Hoe gek het leven kan lopen. Vanmorgen in mijn lange zwarte hippierok de afwas aan het doen.  Zuinig met de laatste twee liter water, omsingeld door Roemeense honden en kindjes. Om enkele uren later en twee wijken verder mezelf terug te vinden,  ronddrijvend in een zwembad, in een oneindigheid aan water. Ik kan ze niet meer op één hand tellen, de momenten dat ik me vandaag op diepgaand niveau verwant voelde met Julia.  Roberts.  Aka Pretty Woman. Zonder de prostitutie en zonder Richard Gère.
 
Na weken in de bus te leven, ben ik deze dagen al blij met een sporadische douche,  voldoende zon om mijn frigo draaiende te houden en een rustig, liefst waterpas plekje om avond, nacht en ochtend door te brengen. Dit hoopte ik te vinden bij het doorgekregen adresje.  Dit en –laat me compleet eerlijk zijn- een iets diepgaander contact dan het bestellen van een koffie met handen en voeten.  Dit laatste is helaas een realistische schets van mijn sociale contacten afgelopen week.  Wie had gedacht dat ik niet alleen dit zou krijgen, maar nog zoveel meer?
 
Wanneer je vaker een hert spot dan je een douche tegen komt, besef je pas de luxe en het extatische plezier van je écht proper te voelen. Wat zeg ik? Het gaat nog verder Echt proper te zijn. Laatste shampoobeurt was die in de bergregen, enkele dagen terug.  Pure herinneringen die een lach op je gezicht toveren, houd je best puur.  Gezellig die regendouche in mijn fancy badkamer, maar ik ga toch maar voor de Intens Harde Straal van de andere douchekop. Wijze keuze, hij deed precies waar hij voor bedoeld is. Mij opnieuw proper maken. Eindelijk geen vuile randjes meer aan mijn teennagels of zwarte lijntjes in mijn duimporiën.  Een halve dag ronddobberen in de ideale 22° van het zwembad bleek een goed voorwas programma te zijn.  Mijn standaard programma stopt meestal bij ‘vochtige doekjes, tandpasta en deo’.  Dit overstijgt mijn dagelijks programma in het kwadraat.
 
Dit alles maakt van vandaag dé ideale moment om mijn enige kleedje aan te trekken, dat géén yoga outfit zou kunnen zijn. Het enige witte kledingstuk dat mijn 2 kledingschuiven rijk zijn, voor zo’n ‘je-weet-maar-nooit gelegenheid’.  Je weet maar nooit dat je last minute uitgenodigd wordt door een Owen Wilson voor een tuinfeestje van zijn nicht, right? Ik kan toch moeilijk in mijn yogapants gaan. En dat okselhaar dan? Wel ja, dàt, mijn lieve lezers, is een statement. En zoals je wel weet, aan statements heb je niet aan te komen. Dus dat doe ik dan ook niet. Je kan niet tegen alles rebelleren he.

Het contrast is gigantisch.  
Wat een luxe. Van sublieme theemengelingen, een waterkoker met een moeilijkheidsgraad factor 9, tot schoensmeer en –borstel. Terwijl ik niet eens échte schoenen heb. Een ontbijt zo uitgebreid als mijn volledige frigo inhoud. Het aantal  verschillende types handdoeken brengt me toch even in de war. Mijn handdoekenetiquette is even onbestaande als Julia’s tafeletiquette.  De perfect opgemaakte bedden brengen me terug naar een nog niet zo ver verleden, waar ik zelf kamermeisje was.  Nu sta ik aan de andere kant.
 
En ik geniet ervan.  Perfect horizontaal wakker worden. In een aangename stilte. Geen blaffende straathonden, voorbijtrekkende kudden schapen of een tijdelijke buurvrouw die maar wat graag tegen haar kinderen schreeuwt. Om vijf uur ’s morgens.  Me heerlijk in bed uitrekken, zonder mijn slaapkamerwanden te voelen.  In een bed ter grootte van mijn woonoppervlakte. In lakens, zo wit, en kussens zo talrijk dat ik me even in de hemel waan bij het openen van mijn ogen.  Eindelijk de gelegenheid om als rasechte perfectionist mijn lijntjes er uit te laten bruinen aan de rand van het zwembad.
 
