Not all those who wander are lost

Donderdag.
De laatste donderdag van de eerste maand van het nieuwe jaar. 22u30. Net klaar met masseren.  Jarige moeder en dochter blinken van de olie en stralen van blijheid (of daar ga ik van uit).  De net 22 jarige studente, ondertussen niet alleen ontspannen maar ook wat ontdooid (heel lastig om kittelachtige mensen te masseren) neemt de vrijheid om haar nieuwsgierigheid om te zetten in vragen. De algemene vragen over massage opleiding worden met babysteps intiemer en intiemer.  Zelf in ultra ontspannen modus -positieve bijwerking van masseren- hoor ik hoe ik ze zonder filter beantwoord. Onze compleet andere leefwerelden maken dat de ene haar interesse blijft toenemen terwijl de ander haar plezier groeit in het beantwoorden van de nieuwsgierige en persoonlijke vragen. Duidelijk verbaasd over het feit dat niet iedereen de ambitie schijnt te hebben veel te werken en groot te wonen, hoort ze voor de eerste keer over “yurts” en “offgrid leven”.  Ze kan er niet goed van over zie ik, terwijl haar complete ontspannenheid ruimte maakt voor opwinding. Damn, daar gaat het resultaat van mijn 75 minuten vakkundig kneden, strelen en euh kriebelen (?). “Maar wat doé je dan een hele dag als je enkel ‘s avonds lesgeeft?” met ogen zo groot als schoteltjes, niet in staat om zelf een antwoord te verzinnen. Ook ik sta even met mijn mond vol tanden. “Wel ja… gewoon… frisbeeën met mijn hond, lezen, rommelen, babbelen met de buurvrouw, schrijven. Ja. Schrijven. ik ben een boek aan het schrijven.” En ineens voelde ik het; de opluchting omdat ik iets kon zeggen dat de honger zou stillen op haar vraag.  Opgelucht en tegelijkertijd teleurgesteld dat ik het blijkbaar nog steeds moeilijk vind om te zeggen dat ik mijn dagen vul met hoe ze zich vullen. Niet noodzakelijk productieve vulsels.  

Ik houd van mijmeren en rommelen, al gaat dit ergens in tegen de evolutie van de maatschappij.  Deze wil dat je sneller gaat, produceert, consumeert en materieel gewin nastreeft. Langzamer gaan lijkt daardoor van nature antivooruitgang. Of noemen ze dit achteruitgaan? Stilstaan is achter uit gaan, zei een vriend me ooit, anno zomer 2006 als ik me niet vergis. En dat doe ik niet, want ik heb een belachelijk tijdslijngeheugen. Nou ja, ik suck in vele andere dingen. 

Maar is dat zo? (het stilstaan is achteruit gaan-gedeelte)
Is het zo omdat ik niet elke paar jaar nieuwe gordijnen, handdoeken en rugzakken koop, ik achteruit ga? Is het zo dat omdat ik niet klim op de ambitie-ladder qua loon/lengte van mijn functie, ik devolueer? Persoonlijk vind ik dat ik vrijgesteld mag zijn van het mezelf onderwerpen aan dat wat de maatschappij voorschrijft. Het nu nog kunnen toepassen en er niet zoveel over twijfelen.  Voila. Ondertussen laat ik me niet opjagen door het ritme rondom me en laat het wat ontstaan. Ik zwerf door mijn dagen met die versleten rugzak uit India van maart 2011 op mijn rug, inclusief de twijfels die er blijkbaar ook bij komen. De aard van het beestje zeker? :-) 

