Sensory Overload

De Haspengouwse natuur geeft me rust. De vogelgeluiden, de geuren van groen, het verzicht over de velden en -vooral- het tempo;
niemand haast zich en toch gebeurt er wat er moet gebeuren. 
De madeliefjes openen zich eens de dauw verdampt, de zwartkop zingt zijn lied na het vangen van een pier (of dat beeld ik me toch zo in), de eerste minibloempjes van de vlier laten hun hoofdje alvast zien om ergens in juni te shinen als volwassen goedruikende vlierschermen.
It makes my heart sing. 

Er is geen oordeel van de planten. Ik denk wat ik wil van de grote ereprijs die best lijkt op -wat ik net ontdekt heb- de klimopereprijs. Ik mijmer zoveel als ik wil over de kleur van de schattige hondsdraf die paars, lila of purper is. Voor een zevende keer fantaseer ik over de paarse dovenetel en zijn zusje -of is het de tante- de witte dovenetel en dat kan. Het maakt niet uit. Ik mag denken wat ik wil. Niemand neemt het persoonlijk, niemand bedoelt het slecht.

Elke plant is zo anders, dat ‘anders’ niet bestaat. Uniek. Dat zijn ze. Lijken soms op elkaar zonder dat ze familie zijn, ondanks wat hun achternaam doet vermoeden (dovenetel en brandnetel). Anderen komen uit dezelfde groep, staan in verbinding door hun manier van ontwikkelen en toch.. zo verschillend. Het madeliefje en de paardenbloem, beiden lid van de composietenfamilie bijvoorbeeld. Hoe minder voorkomend, hoe exotischer. Daar kunnen wij mensen een voorbeeld aan nemen. 

Mijn steenbok brein wil meteen aan de slag gaan met het studeren van de Latijnse namen, properkes in een lijstje en met bijhorend (zelfopgesteld) mini-examen. De linkerkant van mijn hersenen zitten klaar om een overzicht te maken van de verschillende families met bijhorende eigenschappen en hun leden. Deze rationele kant tokkelt vol enthousiasme de vingertoppen tegen elkaar bij het lezen dat alle kruisbloemigen eetbaar zijn. Fantastisch! Er is structuur in de natuur. 

Dezelfde natuur die -hoe kan het ook anders- houdt van evenwicht.
Omdat mijn rationele steenbok de laatste euhm veertig jaar wat teveel in overdrive heeft kunnen gaan, herinnert de natuur me er aan dat het evenwicht zoek is. Al eventjes. Omdat steenbokken koppig zijn en doorgaanders en ik daar niet in verschil, passeerden vele zachte reminders zonder dat er iets mee gebeurde dat groot genoeg was om de balans te herstellen. De liefdevolle tikjes tegen mijn hoofd “vertraag eens, wees wat selectiever,..” waren niet krachtig genoeg om verandering te brengen in deze persoonlijke onbalans. Deze hardleerse koppigaard kon de situatie pas zien vanaf het moment dat er geen andere keuze was:


%*$£°ù¨>/+Sensory overload. *$/¨`<-°£%

Herprogrammeren is de enige optie. Een rationele benaming voor wat ik hier aan het doen ben. Minder denken, meer voelen. Minder productiefs doen, meer zijn. Minder bezig met het externe, welkom aan mezelf. Minder communicatie, meer luisteren. Minder likes, meer rust. 
En zoals wel vaker wanneer je dingen doet die buiten je comfortzone zijn; it is scary, kleine (en grote) angstjes liggen op de loer en het stemmetje staat klaar met zijn zwaar oordeel, soms leep vermomd als ‘intuïtie’. De leepaard! 
overdrijf je niet?
is één week lazy zijn niet genoeg?
je stelt mensen teleur
iedereen gaat maar vooruit en jij staat gewoon stil
stilstaan is achteruit gaan
wat met jouw klanten
wat met jouw zaak
wat met jouw imago
…


Patroontjes die al vele en vele jaren ingesleten zijn, verander je niet op enkele dagen. Of weken (en ook niet op maanden, maar dat vind ik nog nét iets te scary om luidop uit te spreken). Ik laat een deel van mezelf los (wild! sexy! jong! explosief! avontuurlijk!) en omarm deze nieuwe fase. Haha! As if…
Daar zit ik nog niet natuurlijk. Het is eerst nog rouwen om dat deel van mezelf, dat zo gekoesterde deel (imago?) van mezelf los te laten. Ik was (en ben) best gesteld op het wild en vrij en avontuurlijk zijn. Maar dit hoeft niet meer op de manier van toen ik 20 was. Of 30. Of euhm ja, zelf 38 te zijn. Ik ga het harde knallen overlaten aan diegene die er beter tegen kunnen en me bezinnen over wat wél bij me past. 
Met de tranen in mijn ogen over mijn jeugdige zelf, voel ik plots ook dat ik op mijn manier speels en spannend zal zijn. En ook nog wild, ja! Maar met wat meer wijsheid en -hopelijk- meer balans.

Nog even in de rouw, maar ook al benieuwd naar deze Engelachtige versie 2.0

Amen.