktoren.  Anderzijds ook best ironisch; na acht maanden en duizenden kilometers zelf achter het stuur van een oude kolos te zitten, heb ik een accident na enkele minuten openbaar vervoer.
 
 
Ondanks de relatief lange busrit vanuit het slapende binnenland, voel ik me gekatapulteerd naar het drukke moderne Lissabon.  Back to society.  Het is relatief simpel om helemaal jezelf te zijn, naar je waarden en normen te leven, wanneer je niemand rondom je hebt.  Makkelijk om niet te gaan shoppen uit verveling, makkelijk om gezond en traag te eten, makkelijk om geen deo te gebruiken en je okselhaar te laten staan.  Moeilijker wordt het om deze relatief nieuw verworven gewoontes ook te houden eens omringd door andere standaard normen en waarden.  Je bent nu eenmaal geen individu, maar een persoon en dus in relatie tot anderen, deel van het geheel, deel van het systeem, onze maatschappij.  
 
Om te oefenen in het bewaren van mijn waarden, laat ik de Starbucks koffie en het shoppen voor wat ze zijn en placeer ik me op een schattig terrasje in een afgelegen parkje met mijn boek en zonnebril.  De koffie is dan wel dubbel zo duur als in het binnenland, gelukkig ook dubbel zo cheap als bij Starbucks. 
 
Finding balance in extremes
Een levenslange oefening waar we allemaal mee geconfronteerd worden;
hoe onszelf blijven, met onze omgevingsspiegel rondom ons. Hoe een evenwicht vinden tussen onze eigen waarden en normen én die van onze omgeving. En dit zonder in het extreem te gaan van complete outsider of kameleon zonder identiteit.
 
Al voel ik me een complete outsider wanneer ik laat in Zaventem land.  Een alien, die badend in een zee aan tijd-rijkdom zwemt, terwijl de ‘niet-aliens’  met hun niet te evenaren haast, hun hoofd maar amper boven water kunnen houden.  Nog maar nét geland en het gevoel van een maagzweer overvalt me bijna door alle haast rondom me. Mensen sjeezen me in kostuum en met trolley voorbij alsof hun leven er van af hangt. Of is het slechts uit gewoonte? En dit om 20 seconden vòòr me de uitgang te bereiken. Wie is er hier de alien? :-)


Ik weet het, ik weet het. Ik kom ‘maar’ van Portugal en niet van een andere planeet. Maar wél van een andere wereld, waardoor de hectiek in België best als een kleine cultuurshock aanvoelt.  Hoe verankerd zijn al de kleine schermpjes in het leven van de Homo Sapiens City anno 2017?! Hoe normaal vinden we het dat ons leven continu onderbroken wordt door kleine biepjes? Heb ik mezelf nét aangeleerd om maar een paar keer per dag mijn gsm uit airplane  mode te zetten en om niet in gezelschap te gsm-en en toch merk ik dat het best moeilijk is om niet mee te gaan in deze digitale honingpot.  Valkuilen waar je ook maar kijkt, oude gewoontes die schaamteloos opduiken.

Stay straight is hard :-)

Na twee dagen merk ik hoe moeilijk, haast onmogelijk het is om je gsm niet als 3e hand in de buurt te hebben.  Simpelweg omdat er veel meer af te spreken valt, nu ik opnieuw een sociaal leven heb.  Had al eventjes het gevoel een agenda nodig te hebben, maar dat vond ik er persoonlijk wat over gaan :-) Koppig als ik ben, gebruik ik mijn prehistorische 4s nog steeds zoveel mogelijk enkel wanneer ik niét in gezelschap ben.  Dit resulteert in snelle berichten op het toilet tussendoor of slaperige berichten wanneer ik weer in een nieuwe zetel logeer. Ook mijn gewoonte om niet gedachte-loos te scrollen wanneer ik op de trein zit of ergens sta te wachten vervaagt meer en meer. 
Nòg een weekje verder en mijn oksels zijn opnieuw haar-vrij, na nét iets te veel vreemde blikken in de hippe Brusselse yogastudio. Ook is er sporadisch deo aan te pas gekomen (no time for shower, busy woman!) en heb ik méér shampoo gebruikt dan de laatste 7 maanden samen.  Oja en heb me op de rommelmarkt ook eventjes laten gaan en een nieuwe outfit gescoord voor 24 euro, incl schoenen en chakra 1 body mist J  Deed wel eens goed om  nog eens iets voor mezelf te kopen na 8 maanden.
 
