Leven in een bus is alsof je in je vorige leven geleefd hebt met de knop op fast forward, aan 2x, 8x of soms zelfs aan 64x de snelheid. Full Speed. Niet geheel abnormaal dat er hier op sommige momenten een onrust-gevoel de kop opsteekt en het heeel erg raar en onwennig aanvoelt nu alles zijn gewone gangetje gaat. Ben ik misschien een tikkeltje verslaafd aan drama? Ja, laat het schaamrood op m’n wangen weten.  Laat ik dan maar mild voor mezelf zijn in deze drama-loze afkick periode, aangezien het best Cold Turkey aanvoelt met momenten.  Leren leven zonder een fast-forward, leven volgens het ritme dat snel genoeg vooruit gaat om vooruit te gaan en traag genoeg om alles bewust mee te maken. Om zelfs even – indien gewenst- stil te staan. 
 
 
Verslaafd aan pure diepgaande ervaringen…
Ook al leef ik aan slow-speed, er is wel degelijk vanalles aan het gebeuren.  Niet enkel de landschappen rondom me veranderen naarmate ik het binnenland rond Madrid achter me laat en zo richting zuiden rijd, ook IK verander.  Mijn oogkleppen worden heeeeeeel minimaal per keer wat wijder. Zoals een beugel ongemerkt je tanden verhuist en je glimlach groter maakt, zo wordt mijn wereld en perceptie ongemerkt breder.  Waar ik gisteren nog kinderlijk blij was paarden en koeien in het wild aan de overkant van het meer te zien grazen, sta ik vandaag tijdens een wandeling tussen de koeien en paarden. Hoe kan ik ooit nog excited zijn van een paard in een stal of een koe in de wei?
No way back.
​
Je hebt de smaak van een écht goeie koffie leren waarderen. No way dat je hart nog sneller gaat slaan van een doorloopkoffie bij de oma of een senseo.
Je hebt kennisgemaakt met vrije feestjes in een bos, zonder security, dure dranken of ego-dj-affiche, waar je helemaal vrij en los kan dansen, zonder dresscode, zonder beperkingen.  No way dat je nog kan genieten van een jaren 80 feestje in een jeugdhuis waar je allemaal op elkaar gepropt staat te dansen tot 3uur. Stipt.
Zo ontzettend jammer is het dan wanneer je na deze pure diepgaande (paard/koffie/dans) ervaringen weer terug moet gaan naar je manège/senseo/jeugdhuis leven, toch?
Wel, ik houd zo ontzettend van deze pure ervaringen dat ik er lichtjes verslaafd aan ben, zo zou je het wel kunnen stellen.  En hoe meer je ervan proeft, hoe meer je wil ontdekken en hoe groter de kloof wordt tussen jou en de mensen die in hun wereld blijven.  Zeker ook reizen vergroot op die manier de kloof tussen hoe jij naar dingen kijkt en hoe anderen de wereld blijven zien.  Maar wat reizen bij mij doet, doet iets anders bij jou: (klein)kinderen krijgen bijvoorbeeld. Halftijds gaan werken. Zelfstandige worden…. Al waar jìj voor kiest en wat jouw wereld vergroot.  Al je vriendinnen staan met open mond te kijken naar het zwarte paard in de wei terwijl jij weer wegdroomt naar het moment dat het paard en jij helemaal vrij waren in de bergen.  Alsof je na het kijken van een kleurenfilm terug naar zwart-wit gaat. Jammer maar helaas: je neemt geen genoegen meer met z/w.
 
Op het eerste zicht zou iedereen die bij z/w blijft, wel gek zijn. Maar zo is het natuurlijk niet. Mensen zijn kuddedieren. Liever met zijn allen naar z/w kijken dan in je eentje naar kleur.  Ergens volledig logisch. Liever met zijn allen klagen over het slechte belgische weer, de weinige verlofdagen en de hoge werkdruk, dan alleen in het zonnetje wakker te worden, met nog een  411 vrije dagen vòòr je en alle tijd van de wereld voor zelfontwikkeling, natuur en rust. 
Moeilijke keuze. Kracht en belang van verbondenheid wordt onderschat.
Aangezien ik voor scenario 2 gekozen heb, bestaat de ‘oplossing’ er volgens mij uit mijn perceptie aanpassen en verbondenheid op andere manier invullen.
 
