The Simple Mountain Life

Het Marokko plan gaat net zo weinig door als het samen reizen met Hannes deze winter.  Zeker en vast jammer. Maar no rainbows without rain.  Waardoor ik op deze moment geniet van het regenboogleven.  Weg van alles en –bijna- iedereen.  Als een hagelslagje tenmidden van een dameblanche, zit ik ongeveer op dezelfde manier in het midden van Las Alpujarras.  Een dorre ruwe rauwe bergstreek in Andalusië en dat zie je hier aan de manier van leven.
 
Na die emotioneel turbulente weken samen in de bus, voelt het verrassend goed even terug alleen te zijn, na die angstgolf die hoort bij plannen die compleet in het water vallen.  Opnieuw een zetel helemaal voor mij alleen.  Enkel struikelen over Mila en niet ook nog eens over iemand anders zijn benen, die, hoe hij ook zit, sowieso van tijd tot tijd in de weg liggen.  Zélfs in het bed, waar ik dan net moet zijn om de ‘garage’ te openen.  Zo is dat in de bus: ik kan mijn onderbroek niet in de wasmand gooien wanneer de bank in zetelmodus is,  geen frigo openen als Mila eet of handen wassen wanneer er iets op het aanrecht staat.  Simple Life :-)
 
Het simple life wordt vele malen simpeler op het moment dat je een vaste plek hebt met wat velen minimale voorzieningen zouden noemen. Water om mijn watertank te vullen, een wasmachine en douche in de buurt. En wifi! Haleluja! Voor mij nog belangrijker dan deze praktische zaken, is het gevoel van veiligheid, dat wonen in de buurt van andere mensen, met zich meebrengt. 
 
En zo’n plek, daar ben ik nu!  Dameblanche hagelslaggewijs dus.  Via via via kwam ik terecht bij Hilde, die hier sinds dertig jaar haar leven heeft uitgebouwd. Op een manier die niet moet onderdoen voor mijn busleven als het aankomt op Simple Life Factor.  Integendeel.
 
De dichtstbijzijnde buren wonen op enkele kilometers, haar huis is van leem en stro gebouwd en ze leeft zo goed als zelfvoorzienend.  Haar zoon woont met zijn gezinnetje een beetje verder op het terrein, dat bestaat uit enkele terrassen, dé manier om onherbergzame bergen bewoonbaar te maken en vlak land te creëren. Elektriciteit krijgen ze via hun zonnepanelen die hier en daar in een boom hangen of daar waar de zon het krachtigst schijnt in de vallei.  Het stromend water halen ze uit een bergriviertje, zo’n anderhalve kilometer verder.  ’s Ochtends wandel ik met Hilde mee om kleindochter Ayla naar het schooltje te brengen, een dorp verder.  Het schooltje bestaat uit één klasje van een twaalftal leerlingen tussen 5 en 11 jaar. Tegen dat we om 9 uur aankomen,  straalt de zon al krachtig en is de kilte uit onze ochtendlijven verdwenen. De stevige 45 minuten wandelen langs een smal bergweggetje dragen hier ongetwijfeld toe bij. Drie kwartier wandelen naar het schooltje. Enkel. 
“Crazy.”
Dacht ik eerst, om meteen erna te beseffen dat ik het niet crazy vindt als iemand me vertelt dat hij 45 minuten onderweg is van Gent naar Brussel. Crazy.  Ik vind het ook niet crazy dat mensen naar de fitness trekken om daar 45 minuten te snelwandelen op een loopband. Crazy.
Op de terugweg van het schooltje, zie ik Hilde in de bramen kruipen tot aan een smal stroompje.  Wanneer ik haar volg, zie ik hoe ze blaadjes weghaalt van een darm in het ondiepe water. De waterleiding.  “Aaaah. Dàt is waar ons water vandaan komt…”.
 
Al onze relatief nieuwe hypes zijn hier vervlochten in hun levenswijze, in het allerminst om trendy te zijn.  Zonnepanelen, waterfilter, verpakkingsvrij, homemade, homescooling, offline dagen, ritme van de maan, composteren, fermenteren en biologisch.  Heel fascinerend om al die dingen die ik met mijn hoofd ken, nu ook mee te beleven.
Bij het zien van hoeveel plastiek er zich in mijn frigo alleen al bevindt, voel ik me toch ietwat beschaamd.  Appels, tomaten, koekjes, nootjes, theezakjes, … alles is verpakt! Na één week hier wonen, vertaalt zich dat dan ook naar een goed gevulde zak vuilnis. Melkkarton, leeg blik kikkererwten, zakje gruyere kaas, theelichtjes. Het gaat er over. Ik besluit om er verandering in te brengen.

