Bij het teruglezen van mijn laatste posts, zou je kunnen concluderen dat ik een ultieme borderliner ben, die van het Bovenste Geluk van Alleen op haar Berg te zitten in Only Living The Moment , na  enkele luttele weken veranderd is in een Richtingloos Ronddrijvend Stuk Hout.
Ik ga je opinie niet betwisten, elk zijn waarheid :-)
​ 
Wél kan ik meedelen dat mijn waarheid er vooral uit bestaat dat het leven een aaneenschakeling van golven is, soms kleintjes, en soms grote; van het ene uiterste naar het andere.  Steve Walker heeft me enkele jaren geleden op de kasseien van een Gents pleintje zijn theorie gedeeld:  vaak moet de slinger eerst eventjes helemaal van de ene naar de andere kant doorslaan, om dan beetje bij beetje zijn midden te vinden. De braaf getrouwde huisvrouw die eerst helemaal loss geht nadat haar man haar laat zitten, om erna haar tweede liefde te vinden, lekker evenwichtig. De idealistische twintiger die eerst volledig vegetariër wordt om pas enkele jaren later af en toe te kunnen genieten van een verantwoord goed stukje vlees.  De dertiger die uit haar (over?)sociale  leven enkele weken in vrijwillige semi-isolement gaat en alles mindfull aanpakt, om daarna te beseffen dat ze meer nood heeft aan beweging, mensen rondom haar en… een doel.  Klinkt aanneembaar, toch?  Of blijf je bij je borderline visie? :p
 
Hoe het ook zit, time to move on! In Search of Happines.
 
Plezier vs Geluk
Soms zou je plezier met geluk kunnen verwarren en bijvoorbeeld het eten van een Dame Blanche aanzien voor geluk terwijl het hier gaat om plezier. Net zoals een flirt je goed kan doen voelen, yep, zelfs (heel) plezierig kan zijn, maar je slechts in heel uitzonderlijke gevallen gelukkiger zal maken. Vele dame blanches maken je al helemaal niet gelukkiger,  wel dikker, net zoals vele flirts je hoogstwaarschijnlijk eerder een soa bezorgen dan dat ze je dichter richting geluk zullen brengen.
 
Om in het thema van flirten en verleiden te blijven….
 
Ik heb me laten verleiden door grotendeels enkel te doen waar ik zin in heb. Is minstens even leuk als het klinkt. Tot op een bepaald punt.  Zo vroeg gaan slapen als ik wil, ook al was dat om 19u19 (je kan dit als niet-ochtendpersoon vertalen naar ‘uitslapen zolang als je wil’), lazy day’s, lange lange siesta’s in het zonnetje, doelloos rondrijden in aangrenzende dorpjes, rondslenteren en rondslenteren en …  En heel onbewust ging ik ervan uit dat zoiets niet anders kon dan je gelukkiger maken.  Nog mééééér leuke dingen moéten je toch nòg gelukkiger maken? Dat is niet zo.  Geluk is niet de logische optelsom van zoveel mogelijk pleziertjes. 
Maar wat dan wél?!? Euh ja, dat weet ik nog niet. Of niet helemaal. En ook niet helemaal zeker.
Volgens mij gaat het om door deze momenten van plezier en fijne dingen een rode draad te laten lopen, die soms wat meer naar de voorgrond treedt en op andere momenten heel latent aanwezig is in je leven.  Rode draad =  (hoger) doel.
 
Een evenwicht vinden tussen leven in de moment en ervan genieten (PLEZIER) + bezig zijn om een groter iets op te bouwen (DOEL) = GELUK
Of dit opbouwen nu gaat over letterlijk bijvoorbeeld samen met de buren een stal opbouwen, je kinderen op een goede manier grootbrengen of 22 dagen per maand gaan werken om je huis af te betalen. Dat maakt niet uit. De dingen die je vandaag doet, dragen bij tot je toekomst. 
 
En zien dat deze balans niet teveel naar het ene overhelt en je voor je het goed en wel doorhebt alléén nog maar bezig bent je huis af te betalen/kinderen aan het grootbrengen bent.
Maar dus ook niet het àndere: enkel de dag zelf leven.
Werkt niet. Voor mij alleszins. Op deze moment althans.
 
IKIGAI
Goed, dat weten we dan ook weer al.  1 stapje verder in deze reis die momenteel eerder naar binnen dan naar buiten gaat.  Heeft misschien iets te maken met de winter, dé moment om even aan introspectie te doen voor je bright & shining straalt in de lente?
Dus wat ik nodig heb, is een raison d’être, een soort van voldoening die je uit het leven haalt, waar we onbewust allemaal naar streven.  Een reden om ’s morgens op te staan.  Ikigai, een begrip uit het Japans dat dit samenvat (thanx Spiri Stijn voor de link).
Is dit misschien waar zoveel mensen mee strugglen? Het gevoel “het is allemaal best goed hoe het is, ik mag niet klagen, maar ik voél het niet (meer), waar leidt dit alles naartoe, waarvoor sta ik elke dag uren in de file, waarom ben ik blij in een relatie die op sterven na dood is?” Good question. Why are we doing things like that?
 
