After Fire News

FIRE
Een woord.
Enorme gevolgen.

Ondertussen is de berg die het dorpje Luadas vormt al drie weken mijn uitvalsbasis.  De bus prominent aanwezig tegenover Arlindo; het enige cafeetje.  Én kruidenierszaak en postkantoor van het dorp, één straat groot.  Drie weken met heel afwisselende dagen.  Bruggen bouwen, groentjes uitdoen, olijven plukken, puin ruimen,… Willekeurig doorspekt met verrijkende babbels,  chille wandelingen en sporadische yogamomentjes. Hoogstnoodzakelijke aanvulling op de rest.
 
Een ramp geeft de mens de gelegenheid zijn beste kant te laten zien;
Solidariteit en compassie komen naar boven.
 
De laatste weken zijn er ontelbare verhalen bij me binnen gesijpeld, het ene nog triestiger dan het andere. Maar de mensen zijn ongekend optimistisch, ondanks hun grote verlies. Het hele gebied is platgebrand, zo goed als iedereen die niet in het dorpje zelf woonde is zijn huis kwijt. Wat neerkomt op praktisch de hele internationale garde. Allemaal mensen, jong en oud, single of gezinnetjes van mensen die het hectische West-Europese stadsleven ontvlucht zijn, hard bezig hun droom en idealen te verwezenlijken…. En nu bezig elkaar te helpen, deze gebeurtenis aan te grijpen om belangrijke en hoogstnoodzakelijke veranderingen op lange termijn aandacht te geven:
Kansen om slecht beheerd gebied een andere bestemming te geven.  Om zelf meer aan brandpreventie te doen. En dan gaat het niet over het hangen van een rookmelder in elke kamer, maar eerder over diversiteit in beplanting.  Concreet voorbeeld; stukken bosgebied afgewisseld met velden en weiden, waar schapen grazen en zo groen blijven en dus ook brandwerend zijn. Vonken gaan niet zo snel tot immense bosbranden leiden op die manier. Maar waar er schapen zijn, zijn ook herders nodig. De meeste mensen hebben hun handen hier vol met hun vaak nog redelijk primitieve huizen.  Geen huizen met alles erop en eraan, maar een klein berghuisje en één plek in het huis waar er een stopcontact is, daar waar de converter is, in de buurt van het zonnepaneel.  Groentetuin onderhouden, groenten inmaken, hout klieven en kachel aan de praat houden.
Maar door een beurtrol voor de schapen, samen met de andere valleibewoners gaat het ze wel lukken.

Verder hoor ik hier ook al plannen waaien om de bevolking te leren omgaan met branden, om geld in te zamelen zodat er degelijk materiaal is tegen dat de volgende brand door deze streek waait. Zodat de lokale bevolking tenminste in brandwerende kledij het vuur kan bestrijden, er een degelijke waterreserve is om mee aan de slag te gaan, een deftige basiskennis, …
 
Al is de focus nu vooral op het heropbouwen van de huizen en school en zijn de gemeenschappelijke ideeën vooral intenties naar de iets verdere toekomst toe.

Heel speciaal dit van zo dichtbij mee te maken. Zeker nu ik hier al wat langer ben, zie ik meer hoe de gang van zaken hier is; hoe vanzelfsprekend het is dat je elkaar helpt.  Bij ons is dit in theorie minstens even vanzelfsprekend, al zie je er in de praktijk beduidend minder van.  Drukke agenda’s, verre afstanden, files, wisselende buren,… Hier in het ruigere Portugal kom je er zonder de hulp van je buren niet, wat maakt dat je van nature investeert in de mensen rondom je, door ze tijd en aandacht te geven. Twee wel heel speciale ingrediënten die zonder uitzondering bijdragen tot een liefdevolle omgeving. Try for yourself ;-)


Allemaal goed en wel, maar wat doé ik hier hele dagen lang?  Goede vraag!
Vanalles en nog wat. Zonder uitzondering eerste dagtaak: warm worden.  De vrieswolkjes hangen in de bus en mijn voeten komen net uit de frigo, ondanks de vele dekens.  Second of all: me nog een keer verbazen over het fenomenale vergezicht van op ‘mijn’ berg.  Adembenemend!
 
