Die eerste dagen écht alleen in de bus, onderweg, op de weg en soms ook in de weg (oeps!). Af en toe een kleine paranoia aanval wanneer ik La Police kruis. Op onbekend terrein op zoek gaan naar een betrouwbare –en in het beste geval ook een gezellige- slaapplek; ergens tussen vlak aan de shop van een tankstation-Veilig en midden in een bos aan een verlaten meertje-Gezellig.
​Never to old to learn new things.
 
ON THE ROAD
Een goede slaapplaats vinden is zo één van die skills die je gaandeweg ontwikkelt, neem ik aan. Stap per stap uiteraard. Zo komt mijn Europa Campergids Bijbel al meteen goed van pas, wanneer ik besluit om de air bnb’s achter me te laten en de nachten in de bus te spenderen. Deze gids blijkt zijn 26 euro goed waard te zijn met zijn overzicht van (gratis) plekjes om te staan met je euh camper (coole bussen zijn ook toegestaan!). Soms niet meer dan enkele legale parkeerplaatsjes naast de weg, maar vaak ook een leuk pleintje met enkele voorzieningen zoals wc, douche, water en elektriciteit. 
Eens mijn safe/cosy/camperspotneus wat aan vertrouwen gewonnen heeft, laat ik de Bijbel links liggen en volg ik mijn SleepSpotNeus om zo nog enkele leuke slaapplekjes te ontdekken. Onder de kerktoren is hierbij een easy and nice one; veilig onder God’s allesziende oog en de Franse pleintjes scoren best hoog in charme-gehalte, al was het maar door hun exotische uitstraling, voor ons, Belgen.
 
De trip van Mechelen naar Rimont is supergoed verlopen, al had ik hier een daar een kleine paranoia aanval bij het zien van La Police. Misschien doordat mijn bus heel misschien lichtjes overladen is en ik geen rijbewijs C heb? Of door onzekerheid over de wetgeving in Frankrijk? Ik hoorde net dat muziek luisteren met oortjes maar liefst recht geeft op een boete van 135 euro.  En wat met Mila die geen riem aanheeft. Net zoals ikzelf trouwens, wat in Belgie helemaal ok is, aangezien ik met een Oldtimer rijd, maar waar ik hier niet zo zeker van ben. Net zoals slapen in de auto op een kerkplein? Bon, on vera.
 
Gebruiken verschillen sowiso wat van gebied tot gebied en van land tot land, wat het net aantrekkelijk maak om verder te reizen dan het kerkplein van je eigen dorp. Aantrekkelijk én vaak ook interessant.  Zo kwam ik tijdens mijn roadtrip part 1 al te weten dat het hier in Frankrijk niet zo abnormaal is om prostituees op parkings of langs de kant van de weg te hebben. Nog interessanter voor mij om te weten, is dat het hier vaak gaat over prostituees die hun eeuwenoude beroep uitoefenen in hun eigen busje. Busjeshoeren als het ware.
Handig om te weten, zelfs zonder enige intentie om me ’s nachts tussen truckers te parkeren.  Ook al is mijn busje –het mag gezegd worden-  een pak sjieker dan de Red Light Van’s, het beeld van een sjieke hoerenlopertrucker blijft als een worst (!) case scenario klinken.  Een gewaarschuwd vrouw is er (minstens) twee waard:
Mijn (helaas) permanente blauwe led-verlichting van voor in mijn bus, tracht ik zoveel mogelijk te dimmen door het af te plakken met tape. Wanneer ik ergens toekom, sluit ik meteen de gordijnen.  Aan deze voorzorgsmaatregelen voeg ik toe: standaard totaal niet sexy look, volledig niet geïnteresseerde/beschikbare houding, jeans, zwarte pull, kap, wandelschoenen...  Kortom:  ik zie eruit als een trucker dus J
 
Ik merk al snel dat mijn truckersoutfit perfect als wandeloutfit gebruikt kan worden en las dan ook met veel plezier fijne wandelpauzes in onderweg.  Zeker ook voor Mila een welkome afwisseling van het lang quasi stilliggen tijdens de lange busritten. Zo komt het dat we bijna elke dag herten gezien hebben.  Fantastische ervaring, telkens opnieuw. Het is te zeggen; totdat Mila’s goed weggestoken instinct plots allesoverheersend wordt; haar onbedwingbare jagers- en achtervolgingsinstinct maakt dat ze wegschiet als een pijl, maakt dat mijn signalen en communicatie niet eens meer doordringen in haar grijze hersenmassa en ik enkel kan wachten totdat ze, met een neus onder de schrammen en het bloed, blij en voldaan terugkomt.
 
