Leven in verWONDERing

Sensory Overload

4/22/2021

De Haspengouwse natuur geeft me rust. De vogelgeluiden, de geuren van groen, het verzicht over de velden en -vooral- het tempo;
niemand haast zich en toch gebeurt er wat er moet gebeuren.
De madeliefjes openen zich eens de dauw verdampt, de zwartkop zingt zijn lied na het vangen van een pier (of dat beeld ik me toch zo in), de eerste minibloempjes van de vlier laten hun hoofdje alvast zien om ergens in juni te shinen als volwassen goedruikende vlierschermen.
It makes my heart sing.

Er is geen oordeel van de planten. Ik denk wat ik wil van de grote ereprijs die best lijkt op -wat ik net ontdekt heb- de klimopereprijs. Ik mijmer zoveel als ik wil over de kleur van de schattige hondsdraf die paars, lila of purper is. Voor een zevende keer fantaseer ik over de paarse dovenetel en zijn zusje -of is het de tante- de witte dovenetel en dat kan. Het maakt niet uit. Ik mag denken wat ik wil. Niemand neemt het persoonlijk, niemand bedoelt het slecht.

Elke plant is zo anders, dat ‘anders’ niet bestaat. Uniek. Dat zijn ze. Lijken soms op elkaar zonder dat ze familie zijn, ondanks wat hun achternaam doet vermoeden (dovenetel en brandnetel). Anderen komen uit dezelfde groep, staan in verbinding door hun manier van ontwikkelen en toch.. zo verschillend. Het madeliefje en de paardenbloem, beiden lid van de composietenfamilie bijvoorbeeld. Hoe minder voorkomend, hoe exotischer. Daar kunnen wij mensen een voorbeeld aan nemen.

Mijn steenbok brein wil meteen aan de slag gaan met het studeren van de Latijnse namen, properkes in een lijstje en met bijhorend (zelfopgesteld) mini-examen. De linkerkant van mijn hersenen zitten klaar om een overzicht te maken van de verschillende families met bijhorende eigenschappen en hun leden. Deze rationele kant tokkelt vol enthousiasme de vingertoppen tegen elkaar bij het lezen dat alle kruisbloemigen eetbaar zijn. Fantastisch! Er is structuur in de natuur.

Dezelfde natuur die -hoe kan het ook anders- houdt van evenwicht.
Omdat mijn rationele steenbok de laatste euhm veertig jaar wat teveel in overdrive heeft kunnen gaan, herinnert de natuur me er aan dat het evenwicht zoek is. Al eventjes. Omdat steenbokken koppig zijn en doorgaanders en ik daar niet in verschil, passeerden vele zachte reminders zonder dat er iets mee gebeurde dat groot genoeg was om de balans te herstellen. De liefdevolle tikjes tegen mijn hoofd “vertraag eens, wees wat selectiever,..” waren niet krachtig genoeg om verandering te brengen in deze persoonlijke onbalans. Deze hardleerse koppigaard kon de situatie pas zien vanaf het moment dat er geen andere keuze was:

%*$£°ù¨>/+Sensory overload. *$/¨`<-°£%

Herprogrammeren is de enige optie. Een rationele benaming voor wat ik hier aan het doen ben. Minder denken, meer voelen. Minder productiefs doen, meer zijn. Minder bezig met het externe, welkom aan mezelf. Minder communicatie, meer luisteren. Minder likes, meer rust.
En zoals wel vaker wanneer je dingen doet die buiten je comfortzone zijn; it is scary, kleine (en grote) angstjes liggen op de loer en het stemmetje staat klaar met zijn zwaar oordeel, soms leep vermomd als ‘intuïtie’. De leepaard!
overdrijf je niet?
is één week lazy zijn niet genoeg?
je stelt mensen teleur
iedereen gaat maar vooruit en jij staat gewoon stil
stilstaan is achteruit gaan
wat met jouw klanten
wat met jouw zaak
wat met jouw imago
…

Patroontjes die al vele en vele jaren ingesleten zijn, verander je niet op enkele dagen. Of weken (en ook niet op maanden, maar dat vind ik nog nét iets te scary om luidop uit te spreken). Ik laat een deel van mezelf los (wild! sexy! jong! explosief! avontuurlijk!) en omarm deze nieuwe fase. Haha! As if…
Daar zit ik nog niet natuurlijk. Het is eerst nog rouwen om dat deel van mezelf, dat zo gekoesterde deel (imago?) van mezelf los te laten. Ik was (en ben) best gesteld op het wild en vrij en avontuurlijk zijn. Maar dit hoeft niet meer op de manier van toen ik 20 was. Of 30. Of euhm ja, zelf 38 te zijn. Ik ga het harde knallen overlaten aan diegene die er beter tegen kunnen en me bezinnen over wat wél bij me past.
Met de tranen in mijn ogen over mijn jeugdige zelf, voel ik plots ook dat ik op mijn manier speels en spannend zal zijn. En ook nog wild, ja! Maar met wat meer wijsheid en -hopelijk- meer balans.

Nog even in de rouw, maar ook al benieuwd naar deze Engelachtige versie 2.0

Amen.

3 Reacties

Stilte Challenge

1/16/2021

0 Reacties

Artikel van september 2020 (en waarschijnlijk het langste sinds eeuwen. Be prepared!)

Stilte. Het doet wat met je. Zeker wanneer je het niet gewend bent. Maar ook voor zij die regelmatig dagen alleen doorbrengen in de natuur. Een stilte tiendaagse is weer iets helemaal anders dan tien dagen niet praten. Zo blijkt.

Weg van de wereld
Hridaya Yoga in Longeval, een uurtje van Lyon. Anders dan toen ik die eerste keer op mijn halfjaarlijkse verjaardag laatste juli verhit en met migraine op de loer toekwam, bol ik deze 2 september smooth naar de achterkant van het domein met mijn trouwe volkswagen. Klaar om me tien dagen, onder te dompelen in de wondere wereld van meditatie en stilte. Ik leg Gorki het zwijgen op en besef dat dit de laatste muziek is voor de komende tijd.
Ik voel me vertrouwd met de omgeving, met de gewoontes van het domein, als een vis in het water. Even slikken wanneer ik tijdens de rondleiding hoor dat de bib ‘for obvious reason’ gesloten is, dat de spiegels gecoverd zijn en dat mannen en vrouwen een eigen ingang hebben naar de Shiva hall. Dat het niet gewoon een stilteretreat is met wat tijd voor jezelf, beetje yoga en lekker eten wordt al gauw duidelijk. De welkomstbabbel maakt al snel duidelijk wat kan en wat -vooral- niet kan. Geen gsm of andere electronische aparaten gedurende de hele tiendaagse. Lezen, muziek luisteren of op enige manier creatief bezig zijn is niet toegestaan. Daar gaat mijn tien kilo aan lectuur en ook de knutseldoos mag stof verzamelen. Je praat niet, maakt geen oogcontact met elkaar. Geen make-up of parfum. De retreat is 100% vegan en er wordten enkel natuurlijke zoetmiddelen gebruikt. Gebruik van koffie, suiker, melk, sigaretten en alcohol worden zeer sterk afgeraden, net zoals verdovende of opwekkende middelen en ‘recreatieve drugs’. Geen seksuele activiteit, samen of alleen. Ook seksuele gedachten zijn niet bevorderlijk. Dus niet masturberen bij hoofdpijn? Shit.

Internalisatie
Het is haast wonderbaarlijk hoe ze dit alles aanbrengen op een manier waaruit blijkt dat dit alles enkel is voor de benefits van de retreat; internalisatie. Tot je eigen essentie komen. Alles wat enige afleiding zou kunnen geven, wordt afgeraden. Alles dus, behalve schrijven (maar dan zo droog en accuraat mogelijk, niet poëtisch), wandelen en yoga. Dit blijkt al een heel pak minder strikt dan de pure Vipassana, waar mijn voorkeur naar uitging, maar waar inschrijven een heel pak gecompliceerder is. Nou!
Prognose op dag 0. De grootste uitdaging; zitten zonder in slaap te vallen. En het oogcontact mijden. Na een hele intro over de filosofieën die het geheel lijmen en een eerste avondmeditatie met de Spiritual Leader Sahajananda wandel ik bij een full moon rising naar mijn busje, een tiental minuutjes verderop. Ik haal mijn Nokia’tje tevoorschijn. Deze vervangt mijn smartphone; zo ben ik bereikbaar voor noodgevallen, heb ik een flashlight en alarm. Ik stel mijn alarm in en bel nog even naar het liefje.
“Wow! Het is zoveel strikter dan ik dacht! Bellen in de helft gaat toch niet lukken. Er zijn geen spiegels en mannen en vrouwen hebben een aparte ingang.”
Het is moeilijk afscheid nemen, wetende dat er geen contact zal zijn voor de komende tien dagen. Uiteindelijk nemen we half in slaap afscheid en blijft er een leeg gevoel over. Ik besef nu pas waar ik aan begin. De impact kan ik nog niet goed inschatten, maar het gaat een pak strikter zijn dan gedacht. Zeker wanneer ik in het welkomstboekje lees bij
3.17 Warnings and Expulsion from the Retreat
* absence from a retreat session
* being late to a retreat session
* falling asleep during meditations
…

Aanwezig zijn op elke sessie? Niet in slaap vallen? Slik. Ik kan amper een ‘normale’ hele dag wakker blijven, wat gaat het geven met een gevuld programma van 6u30 tot 22u? Volgende keer toch ietsje beter researchen in plaats van verliefd te worden op het idee...

Dag 1
Het schrale geluid van mijn Nokia alarm om 6u16 kondigt niet alleen dag 1 aan van de retreat maar ook een lichte hoofdpijn. Het is nog donker en de zachte nachtgeluiden sterven langzaam uit. Een warme thee met honing in the moonlight zijn mijn motivatie om vanonder mijn donsdekens uit te komen. Het is even zoeken naar warme kleren in de kilte en bij het weinige licht van mijn gezelligheidslampjes. De batterij van mijn busje is na vijf jaar zo goed als op, dus licht, frigo en kraan werken enkel de eerste uren stilstaan. De thee is klaar, ik ben ingepakt in mijn favoriet wollen deken-sjaal en kruip uit mijn van-cave. De maan is nog zo goed als vol en prijkt knal in het midden van het paadje naar het bos waar mijn mobiel huis staat. Het geluid van krekels vult de nacht. Om 6u30 hoor ik heel in de verte de bel aan het Chateau de Longeval, bedoeld om de mediteerders wakker te maken. Te ver af om te vertrouwen dat het mij ook zal wekken. De bel wordt komende dagen een vast punt dat de volgende meditatie, lezing of maaltijd aankondigt. Met de bordeaux deken warm rond mijn hoofd en schouders installeer ik me onderweg naar het kasteel op het yoga-platform voor mijn pranayama, ademhalingsoefening. Het platform waar ik in juli elke ochtend een uurtje meditatie had, ook om 7 uur. Het uitzicht op de vallei en de heuvels met sparren voelt vertrouwd. Blij terug te zijn. Anders dan toen, is het vandaag nog eerder donker dan licht. Tegen dat ik klaar ben met de tien ronden nadi sodhana*, heeft het ochtendlicht de nacht verdreven en hoor ik de klok nog een keer luiden; tijd om naar de Shiva hall te gaan zonder treuzelen. De meditatie start stipt om 7u en zal twee uur duren. Ga je buiten om te plassen, bewegen of iets anders, zal je moeten wachten tot de gong de pauze aankondigt voor je terug binnen kan. Drinken en schrijven tijdens de meditatie kan echt niet. Kom je om 7.01, is de deur toe en mag je in de gang mediteren. Dusss… als ik eens wil uitslapen, kan ik gewoon met het excuus komen dat ik nét te laat was… Easy! Sinds puberteit is mijn hoofd getraind om escape’jes te vinden. Heeft vast iets te maken met mijn grote zin naar vrijheid.. Oepsie. Minder dan een seconde later bedenk ik meteen; wie fool ik daarmee? Ik ben hier toch om te mediteren, right? Let’s do this shit!

Kaya Sthairyam
Met een klein ritueel wordt mauna ingeleid; vanaf nu wordt er niet meer gesproken. De minimale verbale begeleiding van Sahaja zet de meditatie in, om ons na een minuut of tien in verdere stilte te laten. Damn. Monkey Mind staat actief vandaag!
Voor iemand die al tien jaar yoga geeft als enige bron van inkomsten, mediteer ik belachelijk weinig. Hier en daar, af en toe, nooit consequent en al helemaal niet lang. Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar dit is vele levels voorbij het mijne. Na één uur mediteren in Kaya Sthairyam (volledige onbeweeglijkheid, één van de basisprincipes bij de Hridaya meditaties)) ben ik on-ge-loof-lijk blij dat de gong gaat. Nog even wachten tot de tweede en dan kan ik terug bewegen. Oh mijn lijfje! Wat voelt bewegen als het grootst mogelijke kado! Waar blijft die gong?! …
*gong*
Ik kijk rond en terwijl mijn benen opgelucht uit de knoop komen, zie ik de anderen met een gelukzalige glimlach standbeeldgewijs blijven zitten. Hebben zij Sahaja niet gehooord; “10 minute break for those who want.”? Ik ga naar buiten, adem de ochtendlucht in en voel me vrij. Tien minuten zijn snel voorbij in de schaarste die vrijheid plots geworden is. Gelukkig laat hij ons het tweede uur niet zomaar zonder begeleiding over aan onze gedachten. Sahaja is zo vriendelijk ons een techniek mee te geven for calming the mind*. Deze wordt komende dagen een dierbare vriend,waar ik meermaals dankbaar op zal terugvallen.

Een drukke ochtend met veel input, nog niet gewend aan het programma, zoeken wanneer ik deftig naar toilet kan gaan (lukt niet), hoelang havermout maken en afwassen duurt (lang), … Resultaat: de lichte ochtendhoofdpijn wordt tijdens de voormiddaglezing erger, zodat ik de anderhalf uur yoga jammer genoeg moet skippen. Nog even ben ik in tweestrijd of ik het kan maken om dag één al meteen verstek te geven maar mijn persoonlijke hoofdpijnbarometer maakt al snel duidelijk dat ik naar buiten moet. Denk aan een downwardfacing dog en je weet meteen of yoga een goed idee is. Met een briefje aan Valentina, de vertrouwenspersoon voor de vrouwen, laat ik weten dat ik hoofdpijn heb (koffie-afkick!) en even ga slapen. Mijn hoofd draait overuren. Gedachten, imaginaire vraagstukken, informatie. De infosessie gisterenavond en de lezing zoëven doen me beseffen dat deze aanpak wel héél erg abstract is. Shit. Had ik maar beter opgezocht! Ik las iets van ‘openen van het hart’ en dacht meteen ‘yes! Is iets voor mij! Ok, wel wat veel meditatie, maar zo leer ik het ineens goed.’
Damn. Mediteren is zo saai! Zit ik hier op mijn plaats? Komt er nog eens bij dat ik -in tegenstelling tot de paar mensen met wie ik gesproken heb gisteren- géén adoratie voel naar Sahajananda. Integendeel. Ik merk een natuurlijke afkeer van de Spiritual Leader, en besef ook meteen dat de grootste reden hiervoor voortkomt uit het feit dat hij een spiritueel leider is. Afkeer van mensen die iemand met autoriteit blindelings volgen, maakt me scherp en kritisch. Te kritisch waarschijnlijk.

Na mijn lange break waarbij het een opgave was om toch naar het kasteel te gaan voor de lunch om 13u, starten we de namiddagsessie met tweeënhalf uur mediteren. Opnieuw goochelt hij met heel wat abstracte begrippen over kosmisch bewustzijn, ontwaken, het hogere zelf en transformatie, waarbij het cruciaal is los te komen van je zelf, je gedachten, je gevoelens, je herinneringen. Ik ben niet helemaal zeker of ik dit wel echt wil.
Dag één brengt vooral veel verwarring en ik ben blij wanneer ik na de avond Questions & Answers en afsluitmeditatie (nog eens 45 minuten) uitgeput mijn busjes-cave bereik. Bij het instellen van mijn wekker op 6u16 tel ik minder dan acht uur slaap. De slaap-autist in mijn steigert van binnen. De krekels van de nacht krekelen hun geruststellende gekrekel en ik val als een blok in slaap.

Dag 2;
Met een lichte hoofdpijn wandel ik ruim op tijd naar de Shiva Hall, zodat ik onderweg nog even kan zitten en de ochtend bewonderen. De bel kondigt nog tien minuten tijd aan voor we geïnstalleerd in meditatie houding horen te zitten, vòòr Sahaja binnen komt. Ik neem afscheid van de buitenlucht, laat mijn schoenen beneden aan de trap staan, doe mijn mondmasker aan en wandel drie verdiepen naar boven. Mijn benen voelen loodzwaar en ik had er heel wat voor over gehad gewoon buiten te blijven zitten. Vrij! Eens in de Shiva hall zie ik dat bijna alle matjes bezet zijn en dat iedereen wel met iets bezig is; udyana bandha, hoofdstand, savasana. Ik doe een downward facing dog en neem me voor morgen vroeger te komen. Een deftige ochtendstretch kan maar helpen als voorbereiding voor de twee uur meditatie. De minuten tikken voorbij tijdens de meditatie. Gek hoelang een minuut kan duren tussen twee gongs en hoe snel dagen voorbij gaan wanneer ze een vast stramien volgen. De notities in mijn dagboek bieden me wat houvast wat betreft de vooruitgang van de dagen, net zoals het dagelijks opschuiven van de maan. Het wakker blijven blijkt een minder groot probleem dan gedacht. Nog maar één keer een briefje van Valentina
“Dear Angelique, you are falling a sleep. Maybe you want to stand up for a moment?”
Want, zo leerden we ondertussen; mediteren kan zittend (op een stoel), staand of wandelend. Helaas niet liggend, dat had mijn tiendaagse aanzienlijk aangenamer gemaakt. Valentina weet niet dat staan niet echt een oplossing is voor mijn in slaap vallen, dankzij mijn neurologische aandoening, narcolepsie. Een niet te onderschatten super power. Alleen niet in alle omstandigheden en al helemaal niet tijdens een meditatie retreat. Eén keer betrapt op in slaap vallen. Het kan slechter. Feit is wel dat ik elke dag al iets van het programma heb moeten skippen. Vandaag zelfs een hele namiddag. Mijn hoofd trekt het simpelweg niet. Geen koffie en veel te veel aan het piekeren. Sahaja spreekt over the joy you feel in your heart, maar ik voel enkel maar frustratie. Ik voel me beperkt in mijn vrijheid, wil liever in de natuur gaan zwerven en het bos verkennen, een siësta doen in de zon en bijleren over de moestuin. Waar ik vooral géén zin in heb, is binnen zitten en mediteren. Mediteren, wat in mijn geval basically neerkomt op denken, maar dan trager dan normaal, in combinatie met tellen en mijn best doen niet in slaap te vallen. De lezingen worden super goed gegeven, maar kunnen me niet echt boeien. De onderwerpen zijn interessant maar ZO. ONGELOOFLIJK. ABSTRACT. Het is alsof ik me ingeschreven heb voor een beginnerscursus Spaans, waar je leert koffie te bestellen en een restaurant te boeken, terwijl ik beland ben in een lezing over poëzie en literaire werken in het Spaans. I just can not contain this.
Weer komen de twijfels of ik niet op de verkeerde plek zit. Terwijl ik praktisch nadenk over hier weggaan, waarnaartoe, geld terugkrijgen, hoe ga ik me dan voelen, wat gaan de mensen denken,.... spoken Sahaja’s woorden door mijn overvolle kopje: The mind is making up stories. “I’m special. I deserve to sleep longer. My knees are hurting. This is nothing for me.” It is up to you if you go into these stories. Or you go beyond. You are not your thoughts. You are not your body. Do you want to choose for your personal drama?
Mijn hoofd ontploft bijna. Mijn gedachten en lichaam schreeuwen duidelijk dat ik hier niet wil zijn, dat ik geen commitment kan geven. Sahaja’s woorden klinken even duidelijk. Deze combinatie maakt me lichtjes gek. Letterlijk.
Waar ik op dag 1 nog wou doorkomen in de meest pure manier (lees koffieloos en me houdend aan alle regels), gooi ik vandaag een dikke pijnstiller binnen en beweeg me met kleine stapjes naar een plek in de schaduw onder een boom. Normale stappen en bewegingen voelen als stekende pijnscheuten in mijn hoofd. Migraine. Niets nieuws. Op zo’n momenten kan ik niet anders dan inzetten op herstel. En het enige wat ik nodig heb is rust; fysiek en in mijn hoofd. Het lukt me daar onder die grote spar wonderwel om elke gedachte die zich aandient gewoon aan de kant te schuiven.
It doesnt matter.

Zo traag als een trage kameleon wandel ik naar mijn busje. Voet per voet, zo mindfull als ik maar kan. Uit noodzaak welteverstaan. Mijn hoofd voelt beter, maar het is een fragiel evenwicht. En zo gebeurt het, hier, op dag twee, dat ik oog in oog sta met een donkerbruine eekhoorn. Zijn oog echter enkele meters boven het mijne. Vanuit een douglasspar staart hij me aan terwijl ik stokstijf blijf staan en uitstraal dat ik geen slechte intenties heb. Het schattige diertje is er niet geheel van overtuigd en terwijl zijn staart naarstig op en neer beweegt in schokjes, alarmeert hij zijn vriend, die ik verderop, hoger in een loofboom zie aankomen. De eekhoorn klimt hogerop en vliegt gracieus naar de volgende boom, dieper het bos in. Zijn vriend daarentegen komt exact naar diezelfde douglasspar en zo kom ik enkele minuten later met een twee eekhoorn in oogcontact. Een rood exempaar deze keer. Ook met witte buik. Het zien van mijn lievelingsdier en wel op zo’n mooie manier, beschouw ik als een aanmoediging van het universum. Ofzoiets. Mijn dag ziet er plots een stuk rooskleuriger uit.

Dag drie begint zonder hoofdpijn, me happy! Voor de zekerheid neem ik toch een halve pijnstiller. Ik plant me na mijn thee-ritueel op het yogaplatform en tune effe in. Plots is het kristalhelder;
ik moet gewoon KIEZEN. Dààr zit de key. Ofwel is het niets voor mij. Kan zijn en dan vertrek ik. Ofwel blijf ik en ga ik mee in het programma. Zonder keuze is er geen wil en zonder wil is er geen commitment mogelijk. Zeker voor een pittig programma. Ok. Ik wou dit doen, dus ik ga dit doen. Ook al is het strikter dan gedacht, ook al ben ik niet zo’n fan van Sahaja én is het is een spiritueel niveau of tien hoger dan het mijne. Ik geef mezelf en Sahaja tot dag 5 een zo eerlijk mogelijke kans en beslis dié avond of ik de rest ook doe. Of niet.

