MECHELSE STADSNOMADE: def. <znw. kleurrijke, zeldzame kruising tussen moderne hippie en getogen Mechelaar.  Vnl. rondzwervend door Europa in een mobiel huis. Met periodes gestationeerd in hometown Mechelen, logerend bij vrienden/wonend in het mobiel huis>
 
In de praktijk komt het er op neer dat je deze 37 jarige optimistische verschijning vorige week voorbij kon zien fietsen in de bloedhete straatjes van het mooie Mechelen. Voorovergebogen op de blauwe koersfiets, Ikea zak vol was over de linkerschouder, trouwe viervoeter Mila aan de leiband in rechterhand. Tijdelijke uitvalsbasis in de solide Mercedes 609D, proper geparkeerd aan sportcomplex De Nekker. Afgezien van de overload aan weekend-Nekker-bezoekers die deze bijna tropische hitte met zich meebrengt, is het hier goed wonen. Weinig buren, gezellige bezoekers en op 20 meter van het Mechels Broek,  ongetwijfeld het mooiste natuurgebied dat onze regio rijk is.  De vogels maken me naar goede gewoonte zacht én op tijd wakker, ideaal om mijn ochtend-struik-plasje in de schemer te maken.  Mentaal onzichtbaar genoeg voor het oog van vroege vogels, fietsend naar hun werk. Vroeg genoeg om mezelf de tijd te gunnen geleidelijk van slaap naar waak over te gaan. Van dromen naar praktisch geregel.
 
Het praktisch geregel start–zoals bij ons allen- in mijn hoofd. Het is de vers gezette koffie die het startschot vormt wat het geregel in de praktijk betreft.  Een redelijk onoriginele ochtendroutine zoals ontbijten, aankleden en afwassen, wordt aangevuld met het onverwachte bezoek van een wandelaar.  Een oudere man steekt plots zijn hoofd in mijn slaapkamer, terwijl hij “Goedemorgen. Goei volk” zegt.  Een vriendelijke man, in een tennistenue, compleet met witte sokken en polszweetbandjes.  Of zou dit hedendaagse wandelmode zijn voor 60 plussers? Ondertussen kijkt de passant die nu geen passant meer is, rond vanuit mijn slaapkamer. Deze is weliswaar ook mijn inkomhal, wat het tafereel nét iets minder vreemd zou kunnen maken.  De bezoeker is vooral benieuwd van welke Belgische stad ik afkomstig ben en hoe ik als toerist in ‘zijn’ mooie Mechelen beland.  Hij schrikt dan ook wanneer hij hoort dat ik een rasechte Mechelaar ben. Nog iets verder valt zijn mond open wanneer ik hem meedeel dat dit mijn huis is.  En waar is mijn man? En waar ga je naar het toilet? En moet je geen domicilie hebben? En waar leef je van?  En wat met je pensioen?
 
Het lijkt misschien opdringerig om 1.  onuitgenodigd een vrouw haar slaapkamer te betreden, ook al is het haar inkomhal, en 2. om na enkele zinnen en zonder deftige voorstelling aan elkaar naar iemands inkomen te vragen.  Klopt. Zou ik zelf nooit doen.  Och ja, zeg nooit nooit natuurlijk.

Buiten het feit dat ik sowieso niet zo snel uit mijn lood geslagen ben én dat de meeste elimentaire –of zijn het overdreven- etiquetteregeltjes me niet echt liggen, ben ik deze ontmoetingen al gaan bekijken als zijnde ‘normaal’.  Of alleszins niet meer als ‘niet-normaal’.  Ironisch genoeg kreeg ik letterlijk nooit vragen over mijn inkomen in de periode toen ik nog een inkomen had :-)
 
Over het busleven zoals het is
Aan oprechte vragen deze week geen gebrek.  Mensen zijn benieuwd naar deze andere manier van leven, want dat is het uiteindelijk wel echt. Het is geen aaneenschakeling van vakanties, ook al lijkt het er met momenten verdacht veel op.  Leven in een bus maakt dat mijn leven een aaneenschakeling is van veel verschillende types leven. Soms in een stad, vaak onderweg, regelmatig genoeg verblijvend bij vrienden en creatief zijn met je geldbesteding. 
 
Heel fijn vind ik het om net die dingen te delen die ontbreken op Facebook. De hindernisjes van het nomadenleven, onzichtbaar op instagram.  Tussen de busjes, kampvuren, zonsondergangen en schattige hondjes, ontbreken foto’s van mensen, sleurend met Ikea zakken vol was. Nergens zie je triestige gezichten van busjesbewoners na het ontvangen van 150 euro boete, omdat hun oldtimer de stad niet meer in mag. Onzichtbaar is het lawaai dat zo’n vrachtwagenmotor maakt, bedoeld om zes ton te trekken op steile bergwegen.  Waar zijn die foto’s van schattige hippievrouwtjes op zoek naar een niet bestaand bosje in de weiden of gehurkt tussen de auto’s, bij gebrek aan een toilet.  Ook het gepuzzel in je kleine frigo na een supermarktbezoek, koken bij temperaturen van 34° om 20uur of het geen slaapplek vinden terwijl je ogen al half dichtvallen.  Horen er ook bij, onzichtbaar in het beeldmateriaal, horend bij #vanlife.

Heerlijk vond ik het dan ook om net over deze dingen te praten, hier, in mijn eigen stad.  Met vrienden, kennissen en –oh ja- toevallige voorbijgangers.   Kortom; met iedereen die er maar iets over wou weten. Met zoveel overtuiging en in zo’n grote mate dat ik er nog steeds keelpijn van heb.  En een goed gevoel.
 