Time to move
Terwijl ik deze hoogst interessante materie laat doorsijpelen in mijn systeem, in afwachting tot ik mijn raison d’être gevonden heb,  volg ik de overduidelijke kriebel die roept om meer beweging.  Het is tijd om meer wind in mijn haren te laten waaien. En in mijn leven. Tijd om vanuit mijn bus te leven.

Verliefd ooievaarsbekje 
Sommige mensen zijn zoals een eik; je plant ze ergens, de wortels worden elke dag dieper en steviger en die eik die blijft daar gewoon heel zijn leven staan. Hij zou niet eens kùnnen verhuizen, zo hard is hij gefundeerd.
Ik ben meer zoals een Ooievaarsbek; een plantje dat op één twee drie worteltjes maakt en wanneer een paard, schaap of geit het al dan niet per ongeluk uit de grond maait met zijn gespierde lippen, zal het zodra het ergens op de grond valt, nieuwe worteltjes maken en dat plekje tot zijn thuis uitroepen. Zie je hem al, het Ooievaarsbekje, vol enthousiasme roepend “this is my new home! This is my new home!” Sorry, flauwtje…. Wel, ik voel me eerder een Ooievaarsbekje dus.
 
Een Ooievaarsbekje dat weliswaar lichtjes verliefd geworden is op deze plaats. Een Ooievaarsbekje dat hier zelfs wel zou kunnen wonen. . Een Ooievaarsbekje wiens settelingsbarometerpijltje duidelijk aan het stijgen is, weliswaar gestaag. Een Ooievaarsbekje wiens drang om de wereld te ontdekken afneemt, zij het traag :-)
 
 
Borderliner of doelloos ronddrijvend stuk hout.  Nomade of rusteloze ziel.  De tijd hier in de Pyreneeën en meerbepaald in dit Bijna-alleen-op-de-berg-concept is achteraf gezien nog een slimmer idee dan het op voorhand al leek.  Mocht ik een handleiding schrijven voor mensen die in een bus willen gaan wonen (ideetje!), kan ik je alvast deze eerste gratis en voor niets tip geven: zoek jezelf een plek om in quasiquaraintaine te gaan: ver genoeg van huis en vooral ook geïsoleerd genoeg om los komen van al het geen je kent.  Om het snelle levensritme af te laten zwakken tot een rustig dagritme.  Voor het loslaten van de vanzelfsprekende gebruik van wasmachine, koffiezet, zetel, ongelimiteerd internet, winkel achter de hoek,… Om de contacten op een natuurlijke manier terug te schroeven. Dit alles zodat je overblijft met het aangename gevoel van de heilige drievuldigheid die jijzelf/hond/bus* vanaf dan vormen.
(*vrij in te vullen)
 
De quasiquaraintaine weken zijn voorbij, de grotten van le Mas d’Azil bezocht, de wandelingen in de buurt gedaan, de marktjes verkend, appelbomen gesnoeid, lijfje gedetoxed en gesunscreend, Mila’s herderskwaliteiten gecheckt, hout gehakt en Frans gebabbeld.  Van Mechelse City Girl -waarbij je survival skills zich beperken tot weten dat het GB’tje op zondag open is van 8 tot 20u- geëvolueerd naar Firemaker. 
 
Me and God in France
Na 7 weken hier in het Franse berglandschap te zijn geweest, begrijp ik van waar de uitdrukking “genieten zoals God in Frankrijk” komt.  Deze zin komt geregeld in mijn ontspannen mind naar de oppervlakte.  Misschien omdat ik omringd ben door beelden van genot:
De ram in mijn ‘voortuin’ die zichtbaar geniet wanneer hij schurend tegen de boomstronk euh aanschuurt.
De teek die zich vol genot volslurpt met Mila’s bloed,
De haan die trots kraaiend uitkijkt over zijn kippetjes-harem,
De lammetjes die kwispelend hun bibberonnetje melk leegslurpen,
De kat die spinnend ligt te niksen,
Of  mijn dampende thee’tje met op de achtergrond de sneeuwwitte bergen.
 
Dit alles maakt het nét iets makkelijker om zelf ook in de geniet-ten-volle-modus te komen dan wanneer je omringt bent door haastige mensen op een doorsnee winterse werkdag in een doorsnee Belgische stad, toch?  Aan m’n ontspannen sproetenkopje te zien, wel.
 
On the road
Hoewel ik vanuit deze plaats even makkelijk naar Italie als naar Ierland rijd, heb ik besloten de mediterrane zee langs Spanje te volgen en richting zuidelijkste punt te rijden, richting het mooie Tarifa, dat al even op mijn imaginaire whishlist stond.  Zo heeft dit ronddrijvende stukje hout toch al enige richting, wat meer dan genoeg is op deze eigenste moment. En ja, wie weet wordt ik nog wel herder in de Ariège, nu ik weet dat Mila heel wat herdershondpotentieel in haar heeft. Misschien settel ik me nog wel met een Zweed met hoog Viking gehalte  in een hutje aan een meer of ga ik vrijwilligerswerk doen in Sardinië. Maar dat alles is nog een verrassing op deze moment. Allemaal dingen die achter de (ijs)berg liggen maar die er nu nog niet echt toe doen.  Stapje per stapje, en ook via Tarifa geraak je in Sardinië, Zweden of opnieuw in de Ariège.