Door nieuwe ontmoetingen, door zachtjes wat plannen te laten rijpen voor nieuwe projectjes, afspreken met goede ‘thuis’ vrienden,…  Doen wat voor joù goed voelt en de rest volgt.
Levend bewijs: laatste dagen/weken een aaneenschakeling van ongeplande ontmoetingen… Eerst Els en Herman die hun route wat gewijzigd hebben zodat we samen konden genieten van ons prachtig 360° uitzicht bij Siguënza op goede vrijdag.  Ik was nog niet goed en wel terug in mijn alone-vibe of enkele sms-en later had Sarah haar vlucht al geboekt richting Malaga voor de dag erna.  I’m only one decission away.  Alsof het zo gepland was, kwam het zo uit dat ik enkele heerlijke uurtjes kon doorbrengen met mijn Soulmate Lander onderweg naar Tarifa.  Allemaal diepgaande vervullende ontmoetingen met mensen die ook kiezen voor leven in kleur.
Love it!
 
En alsof ik hiermee nog niet vervuld genoeg zou zijn, ontmoet ik hier en daar, niet te veel en niet te weinig ook nog wat nieuwe mensen in kleur. Sommige reizen al zo lang dat ze niet eens lijken te herinneren dat er ooit een wereld zonder kleur was!
Elke ontmoeting brengt weer nieuwe inzichten en zo ook ergens wat meer rust op deze reis naar binnen.  Zo besefte ik na de leerrijke ontmoeting in het rustige El Chorro met Jürgen dat als ik écht in een bus wil wonen, het ook écht niet als vakantie mag bekijken. Dat ik tijd zal moeten nemen om noodzakelijk onderhoud te doen, om de roest een keertje van binnenuit aan te pakken en meer van dat hm leuks.  Inderdaad, het is geen reisje. Ik ben niet met vakantie.  Zoveel werd duidelijk wanneer ik aan de babbel geraakte met een superhondenvriend op het strand, die het heerlijk vond om uren met Mila op het strand te spelen. Zij was daar op vakantie met een vriendin die daar een appartementje heeft.  Op de logische vraag of ik ook op vakantie was (situatieschets: samen met Sarah onder een parasol met een ijsje in ons hand een kleurtje aan het pakken in onze bikini op de Costa Tropical) wist ik even niet wat te zeggen. Vakantie? Euhm nee. Woon of werk ik hier dan? Tja, nee ook niet.  Haha. Even een gek gevoel in deze gekke situatie dat ik niet meteen kan antwoorden op de vraag of ik op verlof ben of niet. Haha! Dat zijn de vragen die horen in een toeristische setting.  Andere scenario’s krijg je als je een babbeltje begint met je Spaanse buurman van Barcelona met zijn supernice zelfverbouwd busje MB200 en je charmante crazy Italian, die al jààààren zijn huis niet meer gezien heeft en momenteel reist in een very smooth Hymner van 1971.  We praten over vanalles en nog wat, over vuur en water en lucht, over vorige relaties, over passie en vuur (had ik dat al gezegd?! Haha, boogschutterstalk), over de maatschappij en het zijn. Maar het woordje vakantie blijf uit :-)
Met het lezen van het zalige briefje uit Mechelen van hartsvriendinnetje Evi werd het een laatste keer bevestigd en zit het nu helemaal in mijn hoofd, hart en lichaam: THIS IS MY LIFE.
Samen met het besef hiervan, daalt er een rust over me. Het hòeft niet enkel leuk te zijn en goed weer en happy happy joy joy –zoals op vakantie- want het is geen vakantie, het is mijn lèven! Met alles wat erbij hoort: clear mind afgewisseld met het soms even allemaal niet meer weten, met zalige plannen en een té open toekomst, met sportieve dagen en ik-kom-mijn-bed-niet-uit dagen, momenten  waarop je je ontzettend sexy voelt en –helaas- ook momenten dat je liever onder een steen wil kruipen en daar composteren.
 
Mijn leven zoals het is; redelijk publiekelijk.
Na een zalige morning run op de boulevard in Màlaga tussen de Benidorm-Bastards, een muy frìo douche op het strand, yep, en plein Bastard publique.  Een leven met weinig privacy haha. Mijn ondergoed hangt publiekelijk te drogen, mijn afwas doe ik aan het kraantje naast de speeltuin en ook ontbijten, lakens verversen, groentjes snijden doe ik onder het oog van wie maar wil.
I don’t mind, I don’t care :-)
In plaats van elke dag te (be)denken waar ik naartoe ga, zou kunnen gaan, moet gaan, … zeg ik tegen mijn spiegelbeeld “ik ben er al” en kijken mijn groengespikkelde ogen soms bevestigend, soms verwonderd, maar altijd blij, terug. Het is goed.
 
