Passeert er een volwassen man in oranje kleden met een grote drietand. Mijn oordelende kritische brein kan niet anders denken dan “Why?” Waarom wilt een volwassen man er permanent als carnaval-Neptunus bijlopen? Mijn geest voelt ontzettend veel weerstand bij zoiets. Ik probeer mijn oordeel als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen door mezelf er aan te herinneren dat niet alles rationeel te verklaren valt.  Maar toch… Dat stemmetje…. “Why?”
 
Ik denk dat we inmiddels ver genoeg in onze evolutie als ManKind (what’s in a name?) gekomen zijn om te beseffen dat het inderdaad niet enkel de ratio is die heerst in onze drukke levens.
Denk maar aan het daverende succes van The Downward Facing Dog in de yogawereld. De kritische geest ziet hoogstwaarschijnlijk het nut, noch het voordeel er van in om tussen een bende zwetende andere volwassenen ondersteboven te gaan staan en dit dan een Neerwaarts Kijkende Hond te noemen.  En je er goed bij te voelen. Crazy!
Te gek voor woorden of niet, voor velen IS het wel zo.

Westerse wetenschappelijke benadering vs Oosterse ervaringsgerichte benadering.
 
‘Wij’ willen vaak dingen eerst wetenschappelijk onderzocht zien voor we ze als waarheid aannemen, terwijl men in het Oosten veel vaker vertrekt vanuit de Ervaring. Voélt het voor jou goed? Dan ís het goed. Nice!

Hoe vaak nemen wij iets aan omdat één of andere specialist het met een uitgestreken gezicht verkondigt als waarheid? Hang een plaatje aan je voordeur en je bent een specialist, coach of euhm yogadocent. Hoe jammer is het dat we te vaak vergeten dat wij de ALLER enige persoon zijn van deze hele f**cking planeet die voelen wat goed of niet goed voelt.  Voelt die verdomde childpose* niet goed voor jouw knieën? Dan IS ze ook niet goed, ongeacht wat de lenige guru vooraan in de zaal zit te verkondigen J  Krijg je ’s ochtends geen hap door je keel, en al zeker geen volkoren havermout met speltmelk, lijn-, chiazaad?  Laat je dan please niet slecht voelen omdat Goed Gevoel voorschrijft dat dit het ideale ontbijt is voor iedereen die goed voor zichzelf wil zorgen. Fuck that shit!

Laten we vooral terug leren luisteren naar misschien wel de beste raadgever die we ooit gaan tegenkomen: onszelf.
Niet makkelijk, omdat ‘onszelf’ door het vele herhalen inmiddels redelijk geconditioneerd is om zijn stem niet (te luid) te laten horen.  En toch…. Leg alle goedbedoelde –en ongevraagde- adviezen even het zwijgen op, zodat je je eigen stem beter hoort.

Des te stiller het wordt, des te meer je kan horen.
 AMEN.

PS: en wij maar denken dat we vér geëvolueerd zijn van de middeleeuwse mens die zomaar alles wat de Kerk verkondigde, aannam.... :-)
 
 
 
* Childpose: yogahouding,  in de vele yogaboekjes die het medialandschap rijk zijn, gecategoriseerd als ideale rusthouding. 

Reizen is… onderweg zijn en wachten.
De laatste 2 weken ben ik zo’n vier keer een etmaal onderweg geweest. Een noodzakelijk kwaad zullen we het maar noemen.
Noodzakelijk om van Kathmandu tot helemaal in Rukum te geraken, in the far west of Nepal. ‘Kwaad’  als antoniem van ‘goed’, wat niét van toepassing is op de wegen, de rijstijl van de buschauffeur én –last but not least- mijn humeur.
 
Slechte wegen. Een niet geheel onbekend begrip voor ons, Belgen. Komt echter niet eens in de bùùrt van wat ik hier aan de lijve heb mogen ( :-) ) ondervinden. ‘Géén wegen’ zou beter gezegd zijn. Diepe putten, stukken asfalt ter grote van drie fietszadels op een dirtroad en dat alles omhuld in een continue smog-, zand- en stofwolk.
 