Gefaald in het behouden van mijn persoonlijke waarden en normen?  Niet echt.  Het wordt vooral duidelijk dat er best veel verwachtingen vanuit de maatschappij komen en het tijd en (mentale) kracht vraagt om er niet gedachteloos in mee te gaan.  Tegen de stroom in zwemmen kost niet voor niets veel moeite en energie dus even checken voor jezelf of dit het wel waard is. 
 
Toch blijft het me mateloos verbazen. Het lijkt of we collectief nood hebben aan verbondenheid terwijl we nog nooit zo (digitaal) verbonden geweest zijn. Of is het nét daardoor dat het verlangen van diepe persoonlijke verbondenheid haast tastbaar wordt?
 
Wat het gevoel van verbondenheid betreft, mag ik niet te klagen. 1x per jaar afspreken brengt het privilege met zich mee dat mensen écht tijd vrijmaken om uitgebreid bij te praten. En te luisteren.  Een belangrijk persoon in mijn leven, vertelde me eens dat échte liefde, tijd en aandacht geven is.
Met dit in mijn achterhoofd, voel ik me diep geliefd.
 
Belgian Gold Award: frietjes!
Mede door dit gevoel, heb ik echt genoten van mijn Belgische tijd. Zonder enige twijfel staat op nummer 1; frietjes eten met vriendinnen, gevolgd door een gedeelde tweede plaats: slapen in busjes, een ochtenddouche binnen handbereik, koffietje bij den Yves, kleren op een kapstok, harde feestjes, pintjes!, mijn favoriete cowboy botjes mét hakje, logeren bij vriendinnen,  >80 km/u rijden, stoofvlees bij de mama en dagelijks yogastudiobezoek.
 
Becoming more rich while spending money
Wanneer ik door Mechelen fiets, Gent slenter of Brussel wandel, besef ik het grote geschenk dat ik met me meedraag. Je hebt het me al horen zeggen: Reizen is het enige dat je rijker maakt terwijl je geld uitgeeft.  Reizen maakt me tot een meer begripvol persoon;
begrip voor chauffeur met grote, hoge of zware camion,
begrip voor gepensioneerden en werklozen met (te) veel tijd,
voor mensen die strugglen met de taal en lokale gebruiken,
begripvol naar mensen in een verbouwing die er zonder toilet en douche toch degelijk proberen uit te zien,…
Net zoals ik voorstander ben voor een paar verplichte dagen per jaar vrijwilligerswerk voor iedereen, lijkt een wonen-in-een-bus stage ook geen slecht idee in order to get more understanding in the world.
 
En zo zit ik in Griets tuin, in mijn gesprokkelde ‘nieuwe’ rommelmarktkleren, in het herfstzonnetje, met Vlier en Saya in de buurt, hun rol als oerkat en old grumpy lady nog steeds stoer/gewoontegetrouw aan het verdedigen. Schapenvelletje onder mijn billen, koffietje binnen handbereik, gsm op vliegtuigmodus en dagpauwoog die zijn laatste dagen in mijn buurt doorbrengt. 
 
Weer heel wat nieuwe beseffen die nog niet echt de tijd gehad hebben door te sijpelen, maar dat komt wel; eens terug in Portugal, met mijn gsm op vliegtuigmodus, kan mijn okselhaar opnieuw groeien en kunnen mijn turbulente gedachten en impressies een plekje vinden.
 
To be continued….
 
PS: deze blog is weliswaar in het Noorderse Mechelen geschreven met verse indrukken,
maar wel in het exotische Portugal gepost. Graag had ik nog veel meer verbonden, maar dat zal voor een volgende keer zijn! 

Net voor mijn vertrek, een 33 weken geleden wenste mijn wijze buurman me veel plezier op deze trip, die vooral een innerlijke reis zou worden.  Ik knikte.  Met de air van iemand die niet anders doet dan innerlijke reizen maken.  Wiens hobby het is de wereldbol te bereizen om zichzelf nog intenser tegen te komen.  En dat terwijl ik vanbinnen verrast ben met deze uitspraak en de woorden nog lang blijven na-echoën  Een innerlijke reis….
 
