Twee jaar geleden vertrok ik voor het eerst met het logge monster dat deze drietonner is.  Met veel verlangens en het niet hebben van concrete plannen liet ik het bekende Mechelen achter.  Ik zou leren gitaar spelen, leren surfen en na enkele maanden vlot Frans en Spaans spreken.  Zo liep het natuurlijk niet.  Omdat dromen en plannen een motivator zijn om in actie te komen. En dan…. Dan laat het leven zich van zijn meest verscheiden kant zien.  Nemen toeval en onvoorspelbaarheid hun rol op.  Zo ook hier tijdens mijn Marokko trip.  Dichter bij Marokko dan de Marokkaanse miniwinkeltjes in de smalle steegjes van Granada zal ik voorlopig niet komen.
 
De kunst van het surfen en gitaren heeft zich nog niet echt verder kunnen ontwikkelen, al ben ik ondertussen wél beter geworden in andere zaken. Zoals het vinden van idyllische slaapplekjes. Door het ontplooien van dit ondergewaardeerde talent zijn Hannes, Mila en ik de laatste weken al op zot mooie plekken beland.  Aan het immense salamandervormige meer bij Banos de la Encina bijvoorbeeld.  Waar de geur van  bloeiende rozemarijn en het geluid van koebellen ons omsingelden.   Daar waar er ’s nachts niet één enkel licht te bespeuren viel in de 360° rondom ons. Niet van een straat of dorp, noch van auto of huis.
Of die keer, geparkeerd boven op de berg bij Puerto Làpice in de streek van Don Quichote.  Drie immense molens en een knalrood kleurende wolkenhemel op het moment dat de zon besloot achter de bergen te verdwijnen.
Of zoals deze ochtend; aan het meer dat we gisterenavond nog wisten te vinden na onze mislukte onderneming naar de hot springs bij Santa Fe.  Fijn schrijven zo, terwijl de ochtendnevel haast onmerkbaar oplost boven het water in deze koude januarilucht.  De besneeuwde bergtoppen aan de horizon maken het plaatje af.
 
Ik val in herhaling bij het zeggen hoe ongegeneerd mooi de Spaanse landschappen zijn.  Het zijn dan ook deze pareltjes die het grootste aandeel hebben in mijn geluksgevoel de laatste weken.  Zelfs ondanks de vele uren rijden, zwerf ik dagelijks nog pakken meer dan gemiddeld door de steeds andere natuur. Moeilijk te omschrijven wat dit met me doet.  De gezonde lucht en het wilde gevoel van op plekken te komen die ik niet ken, doen iets met me. Geven me meer levenslust ofzo. Dit deel van de reis lost mijn verwachtingen dan ook méér dan in. Het is op een ander vlak dat verwachtingen en realiteit maar weinig raakvlakken vertonen.
 
Op vlak van het reisgezelschap.
 
Zet twee mensen bij elkaar en je weet niet hoe het afloopt.  Uiteraard heb je een beeld van hoe het lopen zal. Dat hadden Hannes en ik ook.  We hebben als koppel meer tijd reizend doorgebracht dan voor de tv.  Waarom zouden we dan niet lekker samen gaan overwinteren in Marokko en onze busjesdroom delen?  Als vrienden weliswaar.  Na het vele alleen reizen keek ik hier belachelijk hard naar uit.  Zeker in combinatie met een land voor ons beiden onbekend. Nice plan! De realiteit diende zich dan ook bikkelhard aan in zijn complexiteit en schudde daardoor de kaarten op tafel danig door elkaar.
 
De kaarten liggen momenteel overal. En het zijn er veel.
 