Zaterdagmiddag.
Mijn laatste yoga les van januari zit er op, tijd voor ontspanning.  Nu ik zelfstandige ben en ik weer in een vakje thuis hoor, kan ik vakantie nemen. Némen. Fantastisch! Alsof (!) ik baas ben van mijn eigen tijd. Wat ik -en jij, en hij- natuurlijk ook bén.  En ik kies (jawel. KIES) om met Mila in mijn busje te trekken richting Oost Frankrijk, waar ik ga logeren bij mensjes die ik graag leer kennen. Een West-vlaams koppeltje dat onder Nancy leeft in een klein dorpje tussen de velden en bossen waar ik via via mee in aanraking ben gekomen.  Bij het overdenken van mijn gelukkigste momenten van de afgelopen zwerf-jaren, waren dat steevast de ankermomentjes bij adresjes van Vlamingen die ik via via kreeg. Twee aspecten die ik belangrijker vind dan ik wil toegeven. Het ‘via via aspect’; via de papa van een ex-vriendje voor mijn twee maanden Pyreneeëntijd in de winter van 2017, of het Portugal adresje in september 2017 via de vriend van een yogavriendin waar ik enkele weken gaan after-fire ankeren ben.  Of nog maar vorig jaar, toen ik via de openminded mama van een hartsvriendinnetje eind januari 2019 in Las Alpujarras mocht terecht komen voor belangrijke insights wat betreft zelfvoorzienend leven. En dan het ‘Vlamingen’ aspect. Als rasechte woordmens houd ik er zo ongelooflijk van om in mijn eigen zachte Vlaamse taaltje te kunnen praten, ventileren, filosoferen, woordspelen en ratelen. Benieuwd wat dit adresje me weer gaat brengen wat betreft ontmoetingen, inzichten, ervaringen en herinneringen. 
But first things first. Busje inladen met eten, warme kleren, gezellige spullen, nieuwe tweedehandsboeken, schrijfspullen, dekens, hondenspullen en de heilige combi melkschuimer-bialetti-rietsuiker. Klaar om met de Mechelse clan naar Noord France te rijden, voor een nachtje dansen dansen dansen. Yes. In het drievoud. Sommige dingen moet je gewoon écht goed doen :-) 


Zondagavond. 
Ik was alweer vergeten hoe dubbel het is om in regenweer te reizen in een busje zonder verwarming, zonder tafel en zonder sta-ruimte.  Hoe lang een avond duurt nà een late namiddag opwarmwandeling en vòòr het dichtvallen van mijn ogen, in mijn gedoneerde paarse fleece-slaapzak van Marijke, onder mijn schapendekentje van Evi, toegedekt door mijn eigen dubbele dons. Het vooruitzicht van enkele uren in kleermakerszit op al deze dekens roepen zelfs voor mij als niet-avondmens wat tegenzin op.  De gezelligheid van kaarsjes en lampionnetjes veranderen daar niet veel aan. Plots denk ik terug aan een moment dat iemand (mijn neef?) me eens zei dat hij zo hield van lange afstandsvluchten: de enige moment dat je als zelfstandige, verantwoordelijke volwassene eens enkele uren helemaal niets mòet doen, buiten chillen, films kijken en iemand roepen als je honger hebt.  Niet veel kùnnen doen betekent inderdaad meteen ook niet veel moéten doen. Tijd om de avond te laten invallen bij een goed boek.  
Het weinige licht dat mijn enige lamp verspreidt, dooft al uit voor ik een keuze heb kunnen maken tussen al mijn nieuwe tweedehandsboeken om mee te starten.  Dat de huisbatterij zo goed als op is, was ik voor het gemak even vergeten. Bijna vijf jaar alweer sinds het busje mijn leven een andere richting heeft uitgestuurd. Of waren het de mensen die mijn pad kruisten? De ontmoetingen die kruimels achterlieten die uitgroeiden tot grote broden van ideeën en me richting het nomadenleven stuurden?  Who knows…. Terwijl mijn mijmeringen opnieuw uitkomen bij het huidige moment en het vertrouwde gevoel van een avond in mijn busje, is de cirkel rond. Ook zonder goedwerkende huisbatterij maar mét natte hond voel ik me nog steeds thuis en vind ik het stiekem misschien niet heel erg dat er niet veel te productieven valt. Het was een lange dag rijden. Time to chill, airplane mode.  Het water voor de thee is klaar, de lampionnetjes geven net genoeg licht geven om in het gekozen boek “Het hart van alle dingen” te beginnen.

Maandagochtend
Wakker worden met het geluid van vogels.  Jeanske over mijn legging, pull over mijn t-shirt en klaar om uit mijn bed te rollen, recht het natuurgebied van Condé-sur-l’escaut in.  De zachte regen is opgehouden, mijn jeans is relatief droog en mijn voeten relatief warm. Twee spechten wisselen elkaar af met het gaten boren,  zwanen verkennen elegant het riet, Mila is gelukkig in vogel-chase modus en blij met het slenteren en verwonderen. Heerlijk. Opgewarmd en met ontspannen spieren neem ik nog de tijd voor het maken van een deftige koffie en het lezen over de leeftijd van bomen.  Een rode eekhoorn huppelt langs mijn mini huis en verdwijnt de struiken in, om niet veel later hoog in een boom te verschijnen, spelend met zijn maatje tussen de maretakken. Eekhoorns in het bijzonder maken me blij. Volgens één of andere niet wetenschappelijke theorie, herinneren eekhoorns je er aan om het evenwicht tussen verantwoordelijkheid en speelsheid goed te bewaren.  Mijn persoonlijke ‘blijf maar speels-reminder’ haha! Tijd om door te rijden, richting Vogezen. 