Dan hangt het er erg vanaf wat de hoofddagtaak is, voor het donker wordt rond 17u en we de dag afsluiten met een Serradouro, lokaal brouwseltje bij Arlindo. De dagen dat we echt aan het werk zijn, bij Anouk en Valentijn of bij iemand anders van de werkgroep, zijn best heavy en komen momenteel vooral neer op puin rapen. Voor je een huis kan opbouwen, moet je het eerst leeg maken;  de daken en tussenverdiepingen zijn gewoon helemaal naar beneden gekomen, servies, potten en pannen, boeken, meubels; allemaal gereduceerd tot één grote puinhoop … afval. Dat sorteren we dan uit (glas, dakpannen, metaal,…), emmers vol. 
Gisteren bij Nienke en Pedro werden er verbrande kastanjes van een jaar of 12 gekapt op de volgende bergrug, door sterke mannen tot aan het huisje gedragen, om gevild te worden voor ze als dakfundament gaan dienen.  Intens werkje!
Geniaal trouwens, die werkgroepen: een 10-tal mensen zetten zich één dag in om bij iemand te gaan helpen.  Vele handen maken licht werk én het is een ongelooflijke morele opkikker om het even vooruit te zien gaan.  Want om eerlijk te zijn, ik kan me best voorstellen dat wanneer je je huis zo als een ruïne vol ontplofte en verbrande dingen ziet, je niet weet waar te beginnen. Je diep moet graven om de energie en de moed te vinden om ergens te beginnen.
 
Andere dagen help ik Anouk en Valentijn door het huisje waar ze nu tijdelijk kunnen blijven, op orde te houden, een lekker ontbijtje te maken, mijn bus in te zetten om grotere bouwmaterialen op te halen, Anouk los te masseren, mee na te denken over de toekomst van de vallei, te helpen met hun volkskeuken, mee groentjes te oogsten uit de mini groene oase die hun groentetuintje vormt in het verbrande landschap, stenen te verslepen en meer van dat noodzakelijks.


Het voelt ontzettend goed om iets onbaatzuchtigs te doen, om zingeving te voelen in je dag.  Zoals een vriend ooit tegen me zei; je gaat echt niet enkel werken voor je loon, maar evengoed om je te ontwikkelen, voor je sociale contacten, je structuur, het opwaarderen van je vrije momenten,… En zo is het maar net! De voldoening die je zomaar terugkrijgt bij het helpen, is niet te koop.  Het is een investering in het voeden van je hart en dus ook in je toekomst.
 
Net zoals we ook hier investeren in een groene toekomst; kastanjes en zaden verzamelen om de zwartgebrande bergruggen opnieuw groen te planten.   Pas in het voorjaar zal er duidelijk worden welke (zwarte) bomen het overleefd hebben en welke niet.  Op één van onze wandelingen door de vallei, richting hun huis, zie ik Valentijn stokstijf stilstaan en wit wegtrekken.  Ook Anouk staat er wezenloos bij en is er duidelijk niet goed van als ze ziet wat er overblijft van het stoere mooie en eeuwenoude kastanje bos: bomen met diameter van 6 meter die  nu niets meer zijn dan een groot zwart uitgebrand gat met nog een paar afgesplitste kale stammen knotskastanje.  Anouk kruipt door de as de helling af om van dichtbij te gaan kijken of er nog leven zit in de kale stammen. Helemaal begaan met de gezondheid en toekomst van de bomen. Niet voor niets hebben ze Planters Foundation vzw opgericht; hun hart ligt zonder enige twijfel bij de plantjes en bomen en hun toekomst op onze planeet….  Ik denk dat ik nog niet altijd te volle besef of kan inschatten welke gevolgen het heeft, zo’n immens afgebrand gebied, hectaren en hectaren van kale bergruggen.
 