Met licht leedvermaak en grotere heimwee denk ik terug aan mezelf, anno 5 weken geleden, gelokaliseerd in de Airbus A330 van Brussels Airlines richting Mumbai. Ik, die het vermoeiend vond om 12u te vliegen. Haha! Stewardessen, filmpje, smoothjes vliegen... Bijna te grappig om waar te zijn. Zeker anno vandaag, 24 uur op een busrit die doet denken aan een simulator om kotsneigingen te testen: slingeren van links naar rechts, remmen van voor naar achter en hobbelen van boven naar beneden. Nepalese bollywoodmuziek, gebrek aan frisse lucht en duizelingwekkende afgronden maken het plaatje compleet. De vele blutsen in de balustrade tussen ons en die afgrond, boezemen ook niet meteen vertrouwen in. Net zoals de nihil bestaande rust stops van de chauffeur... Na 11 uur rijden met slechts 1 korte stop op de teller, ga je bijna hópen dat ze tijdens het rijden van chauffeur gewisseld zijn.
 
Net als je denkt dat het niet erger kan, zorgt het universum er wel voor om ook dit in perspectief te zien. De volgende busrit was zo mogelijk nòg erger en wordt vanaf heden als ‘Hellride to Pokhara’ opgeslagen in mijn neocortex in de rubriek “dringend te verdringen”. Dodelijke combo: gehaaste chauffeur, plaats boven achterwielen, losse stoel, laag plafond en de staat van het (niet bestaande) wegdek.
 
A song is never just sad...
 
Naast de overheersende drang om de chauffeur van een elegante uppercut te voorzien is er gelukkig nog ruimte om een moeizaam gesprek aan te gaan met mijn Nepalese buurman.
 
Unconditional Love
Van de standaard openingsvraag ‘how old are you’ rollen we al snel over naar het onvermijdelijke ‘are you married’ en komen zo bij het immer interessante onderwerp Liefde. Universeel begrip, cultureel ingevuld. Hij begrijpt niet waarom zoveel huwelijken stranden in het Westen. Volgens hem zijn al de door mij proper opgesomde redenen een beetje vreemd.  What about unconditional love? Euhm ja... inderdaad... daar zeg je wel iets interessants... Al had ik bij elke relatiebreuk nochtans het gevoel dat samen blijven écht geen optie meer was. Was het dan geen onvoorwaardelijke liefde? Gelukkig heb ik genoeg tijd om hierover na te denken, met tot op heden nog steeds geen overtuigende conclusie.

Kathmandu. De naam alleen al spreekt tot de verbeelding. Beelden van kleurrijke vlaggetjes in nauwe straatjes met blauw-witte bergen op de achtergrond komen spontaan naar boven. En dat is ook exact wat ik aantref in Thamel, het kloppende (toeristische) hart van de Nepalese hoofdstad. Een kluwen van straatjes en mensen, wat het meest wegheeft van een mierennest, opgeschrikt door de voetstap van een doorwandelende hond. Vele Nepalezen, toeristen, verkopers en nog meer backpackers, elk met eigen bestemming. De aangeboden waren in de ontelbare winkeltjes laten er geen twijfel over bestaan dat hiken reden nummer 1 is om hier te zijn. Ik heb echter niets te zoeken in het overaanbod North Face en Deuter, mijn missie ligt ergens anders.

Waar deernen met reeenogen zwaar gefuckt zijn
Nepal. Het land waar Namaste de standaard begroeting vormt. Het hoeft niet gezegd te worden dat je je zelden méér welkom kan voelen als yogadocent.
“De Goddelijkheid in mij buigt voor de goddelijkheid in jou, want in weze zijn we één.”
Zweverig? Kan zijn. Ik vind het alleszins een mooi en warm welkom. Ondanks dit warme welkom is het toch even wennen. Met het tropische goa nog vers in mijn geheugen, voelt het gek om ‘plots’ weer in een grootstad tussen het stof te zijn. Waar mondmaskers tot de standaard Nepali outfit behoren en waar mijn kleine oogjes eindelijk (!) een immens voordeel zijn ten opzichte van de deernen gezegend met  grote reeënogen. Deze zijn hier zwaar gefuckt met het scherpe licht en de miljarden rondvliegende stofdeeltjes. Met de hoeveelheid stof die ik in mijn zakdoek aantref na het snuiten van mijn neus heb je al een mooie eerste laag voor je toekomstige zandbak...