De ochtendmeditatie loopt vlotjes, ik voel me best licht en pas de technieken toe die we geleerd hebben. Wanneer hij na enkele minuten weer naar dat diepere niveau overgaat, is hij me opnieuw kwijt, maar dat maakt minder uit. Het komt wanneer het komt. Ik mediteer met een blinddoek, zodat ik niet te snel afgeleid ben door wat er rondom me gebeurt. Door het etiketje van het topje voor mij, de lelijke tenen naast me en de tattoes van de lekkere tattoo kerel wat verder op. Een wereld van verschil! Bij het kraken van de houten vloer, piep ik niet meer door de spleetjes in mijn ogen om te zien wie zo stil mogelijk naar één van de stoelen aan de zijkant verhuist. It doesn’t matter. Oordopjes worden ook aangeraden, maar ik vind het best nog fijn om vogels te horen en het geluid van auto’s in de verte. Nog niet klaar om helemaal alleen met mijn gedachten te zijn, nah!

Vandaag is een betere dag. Ik sta me hier en daar nog wel wat extra kleine vrijheden toe, wat het leven meteen een heel pak aangenamer maakt. Honing in de thee, thee voor meditatie, een (halve) pijnstiller wanneer het nodig is, even wegdromen, lekker fantaseren over Mr.Tattoo, …. De eerste dag dat ik de yoga kan meedoen, haleluja. Het voelt vertrouwd, ik voel de joy stromen en mijn lijf is dankbaar met het stretchen en versterken. Zelfs de houdingen die ik in juli nog übersaai vond, zijn in vergelijking met de immobiliteit van het lichaam bij meditatie, paradijselijk. Zeven minuten in een boom staan met mijn armen recht naar omhoog. I got it! Yes! Lichamelijke sensaties. Love them. Tijdens de namiddagsessie heb ik een inzicht. Uit een ver verleden en al even verre herinnering komt er een stukje van de puzzel naar boven. Het was aan de rand van ons oud Mechels zwembad aan de Vaart, dat toen nog het nieuwe was in vergelijking met het toén oude zwembad dat inmiddels een sjiek hotel is. Daar vertelde Aitor me over de vipassana techniek die je leert om om te gaan met je gedachten; focussen op de luchtstroom op je bovenlip bij het in- en uitademen. Dàt is het! Ik mis gewoon de connectie met het lichaam. Mediteren en de grond of de lucht voelen; sure. Je inbeelden dat je een boom bent of dat je op het water drijft en helemaal ontspant; off course. Maar naar dat punt voorbij het fysieke gaan, voorbij de signalen van je lichaam. I just can not.
But hey! It’s ok!
…
En mijn gedachten gaan verder, want tweeënhalf uur = veel gedachten voor een ongetrainde mind. Het wordt een geslaagde meditatie. Naar mijn normen dan. Ik ben niet in slaap gevallen en heb de zit-tijd nuttig gebruikt om mentaal aan mijn blog te schrijven. Plots rolden de zinnen door mijn hoofd en werden er pareltjes van woordspelingen geboren, samen met de angst om ze kwijt te spelen nog voor ik ze opschrijven kon. En zo werd de mentale brainstorm een intellectuele strijd tussen de monkey mind op zoek naar nieuwe ingevingen en het lange termijn geheugen om niets kwijt te spelen van die woorddiamanten.

Tegen de avond, begint er iets te knagen. Hoewel ik tevreden was met de meditatie (en vooral met mijn blog in wording), proeft de tevredenheid bitter-zoet. Dit is niet de bedoeling van mediteren. Intellectueel uitdagen hoort vast niet thuis in het “empty the mind”. Morgen moet ik écht stoppen met dit blogschrijven en verhalen maken. Ik blaas de kaars uit en krul me op onder het donsdeken.

Met al die thee die door mijn lijf passeert, is het geen uitzondering dat ik ‘s nachts twee of drie keer uit mijn bed klauter om buiten te gaan plassen. Ik kijk waar de maan staat en gok welk uur het is. Bij het checken zit ik er niet ver af en het geeft me voldoening meer inzicht te krijgen in de baan van dit prachtige hemellichaam.

Dag vier! Hoofdpijnvrij en ochtendblij. Wel met een buik zo gezwollen als een kokosnoot. Het niet hebben van mijn dagelijkse koffie-shot in combinatie met het wel erg veel stilzitten resulteert in chronische constipatie. Het hebben van een beperkt aantal momenten in het schema om deftig naar toilet te gaan, doet er geen goed aan. Na een korte buikmassage (clockwise!), kom ik monter uit mijn bed. Hoewel de dagen wat in elkaar lopen met steeds hetzelfde programma en dezelfde mensen, weet ik instant welke dag het is. Ik tel niet langer in dinsdagen en woensdagen maar in dag X van de tien. Al een heel stuk voor 7 uur sta ik in de Shiva hall, mijn lichaam te voeden met zonnegroeten én een hoofdstand.
*gong*
Nog even het tweede meditatiekussen onder mijn billen verleggen in de diamanthouding, tijgerbalsem onder mijn neus en tussen mijn wenkbrauwen smeren en de blinddoek fatsoeneren. ** gong ** En we zijn vertrokken. De eerste minuten met begeleiding lopen vlotjes, ademhaling rustig, gedachtenstroom cava’tjes. Na enkele minuten absolute stilte en absolute immobiliteit van het lichaam, gaat mijn geest weer blij en monter aan het mental blog writing. Gezellig en comfortabel, want dat is het voor mij. Maar wanneer je gaat brainstormen, krijg je ook storm. Woordenstorm en bijgevolg onrust. Voor een dag vier mediteerder te zijn, breng ik de storm redelijk vakkundig tot rust en concentreer me op het ademen. Voor even. De geest heeft een afkeer van leegte. De mijne alleszins. Zoveel is duidelijk. Een stemmetje (wat ik later als “ego” zal ontmaskeren) fluistert me in. Ga je dan echt pas na die tien dagen alles opschrijven? Denk je dat je dat zal lukken? Kan je niet beter vanùit de ervaring schrijven? …. Inhalation, exhalation, zeven. Of was het zes? Shit. Opnieuw. Het writers issue ontplooit zich verder: hoe schrijf je over een ervaring, wanneer deze pas compleet is wanneer je niét schrijft? Schrijven, het artikel, het publiek, het activeren van je domeinnaam, een passende titel en pakkende foto… Veel blijft er op deze manier niet over van internaliseren. Conclusie: eerst de ervaring. Dan het artikel.

Het ritme zit er al wat meer in, al blijft het programma simpelweg te gevuld voor mij. Ik kom te weten dat heel het programma gebaseerd is op de solitude experience, tijd in eenzaamheid. Komt van ergens ver weg (vergeten van waar) waar je 10, 21 of 49 dagen in een grot bent voor dit internaliseringsproces. Vandaar ook geen spiegels en contact met anderen. Het geen oogcontact maken voelt GOOOOEEEDD!!! Wat helpt het om niét bezig te zijn met anderen, het gevoel dat het echt niet uitmaakt welke kleren je aan hebt of hoe je haar ligt (weet je toch niet, geen spiegels!). IT DOENS’T MATTER

Tijdens mijn middagwandeling ontdek ik hier en daar nog sint-janskruid, hypericum perforatum. Sinds dit jaar zijn we dikke vrienden geworden en maakt mijn hart een sprongetje, telkens wanneer ik het kleine vrolijke plantje met zijn gele bloempjes herken. Enkele weken geleden besefte ik dat de oogst-tijd voorbij is bij het zien van de verdroogde bruine plantjes aan het Mechels Broek, terwijl mijn herfstvoorraad nog niet aangevuld was. De hoogdagen zijn dan ook rond 24 juni, niet zo geheel toevallig de dag van de heilige Jan. Het heeft niet veel nodig om mijn luncbreak uit te laten monden in een verzamelsessie van die gele bloemetjes. Met full focus spot ik de schaarse plantjes en onderscheid ze van andere gele beauty’s. Om de zoveel meter buk ik me en pluk voorzichtig een takje met bloeiende knopjes. Met mijn neus de hypericum volgend, kom ik aan een stuk waar er ineens massa’s zijn! Whoehoe! Ik kijk naar mijn handen die al uitpuilen van geel-groen goud. I have to come back! Plots luidt de bel. Shit, nog tien minuten tot de meditatie en ik sta hier in een zomerse outfit die alleszins niét meditatieproof is. In sneltempo neem ik de weg terug tot aan mijn busje, plens ik snel wat water onder mijn oksels, trek een losse broek, topje en sjaaltje aan en wandel zo snel als mijn sandalen me kunnen brengen naar het kasteel. Nét op tijd om bezweet de Shiva hall op het derde verdiep ogenschijnlijk rustig binnen te schrijden. De ruimte ademt zenheid uit, de drieënveertig matjes zijn bezet door mensen in meditatiehouding. Ik wandel met mijn blik op de grond gericht naar mijn toegekende matje, nummer 17, zet mijn mondmasker af en installeer me -inmiddels vakkundig- in meditatiehouding. Sahaja komt binnen en niet veel later kondigt de gong tweeënhalf uur meditatie aan. Ik doe mijn best om geen verhalen te maken. Het lukt redelijk.

De lezingen zijn zwaar, het zitten tijdens de lezingen nog zwaarder. Ik volg de gewoonte van enkele kerels die achteraan in de zaal hun yoga oefenen. Liggen mag niet, maar gelukkig ken ik wel enkele houdingen met als basis liggen op je rug. *hihi*. Bewegen helpt me erg om de sessies als nuttig(er) te bekijken, al moet gezegd worden dat mijn bewondering voor Sahajananda stijgt. Die kerel weet immens veel, is onberispelijk in zijn woordkeuze (heb hem nog geen enkele keer ‘euh’ horen zeggen) en slaagt erin om structuur te houden tussen al zijn quotes uit het hindoeïsme, judaïsme en de soefitraditie. Gaandeweg komen we te weten dat hij tot zijn vijfenveertigste zonder bankrekening, loon of bezit heeft geleefd en dat hij sinds enkele jaren de kuisheidsgelofte heeft afgelegd. Hoe oud deze van oorsprong Roemeense man met ronde buik en kale kop is, valt extreem moeilijk af te lezen. Wijsheid maakt ouder, weinig lachrimpels maakt jonger. Een gemiddelde van vijfenvijftig? Mijn ogen vallen toe terwijl ik door mijn repertoire ruglighoudingen ben, dus ga ik naar de koeienkophouding; een goede heupopener waarbij ik mijn ogen kan sluiten en -hopelijk- niet omver zal vallen. De laatste drie kwartier mediteren van de dag, zijn er naar gewoonte, te veel aan. Zoals telkens vraag ik me ook nu af hoe deze Spiritual Master er in slaagt om, na het geven van al die lezingen, zowel ochtend- als avondmens te zijn? Of kan hij datgene waar ik al zoveel jaar van droom? Zittend slapen zònder dat je hoofd naar beneden valt of je mond openzakt. Dat schept toekomstperspectieven!

Dag vijf. Nog eens een goeike. Ik passeer de kruidentuin en neem wat blaadjes van de citroenmelisse en watermunt en enkel paarse bloemetjes bernagie, oranje goudsbloemen om mijn drinkwater op te fleuren. Mooi op tijd installeer ik me in de houding die tot hiertoe het best voor me werkt: twee meditatiekussens tussen mijn benen, knieën naar voor en onderbenen naar achter geplooid, bekken genoeg gekanteld om mijn rug zonder al te veel moeite rechtop te houden. Tijgerbalsem en blinddoek aan en de komst van Sahaja afwachten tussen de stilzittende medemediteerders.
*gong*
Het mentale blogschrijven is gestopt en de meditatie loopt vlot. Heel vlot. Te vlot. Hele taferelen spelen zich af onder mijn schedeldak, op mijn huid en in mijn buik. Fantasieën die als scenario kunnen dienen voor een kaskrakende erotische film. Naast mezelf, is Mr. Tattoo de enige andere hoofdrolspeler. Na vele dagen met hem in mijn directe vizier, kan ik praktisch zijn hele lichaam beschrijven, handig voor in het scenario. De eigenaardige linker pink teen van zijn grote voeten (ik schat maat 44), het anch-teken getatoeëerd iets onder zijn borstbeen, het gouden ringetje in het midden van zijn linkeroor en het kleur rekkertje rond zijn warrige dotje (rood). De details vallen onder copyright, maar het had allemaal iets te maken met yoga, massage olie en sparrenbomen in Frankrijk.
*gong*
Nu al? Ik voel een gelukzalige grimas op mijn gezicht en hoop extreem hard dat Sahaja geen gedachten kan lezen. Aan zijn gezicht te zien, niet. Dat staat nog even neutraal als altijd.
*gong*

Tijdens de middag wandel ik een heel pak sneller dan wat hier gemiddeld is. Niemand heeft ergens te zijn. Nou ja, behalve ik dan. Eerst diep het bos in voor een ongestoorde siësta en dan langs de brandnetels om hun zaad te eten en oogsten. Met schaar en zakje ga ik op missie, steek de blote voeten wandelende mediteerders ingehouden-gehaast voorbij op mijn wandelschoenen en heb zo nog ongeveer tweeëntwintig minuten voor mijn dutje. Ideaal. Het duurt even voor ik in slaap val maar gewoon hier al liggen voelt hemels. Met die zwaaiende sparren boven me en de zonnestralen die er zacht tussen schijnen. I’m in heaven. Op de terugweg ga ik als een professional te werk met de schaartechniek (betere versie dan de blote handtechniek van vorige dagen), maar nog niet perfect, dat bewijzen de rode brandnetelbulten op mijn vingers. Dat brandnetelzaad ook nog kan prikken, bewijst het verdovende gevoel van mijn tong.

Wonderwel zijn net deze brandnetelervaring meer dan welkom in de namiddag meditatie om mijn aandacht naar iets tastbaars te brengen. Mijn tastbare vrienden. Laat ons eerlijk zijn. Ik ben al blij als ik van emoties naar mijn lichaam kan gaan met mijn aandacht. Voorbij het lichaam, daar zit ik nog niet. I do it my way now. Of toch een beetje. Het is moeilijk om geen lichte obsessie voor het aantrekkelijke lichaam van de tattoekerel te krijgen dus leg ik net dààr mijn uitdaging in voor vandaag. Visueel en mentaal afstand doen. Focus op de ademhaling. Niet veel later krijg ik liefdevol een hand op mijn schouder van Valentina, samen met een briefje. Ik was weer in slaap gevallen. Ik besluit deze avond een avondje vrij te nemen en het bos in te trekken. Deze keer zonder die strikte tijdsbeperking. De ANWB natuurgids mag als stiekeme partner in crime mee en zo leer ik weer bij over koninginnenkruid en vul ik mijn brandnetelzaadvoorraad aan. Ik maak thee van rode klaver, munt en kamille en vind het jammer dat ik niet even online kan opzoeken waarvoor klaver alweer goed was. Maakt niet uit. Voor veel :-)

My Van-cave
Dag zes. De eerste dag waar ik er in slaag om alle meditaties, yoga oefeningen, eigen practice, lezing en Q&A’s kan bijwonen. Zonder hoofdpijn en met minimaal verzet. Meer nog. Ik ben blij met alle beetjes knowledge die doorsijpelen, met het steeds beter gaan van de meditaties (lees; stilzitten doet minder pijn) en gewoon, van hier te zijn. Het eten is simpel maar zoooo goed, de vibe die hier hangt brengt rust, de stilte en het niet bezig zijn met anderen, met geld, met plannen, tv-programma’s, autorijden en winkelen… wel ja… Spreekt voor zichzelf. Het brengt me in veel opzichten terug naar de tijd dat ik in mijn bus leefde. Alleen is het super fijn om op één plaats te zijn. Om de maan ochtend na ochtend te zien afnemen en verschuiven. Om uit verschillende bekende wandelingen te kiezen. Om te weten dat iemand je mist als je niet terug komt. Om het praktische van een douche en toilet in de buurt. Ik geniet ontzettend van mijn busjes-momenten. My van cave.
Alleen jammer van de hele spirituele filosofie waar ik niet in kan meegaan. Wegens te groot ego? Kan zeker zijn. Omdat ik teveel op het fysieke gefocust ben? Ongetwijfeld waar.
Mijn les? Voor ik me engageer, deftig uit te zoeken wat het is / of ik het wil / of ik het kan / of ik er tijd voor heb. Minder verliefd worden op het idee, op de buitenkant, op het verhaal. Een uitdaging voor deze creatieve generalist, maar wel eentje dat gaat opleveren. Dat de kans tot het volbrengen van projecten aanzienlijk zal toenemen.

Mijn ritme heeft zich aangepast en ook de Q&A maak ik op een bewust niveau mee. De vragen (gesteld op een papiertje) worden steeds specifieker, de ervaringen beschreven steeds diepgaander. Sahaja beantwoordt ze telkens met dezelfde rustige vastberadenheid, laat zich niet vangen in suggesties, moedigt aan waar twijfel is en stuurt bij waar nodig. Korte antwoorden zijn zeker niet zijn specialiteit. Referen naar anekdotes uit het soefisme en taoisme en quotes van Rumi en Mohammed des te meer. Er gaat héél wat knowledge schuil onder de glanzende schedel van deze immer kalme man. De gracie waarmee hij urenlang kan stilzitten is een ander opmerkelijk talent van hem. Wanneer de meditatie beëindigd wordt na de tweede gong, blijft hij onbeweeglijk zitten tot de meesten de ruimte verlaten hebben, om dan met kleine bedachtzame pasjes de Shiva hall langs de mannenuitgang te verlaten. Later ontdek ik dat dit niet is omwille zijn stramme spieren maar dat hij een wandelmeditatie doet. Mijn respect neemt elke dag een beetje toe. Ondanks de oprechte interesse in hetgeen hij aanhaalt als antwoord op de vragen, ben ik vooral dankbaar voor de moment dat mijn Nokia pillampje me naar het busje kan loodsen. De grote beer lacht me vanop zijn vaste plek toe, net zoals mijn vertrouwde nestjesbed. Ik zet nog wat havermout met rozijntjes te week (time management voor morgenvroeg), poets mijn tanden under the moonlight en kruip tevreden mijn nest in, omringd door minstens enkele tientallen krekels die de nacht opvrolijken.

Dag zeven. The only way is up.
Ik ben er wat door! Zelfs met een druk programma dat op me wacht, met mijn speciale middagactiviteiten: douchen en sint-janskruid verzamelen. Dat vergt wat planning, gezien de -voor mij- weinige vrije tijd die er is. Maar de dag loopt vlotjes, ik voel me heel open en ontvankelijk. De dingen die hij zegt komen toe, maar omdat ik ze niet voél, passeren ze al snel. Op een bepaalde manier begin ik er de logica (al is dit woord hier niét op zijn plaats) van in te zien; zijn visie, deze leer, het hangt allemaal best aan elkaar, onderbouwd en bekrachtigd door vele wijze mannen in het verleden die best gekke dingen gedaan hebben. De kracht van heel deze leer zit erin om voorbij het individuele te gaan. Niet tot op niveau van het maatschappelijke, het sociale, maar héél erg ver beyond. Het gaat over faith, over handelen vanuit de overtuiging dat we allemaal één zijn, met technieken die je voorbij het denken laten gaan, voorbij overtuigingen die iemand ons aanpraat tot wat we zelf voelen op zielsniveau. Ik besef dat ik hier écht nog niet klaar voor ben. Niet omdat ik niet genoeg mijn best doe, maar omdat ik dààr gewoon (nog) niet ben. Wat houd ik ontzettend van verhalen maken! Ik hoef nog maar een roodborstje te zien verticaal op een boom en er verschijnt een heel verhaal van een bergklimmerroodborstje dat zijn traditionele familie heeft achtergelaten. Zo werkt mijn hoofd. En -I have to say- dat werkt best goed in een wereld waarin we leven, die basiccaly bestààt uit verhalen. Overal waar we kijken, advertenties, …. allemaal verhalen. Of dit daarom ‘goed’ is? Ongetwijfeld niet echt. De gedachte dat we een strak lichaam krijgen door het fitnessabonnement wordt langzaam maar zeker een overtuiging. Dat het drinken van Super Juice je lever reinigt geloven we maar graag (yeah right). Dat rijden met dié auto je ongetwijfeld vrijheid zal brengen (as if). And we do believe. Wat willen we dit alles ook graag geloven, zolang het maar overtuigend gebracht is.
Of wat denk je van deze? We volgen yoga en zijn helemaal in balans :-) Of toch alleszins mee met de tijd.
De vraag is; zijn we niet verleerd om zélf goed te voelen waar onze waarheid ligt?
Ik denk dat ik daar eerst ga in investeren. Mijn eigen kern verstandvastigen, voor ik mijn ego en identiteit overboord gooi. Al kan het geen kwaad wat minder verhalen te maken, ook over mezelf. Pure intenties en vertrouwen.

Dag 8
Ik ga de vorige dagen na en zie een mooie evolutie; van duidelijk verzet en überkritische geest, naar moving around it door de storymaking van het mentale blogschrijven en fantaseren, naar er gewoon zijn maar er niet veel aan hebben tot vandaag. Vandaag geef ik er mijn eigen draai aan. Consequent vervang ik “cosmic consciousness” door “natuur” en plots gaat het al een pak beter. Wanneer het gaat over voorbij tijd en ruimte, zielen in het universum en voorbij reïncarnatie, breng ik mijn aandacht naar de mensen in mijn leven die ik graag zie. Wanneer hij begeleidt richting spanda, een trillingsniveau in het hart, voel ik liefde voor het leven. Een gelukzalige glimlach blijft ook op mijn lippen kleven na de meditatie. It is good.

Foodheaving to me today!
Het bordje stelt het eten voor: couscous, hummus, rode bietensla en geraspte worteltjes, tahinisausje, dadelboter, muntdressing, en nog een paar andere specifiekere lekkernijen die ik niet meer onthouden heb en waar ik -duh- geen foto van genomen heb. Mijn smartphone ligt in de koffer even stil te wezen als ikzelf. Met mijn buddha bowl nestel ik me in de uit paletten gemaakte zithoek aan de permacultuurtuin, mijn favoriete plekje rondom het kasteel. Waar komt toch die nood vandaan om foto’s te nemen van recepten en gerechten? Allemaal enkelvoudige hoopvolle acties met goede intenties die meer geheugen innemen, op de gsm en op je onbewuste mentale to-do lijst. Ik neem nog een hap en voel de rust terwijl de rode biet tussen mijn kiezen smaak vrijgeeft en bekijk deze unieke combinatie van smaken als een parel van deze moment. De goudsbloemen in de tuin lachen me toe en ik ontspan. De natuurgeluiden zijn de aangename kamermuziek dat ik elk overprikkeld oor aanraad… Op de moment dat deze gedachte passeert, wordt ze instant verdreven door Gorki’s hese stem “lieve kleine pirana, lieve kleine pirana…” Damn.