Thankfull for all the dreams
that never came true.
Because somehow you’re in a better place now,
Changing your view.
--- Let it Shine, Admiral Freebee ---

Ik voel me als een ronddrijvend stuk hout, richtingloos.
Door mijn chronische besluiteloosheid?
Niet weten wat je wil en dàt tegelijkertijd met heel je hart willen.
Alles kan. Alles is zo open dat het beangstigend zou kunnen zijn.
Zoals de anomie wanneer een gevangene eindelijk vrij komt, hetgeen waar hij al die tijd zo naar verlangde, die vrijheid om zelf alles te kunnen beslissen, en er dan, wanneer het zo ver is, er niet mee om te kunnen. 
 
Vreemd gevoeL.. Verveling?  Nope.  Het is het rusteloos zijn omwille van het gebrek aan het hebben van een doel, een droom met deadline.

Wie had dat gedacht? Ik niet alleszins :-)
Ik dacht me een jaar te kunnen bezighouden met wat werkjes (vooral niet teveel), met dromenvangers en armbandjes maken, met schrijven en lezen en nog meer schrijven, met over de horizon uitkijken en fantaseren over vanalles en nog wat….
 
Pjieuw pjieuw pjieuw (lezen met een stemmetje van hoog naar laag)
 
I don’t know what I want.
Is het erg? Ik denk van niet.
Arsenal zingt het ook al in ‘Buy in late’, één van mijn lievelingsnummertjes:
“It takes a lifetime to really know
what you want and what you're owed”
En om deze waarheid als een koe boven water nog wat kracht bij te zetten, check Baz Luhrman’s Sunscreen advice:
“Don't feel guilty if you don't know what to do with your life. 
The most interesting people I know didn't know at 22 what they wanted to do with their lives.
Some of the most interesting 40-year-olds I know still don't “
 
Echt erg is het dus niet. Interessant? Ja zeker!
Waarom heb ik een doel nodig? Om gelukkig(er) te zijn? Maar wat maakt je gelukkiger? Handleiding peleassee!!!
Er zijn geen universele richtlijnen of voorschriften om gelukkig te zijn.  Onmogelijk, door de complexiteit van de individuen. Typisch voor deze gulzige en ongeduldige tijd om een short-cut te willen, een script. What to do to become even mòre happy.
Gelukkig dat zo’n short-cut niet bestaat.  We zouden onszelf de voldoening van enerzijds de confrontatie mét en anderzijds het oplossen vàn problemen ontnemen. Zonde!

Het leven is een leerschool, met nihil zekerheid of afstuderen tot het pakket behoort en volgens welke barometers gewerkt wordt.
 
Hoe goed ik ook uitgerust ben met een deftige opleiding en vele bijscholingen, met mijn hoog IQ (alles is relatief, ik leef samen met een hond en een schaap. No offense Mila en Bokje) en goed ontwikkelde linkerhersenhelft, het is niet voldoende om deze levenspuzzel op te lossen. Ik heb ander gereedschap nodig, namelijk gevoel en intuïtie.
Het loslaten van het rationele van A naar B gaan via de kortste, functionele weg (lees vorig artikeltje).  Maar reizen volgens je gevoel  en je intuïtie. De instrumenten van de ziel.
 
Je ziel,
die spreekt als je je tanden bloot lacht,
Als je de tijd vergeet,
Als je smullend je vingers aflekt,
Wanneer je ogen twinkelen,
Wanneer je hartverscheurend huilt,
Als je de wind door je haren voelt,
Als je liefhebt totdat het pijn doet.
 
(wanneer was dit laatst bij JOU? Zooooooooo belangrijk het vuur in je ogen te houden. Iets wat we niet op school leren. Misschien omdat we het van elkaar kunnen leren?
Vraag je goede vriend, je mama of je soulmate eens wanneer hij/zij de laatste keer écht hard gelachen heeft. Zich echt vrij gevoeld heeft? Écht gelukkig was?
Interessante conversatie verzekerd. Of een genante stilte volgend J  Worth trying!)
 
Puur leven.  Vanuit je ziel. 
 
De rest volgt wel, daar geloof ik in. Net zoals je wéét dat het na de winter opnieuw lente zal worden. Force of Nature.
Het gààt wel duidelijker worden.
En zoals Belleke na vorige post liet weten; de berg die ik gevoelsmatig aan het beklimmen ben, is misschien slechts een ijsberg. Zo eentje die langzaam aan smelt zonder dat je het doorhebt, tot je plots haarscherp ziet wat er voor je ligt.  
Beetje bij beetje wordt het duidelijker, trekt de mist op, gaat het zand in de lucht liggen, of… smelt het ijs.
Het gebeurt. Passief.
Ik hoef er niets voor te doen, geen bergen te beklimmen, maar ze gewoon te laten smelten.
 
I don’t have to MAKE it happen.
It IS happening.
 
Zolang ik maar open sta voor wat komen gaat;
zolang ik durf loslaten ipv krampachtig te willen plannen; 
Niet piekeren maar vòelen. 
De regelteef in mezelf even niét aan het woord laten en …
go with the flow.
Sounds easy? Wel, ik kan het je op een blaadje geven; it is not.
 
Vertrouwen is the key. Ook hier weer.
(wat was dat met die lessen, die zich blijven herhalen tot je het geleerd hebt. Haha!)
 
