Spanje ingeruild voor … Portugal (no big surprise, maar toch…tadatadaaaaa)
New Stuff!!! Wat me weer helemaal enthousiast maakt over dit nieuwe hoofdstuk in my Slow Travel Story. Door Andalusië achter te laten, ben ik plots omringd door vreemde klanken (Portugees klinkt vreemd!), stoere kliffen (tsjakalabakalah!), anders uitziende huisjes (ooooooooh)  en… jonge hippe travellers (!!).  Ikzelf ben in een sociale wave gegleden waar de tientallen surfers rondom me een puntje aan kunnen zuigen.  En dit is dan meteen ook het dichts bij surfen dat ik ben gekomen. So far….
 
Muis. Olifant.
Samen met Spanje laat ik ook de vele motorhome toeristen achter me. Hoeveel keer ik me in quasi dezelfde situaties heb bevonden, niet te snappen. 
Hoopje 80-plussers met wandelstok en petje;
Groepje wielertoeristen met flashy zonnebril en geschoren benen;
Troep seniorenduitsers met voorop de gids-met-paraplu;
Hand in hand seniorenkoppeltjes in kaki knie-la lafuma broek en grote Nikon in de aanslag;
En dan ik, compleet met sprietjes en hondje, gemiddeld half zo jong als de mensen er rond.
Voel ik me als een muis in een olifantenstal; lichtjes misplaatst.
Kleine déjà-vu naar toen ik als enige toen nòg jongere en blankere vrouw, in een hotelletje zat in Isan, Oost-Thailand, omringd door dikke oudere westerse mannen met hun thaise jonge vrouwtjes en hun arme plattelandsfamilie. Muis. Olifant. Yep.
 
Campingflow in Avenida del Holandesìa
Voor ik ontsnapte naar de Westelijke uithoek die de naam Portugal draagt, heb ik mezelf een goedkope camping retraite cadeau gedaan. Meer om de overgang van mijn toch wel luxueuze yogaretraite 3daagse naar het busleven zachtjes te laten lopen dan dat ik nood had aan CampingLife. Even voelde het alweer of je een dagelijkse douche nodig hebt! Stel je voor! Eventjes helemaal ondergedompeld in het veilige campingleven en genoten van de kleine flashback naar Camping Kon-Tiki in Zuid-Frankrijk waar ik vele puberzomers heb gespendeerd, back in the days. 
 
Exotische minderheid
Deze tijd van het jaar echter geen hordes kinderen of families, geen prille liefdes of mini-disco, wel ontzettend veel grijsharige mensjes en huge mobilhomes.  Er is een heuse Avenida del Holandesia. Haha! Nee, echt, van waar blijven ze komen? De Nederlandse populatie moet hier wel rond de 88% liggen schat ik.  Allemaal mobilhomes en caravans, vakkundig ingepakt in reflecterende isolerende schermen. Zodat de bewoners kunnen gaan afkoelen in de zelfgecreëerde diepvrieskamer en naar hun eigen vertrouwde tv zender kijken dankzij de schotelantenne op de mobiele diepvries.  En dat noemen we dan vakantie.
Ik blijf erbij: people are weird  :-)
Mijn bus is niet zo goed voorzien wat isolerende stuff betreft, wat maakt dat ik me mag rekenen tot de exotische minderheid van niet diepgevroren vakantiesardientjes. Wat mijn lichaam de kans geeft te trainen in het terugvinden van haar natuurlijk evenwicht, wat homeostase heet, denk ik.
Meteen een goeie oefening op deze ultra hete dag, vlak onder Sevilla. Wachten tot het peil van de thermometer en mezelf genoeg gedaald zijn om nog maar aan koken te dénken (20u15 en 34° in mijn keuken). Ik was al volledig overtuigd van de siësta mentaliteit maar ondervind nu dat het late eet-ritme eerder een noodzaak dan een keuze is.
 
