Achteraf is het makkelijk om te beweren dat mijn 10 maanden alleen onderweg een ponykamp waren. Met de intrigerende ontmoetingen, de adembenemende landschappen en zeeën van tijd vooraan in mijn herinneringen, zou ik nog wel eens de schaduwkanten durven vergeten.  De momenten van angst, van het verdrinken in mogelijkheden en het niet kunnen beslissen. De ochtenden waarbij ik verschrikt wakker werd door geklop op mijn raam. De avonden waarbij mijn rustige slaapplekje veranderde in het lokale drugspleintje. De nachten dat ik zo hevig verlangde naar gezelschap, anders dan het mijne.

No plan, the best plan
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat het een goed plan was.  Behalve dan dat er weinig sprake was van een plan. Wel was er een idee. Het idee om tijdens een sabatjaar samen met surfboyfriend de kust af te reizen van het Franse Les Landes tot de Portugese Vicentine Coast.  Hij zou surfen, ik zou schrijven, samen zouden we van het simpele leven smullen. Levend in oude Mercedes bus met adoptiehond Mila.  De jacht op golven zou ons reis- en leefritme bepalen.  Het idee was eenvoudig simpel en net daardoor geniaal.  Helaas valt zelfs een geniaal idee snel in het water wanneer één van de belangrijke pijlers plots verdwijnt. De boyfriend schreef zichzelf uit het script en zo verliet ik België zonder boyfriend en zonder duidelijke reismissie. Na een korte periode van moed verzamelen, verliet ik met een klein hartje het vertrouwde Mechelen in mijn drie meter hoge bus, met Mila aan mijn zijde. Ook mijn surfplank ging mee, stevig vastgebonden op mijn spiksplinternieuwe dakdragers, waar ze bleef totdat ik ze doneerde aan vrienden in Portugal. Weer een beetje lichter reizen.

Less is more
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat je veel minder nodig hebt dan je denkt.  Al Ik herinner me vooral nog goed hoe moeilijk het selecteren was tussen een heel huis vol bezittingen, vele met sentimentele waarde.  Wat verkopen, wat weggeven, wat achterlaten en –vooral- wat wél mee te nemen op deze tocht waarvan ik geen idee had hoe hij zou lopen. Niets is zeker, zoveel is zeker.
Hoeveel en welke boeken neem je mee, hoeveel potten en tassen, handdoeken en bedovertrekken heb je nodig om comfortabel te leven?  Leven op 8 vierkante meter, zonder wasmachine, kelder, garage, douche of wc. Weliswaar met de meest variabele en meest oneindige tuin die een mens  kan hebben :-)  Het is vanaf nul starten bij de invulling van je nieuwe leven;  in een vreemde taal, zonder sociale aanknooppunten, zoekend naar een ritme dat écht bij jou past, los van werktijden en vrienden. 
 
No one to blame
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat het the best thing in the world is om helemààl je eigen ding te doen. Op de moment was het echter vaak ook frustrerend dat ik niemand kon blamen, zo als enige beslissingnemer in mijn leven. Frustrerend en confronterend. We zijn niet gewend om immer en altijd zelf te beslissen. Met enige tegenzin laten we gewillig onze  agenda’s volstromen met afspraken, etentjes en babyborrels. Berustend zijn we boos op onze baas omdat we wéér niet om zes uur naar huis kunnen.  Frustrerend maar ook ergens makkelijk om niet alles zelf te hoéven beslissen.
Kan je effectief om met een agenda die uitblinkt in leeg zijn? Niet enkel vandaag en morgen maar ook volgende week en maand? Vanuit een leven met amper tijd om naar een vlinder te kijken, klinkt dit als een lokroep en verlangen. Tegelijkertijd ook als een illusie, als een wens die haast zo irreëel en onmogelijk lijkt. Als een windvlieger in je vizier maar haast buiten je bereik.
Volledige vrijheid, maakt niet per se gelukkiger.  Zelden vind je geluk in extremen. Net zoals ‘flexibele structuur’ heeft ook ‘afgebakende vrijheid’  als begrip mijn hart veroverd.  Tijdens mijn reis, zo open als de lavendellandschappen in de Provence, bleken net stabiliteit en structuur een onvoorspelbaar belangrijke factor.