Tot zo ver de theorie. Want ik zit hier natuurlijk wel met mijn onrustgevoelens bij mijn hond en schaap, remember? Zonder énig plan, met een minimum aan richting en mentale bijstand.  Als oefening ga ik ‘go with the flow’ theorie in de praktijk omzetten door he-le-maal NIETS te doen , behalve observeren hoe hoe mijn gevoel evolueert.
 

En stiekem hopen dat er na dat observerend evalueren toch een beetje richting op mijn pad komt…. Want zoals Seneca lang lang geleden al wist:
als je niet weet naar welke haven je vaart, is geen enkele wind gunstig
 
To be contiuned….

JA. Het is zo ver. Ik heb een dag gehad waarin ik me bijna DOOD verveeld heb.  Met de waarschuwende stemmen van het thuisfront in mijn achterhoofd “je weet  hoe het afloopt met diene van Into The Wild”  Ja hoor, dat wist ik maar al te goed; eenzaam sterven. En op de koop toe nog alleen ook.  Na het eten van een giftige variant van één of andere eetbare plant. Toch nog maar eens mijn herboristencursus naar boven halen? En nu, enkele weken na mijn vertrek, is het zo ver.  Sterven op mijn berg. Alleen. En dan nog van verveling ook. Bad scenario.
 
-- kort intermezzo voorafgaand aan een heel verder gevolg van woorden: één van mijn ouders liet verstaan dat ik nogal veel woorden gebruik om te laten weten dat alles ok is.  
Ben je van dezelfde mening // kies je voor het functionalistische lezen // heb je weinig tijd: highlights vind je onderaan.
Lees je daarentegen graag voor het lezen zelf, voor het proeven van de woordspelingetjes, voor  de vragen die het bij jezelf kan oproepen en voor de eventuele inzichten die je dag mogelijks rijker maken? Welkom! Maak jezelf een lekkere thee, installeer je en geniet van de woordenstroom, weergegeven in zwarte letters die op de verbeelding in lijken te werken.
 
 
Bon, waar waren we. Oja, dood op de berg….
Gelukkig heb ik me nog nét kunnen herpakken.  En ook hier zit onze vriend Mc Candles er voor iets tussen, meer bepaald zijn uitspraak die hier de muur in mijn hut versiert (dankjewel Carmen!):

“Don’t Hesitate or allow yourself to make excuses. Just get out & do it. You will be very, very glad that you did.”
 
And so I did: wanneer de verveling nét zijn doodsteek zou geven, vatte ik moed,  sjorde mijn wandelschoenen vast en GO.
Right on time.   Sjieuw!
Het is toch o zo gemakkelijk om –inderdaad- excuses te maken om het (iets uit je comfortzone) niét te doen. De afwas moet nog héél dringend gedaan worden. Morgen gaat het beter weer zijn.  Ik zal toch nog maar eerst…. Blablabla….
Just do it! Niet zo verwonderlijk dat Nike tonnen en tonnen en miljoenen en miljarden succes boekte met deze slogan.  Back in the days, vòòr we wisten dat hun bedrijfsethiek helemaal niet zo ethisch bleek te zijn.
Van de kindjes in China, terug naar mezelf, in mijn cabannetje en mijn verveling.
Je houdt het bijna niet voor mogelijk in deze alom drukke levens:  een tijd waarin je echt niets meer te doen hebt.  Alles gedaan van de rondslingerende never-ending-lijstjes. Zelfs de grootste verbeeldenaar kan het zich maar met moeite voorstellen, maar het IS mogelijk. En het voelt vreemd. Heel erg vreemd zou ik zelfs durven zeggen, om zo echt helemaal niets meer te doen te hebben. Méér nog! Het zelfs béu te zijn van niets te doen te hebben.  Zo hard als je kan genieten van een paar uurtjes naar een saunacomplex te gaan, slechts de echte loners  zouden nog met dezelfde intensiteit genieten na dag 7 by yourself between the sauna’s, jacuzzi’s en dompelbaden.  Nòg een sauna, daar doe je niemand meer een plezier mee. De satisfactie graad is bereikt.  Welnu, na heel veel momenten voor mezelf, luisteren naar muziek, nog een thee’tje hier en een maskertje daar, … was ik het even allemaal beu! Ik wil iets doen. Actie! Uitdaging!!! Het druk hebben!!!! Heeeeeel even snakte ik er zelfs naar moe en voldaan thuis te komen na een lange lange dag werken. 

Maar dat was één dag…
En het vervelen lag meer aan mijn state of mind en het gebrek aan energie om iets te gaan doen. De dag erna brak de zon door de bergen, sprong ik vol enthousiasme mijn bus in, op zoek naar avontuur (en eten).  Onderweg zijn, exploring, new places,..
En dan wonder boven wonder zooooveel energie dat ik in een impuls mijn busje nog wat voorzien heb van likjes verf, nadat ik ben gaan lopen. Whhaaaahhh!!!!! I feel alive!!!!!
 
Komt het door het detoxen afgelopen nieuwe maan? Het versgetapte berkensap? De Magnesiumsulfaat- of klei kuur?  Anyway, plenty of energy and a good mindset.  Whoohooo!!!
 