Mijn verhaal.
Na een 24 uur campingtijd en minstens evenveel keer ‘mijn verhaal’ te vertellen, valt het me op dat het einde van het gesprek regelmatig dit scenario aanhoudt:
Hollandse vrouw: “Wees toch maar voorzichtig hoor, zo in je eentje”
Ik: “Tuurlijk. Met Mila aan mijn zij ben ik nooit alleen he”
Hollandse man: “Nou. Succes nog verder hoor. Sterkte.”
Ik: “Euh ja. Bedankt? Wel…euh jullie ook euh veel sterkte hoor.”
 
Haha! Wat is er gebeurd met  de ouderwetse afsluiters :
“Veel plezier” en  “Geniet er nog van”? 
“Sterkte”?
Are you serious?! :-)
 
Toegegeven, het vraagt best ook wel moed, dat kan ik nu wel met zekerheid bevestigen. Het is dan wel een reis; vooral inspirerend, ontspannend en leuk, met momenten ook wel twijfelachtig, eenzaam en saai. Niet zo erg verschillend van het leven thuis dus. Ook dat leven vraagt best veel moed, als je het mij vraagt. Moed om quasi dagelijks op te staan met het geluid van je wekker,  helaas zelden op een uur dat bij je natuur aanleunt. Moed om je drive te behouden op het werk, terwijl de ene na de andere collega met burn-out ‘afvalt’. Moed om een goede collega, ouder én partner te zijn, met een huis dat helemaal op orde is én met tijd voor interessante hobby’s en zelfontplooing.  EN te doen alsof (!!) dit allemaal normaal is. Dààr is moed voor nodig.
 
Moedig vs Normaal
Want even serieus. Als het moedig is om rustig op te staan, om tijd voor jezelf te maken, tijd om de zon te zien opkomen en ondergaan, tijd om te lezen, schrijven, te koken, verse groentjes op de markt te kopen, te knutselen, siesta’s te houden, …. Klopt het woordje ‘moedig’ dan nog wel? En het leven zoals velen van ons hebben, wat wij ‘normaal’ noemen… euhm… is dat wel helemaal juist?  Is dat wel echt ‘normaal’?  Stel je heeeeel even voor dat enkele decennia geleden iemand per toeval -een soort van administratieve fout in het systeem door een jobstudent ofzo- die twee woorden geswitched heeft. Dat we allemaal proberen ‘normaal’ te leven, volgens de norm, omdat het zo hoort en omdat iedereen het doet, ook al voelt het niet altijd even juist, terwijl HAHA het helemaaaaaaal niet normaal is, maar net a(b)normaal :D
(En? Lukte het eventjes mee te gaan in deze absoluut niet-wetenschappelijke, misschien wel idiote redenering?)
 