Als mensen vragen hoe ik dit doe, bedoelen ze meestal niet: hoe ik mentaal sterk genoeg ben om met de onvoorspelbaarheid van het leven om te gaan.  Noch hoe ik een slaapplek bepaal of hoe ik mijn was doe…   Je hoeft niet hoogsensitief te zijn om te weten dat ze doelen op de financiële kant van het verhaal.  Met andere woorden: waar ik van rond kom.  Volgend artikel krijg je de hele toelichting.  Hier als voorsmaakje de antwoorden op de Meneer-die-in-mijn-slaapkamer-stond-vragen:
° Ik ben niet getrouwd, mijn ‘man’ woont in Berlijn en we proberen zoveel mogelijk samen te reizen, liefst in de bus, wat ons na 1 jaar samen zijn al heel goed gelukt is.
° Gelukkig ben ik zo iemand die quasi overal naar het toilet kan gaan; klein of groot, beton of bosjes. Één van de topkwaliteiten als busjes-/bosjesvrouw.
° Mijn ouders zijn zo lief om me een domicilie te verschaffen. Een adres dat maakt dat ik niet enkel een slaapplekje heb wanneer ik dat zou willen, maar –vooral- dat ik officieel in orde ben als Mechelaar.
° Waar ik van leef is dan weer zo’n lineaire vraag die impliceert dat je eerst geld moet verdienen om te kunnen leven. Ga ik niet (volledig) mee akkoord.  Het gaat vooral om je levensstijl en –visie aan te passen, creatief te zijn én het niet erg te vinden dat je spaargeld beetje bij beetje slinkt. Volledige versie volgt.
° Pensioen? Nee, daar lig ik echt niet wakker van :-)
 
Terug naar het Mechelse Nomadenleven. Met slechts enkele dagen anker-tijd voor ik richting Roemenië doorreis, genoeg dingen te doen. Dagen gevuld met praktische,   inspirerende en hartverwarmende ontmoetingen, niet zelden een combinatie ervan.

Hoewel ik zo goed als heel 2017 als nomade geleefd heb in het wit-met-blauwe-streep gekleurde vehikel uit 1988, was de week in hometown Mechelen confronterend.  Anders dan vorig jaar, met de Portugese natuur als uitvalsbasis en tijd als beste onvoorwaardelijke vriend,  stuit ik hier op hindernissen van een heel ander kaliber. 
Plots woon ik in een stad, in een bus. Klein genoeg om nog wel eens schattig genoemd te worden, maar vooral groot genoeg om nauwelijks parkeerplaats te vinden in het stadscentrum.  Met bijhorende gevolgen.
 
Flexibele dagen vragen vaak meer headspace dan leven volgens routine.  Zo is dat. Wil je alles rondkrijgen in deze tijd, waarbij je agenda zo open is als prairievlakte en je to-do lijstje zo lang als een zwarte skipiste? Dan is het een kwestie van je dag en je week minutieus te plannen.  En laat dat net zijn waar het schoentje knelt. Een knellende schoen na maandenlang in nomadenmodus blootvoets te leven. Maanden dat mijn brein beter en beter geworden is in van dag tot dag leven. Mooi.  Behalve dus als je een hele resem to-do’s en must-see’s hebt.  Dit plan-deel in mijn hersenen is duidelijk een beetje onder het stof geraakt.  Afstoffen die handel!
 
En zo kregen mijn twee vrienden ‘planning en organisatie’ noodgedwongen een opblinkbeurt op mijn prioriteitenlijstje.  Kreeg ik alles rond met een hond, 24/7 aan mijn zijde,  met een properheidsgraad hoger dan in vakantiemodus en met een uitgebouwd sociaal leven om ‘u’ tegen te zeggen. Vond ik oplossingen zodat de tandarts mijn mond kon inspecteren zònder dat Mila braafjes thuis zat te wachten.  Onze ‘thuis’ was dinsdag om 11u namelijk veranderd in een sauna. Eentje met wierrookgeur in plaats van eucalyptus, maar met vergelijkbare temperaturen.  Douchen kon na de nodige planning na een etentje bij vrienden.  Vond ik plekjes om ergens de was te doen en muziek te downloaden.  Afspreken gebeurde dan weer in de buurt van een gratis parking, groot genoeg om mijn huis kwijt te kunnen.
 
Nog een laatste missie in mijn plan-modus voor ik weer overschakel op mijn dag-tot-dag-leven. Met dit allerlaatste afvinkertje in gedachten, spring ik op mijn blauw koersfietske, doorkruis ik het nog slapende Mechelen om een reisgenootje op te pikken bij een vriendin.  “Het geluid van de Nacht”, de roman die me op de trip tot Zagreb zal vergezellen.  Een donatieboek. Overstijgt met gratie het aanbod van E-reader en bibliotheek: een tastbaar écht boek, dat tijd genoeg heeft om met me mee te gaan en open staat om onderweg geruild te worden.  Ideaal voor moderne boekverspreiders zoals ikzelf.
 
Met deze laatste missie achter me, kon ik dit korte Mechelen hoofdstuk afsluiten en inruilen voor het leven on the road.  Met Zagreb als eerste grote stop, de rest volgt wel.  Hoe lang zal ik deze keer onderweg zijn?  Net zoals het enige antwoord is op de vraag hoelang hout moet drogen voor je het kan branden: it takes as long as it takes.