Gigantische gulzigheid naar Avontuur

Weken heb ik me laten voortdragen door de routines van het aangename winterse Mechelen. Het idylische busleven ergens op de achtergrond, al was het een droom waarvan nog maar een vage flard blijft hangen na het ontwaken. De dagen liepen in elkaar over, met enkel de sterren en de maan ertussen om het onderscheid te maken tussen een woensdag en een donderdag.  Als ik niet zou opletten, zou ik zo opgaan in het decor van het leven.
 
Gelukkig heb ik de laatste jaren mijn cobrakwaliteiten met een zekere fijngevoeligheid kunnen ontwikkelen om mijn o-zo-belangrijke noden niet volledig op de achtergrond te laten verdwijnen, wég in het decor. Niet voor de eerste keer haal ik er een yogametafoor bij, geboren yogi dat ik ben, in één van de vele facetten die mijn zijn rijk is.  Wat een cobra te maken heeft met je noden? In een leven dat beheerst wordt door strakke planningen, functionele beslissingen en chronisch tijdsgebrek, is het een klein kunstje om haast te verdrinken in de oceaan van dagdagelijksheden. De cobra –of althans zijn archetype- herinnert ons er graag aan om af en toe het dagdagelijkse te overstijgen en te kijken welke kansen er ver in de woestijn van de toekomst vòòr ons liggen. Een cobra die niet alleen verder kijkt dan zijn schattige slangenneus lang is, maar die ook het lef heeft om bij te sturen en uit zijn mand op te stijgen.
 
Van dag tot dag loopt alles hier goed. Just fine. Genieten van ontbijtjes met de roomies, mini escapejes met het busje, diepe nachtelijke gesprekken, verbondenheid op feestjes, dagelijkse natuur en speelmomentjes met Mila, voldoende bezigheid om zingeving te ervaren en genoeg vrije tijd om te mijmeren.
 
Naast dit luxueze basispakket voel ik echter een diepe nood om dit aan te vullen met puurdere avonturen, intensere indrukken, onverwachte ontmoetingen en diepe verrijkingen. En Waldeinsamkeit natuurlijk :-)
 
De –door mezelf- ADH* Waldeinsamkeit heb ik jammer genoeg niet gehaald.  Het omzetten in actie bleek moeilijker te zijn dan verwacht. Een pleintje noemen ze hier al snel een park, en het park wordt al gauw een bos genoemd. In dat opzicht is het me nog relatief vaak gelukt in een ‘bos’ te geraken. Maar gevoelsmatig nog niet eens in de buurt van de portie Waldseinsamkheit die ik mezelf en anderen toewens. Ik mis het gevoel van alleen in een bos te zijn, ongehinderd door wandelaars, paadjes of afspraken in de nabije toekomst.  Bos zonder limieten. Tekeningen zonder lijntjes, dagen zonder wekker en ontmoetingen zonder haast.
 
Deze haast onnatuurlijke (???) drang wordt waarschijnlijk aangewakkerd door de grootste van mijn hoofdzonden :
Gulzigheid.
Oh wat kan ik zo gigantisch overdreven oprecht en puur gulzig zijn.  Een haast nooit voordien geziene gulzigheid naar vrijheid dan nog wel.  Naar een puur leven met ruimte voor avontuur en onvoorspelbaarheid. Zo’n gulzigheid zie je niet vaak, meestal blijft deze angstvallig geblokkeerd of verstopt onder vele lagen beleefdheden en andere aangeleerde normen.
Een gulzigheid die sporadisch opduikt wanneer iemand een chocoladetaart aanvalt, met kaken zo wijd gespreid als de scharnieren van de hemelpoort.  Naast mijn met momenten haast ontembare gulzigheid naar vrijheid en avontuur, kan ik ook sporen van gulzigheid vertonen naar andere essentiele noden, zoals sensualiteit.
En ook hier, net zoals bij elke vorm van gulzigheid, ligt de oorzaak bij een gemis. Ik kan zonder schroom zeggen dat ik pure avonturen regelmatig mis, net zoals een portie sensualiteit in de handelingen van elke dag. Naast meer Waldeinsamkheit, mag er wat mij betreft opnieuw meer ruimte zijn voor DE MAGIE VAN HET LEVEN. Voor rituelen, naaktzwemmen en verwondering, om er nu maar enkele te noemen.
 