The Free Spirit Project
Om terug in te pikken op mijn verhaal. Camping, avenida de holandesia, heel veel keren vertellen van mijn verhaal; de ene versie indrukwekkend rationeel, de andere dan weer absurd positief, het mag voor mezelf ook nog wat interessant blijven he. Maar, ik geef het eerlijk toe; ik praat best graag met wie het maar horen wil over mijn reiservaringen, mijn kleine experimentjes en het leven. Als positieve bijwerking ben ik deze week maar liefst twee keer uitgenodigd om bij wat pintjes en hapjes te vertellen hoe het komt dat ik doe wat ik doe.  Trek deze lijn door en het logische gevolg kan niet uitblijven: binnen dit en enkele maanden geef ik lezingen, voordrachten en workshops in uitverkochte zalen,  over The Free Spirit Project. Geld verdienen door te praten over mijn  ervaringen.  Lijkt me nog iets voor mij haha. Momenteel ben ik al blij met wat biertjes en hapjes, ben ik blij dat ik gewoon kan delen (busjestips volgen binnenkort) en vooral dankbaar met zulke ontmoetingen. Heerlijk om met mensen diepe gesprekken te voeren. Mensen die helemaal anders zijn dan mezelf, in leeftijd, nationaliteit, gezondheid, achtergrond, levensvisie, … En die sowiso zoveel meer gelijkenissen hebben dan ik had kunnen vermoeden. We zijn allemaal hetzelfde, verbonden door het feit dat we léven en op zoek zijn naar liefde en geluk. Ontmoetingen die resulteren in gitaaravondje op het strand met véél bier. Ontmoetingen met lekkere tapas en veel vliegen op de camping. Ontmoetingen die steevast zorgen voor interessante emotionele uitwisselingen, aangevuld met praktische uitwisselingen; reistips, gitaarles en toekomstig slaapplekje in Zaandam, Granada of Sevilla.  Zo dankbaar ben ik voor deze random ontmoetingen dat ze een plekje krijgen in mijn Dankbaarheidsboekje, dat al aardig gevuld geraakt.  Dankbaar voor kleine dingen zoals ‘het krijgen van verse kersen van familie Vos’ en ‘Mila vol pluisjes’, ‘ontdekken dat mijn diesel tank tòch niet lekt’, ‘vinden van een Nederlandse cheesy roman op de toiletten van de camping à vele helemaal-weg-van-de-wereld-leesmomentjes’  en ‘het krijgen van het wifi paswoord van het barretje achter de hoek’ , ‘dumbster diving melon’ (verder meer info).
 
Mindset evolutie richting settelingsdrang
In mijn reis- en bijhorende mindset evolutie, kwam ik al eerder tot de conclusie dat ik me (tijdelijk) wou settelen. Enerzijds om even terug te vallen op een soort van basis-zekerheidsgevoel, in contrast met het elke dag in- en uitpakken en zoeken naar een slaapplekje.  Om helemaal te genieten van faciliteiten zoals douche, keuken en wasmachine. MAAR belangrijker dan dit alles, zou ik het doen voor het gevoel van zingeving. Werken voor geld is slechts een oppervlakkige visie: je werkt om je nuttig te voelen, om extra te genieten van de vrije tijd die je hebt, voor je sociale contacten, je persoonlijke ontwikkeling en de zingeving van je leven die werk met zich mee kunnen brengen.  Daarom zo belangrijk voor gepensioneerden (en dus ook voor mezelf) om iéts te doen.  Iets méér dan mijn bus proper houden, gezond ontbijten, leuke plekjes zoeken,…
 
Angelique = Border Collie met extra optie
Dus, met deze conclusie in mijn achterhoofd en nog geen concreet vrijwilligersplekje in het vooruitzicht, ben ik een tijdje geleden begonnen met elke ochtend en avond Spaans te leren, volgens een strak opgelegd studeerregime.  Jawel. Strak regime. Hoewel ik het vaak wat moeilijk heb met gezag, structuur, hiërarchie, … begon ik een zekere structuur te missen. En zo kwam ik tot het begrip: flexibele structuur.  Zoals die van huizen in aardbevings-gevaar-gebied, steungevend zodat heel het spel niet instort (slik. Mental breakdown) maar meegaand wanneer de aarde davert (joepie, flexibiliteit).
En naast het Spaans leren, heb ik gelukkig nog mijn schrijfproject dat me veel intellectuele voldoening brengt.  Want wat dat betreft ben ik net zoals… een Border Collie: nood aan intellectuele uitdaging, beweging, affectie en rust (niet noodzakelijk in deze volgorde). Oja, aangevuld met diepgaandere babbels en meer afwisseling in eten dan waar Mila naar snakt. 
 