De eerlijkheid gebied me hier al meteen het woordje ‘lopen’ te nuanceren. Voor je het beeld op je netvlies krijgt van ik, die als een energiek veulen doorheen het lappendeken-weide- en berglandschap al joggend in hoog tempo op mijn appelblauwzeegroene Deense adidasje en bijhorende appelblos op mn wangen,  de stappenteller doet oplopen tot 11111 met een constante hartslag van 163. Zo ging het dus NIET (behalve de ABZG adidasjes en bijhorende blos).  Geen stappenteller/Polar/RunKeeper of meer van die dingen die ik  sowiso niet gebruik. Geen hoog tempo. En al zeker niet consequent en van lange duur.  Ik kan het uiteraard op mijn versleten knie-kraakbeen steken (en het zou niet eens gelogen zijn), maar het is vooral mijn gebrek aan conditie, in combinatie met het gebrek aan volharding en wilskracht om een knallende jogger of beginnende loper te zijn.  En deze verzameling gebreken hebben als positief tegengewicht dat ik superhard geniet van wat ik om mee heen zie  tijdens de loopwandeljog-mix, de pauze bij de paarden, het verstoppertje spelen met Mila, het opmerken van een eekhoorn (!!) en het afdwalen van de paadjes en het kriskras, zigzaggend door het bos manouvreren. Yep. Vàn het pad af.
Aangezien een pad er in de meeste gevallen is als kortste en bijgevolg meest functionele route van A naar B en ik, mijn beste vrienden, deze manier van functioneel reizen in tijd al even achter me gelaten heb (beste plan bij een roadtrip die heeeeel lang mag duren!), is er dus geen noodzaak meer op het pad te blijven.
Quasi meteen wordt mijn impulsieve beslissing het pad rechts te laten liggen, beloond met het binnengaan van een soort sprookjeswereld; het échte bos, met zijn echte geluiden en kleuren en gebrek aan kleuren.  De dennenbomen boven me zorgen voor zacht bewegend plafond met de nodige lichtinval om leven op de grond mogelijk te maken en mij en andere dieren te voorzien van een varen- en mostapijt. 
Blij dat ik durfde afdwalen. Opmerkelijk om te voelen dat dit niet ‘natuurlijk’ voelde.
 
Gek hoe er zo ingebakken zit om zo functioneel mogelijk te denken en handelen. We halen thee wanneer we toch al kopietjes moeten gaan nemen. Stoppen aan de winkel op weg naar de fitness, waar we kunnen douchen en dat thuis niet meer hoeven te doen en die ‘bespaarde’ tijd weer met iets anders kunnen vullen.
Heel erg interessant wordt het als we die kortste meest productieve (slimste? volgens wie?) gedachtegang opnieuw wat meer ruimte geven.  Niet functioneel wandelen, het is niet zo simpel als het lijkt. Ga maar eens wandelen zonder een uitgestippelde wandeling te volgen en laat het even weten hoe (niet-) makkelijk het is, goed? 
 
Logica brengt je van A naar B (mooi! Dankjewel slim brein)
Maar het is verbeelding die je overàl brengt (Dankjewel Einstein voor deze diepzinnige wijsheid).

Een oefening die ik momenteel héél hoog naar waarde schat; wat loskomen van mijn logische brein en mezelf wat oefenen in verbeelding. In van paadjes aftreden. In het afdoen van oogkleppen die zichzelf met momenten/in bepaalde situaties doorheen de jaren ongemerkt deel hebben gemaakt van mijn zijn en denken.
 

Maar gòed, we dwalen weer af.  Perfect!
Past helemaal bij het thema :D

Ik wou nog iets belangrijks meedelen!
Voor mocht je zelf ook aan het oefenen zijn in het ont-teugelen van je verbeeldingskracht, laat die gedachten maar eens goed gaan! Alle richtingen uit!
…
nee, ik ga niet trouwen, ben niet zwanger en kom ook niet terug naar huis.
Voor mocht je een redelijk goed geoefende verbeeldenaar zijn;
nee, ik ga niet te paard verder reizen, noch heb ik al mijn spullen een de grot-man wat verderop gegeven of ben ik docent wolkenstaren geworden.
 
Het heeft er wel iets mee te maken. Een beetje.
Ik heb een jobke gefixt!
Ik help mee op de meest gezellige markt van Saint Girons en omstreken. Elke zaterdag voorzie ik er hongerigen van lekkere (veggie) wraps, koffietjes en crêpes.  Out of your comfortzone  is where the magic happens. Wel, goed bezig dan, aangezien me –publiekelijk- behelpen in het frans, écht niet zo evident voor me is.  De weg vragen en babbelen over je hobby’s ligt nog nét op een iets ander niveau dan in het frans uitleggen waarom we geen boekweitwraps meer verkopen, om nu maar iets te zeggen.