Wat -naast de overload aan stof- ook maakt dat je avonddouche als noodzakelijk aanvoelt is... al de rest. Tenminste als je je buiten de typisch toeristische plekjes waagt. Daar waar wc-potten vervangen zijn door een gat in de grond en een vuilnisbakje door een hoop opeengesmeten maandverband en gebruikt wc papier in een open kartonnen doos die zijn beste tijd gehad heeft. Blijkbaar was deze hoop niet groot en duidelijk genoeg voor iedereen (hard to imagine!) want velen staken hun gebruikt maandverband in de voegen van de muur rondom het euhm wc gat. Het is de combinatie van heeeel dringend moeten plassen, met een 24uur durende busrit voor de boeg en -nog vers in het geheugen- de pijn van een blaasontsteking, dat ik me hier relatief makkelijk kan overzetten.

Je gaat voor de échte ervaringen of je blijft in je resort op Mallorca, denk ik dan 😁

Al heeft het bij mij ook wat tijd gevraagd voor ik een 8vierkante meter lokaal gruizig luizig en alles behalve pluizig chaibarretje middenin de verkeers- en andere chaos (lees; het normale Nepalees stadsleven) oprecht begon te verkiezen boven een airco Organic Himalaya Coffee Bar, audio-strategisch ietwat achterin de straat met een patio’tje. Authenticiteit smaakt nu eenmaal beter. Wah, laaaaaaaaange zin :-)

Al geef ik grif toe dat het vaak makkelijker en aanlokkelijker is om je te laten onderdompelen in het comfort dat je als toerist aangeboden wordt.
Wil je authenticiteit, dan zal je het zelf anders moeten aanpakken.

Vanuit onze individualistische comfortzone meer op zoek naar contact. Hoe doe je dat?
Angeli-ji’s Mini Manual:
Stap 1: go local
Stap 2: no phone, no book!
Stap 3: open houding, oogcontact, smile
Stap 4: see what happens
Haha! Klinkt simpel hè. Try it yourself, please.

Maar nog even terug naar Kathmandu door mijn gespikkelde ogen gezien... de ogen die houden van de dualiteit die ook Nepal rijk is.
De ene kant van de brug laat je uitkijken over een stromende rivier, badend in de ondergaande zonnegloed met dramatische bergen op de achtergrond. Mooi plaatje, zeker met filter Dramatisch Warm erop, die mijn gekregen IPhone aanbiedt. Kijk je echter langs de andere kant van de brug, zie je -zonder Dramatische filter- een vuile stroom zijn weg zoeken door opgestapeld half composterend afval, met open riolen en bruine kleuren, waar de raven pikken in iets dat ooit een hond geweest moet zijn en de geur in hetzelfde thema blijft.

Zo is ook Nepal; het vraagt niet zoveel energie om mooie fotogenieke plekjes tegen te komen, maar net dié dingen die het minst gefotografeerd worden, vormen het grootste deel van Nepal. Veel beton in een overwegend dor landschap, alles met een dikke laag grijs stof erop.
De meeste plekjes, straten en huizen blinken uit door hun afwezigheid van fotogeniekheid. Zijn extreem...Nepal-stof-alledaags.

Gigantisch druk en minimaal ecologisch.
In de lijn der verwachtingen als ik terugdenk aan mijn indruk van Noord-India vergeleken met het Zuiden, in 2011, inmiddels 7 jaar geleden.

Zeven jaar. Even lang als Brad Pitt in Tibet was, anno 1996, ondertussen ook alweer even geleden...
Zeven jaar en vele avonturen, reizen en levenservaringen rijker. Anders dan bij een prille liefde, waar je je vooral focust op de gelijkenissen met deze fascinerende persoon, laat het reizen me eerder stilstaan bij de verschillen die er zijn. Ineens de ideale gelegenheid om de term ‘normaal’ wat vaker in vraag te stellen. Want hoe normaal is iets nog als je plots omringd wordt door honderden, duizenden mensen die het allemaal net andersom doen? Exactly. Een norm is zo ontzettend tijd- en plaatsgebonden, iets wat we af en toe wel eens durven vergeten.  

Helemaal ‘normaal’ om links te rijden, om te claxonneren wanneer je iemand passeert, om af te dingen en om je schouders te bedekken, om iets te geven met twee handen, om niet te kussen op openbare plaatsen en om als volwassen man hand in hand te lopen.

Je omgeving bepaald voor een groot deel je norm. Hoe (ab)normaal kunnen we het dan vinden om hond te eten of kippen te fokken op on-dierlijke wijze? Soms weet ik niet meer wat ik normaal vind.

