Back to Belgium

De zeventigjarige Hilde passeert met een big smile op haar gezicht “ik was vergeten hoe leuk het was in bomen te klimmen.” Alles om zoveel mogelijk olijven te vangen, we zien het als een spel. Hoewel het leven hier best hard is, wordt er veel gespeeld.  Of voelt het als spelen. Door dingen niet als problemen te bekijken maar als situaties die vragen voor een inventieve oplossing. Creativiteit schuilt in elk systeempje dat dit zelfvoorzienend plekje rijk is.  Frederik is één van de mensen waar ik mateloze bewondering voor heb, met zijn kunnen, omgekeerd evenredig aan zijn kleine ego.  Zonder ooit naar school geweest te zijn, heeft hij met vallen en opstaan, met uiteen halen en opnieuw monteren, méér skills geleerd dan er op een standaard cv prijken.  In dàden, niet in woorden. Het inzicht dat hij heeft en de kalmte waarmee hij die ‘situaties’ aanpakt is bewonderensbenijdenswaardig.  Op de één of andere manier doet hij dit alles, zonder mij het gevoel te geven dat ik een volledige kluns ben, waardoor ik massa’s heb bijgeleerd.  Olijven plukken, olijfolie maken, gesnoeide olijftakken verhakselen, verhakselde olijftakken mengen met verzamelde geitenshit, maken van compost,…   Hard werken en genieten van rustige avonden.  Dat was alweer even geleden!
 
Jammer van de Marokkoplannen die niet zijn doorgegaan. Zeer zeker wel.  Maar hetgeen in de plaats kwam, was misschien nog wel beter. Het scheelde niet veel of ik had bij vrienden in Portugal gezeten.  Ik hoef niemand te vertellen dat de gekende en veilige optie het meest aanlokkelijk lijkt, zeker als je plannen net helemaal overhoop geraakt zijn.  Maar iets riep me. Het onbekende plekje bij die onbekende mensen in die voor mij onbekende Las Alpujarras.  Het bleek exact wat ik nodig had.  Een maand puurheid.
 
’s Morgens rolde ik uit mijn warme bed om nog voor mijn koffie op mijn vaste plek op de berg te gaan zitten in de koude. Een verzicht waar mijn ogen zich over konden verlekkeren terwijl ik dag na dag zo de tijd nam om de zon te zien opkomen boven de berghorizon.  Het lengen van de dagen was voelbaar.  Alle fasen van de maan heb ik beleefd.  Een maand zonder lichtvervuiling, supermarkt, cinema, cafe én zonder auto. Minimalisme dat zich doortrok in zo ongeveer alles.  Mijn sociaal leven bestond uit spelen met de zesjarige Ayla, een sporadisch gedeelde lunch met Hilde en technische onderonsjes met Frederik.  Als ik helemaal volledig wil zijn, voeg ik daar de twee babbels in de bio winkel bij en mijn Spaans geklungel in de ferreteria  bij het kopen van scharnieren en vijzen. Oja, en het bestellen van de drie koffies in La Parada, bij gebrek aan andere kandidaten, mijn favoriete café.  Mijn vuilnis reisde wekelijks in mijn rugzak mee, helemaal naar beneden tot in het dorp, een klein uurtje verder. Na mijn goed gespendeerde 1,1 euro aan un café con leche grande,  wandelde ik met een rugzak vol fruit, havermout en rijst terug de berg op,  naar mijn bus tussen de olijfbomen.  Je denkt wel twee keer na wat je in je kar laadt.  Net zoals je was doen in de rivier, je meer dan gemiddeld laat stil staan bij hoe snel je iets in de was gooit.  Zo ver ging het hier niet. Er was een wasmachine, eentje op zonnepanelen en zonder heet water. Werkt perfect.
 
