Je bent de auteur van je eigen verhaal.
Waar is dan het begin van dit hoofdstuk?
Op het punt dat ik het  yogaleven vaarwel zwaaide?
Of wanneer ik besloot niet meer te werken voor een baas?
Was het nog vroeger, ongeveer tien jaar geleden, toen ik besefte dat ik niet fulltime wou meedraaien?

Nee.

Het zaadje was er al toen ik als 17-jarige geblondeerde marina in slaap viel tijdens een examen geschiedenis in het middelbaar. Toen, nog niet wetende wat ik nu weet, was het vooral heel vreemd om niet gewoon wakker te kunnen blijven, zoals iedereen rondom me...  Onmogelijk kon ik weten dat dit het eerste teken was dat anders zijn niet bestaat. Het is te zeggen. Iedereen is anders, dus waarom streven naar 'normaal'.
Hier een artikeltje als kleine verontwaardiging tegen het westerse leven waarbij een te strikte norm voor normaal binnengeslopen is.


Ik heb een aandoening. Eentje van psychologische aard. Waarvoor ik positief getest ben na vele doktersbezoeken, slaaponderzoeken en –vooral- vruchteloze pogingen om toch maar normaal te zijn.  Het beestje heeft een naam: narcolepsie.  Slaapaanvallen.  Deze verstoring in mijn neurotransmitters zorgde al voor veel grappige maar nog meer gênante situaties.  De ene moment ben ik klaarwakker, enkele momenten later ben ik in dromenland.  Best vervelend.  In slaap vallen bij een eerste date, een film zelden tot het einde beleven, met je gezicht in een bord spaghetti vallen, wakker worden wanneer het badwater in je mond loopt of je van je luchtmatras in het meer beland... Maar ook dutjes op de gehandicapten wc, pechstrook en onder tafel. Op de dansvloer en tijdens het yoga geven.
 

Een leven geleefd zo dicht mogelijk bij mijn natuur.

Het feit dat het op sommige momenten amper haalbaar is het verschil te voelen tussen ‘lang knipperen met mijn ogen’ en ‘in slaap zijn’, maakt het niet zo evident om mijn leven in te richten met als hoofdactiviteit ‘onderweg zijn’.   En toch kies ik hier dan voor. Waarom? Simpel.  Om trouw te zijn aan mijn eigen natuur, mijn eigen ritme. 

Dat dit niet mogelijk was in een 9 to 5 werd snel duidelijk.  Als vertegenwoordiger kon ik nog dutjes doen tussen de klantenbezoeken door. Ideaal. Of toch bijna. Helaas slaagde ik er niet in om de illusie van wakker zijn in stand te houden tijdens meetings en opleidingen.  Zo kwam ik na wat geëxperimenteer met medicatie én jobs,  op het punt dat er een keuze gemaakt moest worden.  Of ik zou Rilatine nemen de rest van mijn leven om zo goed mogelijk te fitten in wat werkgevers van je verwachten. Pillen slikken om een hele dag het zelfde productivitietslevel te hebben. Even belachelijk als onrealistisch. Het kan toch geen 12 maanden lente zijn? Tweede optie:  zonder speed (want dat is rilatine in se) in mijn lichaam en kiezen voor een andere manier van leven.  Waar mijn eigen ritme er gewoon kan zijn. Ook inclusief die momenten met productiviteitslevel ‘nul’.  Zo belande ik met nog een grote zijsprong van jaren als zelfstandige yogadocente in dit nomadenleven.  Het yogaleven, waar ik heer en meester was over mijn daginvulling en dutjesfrequentie staat sinds anderhalf jaar on hold.  Sindsdien geef ik mezelf maximale ruimte om een andere manier van leven te ontdekken.


HET BUSLEVEN
Eigen ritme
Die van leven in een bus, met minimale bezittingen, gecompenseerd door een overvloed aan tijd, ervaringen, ontmoetingen en slaapplekjes om U tegen te zeggen.  En een ritme zo trouw mogelijk aan mijn natuur.
 
Een ritme te wispelturig om het een ritme te noemen. Anders dan de regelmaat van dag en nacht, eb en vloed, ovulatie en menstruatie, laat mijn narcolepsie zich niet vastleggen in een handleiding.  De enige en dus ook beste manier om ermee om te gaan, is loslaten van wat de norm is in ons Belgische werkleventje.  De enige tip die in de gebruikshandleiding te vinden is, valt samen te vatten in het woord ‘mildheid’.  Een les die niet makkelijk te leren is voor deze koppige, ambitieuze steenbok.  Leven in een bus is voor mij de beste leerschool om te leren meedeinen op wat het leven brengt. Regen en zonneschijn, idyllische slaapplekken en drukke parkings. Dagen van schijnbaar oneindige creativiteit aangevuld met momenten van beangstigende radeloosheid. Momenten van durf en zeker ook momenten van diepe angsten.
 

