Januari 1981.
Sinds 11 januari 1981 ben ik autonoom ademend op deze wereldbol, 10 dagen later dan gepland. Toen al duidelijk trouw aan mijn eigen ritme, probeer ik dat nu, 36,5 jaar later nog steeds te zijn. Misschien is dit wel de reden waarom ik het leven leid dat ik leid;
2009.
Om de paar jaar de boel eens drastisch overhoop gooien en kijken wat er gebeurt! Zo heb ik mijn vertegenwoordigersbaantje op mijn 28e opgezegd om enkele maanden Azië en Australië in m’n eentje te doorkruisen met mijn rugzak, om met een traag doorsijpelende nieuwe levensfase te starten: yoga geven.
Wie had kunnen vermoeden dat na enkele lessen katten en honden, bomen en manen, mijn hart in vuur in vlam zou komen te staan door deze vanuit het oosten overwaaiende intrigerende levensfilosofie? Zoals een liefde je overvalt wanneer je er niet naar op zoek bent, zo heeft yoga mijn leven overhoop gehaald en me meer zingeving geschonken dan ik had kunnen dromen.
2016.
Na heel wat jaren met heel wat verschillende jobs, liefjes en huisjes kwam ik in 2016 weer op een breekpunt. Een reisje om de batterijen op te laden zou deze keer niet volstaan. Tijdens de heerlijk vrije zomer roadtrip met mijn VW-busje voelde ik dat het tijd was mijn leven opnieuw een iets drastischere wending te geven, wilde ik niet vastroesten. Heel wat jobs zijn bedoeld om jobs te zijn, maar yoga geven hoort daar voor mij niet bij. Ofwel doe je het met volledige overgave, ofwel doe je het niet. Het zou van weinig respect getuigen naar mezelf, naar Mojo Yoga en de enthousiaste Mojo Yogi’s toe om zonder voldoende passie de boel draaiende te houden. Je kan niet inspireren als je zelf niet op je plaats bent. Op naar het waarmaken van een volgende droom!
September 2016.
Beslissing was genomen.
Ik zou een jaar in een bus gaan leven en zien wat er verder gebeurt. Hoe fantastisch het VW busje ook mag zijn (I love it soooo much!), om in te wonen mist het bepaalde aspecten, zoals kunnen rechtstaan, een tafel hebben en een autonome verwarming. Op zoek naar een grotere bus is mijn missie in deze herfstmaanden, samen met het op een mooie positieve manier afsluiten van Mojo Yoga. Tussen deze missies door, genoeg uren bezigheid met administratieve rompslomp, het downsizen van mijn spullen, tijdelijke huurders zoeken voor mijn gehuurd huisje en een nieuwe thuis voor lieve Saya en avontuurlijke Vlier.
|
Januari 2017. Tijd om te verjaren, amoureuze dingen een plaats te geven en afscheid te nemen van mijn vrienden en Mechelse leventje. Ready to go! Of toch bijna…. Het heeft nog even geduurd voor ik (mentaal) klaar genoeg was om effectief te vertrekken (lees je hier). De transitiefase van enkele weken in de Pyreneeën was ideaal om alvast wat los te komen van een druk leven met job, hobby’s, vrienden en huis en om mijn mindset wat te scherpen. Eind maart was deze scherp genoeg om moedig knal de Pyreneeën te doorkruisen en Spanje de aandacht te geven die dit onderschatte land verdient. |
|
Juni 2017.
Inmiddels is de bus niet enkel (semi) officieel mijn huis, maar voélt het ook zo. Keer ik met plezier en regelmaat elke ochtend en avond mijn bus, net zoals ik mijn plantjes op de vensterbank thuis met liefde en regelmaat dagelijks water zou geven. In deze vijf maanden heb ik ontzettend veel nieuwe dingen geleerd, waar Spaans spreken, gitaar spelen en surfen helaas (?) geen deel van uitmaken. Laten we het houden dat dit voer is voor mijn toekomstige ik, die zich gestaag maar zeker aan het vormen is.
Investeren in de toekomst. Niet door een huis te kopen of me voort te planten, maar door massa’s gezonde lucht te laten circuleren in mijn longblaasjes;
Door mijn flexibele geest open te houden, dag na dag;
Door me genoeg alleen te voelen en mezelf weer back on track te krijgen en te weten waar IK voor sta;
Door mijn geheugen te trainen op nieuwe namen elke paar dagen;
Door mijn staafjes en kegeltjes fit te houden bij het kijken naar de adembenemende landschappen;
Door elke dag opnieuw te leren vertrouwen op mijn gevoel;
Door mijn lichaam stressvrij te houden dankzij goede slaap en het ontbreken van een (dagelijks) alarm.
