Over vonkjes en houten vrienden

Tot een drietal weken geleden was ik zo traag als een gepensioneerde schildpad met te zwaar schild de Algarve aan het verkennen, opsnuiven en verteren.  Terwijl mijn bus uitgebreid werd met zonnepanelen, gebruikte ik deze tijd om vanuit Villa do Bispo op verkenning te gaan. Toch fijn een kleine homebase te hebben voor enkele dagen; weten waar je een drinkbare waterbron vindt, je dagelijks momentje bij Zig Zag voor een straffe ochtendkoffie, de dagelijkse Mercado Principal voor aanvulling van mijn bio fruit en groentjes, dezelfde mensjes uit deze kleine community opnieuw hier en daar tegen te komen en te luisteren naar al deze oh zo verschillende verhalen, het ene nòg inspirerender dan het andere, vaak door de overvloed aan simpleness.
 
Vrij dansend naast arenden op de fishermanstrail
Helemaal in het Zuidwestelijke tipje van Portugal,  strategisch ingebed tussen de zachte zuidkust en de ruwe westkust, heb je,  gespreid over enkele honderden kilometers, alles binnen handbereik.  Tenminste als je handen reiken naar het stuur van bijvoorbeeld een auto.  Aan de zuidkust vind je elke paar kilometers wel een wegwijzer die je over heuvels en door akkers voert naar mooie rustige baaitjes. Zoals Praia Ingrina, waar de bus vlak naast kliffen geparkeerd staat, met slechts 2 busjes, buren voor één dag.  Nadat ik enkele minuten mijn voeten één voor één voor elkaar geplaatst heb, staan ze op het warme zachte zand. De natuurlijke afbakening door kliffen, maakt het strandje een ideaal plek om Mila semi gecontroleerd zwaluwen te laten chasen. Zo kan ik ondertussen mijn jongleer truucjes wat aanscherpen en de warmte al spelend van me afspoelen in de golven.  
Na wat dagen aan rustige baaitjes, slaat de balans van rust door naar tevéél rust, wat zich vertaalt naar een innerlijke onrust.  Ik rijd noordelijker, naar de Westkust om de wilde kliffen en nog wildere golven te voelen van de ruwe Cota de Sao Vicente. Aangezien ik nog steeds niet de minste aandrang voel om mijn surfplank van het dak te verhuizen naar de zee en ik de kunst van uren op het strand liggen nog niet beheers, is het heerlijk om te ontdekken dat er goede wandelroutes lopen.  Doorheen de Caminho Historico do Atlantico die tot Lissabon loopt, lopen ook korte luswandelingen, de Trilho do Pescadores, ideaal voor dagtochten. Geladen met een klein rugzakje met water, boekje en appel.  Overdekt met een matte laag 50 waterproof.  Gehuld in niet veel meer dan flashy loopschoenen, die een ideale moraal- en sportiefvoelopkrikker blijken te zijn. Muziekje in de oren en klaar om het kronkelende wandelpaadje te volgen tot waar het me brengt. Kilometers wandelend door woeste hoge heide en stekelgewassen, meestal braafjes het paadje volgend. Helemaal verlaten van wandelaars die wél slim genoeg waren de hitte te vermijden.  Wat mij bijgevolg aanzet om, eens de gêne uit mijn hoofd weggewaaid is, wat kledingstukken uit te spelen en vrij te dansen, half vliegend naast de arenden die ook buizerds, valken of merels kunnen zijn, hoog op de kliffen, met diep onder me piepkleine wandelende mensjes die ook andere zoogdieren zouden kunnen zijn, in theorie.  
Life is good. Maar dat wisten we al :D
 
Zand, zout en nog meer zand
Na enkele weken strand en enkele kilo’s zand in mijn bus, heb ik het even gehad met strand en zand en nog meer strand en zand. Zeker op dagen dat het zooooooo warm was dat niet alleen Mila, maar ook ik en mijn basilicumplant niet wisten waar kruipen.  Onder de bus was soms nog de beste optie. Just saying. Op zo’n momenten leek het me niet meer dan logisch om mijn spullen goed vast te gespen en door te rijden naar Noorwegen. Gelukkig (?) bracht Google Maps me al snel op andere gedachten, waardoor ik tot nieuwe ideeën kon komen. Dankjewel! Zo waaide ik tot in Lissabon, waar ik heerlijke social times had met una amiga de corazon. Zoooo waardevol! Van daar waaide ik verder naar de uiterst westelijke plek van Europa, Cabo da Roca, waar het weer heerlijk natuurlijk was na de toch wel prikkelende 24 uur in de bruisende hoofdstad. En dan zijn we nog braaf geweest.  Geef mij nog enkele maanden aan dit trage tempo in mijn bus, met zeer beperkt sociaal contact en nog minder stedelijk gegons in mijn leven, en ik ga hoogstwaarschijnlijk zelfs de quasi niet bestaande bedrijvigheid in Hombeek (nvdr: klein gehucht, deelgemeente van Mechelen, Vlaams gewest, kleine 4000 inwoners)  niet eens meer aankunnen.
 