Wie had dat gedacht?
Ik niet.
En zeker niet op voorhand :-)


Lees meer: Freedomfighter in search of stability


Lieve leesvrienden.
Laat gerust een berichtje,
al was het 'maar' om de anonieme lezersgarde een gezicht te geven :-)
Dankjewel!

Thuisblijven staat niet in mijn lange lijst van hobby’s. Enkele uren Oostwaarts van thuisfront anker ik met mijn vertrouwde busje. Volledig in mijmermodus. Zoals dat vooral kan wanneer je je uit je vertrouwde omgeving waagt. Of wanneer je ‘gewoon’ tijd hebt. De combinatie hiervan maakt dat mijn mijmermonster met vrije teugel kan grazen, springen en dansen, niet zelden in overdrive. Heerlijk is dit! En dat beseft deze geluksvogel maar al te goed. 
 
Anders dan toen ik lang, lang geleden in de renbaan van negen tot vijf liep, speelt mijn leven zich niet meer af in blokjes ‘werkdagen’ en ‘weekends’. Standaard veel te weinig onderbroken door het veel te korte blokje ‘vakantie’. Deze blokken zijn consequent ingeruild door periodes van ‘reizen’, ‘onderweg zijn’, wanneer nodig onderbroken door korte blokjes ‘thuiskomen’. Wat maakt dat mijn leven voelt als een aaneenschakeling van kleine verhaaltjes. Short stories als het ware.
 
Berlijn, het Walhalla voor freaks
Het huidige kortverhaal speelt zich af ter hoogte van 52° 31.8' N 13° 25.2' O, beter bekend als Berlijn. Waar het hoofdpersonage uren kan verdwalen in de Allee’s tussen immense platanen en statige gebouwen die de grootsheid van deze miljoenenstad alle eer aandoen. Tussen stoere coffeebars en oase achtige parken, tussen hipsters en junkies. Zoals steeds bijgestaan door partner in crime Mila, die kwispelend geniet van de verscheidenheid aan geuren en honden. Minstens even blij, loopt het baasje er bijna kwispelend naast. Met de haviksneus speurend naar LT35’s, Transporters en 508’s en de glimlach nét onder controle. Yep, Berlijn is het Walhalla voor iedereen wiens hart sneller gaat slaan van busjes. En voor fashion-, food-, party-, design-, tattoo- en andere freaks ook natuurlijk.
 
In deze setting voel ik me meteen een ware Pipi Langkous met een snuifje Alice in Wonderland. Blij als een klein kind sta ik elke paar straten oog in oog met wéér een te stoere bus. Het kost me minimale moeite me in te beelden er in te wonen. Meteen zie ik me er Oost- West- Zuid- Noord-Europa mee doorkruisen.
Mijn hart zingt, mijn ziel danst. Ik voel me zo gelukkig als een voetfetisjist die in het zwembad onder de kleedhokjes doorkijkt, bij het zien van zoveel naakte voeten. 
Me like.
De busjes.
Niet de voeten(fetisjist).
 
Mijn mijmerpaard staat scherp. Scherp als het lemmet van mijn trouwe Opinelvriend in mijn handtas. Zoals altijd benieuwd naar de verschillen met Tzie Germans, vraag ik er op los. Statiegeld in plaats van vuilzakken? Cool. Honden niet verplicht aan de leiband. Wunderbar! Wildkamperen getolereerd? Ganz toll!


Mijn traditioneelonproductieve geest gaat zich te buiten aan de rijkdom van creativiteit en de oneindigheid van mogelijkheden die mijn oogjes waarnemen in Berlijn. De kracht van het potentieel. Mijn brein -dat ook wel een ideeënshop voor toekomstige ondernemers zou kunnen zijn- snoept van de overal aanwezige creativiteit.
 