Een innerlijke reis
Nu komen de woorden weer naar boven en zetten zich vast met een zekere hardnekkigheid, eigen aan waarden die bevestigd worden.  Een innerlijke reis. En wat voor één.
Eentje waarbij ik mezelf in de diepte, hoogte én lengte aan het tegenkomen ben. Binnenstebuiten en ondersteboven, met nog heel wat ruimte voor meerdere dimensies.  Soms leuke ontmoetingen, maar regelmatig ook ontmoetingen die minder aangenaam zijn.
 
Zoeken naar honing
Beide zijden van de medaille.  Evolutionair gezien is het normaal dat we op zoek gaan naar honing en zuur vermijden. Vandaag vertaalt zich dat naar enkel mooie foto’s op facebook, liever naar de zon dan naar de schaduw kijken,… En laat ons eerlijk zijn; we zijn er ook erg goed in geworden, in dat duistere of minder leuke niet te (willen) zien.  We praten liever over iemand zijn nieuwe kapsel dan over de dood van een collega. Misschien is onze maatschappij wel iets té goed geworden in het vinden van de honing en het stilzwijgen van zuur en bitter.  Ik kan alleszins zeggen dat het voor mij niet makkelijk is om mijn schaduwzijdes te willen zien, laat staan te aanvaarden.  Maar daar helpt deze reis me dus bij en kan ik de bescheiden wens koesteren dat ik dit alles ooit liefdevol kan omarmen. No rainbows without rain!
 
Tijdens deze (innerlijke) reis liet ik  naast het groot deel van mijn bezittingen, ook een groot deel van mijn ego achter, om te ontdekken wie er alweer onder deze laag zat. Los van ego-tentakels die moeilijk te vermijden zijn in een druk leven, continu omringd door partner, vrienden en collega’s. Beïnvloed door magazines, reclame, facebook en films. 
Klinkt zwaar, is het met momenten ook.  Want hoe zeker ben je van je identiteit als die continu bepaald wordt door je omgeving? En ook omgekeerd: als dat alles weg is, wat blijft er dan over?
Me. Myself. And I.
En gelukkig ook mijn stoere bus en lieve hond.
Hard en zacht. Vrijheid en liefde.
I am all, remember? ;-)
 
Ik voel me best vaak naakt, zelfs met kleren aan.  Met momenten is het meer dan fijn om naakt te zijn, maar minstens in heel wat scenario’s is het ongemakkelijk.  Zo ook met jezelf zien zonder masker.
Zonder de veilige mantel van prestigieuze job,  druk sociaal leven, oogverblindende make-up of avontuurlijk verhaal.   Zien wie je werkelijk bent. De naaktheid die niets meer verdoezelt. Zowel je leuke kanten als je schaduwkanten zien. Niet simpel. En dan hebben we het nog niet over het accepteren ervan om te kunnen groeien.
 
Tussen het veranderen, accepteren, bus fixen en frisbeeën door, ben ik ook nog wat van het mooie Portugal aan het zien hoor. Innerlijke reis kan evengoed gebeuren terwijl de landschappen aan de buitenkant blijven afwisselen.  
Ik herinner me heel wat momenten dat mijn zusje zich begin augustus luidop afvroeg of Portugal niet super hot (letterlijk) hoort te zijn. Dat terwijl ze haar dikke trui aandeed, met haar bikini hoopvol onderaan. Nu, een maandje later, kan ik gerust zeggen dat ik mijn portie hot-heid gehad heb. Het vliegtuig richting Zaventem was nog niet goed en wel opgestegen uit Porto en het peil in mijn busthermometer reikte al tot 48°. Goed voor een 37° in de schaduw en dat vanaf 10 uur, tot een uurtje voor zonsondergang.  Spreekt voor zich dat productieve momenten schaars zijn op zulke dagen.  Warme droge zomers.  We zullen het geweten hebben. 
 