200 wraps , een vuile schort en wat grotere comfortzone later, kan ik enkel besluiten dat ik echt echt echt houd van zo’n dagje bezig zijn en sociaal zijn.  Zélfs met twee verbrande vingertoppen (wraps van een gloeiend hete vuurplaat omdraaien houdt een zeker risico in). Belangrijker dan centjes verdienen, voelt het vooral heel erg fijn nuttig bezig te zijn.  Ook voor die rede ben ik heel blij hier nog wat te helpen. Samen met Ils en Fre, samen met Bart en Marion, maken we deze mooie plek nog idylischer, nog groener, nog meer zelfvoorzienend. Dagen waarin we ontelbaar veel bramen snoeien, we de grootste laurierboom van de Ariège omkappen en verhakselen, we met onze handen tussen de aarde en de ‘verre de terre’s’ ploeteren, een compost-systeem aanleggen, het modderpaadje droogleggen, de appelboom snoeien, frambozenstruikjes en tijmplantjes planten in de leemgrond, ..
Dit breekt de dagen én geeft toch enige structuur, net zoals onze zachte yogamomentjes samen op dinsdag- en donderdagochtend, when the sun is rising.
 
 
Simple Life = luxe
Niet bezig zijn met loon, met boekhouder,  met huur, met kosten, met tandarts, ziekenkas, vakbond, met rekeningen, met…..
Gewoon 4 halve dagen per week helpen aan het geheel hier nog verder in orde brengen/massage geven/schaapjes verzorgen.
Pre-paid kaartje in mijn gsm. Tjsik tsjak.
Kosten = naft en eten.
Inkomsten = markt.
Simple as that.
 
Ooit al eens een dag gehad waarbij je maar 2 keer ziet hoe laat het is? Yep, geen uurwerken in de buurt en die gsm ligt ook ergens ver weg met een gemiddelde van 4 sms-en per week.  En wat met maar 2x/week een winkel tegen te komen? (ik tel De Markt even voor het gemak mee als ‘winkel’)?
Strange experiences over here…
 
Ik probeer mezelf helemaal in deze minimalistische mindset te houden. Zegt dit je ook iets? Goed nieuws, je hoeft heus niet als een semi-kluizenaar in de bergen te gaan wonen.  Tip?
Probeer niet méér dan 2 dingen tegelijk te doen.
Dus niet én eten én het nieuws kijken én het koffiemachine snel opzetten én per sms sturen dat je iets later bent én conversatie met je partner én… 
Maar eten en  muziek luisteren bvb.
Je zal ervan versteld staan hoe weinig we mààr 2 dingen tegelijkertijd doen.
Just try!
 
Even een korte illustratie van hoe maximaal minimaal het er hier aan toe gaat:
Situatieschets:
Het licht verdrijft de duisternis met zachte hand,  ik word langzaamaan wakker naarmate de vogels enthousiaster worden om aan de dag te beginnen.  Ik trek één van mijn twee broeken aan (de niet-werkbroek), maak de kachel aan, zet water op voor thee,  stoof wat fruit, zet de havermout met spelt-melk op het overgebleven vuur in mijn enige andere pot om me dan aan tafel te zetten met één van mijn twee lepels en geniet dan van het lekkere Ayurvedische Vata verlagende ontbijt terwijl de zon nu werkelijk boven de berg in het oosten opkomt.
En tijdens het langzaam eten van mijn njammie ontbijtje besef ik hoeveel keer ik NIET op een knop heb geduwd zo far (wekker, thermostaat, waterkoker, microgolf, afwasmachine). Dear God!
Hoeveel knopjes heb jij al aangeraakt vandaag? :D
In dit thema blijvend kan ik ook fier meedelen dat ik mijn oud Nokia’tje (3310?) terug in gebruik heb genomen. Dear God indeed!! Na 9 jaar haal ik dat miniding terug uit een schoendoos, start het zonder problemen op, herinner ik me nauwelijks hoe je alweer moet vergrendelen en heb ik een gsm waarvan de batterij méér dan een week meegaat WHAAAAAAAAAAAAAAAA
 
Simplify your life (would Flow say):
Van alles maar één exemplaar hebben, schijnt dé tip om minder spullen in je huis te hebben. 1 bedovertrek, 1 jas, 1 pan, 1 pot, …
Less is more. Minder keuze(stress). Je houdt enkel je lievelingsbedovertrek, lievelingshandtas,… Simple as that!
euh lievelingspaar wandelschoenen, lievelingsbotjes, lievelingssneakers,… vrouwenlogica? :-)
 
Less is more, ook in de natuur.
Wees eens stil en luister. 
Heb je al eens blaadjes hòren vallen doorheen takken boven je hoofd?
Een vlinder hòren voorbij vliegen?
Een bronstig hert enkele meters van je gehoord? Of was het de kettingzaag van een boomdokter in de vallei(meest sexy beroep EVER)?
 
En zo ben ik van bijna eenzaam dood op de berg terug in een state of mind beland waar ik geniet van het weinige omdat dit méér dan genoeg is. For now at least :-)
 
The more silent you become, the better you hear.
(wist mijn Yogi Tea boodschap me te zeggen en een ideale afsluiter van alweer een hele bundel véééél woorden)
 


HIGHLIGHTS - shortcut

• heb een jobke op de markt
• was bijna dood van verveling maar heb het overleefd
• voel me hier heel  zacht en gelukkig. Niet op een passionele hartverscheurende high’s en low’s manier, maar op een stabiele voedende manier.