Crossing borders
En dan zit ik een beetje later in Portugal, met allemaal nieuwe spaanse woorden in mijn hoofd, klaar om opnieuw naar mijn achterhoofd te verhuizen. De Algarve is ontzettend droog & warm, redelijk volgebouwd en belachelijk overdruk met toeristen van de oude stempel (lees: parasol en frigobox).  Na Lagos krijgt de natuur gelukkig opnieuw de overhand en worden de stranden vooral overspoeld met WavesHunters, ofwel … surfers.  Mijn surfplank ligt echter nog mooi en stevig vastgebonden –zonder vinnen en leach- op mijn grote en inmiddels volle dak (ik heb zonnepanelen!!!!!!!!!!!!!!!! Puntje 88 in Dankbaarheidsboekje. BIG difference, later meer). 
Mijn surfmotivatie is even groot als de kleine teen van een amoebe. Yes!  Redelijk onbestaand. Vind ik het erg? Enerzijds wel; graag had ik mijn droombeeld in werkelijkheid zien veranderen: hele dagen golfjes pakken en ’s avonds moe en voldaan rond een kampvuur met gitaarspelende surfers in de armen van een langharige knappe blonde Zweed in te dommelen.
Anderzijds: what’s the point van iets te doen waar je geen zin in hebt. Precies. No Point at all!
Dus de plank mag gewoon lekker blijven waar ze is, om mijn idee levendig te houden of om ze later uit te lenen aan Mr Zweed en zijn gespierde surflijf…. 
En zo ervaar ik mijn tijd sinds ik de Spaans – Portugese grens heb overgestoken. Over grenzen gesproken: ik ben gaan dumbsterdiven!! Ofwel: heb eten gered uit een vuilbak.
(waarom klinkt het in het Engels toch steeds massa’s beter?!?)
 
Dumpsterdiving voor dummies
Waar te beginnen…. Misschien bij de kloof tussen de overtuiging in onze mind en de handeling in real life.  We zijn overtuigd van iets en dan duurt het vaak best nog een hele tijd voor we dit in actie omzetten (cfr. Vegetarier worden).
We zijn (hopelijk) allemaal overtuigd dat het belachelijk, irrationeel en dom is om goed voedsel weg te smijten. En toch doen we het. En toch kopen we eten, terwijl er zoveel weggegooid wordt.  Door enkele lieve hippiemensjes (dankjewel Benoit, Engelbert en Lucas), is dit abstract fenomeen mijn leven binnengekomen in de vorm van positieve levende voorbeelden. Zij léven naar deze filosofie. Zij redden in containers aan grote supermarkten hòpen voedsel van de vuilnisbelt (denk niet aan platte bananen maar aan conservenblikken, kartonnen lekker appelsiensap dat nét over datum is, pakken koekjes,…),  zij hebben het lef om in het restaurant, vlak voor sluitingstijd en wekelijkse sluitingsdag vriendelijk te vragen of er nog dingen zijn die anders weggegooid worden,  zij komen de laatste dag van het festival helemaal blij terug met een hòòp eten van mensen die het niet kunnen meenemen, inclusief een hele pot pizzadeeg en –saus van het festival-food-kraampje.
Wel, vandaag, heb ik ook het lef gehad om een meloen tussen vele dozen overrijp fruit te redden en hem een gelukkig tweede (derde?) leven aan te bieden in mijn rugzakje, in mijn busje en in mijn buikje.
Hij was bijna even blij als ikzelf, de meloen.  Een bescheiden eerste stap richting wereldverbetering/leven naar mijn wenselijke normen en waarden.
Deze actie bracht me bij de zelf-ondervraging waarom ik dit toch nog een beetje schaamtelijk vind. Waarom ik niet aan de marktkramers met fier opgeheven hoofd en stralende glimlach ga vragen of ze nog ander fruit hebben dat met mij mee wil? Schaamte. En ook wat gebrek aan lef, verstopt achter het ‘ik spreek de taal niet’- excuus of het ‘zoooo arm ben ik nu ook weer niet’-stemmetje. Bullshit. Yes. Stierenstront! Daar gaat het uiteindelijk niet om. Ik kan me best verstaanbaar maken, ook in het euh Portugees.  Het gaat niet over wel of geen euro voor een meloen kunnen betalen. Het gaat over leven naar je eigen waarden. En je hier niet voor schamen.
Maar goed, de “be kind to yourself”regel in het achterhoofd:
De eerste stap is gezet. Het vraagt nu eenmaal heel wat tijd voor een diepgeankerd idee ruimte krijgt om van gedaante te veranderen (lees: eten uit vuilbakken halen is voor zwervers/je gaat geen eten vràgen aan mensen die het normaal verkòpen.  IS DAT ZO? :-) )
 