Er zijn nog niet vaak zoveel bosbranden geweest als in deze augustus.  Een berichtje van het thuisfront laat me ’s morgens weten dat er 220 branden woeden, een recordaantal. Niet echt goed voor mijn gemoedsrust, wanneer ik door schijnbaar oneindige eucalyptusbossen, via kleine kronkelende bergweggetjes de Serra da Estrella in rijd. Mijn gedachten dwalen dan ook een pak meer dan gemiddeld af naar het bosbrand-fenomeen. Elke keer ik de volgende top bereik in dit berggebied, zie ik andere rookpluimen aan de horizon.  Op de 2 uur dat ik de bergen gestaag door rijd, hebben er zich een 20-tal brandhaarden aan me getoond. Gevaarlijk? Dichtbij? I have no clue. Ik rijd gelukkig niet recht op één af, maar met al die kronkelwegen is dat een minimale garantie. Reden tot paniek?  Geen idee.  Blijven rijden lijkt me alleszins een betere optie dan midden in het eucalyptus bos gaan parkeren. Zolang de baan niet afgezet is en de tegenliggers er min of meer ontspannen blijven uitzien, zal er wel geen reden tot paniek zijn zeker?  De gedachte aan de vele mensen die vorige maand omgekomen zijn in hun auto, op een soortgelijk bergweggetje, dat niet afgezet was ondanks een heel hevige brand, probeer ik te verdringen. Zonder resultaat overigens.  Op zo’n momenten zou een co-piloot die me mentaal kan kalmeren, geen overbodige luxe zijn.  Zolang die er niet is, vertrouw ik op mijn Rescue spray’tje en ademhalings skills :-)
 
 
Honderden krekels en nog meer sterren
Ondanks dat vuur en imaginaire evacuatieplannen best veel plaats innemen in dit nadenkende hoofdje, voelt het heerlijk om opnieuw in de bergen te zijn. Om midden in de nacht buiten te gaan staan, helemaal alleen en omringd door honderden krekels en nog meer sterren die elk hun eigen perfecte plekje gevonden lijken te hebben.  De lucht ruikt frisser en ik voel mijn hoofd vrijer worden. Bergen hebben iets; ze zijn zo heerlijk sereen en  tegelijkertijd blijven ze lekker wild en ontembaar.  En daar mag ik vandaag (en morgen en …) deel van uitmaken; van dit wilde ontembare en verwelkomende landschap. Lucky me.
 
De temperaturen zijn het punt van ‘aangenaam warm’ al ver overschreden. Mijn Labello is een vette brij geworden waar ik dan ook liever van af blijf.  Als je iets wil doen, doe het voor 10 uur of na 21 uur, daartussen is het bijna te warm om zelfs gewoon niets te doen.  Hoewel ik de afgelopen maanden regelmatig zin heb om te werken, ben ik op deze veel te warme momenten heel erg blij dat ik niets hoéf te doen.  Deze dagen alleen in de natuur doen me goed. Al heeft het leuke vooruitzicht op twee festivals en mucho social time daar zeker iets mee te maken. 
 
 
Na een korte roadtrip door het desolate Oost Portugal, beland ik samen met een vriend op Waking Life. Kunstig gebouwde piratenboten, artistieke decoratie en een warm ontvangst zetten de toon voor het festival. Een prachtig meer en ongelooflijk dramatisch knappe zonsondergangen zijn slechts een mooie aanvulling op het gezelschap. Niets gaat er boven feesten met maatjes.  Zelfs de overload aan Gentenaren en de techno muziek, neem ik er –deze keer- graag bij.
Ideaal festivalritme bij deze hitte: ’s nachts dansen bij een aangename 25°, paar uurtjes slapen om dan de dag door te zien komen in de buurt van het meer.  Play. Repeat.   En alsof we hier onze portie feesten nog niet gekregen hadden, rijden Wout en ik erna door naar het volgende festival: zna gathering. Om ook hier weer verwonderd te zijn door deze kleine mini wereld op zich, met heerlijk openminded mensjes, lekker veggie eten en een rustig ritme. 

Life is good when people have time.
 
Ik stel mezelf vaak de vraag hoe het er in Mechelen zou uitzien als mensen meer tijd hadden.  Mensen zouden beter luisteren, de postbode een koffietje aanbieden, elkaar makkelijker helpen en  -last but not least- zelf aangenamer gezelschap zijn. Ik kan enkel maar concluderen dat het !crazy! is dat een 38-uren weken normaal is. De norm. Ben ik dan zo raar. Zijn al deze mensen rondom me zo gek dat ze dit niet als norm willen beschouwen. Ik ben overtuigd van niet. En velen samen met mij, daar ben ik van overtuigd.
 