Na een tweetal weken in mijn cabane’tje hoog op de berg in de Ariège, ou je suis en train de travailler sur les cheveux sur mes dents, besef ik dat dit echt nodig was als overgang tussen mijn relatieve hectische, maar vooral (over)sociale Belgenleventje en leven als nomade in mijn bus.  
Wijze lessen die hier binnensijpelen. En soms ook met een hamerslag op mijn sproetenkopje belanden. Tussen deze wijze lessen door geniet ik vooral van de vele nieuwe indrukken,  van mijn scherpe zintuigen, van het leven zoals het is in een frans dorpje en van Mila en onze avonturen, al dan niet samen. 
 
SFEER
Felblauwe hemels, dag na dag. Af en toe onderbroken door witte vliegtuigstrepen. Hier en daar gespikkeld door op lucht drijvende buizerds (of andere roofvogels).  De berg  als een lappendeken van oude groene pullen, met hier een daar een groepje huizen, rood of wit, Kolonisten van Catan –gewijs verspreid, al dan niet strategisch.  En tussen die lapjes loopt regelmatige een piepklein padje, zodat de boeren de koeien van het ene lapje naar het andere kunnen loodsen. Of zodat wandelende Vlaamse vrouwen met hun hond kunnen rondzwerven zonder helemaal te verdwalen. 
Al rondzwervend voel ik me regelmatig als een rasechte Heidi aus Tirol, al verdient ‘Tiny in de bergen’ ook wel een vermelding, net zoals ‘Lassie en zijn zwerfvriendinnetje’ het tafereel eer aandoen.
 
Mijn wanna-be-herder-droom echter,  zal ik nog maar even aan de kant laten, aangezien ik er de eerste week in geslaagd ben mijn hond maar liefst 3 keer kwijt te spelen tijdens deze bergzwerftochten. Mila die hier volledig in haar nopjes is, haar jagerskwaliteiten helemaal aangescherpt, heeft zich ondertussen ontpopt tot de grootste teken-magneet die ik ken.  De teken inenting én de anti-teken en vlooienband doen hun werk niet naar behoren, kan ik zo vaststellen. Of –zonder overhaaste conclusies te willen trekken- de Ariègese bergteken zijn immuun voor de Belgische merchandise. Al verdenk ik Mila er stiekem wat van om één of andere deal gesloten te hebben met de teken; ze geniet er zichtbaar héél erg van wanneer ik weer maar eens een teken-controle krabbel zoektocht onderneem…. De kleine genieter.
 
SITUERING
Ik woon tot eind maart zeker nog hier, in de Ariège. Een departement in de Midden Pyreneeën,  waar ik zelden van gehoord had, maar dat niet te onderschatten mooi blijkt te zijn.  In deze regio liggen de hoogste toppen van de Pyreneeën en lopen vrijwel alle wegen dood in de machtige bergketen (nightmare nr 1!!).  Het is een fascinerende bergwereld,  zoveel is zeker.
 
Jambet 09420 Rimont, France*
is mijn adres.
Het gehucht waar ik woon is zo klein dat er niet eens een straatnaam bestaat. “Jambet” is de naam van het handvol huizen dat hier op de berg staat. Rimont is het dorpje enkele kilometers verder, met welgeteld één winkel: le boulangerie/tabac/cafe die enkel in de voormiddag open is.  Een 25-tal kilometer naar links of naar rechts rijden (er is maar één baan), brengt je naar iets wat je hier een stadje zou kunnen noemen: La Bastide (links) of Saint Girons (rechts).  Woorden betekenen hier niet altijd wat ze ‘bij ons’ tot uitdrukking brengen, om nog maar te zwijgen van wat Lost geraakt is in Translation…
Kaders vallen weg.
Op mijn eerste dagje hier geeft Marion me een rondleiding langs ons handjevolhuizen-op-de-berg en terwijl ze naar de witte pick up wijst (geen Hillux maar een oude Renault ikweetnietwat), laat ze me weten dat deze van de buurman is. Ik kijk rond, zie nergens een huis staan en kijk blijkbaar verwondert. “Ohyeah, he lives in a cave, down in the woods”.  Ah mais oui, biensur…
Beetje later…. “Ga je beneden in de kelder mijn jas halen?”, sure. Ga ik beneden , naar de kelder, om te ontdekken dat het de schapenstal is.
Nog een beetje later…
“Dit is Veerle, zij is herder” Ahum.
Op de markt…
“En dit is Anne, zij is sjamaan”.
Mais oui, bien sur.
Bien bien bien.
I love it!!!


De marge waarin je hebt te vallen om in de safe zone ‘normaal’ te vallen, lijkt hier zoveel ruimer dan ‘bij ons’.  Je draagt de kleren die je wil, al zien ze eruit als een pyjamabroek die in een verfpot gevallen is (en het dat misschien gewoon ook IS?!).  Je haar heeft de kleur die jij mooi vindt, ook al is dat paars, blauw of groen. All Good.  Hier zie je in de bio-shop meer mensen mét piercings in hun gezicht dan zonder, meer mannen met baby in een draagdoek dan mensen met gsm in de handen .  Euhm eigenlijk heeft niemand hier een gsm vast, nu ik er op let.
Wanneer ik over straat loop, lijkt de meerderheid van de mensen rechtstreeks van een goafeestje te komen aan hun kleren, haarstijl en –kleur te zien. De andere helft zou bij ons ongetwijfeld gemeenteraadslid van Groen zijn. En dit alles bedoel ik verre van slecht. Integendeel.  Just be who you are.
In dat opzicht ben ik zelf niet slecht bezig te worden wie ik ben (?). Als klein experimentje ben ik enkele weken geleden gestopt met mijn okselhaar dagelijks als vaste routine genadeloos neer te maaien (lees: te scheren). Gewoon. Ik wou wel eens zien hoe het eruit ziet. 36 jaar en nog nooit mijn eigen okselhaar gezien! Waar gaat de wereld naartoe!
 