Los van de norm
Je leven anders inrichten dan wat wij ‘de norm’ noemen vraagt moed. Hoewel niemand de ambitie heeft om ‘gewoon’ te zijn, wil vooral ook niemand té anders zijn. Een juiste dosis die maakt dat we vallen in het kleine hokje ‘creatief’, ‘speciaal’ en ‘opmerkelijk’.  Wel opletten om niet té speciaal te zijn. Dan zijn we raar. Waar ligt de grens tussen een schrijver met oneindige verbeelding en gekke kluizenaar die stemmen hoort.  Waar ligt de grens tussen een creatieve zonderling die extreme tarieven kan vragen voor zijn visie en een vreemde vogel die je liever mijdt met zijn rare bedenkingen en tics? Of de grens tussen het schattige meisje dat in een bus gaat wonen met haar hondje en die gekke oude man, wonend in zijn caravan in het bos? Kleine marge dus om in te manoeuvreren. Angst om té anders te zijn, maakt dat we ons (iets te snel) conformeren. Ten voordele van erbij horen, ten koste van eigenheid. En belangrijker: ten koste van TAJ.
Trouw zijn aan jezelf. 
 
Eigenheid
Vaak genoeg om mijn visie scherp te houden, slaap en ontbijt ik met mijn mobiel huis in het groen, liefst nog in een bos. Waldeinsamkheit. Alleen zijn in een bos, lang genoeg om de tijd uit het oog te mogen verliezen.  Daar, te midden van al die flora en zijn duizenden tinten groen, komt de wijsheid.  Krachtig door zijn eenvoud.
 

Ik ben ik. Jij bent jij. Iedereen is anders. Iedereen is ok.
 
Terwijl de ene plant zich uitrekt naar de zon, groeit de andere gezellig in de breedte, in de schaduw van de varen. De eik groeit gestaag maar zeker, terwijl de klaproos alweer verwelkt voor ze het volgende etmaal meemaakt. Geen enkele van deze planten doet zijn best om op dezelfde manier of in het zelfde tempo te groeien als zijn buur, beste vriend of gemiddelde plant/boom.

Lang leve  mensenbiodiversiteit <3

Onproductivisme
Lekker ontproductieven en tijd nemen om niets specifieks te doen.  De specht zoeken die ik ergens hoor spechten.  De mosstructuur gedetailleerd bewonderen.  De mug zijn bloedslurf in mijn arm te zién prikken.  Om te kijken of er een minder grote muggenbeet verschijnt wanneer de mug minder lang kan bloedzuigen**.  Kortom; allemaal dingen waarvoor je net niét speciaal een bos in trekt :-)
 
Je hoeft zeker niet in een bus te leven om –net zoals ik- af te kicken van productivismeverslaving. Een mondiale aandoening, nog niet vastgesteld in het grote boek met aandoeningen.  Hoe snel voelen we ons schuldig als we aan het niksen zijn? Breien doen we met die mooie sjaal in ons achterhoofd. Knutselen met de kinderen gebeurt vaker na het lezen van een artikel dat dit aanraadt om hun evenwicht in beide hersenhelften te herstellen.  Lopen doen we met Evy G. Haar loop advies in onze oortjes en onze auto uren gebruiken we om podcasts te beluisteren. Wanneer was de laatste keer dat je totaal onproductief was?  Mijmeren, dagdromen, bos-tijd, wolkenstaren, blaadjes tellen, mieren observeren, houtpatroon-figuren-zien,… Laat maar komen. Ik ben fan!
 
Dus
Slingers hebben eerst van het ene uiterste over te gaan naar het andere, vooraleer ze een het midden vinden.  Van de Sapiens Productiva naar de Waldeinsamkheit om een mooi evenwicht te bereiken.  Is leven in een bus dé oplossing. Voor sommigen ongetwijfeld wel.  Voor de meesten waarschijnlijk niet.  De key: trouw zijn aan jezelf.
 
Net las ik nog in een gedoneerd Psychologie magazine over ‘de natuur ingaan om lichamelijk en geestelijk te helen’. Shinrin-yoku heet het in Japan. Zo waait er af en toe wel iets over uit een land, een stam of een laboratorium waaruit blijkt hoe heilzaam puntje puntje puntje is.  Met een exotische en/of trendy naam erbij, komt dit in de running voor een nieuwe hype.  Je hoeft geen trendwatcher te zijn, om te zien dat onproductivisme zonder enige twijfel weldra voorzien zal worden van een fancy benaming om dan miljoenen aanhangers te krijgen.  Wel ja, dan zal deze rare vogel dus eigenlijk gewoon een pionier zijn zeker?