2 hippies on the road :-)

Voor diegene die zich afvragen of ik nog leef. Ja hoor. En hòe.
“Hoe.”
Het woord dat meteen weergeeft waar mijn prioriteit ligt in deze fase van mijn leven. De manier waarop.  Met aandacht en zo traag als mogelijk.
 
Zoals het een nomade betaamt, leef ik wat seizoensgebonden en laat ik mijn lente havenstad Mechelen achter om alweer enkele maanden in mijn bus te leven.  Dat ik ‘nog maar’ enkele jaren de zelfgegeven status van nomade draag, voel ik aan de nog steeds warrige overgangen tussen ankeren en uitvaren.  Het opnieuw installeren in mijn kleine kamertje bij vriendinnen en mijn sociale leventje oppikken enerzijds en het thuis voelen in mijn bus en leven volgens eigen ritme anderzijds.  De wintermaanden onderweg naar de zon, de lente ankerend in vertrouwde omgeving en nu, klaar om het avontuur op te zoeken in deze zomermaanden.  Dat ik de nomadekunst nog niet helemaal begrepen heb, blijkt uit de onlogische keuze om de zomer door te brengen in het warme, zeg maar gerust overhitte Portugal.  Met de laatste dagen van sahara temperaturen in België nog erg vers in mijn achterhoofd en zomersproeten, verschijnt de vraag waarom Denemarken, Noord Finland of Ijsland niet mijn zomerbestemming wordt,  regelmatig aan mijn hersenfirmament. 

Antwoord: Forest Soul Gathering

Buiten het onomstreden feit dat ik een echte groene en wilde woud-ziel heb, schuilt er achter de naam van dit goa festival in Noord Portugal iets interessanters.  Mijn diepe wens om mijn slow & simple life  te delen met mijn vrienden. Het gaat over een kleine droom, die de laatste jaren ruimte heeft gekregen om te groeien tot een duidelijk en intens verlangen. Het verlangen om samen het léven te delen. Niet enkel even te kruisen voor een etentje.  Voor iemand die niet goed om kan met alleen zijn, heb ik extreem veel tijd alleen doorgebracht de laatste jaren.  Leuk om te weten dat ik dit kan, nog beter om te beseffen dat het met niet gelukkiger makt.  Verbinden door samen te koken, voor de honden te zorgen, te chillen in stilte of naast loeiharde muziek, te lachen om domme dingen en te mijmeren over wat het leven brengt. Daar is tijd voor nodig. En aandacht.  Hetgeen vaak maar moeilijk in te passen als je fulltime werkt en je eigen huis(houden) hebt.  De laatste dag dat ik voor een baas gewerkt heb, ligt inmiddels ook al weer een dikke zes jaar achter me, waardoor ik de kans heb gekregen het trage leven stapsgewijs toe te laten en te omarmen.  Als een vrije vogel wat tijd betreft (een vrije tijds vogel?) fladderde ik blij en vrij rond, weliswaar (te) vaak in mijn eentje.  De huidige maatschappelijke verschuiving waarbij steeds meer mensen kiezen om minder te werken, draagt immens bij tot mijn persoonlijk geluk: vrij rondfladderen met nog blije en vrije vogels naast me, met de tijd ergens neer te strijken in plaats van in sneltrein-vogelvaart naar de volgende bestemming te vliegen.  Het vraagt moed om meer in te zetten op de simpele dingen van het leven, zoveel is zeker.
 
Enter Vanlife.