* het is zo ver: mijn eerste accidentje met Mr 609:
   het heeft nog lang geduurd, maar gisteren ben ik dan toch tegen een container gereden in een drukke winkelstraat met dubbelgeparkeerde auto’s.  Maar daar dienen bumpers voor, toch?

* zonnepanelen maken het busleven zo ontzettend veel aangenamer!
 
* weet iemand een goeie gitaar app/you tube channel voor àbsolute beginners
(lessen met extra aanmoediging hier en daar zouden de max zijn!)
 
*ieder van jullie is sowiso welkom als je in de buurt bent, voor een lekker (iced) koffie, goede chai of gezonde thee! Altijd leuk wat Vlaams te babbelen/thuisfront nieuws te krijgen/boeken uit te wisselen!
 
* even welkom als jullie zelf, zijn ook tips en adresjes in Portugal!
 
 
Ondertussen…
Geniet van vandaag.
Laat je verrassen.
It’s a beautifull day, I’ve never seen it before. 

Waarom is het zo moeilijk om écht te kiezen voor wat goed is voor onszelf? Waarom noemen we ons huis onze ‘thuis’? Waarom streven we ernaar àltijd gelukkig te zijn terwijl dit absoluut onmogelijk is?
Als je duizenden kilometers reist, maanden on the road bent, heb je meer dan genoeg tijd om over dit soort dingen na te denken. En ja, ik ben een denker. Meer nog: een schrijver :-)
 
De mensen die hoopten te lezen over het weer aan de Costa del Sol, over de variëteit aan tapas in Andalusië, over welke hostel gratis wifi heeft, hebben tegen nu het volgen van deze blog opgegeven. So it is only you and me baby! Survival of the fittest? :-)
Mocht ik de toeristische highlights opsommen, zouden we snel klaar zijn.   Het is de tijd ertussen die interessant is. Of kan zijn alleszins.
Deze reis, deze manier van leven heeft zich tot hiertoe tot een innerlijke ontdekkingsreis ontpopt.
Dingen die me vormen, storen, bezighouden;
Over mooie en minder mooie karaktereigenschappen;
Over mijn onvermogen me te hechten;
Mijn angst om anderen teleur te stellen;
Mijn behoefte om begeerd te worden.
Over lichaam en ziel, liefde en lust.
 
No highlightsjacht for me
De highlightsjacht laat ik aan me voorbij gaan. De zintuigkadootjes ontvang je sowiso als extraatje eens je de moeite doet om in beweging te komen, ongeacht op welk halfrond, in welk land of welke streek. De witte schattige huisjes in het bergdorpje Grazalema, de baan ernaartoe vanuit Ronda (A 372) die oogverblindend mooi is, het ijskoude verfrissende water dat uit ‘de mond van de kat’ (cueva del gato) valt na haar 8 km lange tocht door de grot, ...
Tussen al deze mooie plekjes door, ben ik vooral ook altijd heel erg blij als ik een chill slaapplekje vind met de bus.  De heerlijke momenten dat ik vol vertrouwen in het leven sta, kan ik ontzettend genieten van ergens helemaal alleen in de natuur te staan, wanneer je s’avonds met je chai in de hand 360° rondom je kijkt en nergens verlichting van mensen, huizen of steden ziet. Heerlijk! Evengoed ben ik stiekem ook wel heel erg blij met een rustig legaal camperplekje en wat buren.  Quasi allemaal 50- vaak 60- of 70-plus koppels, grote mobilhome met fietsen en luxueze klapstoelen die –ik ga eerlijk zijn- telkens weer mijn ogen uitsteken. Niets tegen de Quecha plooiestoeltjes hoor verder… Gelukkig is het 11 juli alweer mijn halfjaarlijkse verjaardag en mag ik ervan uitgaan dat mijn wens gehoord wordt: “luxueuze klapstoelen die even makkelijk als ikzelf van leesmodus naadloos overgaan in slaapmodus” . Bij deze : bestelling bij het universum: check. Plan B: *nog in te vullen*.
 