Ik wandel traag -maar nog steeds sneller dan de mensen om mij- doorheen het domein, langs de platanen, onder de eiken en leg met als een zeester op het yogaplatform en laat mijn lichaam de zon opslorpen. Terwijl ik mijn batterij voél opladen, bedenk ik hoe normaal ik dit alles ben gaan vinden. Hoe makkelijk het me afgaat om mensen niet aan te kijken bij het passeren, om niet op te kijken wanneer er iemand zicht twee meter naast me in het gras zet. Hoe comfortabel het voelt om niét bezig te zijn met anderen. Ondanks -of net doordat- ik van nature een onrustig persoon ben, voel ik intens hoeveel deugd mijn systeem heeft van deze peacefull omgeving. Geen mondmaskers (buiten in de Shiva hall en in het restaurant), geen radio of nieuws, geen duizend en één weetjes van mensen die je amper kent. Ik moet écht dringend weg uit het stad en mezelf een simple life plekje vinden. Voor de praktische gedachtenmolen op gang komt, schakel ik over naar een net verzonnen zonvisualisatie. Ik lach eens en voel… yeah… I’m learning :-)

Al is het traag. De namiddagmeditatie was een bijzonder ervaring. Terwijl ik goed bezig ben met calming the mind, ploft er zomaar een goed idee binnen.
“Heeee!”
Als een brave observator kijk ik naar wat er volgt en oh ja, het zijn best interessante zaken. Wanneer mijn hersenen het gaan overnemen, door meteen een plan te willen opstellen, een naam te verzinnen en een to-do actielijstje te maken, keer ik terug naar het tellen.
“Inhalation-exhalation-één, inhalation-exhalation-twee,...”
Ergens tussen zestien en negentien (niet slecht!) ben ik de tel kwijt en ploft er een ander inzicht binnen.
“Nou!”
Ook hier geef ik het speelruimte totdat het bewuste controlerende denken zich moeit. Inhalation, exhalation,... En zo loopt het eerste deel van de meditatie. Geen honderden gedachten die zich als een slangennest kronkelen naar de oppervlakte van mijn bewustzijn, maar regelmatige invallen, aan een laag tempo.
*gong*
De pauze na 75 minuten breng ik op mijn rug door, als investering in de opkomende rugpijn. Goed voor de rug, minder goed voor de concentratie. Het tweede deel wordt een continu vechten tegen de slaap. Hij wint. Versuft verlost de gong me uit deze comateuze toestand en kondigt de self practice aan.
De avondlezing gaat over de dood en brengt vooral interessante anekdotes uit alle religies en hun populaire ideeën over het hiernamaals. Waar reïncarnatie voor mij nog nét verstandelijk beheersbaar is, hoor ik hier over theorieën die nog een heel pak verder gaan. Ik sluit mijn notitieboek, sluit mijn ogen en laat de Engelse woordenstroom over me heen komen zonder de intentie te hebben alles te willen begrijpen. Het is de eerste keer in deze retreat dat ik eens niét met mijn pen klaar zit om belangrijke inzichten en mooie quotes neer te pennen. Het was me niet ontgaan dat zeker de helft van de mensen standaard niéts opschrijft en geblinddoekt luistert. Met mijn handen stil in mijn schoot en ogen toe, geef ik de woorden al mijn aandacht en ervaar het verschil. Een eye-opener. Mijn rug geeft al gauw aan dat hij dat stilzitten maar niets vindt, dus ik verplaats me naar mijn matje om het vervolg stretchend te beluisteren.

Dag negen wordt een dankbare dag voor de mooie quotes die hij aanhaalt, ik geniet van Sahaja’s sporadische grapjes en geef opnieuw mijn eigen draai aan de meditaties. MIjn hoofd is rustig, het wakker blijven valt goed mee, alleen… mijn rug. Damn. Niet zoals die eerste dagen, waarin alles pijn deed door het lange stilzitten, maar een stekende onderrugpijn. Zelfs op een stoel zitten is moeilijk. ‘s Middags neem ik toch maar een halve pijnstiller, een Exedrin waar coffeeïne inzit en die me door de tweeënhalf uur meditatie loodst. Het half uurtje eigen yoga practice gebruik ik dankbaar om alles wat los te maken. Mr Tattoo gooit zichzelf in zijn Ashtanga flow, het meisje achter me doet iets wat kundalini bewegingen moeten zijn, de kerel met hilarisch luide lach is ongegeneerd heel luid aan het puf-ademen, een voor mij onbekende techniek in het yogaleven. Iedereen weet wel wat te doen, trouw aan zijn of haar eigen stroming. Mooi om te zien. Snel sla ik mijn ogen weer neer en ga verder met mijn eigen flow. Ik kan het niet laten op te merken dat er maar weinig vinyasa flowers zijn precies… oepsie!
Een lekkere venkel soep, bloemkool in de oven met een lekkere (tahini?)saus erbij en quinoa met lijnzaad, aangevuld met een paprikarestje van gisteren sieren mijn bord. Voor ik begin te eten neem ik een moment van dankbaarheid, overloop ik kort de hele keten van mensen die meegeholpen hebben om dit eten op mijn bord te krijgen; planten, verzorgen, oogsten, transporteren, bereiden en opdienen. De zon, het water dat deze groenten gehad hebben om hier nu knapperig in mijn mond te gaan verdwijnen. Nu ik weet dat ik best ‘s middags al een warme pull, kousen en een zaklamp meebreng, heb ik wat meer ademruimte na het avondeten. Chillen aan de permacultuurtuin, de laatste streepjes zon opvangend.
** DO THINGS WITH AWARENESS **
Eén van de dingen die ik meer aandacht wil geven na mijn verblijf hier. Zoals de maaltijden. Makkelijker natuurlijk wanneer je alleen bent, in stilte en zonder boek, maar toch… Het heeft ook veel te maken met je commitment. Sinds enkele dagen geleden vraag ik kleinere porties; zodat de kans op in slaap vallen tijdens de meditatie afneemt én als oefening in niet gulzig zijn. De kleine porties zijn zeker méér dan genoeg, al is het elke keer even slikken wanneer ik zie dat de andere borden veel meer hebben. Goede mentale oefening. Don’t take more then you need.
Met mijn ogen toe voel ik de zon wegtrekken en weet ik dat het bijna tijd is om in actie te komen. Tijdens de avond lezing komt het steeds weer neer op faith en believes. Ik had me voorgenomen om niets meer te skippen, maar het is onmogelijk om de pijn te verbijten. Terwijl ik dit denk, besef ik dat dit natuurlijk weer overdreven is. Natuurlijk is het mogelijk. Het voelt gewoon niet juist. Dat is het. Ik ga even naar buiten om wat te wandelen, en neem daar de beslissing om gewoon lekker vroeg te gaan slapen. Heerlijk om nog eens een avondmomentje aan het busje te hebben; in het licht en zonder de verlammende middaghitte. Zoals ik net beloofde aan mezelf, ga ik niet schrijven, geen schema’tjes maken of sint-jansbloemen verwerken. Ik leg me neer op mijn bed, met een extra paar sokken aan en een theetje bij de hand. Schuifdeur en kofferklep open en doe een bodyscan om mijn spieren tot ontspanning te laten komen. De avond valt in, de schemering komt opzetten en brengt een aangename koelte mee. De krekels zetten hun nachtlied in en voor ik in slaap val, zet ik mijn alarm aan. Het is nog geen negen uur.

Dag tien!!
Uitgerust word ik wakker om 5u51, klaar om deze laatste dag aan te vatten. Een gevoel van fierheid overvalt me. I did it! De ochtendmeditatie gebruik ik om te groepsvibe op te snuiven. Zijn er mensen waar ik graag in contact mee wil komen? Waar ik een aantrek of afkeer voor voel? Niet specifiek. De voorkeuren en afkeuren zijn op oppervlakkigheden gebasseerd besef ik al snel; iemand die teveel zuchtte, irriteert me. Mr Tattoo boeit me. Shallow as f*ck. Ik probeer nog even energetisch te voelen, maar niets specifieks dient zich aan.
“Straighten your back. Relax. Immobility of the body, calmness of the mind. …”
Ik kan Sahaja’s woorden ondertussen blindelings ( :-) ) meezeggen. Maar het helpt. Eens de meditatie op het punt van Cosmic Consciousness komt, ga ik mijn eigen weg. Uit mijn mouw schud ik een Gold & Green meditatie: ik visualiseer een gouden stroom vanuit de hemel en een groene stroom vanuit de aarde. Heel op het gemak, met zoveel mogelijk details. Tijd genoeg! En laat deze twee stromen in een draaikolk samenstromen ter hoogte van mijn hart; Gold & Green. Mijn persoonlijke symbool voor goed gegrond zijn en toch verbonden zijn met het spirituele. Voor de eerste keer meen ik te voelen dat mijn hart iets meer open is. Of… zoals het zich net aandiende in mijn hoofd; een piepklein babyvarenplantje dat zijn kopje net uit de aarde steekt, klaar om te groeien. Helemaal omschrijven hoe dit voelde, zal voor een andere keer zijn. Enkele belangrijke inzichten dienden zich nog aan, te persoonlijk om hier neer te pennen. Geen lifechanging experiences hier voor mij, maar desalniettemin voelt deze laatste meditatie wel als een mooie afsluit van deze hele ervaring.

Het laatste ontbijt proeft net iets beter, de laatste lezing klinkt net iets interessanter en het stretchen gaat makkelijker. De magie van die laatste keren. Love it. Ik neem bij al deze dingen al afscheid. Het is ‘s avonds, tijdens de Sharing Circle, dat het helemaal rond voelt. Ontzettend fijn om ieder zijn stem te horen, zijn gezicht eens deftig te kunnen bekijken, glimlachen te zien verschijnen en de ervaringen te vernemen. Zelf vond ik het best moeilijk om -tussen al deze piek ervaringen- af te komen met dat het mijn ding niet is. Maar wou ik niet wat puurder zijn?

“I came here the first time in July and fell immediatly in love with this place, the vibe, the forest. So I said to myself I’ll come back as soon as possible, so here I am! I have to admit, I was not well prepared at all. I struggled a lot the first days, resulting in heavy headaches and the promise to myself just to hold on till day 5, to see if it is really not ment for me. But I’m still here. It goes step by step, but for me, it were more tiny babysteps, but that’s fine too. I let go and since then, it went better, though I did not have any lifechanging experience, nor a very deep meditation. I enjoyed it a lot, I will come back for sure, but probably not for the meditation :-) “

Na het horen van alle verhalen, was ik simpelweg te kapot om sociaal te gaan zitten doen (en te verlegen om iets tegen Mr Tatoo te zeggen). De laatste nacht onder de vertrouwde sterrenhemel lacht me toe. “Verscheu-eur mij...” en samen met Gorki val ik in slaap.

Tijdens het cruisen door het Bourgondische binnenland van Frankrijk, vervullen de heuvels met druiven en bossen die me met blijheid. Ik kan zeggen dat het me iets gebracht heeft. Een zekere zachtheid en dankbaarheid, groter dan voorheen is duidelijk voelbaar. Met plots in tranen te barsten bij het zien van een koe die een downward facing dog doet in de wei, wéét ik wel zeker dat het me iets gebracht heeft. Slechts een deel kan ik in woorden uitleggen, slechts een deel is rationeel merkbaar. Ik ben er echter van overtuigd dat de belangrijkste verschillen zich onzichtbaar voltrekken in de komende tijd. Misschien subtiel merkbaar, misschien ook niet. Dat ze er zijn, daar twijfel ik niet aan. Faith.

*Nadi Sodhana: techniek met wisselende neusgatademhaling, om de zon- en maankant in balans te brengen. Lange uitleg vind je hier http://www.mojoyoga.be/nadhi-sodhana.html

* Calming the Mind : Oefening die je in het begin van de meditatie kan doen, om de geest te kalmeren en daarna naar het hart te gaan. Denk mentaal mee: inhalation - exhalation - één. Inhalation - exhalation - twee. …. tot 7. Dan terug opnieuw maar van 1 tot 14. Dan terug opnieuw, van 1 tot 21. Ben je de tel kwijt (was het vier of vijf? Of was het tot 14 of tot 21?), dan begin je terug bij je basis van 1 tot 7. Adem traag. De bedoeling is niet om tot veel te tellen, wel om de gedachten te houden bij het tellen. Dus ook bij twijfel of het vier of vijf was, ga je terug naar het begin.

* it doesn’t matter : mijn nieuwe mantra. Helpt ontzettend goed om te stoppen met verhalen maken.
vb Hé! De wc-bril staat omhoog bij de vrouwen? Is er toch een man langs ‘onze’ kant van de shiva hal gekomen? Of heeft iemand van onze groep moeten overgeven? Of zwanger? ….

0 Reacties

Bad Yogi met congé

7/23/2020

0 Reacties

Vaag. Vager. Vaagst.
Het Mechelse perron is nog niet goed en wel verdwenen in de achteruitkijkspiegel die de trein naar Brussel-Midi van 9.07 niet heeft, of ik ben alweer aan het schrijven. Niet-fysiek-schrijven meerbepaald. Mentaal formuleren er zich zinnen, waarvan ik hoop dat ik ze zal onthouden zonder het verdwijnen van de scherpe spitsvondigheden bij gebrek aan lange geheugencapaciteit. Het is zaterdag, niet enkel Vlaamse feestdag én mijn halfjaarlijkse verjaardag (Negenendertigeneenhalf. Joepie!), maar ook de dag dat mijn vakantie begint. Zuurverdiend zou wat overdreven zijn, desalniettemin komt ze zeer goed gelegen. Doesn’t it always? De zintuigen staan scherp en dan vloeien de woorden uit mijn denkbeeldige pen. Dat de pen er niet echt is, ligt aan mezelf. Bij het pakken van mijn overdreven volle rugzak (het is slechts één week waarvan ik 80% in legging ga doorbrengen), vergat ik de belangrijkste tool van een schrijver. Zijn pen. Dat het geen imaginair azerty-toetsenbord is dat zich onder mijn poezelige handen bevindt, is volledig te wijten, euhm te danken aan mijn lief, die beter dan ikzelf een grens kan trekken tussen werk-ontspanning en me met lichte aandrang suggereerde om mijn laptop eens thuis te laten. Say what!? Dat zal al geleden zijn van in 2009, het tijdperk van de internet-cafés in Azië. Slik. Ok. Slik. Laptop blijft thuis. Het is vakantie, right?
Al gaat het in dit scenario wel degelijk over een twijfelgeval; op yogaweek gaan voor een yogadocente is nooit enkel vakantie of zelfs maar ontspanning. Ik durf zelfs te stellen; een yogavakantie is zelden énkel voor zichzelf. Onbewust zal het werkpaard in mij de mooi geformuleerde zinnen opslaan en de spirituele verdieping omzetten naar potentieel lesmateriaal. Grenzen zijn in mijn leven hoedanook vager dan een vagebond, al gaan we het daar nu niet over hebben. Het heeft iets te maken met de tweede chakra. Maar euhm ja, daar gingen we het niet over hebben (zie je wel, die grenzen… vaag, vager, vaagst).

Next topic. Of nee, het vorige.

Net met verlof en de woorden rolden als strobalen op de lege akkers -mocht er een ontzettend sterke wind staan-. Ze zoeven voorbij wanneer ik het Franse binnenland doorkruis met een gemiddelde snelheid van 275 kilometer per uur. Tijdens het zoeven aan deze impressionante snelheid kwam er met even impressionante helderheid de volgende zin binnengestormd.
“Stap uit de routine en voel je vrij.”
Nog nét wist ik te voorkomen om mijn inzicht te verkondigen tegen mijn buurvrouw, in een spontane aanval van prediken. Niet dat het iets zou uitmaken, daar had de fancy hoofdtelefoon voor gezorgd. Maar ik hield me in. De mensen rondom me zien er niet uit alsof ze openstaan voor het delen van spontane inzichten. Dat we in klasse 1 zitten, heeft er vast ook iets mee te maken. De mensen gedragen zich toch een tikkeltje deftiger dan in de klasse waarin ik me meestal bevind. Een klasse hoger en 81 euro minder op mijn rekening. De luxe en de prijs die je betaalt wanneer je een late en impulsieve beslisser bent.
“Ik moet dit vaker doen.” Ik denk het wel vaker. Vorige week nog, toen ik me in de mangroves waande tijdens een kanotocht door de Hollandse Biesbosch, vlak voor dat ik mijn latente zwanenfobie ontdekte. Op mijn leeftijd nog! Tsjonge tsjonge, wat gaat er nog boven komen komende jaren. Never too old to surprise myself.
*grijns*
En nu ik erover denk, waren dat ook exact de woorden die als mantra passeerden het weekend ervoor, tijdens een miniroadtrip door West-Vlaanderen in mijn vertrouwden Volkswagen busje. Al vijf jaren prijkt het aan mijn zijde als trouwe deelgenoot in verschillende avonturen. Deze keer mocht de bumper dienst doen als steun tijdens mijn nachtelijke bosplas in Drongengoedbos, terwijl de halve maan sierlijk doorheen de oude beuken straalde en ik dacht “ik moet dit vaker doen.”

I am a Vinyasa Woman
En nu ben ik alweer onderweg naar een onbekende plek, voor een yogaweek. De tweede keer dat ik zoiets doe en de tweede keer dat ik onvoorbereid in een yogastroming terecht kom, die niet alleen ver af staat van de mijne, maar een tegenhanger is van waar ik zelf voor zou kiezen. Ook deze keer vertrouwde ik me blindelings op het advies van een vriendin en liet ik de voorbereidende research achterwege. Vier jaar terug ging het om Ashtanga Yoga in het Portugese Vale de Moses. Dezelfde serie houdingen in dezelfde volgorde, geen muziek. En nu deze Hridaya Yoga. Statische houdingen, minutenlang! Eerst langs links, dan een lange awareness fase. Dan langs rechts, opnieuw gevolgd door enkele minuten awareness. Aan inventiviteit is er hier nog niemand gestorven. Een heel spirituele en meditatieve aanpak.
Voor de niet yogalovers, even een korte schets van mijn yogaliefde; vinyasa, met een vleugje Angeliqueness. Verrassende wendingen in het yogaverhaal, wisselende thema’s, een flow die zolang duurt dat je amper weet hoe we begonnen zijn. Als teacher komt het neer op veel denken en hoofd bij de les houden. Als yogi betekent het loslaten, volgen en go with the flow.

Bad Yogi
Tijdens de zevende minuut in een vooroverbuiging, vraag ik me af hoe de Mojo Yogi hier mee om zouden gaan. Plots zo’n statisch ding in onze flow. Ik lach eens bij de gedachte, tussen het weerstand ervaren door. De herhalingen ergeren me, al is het vooral mijn eigen gebrek aan geduld waar ik half-gek van word. Deze yogavorm is zo a-typisch mij, dat het weer iets typisch mij is; ergens terecht komen waar ik nooit zelf voor zou kiezen. Lot? Karma? Dat laat ik in het midden. Alleszins interessant om mijn oogkleppen weer wat te verwijden.
“Deepen your inner stillness.”
Hoor ik de yogimaster met een wel heel neutrale stem zeggen. Zijn haar strak in een hoog knotje en zijn outfit wit als een engelengewaad, gewassen met dreft. Of sodakristallen en azijn, lekker milieuvriendelijk, zoals alle producten op dit domein.
Inner stillness?  Denk ik terwijl ik ondertussen verder mijn blog mentaal-schrijf.
*bad yogi*

Stillness of the mind
Nog nooit heb ik zoveel minuten gestààn. De awareness fase was zowel nieuw als boeiend voor me. Het zit nu eenmaal niet in mijn aard om stil te staan en de subtiele sensaties in mezelf waar te nemen. Of erbuiten. Subtiele smaakpatronen gaan aan mij voorbij terwijl ik amper het verschil proef tussen wortel en zoete aardappel. Acht minuten sta ik met mijn armen recht naar omhoog mijn vierde chakra te voeden. Talasana. Barbaars in zijn eenvoud. Op een spartaanse manier effectief. Geen afleiding, meer aandacht. “The immobility of the body for the stilness of the mind.” Klinkt goed, moet ik onthouden. Wacht eens, zei hij nu echt ‘treepose’? Kan dat wel? Dit is toch de ‘berghouding’. Wat zou deze dan zijn? Ohja… Stillness of the mind.
Het sanskriet vliegt me om de oren. Ik droom er ‘s nachts nog van. In mijn droom verschijnen mijn Mechelse maatjes, allen met een tekstballonnetje boven hun hoofd, gevuld met de mooie tekens van deze oud Indische taal. Zelfs midden in mijn droom, besef ik al dat er iets niet klopt. Maar hey, in dromen mag en kan alles, en zo droom ik lekker door. Tijdens dag 4 leerde ik dat dit Lucid Dreaming is tijdens de evening lecture over Yoga Nidra, ook wel slaap yoga genoemd. Voor diegene die me kennen lijkt dit wel Angelique-hemel; mijn twee meest favoriete sporten gecombineerd tot een tijdbesparende activiteit.

Maar tijdens deze dag 1 komen al de Sanskriet begrippen binnen als een aanrollende donder wanneer je in een visserssloep een eind van de kust bent. Beangstigend, overweldigend, niet welkom. Kaya Sthairyam, sahasrara, satya, shirshasana, sarvangasana. De dictionary die de Gift Shop me aanbiedt voor 12 euro, stilt mijn eerste rationele honger. Mijn zeurende priemende hoofdpijn word er helaas niet beter op. Verslaafd zijn aan je dagelijkse caffeïneshot eist zijn tol wanneer je belandt op een rook-, alcohol-, koffie- en suikervrije plek. De kwaaltjes dankzij het gebrek aan koffie en suiker, worden aangepakt met extra dutjes en een halve pijnstiller, stiekem weggeslikt tussen de zeven minuten vooroverbuigen en de drie minuten navoelen in. Niet dat het wat uitmaakt want elke practice wordt hier met de ogen toe gedaan en oordeel bestaat hier niet. Of toch niet aan de buitenkant. De yogi’s mind zijn voorlopig nog niet te ontdekken terein voor mij.

Dag 2.
Na het mediteren eet ik mijn overnight oats met veel dankbaarheid op. Ochtendzonnestralen stelend op het binnenplein van het Longeval kasteel. Nog tot 10 uur is er ‘mauna’ op het hele domein. Noble silence, waarbij we eender welke vorm van communicatie met elkaar vermijden. Hoogstmerkwaardig geniet ik, als wandelend woordenproducerend organisme, hier mateloos van. Het geeft immense rust om beleefdheidstoestanden als ‘goed geslapen?’ en ‘interessante meditatie gehad?’ te vermijden en wel op een gemakkelijke, respectvolle manier. Even niet nadenken welke empatische vragen aan de orde zijn, maar gezellig egocentrisch in mijn eigen gedachtenflow en bewuste ervaring blijven. Love it!