Ik leer amandelmelk maken en zo ook het verschil tussen zoete en bittere amandelen.  Ik leer dat amandelbomen zalig ruikende zachtroze bloesems hebben en dat de noten er in de herfst uitgeklopt worden.    Gisterenavond maakten we zelf chocolade van cacaoboter, kokoscreme en rauwe cacaopoeder. Een ander verhaal dan chocolade in zilverpapier, karton en dan nog eens in plastiek.

We gaan met linnen zakjes naar de biowinkel om fruitjes, linzen en rijst zonder verpakking te kopen.  Ik maak zelf havermelk, drink losse kruiden als thee, gebruik twee dikke kaarsen en maak veggieburgers van gedroogde zwarte bonen.  Wat ik niet echt zou aanraden.  Die rotzakken hebben 48 uur liggen weken om dan nog eens 2,5 uur op het vuur te staan!  Hun knapperige textuur maakte veel goed, maar volgende keer ga ik voor ander soort bonen of toch maar voor zwarte bonen uit blik, kwestie van langer dan twee weken met mijn gasfles toe te komen.
 
Zo afgelegen wonen doet iets met je. Het levensritme loopt totaal onafhankelijk van de wereld die volgens een horloge leeft.  Als ik de verhalen mag geloven, is het nu, na vele jaren van verbeteringen in en rond het huis, al een heel pak luxueuzer.  Er was een tijd dat een ezel de gasflessen naar boven moest brengen.  Ik kan het me maar met moeite voorstellen. Alhoewel. De baantjes hier…
 
Het baantje dat van het dorp Cadiàr tot boven op de berg loopt, behoort tot één van mijn minst favoriete weggetjes so far. Als ik zelf moet rijden tenminste. Met Hildes laag bij de grond oud en versleten vinnig Citroênetje is het lekker sjeezen. Er is nog één baantje dat hoger scoort qua onaangenaamheid en dat is dan toch wel net het weggetje dat van boven op de berg tot aan hun huis loopt.  Twee dagen heb ik nodig gehad om genoeg moed te verzamelen naar beneden te rijden. Twee dagen waarbij ik elke put, greppel en partij losliggende rotsen minutieus bestudeerd heb. Ik heb mijn eigen kunnen ruim overtroffen door hier naar beneden te rijden.  Met klamme handjes in eerste vitesse, die ik de afgelopen twee jaar welgeteld drie keer heb moéten gebruiken. Just saying. De lokroep van nabijheid moest wel héél sterk geweest zijn.  Ik kijk niet uit naar de nacht die vooraf gaat aan de dag dat ik terug naar boven zal moeten rijden.  Veel zal er niet geslapen worden. Maar dat zijn zorgen voor later.

Vandaag is vandaag en vandaag is goed. Ik voel me peacefull en krachtig. Hoe zou het ook? Zelfs na diep graven kan ik even niets bedenken dat mijn geluk in de weg zou kunnen staan. Met voldoende zingeving en veiligheid als basis, solobergzwerftochten en vers eten uit de tuin als extra, en dat in een setting die je doet watertanden.  Overdag zonder uitzondering stralend blauwe lucht en ’s avonds onder een koepel van een felle sterrenhemel.  De ochtenden vormen mijn geluk plateau waarop al het fruit van de dag geserveerd wordt.  Je mag er gerust een lekkere romein in wit laken bij denken, die je druiven voert uit zijn gespierde hand. Of een gladiator, viking of spanjaard.  You got the point.
 