Als een roodvleugelvis in het water
Wat maakt dat ook hier, mijn hersenactiviteit relatief hoog te noemen valt. Een rustvakantie voor mijn actieve brein is dan ook niet aan de orde, waar ik stiekem blij om ben. Ik voel me namelijk als een roodvleugelvis in het water wanneer ik wandel door het rijk der zinnen, met mijn hoofd zwemmend in toekomstvisioenen. Want zo noem ik het af en toe wel eens, die ideeënstroom...
 
Maar, hoe heerlijk rondslenteren in de stad ook is dankzij al deze mijmeruitnodigingen, het voelt als een aperitiefhapje. Lekker, dat zeker, maar doet vooral dienst als smaakmaker en voorbereiding om meer van Duitsland te ontdekken. Yep, de natuur!
 
Geef de cultuurbarbaar ook iets
En hiervoor heb ik mijn andere Partner in Crime: Hannes. We laten de stad en zijn
fashion-, food-, party-, design-, tattoocultuur voor wat ze zijn en verliezen onszelf in de natuurcultuur. Kwestie van mijn cultuurbarbarisme -waar ik af en toe van beschuldigd wordt- zo laag mogelijk te houden, stort ik me zonder al te veel tegengespartel in de FKK;
Voor de (andere) cultuurbarbaren onder ons: FreiKörperKultur. Een stroming in Duitsland die is ontstaan aan het begin van de 20e eeuw. Het kan gezien worden als het begin van het moderne naturisme, zeg maar.
Samen wat natuurcultuur opdoen met deze (voor mij) exotische paradijsvogel, er zijn slechtere manieren om je kostbare nooit meer terugkerende jeugdige tijd mee te verdoen.
 
Ook hier is het moeilijk om niét te dromen van treehouses, zelfvoorzienend wonen en eindeloze dagen aan het meer en in het bos. Al dan niet in Adam en Eva kostuum. Niet zelden herinner ik mezelf er aan  slechts een half uur verwijderd te zijn van daar waar de wereld gewoon doordraait. En wel aan het tempo dat de meesten van ons zo gewend zijn.  Waarom voelt dit bostempo dan zo natuurlijk? Zelfs na 111 keer al dan niet luidop afvragen, komt er geen antwoord dat toereikend is voor mijn –op dit vlak- kritische geest.
 
In afwachting van een antwoord dat wél toereikend is, beslis ik om gewoon lekker te blijven dromen. Omdat het kan.
 
Maar wat met al deze dromen?
De dromers onder ons weten echter dat de bijhorende valkuil te zoeken valt in het niet tot in actie brengen van (één van) deze dromen en idee-aanbiedingen. Je hoeft geen SWOT analyse te maken om te beseffen dat je niet alles kan hebben, right?
Misschien ontmoet je wel net daarom een exotische paradijsvogel die stevig met zijn voeten op de grond staat. Yin Yang.
Zodat dromers kunnen blijven verder mijmeren.
Het zou maar zonde zijn om een racepaard op stal te houden, toch?

Je wordt verliefd. Je hebt zelden iemand ontmoet die op zo veel vlakken hetzelfde denkt. Want dat doet verliefdheid, right? Het brengt de gelijkenissen naar de oppervlakte.  Terwijl reizen maakt dat je schijnwerper net gericht is op de verschillen.  Zijn verliefdheid en reizen dan elkaars tegenpolen?  Is wel heel kort door de bocht en inderdaad; volledig uit de lucht gegrepen.

Maar dit is alleszins de inleiding om de schijnwerper even te richten op enkele merkwaardige ervaringen in het land van de gekleurde vlaggetjes, hoog in de Himalaya.  Daar waar functionaliteit heer en meester is, vér boven zijn kleinere en minder belangrijke broertje ‘gezelligheid’.
 
Denk aan Azië en bij het woordje restaurant verschijnen al snel de beelden van TL lampen en plastiek stoelen. Oneindig veel piepkleine shops langs de baan, allemaal exact hetzelfde gamma. Ernaast stroomt iets dat veel wegheeft van een riool, wat een vuilbak zetten overbodig maakt.  De douche en toilet die samen op één vierkante meter leven.  Allemaal héél functioneel.