De simpele dingen stelen echter de show. De luxe om ’s ochtends zonder voorafgaande zoektocht in alle privacy naar het toilet te kunnen gaan.  De smaak van een zelf geplukte appel uit de boomgaard die mijn voortuin rijk is. Een badkamer als creatieve speelruimte om mezelf royaal van een kleimasker te voorzien, zònder dat de hele bus vol groene smurrie hangt.  Een schaduwrijke plek binnen handbereik met de rust om te schrijven,  elektriciteit in overvloed en wifi wanneer nodig.  Klinkt zo voor de hand liggend terwijl ik deze plekken so far in Roemenië met gemak op één hand kan tellen.
 
Hoe kom ik hier terecht?  Na een korte babbel onder de wuivende palmbomen die het Indische Goa rijk is, kreeg ik dit adresje enkele maanden geleden door.  Niet enkel India en Duitse mannen bleken op de gemeenschappelijke interesse lijst te staan van Anna. En mezelf. Ook Transylvania. Of all places.  De plek die mijn toekomstige ik zou bezoeken, terwijl haar jongere ik daar opgegroeid is.  Altijd leuk een lokaal adresje te hebben. 
Bij het naar hier rijden bedacht ik dat ik hen zou kunnen helpen appels te plukken, de bedden op te maken, misschien zelfs een facebookpagina maken.  De hulp die een kleine familie b&b kan gebruiken én dingen die ik maar wat graag doe in ruil voor een douche en een warme babbel. 
 
Ergens moet er me iets ontgaan zijn in het gesprek met de bloedmooie Anna, bedacht ik bij het binnenwandelen van het landgoed.  Groot werden mijn ogen toen ze van de oprijlaan, over het restaurant, de wijngaard, zwembad en bij het landhuis uitkwamen. Open viel mijn mond toen het personeel me mijn kamer toonde, zeven keer de grootte van mijn huis.  Vlinders in mijn buik kwamen tot leven bij de mededeling dat ik komende dagen gebruik mocht maken van hotel en restaurant. Ongelimiteerd. On the house.
I must have good karma.
 
Baden in weelde, op mijn manier. Terwijl de laundry service komt, zeep ik mijn ondergoed schoon.  Mooi bruin worden doe ik tijdens het redden van de verdrinkende vliegen in het zwembad.  Als persoonlijke missie voorzie ik elk tafeltje dagelijks van nieuwe veldbloemetjes.  Ook met een vrijkaartje voor ongelimiteerd gebruik van het restaurant, maak ik liever mijn eigen chai in de bus.  Om hem op te drinken op mijn lievelingsplekje.
Vanuit de sereniteit in de boomgaard, neem ik de taferelen van het restaurant waar. Terwlijl Mila als een gek tussen de appelbomen  de laagvliegende zwaluwen narent, geniet ik in mijn rol als toeschouwer, veilig vanuit de coulissen.  Op het uitgestrekte haast oneindige podium, schittert de ondergaande zon in zijn hoofdrol.  Zoals steeds op haar eigen tempo, deze avond horend bij de naderende herfst,  vindt ze haar weg achter de groene heuvels.  De figuranten blijven ongestoord door dit merkwaardige alledaagse tafereel verder praten, eten, drinken en klinken.  Dit is zo’n moment dat ik nog een stapje méér terugzet en zo van op een nog grotere afstand ook mezelf zie zitten. Daar, in dit scenario, alledaags genoeg om snel te vergeten in het groter geheel, maar voor mezelf, belangrijk genoeg om nog even mee te gaan als kostbare herinnering.
 
Met interesse voor alles wat mensen tot mensen maakt, is deze biotoop onuitputtelijk interessant voor mij.  Gecamoufleerd in mijn schoonste kleren en gekamde haren, kan ik bijna onopvallend iedereen gade slaan.  Zie ik de zakenman zijn  cabrio nemen om van de kamer naar het restaurant te rijden. Letterlijk welgeteld nog geen 90 stappen verder.  Heerlijk vind ik het te zien hoe de kuisvrouw van pensioengerechtigde leeftijd lonkt naar de tuinman in felblauwe salopet.  Met een kleine glimlach aanschouw ik de vreemde dresscode van de rijkere Roemenen; krokodillen moccasins, marineblauwe bermuda en zonder uitzondering een Ralph Lauren polo’tje.  De parking telt enkel bmw’s en mercedessen. Voor de verandering val ik eens niet uit de toon in deze categorie.  Een schouwspel van de zakenwereld, van luxe en weelde.
 