 
Waar ik naast dit alles ook van overtuigd ben is iets dat ik onbewust al langer wist.  Een duidelijk gevoel dat zich in elke vezel van mijn lichaam manifesteert op deze bloedhete heerlijke septemberdag, in het Portugese binnenland.
Besef: No Way Back.
Hoe meer ik deze andere manier van leven toelaat, hoe kleiner de mogelijkheid wordt om mijn vroegere leventje op te pikken. Slik. Loslaten op een manier die veel verder gaat dan elke dag iets weggeven of een mooie plek achter me te laten met het oog op de volgende. 

Exit vdab, Welcome rainbowtunities 
Na een kleine tienduizend kilometer lang zuidwest Europa te doorkruisen, is het me heel duidelijk dat dit niet de meest platgetreden weg is die ik –al rijdend- bewandel. Dat hoe meer ik dit pad, mijn persoonlijke pad volg, ik meer en meer het leven ga leiden dat aansluit bij mijn natuur.  Met als onvermijdelijk gevolg dat deuren sluiten.  
Zo besef ik dat de kans dat de vdab ooit nog een passende job voor mij gaat vinden, minimaal is.  De vdab laat je kiezen uit alle blauwe òf alle rode jobs, terwijl er nog oneindig veel groene, paarse of gouden jobs zijn, naast ultraviolete en infrarode jobs! 
(Yep, ik ben tegenwoordig in mijn regenboogperiode en nodig jullie bij deze uit om er mee in te gaan. Heerlijk om alles in kleur te zien!)
Er is nog een heel pad naast het traditionele circuit van “studeren en bijhorende job”, al dan niet aangevuld met het euh alternatievere “omscholing en bijhorende job”. Dat er naast fulltime, halftime en 4/5, 2/3 en 1/7 nog heel gamma aan andere mogelijkheden van werken zijn om op een aangename manier rond te komen, zonder per se in het illegale circuit te belanden :-)
 
Exit Flair. Exit Feeling. 
Een andere deur die inmiddels quasi gesloten is voor mij; genieten van boekjes zoals Flair en Feeling. De onderwerpen op de glossy cover kunnen me niet (meer) warm maken:
De 20 leukste citytrips “want we hebben geen tijd voor échte vakantie meer”;
Hoe kwaliteit in je vriendschappen houden;
Hoe minder spullen in je leven toelaten en meer natuur in je weekend te brengen;
Hoe om te gaan met filestress en aan najaarsmoeheid te ontsnappen;
Advies om je smartphone je leven niet over te laten nemen.
 
Als ik dit allemaal zo lees, ben ik goed bezig. Leuk.
Tegelijkertijd vraag ik af waarom ik zo weinig landgenoten wonend in een bus tegenkom, als dit dé goedverkopende onderwerpen blijken te zijn :-)
 
Mijn eigen niet glossy cover zou er lichtjes anders uitzien;
Hoe niet verdwalen in deze oneindigheid van tijd;
Hoe leef je afvalarm;
Hoe je connectie met zoveel verschillende mensen ten volle beleven;
Lekker ovenloos-koken, zonder vervelende luchtjes in de bus;
Maak je eigen volledig natuurlijke shampoo en afwasmiddel zodat de meren puur blijven;
Hoe vind je wifi zones en drinkbaar water tijdens het reizen.
 
Projectje voor later? Who knows!
Ondertussen gaat hier alles zijn gangetje. Ik schrik nog steeds als ik na enkele (tientallen) kilometers plots een tegenligger tegenkom. Ik vind het bijna normaal dat de gps na 10 minuten rijden nog maar 6 minuten van zijn rij-tijd heeft afgetrokken.  Ik houd van mijn eigen ritme en het prachtige Portugal.
En durf dromen. Van kleine en grote dingen. Op korte en langere termijn.
Dromen van herfstwandelingen met vriendinnen in lange broek en dikke trui :-)
Dromen van lasagne maken in een echte keuken met oven.
Dromen om deze reis, deze manier van leven te delen.
Dromen om samen aan een inspirerend project te werken.
Dromen van regenbogen. En dubbele regenbogen. 
Play. Repeat.