 
Maar om helemaal hier te zijn, is het nodig om minder ‘daar’ te zijn. Het ‘daar’ dat voor jou misschien wel het ‘hier’ is dus. Om los te laten van euh heel veel dingen en vooral ook te zien en voelen wat nu en hier IS.  En dan kom je toch wel verrassende pareltjes van besef’jes tegen, blijkt. 
Zo kwam ik hier laatst tot een fantastisch besef!
Ik ben wél een keukenprinses! Alleen een niet-traditionele :-)
 
Het zit als volgt: Ik houd niet van koken. Ik krijg stress als ik iets moet maken dat ik nog nooit gemaakt heb. Mijn haar gaat omhoog staan als er onverwachts meer dan één extra persoon aan de tafel zit. Ik heb geen kookboeken, noch een pinterest bord met receptjes.  En erger dan dat; ik heb me daar heel lang slecht bij gevoeld. Alsof ik een gen miste, en wel datgene dat je deels maakt lid van de categorie ‘echte vrouw’.  Of ik een onontwikkelde eigenschap met me meedroeg als last. Want…als vrouw heb je toch graag te koken? Heeft je hart sneller te slaan van een Aga (?), een 6 pits-kookvuur en degelijke euh puntje puntje oven. Wel, mijn hart gaat op een heel enthousiaste manier sneller slaan als ik met overschotjes iets lekkers kan maken en vooral als dat kan met weinig afwas. Helemaal word ik wild als dit kleine pareltje op de koop toe nog eens gezond én lekker is! Easy and Simple food.  Uit een klein frigo’tje, over de twee vuurtjes lekker op mijn gedoneerde blauwe bordje.  Het beeld van keukenprinses zat gewoon een beetje anders en te streng in mijn hoofdje.
En zo zie je maar weer: zolang je je blijft wringen in een rol, zal het altijd wat geforceerd voelen. You don’t flow. Vanaf nu ben ik rol-vrij! Voelt iets niet goed? Dan IS het niet goed :-)
Misschien daarom dat het bus-leven zo goed voelt; het past goed bij mijn natuur.  Minimale aanwezigheid in steden, niet moeten gaan winkelen, je wassen als je vuil bent, 2 lievelingsoutfits hebben waar je makkelijk 2 weken in kan leven zonder je vuil te voelen, klein en gezellig huisje en dus simple food zonder veel afwas.

Leef het leven zo dicht mogelijk bij je natuur en de rest volgt!

Sommige mensen voelen zich het gelukkigst met hun bekende mensen, winkels en spulletjes rondom zich. Fine! En anderen voelen zich optimaal wanneer ze de wereld kunnen verkennen en hun vleugels kunnen uitslaan.  Jammer dat de ene partij de andere soms ‘saai’ zal noemen en de ‘saaien’ de anderen met een frons in hun voorhoofd vragen ‘wat ze in godsnaam hopen te vinden tijdens het alsmaar onderweg zijn’. Onbegrip langs twee kanten.  Zo jammer. Iedereen is gewoon anders. Het ene leven is niet beter dan het andere.  Het is voor iedereen al zo moeilijk om trouw te zijn aan jezelf. En ook al leef je nu even niet het gewenste leven, dat je op z’n minst daarover eerlijk bent naar jezelf.  Vandaag is vandaag en nu is de moment waarop je bouwt aan morgen.

Fiere Busjesvrouw
Zo heb ik precies al mooi gebouwd de laatste maanden :-)
Het contrast tussen januari en nu bijvoorbeeld. Wanneer ik me even voor ogen haal hoe ik in januari ietwat onzeker Mechelen achter me liet, met mijn grote bus waar ik amper zonder kniepijn kon instappen, sukkelend met de versnellingspook die nét iets te ver weg stond. En dan bijvoorbeeld vandaag, proper geparkeerd tussen twee krakkemikkige Portugese karakterauto’tjes aan Reserva Natural das Dunas de Sao Jacinto, geroutineerd alles klaarmakend om ze veilig achter te laten tijdens een wandeling.
 