Na deze warrior oprisping, kan ze zich daarna helemaal uitgeput settelen in haar busjesnestje, terwijl ik achter mijn stuur klim, mijn rechterarm nét lang genoeg om te kunnen schakelen in 2e en 4e versnelling en mijn benen nét lang genoeg om te kunnen remmen zoals het hoort. Yep. Me and my bus.  Het zijn van die kleine dingetjes  die me er steeds meer en meer verliefd op beginnen te maken.  Zoals een tijdje geleden mijn teller liet weten dat de bus sinds 1988 al 111 111km heeft gereden op dit Noordelijke halfrond. Eerst enkele tientallen kilometers als ambulance voor een Belgisch farmaceuticabedrijf, dan in gezelschap van Roelof en Heleen, die hem verbouwd hebben tot de stoere wit-blauwe koplampbus en nu onder mijn goede zorgen doorheen Europa. Gaandeweg geraak ik er meer aan gehecht, net door zijn kleine lieve schattige karaktertrekjes:
 
De snelheidsmeter die zijn eigen leven lijkt te leiden: de naald klimt af en toe moedig tot aan de 50 om zich dan abrupt resoluut te laten vallen tot op nul, als een havik die quasi loodrecht op zijn prooi af duikt.
Echt wéten of ik te snel (of te traag?) rijd, weet ik dus niet, al heb ik een licht vermoeden ik niet gauw bekeurd ga worden voor te snel rijden. Integendeel (kan je ook bekeurd worden van te trààg te rijden?). Soms rijdt de bus zoooo traag, dat ik niet anders kan dan me de bedenking maken of het niet sneller is te voet. En heeeeel soms, rijden we nòg trager zodat we niet ver meer af zijn van het punt waarop we deze beweging ‘achteruit rijden’ zouden noemen.  Speciale ervaring zo mindfulnes traag door een landschap bewegen. Naast het feit dat de gps zijn aankomstuur hierdoor steeds belachelijk te optimistisch ingeschat is, geeft deze manier van reizen lekker veel ruimte om te denken. En laat ook dit nét één van mijn hobby’s zijn J
 
Mijn mindset is dan ook mee overgegaan van “Rijden van punt A naar B in een belachelijk groot voertuig” naar “genieten van het onderweg zijn en je thuis voelen, wherever you are”.
En dat doet me zo’n ongelooflijk plezier, aangezien “Genieten”, min of meer dé rode draad is van deze hele onderneming,
Genieten. Genieten. Genieten.
En daarnaast natuurlijk ook nog Europa zien, tijd voor mezelf hebben, leren gitaar spelen, bomen snoeien, vuur maken, andere manier van leven ontdekken, mijn Frans wat te ontharen, Spaans te leren, leren herderen, mensen ontmoeten,…
 
 
ARRIVAL
Na een weekje on the road te zijn, voelde het onbeschrijflijk heerlijk om door St. Girons te rijden, langs Lescure, … en enkele andere miniscuele bergdorpjes te passeren, om dan de berg in Rimont op te rijden, helemaal tot op het einde, in Jambet, waar nog een laatste hoopje huizen staat  En zonder overdrijven (want dat doe ik af en toe wel eens); het voelt als thuiskomen, ook al is het ‘slechts’ de derde keer dat ik hier kom.  Na mijn eerste keer in 2015 had ik ergens al een verlangen om hier voor langere tijd naar terug te keren. Door een nieuwe liefde in mijn leven enkele maanden erna is dit verlangen wat naar de achtergrond geschoven, zoals dat wel eens gebeurt wanneer liefde het overneemt. Maar verlangens steken meestal vroeg of laat de kop weer op, weet ik uit ervaring.  Afgelopen zomer, tijdens de laatste dagen van mijn zomer roadtrip werd het verlangen meer een meer een idee en kreeg het uiteindelijk vorm tot dit euh plan.
En –exact!- twee jaar later, is het verlangen zo maar even realiteit geworden!
 