Na een tijdje wat je zou beschouwen als ‘thuis’ , beschouw je niet meer als je echte thuis. Je voelt dat je die plek aan het achterlaten bent en dat je bewust aan het worden bent dat de wereld je thuis is. En altijd geweest is.
De betekenis van het woordje Thuis is in volle en tegelijkertijd weliswaar trage evolutie.  Het gaat om een gestage verandering die ik zelf in gang heb gezet.  Het is haast onvermijdelijk dat wanneer je zelf aan het veranderen bent, er bepaalde begrippen mee gaan evolueren, waaronder ‘thuis’, ‘douchefrequentie’, ‘propere kleren’ en ‘vroeg opstaan’.  Veranderen doen we allemaal maar tijdens het reizen staan we er meer bij stil volgens mij, omdat de randanimatie wegvalt.  En zijn we uiteindelijk niet allemaal reizigers? Als het niet in de praktijk is, dan is het sowiso in ons hart.
 
Ondertussen voelen Mila en ik me helemaal thuis in de wit-blauwe ‘autocaravana’ zoals ze mijn huisje in Spanje meestal noemen. Een caravan die ook rijdt. Zoals een mobilhome een huis is dat mobiel is. Makes sense.  Anyway, ik herinner me nog goed de eerste uitstap van dit mobiele huis, de pre-nieuwjaars-sleepover aan het water in het waasland. Wat ik me nog méér herinner van deze gezellige met ons 6-en en twee hondjes in de bus aan de schnaps avond- was hoe Mila vooral niét in de buurt van de bus wou zijn. Hoe ze angstig in een hoekje wegkroop als de zware en luide motor gestart werd.  Gelukkig is het helemaal goed gekomen, maar dat weet je pas nadien. Achteraf weet je alles op voorhand; het lijkt niet meer dan normaal dat we dit samen even zeer als onze thuis beschouwen, maar net zoals het voor Mila een gok was, was het ook voor mij een sprong in het diepe.
Hoe wéét je of dit alles je blij zal maken. Simpel. You don’t. 
Springen. Zwemmen. Terug naar de kant gaan.
Of blijven drijven en go with the Flow.
Onbeschrijflijk gevoel die momenten dat ik ook daadwerkelijk besef hoe heerlijk het drijven voelt, blij dat ik heb durven springen. En op momenten dat ik dit niet besef…Wel, de kant is nooit zò ontzettend ver weg; meestal waait het gevoel vanzelf over en als plan A kan ik mijn bus nog altijd in de handen van een ronddolende hippie laten, richting België liften, de zetel van mijn voormalige thuis inpalmen en leven van aalmoezen die het ex-nomadenleven/schrijverschap hopelijk met zich meebrengen.  Gelukkig heb ik mijn verhouding met luxe de laatste maanden gespecifieerd. Ik ben het type dat het nog luxueus kan vinden dat er water uit de kraan komt, dat er een 4 soorten thee zijn om uit te kiezen, dat er een spreuk staat op het zakje suiker dat je bij de koffie krijgt, dat de zeep goed ruikt in het toilet, dat de ober water voor Mila meebrengt.   

Jezelf leren kennen is fantastisch! Zolang je jezelf maar niet probeert onder één noemer te brengen. Zou een belediging zijn voor de verschillende facetten van je ‘zijn’ dat de natuur heeft bedacht.
 