Dit alles brengt me terug naar een ver vervlogen tijd. Die waarin ik zelf als vertegenwoordiger rondzwom in de wereld van glamour.  Gelukkig niet lang genoeg om te veranderen in de haai die het bedrijfsleven van je maakt. Geen woorden kunnen beschrijven hoe blij ik ben met mijn niet-transformatie in haai. Kwispelend zoals kleine felgekleurde guppy’s kunnen, zwem ik nog even enthousiast rond in mijn huidige eindeloze zee van verwondering.

Ik heb een aandoening. Eentje van psychologische aard. Waarvoor ik positief getest ben na vele doktersbezoeken, slaaponderzoeken en –vooral- vruchteloze pogingen om toch maar normaal proberen te zijn.  Oef.  Het beestje heeft een naam: narcolepsie.   Slaapaanvallen.  Deze verstoring in mijn neurotransmitters zorgde al voor veel grappige maar nog meer gênante situaties.  De ene moment ben ik klaarwakker, enkele momenten later ben ik in dromenland.  Letterlijk. Door mijn onregelmatige REMfase die ervoor zorgt dat ik droom, zelfs al waren mijn ogen minder dan een minuut toe. 
Da’s kunnen he ;-) 
 
Waarom ik dit geheimpje zomaar de publieke wereld in smijt? Om twee redenen. Als eerste omdat dit een belangrijk niet-detail is in mijn huidige nomadenleventje. En ten tweede: hoe langer ik reis en hoe meer open gesprekken ik beleef, hoe meer ik kan concluderen dat zo ongeveer iedereen wel een aandoening heeft.  So what is normal anyway?
 
Het feit dat het op sommige momenten amper haalbaar is het verschil te voelen tussen ‘lang knipperen met mijn ogen’ en ‘in slaap zijn’, maakt het niet zo evident om mijn leven in te richten met als hoofdactiviteit ‘onderweg zijn’.  Nu ik het zo neerschrijf, lijkt het me zo ongeveer het meest onlogische om te doen.  Wel ja, voor dit gekke trekje zal vast ook wel een naam bestaan, al dan niet opgenomen in DSM* , het officiële handboek van mentale stoornissen.
 
Op dag twee van onze Mechelen -  Zagreb roadtrip werd het me pijnlijk duidelijk hoe moeilijk het was om supergeconcentreerd te rijden. Met de vele wegenwerken in Duitsland was het helaas net die opperste concentratie die ik nodig had. Versmalde rijvakken in combi met mijn extra brede voertuig zijn niet mijn favoriet.  Zeker niet aan  topsnelheid (lees : 80 km/u) en al helemaal niet wanneer je de controle over je oogleden zacht maar zeker verliest. Wat te doen? Me aan de kant zetten, alarm op 7 minuten en een dutje doen. Klaar. Fris als een hoentje. Voor hoe lang?  Dat kan enkel de tijd uitwijzen.  Dat je je niet zomaar even aan de kant werpt tussen de wegenwerken, is een klein minpunt. Groot understatement. Het is echt een gigantisch Probleem. Mét hoofdletter.  Speelruimte om enkele decimeters uit te wijken terwijl je ogen nét iets te lang knipperen heb je niet. Horrorscenario!  Wat gelukkig vermeden werd omdat ik een VCD aan mijn zijde had: een very confidenced driver.  Aka Justina.


Met een volgeladen bus verlieten we ons Belgenlandje via Limburg.  Met vooral Justina achter het grote stuur cruisten we als Thelma & Louise door Zuid Duitsland. In Oostenrijk staken we ontzettend veel bergen door, meestal onder de TL lampen die de vele tunnels rijk waren.  En Slovenië beleefde ik vooral van op de comfortabele passagiersplek.  We zwommen in meertjes en wasten ons in riviertjes.  Het kwik van de thermometer die we niet hadden, klom. Gelukkig niet zo snel als het tellertje van de kilometers.  Een kleine grensovergang en alweer een wegenvignet rijker, lieten we ook Slovenië achter ons en kwamen we in het land van bestemming 1 aan: Kroatië.  Niet eens wetende dat het HR op de auto’s staat voor Kroatië… 0-1 voor mij en mijn kennis van het land waar ik volgende dagen zou verblijven.
 