Om maar te zeggen; it is all possible. Misschien niet meteen, misschien heeft zo’n verlangen wel wat tijd nodig om te rijpen en misschien heb je zelf ook nog wel wat kracht en richting en stevige schoenen en aanmoediging en nog veel meer nodig,
maar daar geloof ik ten stelligste in;
Geef je dromen ruimte zodat ze kunnen uitgroeien tot ideeën, kansen en misschien ook tot werkelijkheid.  Wat is jou verlangen? Als je uit alles mag kiezen, zonder (praktische) beperkingen? Dat al wéten is een grote stap om het richting te geven.
 
Anyway, waar was ik alweer? :-)
Kom ik daar de berg opgereden (zonder angst! ), word ik warm ontvangen door Marion,  toont ze me mijn verblijf voor de komende weken, voel ik een grote smile op mn gezicht, sprokkel ik hout nu het nog droog is en geniet ik van de ondergaande zon achter de besneeuwde bergtoppen van op mijn eigen kleine uberschattige miniterrasje, met een lekkere chai latte. ZUCHT
 
En zo komen we na hoofdstuk 1 en 2, respectievelijk Het Vertrek en De Roadtrip, aan bij hoofdstuk 3 in dit maanden (jaren?) lange verhaal; De Pyreneeën.
(maar dit houd ik voor volgende keer, kwestie van jullie ogen niet té lang aan het scherm gekluisterd te houden ;-)  )

Voorproefje: Mila de Tekenhond, Angelique de Firestarter
 
FLASH BACK on fears
Achteraf leek het niet kunnen vertrekken allemaal wat banaal en aanstellerig. Léék. Want (ook) achteraf gezien is het volledig normaal om schrik voor iets te hebben; tenminste, als het gaat om iets dat van belang is voor je.
 
Everything is hard before it gets easy….

Een roadtripmissie in je eentje zonder sterke mindset en je bent als een vogel voor de kat,  dat weet iedereen.  Een gele kanarie waarvan de tijgerachtige gaat watertanden  voor hij the little yellow one ongenadig verscheurt.
 
Maar zo is het (gelukkig)  niet gelopen met deze vrije vogel; de kanarie is ondertussen mentaal gegroeid tot een arend, AHA!
Dankzij power-voer:  goede zorgen en bemoedigende woorden***
 
Wat eerst voelde als een stap terug (en het fysiek gezien ergens ook wel was),  was duidelijk nodig om er nu twee vooruit te doen:
Niet gewoon ‘maar’ vertrokken, maar vertrokken met een sterke (haka) mindset, met een open blik naar wat er nog komen zal.
 
Ondertussen ben ik al enkele dagen on the road, minimale vereiste om het een roadtrip te noemen waarschijnlijk? Geen snelle rush richting het frans-spaanse gebergte maar genieten van onderweg zijn, de kleinste dorpjes doorkruisen, met enkel een boulangerie, église’ke en Tabac-Bar aanwezig.  Geen hippie coffee-spots, geen scandinavische interieurs te bespeuren, geen baard-dragende hipsters en het enige trendy koersfietske is het mijne vanachter op de bus J
 
Wat eerst duidelijk aanvoelt als een ‘wégrijden van’-gevoel, ebt langzaam weg en gaat na enkele honderden kilometers haast ongemerkt over in een gevoel van ‘ergens naartoé rijden’.
Niet naar een concrete plek daarom, eerder naar een andere state of mind, een ander leefritme. Het voelt allemaal heel erg als een overgang.
Deze enkele honderden kilometers zijn uiteraard slechts een prelude tot deze persoonlijke transformatie.  De afstand en  -vooral-   tijd zijn de onontbeerlijke ingrediënten voor de rups om zijn cocon te kunnen maken,  en dit – uiteraard-  in afwachting van het vlinder-worden.
 