De hatha practice start met enkele momenten van awareness. Seriously?
“Drop the attention from the head into the heart.” Goed idee.
Na dezelfde opwarming als gisteren, volgen de statiosche houdingen. Opnieuw staat conditionering me in de weg. Ik hoor het woord ‘treepose’ en sta klaar om mijn gewicht op 1 been te brengen, balancerend op het yogaplatform met uitzicht op de douglassparren aan de overkant van de vallei. Armen gaan synchroon de lucht in, de 32 voeten van de yogi rondom me blijven echter stabiel op de houten vloer van het zwevende bosyogaplatform. Mijn razendsnelle hersenen stellen bij en bij het rollen van mijn ogen, besef ik dat de treepose de berghouding is. De Hridaya berghouding blijkt mijn vertrouwde ‘downwardfacing dog’ te zijn. Zo kom ik twee houdingen en achttien minuten later te weten.
Die boomhouding (of berg, whatever), laat ik mooi voor wat het is en ik wandel met awareness (lees: op mijn duizendste gemak) naar Le Chateaux. Wanneer ik uitgeplast en met aandacht het stukje door het bos terug wandel, zie ik de 32 armen nog steeds in de lucht en evenveel voeten nog altijd op de grond. Lange boom. Zeker enkel minuut-ringen erbij. *gniffel* De boom van gisteren voel ik nog steeds in mijn schouders. Dat belooft voor de rest van de week.

Na de eerste dagen van openbaarvervoer stress, onzekerheid in een nieuwe groep en afkicken van koffie en suiker, voel ik me als een vis in het water. De setting is subliem, de mensen zijn hartverwarmend en de drie maaltijden simpel maar goed. Wonderwel zijn het vooral de strikte dagstructuur en het mediteren die me rust brengen.
Hoewel het uur mediteren het enige vrijblijvende onderdeel van het verder drukke programma is, sta ik elke dag om 6u30 op het yogaplatform. Teruggrijpend naar mijn vertrouwde draken-vinyasa-flow verdrijf ik de slaap uit mijn ledematen. Opgewarmd installeer ik me daarna ingeduffeld met sjaals en dekens op mijn meditatie kussen. Topjes van duim, middenvinger en ringvinger flink samen, wijsvinger richting duimwortel naar binnen geplooid en pink fier rechtopstaand. De Hridmudra, “the gesture of the heart”. Zei ik al dat het hier bij Hridaya yoga draait om het openen van het hart, meer leven zonder oordeel, in unity en vanuit… jawel, liefde?

Drieduizend,tweeduizendnegenhonderdnegenennegentig, tweeduizendnegenhonderdachtennegentig,...
De meditatie start telkens met drie gongs, die je de tijd geven nog even extra goed te gaan zitten en zo in immobiliteitsmodus te komen. Met enkele zorgvuldig uitgekozen kortzinnen worden onze gedachten naar het hier en nu versluisd, meerbepaald naar het hartcenter. Een tiental minuten later komt de minimalistische verbale begeleiding tot een einde met de steeds terugkerende vraag tijdens deze yogaweek: “Who am I?”. Nog een vijftigtal minuten zijn we alleen met onze gedachten. Deze gaan automatisch richting logica; het alfabet achterstevoren opzeggen, de maaltafels en vierkantswortels. Nog een drieduizend seconden. Rationele opvulling als surrogaatmeditatie. Iets dat ik doorheen mijn negenendertigeneenhalfjarig leven wel vaker doe wanneer ik tijd in overvloed heb en niet veel fysieks kan doen; de véle dode momenten op het toilet als overijvige kuisvrouw bij Technopolis, vergaderingen met veel lucht en weinig inhoud tijdens mijn carrière als account manager, hoogst onkwalitatieve busritten van een etmaal lang in Nepal,... Wanneer ik erover denk -en ja, dat doe ik dus wel degelijk tijdens het mediteren- is mijn leven een aaneenschakeling van momenten van wachten en tijd doden, afgewisseld met op zoek gaan naar spanning en avontuur. Quasi onmiddellijk verwerken mijn hersenen dit inzicht tot een taartdiagram, waarbij slechts een klein spietje voorbehouden is voor ‘the in between state of mind; die waar ik mental peace heb. Voor ik dit verder ga mentaaluitpluizen, laat ik de gedachte varen als een motorboot op het meer. Zeilbootgewijs breng ik mijn aandacht opnieuw bij dat zo interessante ‘hier en nu’. Even lukt het me weliswaar om niet al te veel verschillende gedachten te hebben of geen te grote sprongen te maken. Immobility of the body, stillness of the mind, herinner ik mezelf aan de mantra die me hier door gaat helpen. Mijn rechterbeen is het punt van pijnlijk slapen en moeizaam bewegen gepasseerd. De klomp spieren en botten lijkt onder plaatselijke narcose te zijn. Beweging sturen vanuit mijn zenuwcentrum lukt gelukkig nog, alleen komen de synapsen niet toe en krijg ik met de beste wil van de wereld geen halve millimeter beweging in de hoop vlees. Immoblility of the body…. Ik moet gewoon beter doorbijten. Goed voor dat doorzettingsvermogen! Of… moet ik ingrijpen nu mijn been een eigen - en dan nog wel extreem passief- leven begint te leven? Beelden van een knappe dokter die me meelevend aankijkt met zijn grote hondstrouwe kijkers overspoelen mijn verder lege -yeah right- geest. Vanonder zijn borstelige wenkbrauwen deelt hij me met sterk frans accent mee: “I am verry sorry Miss Mass. If you didn’t wait that long, we could have saved your legg.” Mijn hang naar drama verdrijft het laatste restje peace of mind. Tussen de ik schat achtentwintig muisstilzittende bevroren yogi, neem ik zo stil als mogelijk mijn been vast en leg het als een extern voorwerp een beetje verder. Pas nadat ik mijn rechterbil in de lucht laat zweven, voel ik de doorbloeding terug op gang komen.
Zo. Ongelooflijk.Dankbaar.
Na nog ontelbaar veel gedachten en een paar keer stiekem te verzetten, klinkt de verlossing van de eerste gong. “Another last minute.” De les van vandaag leert me dat ‘in stilte zitten’, niét gelijk saat aan ‘stil zitten’ en dat dit nog mijlenver af kan staan van ‘mediteren’. It’s gone be a long way. Gelukkig heb ik nog een hele week om uit te vinden in hoeverre mijn monkey mind zich laat temmen.

0 Reacties

Bad Yogi met conge

7/23/2020

0 Reacties

Vaag. Vager. Vaagst.
Het Mechelse perron is nog niet goed en wel verdwenen in de achteruitkijkspiegel die de trein naar Brussel-Midi van 9.07 niet heeft, of ik ben alweer aan het schrijven. Niet-fysiek-schrijven meerbepaald. Mentaal formuleren er zich zinnen, waarvan ik hoop dat ik ze zal onthouden zonder het verdwijnen van de scherpe spitsvondigheden bij gebrek aan lange geheugencapaciteit. Het is zaterdag, niet enkel Vlaamse feestdag én mijn halfjaarlijkse verjaardag (Negenendertigeneenhalf. Joepie!), maar ook de dag dat mijn vakantie begint. Zuurverdiend zou wat overdreven zijn, desalniettemin komt ze zeer goed gelegen. Doesn’t it always? De zintuigen staan scherp en dan vloeien de woorden uit mijn denkbeeldige pen. Dat de pen er niet echt is, ligt aan mezelf. Bij het pakken van mijn overdreven volle rugzak (het is slechts één week waarvan ik 80% in legging ga doorbrengen), vergat ik de belangrijkste tool van een schrijver. Zijn pen. Dat het geen imaginair azerty-toetsenbord is dat zich onder mijn poezelige handen bevindt, is volledig te wijten, euhm te danken aan mijn lief, die beter dan ikzelf een grens kan trekken tussen werk-ontspanning en me met lichte aandrang suggereerde om mijn laptop eens thuis te laten. Say what!? Dat zal al geleden zijn van in 2009, het tijdperk van de internet-cafés in Azië. Slik. Ok. Slik. Laptop blijft thuis. Het is vakantie, right?
Al gaat het in dit scenario wel degelijk over een twijfelgeval; op yogaweek gaan voor een yogadocente is nooit enkel vakantie of zelfs maar ontspanning. Ik durf zelfs te stellen; een yogavakantie is zelden énkel voor zichzelf. Onbewust zal het werkpaard in mij de mooi geformuleerde zinnen opslaan en de spirituele verdieping omzetten naar potentieel lesmateriaal. Grenzen zijn in mijn leven hoedanook vager dan een vagebond, al gaan we het daar nu niet over hebben. Het heeft iets te maken met de tweede chakra. Maar euhm ja, daar gingen we het niet over hebben (zie je wel, die grenzen… vaag, vager, vaagst).

Next topic. Of nee, het vorige.

Net met verlof en de woorden rolden als strobalen op de lege akkers -mocht er een ontzettend sterke wind staan-. Ze zoeven voorbij wanneer ik het Franse binnenland doorkruis met een gemiddelde snelheid van 275 kilometer per uur. Tijdens het zoeven aan deze impressionante snelheid kwam er met even impressionante helderheid de volgende zin binnengestormd.
“Stap uit de routine en voel je vrij.”
Nog nét wist ik te voorkomen om mijn inzicht te verkondigen tegen mijn buurvrouw, in een spontane aanval van prediken. Niet dat het iets zou uitmaken, daar had de fancy hoofdtelefoon voor gezorgd. Maar ik hield me in. De mensen rondom me zien er niet uit alsof ze openstaan voor het delen van spontane inzichten. Dat we in klasse 1 zitten, heeft er vast ook iets mee te maken. De mensen gedragen zich toch een tikkeltje deftiger dan in de klasse waarin ik me meestal bevind. Een klasse hoger en 81 euro minder op mijn rekening. De luxe en de prijs die je betaalt wanneer je een late en impulsieve beslisser bent.
“Ik moet dit vaker doen.” Ik denk het wel vaker. Vorige week nog, toen ik me in de mangroves waande tijdens een kanotocht door de Hollandse Biesbosch, vlak voor dat ik mijn latente zwanenfobie ontdekte. Op mijn leeftijd nog! Tsjonge tsjonge, wat gaat er nog boven komen komende jaren. Never too old to surprise myself.
*grijns*
En nu ik erover denk, waren dat ook exact de woorden die als mantra passeerden het weekend ervoor, tijdens een miniroadtrip door West-Vlaanderen in mijn vertrouwden Volkswagen busje. Al vijf jaren prijkt het aan mijn zijde als trouwe deelgenoot in verschillende avonturen. Deze keer mocht de bumper dienst doen als steun tijdens mijn nachtelijke bosplas in Drongengoedbos, terwijl de halve maan sierlijk doorheen de oude beuken straalde en ik dacht “ik moet dit vaker doen.”

I am a Vinyasa Woman
En nu ben ik alweer onderweg naar een onbekende plek, voor een yogaweek. De tweede keer dat ik zoiets doe en de tweede keer dat ik onvoorbereid in een yogastroming terecht kom, die niet alleen ver af staat van de mijne, maar een tegenhanger is van waar ik zelf voor zou kiezen. Ook deze keer vertrouwde ik me blindelings op het advies van een vriendin en liet ik de voorbereidende research achterwege. Vier jaar terug ging het om Ashtanga Yoga in het Portugese Vale de Moses. Dezelfde serie houdingen in dezelfde volgorde, geen muziek. En nu deze Hridaya Yoga. Statische houdingen, minutenlang! Eerst langs links, dan een lange awareness fase. Dan langs rechts, opnieuw gevolgd door enkele minuten awareness. Aan inventiviteit is er hier nog niemand gestorven. Een heel spirituele en meditatieve aanpak.
Voor de niet yogalovers, even een korte schets van mijn yogaliefde; vinyasa, met een vleugje Angeliqueness. Verrassende wendingen in het yogaverhaal, wisselende thema’s, een flow die zolang duurt dat je amper weet hoe we begonnen zijn. Als teacher komt het neer op veel denken en hoofd bij de les houden. Als yogi betekent het loslaten, volgen en go with the flow.

Bad Yogi
Tijdens de zevende minuut in een vooroverbuiging, vraag ik me af hoe de Mojo Yogi hier mee om zouden gaan. Plots zo’n statisch ding in onze flow. Ik lach eens bij de gedachte, tussen het weerstand ervaren door. De herhalingen ergeren me, al is het vooral mijn eigen gebrek aan geduld waar ik half-gek van word. Deze yogavorm is zo a-typisch mij, dat het weer iets typisch mij is; ergens terecht komen waar ik nooit zelf voor zou kiezen. Lot? Karma? Dat laat ik in het midden. Alleszins interessant om mijn oogkleppen weer wat te verwijden.
“Deepen your inner stillness.”
Hoor ik de yogimaster met een wel heel neutrale stem zeggen. Zijn haar strak in een hoog knotje en zijn outfit wit als een engelengewaad, gewassen met dreft. Of sodakristallen en azijn, lekker milieuvriendelijk, zoals alle producten op dit domein.
Inner stillness? Denk ik terwijl ik ondertussen verder mijn blog mentaal-schrijf.
*bad yogi*

Stillness of the mind
Nog nooit heb ik zoveel minuten gestààn. De awareness fase was zowel nieuw als boeiend voor me. Het zit nu eenmaal niet in mijn aard om stil te staan en de subtiele sensaties in mezelf waar te nemen. Of erbuiten. Subtiele smaakpatronen gaan aan mij voorbij terwijl ik amper het verschil proef tussen wortel en zoete aardappel. Acht minuten sta ik met mijn armen recht naar omhoog mijn vierde chakra te voeden. Talasana. Barbaars in zijn eenvoud. Op een spartaanse manier effectief. Geen afleiding, meer aandacht. “The immobility of the body for the stilness of the mind.” Klinkt goed, moet ik onthouden. Wacht eens, zei hij nu echt ‘treepose’? Kan dat wel? Dit is toch de ‘berghouding’. Wat zou deze dan zijn? Ohja… Stillness of the mind.
Het sanskriet vliegt me om de oren. Ik droom er ‘s nachts nog van. In mijn droom verschijnen mijn Mechelse maatjes, allen met een tekstballonnetje boven hun hoofd, gevuld met de mooie tekens van deze oud Indische taal. Zelfs midden in mijn droom, besef ik al dat er iets niet klopt. Maar hey, in dromen mag en kan alles, en zo droom ik lekker door. Tijdens dag 4 leerde ik dat dit Lucid Dreaming is tijdens de evening lecture over Yoga Nidra, ook wel slaap yoga genoemd. Voor diegene die me kennen lijkt dit wel Angelique-hemel; mijn twee meest favoriete sporten gecombineerd tot een tijdbesparende activiteit.

Maar tijdens deze dag 1 komen al de Sanskriet begrippen binnen als een aanrollende donder wanneer je in een visserssloep een eind van de kust bent. Beangstigend, overweldigend, niet welkom. Kaya Sthairyam, sahasrara, satya, shirshasana, sarvangasana. De dictionary die de Gift Shop me aanbiedt voor 12 euro, stilt mijn eerste rationele honger. Mijn zeurende priemende hoofdpijn word er helaas niet beter op. Verslaafd zijn aan je dagelijkse caffeïneshot eist zijn tol wanneer je belandt op een rook-, alcohol-, koffie- en suikervrije plek. De kwaaltjes dankzij het gebrek aan koffie en suiker, worden aangepakt met extra dutjes en een halve pijnstiller, stiekem weggeslikt tussen de zeven minuten vooroverbuigen en de drie minuten navoelen in. Niet dat het wat uitmaakt want elke practice wordt hier met de ogen toe gedaan en oordeel bestaat hier niet. Of toch niet aan de buitenkant. De yogi’s mind zijn voorlopig nog niet te ontdekken terein voor mij.

Dag 2.
Na het mediteren eet ik mijn overnight oats met veel dankbaarheid op. Ochtendzonnestralen stelend op het binnenplein van het Longeval kasteel. Nog tot 10 uur is er ‘mauna’ op het hele domein. Noble silence, waarbij we eender welke vorm van communicatie met elkaar vermijden. Hoogstmerkwaardig geniet ik, als wandelend woordenproducerend organisme, hier mateloos van. Het geeft immense rust om beleefdheidstoestanden als ‘goed geslapen?’ en ‘interessante meditatie gehad?’ te vermijden en wel op een gemakkelijke, respectvolle manier. Even niet nadenken welke empatische vragen aan de orde zijn, maar gezellig egocentrisch in mijn eigen gedachtenflow en bewuste ervaring blijven. Love it!

De hatha practice start met enkele momenten van awareness. Seriously?
“Drop the attention from the head into the heart.” Goed idee.
Na dezelfde opwarming als gisteren, volgen de statiosche houdingen. Opnieuw staat conditionering me in de weg. Ik hoor het woord ‘treepose’ en sta klaar om mijn gewicht op 1 been te brengen, balancerend op het yogaplatform met uitzicht op de douglassparren aan de overkant van de vallei. Armen gaan synchroon de lucht in, de 32 voeten van de yogi rondom me blijven echter stabiel op de houten vloer van het zwevende bosyogaplatform. Mijn razendsnelle hersenen stellen bij en bij het rollen van mijn ogen, besef ik dat de treepose de berghouding is. De Hridaya berghouding blijkt mijn vertrouwde ‘downwardfacing dog’ te zijn. Zo kom ik twee houdingen en achttien minuten later te weten.
Die boomhouding (of berg, whatever), laat ik mooi voor wat het is en ik wandel met awareness (lees: op mijn duizendste gemak) naar Le Chateaux. Wanneer ik uitgeplast en met aandacht het stukje door het bos terug wandel, zie ik de 32 armen nog steeds in de lucht en evenveel voeten nog altijd op de grond. Lange boom. Zeker enkel minuut-ringen erbij. *gniffel* De boom van gisteren voel ik nog steeds in mijn schouders. Dat belooft voor de rest van de week.

Na de eerste dagen van openbaarvervoer stress, onzekerheid in een nieuwe groep en afkicken van koffie en suiker, voel ik me als een vis in het water. De setting is subliem, de mensen zijn hartverwarmend en de drie maaltijden simpel maar goed. Wonderwel zijn het vooral de strikte dagstructuur en het mediteren die me rust brengen.
Hoewel het uur mediteren het enige vrijblijvende onderdeel van het verder drukke programma is, sta ik elke dag om 6u30 op het yogaplatform. Teruggrijpend naar mijn vertrouwde draken-vinyasa-flow verdrijf ik de slaap uit mijn ledematen. Opgewarmd installeer ik me daarna ingeduffeld met sjaals en dekens op mijn meditatie kussen. Topjes van duim, middenvinger en ringvinger flink samen, wijsvinger richting duimwortel naar binnen geplooid en pink fier rechtopstaand. De Hridmudra, “the gesture of the heart”. Zei ik al dat het hier bij Hridaya yoga draait om het openen van het hart, meer leven zonder oordeel, in unity en vanuit… jawel, liefde?

Drieduizend,tweeduizendnegenhonderdnegenennegentig, tweeduizendnegenhonderdachtennegentig,...
De meditatie start telkens met drie gongs, die je de tijd geven nog even extra goed te gaan zitten en zo in immobiliteitsmodus te komen. Met enkele zorgvuldig uitgekozen kortzinnen worden onze gedachten naar het hier en nu versluisd, meerbepaald naar het hartcenter. Een tiental minuten later komt de minimalistische verbale begeleiding tot een einde met de steeds terugkerende vraag tijdens deze yogaweek: “Who am I?”. Nog een vijftigtal minuten zijn we alleen met onze gedachten. Deze gaan automatisch richting logica; het alfabet achterstevoren opzeggen, de maaltafels en vierkantswortels. Nog een drieduizend seconden. Rationele opvulling als surrogaatmeditatie. Iets dat ik doorheen mijn negenendertigeneenhalfjarig leven wel vaker doe wanneer ik tijd in overvloed heb en niet veel fysieks kan doen; de véle dode momenten op het toilet als overijvige kuisvrouw bij Technopolis, vergaderingen met veel lucht en weinig inhoud tijdens mijn carrière als account manager, hoogst onkwalitatieve busritten van een etmaal lang in Nepal,... Wanneer ik erover denk -en ja, dat doe ik dus wel degelijk tijdens het mediteren- is mijn leven een aaneenschakeling van momenten van wachten en tijd doden, afgewisseld met op zoek gaan naar spanning en avontuur. Quasi onmiddellijk verwerken mijn hersenen dit inzicht tot een taartdiagram, waarbij slechts een klein spietje voorbehouden is voor ‘the in between state of mind; die waar ik mental peace heb. Voor ik dit verder ga mentaaluitpluizen, laat ik de gedachte varen als een motorboot op het meer. Zeilbootgewijs breng ik mijn aandacht opnieuw bij dat zo interessante ‘hier en nu’. Even lukt het me weliswaar om niet al te veel verschillende gedachten te hebben of geen te grote sprongen te maken. Immobility of the body, stillness of the mind, herinner ik mezelf aan de mantra die me hier door gaat helpen. Mijn rechterbeen is het punt van pijnlijk slapen en moeizaam bewegen gepasseerd. De klomp spieren en botten lijkt onder plaatselijke narcose te zijn. Beweging sturen vanuit mijn zenuwcentrum lukt gelukkig nog, alleen komen de synapsen niet toe en krijg ik met de beste wil van de wereld geen halve millimeter beweging in de hoop vlees. Immoblility of the body…. Ik moet gewoon beter doorbijten. Goed voor dat doorzettingsvermogen! Of… moet ik ingrijpen nu mijn been een eigen - en dan nog wel extreem passief- leven begint te leven? Beelden van een knappe dokter die me meelevend aankijkt met zijn grote hondstrouwe kijkers overspoelen mijn verder lege -yeah right- geest. Vanonder zijn borstelige wenkbrauwen deelt hij me met sterk frans accent mee: “I am verry sorry Miss Mass. If you didn’t wait that long, we could have saved your legg.” Mijn hang naar drama verdrijft het laatste restje peace of mind. Tussen de ik schat achtentwintig muisstilzittende bevroren yogi, neem ik zo stil als mogelijk mijn been vast en leg het als een extern voorwerp een beetje verder. Pas nadat ik mijn rechterbil in de lucht laat zweven, voel ik de doorbloeding terug op gang komen.
Zo. Ongelooflijk.Dankbaar.
Na nog ontelbaar veel gedachten en een paar keer stiekem te verzetten, klinkt de verlossing van de eerste gong. “Another last minute.” De les van vandaag leert me dat ‘in stilte zitten’, niét gelijk saat aan ‘stil zitten’ en dat dit nog mijlenver af kan staan van ‘mediteren’. It’s gone be a long way. Gelukkig heb ik nog een hele week om uit te vinden in hoeverre mijn monkey mind zich laat temmen.