 
All I have is all I need 


Red skies - Chicane (music)

Nog een keer naar Into the Wild gezien, dé boost die ik blijkbaar af en toe nodig heb als persoonlijke reminder dat alleen zijn misschien wel de grootste vrijheid is die er bestaat.  Omdat die erna aangevuld met het misschien wel meest waardevolle dat er bestaat: verbondenheid.
Trouwens zooooo alleen ben ik al bij al ook weer niet, ik ontmoet mensen, heb (v)luchtige babbels op de markt,… En zowel Mila als de 609 geven aanleiding tot aanzet van conversaties, de ene al verrassender de andere. Zo stopte ik enkele dagen terug op een klein pleintje in een piepklein dorpje. Zo klein dat er slechts 1 straat was die breed genoeg was om géén enkele richtingsstraat te zijn. Helaas bleken àlle straten, zeg maar steegjes, 2richtingsverkeer te zijn! Daar op het piepkleine dorpspleintje, parkeerde ik m’n camion om meteen aangesproken te worden door een jonge kerel, veel haar, veel tattoes, veel piercings en veel oorlellen. Yep, je leest het goed: véél oorlellen. Ik heb ze geteld, het waren er dubbel zo veel als wat ik toch nog steeds als normaal beschouw. Zou zijn strecher doorgescheurd zijn? Een of ander nieuwe modeverschijnsel hier?  En al dat haar, tattoes, piercings en oorlellen betrof nog maar alleen zijn hoofd, just to say… Vriendelijke mens, kwam zeggen dat ik een mooie bus heb. Merci. En ook nog voorstellen of ik rode olie wou kopen. Véél goedkoper dan diesel. Euh ja, pas aujourd’hui. Merci.
Andere keer, wederom in minuscuul bergdorpje ga ik een cafeetje binnen om te schuilen en een koffie te drinken, komt er een jonge kerel op me af, tattoe/piercing free, en spreekt me in snel Frans een zin toe waar ik enkel het begin (‘Bonjour, c’est toi…’) en het woordje ‘soixanteneuf’ van begrepen heb.  Mijn wenkbrauwen stegen net zo snel als mijn verwondering om even later te zakken, samen met het indalen van het besef dat ik het sowiso verkeerd verstaan moet hebben, gezien zijn 100% serieus gezicht en gezien nou ja, de absurditeit van deze vraag aan een voor hem wildvreemd redelijk deftig uitzien vrouwspersoon.  Op zo’n momenten word je er mooitjes aan herinnerd wat een geweldig instrument ons brein is, want plots valt alles op zijn plaats: hij moet me voorbij hebben zien rijden even daarvoor, bij het doorkruisen van de niet-enkelrichtingstraatjes, in mijn mercedes 609 sixcentneuf…. “oui, c’est moi!”, volgde er met een blos en wat vertraging…
 
Door in een andere manier van leven te zitten, merk je soms pas op wat je thuis wél allemaal hebt. En deze keer heb ik het niet over de materialistische zaken, maar minstens even belangrijk:
De capaciteit je te kunnen uitdrukken en van gedachten te wisselen.
In ander land, andere taal, is het niet altijd makkelijk je uit te drukken. Verstaanbaar maken lukt aardig, verbondenheid creëren door op subtieler niveau te communiceren ligt moeilijker. Voor een spraakwaterval als ikzelf, was het met momenten best frustrerend. Dingen voor jezelf houden omdat je ze niet kàn zeggen, ofwel het idee verwoorden met het gemist van de fijngevoeligheden, alsof je kookt zonder kruiden. Dat heeft mijn minder goed ontwikkelde luisterkwaliteiten anderzijds wel een boost gegeven, wat ook mooi meegenomen is: door niet zelf te kunnen praten, sta je in de positie van énkel te luisteren, van niet bezig te zijn met mogelijke antwoorden of het expleciet vormen van eigen meningen. Interessant, ga ik vaker doen. 
 
Zal ook wel moeten, want bij het bestellen van mijn eerste spaanse koffietje (een euro goedkoper dan aan de andere kant van de Pyreneen!), werd al snel duidelijk dat het haar van mijn spaanse tanden ook eens getrimd mag worden. Net zoals mijn weelderige okselhaar.  Nadat het scheermes een tweeënhalve maand werkloos was, ga ik het één van de dagen, wanneer ik iets tegen kom dat voor een douche kan doorgaan, aan het werk zetten.  Qua zweetgehalte begint het een te frapant verschil te zijn met haarloze oksels. Enerzijds best wat jammer, want vind het best iets hebben, zo’n schattig plukje. En ook symbool voor mijn eye-opener-weken in de Pyreneeën: zoveel aantrekkelijke, jonge en oudere vrouwen, ambitieuze en vrije vogel vrouwen die écht niet elke dag met het scheermes in de weer zijn.  De Ariège heeft dan ook zo iets dat ik niet goed kan beschrijven, maar het komt erop neer: Everyone is ok. Realy. Iederen is er zo anders dat anders normaal geworden is. Wil je er anders uitzien dan de doorsnee mensen op de markt? Dan ga je al héééél inventief moeten zijn, want van alles wat ik kan verzinnen, loopt er al wel n exemplaartje rond :-)  Fijn dat diversiteit hier aangemoedigd wordt.  Een mooi evenwicht van je authenticiteit en autonomiteit niet in te leveren door het verlangen naar verbondenheid.
 