Tijdens het maken van deze cocon, tijdens deze transformatie, geniet ik van heerlijke Air Bnb adresjes en dompel me onder in de franse leefwereld met zijn kleine dorpjes; met hun ander ritme, andere manieren en gewoonten en kom ik zo terecht bij heel verschillende maar telkens super gastvrije en interessante hosts.   Ook Mila is aan het transformeren van schuchter onderdanig hondje richting sociale en speelse viervoeter.   Ze ligt zelfs al helemaal op haar gemak te snoezelen tijdens de lange ritten, wat diametraal staat op haar gedrag van enkele weken geleden; staart helemaal tussen de benen als ze de bus nog maar zàg.  De reis binnenin is begonnen, voor Mila en mezelf.
 
Tijdens de reis vullen de dagen zich met rustig wakker worden, de zon haar intrede zien doen terwijl mijn dag-intentie zich aanbiedt, gezond ontbijten, spullen pakken en hit the road again.  Naast de mooie Route d’Orléans door de bossen, le Chemin d’Avenir die vooral in woorden doet wegdromen, zijn het meestal Routes de Memoires die ik passeer:
Als het niet is door de gepasseerde plekjes die heel wat herinneringen naar boven brengen (Dour, Valenciennes, Mons, Cambrai),
Is het wel door de muziek, die mijn geshuffelde ipod door mijn bus laat galmen en zo het gebrul van de motor tracht te overtreffen, wat uiteraard nauwelijks mogelijk is.  
Me, myself and my thoughts. Interessante combinatie!
 
Naast wat er zich allemaal in mijn hoofdje afspeelt, is het vooral toch ook nog echt wel wennen zo met een logge 3,5 tonner onder mijn kippefiletjes. Traag rijden krijgt een nieuwe definitie met deze 609 bus.  Euhm ja, ingehaald worden door camions is betrekkelijk vreemd voor iemand die wel houdt van een snel ritje.  Traag rijden is op de één of andere manier dan ook nog eens een pak vermoeiender dan met een snelle auto euh sportief te rijden, waardoor er meer pauzes nodig zijn als preventieve medicatie tegen te zwaar wordende oogleden.  Dingen die je al doende leert, zo blijkt!
 
Maar die ik de eerste avond nog niet geleerd had en dus aan de lijve kon ondervinden: later dan gepland en daardoor in het donker, kom ik volgens mijn gps aan op de plaats van bestemming. Ik rijd het kleine weggetje opgelucht in (“almost there!!! Hmmm doucheke, bedje, …”) om dan na een honderdtal meters tot ontdekking te komen dat het kleine weggetje zich zo maar even heeft uitgeroepen tot steile smalle bergweg.  YEP, indeed: zo eentje waar het onmogelijk is om te draaien, om nu maar iets te noemen (remember mijn nachtmerries van afgelopen maanden?) Handrem op, frisse nachtelijke buitenlucht in, kleine paniekaanval bedwingend (lang leve Bach Rescue Spray, thanx Griet) spreek ik mezelf stoer toe “you can do this. You can do this.” Als dit dan toch niet het gewenste resultaat boekt, krijg ik de sublieme ingeving Chantal van de Air Bnb te bellen.
Na haar geruststellende woorden, adem ik nog een paar keer extra door, klouter ik opnieuw in mijn truck en rijd beheerst en zelfs redelijk behendig de berg op tot het laatste huis, met relatief grote parking. Sjieeuw….
Note to myself: boek niets meer in een Chemin de la Montagne J
 

De tocht verloopt zo ver dus vlotjes kan je zeggen.  
Gaat de tocht gepaard met traantjes?  Jazeker.
Maar wel zo van die hele stoere; die met zachtheid :-)
 
 
 