0 Reacties

#beentheredonethat

3/30/2020

1 Reactie

Maart,

Het is hier stil geweest. In de stad en in mijn schrijven. Het eerste hoeft geen extra uitleg en het laatste verklaar ik met plezier. 9u21. Dat las ik een uurtje geleden op mijn gsm-scherm. Dat, na die enkele minuten die ik standaard nodig heb om te bekomen van het wakker worden en als voorbereiding op de dag. 9u21. Ook hier moest ik even van bekomen. Ondanks dat de enthousiaste klokken van de Onze Lieve Vrouwkerk duidelijk maken dat het zondag is, slaap ik zo goed als nooit zo ontzettend lang. Tegen dat het klokje van 7 uur van zich laat horen, sta ik steevast op mijn matje. Is het niet voor een potje yoga, dan wel voor een meditatie of een knuffelsessie met zachte Mila.
PING.
Agenda-alarm.
“Ik heb toch helemaal niets gepland?” bliksemschicht het.
Zomeruur.
… That explains.

Inmiddels een dik uur verder, meditatie in de tuin en twee koffies later. Terug naar de stilte van (het voor jullie zichtbare deeltje van) mijn schrijverskant. Het zijn rustige dagen voor deze VrijetijdStrijder.

Mijn specifieke rol als strijder voor de vrije tijd is grotendeels overbodig geworden. Wat valt er nog te strijden in deze apocalyptische voorvertoning van hoe het leven zich toont wanneer er danig gesnoeid wordt in onze sociale contacten en het werkritme (positief?) ontwricht wordt. We vangen geen glimp op van dit leven, maar werden er in gekatapulteerd, enkele weken terug. Knal. Boem. Bang.

Plots viel de structuur van het werkleven weg. Plots was er geen drukke agenda meer. Plots stopten de sociale verplichtingen. Plots konden we geen geld meer spenderen als tijdverdrijf. Plots werd de financiële kant onzeker. Plots werden we gedwongen meer thuis te zijn. Plots kreeg zelfzorg meer aandacht. Het leven plots in een ander jasje.

Voor mij niet de eerste keer.

#flashbackto2017
Van de ene dag op de andere, alleen in mijn huisje op wielen. Een nieuwe situatie, zonder einddatum. Leven in mijn eigen personal space van de oude Mercedes bus. De enige verantwoordelijke en de enige beslisser over die zee van tijd, die 24 uur plots is. Geen sociaal leven waarbij ik kan aansluiten. Niemand die me uitnodigt om samen iets te doen. Geen werk dat me voorziet van bezigheid, inkomen en de oh zo noodzakelijke structuur die maakt dat je hoofd niet loco komt.

#beentheredonethat
Ik spendeerde dagen in de bergen zonder dat ik door had of het nu woensdag of vrijdag was. Uren wanderen in een bos gingen voorbij zonder dat ik wist hoe laat het was. Enkel mijn comfy kleren kwamen de kast uit en opmaken hoefde ook al niet. Er is maar weinig dat kan wachten tot morgen en de dagen gingen voorbij in een vreemd tempo. Traag, als ik vooruit keek. Snel, bij het terugkijken.

Ik oefende elke dag in het spenderen van tijd wanneer je er genoeg van hebt. Maanden specialiseerde ik me in het nog niet weten wat er komen gaat en in het loslaten van zekerheden. Steeds beter werd ik in het niet-resultaatgericht bezig zijn, specialist in het ontproductieven en daar -min of meer- ok mee te zijn. Met andere woorden leven in het nu.

Ik leefde als enige op het eiland dat bestaat uit Tijd, TIJD en tijd, en zo dreef ik daar in die oceaan van uren, dagen en weken, terwijl mijn vrienden thuis aan het spartelen waren tussen werk, huishouden, sporten en sociaal leven. Amper in staat hoofd boven water te houden, zoekend naar de beste zwemtechniek om niet te verdrinken.

Nu is het anders. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Al ervaren we het op onze unieke manier.

#timeisallwehave
Die eerste dagen waarin alles stil viel, waande ik me in een vreemde cocon die straalde van positiviteit. Het maakte me lichtjes ongemakkelijk, zeker in vergelijking met de close mensen rondom mij. Was ik naïef? Drong het allemaal nog niet goed door? Who knows. Ik besloot ervan te genieten voor zo lang het duurde.
En zo liep ik fluitend als een nachtegaal zo fier als een pauw door mijn buurt, de zon druk bezig mijn sproetenarsenaal aan te vullen. Fier op de mensheid. Buren wisselden op het straat van gedachten, bezorgde telefoontjes stroomden binnen, mensen kwamen buiten en auto’s bleven op stal. In de Kruidtuin was ik voor de verandering eens niét de enige die tijd had om écht met de hond te wandelen. Naast het madammeke dat haar twee keffers elke dag op speelplezier trakteert, waren er nu vele hondenbaasjes die hetzelfde deden. Blauwe lucht, lente vibes en veel happy doggies. Vandaag (en morgen en overmorgen en…) geen functioneel uitje tegen de klok in, waarbij de hond zo snel mogelijk zijn kakske moet doen, zodat die Mensch zo weinig mogelijk tijd verdoet van zijn hopelijk productieve verdere dag. Kakken tegen de tijd. Lijkt me niet bevorderlijk voor kakstress. Ik zou het niet kunnen. Maar ik ben dan -gelukkig- ook geen hond.

Moest ik er wél één zijn, zou je me deze dagen nog steeds blij kwispelend zien rondlopen. Misschien omdat er voor mij niet zo erg veel verandert in deze tijd van halve quarantaine. Ook na het jaar leven in de oude Mercedes, lopen veel van mijn dagen zo dat ik geen idee heb hoe laat het is, tot het klokske van het kapelletje voor een tweede keer slaat, om 12 uur. Neem ik dagelijks de tijd om te lezen, te natuurhangen en uitgebreid te prullen. Zijn mijn weekdagen niet zo verschillend van mijn weekenddagen en zien mijn lesvrije dagen er niet zo extreem anders uit dan mijn werkdagen. Enkel dit ene merkwaardige feit maakt dat mijn gevoel zo compleet anders is: plotseling leeft iedereen ‘mijn ritme’!!!!

#nomorefomo
De spiegel van mijn omgeving toont niet langer een traag levende weinig werkende hippie nomade in een wereld waar tijd een ongrijpbaar begrip is. Waar tijd werd gezien als een schaarste terwijl ik een overvloed ervan ervaarde. Schept een kloof, die moeilijk te overbruggen valt. Maar nu! The game has changed. Iedereen heeft tijd. Iederéén staat stil. Er valt een onzichtbare vergelijkingsdrang van ons af. We hoeven niet meer het meest fantastische feest te geven of de mooiste outfit te hebben of tonen wat voor fancy koffie we dronken in die hippe hipsterbar op het Zuid. Een wandeling naar het park is dé verplaatsing van de dag. Vegan chocolade mousse maken is het hoogtepunt van morgen. Niet alleen de natuur kan opnieuw ademen. Ook wij.

#wehavetime
Met een beweegruimte die ingesteld is op plekken bereikbaar met fiets of te voet, gaat een mens al eens gedetailleerder kijken. Met dezelfde fascinatie voor water als mijn gekke hond Mila volg ik een blaadje aangestuurd door de wind, op een plas die een optimist een vijver zou kunnen noemen. Bestudeer ik de weerkaatsingen in het wateroppervlak terwijl de wind er rimpels doorheen waait en verder zijn ding doet. Een wandeling krijgt nieuwe dimensies met al deze macro waarnemingen, met al die dingen die je anders niet zou doen wegens ‘er is altijd wel iets beters te doen’. Waarmee meestal ‘nuttigers’ bedoeld wordt. Maar nuttiger volgens wie? Goede vraag.

#ontproductiviteitsrage
Als je het mij vraagt (ook al doet niemand dat), is het hoog tijd in het ont-nuttigen. Laat ons eerlijk zijn; de balans is nu wel genoeg doorgeslagen naar de andere kant. Nu we dan plots en masse tijd hebben, hier een idee. Laten we naast die nieuwe Pilates verslaving en tussen het chocolade-mousse-met-avocado maken door even flink oefenen in ontproductivisme. Het loslaten van resultaat ten voordele van het leven in het NU. Laten we ons en masse (waarom ook niet) storten in deze nieuwste trend, die zelfs de meest trendy trendwatchers nog op te pikken hebben.
Ik ben alvast gestart met mijn dagelijkse portie Active Stillness, mijn nieuwste vorm van euh bewegen. Hoogst interessant hoeveel je ervaart door actief stil te staan. Dat ik me nog steeds geneer wanneer er mensen passeren terwijl ik standbeeld sta te spelen, zie ik als een extra oefening. Die in “I don’t give a f*ck”. Er is nog wat werk aan de winkel.

#ervaringsdeskundige
De boeiende ervaringen als solo zwerver de laatste jaren, maken dat ik mezelf dezer dagen gerust ervaringsdeskundige durf te noemen. Net zoals het bij mij, toen in 2017 een heuse uitdaging was om om te gaan met dit nieuwe tijdsbesef, zal dit voor vele productievelingen nu niet anders zijn. Voel je frustratie omdat je creatief wil zijn maar de drive mist? Zit je in een verlammingsmodus die verhindert dat je aan dat lijstje met 1001 dingen begint?
IT IS OK!
Je hoofd zit nog in een ontkenningsfase waarbij het denkt dat je -nu je tijd hebt- daar iets mee moét doen. En het liefst nuttige dingen. Let go of this thoughts. Als er iets is dat dit virus verhaal ons wil vertellen is dat het hoog tijd was om te slow down’en. Learning the hard way… Dus kick nog maar even af van die productiviteitsdrang en voél vooral wat je nodig hebt, los van die ellenlange to-do lijst. Ook al brengt een overload aan rust, hoogstwaarschijnlijk meer onrust dan je voor lief houdt. Face it. Durf je eens vervelen! Ga eens na of je prioriteiten nog kloppen. Durf eens stil te staan.

#verwondering
Als sociologisch antropologisch spiritueel psychologisch georiënteerde halftijdse Mechelse yoganomade verlekker ik me met al deze extra tijd voor de meesten van ons en het daarbij horende in vraag stellen van deze eigen tijd. Kan ik maar blij zijn met de tijd die er nu is om opnieuw te verWONDERen. Mensen die stoppen om naar de eenden te kijken. En niet eens oudjes of jonge moeders wiens peuter de motivator is achter deze actie. Maar de gewone euhm werkende mens. Mijn hart zingt en mijn ziel danst.

#wandering
Jij hebt meer kansen gehad te evolueren in je kookkunsten, ik heb meer geoefend in het leven van dag tot dag. En dat komt in deze wonderlijke tijden goed van pas. Bezig zijn met de volgende lessenreeks of de zomervakantie heeft op dit moment weinig zin. Het leven blijft bewegen met de onvoorspelbaarheid van een wispelturige hormonale puber. Ik ervaar deze hele situatie als redelijk abstract en dan kan ik alleen maar blij zijn dat ik niet zo goed ben in abstract denken, waardoor het makkelijker is om het van dag tot dag te bekijken. Om in de natuur te gaan zitten, zolang tot er beweging komt in het ‘schilderij’ en de eekhoorn in beweging komt hoog in zijn (haar?) eik.

#vanwife
De laatste dagen leef ik dit van dag tot dag leventje in mijn bus. Zo dankbaar voor deze mini escape op minder dan twee kilometer van mijn huis-in-beton. Daar waar de wild grazende donkerbruine Galloway runderen mijn meest close en enige buren zijn. Waar ik iets na zonsopgang wakker word in mijn goed verduisterde slaapkamer -die ook living en keuken is- door het enthousiasme van merels, koolmezen en winterkoninkjes. Daar, waar ik zo, hop, mijn bed uit rol en drie minuten later het Mechels Broek in jog op mijn trouwe appelblauwzeegroene Adidasjes, met bijhorende appelblos op mijn wangen. Laag tempo, totaal niet gematigd en al evenmin van lange duur. Zo zou je mijn morningruns kunnen omschrijven. Ik kan het uiteraard op mijn versleten knie-kraakbeen steken (en het zou niet eens gelogen zijn), maar het is vooral mijn gebrek aan conditie, in combinatie met het gebrek aan volharding en wilskracht om een knallende jogger of beginnende loper te zijn. Belachelijk snel voel ik me thuis in dat kleine huis dat al vele en vele maanden mijn thuis geweest is, van Portugal tot Roemenië, over Berlijn en terug. Duidelijk een graad of 14 te koud om als aangenaam beschouwd te worden, al laat ik dat me er niet van weerhouden happy te zijn in my van.

#escapethecity
Ik spendeer uren in de natuur, daar waar alles nog normaal is. Even niet geconfronteerd met lege straten en leeggeroofde winkels. De natuurtijd laat me vergeten wat een zottekot het vorige week was in de Colruyt. Deze escape-the-city voelt als een oase van rust voor mijn systeem, dat onbewust de stadsangsten absorbeerde als een hongerige spons. Ik ben niet de enige die voelt dat natuur-tijd goed doet. Het Mechels Broek en het Dijlepad zijn bijna even druk als de Colruyt vorige week. Even dient zich een -hopelijk- absurd beeld aan van een security die aan de ingang mensen binnen en buiten laat, met een bordje “max. 499 personen”. Zou ik een Colruyt-trauma hebben?

Na enkele dagen in de bus begin ik zacht maar zeker uit te kijken naar de betrekkelijke luxe van een huis. Bewegingsruimte (yoga!), oven (pizza!) en internet (films!) prijken in mijn top 3. Aangevuld met basics als warmte en douchen. Blijkt dat de frustraties van het busleven alweer mooi opgeborgen zaten in een klein hoekje van mijn geheugen, ten voordele van het romantische plaatje. Wanneer mijn huisgenootje voor een weekje naar haar liefje trekt, kan ik met het mijne wentelen in de luxe die het normale nu voor mij is. Best of both worlds. Lucky me.

#missingtheusual
Het wonder van dingen te mògen missen. Kennen we allemaal wel dezer dagen. Knuffelen. Terrasje doen. En ja, de yogalesjes. De fysieke activiteit, for sure. En het sociale aspect, grote portie zingeving, belangrijke structuur en yep, de financiële zekerheid. Onzeker is de toekomst. Ik kan geen beloftes maken over de moment dat we opnieuw samen op de yogamat staan. Wél kan ik beloven dat de lessen met een hernieuwd enthousiasme zullen zijn.

**Omdat we het vanzelfsprekende als speciaal zullen ervaren en dàt, zal magisch zijn**

Take Care.
Love.

Extra.
Voor de yogi-lovers onder ons, hier enkele suggesties die je best in een kuur van 10 dagen aanpakt:

*nadhi sodhana (ademhalingstechniek voor meer balans tussen emo en ratio)
*metta meditatie (oefening om het vergroten van good vibes)
*active stillness (oefening die je stabieler maakt, je laat aarden en je lichaam versterkt)
*12 zonnegroeten, aan gematigd tempo, filmpje van afgelopen zomer in Portugal (versterkt je lichaam, brengt rust in je systeem)

1 Reactie

Not all those who wander are lost

2/5/2020

1 Reactie

Donderdag.
De laatste donderdag van de eerste maand van het nieuwe jaar. 22u30. Net klaar met masseren. Jarige moeder en dochter blinken van de olie en stralen van blijheid (of daar ga ik van uit). De net 22 jarige studente, ondertussen niet alleen ontspannen maar ook wat ontdooid (heel lastig om kittelachtige mensen te masseren) neemt de vrijheid om haar nieuwsgierigheid om te zetten in vragen. De algemene vragen over massage opleiding worden met babysteps intiemer en intiemer. Zelf in ultra ontspannen modus -positieve bijwerking van masseren- hoor ik hoe ik ze zonder filter beantwoord. Onze compleet andere leefwerelden maken dat de ene haar interesse blijft toenemen terwijl de ander haar plezier groeit in het beantwoorden van de nieuwsgierige en persoonlijke vragen. Duidelijk verbaasd over het feit dat niet iedereen de ambitie schijnt te hebben veel te werken en groot te wonen, hoort ze voor de eerste keer over “yurts” en “offgrid leven”. Ze kan er niet goed van over zie ik, terwijl haar complete ontspannenheid ruimte maakt voor opwinding. Damn, daar gaat het resultaat van mijn 75 minuten vakkundig kneden, strelen en euh kriebelen (?). “Maar wat doé je dan een hele dag als je enkel ‘s avonds lesgeeft?” met ogen zo groot als schoteltjes, niet in staat om zelf een antwoord te verzinnen. Ook ik sta even met mijn mond vol tanden. “Wel ja… gewoon… frisbeeën met mijn hond, lezen, rommelen, babbelen met de buurvrouw, schrijven. Ja. Schrijven. ik ben een boek aan het schrijven.” En ineens voelde ik het; de opluchting omdat ik iets kon zeggen dat de honger zou stillen op haar vraag. Opgelucht en tegelijkertijd teleurgesteld dat ik het blijkbaar nog steeds moeilijk vind om te zeggen dat ik mijn dagen vul met hoe ze zich vullen. Niet noodzakelijk productieve vulsels.

Ik houd van mijmeren en rommelen, al gaat dit ergens in tegen de evolutie van de maatschappij. Deze wil dat je sneller gaat, produceert, consumeert en materieel gewin nastreeft. Langzamer gaan lijkt daardoor van nature antivooruitgang. Of noemen ze dit achteruitgaan? Stilstaan is achter uit gaan, zei een vriend me ooit, anno zomer 2006 als ik me niet vergis. En dat doe ik niet, want ik heb een belachelijk tijdslijngeheugen. Nou ja, ik suck in vele andere dingen.

Maar is dat zo? (het stilstaan is achteruit gaan-gedeelte)
Is het zo omdat ik niet elke paar jaar nieuwe gordijnen, handdoeken en rugzakken koop, ik achteruit ga? Is het zo dat omdat ik niet klim op de ambitie-ladder qua loon/lengte van mijn functie, ik devolueer? Persoonlijk vind ik dat ik vrijgesteld mag zijn van het mezelf onderwerpen aan dat wat de maatschappij voorschrijft. Het nu nog kunnen toepassen en er niet zoveel over twijfelen. Voila. Ondertussen laat ik me niet opjagen door het ritme rondom me en laat het wat ontstaan. Ik zwerf door mijn dagen met die versleten rugzak uit India van maart 2011 op mijn rug, inclusief de twijfels die er blijkbaar ook bij komen. De aard van het beestje zeker? :-)

Zaterdagmiddag.
Mijn laatste yoga les van januari zit er op, tijd voor ontspanning. Nu ik zelfstandige ben en ik weer in een vakje thuis hoor, kan ik vakantie nemen. Némen. Fantastisch! Alsof (!) ik baas ben van mijn eigen tijd. Wat ik -en jij, en hij- natuurlijk ook bén. En ik kies (jawel. KIES) om met Mila in mijn busje te trekken richting Oost Frankrijk, waar ik ga logeren bij mensjes die ik graag leer kennen. Een West-vlaams koppeltje dat onder Nancy leeft in een klein dorpje tussen de velden en bossen waar ik via via mee in aanraking ben gekomen. Bij het overdenken van mijn gelukkigste momenten van de afgelopen zwerf-jaren, waren dat steevast de ankermomentjes bij adresjes van Vlamingen die ik via via kreeg. Twee aspecten die ik belangrijker vind dan ik wil toegeven. Het ‘via via aspect’; via de papa van een ex-vriendje voor mijn twee maanden Pyreneeëntijd in de winter van 2017, of het Portugal adresje in september 2017 via de vriend van een yogavriendin waar ik enkele weken gaan after-fire ankeren ben. Of nog maar vorig jaar, toen ik via de openminded mama van een hartsvriendinnetje eind januari 2019 in Las Alpujarras mocht terecht komen voor belangrijke insights wat betreft zelfvoorzienend leven. En dan het ‘Vlamingen’ aspect. Als rasechte woordmens houd ik er zo ongelooflijk van om in mijn eigen zachte Vlaamse taaltje te kunnen praten, ventileren, filosoferen, woordspelen en ratelen. Benieuwd wat dit adresje me weer gaat brengen wat betreft ontmoetingen, inzichten, ervaringen en herinneringen.
But first things first. Busje inladen met eten, warme kleren, gezellige spullen, nieuwe tweedehandsboeken, schrijfspullen, dekens, hondenspullen en de heilige combi melkschuimer-bialetti-rietsuiker. Klaar om met de Mechelse clan naar Noord France te rijden, voor een nachtje dansen dansen dansen. Yes. In het drievoud. Sommige dingen moet je gewoon écht goed doen :-)

Zondagavond.
Ik was alweer vergeten hoe dubbel het is om in regenweer te reizen in een busje zonder verwarming, zonder tafel en zonder sta-ruimte. Hoe lang een avond duurt nà een late namiddag opwarmwandeling en vòòr het dichtvallen van mijn ogen, in mijn gedoneerde paarse fleece-slaapzak van Marijke, onder mijn schapendekentje van Evi, toegedekt door mijn eigen dubbele dons. Het vooruitzicht van enkele uren in kleermakerszit op al deze dekens roepen zelfs voor mij als niet-avondmens wat tegenzin op. De gezelligheid van kaarsjes en lampionnetjes veranderen daar niet veel aan. Plots denk ik terug aan een moment dat iemand (mijn neef?) me eens zei dat hij zo hield van lange afstandsvluchten: de enige moment dat je als zelfstandige, verantwoordelijke volwassene eens enkele uren helemaal niets mòet doen, buiten chillen, films kijken en iemand roepen als je honger hebt. Niet veel kùnnen doen betekent inderdaad meteen ook niet veel moéten doen. Tijd om de avond te laten invallen bij een goed boek.
Het weinige licht dat mijn enige lamp verspreidt, dooft al uit voor ik een keuze heb kunnen maken tussen al mijn nieuwe tweedehandsboeken om mee te starten. Dat de huisbatterij zo goed als op is, was ik voor het gemak even vergeten. Bijna vijf jaar alweer sinds het busje mijn leven een andere richting heeft uitgestuurd. Of waren het de mensen die mijn pad kruisten? De ontmoetingen die kruimels achterlieten die uitgroeiden tot grote broden van ideeën en me richting het nomadenleven stuurden? Who knows…. Terwijl mijn mijmeringen opnieuw uitkomen bij het huidige moment en het vertrouwde gevoel van een avond in mijn busje, is de cirkel rond. Ook zonder goedwerkende huisbatterij maar mét natte hond voel ik me nog steeds thuis en vind ik het stiekem misschien niet heel erg dat er niet veel te productieven valt. Het was een lange dag rijden. Time to chill, airplane mode. Het water voor de thee is klaar, de lampionnetjes geven net genoeg licht geven om in het gekozen boek “Het hart van alle dingen” te beginnen.