Een mooie les om mee te nemen naar l’Espagne: op zoek naar verbondenheid mijn authenticeit niet inleveren.  En dat lijkt wel goed te lukken. Inmiddels (of eerder: op deze moment?) kan ik in alle eerlijkheid zeggen dat ik echt echt helemaal ok ben met het alleen reizen.  Natuurlijk mis het wel eens om al die prachtige ervaringen met iemand te kunnen delen. En uiteraard geneer ik me wel eens als ik besef dat die ober écht geen zin heeft om nog naar mijn uitleg te luisteren. Maar ook dat hoort erbij!
Het is ook wel door het kleine monster, called Mila, dat ik me zelden alleen voel.
Toen ik mezelf en Mila laatst aan iemand voorstelde, keek hij naar Mila en dan terug naar mij en zei: Well, you’ve got your Guru with you.  Mijn externe leermeester die me tot wijze inzichten brengt, die me er regelmatig aan herinnert mijn intuïtie hoog te houden.
Mila, die me toch ook al wel wat hartkloppingen bezorgd heeft.  Tijdens een mooie bergwandeling mis ik ze plots en komt ze niet meteen als ik fluit. Zal wat aan het rondsnuffelen zijn of zit achter een konijntje.  Ik zet me neer, geniet van het magnifieke uitzicht van het ruwe berglandschap waar ook hier de kracht van de natuur duidelijk wordt door afgesplitste rotsen, de doortastendheid zich laat zien in het groeien van kronkelige boompjes op die dorre rotsgrond, de koppigheid van de stabiele berggeit hoog in de bergen, die gehaast over de steile bergwanden naar boven vlucht... voor Mila!! Whaaaahh!! Zit die zo hoog, op zo’n steile onstabiele ondergrond?!? Mijn hart maakt overuren. Als ze maar niet valt.  Of toch niets breekt. Of het gewoon al overleefd.  Plots verliest ze haar interesse in de berggeit (euhm misschien door mijn paniekerig geroep!?) en verlies ik ze uit het oog, verdwijnt ze tussen de boompjes en struikjes en …. Staat 20 seconden later hijgend voor mijn neus en voeten.  Zo kwaad en zo opgelucht tegelijkertijd. Strange feeling.
 
Aan de goedkopere-koffietjes-kant van het gebergte is het plotsklaps een pak warmer.  Die eerste dag, in Tremp, heb ik me nog even laten vangen.  Op straat liepen de mensen namelijk in skinny jeans en semi skijas rond, maar eens buiten realiseerde ik me dat spanjaarden hier heel andere temperaturen gewend zijn dan wij, dus voor hen IS het inderdaad nog maar net après skiseizoen.  Voor mij niet! Rokje, topje, zonnebrilletje, factor 50 en euh… winterbotjes.  Bon, dan heb ik ineens een missie voor de dag; zomerschoenen scoren. Naast water zoeken, gezien mijn kraantje het weer begeven heeft.  Met deze hitte, hond, honger, dorst en afwas is water bijvullen een belangrijke dagtaak.  Eentje die een zekere nederigheid met zich meebrengt; afhankelijk van iets levensnoodzakelijks wat bij ons zo allomtegenwoordig aanwezig is: water/kraantje.  Stel je maar eens voor dat je elke dag bij je buren, in de bib, op cafe,… flessen moest bijvullen om te koken, wassen en plassen.  Water zoeken, iets banaals en tegelijkertijd cruciaals. Op een heel vreemde en tegelijkertijd vertrouwde manier, voelde ik me ineens heel erg verbonden met iets groters; met alle andere mensen op deze planeet die op deze zelfde moment ook water aan het zoeken zijn. Zelfde missie, zelfde moment, zelfde doel, andere wereld….
Gelukkig zijn Frankrijk (en in mindere mate Spanje) wat dat betreft een hemel voor de busjesreiziger: kraantjes met drinkbaar water op praktisch elk pleintje, parkings waar je max. 48 uur mag staan, publieke toiletten.  Iets anders dan in Belgie!
 