 
---- special thanx to -----
**** helemaal aangesterkt, oa door
de HAKA powervibes van de ex-roomies;
de ventileer-busjesavond aan de kaaien met roomie to be (?)
de private guitar lesson session in de bus met hart-vriendje;
de beste anti-migraine behandeling van mijn kleine zusje;
de heerlijke ayurvedische massage van de zachtste bruinogige zaterdagyogi;
de warmste zondagknuffel op de Bruul van één van de warmste personen die ik ooit in mijn hart heb toegelaten;
de zalig heerlijke ideenstroomuitwisseling van de ene Free Spirit tot de andere tijdens de al even heerlijke veggie lasagne;
de zorgende zorg voor Mila door dierenarts-buurvrouwtje nr 17, de vrouw die misschien wel het minst zichtbaar haar mooie wildheid behoudt;
de competitiedrangbevorderende kickeravondjes (ideaal om warrior-feeling te upspicen)
de bloemenman die net zoals ik blij wordt van het geven van bloemen (en ik niet hoefde te betalen). 
You are all awesome :-)

Haha, what a joke... Dit artikeltje hoorde ik volgens mijn planning te schrijven in mijn eigen hut hoog in de Pyreneeën.  In mijn blijkbaar-overmoedige-en-daardoor-niet-realistische planning welteverstaan.

‘Helaas’ zit ik in mijn favoriete koffiebarretje in Home Town Mechelen, 20% van mijn geplande dagbudget te spenderen aan een latte. Weliswaar een latte inclusief rietsuiker, speculaasje, internet, warmte,  toilet en drinkwater, wat de 3,5 euro plotseling tot een goed bestede keuze maakt.
 
Niet heel erg veel na mijn vertrek uit Heusden, kwam ik op een parking  na Leuven tot het overduidelijke besef dat het té ver buiten mijn comfort zone is om alleen met de nog niet vertrouwde bus, in de winter en de koude, door te rijden naar het zuiden.
​Heb ik mezelf overschat? Probably. Heb ik angst? For sure!
Twee keuzes:
Angst aan de kant schuiven, negeren en Be Brave
Of
Luisteren naar je gevoel en jezelf niet forceren iets te doen dat niet goed voelt.

Oh zo logisch lijkt het om voor optie twee te gaan. Over-duidelijk!
Wel, ik kan je in alle eerlijkheid vertellen dat, dààr, op de parking, tussen de truckers en in de schemer, het geen evidente keuze was.  Je wil niet flauw zijn, je wil niet opgeven, je wil niet falen.  Het Stoere Stemmetje zegt dan heel erg luid “komaan, wie durft er nu niét naar de Pyreneen rijden?”
“Euhm ja, …. “, fluisterde mijn Bang Hartje terug, “ik. Ik durf het niet op deze moment, alleen.”
En wat ben ik blij dat mijn Begripvolle Ik tussenbeide kwam, nog net op tijd om een ruzie tussen hen te vermijden, om dan wijs te besluiten:
“als het nu niet goed voélt, dan IS het ook niet goed. Je hebt een sabatjaar genomen, niét om je te rushen, niét om te bewijzen dat je je stoerder kan gedragen dan je bent, maar om te vòelen wat je hebt te doen”.
 
Wijze les nummer euhm 111?
Ik heb niets te bewijzen, zélfs niet aan mezelf.
Het enige dat ik aan mezelf verschuldigd ben, is leren luisteren. Luisteren naar wat ik nodig heb, wat ok is en wat ook niet. En het accepteren.   Oja, aan te vullen met wat mildheid off course…
 
Dus mijn euh definitieve vertrek (ik durf het bijna niet meer uit te spreken) is nog even uitgesteld tot een vooral niét te noemen datum (hihi).  Intussen tijd geniet ik van een gezonde portie sociaal opladen en van mezelf wat aansterken in body en mind.  Yoga, lopen, zwemmen, sauna, mediteren, minder koffie en opnieuw veggie zijn.
Yes, power from the inside out!
Goodbye bad habbits!
Dit krachtige (mentale) dieet vul ik aan met een wat concretere invulling wat betreft mijn tocht naar de Pyreneeën. Zo ga ik mijn ‘ik rijd door tot ik te moe ben en slaap dan enkele uren aan een tankstation’-plan inruilen voor een route met een duidelijke bestemming per dag. Een dagmissie zeg maar. En hierbij trakteer ik mezelf hier en daar nog graag op een B&B, waarbij wat sociaal contact en francais, een warme douche en een veilig bedje me zonder enige twijfel deugd gaan doen.  