Maandagochtend
Wakker worden met het geluid van vogels. Jeanske over mijn legging, pull over mijn t-shirt en klaar om uit mijn bed te rollen, recht het natuurgebied van Condé-sur-l’escaut in. De zachte regen is opgehouden, mijn jeans is relatief droog en mijn voeten relatief warm. Twee spechten wisselen elkaar af met het gaten boren, zwanen verkennen elegant het riet, Mila is gelukkig in vogel-chase modus en blij met het slenteren en verwonderen. Heerlijk. Opgewarmd en met ontspannen spieren neem ik nog de tijd voor het maken van een deftige koffie en het lezen over de leeftijd van bomen. Een rode eekhoorn huppelt langs mijn mini huis en verdwijnt de struiken in, om niet veel later hoog in een boom te verschijnen, spelend met zijn maatje tussen de maretakken. Eekhoorns in het bijzonder maken me blij. Volgens één of andere niet wetenschappelijke theorie, herinneren eekhoorns je er aan om het evenwicht tussen verantwoordelijkheid en speelsheid goed te bewaren. Mijn persoonlijke ‘blijf maar speels-reminder’ haha! Tijd om door te rijden, richting Vogezen.

Maandagnacht.
Nachtje later, plekje naast de Moezel, zware regenval. Midden in de nacht schudt het busje van links naar rechts en van boven naar beneden. De regen klettert langs alle kanten op ons mini-huis. Het punt van gezellig regengeluid is al even gepasseerd en mijn gedachten gaan eerder richting “ALARM”. Die Moezel, is dat niet die grote rivier die ook door Duitsland loopt, waar ik enkele jaren op terugweg van Tsjechië cruiseschepen heb zie passeren? Zo’n rivier die je niet uit haar oevers wil zien treden en al helemaal niet wanneer je er één meter naast geparkeerd staat, op een laag weggetje, enkele meters beneden dorpsniveau. Niet waard het risico te nemen, bedenk ik terwijl ik alle spullen op het ‘aanrecht’ in de pombak doe, in mijn onderbroek met dikke pull achter het stuur kruip. Ruitewissers in hoogste stand, turend door aangedampte ramen, vier keer manouvrerend om dan te ontdekken dat ik met koude motor die paar meter bergopwaarts niet haal. Damn. In neutraal terug achteruit in de hoop niet in het natte gras nààst het weggetje achteruit te bolllen. Shit. Motor even laten draaien, grotere aanloop, gaspedaal 100% ingeduwd geraken we nét nipt de berg op. 20 centimeter hoger en we hadden het niet gehaald. In onderbroek en in het noodweer parkeren we ons aan de andere kant van de Moezel, hoog en droog naast iets wat vroeger het treinstationnetje geweest moet zijn, toen er nog wat meer leven in Pierre-la-treiche was.

Dag 1 van mijn vertrek sprak ik nog een whatsapp’je in naar een vriendinnetje, toen ik helemaal koud en natgeregend aan het afkicken was van mensen rondom me. “Waarom doe ik dit alweer? Veel liever zat ik nu mee rond jullie keukentafel mee te lachen met de hondjes die zich amuseren met het kikkerspeelgoed zonder poten.” Onze conclusie was dat de geest niet gemaakt is om volledige rust te vinden in eender welke situatie. Klopt als een bus(je). Andere bril opzetten en genieten van wat de huidige situatie wél met zich meedraagt. Avontuur. Ontsnappen aan de routine. Zintuigen verscherpen. Wel ja. Bij deze :-)

Ik laat de Muselle en het treinstationnetje van weleer na een winderige wandeling achter en slorp het groene regenachtige heuvellandschap op alsof het een Minute Soup is tijdens mijn 10 uur lunchbreak. Met tijd en aandacht. Anders dan mijn lunchbreak van uit het tijdperk dat ik ze nog had, voel ik wat zenuwen voor wat de dag brengen zal. De kriebels in mijn buik zijn een vertaling van de spanning die hoort bij het enthousiasme ivm mijn bestemming van vandaag. Via via via kreeg ik vorige week -na mijn oproepje op facebook- een vrolijk bericht van Yannick. Ze biedt me met plezier enkele dagen een logeerplekje aan bij hen in hun huisje, in een piepklein dorpje met de kerktoren quasi in de achtertuin. Bij het huisje in Chézeau horen het gezelschap van enkele hondjes, een handvol katten, twee eenden, drie kipjes en Arlette, het schaap. De gastvrijheid van mensen die ik haar noch pluim ken, verwarmt mijn hart. De sleutel ligt klaar onder het Mariabeeldje en mijn bedje is gedekt, met een nestje voor Mila ernaast. Na enkele regenavonden in mijn eentje de ideale aanvulling: overdag tijd om te zwerven en een plek om te schrijven. ‘s Avonds een warme haard en connecterende babbels. Ben benieuwd! Naar de plek, naar de mensen, naar mijn dagen daar.

Open mind. Open heart.
The rest will follow.

Not all those who wander are lost.

1 Reactie

Over zwarte okselschaapjes en spaghettimonsters

11/14/2019

0 Reacties

Hoe ziet mijn leven er zoal uit. Het is middag. De zon weet in deze tijd van het jaar nog net hoog genoeg boven de bomen uit te komen om via het kleine terrasje binnen te schijnen. Met zoveel regendagen net achter ons, prijs ik mezelf maar wat gelukkig met het wonen in een huis en de bewegingsvrijheid die daar bij hoort. Met de zon op mijn gezicht en Mila aan mijn voeten, neem ik een hap van mijn derde portie spaghetti. Ontbijt. Brunch. Lunch. Elk met even veel smaak en goesting. “Spaghetti wordt beter met de tijd”, denk ik ook deze keer. Net zoals deze ochtend. Terwijl het de honger naar een stevige latte was die me in onderbroek, op kousevoeten naar de keuken dreef. Het vooruitzicht van dit hemelse lekkernijtje met opgeklopt melkschuim is mijn drive om ‘s ochtends een etage af te dalen. Een motivatie die al jaren meegaat, en nog steeds zijn ding doet. Soms een beetje té goed, zou ik durven beweren. Niet zelden start het verheugen op de ochtend al ‘s avonds wanneer mijn huisgenoten hun late night Netflix nog moet starten.

Dit mechanisme van hunkeren naar koffie van zodra mijn ogen nog niet eens open zijn werkt zo goed dat het koffie aroma mijn poezelige grote neus in het donker bereikt. Yep, nog steeds een ochtendmens pur sang, ook zonder vastomlijnde job en bijhorende (vroege) werkuren. 1 seconde. Zo lang duurde het deze ochtend voor mijn zin in koffie platgewalsd werd. Paf! Vervangen door een onweerstaanbare zin in spaghetti. Dat heb je dan als de pot nonchalant op het vuur staat, recht midden in het gezichtsveld van de toevallige keukenbezoeker. Ik proefde de tomatensaus en het quorn-gehakt Pavlovsgewijs en zoals we allemaal weten; eens onze smaakzin richting look gaat, is er geen plek meer voor zin in koffie. Naast de gruwelijke combi van look-rietsuiker, is ook het melk-tomatenduo amper indenkbaar. Zou ik tòch een fijnproever zijn? De gedachte laat me lachen en ik zet het vuur meteen op de hoogste stand. Ik lees de drie toepasselijke woorden op het briefje tegen de wand “be patient woman.” die me er tevergeefs aan herinneren dat het vuur ook stand 3 heeft. Mijn gedachten gaan terug naar het consult bij de Ayurvedisch euhm consultenaar enkele jaren terug. Toen mijn haar minder knopen had en er nog sunkissed blond uitzag, dankzij de kleurspoeling van de Hema. Op de vraag hoe mijn ontbijtpatroon er uit zag, legde ik het antwoord met een sluikse fierheid en valse openheid op tafel. Flink repliceerde ik “havermout en noten en granola en muesli en soya yoghurt” om bij het horen van dit perfecte healthy hipster antwoord (en dat nota bene toen het woord ‘hipster’ nog niet eens bestond) te beseffen dat het minstens twee volle manen geleden is dat iets uit dit lijstje op mijn ontbijtbord lag. “Maar het liefst van al ontbijt ik met spaghetti of pizza. Spinaziepizza. Met extra look” Tot mijn verbazing antwoordde deze beoefenaar van De Leer Van Het Leven: “Perfect. Jouw overvloed aan lucht en vuur energie krijgen mooi tegengewicht met heel aards en warm voedsel. Vooral niét toegeven aan die norm van boterhammen eten, omdat je toevallig nu in België woont he.” De spaghetti ging inderdaad makkelijk binnen en daarmee is mijn balans weer wat hersteld. Happy me.

Dat Ayurvedisch consult veranderde mijn zienswijze drastisch. Plots begon ik overal patronen op te merken en schreef ik verklaringen toe aan het gedrag van eender wie. “Oh, dui-de-lijk te veel vuur die dj, die brandt in no time alles en iedereen plat in zijn omgeving.” “Zo’n typisch aarde vrouwtje met haar trage tred.” “Wat een lange, smalle creatieve wind energie heeft deze zaterdag yogi.” Ik had het leven plots door. Het gaf een rust die ik niet anders kan beschrijven dan een innerlijke peace of mind, maar dan in mijn buik. Deze ‘zekerheid’, maakte het leven beheersbaar. Het is allemal niet in balans, maar dat is niet erg. Want met de juiste voeding en wat bijsturen hier en daar, komt het helemaal goed. Als een zesjarige die het maar al te graag gelooft wanneer haar papa zegt dat het grijze konijntje heus niet gaat sterven, terwijl het arme beestje stuiptrekkend probeert op te staan. Het besef dat het leven zich niet laat vangen in theorieën volgde uiteraard niet zo heel veel later, net zoals de mededeling dat Grijsje nu in de konijnenhemel is. Ook niet door deze relatief ingewikkelde theorie, die nog steeds oneindig veel té simpel is. Toch kreeg Ayurveda de volledige 233% van mijn aandacht en stortte ik me met volledige overgave in deze voor veel mensen geheime leer. Weliswaar gedurende korte tijd, zoals het gaat met van die wind-vuur types. Snel enthousiast, moeilijk dingen af te maken.

Desalnietemin doe ik nog steeds mijn best om genoeg ‘aarde’ toe te voegen aan mijn leventje. Aangezien mijn natuurlijke afkeer van routine en lange termijn toestanden, geen makkie. Gelukkig hou ik wel van uitdagingen. Mijn grootste uitdaging:

Mijn eigen ritme behouden in deze wereld vol chaos en speed. Terwijl ik mijn eigen ritme wonderwel traag zou durven noemen. De afgelopen drie jaren van (halftijds) in mijn bus on the road leven, zitten daar zeker voor iets tussen. Weten dat ik zelf best chill kan leven is één ding. Als een slak bewegen op een snelweg met mieren is een ander ding. De uitdaging zit er effectief in om mijn eigen ritme te leven terwijl alles hier in een stroomversnelling lijkt te gebeuren. In dit drukke leven is het bijna een act of rebellion om het kalm aan te doen. Als echte rebel ben ik vooral héél erg druk bezig niet toe te geven aan het magnetisme naar het huidige productiviteitslevel. Wat niet betekent dat ik lui ben. Of toch niet per se. Dat ik houd van een siesta is al lang geen geheim meer. Niet dat dit enige verantwoording nodig heeft, maar dat zijn al die keren dat ik géén 5 minuten naar buiten ga om te roken doorheen een euhm werkdag. Grenzen trekken is nooit echt mijn sterkste kant geweest, waardoor het concept ‘werkdag’ mij wat vreemd in de oren klinkt. Elke dag werk ik wel. Tenminste, als daarmee bedoeld wordt om bezig te zijn met een activiteit die ooit/onrechtstreeks geld opbrengt. Mijn creatieve duizendpootgeest stroomt zowel op een dinsdag als op een zaterdag ongestoord zijn flow’tje. Heb ik niet veel aan te zeggen. Druk druk druk stromen die gedachten terwijl ze me energie geven. En soms ook kopzorgen, ja, dat ook. Druk bezig een yoga zaak te runnen (zegt de ondernemer in mij) aka authentieke yoga te verspreiden vanuit mijn hart (de hippie aan het woord), te werken aan mijn boek en het in actie zetten van mijn woon/leef plan. Ondertussen promoot ik mijn massages, organiseer workshops en knutsel plantenhangers. Ik besef al meteen dat wat ik ‘druk bezig zijn’ noem, de meesten zouden beschrijven als ‘op het gemak’. Dat is een kwestie van perceptie. Of ik me verveel? Deze vraag komt wel vaker uit de mond van mensen die er onbewust van uit gaan dat als je geen 38 uur per week werkt, je wel héél veel vrije tijd moet hebben. Nee, hoor, don’t worry, aan vervelen kom ik écht niet toe. Dat komt door de heel simpele reden dat ik naast die activiteiten die ooit geld (zouden) kunnen opleveren, ook heel druk bezig ben met rustig ontbijten, mijn Jo Nesbo uitlezen, bijleren over bomencommunicatie, yoga volgen, massages uitwisselen, rondzwerven met Mila en last but not least, mijn sociaal leventje waar ik zo ontzettend van geniet.

Als je netto kijkt naar mijn inkomsten, is dit niet helemaal recht evenredig met wat ik allemaal doe. Het is te zeggen; als ik al mijn ‘werkuren’ door een baas effectief uitbetaald zou krijgen, zou de rits van mijn Nepalees portefeuilleke een pak strakker gespannen staan. Zou het geld waarschijnlijk ook sneller rollen. Want hard werken comes in a package met meer uitgeven. Zo is dat. Meestal. Dus ik doe het gewoon verder op mijn manier en ga mee in de groene flow van recyclen, swappen en weggeef-pagina’s. Al moet ik zeggen dat ik niet anders kan dan opmerken hoe pokkeduur het leven hier is. Waar is de tijd dat ik letterlijk(!) met minder dan 10 euro per week toe kwam, daar in het hoge Noorden van Portugal in mijn bus? Nu gebruik ik meer waspoeder, heb plots schoensmeer nodig zodat ik niet helemaal in afronten val met mijn zalige tweedehandsschoenen en wordt aangespoord door mijn boekhouder kosten te maken, dé manier om het hier te overleven als zelfstandige. Ja. Het wringt hier met momenten heel erg.

Zoals mijn okselhaar kwestie. Ik ga er niet stom over doen, maar het scheelde niet veel of de traantjes kwamen opzetten bij het afscheren ervan. Wel, om precies te zijn, moest ik eerst met de schaar aan de slag voor het scheermes het werkje kon afmaken.
Waarom?
- Dé vraag om interessante antwoorden te verzamelen -
Omdat mijn scheermes bot was van het niet-gebruiken en er na drie maanden best een mooie struik staat in die armpit (oh I love this word).
Waarom ik dan tòch ben gaan snoeien?
Onder de douche stelde ik mezelf de enige vraag die van belang leek op die moment:
voel ik mij helemaal goed bij mijn harige zelve?
Het antwoord was een volmondige JAAAAAAA, aangewakkerd door het koude water waarmee ik mijn douche steevast afsluit. Vijf minuten later, sta ik daar met mijn blozende huid voor de spiegel in yoga outfit en check ik even of hij ‘ondersteboven-proof’ is enzo. En ik voel meteen dat ik er niet ok mee ben om zo voor de klas te staan. “Zo” als in, wanneer de aandacht meteen gaat naar die zwarte pluk die zo mooi afsteekt tegen mijn paars topje. Ik ben bang voor oordeel. En kwaad om dit stomme besef.
Maar het heeft geen zin te forceren en kost wat kost mijn punt te willen maken. Want wat is mijn punt en… waarom? Om aan te tonen dat ik me niets aan trek van de huidige schoonheidsideaal? (en het ondertussen tòch doe). There goes my point. Ikzelf ben meer dan ok met dit schattige zwarte schaapje dat in mijn armpit zijn plekje gevonden heeft, maar ik ben er niet ok mee in de huidige context.

Als het geen volmondige JA is, is het een NEE.

En zo komen we naadloos bij mijn nieuwe levensmotto, waarmee ik ook meteen ga afsluiten.

Wat dit brengt, zal dus voor later zijn. Wat ik wél al kan zeggen, is dat het een interessant project is, gezien mijn vorige leuze neerkwam op: YES MAN! Niet teveel nadenken en doen. Er komt bijna altijd wel iets interessants uit. Ga je mee skinnydippen? Laat je mee met min vijf maten dezelfde tattoo zetten sebiet? Wil je met mij op date? Sure. Lisa’s wijze raad tijdens de zomer roadtrip durf selectief te zijn, krijgt nu dus vorm. Benieuwd naar deze mindset switch!

0 Reacties

Met één voet in elke wereld

10/18/2019

0 Reacties

Ik flash mezelf exact een maand terug in de tijd. Naar de moment nét voor ik er in slaagde mezelf digitaal te saboteren. Na enkele volle manen en enkele nieuwe manen sta ik op het punt de terugreis aan te vatten, die een dikke twee weken duren zal. Achttien dagen gevuld met zotte plekken, interessante mensen, een overvloed aan eenzaamheid, besefjes en angsten. Ondertussen gevolgd door enkele weken thuiskom-tijd met structuur, sociaal zijn en nog steeds genoeg besefjes en angstjes om over te schrijven. Vanuit een wereld die in bijna alle opzichten niet meer kan verschillen van de wereld in het Portugese Noorden. Flash Back. Begin september.

FLASH BACK

Without Mask
Het is pas de allerlaatste dag op het stukje grond bij de Franse Kathleen dat ik me comfortabel genoeg voel om met hetzelfde gebrek aan geniet van het koude water op mijn door zon verwarmde naakte lichaam. Ongehoord verfrissend. Een diepe zaligheid die uitgaat van dit puur moment. Ik vul nog een bidon water aan de bron waar de vele kikkers ondertussen Mila’s beste maatjes geworden voor een tweede ronde “douchen”. Zo jammer dat ik dit pas het laatste moment ontdek. Een mooi afscheidsritueel desalnietemin waarvan het effect nog lang blijft nazinderen. Niet enkel de lichamelijke ervaring. Eerder een diep en mooi inzicht met bijhorend gevoel.

Het gevoel van bevrijding. Ik zie het plots van uit een groter geheel, dat naakt durven zijn. Het ok zijn met jezelf, zonder kleren, zonder make-up, zonder masker. Waarom is het zo belangrijk je helemaal ok te voelen in je nakie, aangezien je enkel naakt bent tijdens het douchen, in het intieme seksuele kader en in de sauna? Omdat het gaat om acceptatie en vrijheid. Begrippen die eerder een sleutel dan een doel zijn. Een hoogst interessant besef.

Net omdat die naaktheid zo schaars is, zijn we zo gewend aan het dragen van een masker, het sociale masker, dat we het zijn gaan beschouwen als een deel van onszelf.   Op zich geen probleem, want dié situaties waarbij we ons zelf écht (durven) tonen, zijn zo schaars dat we allen magiërs geworden zijn in ons er omheen te manoeuvreren. We voelen ons beter in onze rol als intellectuele/charmante/inspirerende collega dan in ons blootje bij onszelf. Misschien zijn we een beetje te goed geworden in het vertolken van onze verschillende rollen. Nou ja. Het is maar een gedacht natuurlijk…

Mijn dagen op het veldje daar in het hoge Noorden van het Zuiderse Portugal hebben een diepe impact op mijn denken, mijn voelen, mijn toekomstideeën en mijn zijn. Het is haast onvoorstelbaar hoé anders je je leven kan inrichten om zo in een overvloed van tijd en zingeving te zwemmen in het verder regenloze Portugal. Het valse idee over het belang van geld is aan het afbrokkelen. Mijn aanvankelijke zorgen over mijn niet-financieel bijdragen tijdens mijn verblijf hier (zie vorig artikel), leiden tot een interessant besef.

Who needs money
Het leven is zoveel meer dan geld. Je geeft, ook al geef je geen geld, geen spullen. Je geeft door jezelf te zijn. Door je gezelschap en je inspiratie. Door massagetechnieken te delen, te vertellen over je ervaring die je maakten tot wie je bent, door een luisterend oor te zijn of een lekkere maaltijd aan te bieden op die eerste dag van iemands regels. Door aandacht te brengen naar de nieuwe maan en samen een ritueeltje te doen. Door er gewoon te zijn en elkaar het plezier te geven van het laten delen.

Na die laatste verfrissing van kannen bronwater over mijn snoet, rijd ik met de hulp van mijn bus buurman door het piepsmalle poortje het stukje grond af en eindig zo mijn drie weken aangename simplicity: leven op een veldje met niet meer dan een overvloed aan kikkervers bronwater, plukrijpe braambessen en zoete honeydrup vijgen. Het bleek meer dan genoeg om gelukkig te zijn. Het smalle weggetje met zijn typisch Portugese stenen muurtjes is zo smal en hobbelachtig dat de cementgroene buslak opgefleurd wordt met decoratieve braamschrammen. Mijn wieldeksel houdt er een barst aan over als herinnering. Ondertussen zet ik deze plek mentaal bij nog enkele andere, in het vakje “met grote zekerheid later opnieuw te bezoeken”. In drie keer manoeuvreer ik de bus over het smalle brugje de straat op en rijd richting Escalhao center, voor zo ver je dit kan zeggen van een dorp kleiner dan een standaard Vlaamse wijk. Mijn bus laat ik achter tussen de steevast foutief maar in de schaduw geparkeerde auto’s, terwijl de warme wind nauwelijks minimale verkoeling brengt doorheen de open ramen.

Ge-ont-digitaliseerde nomade
Schrijf ik daar, in de inmiddels vertrouwde Bar Tony tegenover het kerkje, aan mijn laatste zomerblog in Portugal. Gratis wifi, goedkope drankjes en woordenspinnen leiden tot een gelukkige Angélique. Enkele koffies en aqua con gaz’s later is de blog klaar om te posten. Woorden die weergeven wat het betekent om hardcore puur en simpel te leven. Hardcore op zijn best.   Een laatste koffie verkeerd aan 60 cent symboliseert het achterlaten van mijn goedkope leventje en de start van mijn terugreis naar wat ik mijn Belgische thuis noem. Tijdens dit overgangsmoment, slaag ik er in om me te digitaal ontnomaden. Te ontdigitaalnomaden? Anyway. Ik smos water op mijn mousepad. Laptop zo goed als onbruikbaar. Na even normaal functioneren, slaat het pijltje op mijn scherm resoluut op hol als een geslagen olifant. Soms na acht minuten, vaak na enkele seconden. Het pijltje vliegt over het scherm, sluit random vensters en verzend onafgewerkte mails. Foto albums verhuizen naar andere locaties, afspeellijsten verdwijnen en happy hardcore liedjes verhuizen naar de massage playlist. Chaos in mijn beheer. Het pijltje leidt een eigen leven en trekt zich duidelijk niets aan van mijn pogingen tot controle. Extreem irritant. Komt er nog een keer bij dat ik niet schrijven kan. Probeer maar eens te typen wanner je muis niet langer dan enkele seconden op dezelfde plaats blijft staan en plotseling alles in italic staat of op 250%. En dat met een terugrit voor de boeg.