Zit je al een hele tijd ingespannen te wachten op reistips bij het aandachtig lezen van deze (reis)blog.  Hier komen er al een paar, als voorbereiding van many more to follow. Want het voelt alsof ik gelanceerd ben.  On the road again.
Maar eerst nog even wat Ariège Stuff:  heerlijke gîte bij Geert en Lieve (Gite Micou, Castelnau-Durban), zalig inspirerend weg-van-de-wereld-marktje op zondag in Montbrun. De rest wijst zichzelf wel uit!

En nu het nog helemaal vers is mijn geheugen zalige ritje van een paar dagen geleden.  Vanuit St. Gaudens heb ik heb de oversteek van het beschaafde fransenland naar het wilde spanjaardenland gemaakt om via de provincie Aragon binnen te komen, ten noorden van Vielha.  Niets speciaals so far.
 
Maar dan!! Als je bij Pont de Suert de afsplitsing neemt naar het oosten, de N260 volgt richting Tremp, verandert het landschap al drastisch in de eerste 100 meter. De weg versmalt aanzienlijk tussen de bergwanden en is nog kronkeliger dan een slang. Zo stijg je gestaag maar zeker in 2e versnelling tot 1330 meter, om op het hoogste punt meteen verwelkomt te woorden door het prettige vooruitzicht van de kronkelende dalende slang. In vogelvlucht misschien maar een paar honderden meters oostwaarts, in afstand echter een 3-tal kilometer haarspeldbochten, even onderbroken door een bijna surrealistich dorpje, hoog op een uitgesneden rots. Mijn mond hangt bijna enkele haarspeldbochten lager van dit tafereel, zo indrukwekkend! In mijn gevoel van bewondering en dankbaarheid is er zeker ook een stukje voorbehouden voor het gevoel van ONGELOOFLIJKE blijheid dat ik al wat bochten experience heb opgebouwd de laatste weken, want als je hier verzeilt geraakt met een 3meter hoge en 5 meter (?) lange, zware bus, recht van de E19, wel dan kan een paniekaanval haast niet uitblijven. Maar nu heb ik dus ontzettend genoten van het uitzicht, van de ervaring, van de kracht van de motor, van de ontspannen Mila, van het terugschakelen, van de muziek, van de wind…. Zo hard genoten dat dit weggetje hier in de Travel Tips rubriek mag komen.  Zeker ook de lus maken tussen Senterada – La Pobleta de Bellvei – Montcortès – Gerri de la Sal – La Pobla de Segur, als je je graag laat verrassen door de pure kracht die deze landschappen met zich meedragen. Heerlijke bergen, mooie wandelingen, chille slaapplekjes.
 
Door deze bergritjes besef ik eens te meer het  belang van je state of mind. Hoeveel pieken en bergtoppen en diepe dalen er rondom jou ook zijn, zolang de rust in jezelf er is, maakt het allemaal niets uit. Een heel fijne gewaarwording, des te meer omwille van het simpele feit dat het heel erg vaak niét het geval is geweest.  State of Mind.  De manier van kijken: dan mag bijna de hele lucht bedekt zijn met een dik deken van grijze wolken, als het plekje voor de zon wolkenvrij is, zal de zon schijnen!
Perceptie is alles.
’s Morgens krijg ik spontane rillingen wanneer ik het meer voor me zie, terwijl een uurtje later, bezweet van de bergwandeling het meer een ware fata morgana lijkt en ik met véél plezier een spontane duik neem.   Het meer is niet veranderd, maar ìk wel. Je baas gaat niet (snel) veranderen, maar jij of jouw perceptie misschien wel? J
 
Je kan niet geloven in iets dat je niet leuk vindt. 
Vind ik het busleven leuk? Geloof ik er in? Ja. En het groeit elke dag meer richting “JAAA!!!”.
Ik houd ontzettend van het rijden, van het uitstippelen van een route, van een slaapplekje zoeken, van powernaps onderweg, van rommelen en organiseren in de bus, van de verrassing van nieuwe plekjes, van mijn haar wassen in het meer, van weinig geld opdoen, …. Van het grootste deel van wat ik doe met andere woorden. Waar ik niét van houd? Van de technische shit die erbij komt kijken: batterijen, oliepeil checken, bandenspanning in het oog houden, kabeltjes die loskomen, lampjes die blijven branden, lampjes die niet meer branden, kastjes die weg gezaagd moeten worden, vloer die loskomt, roest hier en daar, kraantjes die niet meer werken, verluchtingsgaten die geboord moeten worden,… Helaas hoort het er bij. Gelukkig ontmoet ik handige Harry’s, Geerten en Hermannen die me zo ontzettend geholpen hebben. Het leven zou een pak minder fijn zijn zònder helpende handen.
 