Een mooie evolutie als het ware: die eerste weken waar ik zo fier als een gieter vertelde dat ik in een bus woon, liefst nog binnen de eerste vijf zinnen van elke conversatie. Zo zelfbewust van het anders-zijn, vooral in mijn hoofd dan.  Zoals je net van de kapper komt of een neuspiercing hebt en je bijna aan niets anders kan denken, terwijl de andere partij er zich nauwelijks van bewust is.
It’s all in the mind. 
Wanneer ik het nu aan iemand vertel, is het niet meer dan een quasi neutrale mededeling, alsof ik zou zeggen dat ik vanmorgen lekkere koffie gedronken heb, wat meestal ook het geval is. Mijn kleine routine na het ademen en voor het bus-uitvegen.
Iedereen heeft een houvast nodig, wat structuur en als het koffie maken daarbij helpt, why not!
 
Olijven, bramen en vonkjes
Laatst heb ik mijn structuurkoffie’tje elke morgen kunnen genieten aan dezelfde door Leentje met precisie geplaatste houten tafel, midden in een zalig verwilderde tuin vol bramen en olijfbomen. Eucalyptusbossen die de horizon vormen in het mooie Portugese binnenland, niet ver van de grote brand enkele weken geleden. Elke morgen opnieuw voel ik me een fractie van een seconde in Toscane, tot buurman Fernando en zijn typische klanken die het Portugees rijk is me met beide benen weer precies zetten waar ik ben: in de droom van Daan en Leentje. 2 moedige vogels die hun hart gevolgd hebben en met hun hebben en houden naar hier verhuisd zijn. Of aan het verhuizen zijn. Alles nog volop in gang, wat heel erg fijn is om die nieuwe exciting vibes van dichtbij te mogen meemaken.  Hen zo gelukkig en volledig in het hier en nu vervuld te zien van alle nieuwe verwonderingen die zich nu en de komende maanden aandienen. Problemen aanpakken als ze er zijn en genieten van die duizenden uitdagingen die erbij horen.  De kleine steek van jaloezie wordt al snel vervangen door een hartverwarmend gevoel van intens geluk. Door een innerlijke aanmoediging om je dromen te sturen.
En eventjes voelde ik het ook; dit is een plek waar ik me nog ooit zie neerstrijken.  Verbazingwekkend gevoeltje,  door zijn zeldzaamheid in het naar de oppervlakte komen. Een klein vonkje is geactiveerd en ik voel mijn mondhoeken de hele dag lichtjes naar boven krullen, mijn lachrimpeltjes zachtjes in actie. Heerlijk! Het gevoel dat de hele wereld nog voor je ligt, alles is mogelijk. ZALIG!  Heerlijk gevoel dat best gekoesterd én gevoed mag worden.  Volg je vonkjes…
 
Zo heb ik wel eens vonkjes van dromen, mooie teksten, heerlijke berichtjes en… spulletjes.  Ik heb hier niet zo heel erg veel bij mij, maar de meeste dingetjes maken me blij, door er gewoon te zijn. Mijn lievelingspyjama-afdank-broekje van m’n zusje, een foto’tje van Evi’tje en mezelf in de vaart, mijn hippierugzakje uit Porto en… mijn houten ring uit Indonesie in 2009.

Goodbye wooden friend...
Mijn moooie houten ring is nu helemaal stuk gegaan! Hij was enkele maanden geleden al gebarsten toen ik iets te enthousiast op mijn grote stuur aan het tokkelen was bij Too Beautiful van Blue Zone, maar daar trokken we ons niets van aan, de ring en ikzelf.  De extra scheur betekent helaas dat hem dragen onmogelijk is. Snik. Gelukkig had ik dan ineens mijn in Lissabon aangeschafte Maan-ring als ‘reserve’ klaarliggen in mijn Indisch geluksdoosje, vastgekleefd op mijn dashboard, maar toch….Het is niet hetzelfde…. Ik zag hem écht graag en nu zit ik slechts met een confronterende witte lijn op mijn linkermiddenvinger, die me telkens herinnert aan onze goede tijden samen… van Indonesië over Myanmar over India, doorheen de vele yogahoudingen op mijn handen, concentrerend op m’n mooie houten ring… zucht… ik ben een nostalgisch schepsel, soms iets te emotioneel gebonden aan voorwerpen… en ja, dan is die lelijke witte afdruk op  mijn vinger een klein emo-steekje… wat moet dat dan wel niet zijn als die ring ook nog eens verbonden zou zijn aan een huwelijk, aan jaren van lief en leed delen (lees: amoureuze passie en dodelijke routine gecompresseerd tot een huwelijk)?!?  Ik ga bij wijze van troost extra doen aan linkerhandbruinen zodat mijn maan-ring de liefde kan krijgen die deze ongetwijfeld ook verdient, met een egale vinger als mooie liefdevolle basis.