Ik heb gekozen om eens een maand te leven op een hele pure en simpele manier, met en vast ritme en weinig externe veranderingen.  Als je het nog niet zelf hebt meegemaakt, is het bijna niet te geloven hoeveel contact je daardoor met jezelf kan maken.  De emoties die ik doormaak, zijn geen reactie op hetgeen iemand zegt of als een na-wee van de late café avond. Maagpijn is er omdat ik ergens mee zit en niet door de vele frietjes.  Het is super interessant om mijn eigen maan-cyclus te voélen, niet geleid door flirts of dates of feestjes.  Heel duidelijk te voelen wanneer ik neig naar introvert cocoonen met warmwaterkruik en minstens even duidelijk te voelen die dagen dat de natuur mij een echte krijger wil laten vangen en zo het nageslacht veilig te stellen.  Ovulatie heet dit zeker? Haha! Interessant.  Gelukkig (?) zit ik hier alleen op mijn berg, dus dat zal nog even moeten wachten tot volgende maand :-)
 
Een maand lang heb ik me dagelijks mentaal klaargemaakt om die berg terug op te rijden met mijn vier ton aan bezittingen en mechaniek.   Elke dag nam ik een momentje om te bonden met de bergweg, zijn geulen, gravel en bochten.  Iedereen weet dat dat helpt.  Toen de maan half was, was het tijd om mijn bus vertrekkensklaar te maken: laatste was gedaan en douche genomen, watertank gevuld, batterijen opgeladen, alles goed vast en klaar om die berg te bestijgen.  In die speciale eerste versnelling, de derde keer dat ik hem gebruik.  Zò steil dus.  Het bonden heeft duidelijk gewerkt en tegen de laatste haarspeldbocht, was ik zo vol zelfvertrouwen (en adrenaline) dat ik deze plaats achter kon laten met een luide ‘Jiiihaaaaaaaaa!!’ en genoeg geclaxonneer om de olijfbomen tot in hun vezel vaarwel te zeggen.  Weer een plek waarvan ik weet dat ik er ooit opnieuw belanden zal en zo wordt de lijst nog wat langer…
 
 
Deze manier van leven maakt dat ik veel mensen ontmoet die ik vrienden durf noemen, waarvan we beiden bij het afscheid weten dat de kans heel klein is elkaar ooit terug te zien. Alhoewel.  Gods wegen zijn ondoorgrondelijk :-)
 
Take the road as it comes
 
En zo begint de terugweg naar huis, waar ik twee weken over zal doen.  De shuffle zorgt voor “Ik word gek van de sleur“ van The Opposites  als openingszin en zet de toon van mijn overenthousiaste mindset.  Er is iets veranderd. En dan heb ik het niet over de olijfbomen die er nu leeg en gesnoeid bij staan.  Iets minder zichtbaars maar overduidelijk voelbaar.  Ik voel me opgeladen en sterk.  Klare focus en genoeg daadkracht om me een boogschutter te voelen.  Terwijl mijn linkerarm aan het bruinen is onder mijn factor 20, zie ik de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada kleiner worden in mijn achteruitkijkspiegel.  In een T-shirt en met wind in mijn verwarde haren doorkruis ik het Spaanse binnenland onder een stralend blauwe hemel.  Verbaasd over het aantal bergen dat deze route rijk is, rijd ik regelmatig met mijn vier pinkers bergop, voorbijgestoken door camions. 
 
A good traveller has no fixed plans and is not intent on arriving
 
Ik geniet als een goede reiziger, zelfs mét (tijdelijke) eindbestemming.  Naar goeie gewoonte met genoeg tijd om de tijd te nemen die chill onderweg zijn vraagt.  Deze route heb ik de laatste jaren al enkele keren gedaan waardoor de reis in kilometers samen gaat met het reizen doorheen mijn herinneringen.  Ik passeer de afritten waarvan ik inmiddels weet dat ze tot mooie plekjes leiden; naast een verlaten meer, diep in een bos of tot een schattig kerkpleintje.  Pauzes zijn er als mijn voeten nog even in de zon willen chillen en slaapplekken als het stuur genoeg van me heeft.  Zo kom ik op sublieme plekken, ooit achtergelaten met de belofte terug te komen. Andere keren ga ik op zoek naar plekken die zo’n belofte met zich mee kunnen brengen.  Plekken vaak zo stil dat enkel het geluid van de ochtendvogels mijn oren bereikt.  Andere plekken met het geluid van een kerktoren die om het kwartier (!!) van zich laat horen of een snelweg wiens geluid kilometers verder draagt, zelfs tot boven op de berg waar ik de nacht doorbreng.  Deze geluiden maken dat de plek net iets actiever geregistreerd wordt in het steeds groter wordende archief van (slaap)plekjes. De tijd dat ik alle namen onthield van de plekken waar ik geweest ben, is al lang voorbij.  Gelukkig maakt het bijhouden van een heus logboek dit gevoel minder erg.  Yep, een logboek. Als in ‘op papier’.  Daarnaast heb ik ook nog een digitaal systeem, just to be sure :-)
 