En hoe ziet mijn fijne leven er momenteel uit? Nu ik mijn professionele carrière als accountmanager, communicatief medewerkster en yogateacher achter me gelaten heb, breek ik mijn hoofd over andere vraagstukken. De natuur heeft een afkeer van leegte, vooral in de menselijke geest en zo dienen nieuwe situaties zich aan die op oplossingen wachten. Hoe kan ik deze mooie gevonden grote tak een waardige én praktische plek geven in mijn minihuis. Iets anders dan target missies, beleidsverzoeken en anatomische asana’s, echter allemaal (even) onbelangrijk op wereld niveau.
 
Een weekje onderweg en écht genoten van de dagen,  meestal alleen, heel af en toe eenzaam maar grotendeels bovengemiddeld gelukkig in hart en nieren. De zon op mijn linkerarm (vele uren en steeds op de chauffeursstoel), de wijngaardstreek die langzaamaan overgaat in heuvellandschap met rechte rijen olijfbomen (ideale slaapplekjes blijkt), het aangename langzame ritme gevonden tijdens deze toch wel héél warme dagen (vandaag 31°, ohwyeah!), …. Life is good!

My heart is singing. And my soul is dancing.
 

There was nowhere to go but everywhere,
So just keep on rolling under the stars
(Jack Kerovac – auteur On the Road)
 
PS: inmiddels heb ik de kust bereikt en dan nog wel in héél fijn gezelschap. Zal voor de volgende wifi-zone zijn :-) 

Al gehoord van een Pancake Party? En een Pancake Dream Party?
Wel…. Nu wel! Hoewel het hier niet over een echte party gaat met dansen en dj’s, gaat het des te meer wél om echte dromen en echte pannenkoeken. Samen met je volwassen zonen een motorbike trip maken, met vrienden een 3 weekse kajaktocht in Scandinavie, je eigen kleren laten ontwerpen, je helemaal vrij en vol liefde voelen,… Slechts een greep uit wat er tijdens onze rondjes Dream Sharing naar boven kwam, de laatste afscheidsavond in Jambet. De ene droom moedigde de volgende aan en zo volgden ze steeds spontaner, los van onze rationele en praktische beperkingen en werd het een huis feest voor onze verbeelding.
 
En daar gaat het hier over. Op deze eigenste moment dat je dit leest. Over tijd nemen voor je dromen. Tijd om deze woorden binnen te laten komen zodat ze een lontje kunnen ontsteken waardoor je droommachine geactiveerd wordt in je bovenste kamertje. Of in je buik of hart of… N’importe.  
 
Enkele maanden geleden feliciteerde Griet me met het waarmaken van mijn droom.  Droom? Euh? Ik? Ze herinnerde me er liefjes aan –zoals enkel zij dat kan- dat ik al enkele jaren geleden luidop aan het dromen was over een nomadisch simple life bestaan.  Was ik alweer helemaal vergeten, omdat het niet om een praktisch stappenplan  ging maar louter wat hersenspinsels waren.  Die blijkbaar de kracht hadden om van daaruit op te klimmen on een concrete vorm aan te nemen, aangezien ik hier nu zit in mijn Simple Life. 
Het is de stem van je passie die soms spreekt, maar die je zelf niet hoort of au sérieux neemt omdat ze overschaduwd wo… wat zeg ik?! OverROEPEN wordt door onze  stem die zegt wat we ‘zouden moeten’ doen en vooral realistisch blijven….
Daarom mogen we onszelf gerust af en toe nog eens de vraag stellen, louter informatief desnoods;
als je met niets of niemand rekening moet houden, niet met verlofdagen of bankrekeningsaldo, met leningen bij de bank of collega’s, wat zou je dan WILLEN doen?
Houten speelgoed maken? De transsiberian express nemen? Een boek schrijven? Je eigen moestuin amken? Leren duiken? Vrijwilligerswerk doen in Namibië?
Fantaseer maar eens goed!  Wat zijn je werkelijke verlangens als de mogelijkheden onbeperkt zouden zijn.  Zonder fantasie geen nieuwe werkelijkheid.
Af , die oogkleppen! En op, die fantaseer- euh tentakels J

Gek toch hoe mensen die nog niet zo lang leven, zoveel beter zijn in fantasie.  Yep, kids!  En wij – volwassenen- worden vooral aangemoedigd op het vergroten van focus.  Maar wel, euhm, misschien is focus wel niets meer of minder dan een hardnekkige, taaie fantasie? Zo eentje dat je in je nekvel heeft vastgebeten en je niet meer loslaat. Dus… laten we met zijn allen nog meer fantaseren, hoe moeilijk het ook (soms) is.  Al was het maar om een betere focus te krijgen….
 
