Taking the time it takes

Taking the time it takes....

Misschien wel de belangrijkste les die ik geleerd heb in mijn (semi)nomadenbestaan de laatste kleine drie jaar. Deze zin pikte ik op in een boek. Ergens helemaal in het begin van dit avontuur, toen ik nog geen idee had waar de keuze om in een bus te gaan leven, naartoe zou gaan. Ik woonde toen twee maanden in de Franse Pyreneeën. Met het grote boek op mijn schoot, in mijn enige zetel, voor de kachel die warm brandt dankzij het vers gekliefde hout. Ik herinner me nog goed hoe mijn ruwe handen vol splinsters zaten en hoe ik me een houthakkersvrouwtje voelde. Jammer genoeg zonder bebaarde grote houthakker. Helemaal verdiept was ik in NORWEGIAN WOOD van Lars Mytting. Mooie prenten, pakkende interviews en ontzettend veel praktische informatie over het kappen, drogen en stapelen van hout op de Scandinavische manier. Hoe lang duurt het voor het hout droog genoeg is om op te stoken. Zo lang als het duurt.

Deze zin blijft me bij omdat wij mensen, graag een afgebakend antwoord hebben. Hoe lang ga je op vakantie? Hoeveel kost een yoga les? Hoe lang duurt een massage? Het geeft een houvast en zekerheid. Al legt het ook beperkingen op natuurlijk. Zou het niet zalig zijn op vakantie gaan tot je voelt dat je opgeladen bent of je eigen huisje mist? Waarom geef je niet gewoon wat je de yogales waard vindt, naargelang je budget. Is het zo gek dat een volledige lichaamsmassage de ene keer 75 minuten duurt en de andere keer 68? .... De laatste drie jaar heb ik geprobeerd om minder ‘vast’ te denken, wat alleen maar kan omdat ik uit het ‘vaste’ patroon gestapt ben. Opnieuw leven vanuit intuïtie in plaats van uit weten. Niet makkelijk voor deze –blijkbaar echte- steenbok, die graag dingen wéét, dol is op raadseltjes en weetjes.


Vertrekken met mijn bus, zonder plan, met het idee een jaar weg te zijn, bleek een veilig kader om te zien hoe het zou lopen. Kon ik weten dat het me zo zou veranderen? Natuurlijk niet. Je loopt een zonnige berg op tussen appelbomen en wil graag al beslissen wat je gaat doen eens je de top haalt. Rusten in de schaduw, iets bestellen om te drinken of appels plukken. Zonder nog maar in te kunnen beelden welke mogelijkheden er zijn achter de berg. We gaan bij het plannen er vaak van uit dat de omstandigheden hetzelfde zijn als nu. Dat we nog gezond zijn binnen 5 jaar, wanneer we loopbaanonderneming zullen nemen. Dat we nog samen zullen zijn met onze partner. Dat onze ouders er zullen zijn om voor de kinderen te zorgen. Dat het bedrijf nog bestaat tegen dan.
Maar dan komen we boven op die berg, en blijkt er niet gewoon een zonnige appelboom bergaf te zijn, maar een drukke stad, een storm met bliksem en donder of… een woestijn. Gevaarlijk om ervan uit te gaan dat dingen het zelfde blijven.



Ik ben al even aan een boek aan het werken. “Even” neemt hier in deze context de dimensie aan van “maanden”, misschien al wel een jaar. En dan hoor ik zo hier en daar dingen als ‘Mijn nonkel heeft een boek geschreven op 4 maanden.’ En ‘Míjn yogaleerkracht haar vierde boek ligt in de winkel.’
Stoort het me dat ik er ‘nog altijd’ aan bezig ben? Wel ja. Dat stoort me. Gigantisch. Met momenten. Erger vind ik de twijfels die volgen. Wordt het stemmetje luider dat zo graag van zich laat horen “misschien kán je het gewoon niet” of “als je het écht wou, dan was het al lang afgeweest”. Is dat zo? Kan zijn. Maar dan kijk ik eens rond me en moet ik eens lachen.