Het is zo gemakkelijk om je de stoere camiongriet te voelen, de banen onder je zware wielen plat te walsen en je spierkracht los te laten op het grote stuur. Klopt natuurlijk niet (helemaal), dat beeld. Minstens even veel keren voel ik me een klein meisje, dat wat misplaatst zit op die grote stoel, met een vitessenpook die nét iets te ver weg staat om vlotjes te kunnen schakelen.  Met momenten voel ik me net zo vrij als de grote arenden die boven mijn hoofd cirkelen in de witte bergdorpjes in Andalucië, the free spirit die we allemaal ergens in onszelf meedragen lacht haar grote (half) Hollandse tanden bloot op zo’n momenten.  Vroeg of laat onvermijdelijk gevolgd door het gevoel van een gereïncarneerde bange angsthaas dat zoveel vrijheid met zich meebrengt: gemis aan fundering, aan structuur, aan support. Soms voel ik me als een regenboog wanneer de endorfines de overhand nemen en ik moet wenen van geluk en heel soms voel ik me nog het meest van al verwant met een natgesnotterde kleenex. In de regen. Euh in een emmer water. Just saying :-)
Personages die allemaal staan voor de unieke mix die mij tot mij maakt.  Zolang ik me zelf niet in één hokje probeer te wringen, voelt het helemaal goed.  We hebben al die verschillende emoties, dus waarom zouden we enkel ‘gelukkig’ toelaten?
 
My new mindgame
Aangezien ik hier tijd genoeg heb tussen het rijden, het huishouden (jawel!  Twee dagen niet stofzuigen en het is hier net een paardenstal) en het nietsdoen door, stel ik mezelf regelmatig de vraag “is dat zo?”.  Uiteraard tegen niemand in het bijzonder, behalve dan mijn bijzondere zelve, diegene die al heel snel wil zeggen “ja, natuurlijk!”, om dan te beseffen dat het antwoord mééstal ergens anders uitkomt.
Ik ben in een laat ons zeggen zéér besluitloze dag, kan niet kiezen tussen mijn twee lievelingskousen, maar ja, ik kan toch moeilijk met twee verschillende kousen rondlopen? Is dat zo? Ja! Natuurlijk! Stel je voor! …. …. Alhoewel… Ik doe er niemand kwaad mee. En het ziet er op zich best schattig uit. Mila lijkt er alvast geen probleem mee te hebben. Alright! Easy as that!
Excitement! Over dit nieuw verworven inzicht.
Ik voelde een verkwikkende uitbarsting van zelfvertrouwen, van inzicht in hoe de wereld vanaf nu werkt, vergelijkbaar met wat je voelt na het afleggen van een goed examen.
Het is ongehoord met zalig zonnig weer, 3,5 meter verwijderd van megalomaan uitzicht over de bergen tòch in je bed te blijven lezen met de gordijnen dicht. Is dat waar? NEE!!! Haha!
Ik moet NU gaan slapen want anders haal ik mijn 8u slaap niet en je hebt echt 8 uur nodig. Is dat zo? Misschien wel, misschien niet :-)  Moet je je onderbroek elke dag verversen? Is het echt not done om meer dan 1 kop koffie per dag te drinken? Is dat waar? Vaak niet.
Net zoals je niet happy shiny op een terrasje op de Vismarkt hoeft te zitten bij de eerste mooie zomerdag. Net zoals je je collega waar je het nauwelijks mee kan vinden niet hoéft uit te nodigen voor je babyborrel.  Net zoals het best wel ok is om (hier ben ik weer) okselhaar, piercings, dreadlocks, veren in je haar te hebben.  Om je lievelingspull van 16 jaar geleden nog steeds te dragen.  Om vroeg op een feestje door te gaan zonder één of ander excuus op te dissen. Om een mail en je afwas wat langer te laten liggen.
YES! Feel the excitement!!
 