Landen in de airco *zucht*
Die paar dagen Zagreb, brachten een zekere rust over me. Het onderweg zijn voelt vaak als een golf van nieuwe ervaringen en diepe indrukken. Na zo’n golf voelt het fijn om enkele nachten op dezelfde plek te blijven. Huis of bus, maakt me niet zoveel uit. Meestal.  Na dagenlang in fulltime zweet-modus zijn geweest, kon de airco op geen beter moment komen. En zo stootte de airco het douchemoment van de eerste plaats op mijn imaginaire huis-wishlist.  Standaard is douchen het eerste wat ik wil bij een vrienden-in-huis-bezoek,   afhankelijk van hoeveel watertjes ik heb kunnen doorzwemmen onderweg :-)
 
Niet enkel de huiselijke geneugten van het  douchen en van de airo, maakten mijn Zagreb tijd zo fijn.  Daar zorgde de stad zelf voor: met zijn ruimtelijke pleinen, schattige straatjes, vele cafeetjes, typische marktjes en groene parken.  Zagreb, waar kunstenaars en creatievelingen de handen in elkaar slaan om het junkiepark om te toveren tot een inspirerende stadsoase. De stad die hoog prijkt qua culinair gehalte op mijn maat: artisanale taartjes bij Vincek, met op nummer 1  “jelacic snita” én de mogelijkheid om twee verschillende smaken ijs in één bol te bestellen.
Say what?!? 
Zagreb, jou vergeet ik niet zo snel. 

Met Roemenië en nog vele kilometers voor me, neem ik na enkele daagjes afscheid van de stad, de airco en roadtripster Justina. Ook Mila heeft het moeilijk, al kan zij het beter camoufleren dan wij. Terwijl Justina me de parking uit loodst, ben ik op zoek naar een zakdoekje en mijn zin om alleen verder te reizen. Het eerste vond ik, het tweede niet.

Of toch niet meteen. Het is even wennen, opnieuw de enige verantwoordelijke en beslisser te zijn. Fijner is het om samen artikels te schrijven dan om de eindredactie op je te nemen. Of toch stress-vrijer alleszins.   Licht pijnlijk is dan ook de herinnering aan het banale gemak van met twee te zijn. Rustgevend voor hart en ziel toen iemand zich over Mila ontfermde terwijl de ander de inkopen deed. Ongemakkelijk om niemand naast je te hebben die de koers kan checken van alweer een nieuwe valuta, bij het passeren van tankstations.  Confronterend is het om opnieuw alleen beslissingen te nemen.  Over wegenvignetten, grenscontroles en wegaanduidingen.  Met twee weet je meer dan in je eentje.  En dùrf je meer dan in je eentje.  Minder snel zal ik kleine zandweggetjes inslaan. Of alleen slapen in een bos.
 
En toch doe ik het. Slaap ik in een bos, met enkel de geluiden van vogels en sprinkhanen rondom me. Oja, en in de verte het sporadische mechanische gekraak van een vrachtwagen die moeilijk de berg op raakt. En heel ver weg een vliegtuig.  In deze setting eerder geruststellende dan storende geluiden. Al was het maar om me eraan te herinneren dat de bewoonde wereld écht niet zo ver weg is als het lijkt.  Mr Into the Wild, stierf ook slechts enkele kilometers verwijderd van het volgende dorp, zonder het ooit te weten. Maar dat maakt allemaal niet uit.  Het gevoel is wat telt.
 
Onlangs nog enkele uren alleen in een bos gespendeerd?  Dan herken je het wel. Het aanvankelijk bevreemdend gevoel. Geen mensen, geen bereik, geen duidelijke missie. Zijn we niet meer gewend. Heel gek gevoel om te beseffen dat niemand weet waar je bent en dat als er een boom op je hoofd zou vallen, het nog wel even kan duurt voor iemand je vindt. Redelijk uniek gevoel zou ik durven zeggen. Zeker in een wereld waar je vrienden al ongerust worden als je niet binnen enkele uren antwoordt.