Maandagnacht. 
Nachtje later, plekje naast de Moezel, zware regenval. Midden in de nacht schudt het busje van links naar rechts en van boven naar beneden.  De regen klettert langs alle kanten op ons mini-huis. Het punt van gezellig regengeluid is al even gepasseerd en mijn gedachten gaan eerder richting “ALARM”.  Die Moezel, is dat niet die grote rivier die ook door Duitsland loopt, waar ik enkele jaren op terugweg van Tsjechië cruiseschepen heb zie passeren? Zo’n rivier die je niet uit haar oevers wil zien treden en al helemaal niet wanneer je er één meter naast geparkeerd staat, op een laag weggetje, enkele meters beneden dorpsniveau. Niet waard het risico te nemen, bedenk ik terwijl ik alle spullen op het ‘aanrecht’ in de pombak doe, in mijn onderbroek met dikke pull achter het stuur kruip. Ruitewissers in hoogste stand, turend door aangedampte ramen, vier keer manouvrerend om dan te ontdekken dat ik met koude motor die paar meter bergopwaarts niet haal. Damn. In neutraal terug achteruit in de hoop niet in het natte gras nààst het weggetje achteruit te bolllen.  Shit. Motor even laten draaien, grotere aanloop, gaspedaal 100% ingeduwd geraken we nét nipt de berg op. 20 centimeter hoger en we hadden het niet gehaald. In onderbroek en in het noodweer parkeren we ons aan de andere kant van de Moezel, hoog en droog naast iets wat vroeger het treinstationnetje geweest moet zijn, toen er nog wat meer leven in Pierre-la-treiche was.  

Dag 1 van mijn vertrek sprak ik nog een whatsapp’je in naar een vriendinnetje, toen ik helemaal koud en natgeregend aan het afkicken was van mensen rondom me.  “Waarom doe ik dit alweer? Veel liever zat ik nu mee rond jullie keukentafel mee te lachen met de hondjes die zich amuseren met het kikkerspeelgoed zonder poten.” Onze conclusie was dat de geest niet gemaakt is om volledige rust te vinden in eender welke situatie.  Klopt als een bus(je). Andere bril opzetten en genieten van wat de huidige situatie wél met zich meedraagt. Avontuur. Ontsnappen aan de routine. Zintuigen verscherpen. Wel ja. Bij deze :-)

Ik laat de Muselle en het treinstationnetje van weleer na een winderige wandeling achter en slorp het groene regenachtige heuvellandschap op alsof het een Minute Soup is tijdens mijn 10 uur lunchbreak.  Met tijd en aandacht. Anders dan mijn lunchbreak van uit het tijdperk dat ik ze nog had, voel ik wat zenuwen voor wat de dag brengen zal. De kriebels in mijn buik zijn een vertaling van de spanning die hoort bij het enthousiasme ivm mijn bestemming van vandaag.  Via via via kreeg ik vorige week -na mijn oproepje op facebook- een vrolijk bericht van Yannick. Ze biedt me met plezier enkele dagen een logeerplekje aan bij hen in hun huisje, in een piepklein dorpje met de kerktoren quasi in de achtertuin. Bij het huisje in Chézeau horen het gezelschap van enkele hondjes, een handvol katten, twee eenden, drie kipjes en Arlette, het schaap.  De gastvrijheid van mensen die ik haar noch pluim ken, verwarmt mijn hart. De sleutel ligt klaar onder het Mariabeeldje en mijn bedje is gedekt, met een nestje voor Mila ernaast. Na enkele regenavonden in mijn eentje de ideale aanvulling: overdag tijd om te zwerven en een plek om te schrijven. ‘s Avonds een warme haard en connecterende babbels. Ben benieuwd! Naar de plek, naar de mensen, naar mijn dagen daar.  

Open mind. Open heart.
The rest will follow.

Not all those who wander are lost.