In het leven dat ik kies om te leven, graaf ik een put in het bos voor ik naar het toilet ga, wandel ik naar de rivier om me te wassen en fiets ik 45 minuten bergop in de broeiende zon om mijn hoofdstuk 6 door te kunnen mailen naar mijn schrijfcoach. Ondertussen maak ik tijd om te praten met de mensen die ik onderweg ontmoet, tijd om van het veranderende landschap te genieten en mijn Frans en Spaans op te schroeven. En ja... dat heeft consequenties. Ik ga sowiso nog meer grijze haartjes hebben dan de huidige 7 tegen dat mijn verhaal neergepend is, dat is een feit. Maar ik zal het doen op mijn eigen tempo en mijn eigen manier. En dan duurt het zolang het duurt. Exáct zo lang zelfs 😋

Durf leven in het nu. Durf luisteren naar wat goed voelt. Durf los te komen van wat hoort, zou moeten of verwacht wordt.
Sinds enkele dagen help ik de Franse Kathleen op haar stuk grond met braambessen plukken, houten constructies maken, sint-janskruidolie macereren en nog miljoen andere dingen. Hartverwarmend te zien hoe zij leeft op een stuk grond in een natuurpark in Noord Portugal, vlak bij de Spaanse grens. Off grid, dus zonder adres, waterleidingen of aansluiting op het electriciteitsnetwerk. Of inkomen. Haar spaargeld steekt in het stuk grond waar ze het laatste jaar met hulp van vrijwilligers een huisje in elkaar heeft geknutseld. Eentje waar de planken in verschillende kleuren over elkaar getimmerd zijn, de ‘veranda’ een constructie van gevonden takken is en de badkamer euh niet bestaande. Wel is er een mini bronnetje die over loopt in een kikkerpoel, waar we drink-, was- en kookwater tappen: een doekje voor de bidon-opening filtert blijkbaar goed genoeg om niet ziek te worden. Kathleen en ik delen kruidenkennis, massagetechnieken en een voorliefde voor verbindende babbels. Gaan naakt zwemmen in de rivier en bevrijden zwerfhonden uit de vossenkooi. Mooi toch hoe iemand die ik vijf dagen geleden nog nooit ontmoet had, me als een vriend opneemt in haar leven en deelt wat ze heeft. Zo ontzettend anders dan de wereld waarin ik opgegroeid ben, waar mijn buurvrouw iedereen die ze nog geen twintig jaar halsstarrig ‘vremden’ blijft noemen. Maar gelukkig ben ik niét te oud om bij te leren. Dankzij de mensen die ik ontmoet. Tijdens het reizen of gewoon, in mijn achtertuin.

Neem bijvoorbeeld Hannah, die zo gevoelsmatig haar kinderen opvoedt, dat ik er de tranen van in mijn ogen krijg als ik er opnieuw aan denk. Hoe veel melk heeft een baby van 3,5 maanden nodig? Zoveel als hij drinkt en mijn borst aankan. Is het wel ok dat een kind bij zijn ouders slaapt? Als het goed voelt voor het kindje én voor de ouders, waarom zou het dan niét ok zijn? Klinkt zo ongelooflijk (intuïtief) logisch en toch… Toch hoor ik van genoeg vriendinnen dat ze ermee inzitten dat hun baby volgens Kind en Gezin te groot, te klein, te zwaar of te mager is. Why worry? De baby lacht, is gelukkig en groeit op zijn eigen tempo, zich niet al te veel aantrekkend van de K&G statistieken. Mooi toch?


Waarom vasthouden aan gemiddelde waarden? Er is slechts een gemiddelde omdat er ook groter en kleiner is. En moet zijn. Ik pleit voor biodiversiteit. Bij mensen, ja ☺️ In wat we doen, hoe we er uit zien, wat we eten. In hoe traag we bewegen, hoe we wonen, al is het in een zelf geknutseld huisje boven op een berg, een camion of een herenhuis. Find what feels good.

Mensen zijn kuddedieren, maar dat wil niet zeggen dat jij als schaapje eens niet kan blaffen of een piercing hebben, right? Minder oordelen naar anderen, helpt om meer uniek te durven zijn. Wees fier op die grote neus, dat belachelijk mooi krullend haar, je pannenkoekenpoep of miljoenen lach rimpeltjes. Schaam je niet voor die lelijke tribal tatoeage, je lengte of je hangborsten. We zijn allemaal de meest ideale versie van onszelf. Met de genen die we hebben, de voorgeschiedenis van onze (groot)ouders, hun én onze ervaringen en beperkingen, staan we op het evolutionair gezien hoogste punt. Natuurlijk evolueren we nog. Als individueel persoon, dankzij de mensen rondom ons. Dus wees zélf diegene die een positieve invloed heeft op de groei van de mensen rondom jòu. You make the difference. The difference. Ja 😀
En zo groeien we elk nog meer uit.
Hoe lang dit duurt?

As long as it takes 😇