Je ziet jezelf met weelderige wapperende haren, op een groot zwart glimmend paard, over uitgestrekte vlakten. Ook al ga je in de werkelijkheid suffe rondjes rijden in de manège op Rocky.
Goed zo!! We are getting somewhere!
Je man komt afgepeigerd van zijn werk thuis, hangende schouders, diepe frons en je beeldt je in dat jouw Viking door de deur komt, met een glimp van overwinning in zijn ogen, klaar om je over zijn schouder te gooien en…  Wedden dat gedachten/fantasie invloed hebben op je dagelijks leven ;-)

YEAH!!! Laten we onze fantasie meer ruimte geven!  Hoe ouder we worden, hoe meer we geneigd zijn te geloven in wetten en regels en grenzen die mensen voor elkaar hebben opgesteld. Een baas die je waarde bepaalt door je wel of geen opslag te geven. Denken dat je hip bent omdat je naar een hip feest gaat.  Jezelf hoger inschatten omdat het logo op jouw t-shirt je dat laat geloven. Voor we het weten, laten we anderen onze werkelijkheid bepalen.
 
Loskomen van onze ingepeperde routines. Loskomen van gewoontes die zich vastgebeten hebben in heel ons zijn. Het meeste gebeurt natuurlijk gewoon allemaal zonder dat we er erg in hebben, op onbewust niveau. Zoals laatst, nog in mijn cabannetje:
Hoeveel keer dat ik enkele ogenblikken na een toiletbezoek, wanneer ik alweer met iets anders bezig was, effe twijfelde of ik wel doorgetrokken had.  Gewoon, omdat ik het geluid miste van water dat het reservoir opnieuw vult.  Onbewust hoort dat geluid bij het toilet-ritueel.  We are sooooooooooo programmed ha!
For your interest: het is een composttoilet, zodat je na je kleine of grote bezoek een laagje zavel strooit, hop, geen geurtjes. En hier, in dit eigenste voorbeeld, is het  zaagsel, vers gehaald bij een menuserie. Geen idee wat dat is? Ik ook niet tot vorige week, toen mijn bestaan nog nauwer was dan euh vandaag. Het is een plaats waar je gratis zaagmeel kan ophalen. En waar ze ook wel hout versnijden. Vooral dat tweede dan, om precies te zijn. En bewerken. Zoals ze in een schrijnwerkerij doen.  Door het zaagselsysteem is het niet nodig om 10 liter schoon water door de riolering te jagen.  En geen lopend water geluid dus. Maar na een 33 jaar grotendeels* telkens doorgespoeld te hebben na een toiletbezoek, voelt het dus onwillekeurig aan als een gemis wanneer het geluid ontbreekt aan het ritueel dat naar het wc-gaan toch ergens wel is.

* voor de punctuelen, autistische geesten, perfectionisten, nieuwsgierigen onder ons, een kleine toelichting bij bovengaande  stelling. De 33 jaar is uiteraard bij benadering.  Mocht je pientere, wakkere brein al bedacht hebben dat ik inmiddels 36 jaar ben, dan heeft het hoogstwaarschijnlijk ook al bedacht dat ik de eerste levensjaren niet in staat was een toilet door te spoelen.  Door mijn gebrek aan omgang met kinderen die de leeftijdsgrens van min of meer deftig communiceren nog niet bereikt hebben, heb ik niet echt een idee vanaf welke leeftijd ze (en ik dus ook, omstreeks 1984) in staat zijn zelf 10 liter water door de riolering te jagen.  Tot zover de “33 jaar”-uitweiding, hier gevolgd door de “grotendeels”-uitweiding:  ik schat dat het rond de 94% van al mijn toiletbezoeken zal zijn dat ik wél doorsjaste.  De keren dat ik dit niét deed, was uiteraard door de nobele daad om water te sparen, aangevuld met momenten van vergeetachtigheid, maanden in Azie waar het handje gebruikt werd in combinatie met een bekertje als vervanging van een sjash/sash/sasj/…  en last but not least  de  bosfeestjes, festivalletjes, kampeermomentjes, busjestijd,…. waar de bosjes als zéér waardige toiletvervanger fungeerden en doorsjasjen niet aan de orde was. 
Kwestie van de volledigheid toch enigszins te benaderen.
 
Anyway, laten we van het filosoferen even terugkeren naar my daily life, wat ook wel interessant zou kunnen zijn.  Ben een weekje geleden vertrokken uit de cabanne, na de Dream Pancake Party, mijn berg vaarwel gezegd om richting Espagne te moven, waar ik nu, 10 dagen later, nog steeds niet ben. HA!  Plannen loslaten en je mee laten voeren op de wind, terwijl ik al lekker in mijn busje woon.  Het gevoel van vrijheid is volledig terug, door van mijn bus mijn nieuwe ankerpunt te maken en onderweg te zijn, ook al stelde het in kilometers niets voor.  Kijken naar waar de wind me blast.
 