Laatste weken intens genoten van het sociale en het gekende Mechelse leventje, de zogenaamde watten in het doosje. Terwijl ik me als verlovingsring nestelde in deze betrouwbare zachtheid van het bekende, borrelden er toch andere gevoelens op.  De gelukzalige watten-momenten werden steeds regelmatiger onderbroken door escape-gedachten. Steeds vaker werd er gedroomd over ontsnappen uit het doosje, liefst van al nog naakt J . Steeds meer dacht ik terug aan het gemak waarmee ik me vorig jaar kon omringen door pure natuur. Vaak, zeg maar meestal, niet zo zacht en veilig als de watten in het doosje, maar haast onbeschrijflijk ziel-voedend. Ik miste de scherpe kantjes, de takken, het rivierwater rond me en de sterrenpracht boven me.  Deze gevoelens bevestigen alleen maar dat ik de juiste beslissing heb genomen om mijn hart te volgen, deze keer richting het Incredible India.  Morgen spring ik kikkergewijs het doosje uit, hop, het avontuur in en laat de gezellige watten en het betrouwbare doosje voor wat ze zijn; een aangename haven waar ik met enorm veel plezier aanmeer en ik gewoon de persoon kan zijn met mijn vertrouwde spiegels rondom me. 
 
Sinds ik dit zo kan zien, hoef ik me ook niet af te vragen waar ik me ga settelen, want dat maakt niet uit.  Ik kan nu meer genieten van het rondvaren omdat ik weet dat deze haven me met open armen en veel liefde wil en zal ontvangen.  Klinkt allemaal ontzettend logisch nu ik dit zo neerschrijf, al is het gevoel dat bij deze logica hoort, nog heel nieuw.  En om eerlijk te zijn, smaakt dit besef zoals de eerste lik aan je mokka ijsje op een warme zomerdag.  HEERLIJK.
Dit is de muur die ik nodig heb om mijn zeester te kunnen laten stralen**

Wie beweert geen veiligheid of (flexibele) structuur nodig te hebben, heeft nog niet écht zonder geleefd.  Een veilige setting is nodig om te kunnen experimenteren. Spaargeld heeft gezorgd dat ik me quasi zorgeloos in het busleven heb durven onderdompelen. Wat by the way geen overgevlogen fase of afgevinkt projectje is. 
Zelfs wanneer het busleven met momenten gevoelsmatig mijlenver achter me is,  zelfs wanneer ik huis en gezin (lees: bus en hond) achter laat om naar India te gaan, in mijn hart ben ik nog steeds een BusjesNomade.  Eentje die binnen enkele maanden met veel plezier haar kamertje en betonnen muren weer zal inruilen voor de vrijheid op wielen.
 
Hoe en wat en waar en met wie? No idea :-)

En inmiddels kan ik dit zeggen met een zeker gevoel van fierheid, dat nog niet zo lang geleden het gevoel van ongemak vervangen heeft.
 
De eerste weken van mijn terug zijn, had ik haast nachtmerries van de vraag “en wat nu?”, die jammer genoeg dan nog eens standaard opdook in de eerste 2 minuten van elk gesprek. De vraag die refereert naar waar ik ga wonen, of ik opnieuw zelfstandige ga worden, of Mojo Yoga terug in actie komt, hoe lang ik in Belgie blijf en… Het enige correcte antwoord was “geen idee”, waarbij standaard een verontschuldigende uitdrukking op mijn gezicht verscheen. Jammer.
Gelukkig is de angst om met dit antwoord te moeten komen na een jaar ‘niets doen’ (yeah right, alsof introspecteren geen hard werk is!) zo goed als helemaal verdwenen. Kan ik nu met een glimlach zeggen dat ik nog to-taaaaaaal géééééén idee heb wat 2018 verder zal brengen.  Het niet-weten heeft een zekere Peace of Mind met zich meegebracht.
 