Ik word standaard wakker wanner er nog geen licht door mijn gordijnen komt piepen. Niet zo heel veel later,  wanneer horizon bloedrood kleurt, is het klaar genoeg om de berg op te wandelen, zelfs zonder maan.  En dat doe ik dan ook, helemaal ingepakt in thermische pulletjes, poncho en oorwarmers.  Heldere sterrenhemel, vrieskoude ochtenden.  Mijn grote boodschap doen in stijl, daar maak ik sinds enkele dagen een punt van.  Enkel het beste uitzicht is goed genoeg en dat is boven op de berg.  In dit simpele leven mag je jezelf al eens verwennen, toch?  Volledig geconnecteerd met de aarde én met mijn oergevoel. Meer oer- kan je bijna niet gaan. Op het –weliswaar minimale beetje- toiletpapier na dan, dat ik properkes onder een steen begraaf. Leaving no traces.
Een verteerd avondmaal lichter ben ik klaar voor mijn meditatiemoment, terwijl mijn gsm vandaag timelapsgewijs mag vastleggen hoe de zon boven de bergflank uit komt.  Een betere inzet van de dag kunnen mijn wel heel chille hersenen even niet verzinnen. Ook goed.
 
Na een gezond ontbijtje trek ik met mijn laptop en schrijfsels naar mijn weloverwogen uitgekozen schrijfplekje; een soort veranda omsingeld door bomen en kwetterende vogels.  Dagelijks schrijf ik aan mijn langetermijnproject in deze co-workingspace.  Het gezelschap van cactussen en boeken moet niet onderschat worden. Ik speel met woorden, verhaallijnen en mijn herinneringen en voel mijn zingevingbarometer haast even snel stijgen als de temperatuur, die dagelijks opklimt van het vriespunt tot net geen 20 graden.  Vorige week een nieuw record behaald, zonder er iets voor te doen: ’s nachts -6 graden buiten, en ’s morgens 2 graden binnen.  Opstaan, chauffage aan, theekan op het vuur en terug het bed in tot dat het toch minstens 12° is. Op zo’n momenten is een waterkruik goud waard en die warme dubbele fleece al helemaal.
 
Eens mijn intellectuele deel genoeg gevoed is, is er tijdens deze sproetendagen gelukkig genoeg uitdaging om mijn fysieke deel ook aan zijn trekken te laten komen, in de vorm van olijfplukken.  Zoveel gepluk dat er zich elke avond, warm onder mijn donsdeken, steevast hetzelfde tafereel afspeelt op mijn netvlies.  Dat van grijpende vingers, olijfgroene langwerpige blaadjes en ovaalronde bijna zwarte olijven. Uren aan een stuk haviksgewijs spotten naar die zwarte parels om er zoveel mogelijk van te verzamelen, tot de boom leeg gevist is, op die paar olijven die we ‘voor de vogels laten hangen’. Regelmatig rolt er nog een olijf door mijn bus die uit een mouw, broek of sjaal gevallen moet zijn. En zo vullen de bakken zich met ontelbaar veel zwart goud. Al is dat laatste wat overdreven. Per 100 kilogram olijven, heb je hier in het beste geval een 20 tal liter olijfolie. Ze doen het hier niet voor het geld, zoveel is duidelijk. Olijven plukken is veel te arbeidsintensief om rijk van te worden. Gelukkig voedt het de ziel en dat is onbetaalbaar. 
 
Mijn ziel voelt zich ook lekker vertroeteld.  Daar heb ik zelf bijdrage in. Door één regel toe te passen: minder proberen in te vullen. Echt!  Regelmatig genoeg bereikt me de vraag wat ik nog ga doen en even regelmatig antwoord ik dat ik het nog niet weet en er nog niet aan wil denken. Dat is een klein beetje gelogen, want ik WIL er zeker wel aan denken. Alleen probeer ik het niet te doen.
Maar al te vaak hebben we het gevoel dat we iets moeten verzinnen om gelukkiger te worden, nog harder denken om uit onze gelukspuzzel te komen, om antwoorden te verzinnen op vragen die niet eens belangrijk zijn. Uit gewoonte gaan we in op emoties en gedachten.  Wel, ik heb iets gevonden dat in grote mate bijdraagt tot mijn gevoel van peacefullnes. Kan je ook wel wat meer innerlijke (en uiterlijke) rust gebruiken?
 
Hier komt de bete tip die je ooit gehad hebt en die je ooit zal krijgen:
 
Zodra je de neiging voelt opkomen om ergens iets aan te doen, ga dan onmiddellijk rustig zitten, haal diep adem, ontspan en wacht tot die neiging voorbij is.

Zo, met deze wijsheid, zwaai ik jullie ontspannen vaarwel.
Geniet van de dag,
Lach genoeg,
Vergeet niet te luisteren
En de rest volgt.

Adios!