Een andere, nieuwe wereld waar ik in ben gestapt.
Eentje zonder reclame boodschappen, flashende beelden, lichtvervuiling.  Een wereld met de dichtstbijzijnde H&M op 70 km (whaah!), een wereld zonder organische dubble shot latte caramel machiato frappochino cappucino soya melk.
Een wereld met bordjes langs de weg die de lokale markt aankondigen, haardvuuravondjes, stralende sterrenhemel, kleine winkeltjes en keuze uit ‘un café’ of ‘un café au lait’.
Simple life.
En net omdat het zo simpel is, je zo weinig keuze hebt, geeft het zeeën (bergen?) van ruimte. En tijd.
 
Vervelen?
Buiten het onomstreden feit dat ik me écht niet snel verveel, is er altijd wel iets te doen, op een aangename manier; geen tijdsdruk, geen strakke planning.   Als het hout voor mijn kachel bijna op is, houthakkershemdje aan en nog wat gaan klieven. Mijn massagehandjes zijn –ondanks mijn goede zorgen- geschaafde gure eeltigere houthakkershanden aan het worden. Hoort erbij. Hoort erbij.  Maar wél een fijn gevoel, voor je eigen vuur zorgen.  Ik heb er al zo ontzettend veel over gepraat in de yogalessen: het belang van je vuur brandende te houden en voila, practise what you preach; kan ik het al meteen in letterlijke praktijk omzetten, al weten we allemaal dat het nog véél belangrijker is je innerlijke figuurlijke vuur goed brandend te houden.  Dit en nog vele andere klusjes, met tijd om nieuwe dingen te leren, om goed voor mezelf te zorgen, veel buiten te zijn en lekker te koken.
Nee, vervelen komt er nog niet aan te pas. Uiterààrd gaat de verveling op termijn toeslaan en gaat er een dag komen dat ik hevig zal verlangen om vroeg wakker gemaakt te worden door mijn wekker, me snel klaar te maken om te gaan werken, 8 uren doen wat er  (min of meer) van me verwacht wordt om dan ’s avonds iets te gaan doen waardoor ik toch de indruk heb de touwtjes in eigen handen te hebben.  Uiterààrd  ga ik dit alles missen. Zonder enige twijfel :D
Gelukkig geniet ik er momenteel nog te erg van om hier al aan te moeten denken. 
 
 
Wél is het zo dat veel tijd hebben iets met je doet. Zeker wanneer dit samenvalt met een sociaal leven dat zich beperkt tot de 4 mensen die in de huizen enkele honderden meters van me leven; Bart en Marion, de heerlijke mensjes die deze cabane eigenhandig gebouwd hebben en hier al enkele jaren graag en goed wonen. En dan Ilse en Fre, een tof Gents koppeltje die hun droom aan het waarmaken zijn om zich hier ergens neer te strijken met heel hun hebben en houden. En busjes en hondje NauSé.
Hiernaast heb je dan ook nog de gekke hollandse buurvrouw, de vrolijke postbode en het buurhondje Vodka. Je ziet, ik ga zelfs al dieren meetellen in mijn sociale contacten. That will tell :-)
Je komt jezelf tegen. Maar dan ook wel écht. En dat is goed, maar dear Ganesh, er zitten toch best wat pijnen en verlangens en andere zaken die het daglicht niet zo vaak zien. Zoals bij ieder van ons. Bij jou niet? Dan heb je waarschijnlijk nog niet in deze combi van veel tijd+no social life gezeten.  Of ben je geen graver of net een heel erg goede bedekker. All Good.  Het is een keuze.
Ik ben een berg aan het beklimmen, eentje die met momenten zwaar is, eentje die me regelmatig doet afvragen wààrom ik in Godsnaam uberhaupt die berg wòu beklimmen. Maar dan weet ik het weer: omdat ik erin geloof dat er achter die berg dingen zijn die ik nodig heb. Wat? Geen idee, dat kan ik natuurlijk nog niet zien, de berg zit nog in de weg J
 
 
Valt dit onder de noemer ‘Droom waarmaken’? May be.
Alleen weet je soms niet op voorhand dat het je droom is. Zoals bij mijn yogaverhaal. Nooit aan begonnen met de droom/het idee om ervan te leven en om zoveel yogi’s te bereiken.  Step By Step.  Like this mountain  :-)
 
 

​
* voor mocht je de zin voelen opkomen me een oldschool brief te sturen, graag!  Vermeld dan even Bart Vansteenkiste + Angelique + adres,
want heb me nog niet degelijk (= inclusief naam) voorgesteld aan de postbode  en het zou zonde zijn als je brief de hele rit van Belgie tot hier heeft afgelegd om dan alsnog te verdwalen….