Vaak voelt het zelfs zo dat ik voorbij de illusie van het weten ben. Want even serieus.  We weten allemaal dat het leven zich niet graag laat voorspellen.
De meeste momenten kijk ik dan ook als een klein kind ongeduldig trappelend uit naar wat er komen gaat. Zoveel mogelijk scenario’s verzinnen en tegelijkertijd beseffen dat ik waarschijnlijk nog niet eens close ben bij wat het uiteindelijk zal worden.
Vermoeiend?
Sowieso. Al voelt een overactief analyserend filosoferend brein na enige jaren wel aan als ‘normaal’ hoor, so how should I know?
 
Uiteraard wordt dit gevoel soms helemaal overhoop gehaald door pieken van angst over het niet-weten. Voel ik de onweerstaanbare nood aan controle opduiken om dan weer te beseffen dat Go with the Flow de enige haalbare instelling is om te genieten van het avontuur dat ik zo nodig heb. 

Hoe komt het dan toch dat wij mensen doen alsof we de dingen helemaal in de hand hebben? Uit gewoonte? Wat een gekke gewoonte.  Of eerder een gekke illusie die - naar mijn gevoel- erom vráágt om doorprikt te worden.
PRIK! En de ballon springt stuk in een zwabberend stukje plastiek, terwijl we hem in onze gedachten al naar die cumulus wolken zagen opstijgen...
Ik blijf erbij; een flexibele geest, de kado der kado’s, in dit tijdperk van onvoorspelbaarheid, net zoals alle vorige...
 
Over illusies gesproken...
 
Nog even een kleine bedenking die regelmatig in mijn hoofd vol met ongeregeldheden opduikt:
Leven we liever in een illusie dan met de naakte waarheid om te gaan?
 
Willen we weten dat onze man met iemand anders het bed gedeeld heeft of houden we liever vast aan het romantische beeld dat we van hem hebben? Zouden we om kunnen met de waarheid als we wisten hoe vaak onze partner fantaseert over iemand anders. Terwijl we er naast liggen, terwijl we zoenen? Kans is klein. Romantiseren we het leven door het nemen van drugs? Geloven we niet graag dat we een verschil maken door onze job?
 
We zijn pro’s geworden in Living the Illusion, in kleine mindfuck’s, elke dag opnieuw, kleine leugentjes en standaard (opening)zinnetjes. En daar is niets mis mee, we zouden verdrinken in de waarheid, zo glashelder en mogelijk nog scherper dan ijspegels. Liever laten we ons meedrijven in de softijs van het leven...
All good. Zolang je maar haarscherp eerlijk bent naar jezelf over je waarden.

Illusie of naakte waarheid.
Ook hier ligt de waarheid waarschijnlijk ergens in het midden…

Ik laat het mijmeren, filosoferen en introspecteren, samen met mijn laptop achter in mijn havenkamertje om het vriezende Mechelen in te ruilen voor de broeiende hitte van het Verre Oosten.
Met een klein hartje en ongelooflijk open blik vlieg ik in dit nieuwe avontuur, met intense indrukken, onverwachte ontmoetingen en ongetwijfeld diepe verrijkingen.


To be continued…
 

 
*Aanbevolen dagelijkse hoeveelheid
**zeester; een yogahouding –officieel halve maan- die zoooooveel makkelijker gaat tegen een muur, omdat we ons nu eenmaal makkelijker kunnen openstellen wanneer we een veilige back-up hebben….