Een bus vol hersenspinsels en papiergedachten
Ik reis al lang genoeg om te weten dat zo’n langzame terugrit nodig is om de overgang vanuit die complete vrijheid en vééééél hersenspinsels naar boven brengt. Conclusies die tijdens de veranderende landschappen gevormd worden. Flash backs van deze weken vrijheid die vragen om vervat te worden in een verhaal. En deze keer geen digitale plek om deze te ordenen. Slik.
Na twee dagen en honderden kilometers doorheen het droge Spaanse binnenland, zijn er niet alleen tientallen pagina’s volgeschreven, doorschrapt en gehighlighted, maar ligt ook de bus vol met post-its, verkreukelde theezakjes en kartonnen verpakkingen, allen volgekribbeld met hersenspinsels, theorieën, mooie verwoordingen en ideeën. Een verzameling van papiergedachten, klaar om digitaal en geordend naar een samenhangende blog te evolueren, eens het water in mijn laptop opgedroogd is. Het feit dat het resultaat van deze bonte verzameling gedachten-op-papier nu pas in digitaal formaat bij jullie raakt, zegt genoeg over het niet opdrogende karakter van mijn eigenwijze laptop en zijn muis.

ONDERWEG

Opnieuw achter het grote stuur na drie weken in Mercedes rust modus.   Zelfgetekend plannetje voor me omdat mijn gsm er nog steeds niet in slaagt onze exacte positie te vinden tijdens het rijden. Ondertussen niet alleen een gewoonte maar ook een bijdrage aan mijn oriëntatieskills, die inmiddels pakken beter zijn dan al die dingen die de laatste jaren geen aandacht gekregen hebben. Cv schrijven, personeelsfeestjes, btw-aangiftes invullen en tafelmanieren, om nu maar iets te noemen. De cijfers op de kilometerteller rollen naar gewoonte traag en gestaag terwijl we Salamanca passeren. Om de zoveel meter verdwijnt er een braambes in mijn mond. Bij het vastnemen van deze zwartpaarse lekkernijen herinner ik me niet enkel de simpele vreugde van het plukken ervan, deze ochtend op Kathleens veldje, maar proéf ik de simpliciteit die ervan afstraalt. De overvloed die deze bessen symboliseren aan gezondheid en gratisheid brengen zowel tristesse en dankbaarheid naar boven. Interessante mix. Met wenkbrauwen waar een volwassen realiteitsbesef achter schuil gaat, denk ik aan de ingevroren en bespoten (?) perfect uitziende braambessen in de mini-supermarkt. Perfect identieke vruchtjes in een plastieken wegwerpbakje aan de mooie ronde prijs van 3 euro. Ik duw dit beeld zo snel mogelijk weg, want weet dat het zich als een inktvlek kan en zàl uitbreiden in zijn missie om té (?) kritisch naar mijn voorbije én toekomstige Mechelse leven en wat daar bij hoort te kijken. Van het toekomstbeeld zap ik terug naar het dankbaarheidsgevoel en blijf bewust nog even in de nostalgische gloed hangen van het zelf bessen plukken en al wat daar bij hoort.
Terug onderweg en mijn gemiddelde wekelijkse kosten vertienvoudigen door één keer te gaan tanken aan de schappelijke prijs van 1,146 euro/liter. Ik weersta wonderwel de verleidingen in de supermarkt en kom met degelijke voeding naar buiten. Frigo, diesel- en watertank worden gevuld.

7 minuten 57 seconden
Dat is de tijd tot mijn geduld op is en de tijd die nodig is om mijn tank niét vol te krijgen. Kramp in mijn hand van de hendel in te duwen terwijl er een pisstraaltje water mijn tank in slakkentempo vult. Na een goede dag puur douchen, laptop traumatiseren en kilometers kloppen, leggen we het Mercedes beest stil aan de oude voetgangersbrug over de Rio Pisuerga in Simancas. Fijn om ’s ochtends tijdens mijn koffiemissie tussen de Spaanse klanken rond te dwalen door het schattige stadje met zijn steile straten. Hevige windvlagen en het zachte Spaans zorgen voor een exotisch vakantiegevoel. Met een Spaanse krant onder mijn neus ontdek ik dat de koffie inmiddels dubbel zo duur is. Deze 1,20 euro is een mooie onderdeel van de gewenning aan het duurder wordend leven oostwaarts.

Wereldbolafschuimerij
Wauw, alweer enkele maanden rondzwerverij in mijn bus die het lange lijstje aanvullen van reizen de laatste twee jaren: maanden in India, weken in Nepal, roadtrip naar Zweden, zwerven door Roemenie en het oostblok, wonen in Berlijn en overwinteren in Las Alpujarras. Het is een wonder dat ik nog niet volledig uitgeput ben van al die indrukken, ontmoetingen en relaties. Volgens mij komt dit doordat ik doorheen heel deze wereldbolafschuimerij ruim voldoende tijd neem voor wat Waldeinsamkheit samenvat. Onafgebakende tijd doorbrengen in je eentje in de natuur, zonder echte activiteit. Geen hike, geen leesmoment, geen echt doel. Zoals gisteren, daar in die canyon die de grens vormde tussen Spanje en Portugal. Steenbokgewijs over rotsen op mensengrootte kruipen, roofvogels observeren en planten bewonderen. De horizon tot in detail volgen en kijken hoe vliegtuigstrepen vervagen. Mijmeren en helemaal ok zijn met hier mijn tijd aan spenderen. Omdat het kan. Omdat het goed voelt.

Dit begrip duikt Pavlovgewijs steeds op op het einde van mijn rondzwerverij, waarbij ik besef dat eens in Mechelen, die momenten niet enkel schaarser zullen zijn, maar vooral minder diepgaand. Genoeg rondzwerf momenten in mijn eentje in de natuurpracht rond mijn ankerstad. Maar het is bekend terrein en mijn tijd zal afgebakend zijn, met nog het één en het ander op de planning, mij kennende.

Other World Transmission
De kilometers tikken voorbij, mijn gedachten lijken in een meditatieve stroom te passeren en ondertussen kan het niet anders dan dat mijn rechterschoen versleten is door de vele uren op het gaspedaal. De dagen onderweg zijn o zo hard nodig om de overgang te maken. Ik moet eens lachen wanneer ik terug denk aan een voorval van enkele dagen terug op het veldje. Wat een hilarisch contrast het oplevert van half en half in deze twee werelden te staan. Ga je met je notitieboek op de top van de berg zitten zodat je deftig bereik hebt en heb je Carlien van Syntra aan de lijn. De ondertoon van de receptioniste verraadt een overvloed aan verveling bij het beantwoorden van de telefoon. Het beeld van een opgemaakte trendy goed gecoiffeerde early dertiger die met haar nagels en/of smartphone bezig is verschijnt aan de wolkeloze hemel daar tussen de Portugese bergen. Het contrast met deze halve Mowgli kan haast niet groter zijn; tulband tegen de felle zon, telefoon in de lucht met de angst het laatste blokje bereik te verliezen, net nu ik eindelijk iemand aan de lijn heb tijdens de kantooruren, terwijl het begrip niet verder van mijn huidige leven kan afstaan. “Zet het even op mail en ik reply asap”.
Ik voel met een prehistorisch monster. Fietsen naar Bar Tony en wel op een moment dat het liefst geen 38 graden is, mailen en terugkomen is een halve dagtaak. Een mail sturen kost haast evenveel inspanning als het uithameren van hiërogliefen. Ik zal je besparen hoe ik hemel en aarde heb moeten verschuiven om enkele dagen later “tegen morgenvoormiddag het document ingevuld en ondertekend terug te sturen”, zonder internet, printer of scanner. Al helemaal onmogelijk om een kopietje van mijn getuigschriften door te mailen. Ik heb véél bij in mijn bus, maar nu ook weer niet zòò veel. Wat dat betref scoren mijn digital nomad skills below zero. Ieder zijn kwaliteiten zeker?

Ik voél dus ik ben
De dagen vorderen met vele kilometers, wandel- en siëstastops en schattige slaapplekjes. We passeren Burgus en Logrono en veel wandelaars richting Compostella. De Pyreneeën verschijnen in de verte en we gaan op zoek naar nog een laatste stop in Spanje. Dankzij mijn “Wild Swimming in Spain” boek komen we terecht aan Embalse de Alloz, even vòòr Pamplona. Op het eerste zicht is er enkel plek om ofwel op een leeg stuk asfalt tussen mobilhomes te staan voor 12 euro, inclusief toilet ofwel op de grote gezellige camping Aritzaleku kanpina (yep, Baskisch!) voor 18 euro. Na een korte verkenningstocht door de camping, langs caravans, chalets en mobilhomes voelt het overduidelijk dat ik hier niet wil zijn. Te druk en te duur en te … ik weet het niet, het gaat gewoon even niet. Ik leg het plannetje terug bij de vriendelijke receptioniste en ga koppig met mijn landkaart naast me op zoek naar een rustiger plekje in de natuur. Na een korte self peptalk en een zot manoeuvre met mijn monsterbus, schud ik de stress uit mijn lijf en kijk eens deftig rond. What the fuck! Wat een plek! We staan midden in glooiende graanvelden en kijken uit over over Embalsa del Alloz. Het meer met het felblauwste water dat ik in Europa gezien heb. Ik voel me in een state of mind die veel weg heeft van een roze wolk, waarbij ik me deel voel van het groter geheel. Geconnecteerd met het prikkende stro onder mijn voeten, de warme wind over mijn huiden de ratelende populieren beneden aan het meer. Mijn zintuigen staan scherp en ik weet hoe het komt. Het zijn de laatste compleet volledig vrije, sociaal ontkoppelde momenten van het jaar. Zoals we allemaal weten, ervaren we dingen met een einddatum intenser. De wolken trekken in zachte kleuren aan de horizon boven de Pyreneeën voorbij in een tempo dat past bij mijn rustige geest. Mila en ik zitten op de stekelige ondergrond die hoort bij een afgemaaid granenveld en zijn niet gehaast om wat dan ook te doen.   Op het little mindgame na, dat ik de laatste weken dagelijks doe. 1 keer per dag, 1 moment, enkele minuten, laat ik me leiden door 1 zintuig. Vandaag is het voelen aan de beurt. Ik voel, zo gedetailleerd mogelijk. Fysieke gewaarwordingen zoals een kriebelend etiketje in mijn topje, de warme adem op mijn bovenlip en een licht tintelen in mijn vingertoppen. De tijd lijkt in minuscule partikels uit elkaar te vallen en te verdwijnen. Het lijkt alsof ik zelden zo aanwezig geweest ben dan hier en nu. Descartes mag best beweren dat het je BENT door te denken. Ik denk er het mijne van. Ik VOEL dus ik ben. Ik zie het kleurenpalet doorheen de avond veranderen in ontelbaar schakeringen rood en paars, de wolken nog steeds gezapig schuivend aan de horizon. Het wordt wel een heel serene avond, waarbij ik het daglicht zie veranderen in een strakke sterrenhemel met scherp afgetekende sterren. Tijd hebben om hier tijd voor te nemen, het is toch iets speciaals. Kostbaar én een goede investering voor een heerlijke nachtrust blijkt.

1035 bochten slaapaanvallen
Na een pittige ochtendyoga, slaag ik er nog in om een zonneslag op te lopen tijdens een wandeling/zwempartijtje/middagdutje aan het verrassend warme Embalsa del Alloz. Met een warm gezicht ruil ik het glooiende pastelkleurige Pamplona in voor de pittige tocht richting Saint-Jean-Pied-de-Port. In kilometers niet gigantisch ver, in de praktijk ver genoeg om tegen val avond moe toe te komen. Ik knal door de Pyreneeën die in een mistige regen en veeeeeeel groen gehuld zijn en rijd full focus enkele imponerende strakke bergritten. Anders dan bijna drie jaar geleden voel ik me een pak zekerder bij deze etappes. De gordijntjes zijn steviger vastgegespt zodat de spiegel er niet plotsklaps achter verdwijnt. Weet ik duidelijker wanneer te schakelen en welke hellingen de bus aan kan.   We stijgen tot 1035 meter met gevoelsmatig evenveel keer terugschakelen van 3e naar 2e versnelling. Mijn oog dwaalt meer dan gemiddeld naar mijn dashboard om me ervan te verzekeren dat het handrem-lampje niet rood oplicht. Dit betekent dat er iets mis zou zijn met de remmen. Met net genoeg koffie op om mijn slaapaanvallen te onderdrukken en toch ook weer niet té veel waardoor ik te hyper ben, zit ik van voor op mijn stoel, buikspieren actief. Door mijn narcolepsie heb ik steeds een zekere stress bij zo’n bergritten. Met genoeg voorbeelden waar mijn energie binnen enkele minuten below zero is, is het spannend rijden in de bergen. De narcolepsie heeft me met harde lessen duidelijk gemaakt dat er niet veel speling is wat tijd betreft en dat ik moet maken om me als de fuck aan de kant te zetten, voor mijn ogen te lang gesloten blijven tijdens het knipperen…. Ik kan me niet permitteren mijn aandacht enkele seconden te verliezen hier in al die haarspeldbochten met diepe ravijnen naast me en tegenliggers die vlak naast me voorbij sjeezen. Uitkijkplekken boven aan een etappe vormen dankbare mini dut oases voor me. Bijna niet te geloven wat een verschil deze 8 minuten slaap betekenen, gemeten in energie en focus. Mijn nog roodverbrande gezicht doet me nog vers herinneren hoe warm het aan de andere kant van de Pyreneeën was, terwijl het nu rijden is met de geur van regen in de lucht en dramatische wolken boven ons. Ik heb mijn zinnen gezet op Saint-Jean-Pied-de-Port als dagbestemming en wil deze pelgrimsstad graag halen, ongeacht de hoeveelheid regen en dutjes. Naast het feit dat het een pittoresk plekje is, heb ik na enkele nachten en vele nieuwe plekken méér nodig dan een naam op de kaart om naartoe te rijden. Het voelt super goed en veilig om te rijden naar een plek waar ik al geweest ben, die ik me kan voor stellen. En dan komt deze plek in het vizier, die ik enkele maanden geleden al eens ben gaan verkennen. Mijn ochtendkoffie in het pelgrimsstadje tussen de gemotiveerd uitziende wandelaars met missie kost niet alleen nòg eens het dubbel met zijn 2,40 maar is werkelijk amper te drinken. Wéér een land dichter huiswaarts. Ik ben ondertussen ook op het punt gekomen dat ik mijn was spaar voor thuis. Zò dicht dus J

De ene Air is de andere niet
Nog altijd zonder precieze terugkom datum , (I love this feeling! “Wanneer ben je terug? Dat weet ik nog niet, maar zeker voor oktober.” Vaag? Hoezoe?) vervolg ik mijn route door deze voor mij nog onbekende regio heel op het gemak. Zo beland ik op mijn persoonlijke nummer één wat betreft lelijkste overnachtingsspot van de afgelopen drie maanden. Een Aire de Campingcar bij Hagetmau. De enige reden dat ik op zo’n functioneel stukje asfalt ga sta, is dat ik weinig andere keuze had. Om 21u werd ik weggestuurd van mijn vreedzaam plekje waar ik als enig voertuig op een parking in een parkje aan een vissersmeertje stond. En dat in mijn pyjama, klaar om te gaan slapen door een hevige hoofdpijnaanval. Met buren op minder dan anderhalve meter en dat over een stuk van 100 meter lang, hoor ik ’s morgens de ene na de andere mobilhome aanzetten, klaar om kastelen en musea te gaan bezoeken met hun yorkshires. Mijn ochtendritueel van schrijven, yoga en rustig koken laat ik voor wat het is en rijd door om er een brunchritueel van te maken, enkele dorpen verder. Nog enkele uren later, na het passeren van Marmande en vòòr Bergerac, beland ik via de Park 4 Night app op de schattigste Aire de Campingcar die je voor mogelijk kan houden: gezellig grasplekje aan een riviertje met uitzicht op een kasteeltje in het groen, met slechts vijf plekjes, aangenaam ver uit elkaar. Vuilbakken, ruilbibje en mini superette vlakbij. Nice. Ik kan niet anders dan mijn veralgemening over stomme aires bij te stellen.

Onvoorspelbare slaapplekjes rijgen de dagen aan elkaar en via een tip beland ik alweer aan een riviertje na een lange dag rijden. Het blijkt zo’n zalige plek te zijn dat ik er maar liefst drie nachten blijf. Gebeurt zelden. Het is er groen, warm en de sfeer zit top. Er is een leuk dorpje met huisjes die je laten wegdromen. Groen genoeg rondom om in te verdwalen en het chateau met bijhordende kruidentuin maken de plek af. Bourdeilles aan de Dronne. Aanrader. In mijn voortuin doe ik zowel de afwas als de dringendste was en was ook mijn haar aan de rivier met een teil en bekertje. Gek hoe zo’n simpele dingen zingeving brengen in mijn dag. Simple Happy Moment.

Krokodilgewijs door het salamander meer <3
Ik laat deze groene stille oase achter om de avond erna aan een uitgestrekt salamander meer boven Limoges tot stilstand te komen: Lac du Saint-Pardoux. Mocht ik niet zo’n goed road logboek hebben, had ik deze plek niet herkend als eentje waar ik 7 december 2017 halt gehouden heb. De vele sneeuw van toen heeft hier zeker mee te maken. Vandaag schijnt de zon en ik ben niet de enige met het lumineuze idee hier te chillen. De campers staan om de voor mij onbekende reden aan de andere kant van de weg braaf naast elkaar te pronken zoals enkel mobilhomes kunnen. Ik heb het rijk voor mij alleen. Queen of the lake. Het word een avondje volle manen met wat half geslaagde pogingen om deze digitaal vast te leggen met mijn Canon camera, waarvan ik het bestaan alweer even vergeten was. Ondanks de volheid van de maan, slaap ik als een roos met het zacht tikken van de takken. Vanaf de zon komt piepen door mijn gordijnen ben ik klaarwakker en klaar voor wat de dag brengen zal. Yep, ik ben zo'n échte ochtendmens. Een verschikking voor al die dit niét zijn. En dat zijn er heel wat, volgens mijn huidige statistieken. 100% wekker na 1 seconde, maar desalnietemin iemand die graag een extreem lang ochtendritueel houdt. En deze plek is werkelijk ideaal hiervoor. Na wat thee'tjes, lezen en stretchen, is de zon inmiddels sterk genoeg als aanmoediging het water in te gaan. Ik zwem, drijf, duik en relax. Tijd voor verkenning. Parallel met de oever watertrappel ik geruisloos naar het Oosten. De ogen nét boven water, benieuwd naar wat er zich achter de bocht zal afspelen. Over heel de breedte niets anders dan rimpelloos water, een brede strook dennenbomen met een koepel blauwe lucht. Het kan haast niet anders of ik flash even terug naar vorig jaar, naar een overvloed aan zulke landschappen tijdens mijn Zweden roadtrip. I love it! Terwijl ik huiswaarts krokodil wentel ik me in het aangename vrije gevoel dat samen komt met het besef dat ik hier echt helemaal alleen ben. Dat niemand weet wààr ik nu ben. Ondanks het luguber klinken van deze gedachte voelt het zo extreem goed dat zelfs mocht er me hier nu iets overkomen, ik er helemaal ok mee zou zijn. Niet omdat ik mijn levenszin verloren ben. Integendeel! Ik voél in heel mijn systeem dat ik leef. In mijn lichaam en mijn hart. En ja, ook nog steeds wat in mijn hoofd. Ik voel dat ik exact ben waar ik moet zijn en heb ongelooflijk veel zin in wat er nog komen zal. Ik voel verwondering en dankbaarheid, enkel versterkt door het beeld voor me: Mila die me voor de open deur van ons mini huisje, verscholen in het groen, opwacht. Thuiskomen.

My little mindgame
Met mijn trouwe viervoeter starend naar het water zoals zij dit alleen kan, neem ik mijn momentje voor mijn Little Mindgame met de focus vandaag op ‘horen’. Wat eerst als een complete stilte aanvoelt, krijgt meer nuances naarmate de tijd vordert met mijn ogen toe. Zachte natuurgeluiden, dichtbij en heel erg ver weg, aangevuld met een algemeen ruisen, voortgebracht door de drukke A20. De geluiden zijn zo subtiel dat het nagelknippen van iemand honderden meters verder het geluid van een blikseminslag die een massale eik in twee splijt evenaart. Nog ietsje later zorgt menselijke aanwezigheid aan de overkant van het meer voor een verstoring van het geluidenpalet. Jagers. Ik kan het niet helpen maar kom weer bij de bedenking waarom mensen jagen. Is het bij gebrek aan macht/uitdaging of avontuur? Hebben de jagers het jagen opgegeven in de slaapkamer naar het te geëmancipeerde stukje wild van weleer? Als mens hebben we uiteraard nood aan een zekere portie avontuur, vaak vertaald naar jagen. Jagen naar de beste koopjes, de beste cijfers van de klas of het behalen van de target. Geo catch en secret party’s of escape rooms voeden de jagershonger. Ik voed mijn honger door het jagen naar mooie plekjes, die net door deze extra moeite zeker 11% aantrekkelijker worden. Het wonderbaarlijke effect van het niet-weten. Avontuur tegenover plannen. Magie versus gemak.

"It takes me so long to figure out what I’m gone wear"
Zing ik mee in mijn blootje, beseffend dat ik al dagen wissel tussen twee outfits die steeds naar mijn huidige normen nog steeds niet vuil genoeg zijn om gewassen te moeten worden…. No manic monday’s here, wat niet zo verwonderlijk is wanneer je leeft zonder merkbaar verschil tussen maandagen en zondagen.

Mijn sociaal contact de laatste dagen is nog minder dan op het veldje, waar ik dagelijks contact had met Kathleen. Het waren dagen van veel kilometers waarbij mijmermomenten, filosofische opflakkeringen, nostalgische zwijmels en meditatiemomenten in elkaar over lijken te vloeien, allen in een aangename introspectieve modus. Misschien ook door het vooruitzicht één van de volgende dagen een bezoekje te brengen bij Julien en Michelle en hun twee jonge kinderen.