Wijze investering lijkt me!
April 2018.
Mijn busavontuur zit er alweer vier maanden op, waarvan ik de laatste twee in India en Nepal heb mogen doorbrengen. Maar dat is weer lekker oldschool lineair voorgesteld. Gevoelsmatig ben ik nog steeds aan het reizen, of het nu in Mechelen, Berlijn of Azië is. Het leven IS een reis, ook al voelt het niet elke dag zo aan. Zeker niet wanneer je als een vlieg vastkleeft in de lijmslinger van routine. De kans dat deze vlieg aan de slinger blijft plakken, is minimaal. Hiervoor heeft deze vlieg een te grote Wanderlust:
The strong desire to discover the world.
August 2018.
Ondertussen vertoef ik alweer eventjes in Oost Europa, daar waar er nog meer accentjes (grâve ét égue) boven de o's en a's staan dan in het hoge noorden. Met hoedjes circônflex op k's en ç-cedise onder de s'en. Woorden zo onverstaanbaar dat het Sloveens, Kroatisch, Hongaars én Roemeens de ene keer wat Duits klinken, de andere keer aan Italiaans doen denken. Maar wat maakt het uit? De mensen zijn supervriendelijk, het weer is lekker en de natuur is zo ongerept dat de beren er zelfs graag blijven wonen. En ik? Ik leef van dag tot dag, zo zuinig als mogelijk en geniet van wat de dag brengt. Ondertussen laat ik nog wat ideeën rijpen, worden Mila en ik nòg dikkere vrienden en leef ik nog iets beter in mijn eigen ritme.
Waarom dit zo belangrijk voor me is, lees je hier.
Inmiddels is de bus niet enkel (semi) officieel mijn huis, maar voélt het ook zo. Keer ik met plezier en regelmaat elke ochtend en avond mijn bus, net zoals ik mijn plantjes op de vensterbank thuis met liefde en regelmaat dagelijks water zou geven. In deze vijf maanden heb ik ontzettend veel nieuwe dingen geleerd, waar Spaans spreken, gitaar spelen en surfen helaas (?) geen deel van uitmaken. Laten we het houden dat dit voer is voor mijn toekomstige ik, die zich gestaag maar zeker aan het vormen is.
Investeren in de toekomst. Niet door een huis te kopen of me voort te planten, maar door massa’s gezonde lucht te laten circuleren in mijn longblaasjes;
Door mijn flexibele geest open te houden, dag na dag;
Door me genoeg alleen te voelen en mezelf weer back on track te krijgen en te weten waar IK voor sta;
Door mijn geheugen te trainen op nieuwe namen elke paar dagen;
Door mijn staafjes en kegeltjes fit te houden bij het kijken naar de adembenemende landschappen;
Door elke dag opnieuw te leren vertrouwen op mijn gevoel;
Door mijn lichaam stressvrij te houden dankzij goede slaap en het ontbreken van een (dagelijks) alarm.
Wijze investering lijkt me!
April 2018.
Mijn busavontuur zit er alweer vier maanden op, waarvan ik de laatste twee in India en Nepal heb mogen doorbrengen. Maar dat is weer lekker oldschool lineair voorgesteld. Gevoelsmatig ben ik nog steeds aan het reizen, of het nu in Mechelen, Berlijn of Azië is. Het leven IS een reis, ook al voelt het niet elke dag zo aan. Zeker niet wanneer je als een vlieg vastkleeft in de lijmslinger van routine. De kans dat deze vlieg aan de slinger blijft plakken, is minimaal. Hiervoor heeft deze vlieg een te grote Wanderlust:
The strong desire to discover the world.
August 2018.
Ondertussen vertoef ik alweer eventjes in Oost Europa, daar waar er nog meer accentjes (grâve ét égue) boven de o's en a's staan dan in het hoge noorden. Met hoedjes circônflex op k's en ç-cedise onder de s'en. Woorden zo onverstaanbaar dat het Sloveens, Kroatisch, Hongaars én Roemeens de ene keer wat Duits klinken, de andere keer aan Italiaans doen denken. Maar wat maakt het uit? De mensen zijn supervriendelijk, het weer is lekker en de natuur is zo ongerept dat de beren er zelfs graag blijven wonen. En ik? Ik leef van dag tot dag, zo zuinig als mogelijk en geniet van wat de dag brengt. Ondertussen laat ik nog wat ideeën rijpen, worden Mila en ik nòg dikkere vrienden en leef ik nog iets beter in mijn eigen ritme.
Waarom dit zo belangrijk voor me is, lees je hier.