Maar ook dit is enkel een idee, een plan voor de toekomst en daardoor een illusie, waarvan slechts de toevoeging van het concept tijd nodig is om te weten te komen in hoeverre dit een correcte voorspelling bleek.
Zoals in zoveel gevallen: Time will tell.

And then I will do to  :-)
 
 
 
 
 
 
 
 

Een jaar alleen in mijn bus.
​
Een (grammatikaal) simpele zin.

Slechts nu, enkele uren voor mijn effectieve vertrek, voél ik ook welke impact de betekenis ervan heeft op mijn gestel.  Het aantal gedachten/seconde schiet de lucht in terwijl de pauzes tussen de opeenvolging ervan steeds korter worden. Mijn hartslag die lichtjes aan het stijgen is, mijn hart dat ergens nog probeert te ontkennen/negeren wat er aan de hand is:
 
Ik begin écht zenuwachtig te worden. 

Een soort diepgewortelde angst komt naar boven;
de angst om echt helemaal op mezelf te durven vertrouwen,
(gemaskeerd door de oppervlakkige angst om alleen te zijn).

Laat me eerlijk zijn.  Ik wil ontzettend graag een stoere meid zijn. En soms ben ik het ook. Echt! Maar meestal, valt dat dik tegen.
 
Al vele nachten zijn doorspekt geweest met nachtmerrie-achtige verschijnselen, dromen die nét iets te echt aanvoelen om nog gezellig genoemd te worden.  Zoals deze favoriete binnen deze categorie;
Valavond, redelijk verkleumd na een lange wandeling met Mila, aankomend aan de Bus die ondertussen voor ons beide als thuis begint te voelen, ook al zijn we nog maar 3 dagen onderweg.  Helemaal klaar om –na een verwarmende koffie -  verder richting Pyrineen te rijden, was het niet dat ik mijn autosleutel ergens tijdens de 9,6 lange wandeling in het hoge gras kwijtgespeeld moet zijn. Daar sta ik dan, platte gsm-batterij (‘shit, ik wist het!! Niet zoveel foto’s nemen met een oude gsm’), en kilometers van het volgende dorpje, waar ze de gsm uberhaupt nog moeten uitvinden. SLIK.
Op een welverdiende tweede plaats staat droom “plots doodlopend angstaanjagend smal weggetje naast kilométers diepe klif”, gevolgd door “uitgeput van het lange en trage rijden, eindelijk een veilige slaapplaats voor Bus-Hond-Baasje gevonden, blijft de motor draaien nadat ik het contact heb afgezet”.
Dit laatste zou een inventieve creatie van mijn slaap-brein genoemd kunnen worden, mocht het niet zijn dat ik het laatste deel van dit scenario onlangs heb meegemaakt.  Gelukkig vlàk voor de poort van mijn garagist. Fijn voorproevertje van wat er kan gebeuren, hier nog in een veilige omgeving, als ware het een grappig testje.
Spelingen van het lot. Wat een getalenteerde Regisseur of Life moet er wel niet zijn!


Anyway, als noodzakelijk tegengewicht van deze toch wel redelijke doemscenario’s, ga ik nog een laatste wandelingetje doen in het mooie natuurgebied in Heusden, met de sleutels aan een touw rond mijn nek, gsm opgeladen :-)
Zo kan ik mentaal afscheid nemen van de mooie winterdagen hier, van de passionele en leerrijke dagen met Sam en mijn route naar de Pyrineen positief visualiseren, manifesteren in mijn Mind.  Thx Spiri Stijn voor de tip!
 
Benieuwd hoe deze manifestatie in real life gaat lopen.

Take care