Los van het feit dat het niet voor de hand liggend is om op zo’n kleine oppervlakte te leven, is er nog een ander element dat minstens even bepalend is.. Zelfs ondanks onze gemeenschappelijke wens een leuke roadtrip te delen, slagen we er niet in het waar te maken. De flow tussen ons is even verdwenen als de mist boven het water voor me.  Even aanwezig als de sneeuw op de bergtoppen is de kilheid tussen ons.  En helaas een pak dichterbij dan de bergtoppen aan de horizon. We geraken maar niet ontdooid terwijl we zo snakken naar warmte.  Het voelt als patineren op een dikke laag ijs met je gedachten bij de zon hoog aan de hemel.   Het klopt niet.   Twee weken en vele pogingen tot bruggen leggen later, kan de olifant in de porseleinwinkel niet langer genegeerd worden.
 
Accepteren. Loslaten. Verder gaan
De situatie zien voor wat ze is, is de eerste stap: het werkt niet.  Moeilijk.  Zeker voor een ‘dreamer’ en ‘believer’ als ikzelf.  Na wat bezinking en bezinning besluiten we te splitten en de deur van onze winterroadtrip te sluiten.  Auch.  Meteen komen de angsten de kop opsteken.  Angst om alleen te zijn, angst voor commentaar, angst voor het niet hebben van een plan.  
 
Na een paar uur rijden met knalharde muziek, komt er een zekere rust in de plaats.  Werkt (bijna) altijd. Livesetje van Hesed.  “Voor elke deur die sluit, gaan er anderen open”, hoor ik mezelf denken.  Verbazingwekkend hoeveel deuren er plots in mijn toch nog verwarde hoofd passeren.  Allemaal met veel beloftes, de ene optie vertrouwder, de andere gewaagder, allen interessant op hun eigen manier. Even verlies ik me in de hoeveelheid opties.  Tijd voor een andere tactiek: stapje terug zetten en de deuren laten voor wat ze zijn.  Ik vergeet de duizend opties en ga ten rade bij mezelf.  Ik laat het denken voor wat het is en ga over op voélen.  Geen evidentie voor deze rationele steenbok. Net daarom een goede oefening.  Wat heb ik nodig? Wat wens ik mezelf toe?  Rust, gezelschap, actie, comfort, onderweg zijn, bekende gezichten, steden of natuur? Marokko, Spanje, Frankrijk of gewoon België?
Tijd om in te checken in plaats van uit te checken.

If you are never scared, you can never show courage.

Terwijl ik heel erg mijn best doe om nog niet alles meteen in te vullen en de planning wat open te laten, komt er verandering in de dynamiek tussen hem en mij.  Omdat de druk van de ketel is? Omdat we beiden het belang van hoofdstukken deftig afsluiten beseffen? Hoe dan ook; het is superfijn om de laatste dagen zonder ergernissen en met opnieuw wat humor en verbondenheid door te brengen. Samen rond te slenteren door het prachtige Granada, onze ochtendkoffie op te slurpen met de zon op ons gezicht en een fijne laatste avond in Malaga te delen voor onze wegen splitsen.  Voor een derde keer sinds ik hem ken, zet ik hem af aan een vliegveld om alleen verder te reizen in mijn bus.  Ik kan me maar niet ontdoen van het idee dat lessen zich blijven herhalen tot ik er uit leer. Alleen zie ik het nog niet helemaal scherp…
 
En zo is de weg weer helemaal open. Met gevoelens die een relatief evenwichtige mix zijn van nieuwsgierigheid, onzekerheid en plezier ga ik komende tijd tegemoet.

"Live, travel, adventure, bless and don't feel sorry"
                                               Jack Kerovac - On the Road
 

Goede regel vind ik dat: opstaan wanneer mijn blaas bijna uit elkaar springt en mijn dromen systematisch afdwalen naar watervallen en druppelende kranen,…. Slechte combinatie, doet een gebeurtenis van een kleine dertig jaar geleden me herinneren.  Bijna verdrongen, maar nog actief genoeg om het warme nest van 188cm x 180cm net iets makkelijker te verlaten om in mijn blote kont bij -2° een plasje te gaan doen. 
 