En toch houd ik van dit gevoel. Eens de angst vervangen wordt door nieuwsgierigheid en berusting, voelt het heel puur.  Puur om alleen te zijn. Puur om in de natuur te zijn. Onvermijdelijk volgt een heel intens gevoel van dankbaarheid.  Dankbaar dankzij/voor deze Waldeinsamkheit.

Waldeinsamkheit
Dit woord heeft veel bij me veranderd.  Plots besefte ik hòé ver we af staan van de natuur.  Hoe weinig tijd we doorbrengen in ons eentje. In een bos.  Zonder wandelaars, zonder gebabbel. Met oneindig tinten groen en gevoelsmatig evenveel tijd. Tijd die zich gewillig laat invullen: tijd om met mijn haviksogen die specht te spotten, hoog in de bomen. Om te gaan zitten in het mos en de structuur te bewonderen. Om een aardingsoefening te doen en mijn spieren nog een tikkeltje meer te ontspannen. Om mijn Ohm-en en neuriën te oefenen. Om de mug zijn angel/bloedslurf/rietje in mijn arm te zién prikken.  Om te kijken of er een minder grote muggenbeet verschijnt wanneer de mug minder lang kan bloedzuigen**.  Kortom; allemaal dingen waarvoor je net niét speciaal een bos in trekt J

Al deze latente functies voeden mijn geluksgevoel en laten mijn dankbaarheidsbarometer nog een beetje stijgen.   Niemand gaat voor deze dingen speciaal alleen in een bus rondreizen. En al zeker niet zo lang.  Of toch bijna niemand haha. Past perfect in mijn plan om af te kicken van het productief-zijn-verslavingisme. Een mondiale aandoening, weliswaar nog niet officieel vastgelegd in het grote boek met aandoeningen. “Het nuttige aan het aangename koppelen”, is wat gaan overhellen. Hoe vaak doen we nog eens iets dat echt niét nuttig is? Echt to-taal onnodig, met algemeen nut “nul”. Dat ik net hiér fan van ben, is al lang geen geheim meer.  Mijmeren, dagdromen, bos-tijd, wolkenstaren, blaadjes tellen, mieren observeren, houtpatroon-figuren-zien,… i love it all!

Soms moet de slinger eerst naar het ene extreme omslaan (productiviteit boven al) voor die meer naar het midden gaat. Net las ik nog in een gedoneerd Psychologie magazine over ‘de natuur ingaan om lichamelijk en geestelijk te helen’. Shinrin-yoku heet het in Japan. Zo waait er af en toe wel iets over uit een land, een stam of een laboratorium waaruit blijkt hoe heilzaam puntje puntje puntje is.  Met een exotische en/of trendy naam erbij, komt dit in de running voor een nieuwe hype.  Je hoeft geen trendwatcher te zijn, om te zien dat onproductivisme zonder enige twijfel weldra voorzien zal worden van een fancy benaming om dan miljoenen aanhangers te krijgen.  Wel ja, dan zal deze rare vogel dus eigenlijk gewoon een pionier zijn zeker?

Dit voorspellend schrijvend,
groet ik u vanuit het bos,
met het geluid van spechten, zoemende bijen en ruisende wind in de bladeren als mijn trouwe kantoormedewerkers.

Angélique
 
 
 
Ps: Voor de bezorgde mama’s, vriendinnen, stoere mannen en schattige oma’tjes die dit lezen: maak je geen zorgen over mijn slaapaanvallen.  Wanner ik alleen reis, neem ik binnenweggetjes. Waar het makkelijk is om de Mercedes aan de kant te zetten, het stuur te laten voor wat het is en me terug te trekken in de slaapkamer, anderhalve meter verder.  Oogjes toe voor de volgende 7 minuten. Klaar is Kees.

**uitkomst van het muggenbeet-mini-experiment: geen idee. Tegen dat ik terug aan de bus uitkwam na de lange bos-tijd, stond mijn arm vòl bultjes waarin de twee van het experiment genadeloos verloren gingen.

*DSM: Diagnostical & statistic mentaly disorders (stoornissen van allerlei aard: psychisch, stemmingsgerelateerd, op vlak van angsten, aanpassen, …)