Ondertussen is de winter ook hier zijn intrede aan het doen; vroeg donker en gelukkig lekker warm in de bus met zijn verwarming en kleine gezellige setting. Minder warm bij Anouk en Valentijn, waar het harde werken van de kleine houtkachel in de keuken er niet echt in slaagt om het hele huisje op te warmen.  Zo kunnen de avonden best lang duren; koud en met weinig bezigheid.  Naaimachine, boeken, breigrief, knutselgrief, laptop, filmpjes, cd’s, … alles weg. 
Gelukkig maakt de gezelligheid rond het kacheltje veel goed en bewijzen mijn gezelschapspelletjes hun nut. 
 
Ik ben benieuwd hoe de mensen hun huisjes gaan verwarmen deze en volgende winter.  De meeste stapels brandhoud zijn opgefikt en ook twee van de drie brandhout opslagplaatsen in de regio zijn in rook opgegaan. Hout is hier niet alleen onmisbaar, nu vooral ook erg schaars en dus bijgevolg extreem duur.
 
Al bij al is dit een heel unieke en speciale ervaring voor me. Ik probeer alle dingen zo diep mogelijk te voelen en ervaren.  Zowel het verdriet als de hoop, het troosteloze als het hartverwarmende.  Niet enkel op individueel niveau maar ook universeel; want dit hier is geen alleenstaand geval, dit is slechts één van de vele zichtbare tekenen dat er onderhuids vanalles niet helemaal goed zit op onze planeet.  Ook vanuit spiritueel oogpunt interessant;
het verwoestende vuur.   Vuur dat staat voor macht en ego, waar ook de huidige wereld wordt door opgeslorpt.  Chakra drie.  (I know, very tricky om het woord ‘chakra’ in je tekst te verwerken, met kans dat je geloofwaardigheid in één klap gereduceerd wordt tot het aantal levende dinosaurussen momenteel.  Ik waag het er op J)
Chakra drie staat voor vuur en zoals ik al meermaals in mijn Mojo Yogalessen heb laten vallen;
teveel vuur is verwoestend, zoals een bosbrand; vernietigend en dus niet waar we naar op zoek zijn. Maar wel genoeg vuur om je wil zo sterk te hebben dat je dingen kan verwezenlijken, om je huisje warm te houden, cfr houtkachel. 
Balance is the key. 
Globaal evolueren we heel langzaam aan met zijn allen van dit daadkrachtige chakra drie naar het liefdevolle chakra vier: acceptatie, vertrouwen en solidariteit.
En dat is exact wat deze vernietigende brand  als gevolg heeft; een positieve uitwerking.  Mensen accepteren de situatie zoals ze nu is, werken samen, zorgen voor elkaar, proberen vanuit vertrouwen verder te gaan. 
 
En zo is er overal en altijd een metamorfose van iets ‘negatiefs’ dat iets positiefs voortbrengt. Door je eigen intense liefdesverdriet kan je later meer begrip opbrengen voor iemand in die situatie, of na het verliezen van iemand kostbaar, na een burn-out, ….
Even uit je eigen verhaal stappen en tijd nemen. Om écht te luisteren. Iemand écht aan te kijken en hem te zien voor wie hij is, los van zijn verhaal, achtergrond, kennis, bezit. 
​Kijken van oog tot oog, met je gedachten nergens anders dan exactly here. 
 
Het leven is immer boeiend en een groot avontuur.  Het brengt je op plaatsen waar je nog nooit van gehoord hebt, het laat je connecties maken die je niet voor mogelijk hield.  Dagen van plezier en geluk, dagen van twijfels en angsten.  Dagen in eenzaamheid en dagen in volledige verbinding.  Het bijhorend hoge vliegen en hard vallen leer je meer en meer met plezier te omarmen.  De moeilijkste maar meest fascinerende leerschool die er bestaat.
 
Respect others being different brings peace.
 
Giving without asking something in return.

Saying thanks before having what you want.

Always do your best.