Meestal kan ik mezelf nog relatief goed dingen wijs maken. Zoals de belofte om na de ochtendplas buiten, lekker terug het warme bed in te klimmen en verder te dromen, al dan niet over watervallen. Naar gewoonte veel te wakker om de slaap terug te vinden. Minstens tot aan de siësta, die we zelfs in het koude Noord Frankrijk proberen te integreren tot dagelijkse gewoonte.  Het blaaslegen gebeurde vandaag tussen de speeltuin en het meer, met niets meer dan het geluid van gealarmeerde ganzen en zwanen. Daar ga ik tenminste van uit want het is nog veel te donker om iéts meer dan vage beweging op het water te detecteren.  Eens de zware schuifdeur de koude weer buiten houdt en ik terug ‘warm’ binnen sta, ben ik klaar voor vandaag.  In bed kruipen is geen optie meer, gezien mijn energielevel.
Ik ben een ochtendmens. Een puur ochtendmens. Zo eentje dat ’s avonds bij het indommelen na het eten al kan uitkijken naar de ochtend en zijn teruggevonden puurheid, en mijn herwonnen levensenergie en –enthousiasme.  Irritant voor de niet-ochtendmensen die mijn levenspad wel eens durven kruisen, ben ik dan ook nog enthousiast over zo ongeveer alles.  Vooral over die kleine dingen die de nog niet zo wakkere medemens sowieso over het hoofd ziet.  Heerlijk vind ik dat!

De kleine wijzer zou ondertussen alweer opgeklommen zijn tot iets voorbij de 8, ware het niet dat dit een klokloos, ovenloos en toiletloos huis is.  Pas na acht uur zijn mijn ogen in staat om vormen te onderscheiden. In dit geval de silhouetten van de populieren die zich aftekenen tegen de lucht vol waaiende donkergrijze wolken. 
 
De temperatuur in dit kleine huis is gestegen van een frisse 4° graden bij het wakker worden, tot een aangename 16° tegen koffietijd.  Aangenaam, inderdaad, alles is relatief.  Mijn kledingstijl kan er ook wel voor iets tussen zitten, al valt  jogging-over-legging voor de meeste mensen niet echt onder ‘stijl’.  Geen stijl is ook een stijl. Right?

Ondertussen voel ik lekker warme lucht langs mijn pantoffels blazen.  Dit aangename gevoel is betrekkelijk nieuw, wat zeker bijdraagt aan het opmerken en genieten ervan.  Tot twee dagen voor het vertrek, drie dagen geleden met andere woorden, blies de Webasto tank onder de auto de warme lucht recht naar omhoog.  En dan nog wel vlak naast de schuifdeur. Je hoeft geen bus specialist te zijn of een IQ hoger dan een steen te hebben om te beseffen dat dit strategisch alles behalve een slimme zet is.  Verwarmen met de ramen open, maar dan nét iets minder opzichtig.   Een idee, ritje naar de Gamma en 12,99 euro later, prijkt er hier een galactisch uitziende zilverpapier opvouwbare twee meter lange darm.  Zijn huidige ambitie bestaat er uit de warme lucht die de Webasto verkrijgt dankzij een kleine bijdrage van de dieseltank, in onze living te blazen. Recht ons nest in. En dat van Mila, die het haardrogergevoel iets minder waardeert dan ikzelf.  De vele uren warme lucht tijdens het rijden hebben er waarschijnlijk wel iets mee te maken.  De lucht, bedoelt voor mijn ijsvoeten, blaast ongenadig evenveel lucht naar de passagierskant en dus op Mila’s kop.  Life can be hard for a traveldog.
 
