Achteraf weet je alles op voorhand

Achteraf is het makkelijk om te beweren dat mijn 10 maanden alleen onderweg een ponykamp waren. Met de intrigerende ontmoetingen, de adembenemende landschappen en zeeën van tijd vooraan in mijn herinneringen, zou ik nog wel eens de schaduwkanten durven vergeten.  De momenten van angst, van het verdrinken in mogelijkheden en het niet kunnen beslissen. De ochtenden waarbij ik verschrikt wakker werd door geklop op mijn raam. De avonden waarbij mijn rustige slaapplekje veranderde in het lokale drugspleintje. De nachten dat ik zo hevig verlangde naar gezelschap, anders dan het mijne.

No plan, the best plan
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat het een goed plan was.  Behalve dan dat er weinig sprake was van een plan. Wel was er een idee. Het idee om tijdens een sabatjaar samen met surfboyfriend de kust af te reizen van het Franse Les Landes tot de Portugese Vicentine Coast.  Hij zou surfen, ik zou schrijven, samen zouden we van het simpele leven smullen. Levend in oude Mercedes bus met adoptiehond Mila.  De jacht op golven zou ons reis- en leefritme bepalen.  Het idee was eenvoudig simpel en net daardoor geniaal.  Helaas valt zelfs een geniaal idee snel in het water wanneer één van de belangrijke pijlers plots verdwijnt. De boyfriend schreef zichzelf uit het script en zo verliet ik België zonder boyfriend en zonder duidelijke reismissie. Na een korte periode van moed verzamelen, verliet ik met een klein hartje het vertrouwde Mechelen in mijn drie meter hoge bus, met Mila aan mijn zijde. Ook mijn surfplank ging mee, stevig vastgebonden op mijn spiksplinternieuwe dakdragers, waar ze bleef totdat ik ze doneerde aan vrienden in Portugal. Weer een beetje lichter reizen.

Less is more
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat je veel minder nodig hebt dan je denkt.  Al Ik herinner me vooral nog goed hoe moeilijk het selecteren was tussen een heel huis vol bezittingen, vele met sentimentele waarde.  Wat verkopen, wat weggeven, wat achterlaten en –vooral- wat wél mee te nemen op deze tocht waarvan ik geen idee had hoe hij zou lopen. Niets is zeker, zoveel is zeker.
Hoeveel en welke boeken neem je mee, hoeveel potten en tassen, handdoeken en bedovertrekken heb je nodig om comfortabel te leven?  Leven op 8 vierkante meter, zonder wasmachine, kelder, garage, douche of wc. Weliswaar met de meest variabele en meest oneindige tuin die een mens  kan hebben :-)  Het is vanaf nul starten bij de invulling van je nieuwe leven;  in een vreemde taal, zonder sociale aanknooppunten, zoekend naar een ritme dat écht bij jou past, los van werktijden en vrienden. 
 
No one to blame
Achteraf is het makkelijk om te zeggen dat het the best thing in the world is om helemààl je eigen ding te doen. Op de moment was het echter vaak ook frustrerend dat ik niemand kon blamen, zo als enige beslissingnemer in mijn leven. Frustrerend en confronterend. We zijn niet gewend om immer en altijd zelf te beslissen. Met enige tegenzin laten we gewillig onze  agenda’s volstromen met afspraken, etentjes en babyborrels. Berustend zijn we boos op onze baas omdat we wéér niet om zes uur naar huis kunnen.  Frustrerend maar ook ergens makkelijk om niet alles zelf te hoéven beslissen.
Kan je effectief om met een agenda die uitblinkt in leeg zijn? Niet enkel vandaag en morgen maar ook volgende week en maand? Vanuit een leven met amper tijd om naar een vlinder te kijken, klinkt dit als een lokroep en verlangen. Tegelijkertijd ook als een illusie, als een wens die haast zo irreëel en onmogelijk lijkt. Als een windvlieger in je vizier maar haast buiten je bereik.
Volledige vrijheid, maakt niet per se gelukkiger.  Zelden vind je geluk in extremen. Net zoals ‘flexibele structuur’ heeft ook ‘afgebakende vrijheid’  als begrip mijn hart veroverd.  Tijdens mijn reis, zo open als de lavendellandschappen in de Provence, bleken net stabiliteit en structuur een onvoorspelbaar belangrijke factor.

Wie had dat gedacht?
Ik niet.
En zeker niet op voorhand :-)


Lees meer: Freedomfighter in search of stability


Lieve leesvrienden.
Laat gerust een berichtje,
al was het 'maar' om de anonieme lezersgarde een gezicht te geven :-)
Dankjewel!