Nog meer vonkjes
Op momenten dat je het zelf goed hebt en je ziet anderen in de shit zitten, komt er een goed gevoel naar boven. Het gevoel dat een mens tot mens maakt. Dat je wil en kan en misschien zelfs moét helpen. Zo ben ik twee daagjes gaan helpen bij Liedewij en Jolien, die al 11 jaar hun simple life droom aan het waarmaken zijn met hun Eco B&B camping; Quinta da Fonte.  Ze konden best wat hulp gebruiken; praktisch en moreel.  Hun droom is namelijk half opgegaan in vlammen bij de brand van enkele weken geleden. Zij, hun gasten en hun honden zijn nog net op tijd aan de vlammenzee kunnen ontkomen, maar wat ze aantroffen toen ze na enkele terugkeerden, is ronduit triestig.  Een zwart landschap, met hun huisjes er helemaal middenin. Alles zwart, verbrand, afgeblakerd en doods, op de vijgenboom na.  Geen inkomen meer, hun met liefde aangelegde moestuin vergaan tot zwarte as.  Heel confronterend, hard en puur om de hevige emoties die zo’n gebeurtenis naar boven brengt bij deze sterke vrouwen te zien, zo kort nadat het gebeurd is. Geen ver verhaal in de krant, maar echte beelden, gevolgen en emoties van eerste hand.  Dankbaarheid, verdriet, woede … en hoop. Want het komt wel weer goed. Dat maken de nieuwe bambooscheuten duidelijk : ze staan na een kleine twee weken al een halve meter hoog groen te pronken in het verder roetzwarte landschap. Het leven gaat door.  Hoe pijnlijk en confronterend het ook is, het is voor mij ook een eyeopener geweest om eens van een andere kant te kijken naar wat er gebeurd is. Een blik achter de schermen van de brand/eucalyptus problematiek.  De eucalyptusbomen zie je overal, met arme grond en veel brandhaarden als onrechtstreeks maar duidelijk gevolg.  Zomaar de eucalyptus afschrijven gaat dan weer niet, want het is het inkomen van de mensen in de dorpen tussen al deze eucalyptusheuvels. De buurman kan dankzij de geringe maar langdurige eucalyptus hout opbrengst sparen voor het huwelijk van zijn dochter. Kan je hem niet zomaar afnemen natuurlijk.  Maar je wilt je huis en grond niet elke 8 jaar in de brand zien staan.  Moeilijke kwestie met veel verschillende belangen en nog meer standpunten.
 
Toeristische/reizigersbijdrage
Voor de mensen die minder tijd hebben dan ikzelf om dingen uit te pluizen tijdens hun verblijf in het binnenland van dit mooie stukje West Europa, deze shortcut to hapiness, diegene die je niét in reisgidsen zal vinden:
Praia Fluvial. 
Een magisch woord hier in Portugal om pareltjes van waterplekjes te vinden. Kleine strandjes of waterplekjes, vaak heel idyllisch en met weinig volk. Portugal is naar mijn gevoel erg zijn best aan het doen om het land te verrijken met goed bewegwijzerde wandelingen en kwalitatieve zwemplekjes en daar kunnen we met veel dankbaarheid en plezier gebruik van maken, lijkt me. Deze praia fluvials hebben meer ‘luxe’ dan je reizigershartje nodig heeft; goed onderhouden toiletten, drinkbaar water, parking vlakbij waar je ook zonder probleem de nacht kan doorbrengen.  Verder ook nog redders (ok, mijn reizigershartje heeft dit niet echt nodig, maar voor de bevolking, hét doelpubliek van deze praia’s, wel een fijne surplus) en vaak iets kleins om een ijsje te eten (had ik al verteld van het lekkerste ijsje éver: Cornetto Novo, met extra chocolade war je het maar kan bedenken). En dit alles dus voor een tien- à twintigtal mensen. Kan je in ons belgenland niet voorstellen!  Mooie optie als je niet uren kwijt wil zijn aan het vinden van een totaal afgelegen ultiem waterplekje all by yourself of op een overbevolkt strand wil liggen sardienen.
 
 
Sardienen, loners, werkers, familie, vrienden en onbekenden; geniet van de zomer, van de wind en van jezelf!