Tijdens één van mijn vele mijmermomenten na een lange dag rijden, besef ik hoeveel parels Spanje herbergt.  Ik kijk hoog vanuit mijn adelaarsnest uit over de witte en rode lichten die zich slanggewijs bewegen door het berglandschap ten oosten van Burgos en voel me super op mijn gemak. Bij mezelf. In de natuur. In mijn leven.  Anders dan twee jaar geleden, als kersverse nomade.  Ontzettend veel nachten alleen in mijn bus later en gewend aan het leven onderweg, kan ik zeggen dat ik me echt veilig voel en helemaal ok ben met het alleen onderweg zijn.  Wat ik niet kan zeggen is vanaf welk punt deze change gekomen is.  Wanneer ik gestopt ben met me zò te parkeren dat ik makkelijk weg kan rijden, voor ‘je weet maar nooit’. Of sinds wanneer ik niet alle mogelijke rampscenario’s doorloop voor ik ga slapen.  De wereld mag dan gevaarlijk zijn, ik voel het op deze moment even niet zo aan. What will happen, will happen. 
Besef net dat ik ondertussen in de extraverte fase van mijn cyclus ben.  Vraag het me nog eens op de moment dat ik menstrueer, wie weet zit ik dan ‘veilig’ op een camping in plaats van hier helemaal alleen op een berg.   :-)
 

Authentieke onmemorabele villages miniscules
 
Terwijl mijn rijdend huis diesel blijft slurpen dat het niet meer beleefd is, doorkruis ik ontelbaar pieteluttige franse dorpjes.  Ik laat mijn nachtplekje naast het riviertje in Crécy-la-Chapelle achter en volg de D21, die overgaat in D603 ter hoogte van La Ferté-sous-Jouarre, dan afbuigt naar de D401 om na veel gekronkel en nog meer villages minuscules uit te komen op de schattige D845, helemaal tot in Les Glandons, drieëndertig kilometer verder. Een plek even authentiek als onmemorabel.  
Een gegeven paard kijk je niet in de mond en zo stippel ik dagelijks mijn dagetappe uit op mijn gegeven iPhone die er helaas niet in slaagt om al rijdend de locatie te bepalen.  Dit charmant irritante gegeven maakt dat zonder gps rijden leuke routekaartjes oplevert én dat ik zéér bewust de weg huiswaarts afleg.  Héél erg bewust rijd ik verkeerd, zit ik op D408b terwijl ik op D408 hoor te rijden en volg ik ‘déviations’ tot ik er bijna bij neerval.   Op deze landelijke tol vermijdende routes passeer ik dorpjes zo klein dat ik het bordje dat het einde van het dorp aangeeft, kan zien bij het binnenrijden ervan.  Dorpjes waarbij ik moet opletten me niet klem te rijden in de ‘Rue Grande’.  De foto’s van nette kapsels die prijken in de étalage van Coiffure Estelle zijn bij ons niet meer te zien sinds de kuiven uit de mode geraakt zijn, zo ergens tijdens mijn pubertijd.  Dorpjes met slechts een invals- en een uitvalsweg.  Een rilling trekt door mijn systeem als ik denk aan het grote aantal keer dat deze mensjes die baantjes gedaan hebben.  Herinnert me aan de afkeer van routine bij mijn Leuvens liefje en steeds dezelfde weg van de gratis parking tot zijn kot. Het heeft niet lang standgehouden. De relatie. De routine-afkeer (helaas?) wel…
 
Balance.
(hier gaan we weer)

Routine in de vorm van vertrouwdheid is aangenaam en geeft rust. Avontuur en onzekerheid houden me scherp en speels.   Twee weken onderweg tot in Andalucia met bijhorend avontuur, een maand natuur rust cadeau in Las Alpujarras en intens genoten van de twee weken onderweg naar mijn havenstad Mechelen.  Speaking of balance. 
 
Conclusie:  mijn “Marokko Roadtrip” was een succes, zelfs zonder in Marokko geweest te zijn! Hah!