De laatste weken heb ik mogen proeven van dit communal life, en dan nog wel op de onexotische bestemming van een parking in Mechelen. Maak dat mee. Wakker worden met enkel groene tinten zichtbaar door mijn raam vanuit mijn bedje, met merels, mezen en het ruisen van de N16 op de achtergrond.  Na een plasje tussen de bosjes en een koffie in het witte busje naast dat van mij, laat ik Mila bij haar speelmaatje Goya en fiets langs de Dijle om tien minuten later op de yoga te verschijnen. Heerlijk.   Na enkele uurtjes arriveer ik met een gezonde after-yoga blos terug in het mini-kampement. Het voelt als thuiskomen.  Mijn hart danst en mijn ziel zingt.  Dan reis ik de halve wereld rond om eindelijk dit gevoel te omarmen en te beseffen dat ik het niet altijd zo ver weg hoef te zoeken. Het intense verlangen om met een diepe connectie samen te leven met wat ik graag ‘mijn clan’ noem, groeit. En màg groeien terwijl het vanuit een abstract idee doorsijpelt tot een meer concreet plan. Maar daar zitten we nog niet.  Net zoals een wormpjescourgette tijd nodig heeft om uit te groeien tot een fallusvariant van zichzelf, hebben ook verlangens tijd nodig om vorm te krijgen.  Tijd en aandacht.
 
 
Ik reis samen met iemand die na 13 jaar haar job vaarwel zei. En met alle emoties die horen bij het loslaten van zekerheid.  Het brengt me automatisch terug naar begin 2017, toen ik op het hoogtepunt van mijn yogaleven (carrière?) besloot in de bus te gaan wonen.  Van de ene dag op de andere geen gekend sociaal leven meer, geen structuur, geen inkomen en minimale zekerheid op alle andere vlakken.  Het doet wat met je, dat kan ik je vertellen.  Zelfs als er op één van die vlakken iets wegvalt of verandert, davert het al even onder je grondvesten, dat kan iedereen die zijn job kwijt was, gedumpt werd door zijn lief of plots moest verhuizen, beamen.  De mens. Zo geniaal slim. En zo ontzettend fragiel.
Jezelf tijd geven om te wennen aan de nieuwe situatie, aan je nieuwe leven, is het enige dat je kan doen.  En jezelf de zelfopgelegde druk ontnemen. Je hoeft niets te bewijzen. In welke fase van je leven je je ook bevindt, maak het jezelf niet moeilijker dan nodig.

Deze raad is makkelijk gegeven. Omdat het niet aan mezelf is. Er is haast niemand zo streng voor mij, als ik zelf.  Gek idee! Maar niet vandaag, niet op deze moment.  Ik verkeer in een zachte en liefdevolle vibe waarbij ik voor de verandering eens echt ontzettend fier ben op mezelf. Dat ik de moed heb gehad om uit mijn drukke productieve oversociale perfectionistische zelfdestructieve leventje ben gestapt. Twijfel ik niet af en toe? Natuurlijk. Ik ga geen pensioen hebben, heb niets van eigendom buiten mijn busjes, mijn spaargeld kent enkel maar een dalende lijn en trek niets bij.  Voor velen redenen genoeg om je zorgen te maken. Maar 99% van de tijd ben ik er helemaal ok mee. Er is geen probleem, dus waarom één creëren?  Mijn flexibele ik zal wel een oplossing verzinnen voor het probleem. Àls het zich aan dient. De kans dat ik ooit écht zonder eten of dak boven mijn hoofd kom te zitten, is ultra minimaal. En dat ik met weinig gelukkig kan zijn, weet ik ondertussen ook. Mijn mentaal-emotionele back up, mijn investering in de onzekere toekomst.  Mijn huidige prioriteit ligt bij de “hoe” zo mooi mogelijk in te vullen.

Hoe wil ik in het leven staan? Hoe wil ik naar anderen zijn? Hoe wil ik later op mijn leven terugblikken?  Wil ik iemand zijn die altijd zijn best heeft gedaan maar onderweg vergeten te genieten is? Wil ik iemand zijn die er was voor anderen maar vergat er te zijn voor mezelf? Wil ik iemand zijn die op het einde –wanneer dit ook mag zijn- spijt heeft van dingen die ik niet gedaan heb uit angst voor oordeel?
 
Het loont om als een cobra, af en toe eens uit te stijgen boven het dagdagelijkse en van op een afstand te kijken naar je leven. Zit je nog op het pad dat bij je past? Leef je volgens de waarden en normen die je belangrijk vindt of zijn deze bedekt onder een laagje stof dat we ook wel ‘gemak’ kunnen noemen? Ben je iemand waar je zélf fier op kan zijn?

Ik hoop het wel.
 
 
Love & Light
Angélique, Mila & Lisa