Wat ik echter nog niet helemaal normaal vind is dat énkel de motorbikechauffeur verplicht is een helm te dragen. Of dat het busstation geen perrons heeft maar dat de tientallen bussen ‘gewoon’ extreem traag rijden door de grote drukke baan en je zo (theoretisch) genoeg tijd hebt jouw bus te spotten, in te halen en te vangen. Ideaal om je jagerskwaliteiten nog eens aan te scherpen.

Maar wat maakt het uit wat ik normaal vind?!? Het is vooral een fascinerend avontuur. Alles! Het publieke transport, de interpersoonlijke relaties, het voedsel en ja... de religie. Vooral het hindoeïstische en boeddhistische geloof is subtiel maar duidelijk aanwezig in de straten. Zo mooi geïntegreerd in dagelijkse bezigheden. De vriendinnen die 700 treden opwandelen naar de Hindoeïstische tempel op de berg voor het werk. De jonge mama die Puja* doet met haar baby op de arm. De oude man die met zijn handen samengevouwen, vingers tussen zijn wenkbrauwen, even buigt naar alle kanten in zijn piepkleine winkeltje, dankbaar voor de spullen die hij kan aanbieden. Even stilstaan bij het niet vanzelfsprekend vinden van je job, je spullen, je leven. Een momentje van dankbaarheid. Mooi om te zien. Terwijl ‘wij’ vaak veel veel meer hebben en (rechtevenredig?) meer van vanzelfsprekendheid uit gaan. Zou méér dankbaarheid voor minder, resulteren in een groter geluksgevoel? Helemaal zeker ben ik (nog) niet, al weet ik wél helemaal zeker dat méér hebben, niét automatisch meer geluk met zich meebrengt.
Het overwegen waard, want wie wil niét GELUKkig zijn?!

En zo komen we bij mijn oorspronkelijke reden om de bergen over te vliegen naar her land waar de zon nog een kwartier vroeger opkomt dan in India. Jawel, minuten zijn zo kostbaar dat ze per kwartier over de tijdzonetoonbank gaan.

Stronttrappen, For a Purpose.
Een bouwproject, gedreven door een kleine groep hoogst gedreven jonge Belgen. Ze bundelen hun kennis, visie, focus en ambitie om met een handvol vrijwilligers een Earthquake proof multifunctioneel gebouw neer te zetten. Alle materialen passeren door vele handen voor ze veranderen in een deel van dit duurzame gebouw. Ik help mee cowshit verzamelen in omliggende huisjes bij de waterbuffels, ik zeef aarde & zand en verknip ontzettend veel stro in stukjes van 3-5cm. Dit alles mengen we voet-matig tot een brij die tegen de Earthbags gesmeten wordt en zo de muur zal vormen. Ja, je leest het goed: mijn poezelige yogavoetjes als daadkrachtig instrument in de stront. Intensief!
Ook op sociaal vlak. Intensief, mooi en interessant. Op zo’n momenten ben ik intens dankbaar dat ik uit mijn Mechelse 37-jarige coconleventje kan stappen en me kan mengen in zulke andere omstandigheden. Voél ik dat hier zaadjes geplant worden en dat er weer iets in gang gebracht is bij mezelf. Nice!
Zelfs nu, met het project al weer even achter me, sta ik er nog steeds van versteld wat een mooi geheel het was tussen de crew en vrijwilligers. Niet altijd makkelijk om continu met dezelfde mensen samen te leven én werken in very basic omstandigheden; of om als nieuwe vrijwilliger je welkom en op je gemak te voelen in een hechte groep; om een groep aan het werk te zetten op een niet-dominerende manier met voldoende aandacht voor het individu, met een minimum aan regels. Echt sjiek!

Al was het heavy shit soms!
Maar dat kan je hier van veel dingen zeggen. Zoals de 24 uur durende busrit vanuit Kathmandu helemaal naar Rukum district in the far west. Niét enkel 24u onderweg zijn, maar effectief in de bus zitten. Ooit al eens 24u op een stoel gezeten? Nah. Point proven.

.....

Mijn altuistische ergonomisch ondersteunende kant laat van zich horen en oppert de suggestie om het vervolg nog even uit te stellen. Kwestie van het licht verteerbaar voor jullie scherm-oogjes te houden.