Gek genoeg gaat deze ‘functionaliteit’ perfect hand in hand met ‘inefficiëntie’, gezien door mijn (over?)gestructureerde praktische westerse ogen tenminste.

Zo wil ik vanuit Pokhara terug naar hoofdstad Kathmandu reizen. Aan reisbureautjes geen gebrek in de stoffige hoofdstraat, parallel aan het meer. En aan bussen ook niet, zo blijkt.  Bussen genoeg en allemaal vertrekken ze stipt om 7.30.  Allemaal. En dat zijn er dus heel wat.
 
De dag erna sta ik dan ook om 7.10 op het plein waar taxi’s hun backpackers lozen te midden van een 24-tal bussen. Bussen van verschillende company’s, in alle kleuren, allemaal half gevuld met locals en backpackers.  Één voor één vertrekken ze en rijden in tot in Kathmandu, een tweehonderd kilometer westelijker in het Himalaya land.
 
Waarom is er geen buscompany die om 6.30 vertrekt? Om de file te vermijden, om zich te onderscheiden of om de vroege vogels te plezieren? En waarom denkt niemand eraan om enkele bussen te lanceren om 10, 12 en 14 uur, om de file te spreiden,  voor de uitslapers of om late beslissers tegemoet te komen?
 
De drang om zich te onderscheiden is hier zo minimaal aanwezig, terwijl dat bij ons vereiste nummer één lijkt te zijn; bij het opstarten van een yogastudio, koffiezaak of je haarstijl. Iets dat jou of je zaak anders en -daardoor- aantrekkelijker maakt voor anderen. Klinkt logisch. Maar waarom is ‘gewoon’ zijn niet goed genoeg (meer)? We willen allemaal speciaal zijn.
 
Sinds marketing ons westerse leven binnengeslopen is, versterkt door Facebook en zijn vrienden, is onze focus veel meer op uiterlijkheden en ego gericht. Naar mijn gevoel jammer genoeg ten koste van échte authenticiteit en de innerlijke gevoelswereld. We worden makkelijker verliefd op het beeld dat we van iemand (willen) hebben dan ons gevoel te vertrouwen. We kopen makkelijker koffie wanneer het koffiebarretje een groen imago heeft, zonder zelfs maar te (willen) wéten hoé groen de koffie effectief is.
 
Terwijl ik de vele uren alleen in de bus spendeer, terwijl ik hobbelig beweeg en het landschap aan me voorbijtrekt, sta ik stil. Bij het leven hier. Bij hoe de meeste mensjes die ik vanuit mijn raampje kan zien, hoogstwaarschijnlijk nooit verder dan het ‘verre’ dichtstbijzijnde ziekenhuis zullen ‘reizen’. En hoe oppervlakkig het is om te denken dat zij diegene zijn die iets missen. Zíj, die breed lachend staan, zitten of wandelen op straat.  
 
Wanneer de sky the limit niét is, ben je misschien sneller tevreden met de grond waar je op staat. Misschien zorgt dit wel voor meer vrijheid tussen je oren.  Ben je misschien wel minder bezig met al de mogelijkheden die dié sky laat zien. Misschien geeft net dat je wel vrijheid: zien wat je hebt in plaats van te focussen op dat wat er zou kùnnen zijn, als dit… en als dat… en als ik…   Vrijheid om gewoon te ZIJN. 
 
Maar ook dit is maar één van de vele gedachten die passeren tijdens het rondkijken, verwonderen en …. Gewoon ZIJN.

Gewoon.
Zijn.

:-)
 
 
Geschreven na een intens moment van besef dat vrijheid voor een groot deel tussen je oren zit.  Een moment waarbij ik het echter voelde.  Helemaal gelukkig om op een prachtig strand in één van de meest fascinerende landen te staan jongleren terwijl de zon zich gewillig laat zakken in het water van de Arabische Zee.  Met de hypnotiserende tonen van Salt Water van Chicane stromend door mijn oortjeskabeltje en met Arabische Zee Salt Water in mijn warrige haren.