En voor ons ook. Zeker vergeleken met onderweg zijn in de zomer, wanneer dagen nooit lijken te eindigen en met een leven dat zich vooral buitensbus afspeelt.  Helemaal anders nu zo zonder een zonnetje dat de boel verwarmt en onze zonnepanelen nuttig maakt.  Om nog maar te zwijgen van het verschil in douchefrequentie. Bij het zien van de mist ’s morgens boven de riviertjes, verdwijnen zowel voornemen als zin in een opfrisser aan de waterkant.  Krokodillenwasje aan de pombak, vochtige doekjes, deo en droogshampoo doen de rest. Dàt, in combinatie met het niet hebben van hoge badkamerritueelverwachtingen.
But I like it!
Naast routes uitstippelen en het rijden zelf, houd ik vooral van het geen ik het meest mis wanneer ik in mijn vertrouwde Mechelen anker:
het gemak en de frequentie waarmee ik  midden in de natuur bent. Je moet geen tijd maken om naar een park, bos of vijver te gààn, je bént er gewoon. Schuifdeur open en je zit er  midden in. 
 
Het maakt trouwens ook niemand een hol uit waar je je bus zet. Al knal je ze naast de rivier zodat je bij het koken de zalmen ziet opspringen. Lichtelijk ander verhaal dan in de zomer, waar het als sardientjes parkeren is tussen de Pilotes en andere enorme mobilhomes.  De gezelligheid van vele kaarsjes, donzige dekens en gedownloade films maken veel goed tijdens de winterse avonden. Net zoals het gezelschap van ex-liefje en travelbuddy Hannes.  Hoe compleet anders is het om een trip niet alleen te ondernemen. 

Brengt me terug naar exact twee jaar geleden, toen ik de wereld op mijn eentje tegemoet ging onder mijn net verworven status als nomade.  Nog niet wetend wat een leven in de bus inhoudt. Nog niet wetend waar naar toe en voor hoe lang.  Niets dan openheid, zin in avontuur, serieus wat vraagtekens en een portie angst. 
Totaal ander gevoel waarmee ik de trip nu start:
Met ervaring en vertrouwen.
Inmiddels bedreven in het vinden van slaapplekjes; afgelegen genoeg om charmant te zijn, bewoond genoeg om een veilig gevoel te waarborgen. Vertrouwen genoeg in Monster Mercedes en zijn kunnen om niet bij het minste verdachte geluid een half hartinfarct te krijgen.  Blij met mijn inschattingsvermogen wanneer het aan komt op smalle bergweggetjes en nipte parkings, met mijn aanpassingsvermogen bij het verdwalen en met mijn fierheid om mijn plek in te nemen met de juiste portie waardigheid en respect.  Warm door het inzicht om dit alles te beseffen.
 
I am growing. 

Leuk besefje hier in sukhasana* op het Hongaars schapenvachtje op het driedubbel tapijt als extra vloerisolatie.  Met mijn spiksplinternieuw tweedehandsboek over handleeskunde voor me, genietend van de geur van de interessante theemix van de moment: citroenverbena, kamille, kardemom en kaneel.  Ondertussen ligt langslaper Hannes nog in het extended bed te slapen onder het dubbele donsdeken en houdt Mila Monster alles goed in de gaten.  Het kan haar niet ontgaan zijn, al die commotie van de laatste weken. De overvloedige emotionele afscheidsmomenten en het vele op en af rijden naar de cinema in Mechelen.  Daar waar mijn ander monster logeerde na de Roemenië trip en het Berlijn avontuur.  Zou Mila beseffen dat met de laatste verbeteringen aan Mercedes Monster ook het vanlife avontuur opnieuw gestart is?  Dat ze binnen enkele weken het continent zal verlaten en heel heel veel nieuwe vrienden zal maken, waarvan de meeste Marokkaanse straathonden?
 
“There was nowhere to go but everywhere,
so just keep on rolling under the stars.”
                                                                                                                 - Jack Kerouac  °1922 -
 
 
*sukhasana :: term uit yoga; gemakkelijke zithouding, oosterse variant van onze westerse kleermakerszit