De wind en praktische zaken, meerbepaald problemen met mijn batterij(en).  Na het achterlaten van heel wat Mechels/huiselijk comfort, steekt het best als er aan je basisnoden geprutst wordt: batterij die zn werk niet doet, frigo die plots niet meer werkt, …. Alsof er van je rantsoenmaaltijd de helft wordt weggegooid. Als je huis bestaat uit slechts enkele vierkante meter (met weliswaar de rest van de wereld als tuin), zijn die dingen heilig, zelfs als atheïst.  Heeft volgens mij veel te maken met het
 
Gevoel van vrijheid. Iedereen houdt ervan. Het gevoel je beperkt te voelen. Nobody likes it. En de laatste dagen voelde me ik me best beperkt, aangezien ik niemand wist die me met deze batterij-shit kan helpen. Het is dan ook best een complex gegeven, die batterijen (3!), met oneindig veel kabeltjes en verschillende circuits en diverse oplaadmogelijkheden met nog meer omvormers en tussencontactjes.  Geen kwestie van ‘batterij werkt niet meer? Steek een nieuwe’, waardoor ik echt nood heb aan iemand die er inzicht in heeft.  En net zoals bij andere (kleinere) issuetjes in de bus, komt er ook hier weer een oplossing uit de lucht vallen.  Na een etentje krijg ik de naam door van een handige franse harry en deze heeft nog één plekje in zijn drukke agenda, een kleine week later, voor mij. Jippiejajeej. Let’s see how that works out.
 
Gone and around….
In de tijd die ik hier lokaal waaiend doorbreng, geniet ik van de zonnige momenten op een terrasje met een Café Crème. Van hoe toevallig ontmoetingen lopen. Van een wandeling die begint met Mila en eindigt met een kleine roedel honden rondom me.  Elke dag wordt mijn kleine huisje gezelliger en voélt het ook steeds meer als een huisje. Mijn huisje. Beland ik in het schattige Massat om daar een heerlijke regendag in mijn bus te hebben. Ontmoet ik een vriendelijke fransman die zich even later ontpopt tot een luidop vloekende hondslagende helemaal niet vriendelijke fransman.  Ga ik nog een dag herderen en mag tegelijkertijd proeven van het casual franse vriendinnen leven, met begripvolle gesprekken en lekkere hapjes.  Besef ik hoe fijn het voelt om na een etentje bij de gastvrije en open Lieve en Geert ergens op een bergtop, gewoon lekker de tuin door te moeten wandelen om mijn verhoogde bedje in te kruipen. Misschien nog wel fijner vind ik het om hen de ochtend erna een lekker ayurvedisch ontbijtje te kunnen aanbieden, om te leren hoe je lekkere chai maakt en om dan ongepland toch nog wat langer te blijven plakken, te genieten van de zon en de filosofische gesprekken met spraakwaterval/zwijger Geert. De oh zo belangrijke les te leren om geen problemen in situaties te zien, maar ze spelenderwijs te benaderen, als de leergierige ik die graag vraagstukken oplost. En zo hebben we samen wat vraagstukken opgelost die een busleven met zich meebrengt.  Fijne ontmoetingen, de kers op de taart die mijn reis is.
Zalig om na een nachtje op nog een andere bergtop (ingeweken Vlamingen wonen blijkbaar graag op bergtoppen) verrast te worden door Veerle, de Leuvense herder, met een gezond en lekker picknick-ontbijtje, omringd door enkele border collie’s. Fijn om in ruil voor een douche te mogen helpen bij het bomen omleggen, onder goede en leerzame begeleiding van Jori, de Boom Man (euhm remember: most sexy job ever?!!! Nice day it was J ). Natuurlijke exchanges. I love it!! Dat maakt mijn droom van goede en open mensen die elkaars pad kruisen en zo bijdragen aan fijne ontmoetingen weer wat tastbaarder. Dreams are coming true.
 
Misschien een leuk idee zelf een Pancake Dream Party te houden?  Lekker smullen en onder beurt een droom delen, dewelke weer verder laat dromen en –vooral- die het allemaal concreet maken. Want volgens de DroomVanger Guru Yuval Abramovitz. Is het door dromen uit te spreken dat je ze al een duwtje in de rug geeft richting het verwezenlijken ervan. 

Be your own DreamCatcher!

We kunnen met absolute stelligheid beweren dat er in deze wereld nooit iets groots tot stand gekomen is zonder passie.
                                                                                                Georg Wilhelm Friedrich Hegel