We leggen onszelf veel te veel op, volgen quasi automatisch het stemmetje dat ons zegt hoe het hoort.  Waardoor we ongemerkt vaak afdwalen van het leven dat we het liefst willen, of beter nog, dat het best aansluit bij onze natuur. Niet kwaad zijn op jezelf. We hebben het zo geleerd.  En we weten allemaal hoe moeilijk het is om gewoonten te veranderen, toch?
 
Grappig toch dat het makkelijker is om in een job te blijven waar we ons niet helemaal gelukkig voelen dan om voor onszelf te kiezen en de sprong te wagen. Hilarisch dat het moeilijker is om een jaar vrij te gaan reizen dan om te blijven doen wat je altijd gedaan hebt, zelfs al heb je spaargeld genoeg. Bijna belachelijk dat we bij dezelfde partner blijven wanneer liefde overgegaan is in ergernis en (halve) acceptatie van de situatie dan dat we kiezen om gelukkig alleen of in een nieuwe liefde te zijn. Wij mensen leven op zo’n belachelijk  grappige, haast idiote manier dat het verwonderlijk is dat iedereen zo serieus blijft kijken :-)
 
We veranderen continu, net zoals onze omgeving voortdurend (minimaal) veranderd. Hoe gek is het dan niet dat we ernaar streven alles te houden hoe het is?  Als je steeds maar op dieet bent om mager te worden/blijven, dan klopt er iets niet.  We gaan er op ons 40e niet uitzien als toen we 20 waren.  Dus waarom naar die niet-veranderende staat streven? Haren worden grijs, borsten gaan hangen, buikje wordt zachter. Maak jezelf gelukkig met te accepteren wat je niet kan veranderen. Maar heb de moed om te veranderen wat je niet kan accepteren, of wat je niet gelukkig maakt.
 
En dan nog even over de reis. Die aan de buitenkant dan :-)
 
Na het rondzwerven van de laatste weken, voel ik de behoefte (nood?) elke dag toenemen om me te settelen. Voor enkele weken, welteverstaan. En waar kan dat beter dan op een yogacenter bedacht ik dan?!  Inspirerende setting met gelijkgestemde zielen, waar ik mijn kwaliteiten en talenten kan inzetten voor het gemeenschappelijke doel. Sounds like a plan! Na 7 volle minuten research, ontdekte ik dat er een yoga festival in de buurt is en nog enkele mailtjes later had ik me aan een prijsje binnengepraat. JIPPIE! Beland ik daar op een magnifieke locatie, met lokale permacultuur groentjes uit de tuin, klaargemaakt door een chef met passie voor alles wat puurheid en gezondheid uitstraalt.  Sta ik er lekker te douchen terwijl ik over de bergen uitkijk. Hele dag door workshops Animal Movement, Soefiemeditatie, Four Elements Yoga, Ecstatic Dance, Live Indian Music, Yin Yoga, Detox Yoga, ,… En een zwembad! En 11 soorten yogi tea!  En als kers op de taart een wasmachine! Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn bij het zien van een wasmachine haha. Na drie dagen bijtanken en inspirerende & diepgaande babbels, rijd ik het domein terug af, met een grote glimlach en in een dromerige staat.  Tevreden maar weliswaar zonder het vooruitzicht er langer te kunnen blijven.  Helaas hadden ze genoeg vrijwilligers voor de komende maanden én zijn hun twee poedels net iets te territoriaal om een andere hond te tolereren, zelfs mijn lieve Mila, die daar wat harten gestolen heeft.
Maaar… ik ben helemaal opgeladen én het zaadje is geplant:
Op zoek naar een leuke plek om wat langer te blijven!
 
Tips en suggesties zijn welkom, ik reis vanuit Andalusië richting Portugal de komende weken.

 
                                         **RAIN IS JUST CONFETTI FROM THE SKY**
​