The Simple Live, en France
Het was Kathleen die me over hen vertelde en hun inspirerende manier van leven. Na een kort berichtje met de vraag of ik eens langs mocht komen, sta ik nu met mijn bus achter hun tiny house geparkeerd waar ik ’s nachts de zwijnen hoor rondsnuffelen. Na jaren op een boot te leven, heeft dit Frans-Amerikaanse koppen een oud huisje gekocht met huisnummer 16. Het laatste huis in het dorp met evenveel huizen als er nummers zijn. Hun stukje grond telt niet alleen een visvijver, zwemvijver, groentetuin en serre. De aanbouw, bovenbouw, het vissershuisje, tuinhuisje, schuur, tiny house en grote stacaravan getuige van hun ambitie in het uitbouwen van hun woonparadijs. Michelle vertelt met duidelijke en terechte trots over hun permacultuur tuin en het verloop van alle bouwprojectjes. Gelegen vlak naast een bos en tussen weiden, hebben ze niet veel redenen om hun plekje te verlaten. Ze werken van thuis uit en doen aan homeschooling. Ik word met open armen ontvangen door de zwangere Michelle, die voor de eerste keer ever een weekend zonder de jongens doorbrengt, als voorbereiding op een tiendaagse stilteretraite, vipassana op het einde van de maand. De enige moment dat dit kan, tussen de vele jaren van borstvoeding door. Deze open mensjes leven zo ontzettend puur. De manier hoe ze met de kinderen omgaat, zo vol geduld en met volle aandacht, pakken me. Dit is niet het standaard beeld dat naar boven komt wanneer ik denk aan vriendinnen met baby’s of kinderen. Ook hier is de key in heel dit systeem: tijd en geld. Met minder toekomen ten voordele van meer tijd hebben met al wat daar uit voortvloeit. Immens interessant. Daarnaast is het opnieuw hartverwarmend te ervaren hoe wildvreemde mensen me zo vol vertrouwen toe laten in hun leventje en hier helemaal niets voor terug verwachten. Blij dat ze kunnen helpen, blij met mijn aanwezigheid als persoon. Ik moet onwillekeurig terug denken aan het stemmetje van mijn vroegere buurvrouw die bij hoog en laag volhield dat mensen die iets gratis doen, zéker niet te vertrouwen ben. Ik schaam me diep in haar plaats, beseffend dat deze onzin-zin eerder een product van de maatschappij is, dan van zich zelf. Ik sluit mijn vierdaagse verblijfje af met een heerlijke douche en kom zo aan een gemiddelde van één warme douche per maand. De omtoer was meer dan de moeite waard, ook al betekende dit dat ik mijn eerste les op de schoolbanken van Gezondheidscoach moest missen. Ik ben ervan overtuigd dat de echt belangrijke lessen in het leven, zelden via Syntra tot bij jou komen.

De magie van het niet-plannen
Ik passeer Nemours. Het blijkt een supermooie stad te zijn met zijn grachten en lanen. Er zijn maar twee manieren om in een charmante stad te belanden. Ofwel kom je er na wat opzoekwerk, ofwel beland je er by accident, op den wilden boef, gelijk ze zeggen.   Mijn kans om ergens per toeval te belanden, is relatief groot dankzij mij ontregelde gps, die maakt dat doorheen het landschap cruise met mijn bus en de nummertjes van wegen volg met de namen van de grote steden in mijn korte termijn geheugen geprent. Van Vierzon langs Nemours naar Orleans. Simple as that :-)

Laatst vroeg weer iemand wat ik dan zoal hele dagen doe. Het lijkt voor werkende mensen precies moeilijk in te beelden hoe dagen verlopen wanneer je niét werkt. Alsof elke dag plots een 8 uur lange leegte zou hebben. Niets is minder waar. Ik verzamel kruiden, spendeer quality time met mijn hond, lees, schrijf en mediteer. Daarnaast maak ik tijd de lucht te observeren, noten te kraken en mijn beenhaar te epileren. Ik maak rijd- en reisplannetjes, fleur mijn dagboek op met aquarel en verzamel sint-janskruidzaadjes in zelfgemaakte envelopjes. Ik neem tijd om langzaam te eten, water te zoeken theemengelingen samen te stellen. Kortom, ik leef op het gemak.

BACK HOME

De laatste weken voelden als een tipje van de sluier dat opgelicht werd om me te laten zien hoe ànders het ook kan. Het is een belangrijke richtingaanwijzer voor me. Leven zonder koophuis, zonder vaste job en –grotendeels- zonder zorgen. Bij het maken van verse munt en lavendel en het eten van belachelijk veel okkernoten en –alweer- bramen, neem ik me voor deze simpele en gezonde manier van leven verder te zetten. Met fris in het geheugen de levende voorbeelden bij Kathleen en Michelle. Het is mogelijk, dat wéét ik zeker. Benieuwd of IK het kan, zeker in een wereld waar er andere heersende normen zijn, steevast te zien aan de snelheid van het leven. Dat het een uitdaging zal worden, staat vast. Om te beginnen, waag ik me opnieuw in het vakje ‘zelfstandige’, met alles wat daarbij hoort.   Ooit voelde deze stap als een stap naar vrijheid, momenteel is het vooral nog even slikken om weer administratief ‘slim’ te moeten denken. Maar het geeft me de vrijheid om Mojo Yoga te laten herrijzen en dat idee maakt me ongelooflijk blij. Mijn eigen trage ritme en consuminderen volhouden in mijn opnieuw sociale leven is nog een ander paar mouwen. Gelukkig ben ik omringd door mensen die deze waarden delen, al blijft het ook hier wat tegen de stroom in zwemmen. Afspreken zonder geld uit te geven is hier niet de standaard. Veel makkelijker gaan we een koffietje drinken of van een wijntje slurpen op een hoge barkruk aan de Grote Markt. En dat is plezant natuurlijk. Ik wil mijn hervonden waarden niet in de weg laten staan van dat wat mijn Mechelse leven het meeste kleur geeft: mijn sociaal leven. Benieuwd naar het balanceren op botjes met hakken in yoga outfit tussen boekhouder en dreadlockvrienden terwijl een koffie ondertussen 6 keer zo veel kost als bij Bar Tony, enkele weken terug en vele scrolls hoger :D

0 Reacties

The naked Mr Iglo

9/2/2019

13 Reacties

Ondertussen hier in Noord Portugal…
Op het stukje grond in Parque Natural de Douro op de grens met Spanje, dat ik al vele zonsopgangen mijn voorlopige thuis mag noemen. Veel gebeurt er hier niet. In hoeveelheid gezien dan...

Dan ga je met je schepje op pad, langs het krakkemikkelige bruggetje over de droge rivier, tussen het hoge gras en bramen, op zoek naar een plekje waar het makkelijk is een putje te graven. Terwijl ik besef dat het bijna middag moet zijn en ik nog steeds in onderbroek en t-shirt rondloop, hoor ik iets ritselen, niet ver van mijn blote voeten. Ondertussen ben ik blijkbaar al heel goed geworden in het neutraliseren van deze ‘verdachte ritselgeluiden’ in mijn hoofd. Als stadsgrietje zijn zo ongeveer àlle ritselgeluiden verdacht en per definitie bijgevolg klasseerbaar in het vakje “doesn’t matter”.

Niet alleen tijd om me eens aan te kleden, maar vooral om iets te ontbijten na die uren van zon groeten, koffie drinken en schrijven. Eetbare blokjes roze die zonet nog een door de buurvrouw gedoneerde rugbybalvormige meloen vormden, komen terecht bij de net geplukte bramen en rijpe peer die zowaar in mijn voortuin groeien. Nice!

Al een tweetal weken sta ik hier met mijn bus op stukje grond dat de Bretoense Kathleen twee jaar geleden gekocht heeft, met haar Portugese inmiddels ex-vriend. Haar piepkleine huisje, de kleurrijke camion van mijn buren en mijn eigen huisje zijn omringd met gele grassen, groene struiken en indrukwekkende rotspartijen. Verder is er niets. De lucht laat me onwillekeurig aan Arizona denken met zijn little fluffy clouds, waarbij de arenden (of zijn het gieren) het plaatje vervolledigen. The sunsets were purple and red and yellow. The clouds would catch the colours. That’s unique. The most beautifull skies I’ve ever seen, as a matter of fact. De sterren schitteren ondenkbaar fel aan het firmament en ik ontdek elke nacht nieuwe constellaties. Wat een zaligheid om met de achterdeuren open te slapen. Met zachtaardige Check en slungelachtige pup Estrella als waakhond. inclusief bijhorend geblaf naar alles wat beweegt en geluid maakt. Ik geniet van de routine die hoort bij het niet onderweg zijn, van het trage leven en de makkelijke toegang tot sociaal contact. De babbels hier scoren een pak hoger scoort dan die random babbel met de bakker. En niet alleen op intellectueel vlak. Kathleen en ik zijn een zalige match, ondanks (of net doordat?) we compleet anders zijn. Het valt vooral op hoe schattig en girlie zij is met haar lange blonde haar, verlegen glimlach en kleurrijke kleedjes. Het is echter ook zij die in vijgenbomen klimt en standaard op blote voeten loopt, ongeacht hoeveel prikkers de ondergrond rijk is met zijn stekelgrassen, keien en gravel. Ik besef hoeveel je van iemand kan leren zonder dat die persoon zich in de rol van leraar zet. Blij geïnspireerd te worden op vlak van Low Impact Living. En openheid. En flexibiliteit.

Want je moet toch maar over de nodige flexibele (verdraagzame) skills beschikken, om om te kunnen met een quasi willekeurige vreemde die hier ook op je erf loopt. Die elke dag vrijblijvend mee kan komen eten, je keukentje gebruiken of vragen komen stellen. Later vertelt ze me dat ze vertrouwt op het leven zelf, dat de mensen die vragen om langs te komen, hier voor een bepaalde reden zijn. Ze zal dan ook niet snel mensen weigeren. Ook bij het liften, vertrouwt ze er volledig op dat ze de lift krijgt die ze nodig heeft en haar iets bij brengt dat op deze moment nodig is. Mooie instelling! Terwijl ik mijn plekje wat aan het zoeken ben, laat zij zich vooral niet tegenhouden om lekker haar eigen ding te blijven doen. Zich ontspannen te wassen aan het bronnetje op het stuk land. Ongegeneerd. In haar blootje. Omdat het kan. Omdat het leuk is. En omdat ze de privaciy niet heeft van een eigen badkamer. Of de luxe van een douche hoe wij die kennen.
Ook voor mij even aanpassen. Iemand die je nog maar net kent zich aan de horizon van mijn schrijvershuisje -dat mijn bus nu is- zich naakt zien wassen, een toch wel intiem ritueel. Of hoeveel mensen zie jij zich wassen in jouw daily life? Ook haar vriend Yannick, de zeventig jaar oude bootbewoner die hier op bezoek is, past zich aan aan de gewoonten van het terrein. Enkele dagen later zie ik hem in de hete late namiddag dan ook aan de horizon, druk bezig zijn kapitein iglo baard en al hetgeen daar onder is te wassen met een kommetje en een kuip vers bronwater.

Maar waarom ook niet? Gisteren vonden we verkoeling aan de Douro, die hier door de olijfgaarden niet veel verder stroomt. Heerlijk. Ik had er niet eens aan gedacht om een bikini mee te nemen, zo vanzelfsprekend wordt naakt op een bepaald moment. Of ik zal het anders zeggen. Het is het naakt-kader dat gewoon wat meer ruimte heeft gekregen. Naakt zwemmen, naakt wassen en waarschijnlijk naakt slapen passen daar nog in. Om Mr Iglo naakt vis op het rooster boven het vuur te zien leggen, hoeft dan ook weer niet. Wat gelukkig ook niet gebeurt.

Anderen die je grenzen respecteren. Zo belangrijk. Maar dus ook anderen hun grenzen aanvoelen. Alweer een goede oefening voor deze steenbok die van nature liefst een duidelijk ‘do & dont’s’ op papier heeft. Niets duidelijker dan woorden. Al lijk ik meer en meer omringd te worden met mensen die blijkbaar genoeg hebben aan woordeloze communicatie. Slik. Hier gaan we weer. Oefenen in voelen. Verwarrend met momenten.

Zo ook met mijn hulp die ik hier al dan niet aanbiedt. Ultra vrijblijvend. De deal:
ik mag hier met mijn bus staan op Kathleens stuk grond en kan helpen, als ik daar zin in heb. Maar hoeveel ùùr dan? En op welke dàgen? En wat met het water? Moet ik dan morgen koken als ik vandaag met haar mee eet? Ik doe mijn best geen waterval aan vragen te produceren want so far is haar antwoord steeds hetzelfde: do as you feel.
Zo mooi.
En zo euhm open.
En zo … boeiend.

Ik lach eens, kijk even naar de grond en hoop dat ik haar niet beledig door de beslissingen die ik neem. Na enkele dagen besluit ik dat ze niet ze snel beledigd is, dankzij één van haar basisprincipes:

Dont take anything personal

Samen met een lach op mijn gezicht, komt ook de herinnering aan een mooi moment. Dat waarop een vriend me een tweetal jaar terug een pdf doorstuurde met vier belangrijke levenslessen, die me toen –en nu nog steeds – veel leren:

Be impeccable of words
Dont make assumptions
Don’t take anything personal
Always do your best.
(The four agreements)

Wanneer ik de volgende dag besluit in dezelfde area als gisteren boven omploegbare grond te hurken, ligt er een in twee gebeten slang, waar wespen druk bezig zijn het vlees op te eten. Slik. Tijd om te her programmeren…

Kathleen vertelt me later dat er enkel niet-giftige slangen en niet giftige schorpioenen zijn hier. Geen zwarte, enkel doorzichtige. Een vage herinnering uit één of ander survivalboek komt plots naar boven. Note to myself: geen schoenen ’s nachts buiten laten staan. En dus niet enkel omdat Estrella maar al te graag kauwt op alles wat al dan niet kauwbaar is… De pup woont hier exact even lang als ikzelf en heeft Mila de kans gegeven om zich over haar jaloerse aard te zetten. Onweerstaanbaar schattig, die uberflexibele pup, die amper weet wat er met zijn achterpoten gebeurt wanneer hij probeert te rennen.

De dagen gaan voorbij in een mooi evenwicht van nuttig zijn, ontspannen en me voeden. Leven in mijn bus en niét onderweg zijn, voelt op deze moment zelfs nog fijner dan een steeds veranderende skyline. Er komt een noodzakelijke rust bij het hebben van dezelfde horizon. Al zijn de kleuren en gevoelens elke keer anders. Het valt te betwijfelen of ik ooit om zal kunnen met volledig gebrek aan avontuur, verandering en spanning, maar het wordt me steeds duidelijker dat dit ook in kleine gekende dingen terug te vinden is. Weer een wijze les om mee naar huis te nemen. Één van de dagen, raap ik mijn lef bij elkaar over het smalste bruggetje ever het terrein af te rijden, de bergen van het Parque Natural in te rijden en zo mijn weg naar Mechelen aan te vatten. Tijd voor alweer een nieuw avontuur: ankeren.

Maar voor het zo ver is, dompel ik me nog met volle teugen onder in het bronwater dat mijn okselhaar verfrist, in de Portugese klanken en –off course- my beloved vanlife moments.

Na al die tijd sta ik nog steeds van sommige dingen versteld:
* Het is en blijft opmerkelijk hoe snel een onderbroek verslijt, zelfs met meer dan gemiddeld naakt te zijn…. Al heeft het gegeven dat er maar 6 basic zwarte slipjes in omloop zijn (plus 1 ‘mooie’ voor als de gelegenheid zich zou aandienen), er waarschijnlijk iets mee te maken.

* Dat wanneer ik tijdens een wifi-geörienteerd bezoekje aan Bar Tony in mini dorp Escalhao nog eens op een wc bril plaatsneem en bij een twist manoeuvre ontdek dat er gras aan mijn wc papier hangt na het afvegen, wel, dan besef je pas hoe normaal je het bent gaan vinden om in de natuur te gaan.

* Hoe moeilijk het is een deftig omeletje te maken wanneer mijn bus een veertien graden schuin geparkeerd staat. Ik ben mijn leveleerblokken kwijt; vergeten mee te nemen na een wazig ochtendvertrek zonder koffie. Laat het een les zijn. 1. Niet vertrekken zonder je koffie-shot en 2. Leg je blokken zo, dat je het merkt bij het wegrijden.

En zo blijft het leven spannend!

TRUST THE JOURNEY
Ciao

13 Reacties

Taking the time it takes

8/22/2019

1 Reactie

Taking the time it takes....

Misschien wel de belangrijkste les die ik geleerd heb in mijn (semi)nomadenbestaan de laatste kleine drie jaar. Deze zin pikte ik op in een boek. Ergens helemaal in het begin van dit avontuur, toen ik nog geen idee had waar de keuze om in een bus te gaan leven, naartoe zou gaan. Ik woonde toen twee maanden in de Franse Pyreneeën. Met het grote boek op mijn schoot, in mijn enige zetel, voor de kachel die warm brandt dankzij het vers gekliefde hout. Ik herinner me nog goed hoe mijn ruwe handen vol splinsters zaten en hoe ik me een houthakkersvrouwtje voelde. Jammer genoeg zonder bebaarde grote houthakker. Helemaal verdiept was ik in NORWEGIAN WOOD van Lars Mytting. Mooie prenten, pakkende interviews en ontzettend veel praktische informatie over het kappen, drogen en stapelen van hout op de Scandinavische manier. Hoe lang duurt het voor het hout droog genoeg is om op te stoken. Zo lang als het duurt.

Deze zin blijft me bij omdat wij mensen, graag een afgebakend antwoord hebben. Hoe lang ga je op vakantie? Hoeveel kost een yoga les? Hoe lang duurt een massage? Het geeft een houvast en zekerheid. Al legt het ook beperkingen op natuurlijk. Zou het niet zalig zijn op vakantie gaan tot je voelt dat je opgeladen bent of je eigen huisje mist? Waarom geef je niet gewoon wat je de yogales waard vindt, naargelang je budget. Is het zo gek dat een volledige lichaamsmassage de ene keer 75 minuten duurt en de andere keer 68? .... De laatste drie jaar heb ik geprobeerd om minder ‘vast’ te denken, wat alleen maar kan omdat ik uit het ‘vaste’ patroon gestapt ben. Opnieuw leven vanuit intuïtie in plaats van uit weten. Niet makkelijk voor deze –blijkbaar echte- steenbok, die graag dingen wéét, dol is op raadseltjes en weetjes.

Vertrekken met mijn bus, zonder plan, met het idee een jaar weg te zijn, bleek een veilig kader om te zien hoe het zou lopen. Kon ik weten dat het me zo zou veranderen? Natuurlijk niet. Je loopt een zonnige berg op tussen appelbomen en wil graag al beslissen wat je gaat doen eens je de top haalt. Rusten in de schaduw, iets bestellen om te drinken of appels plukken. Zonder nog maar in te kunnen beelden welke mogelijkheden er zijn achter de berg. We gaan bij het plannen er vaak van uit dat de omstandigheden hetzelfde zijn als nu. Dat we nog gezond zijn binnen 5 jaar, wanneer we loopbaanonderneming zullen nemen. Dat we nog samen zullen zijn met onze partner. Dat onze ouders er zullen zijn om voor de kinderen te zorgen. Dat het bedrijf nog bestaat tegen dan.
Maar dan komen we boven op die berg, en blijkt er niet gewoon een zonnige appelboom bergaf te zijn, maar een drukke stad, een storm met bliksem en donder of… een woestijn. Gevaarlijk om ervan uit te gaan dat dingen het zelfde blijven.

Ik ben al even aan een boek aan het werken. “Even” neemt hier in deze context de dimensie aan van “maanden”, misschien al wel een jaar. En dan hoor ik zo hier en daar dingen als ‘Mijn nonkel heeft een boek geschreven op 4 maanden.’ En ‘Míjn yogaleerkracht haar vierde boek ligt in de winkel.’
Stoort het me dat ik er ‘nog altijd’ aan bezig ben? Wel ja. Dat stoort me. Gigantisch. Met momenten. Erger vind ik de twijfels die volgen. Wordt het stemmetje luider dat zo graag van zich laat horen “misschien kán je het gewoon niet” of “als je het écht wou, dan was het al lang afgeweest”. Is dat zo? Kan zijn. Maar dan kijk ik eens rond me en moet ik eens lachen.

In het leven dat ik kies om te leven, graaf ik een put in het bos voor ik naar het toilet ga, wandel ik naar de rivier om me te wassen en fiets ik 45 minuten bergop in de broeiende zon om mijn hoofdstuk 6 door te kunnen mailen naar mijn schrijfcoach. Ondertussen maak ik tijd om te praten met de mensen die ik onderweg ontmoet, tijd om van het veranderende landschap te genieten en mijn Frans en Spaans op te schroeven. En ja... dat heeft consequenties. Ik ga sowiso nog meer grijze haartjes hebben dan de huidige 7 tegen dat mijn verhaal neergepend is, dat is een feit. Maar ik zal het doen op mijn eigen tempo en mijn eigen manier. En dan duurt het zolang het duurt. Exáct zo lang zelfs 😋

Durf leven in het nu. Durf luisteren naar wat goed voelt. Durf los te komen van wat hoort, zou moeten of verwacht wordt.
Sinds enkele dagen help ik de Franse Kathleen op haar stuk grond met braambessen plukken, houten constructies maken, sint-janskruidolie macereren en nog miljoen andere dingen. Hartverwarmend te zien hoe zij leeft op een stuk grond in een natuurpark in Noord Portugal, vlak bij de Spaanse grens. Off grid, dus zonder adres, waterleidingen of aansluiting op het electriciteitsnetwerk. Of inkomen. Haar spaargeld steekt in het stuk grond waar ze het laatste jaar met hulp van vrijwilligers een huisje in elkaar heeft geknutseld. Eentje waar de planken in verschillende kleuren over elkaar getimmerd zijn, de ‘veranda’ een constructie van gevonden takken is en de badkamer euh niet bestaande. Wel is er een mini bronnetje die over loopt in een kikkerpoel, waar we drink-, was- en kookwater tappen: een doekje voor de bidon-opening filtert blijkbaar goed genoeg om niet ziek te worden. Kathleen en ik delen kruidenkennis, massagetechnieken en een voorliefde voor verbindende babbels. Gaan naakt zwemmen in de rivier en bevrijden zwerfhonden uit de vossenkooi. Mooi toch hoe iemand die ik vijf dagen geleden nog nooit ontmoet had, me als een vriend opneemt in haar leven en deelt wat ze heeft. Zo ontzettend anders dan de wereld waarin ik opgegroeid ben, waar mijn buurvrouw iedereen die ze nog geen twintig jaar halsstarrig ‘vremden’ blijft noemen. Maar gelukkig ben ik niét te oud om bij te leren. Dankzij de mensen die ik ontmoet. Tijdens het reizen of gewoon, in mijn achtertuin.

Neem bijvoorbeeld Hannah, die zo gevoelsmatig haar kinderen opvoedt, dat ik er de tranen van in mijn ogen krijg als ik er opnieuw aan denk. Hoe veel melk heeft een baby van 3,5 maanden nodig? Zoveel als hij drinkt en mijn borst aankan. Is het wel ok dat een kind bij zijn ouders slaapt? Als het goed voelt voor het kindje én voor de ouders, waarom zou het dan niét ok zijn? Klinkt zo ongelooflijk (intuïtief) logisch en toch… Toch hoor ik van genoeg vriendinnen dat ze ermee inzitten dat hun baby volgens Kind en Gezin te groot, te klein, te zwaar of te mager is. Why worry? De baby lacht, is gelukkig en groeit op zijn eigen tempo, zich niet al te veel aantrekkend van de K&G statistieken. Mooi toch?

Waarom vasthouden aan gemiddelde waarden? Er is slechts een gemiddelde omdat er ook groter en kleiner is. En moet zijn. Ik pleit voor biodiversiteit. Bij mensen, ja ☺️ In wat we doen, hoe we er uit zien, wat we eten. In hoe traag we bewegen, hoe we wonen, al is het in een zelf geknutseld huisje boven op een berg, een camion of een herenhuis. Find what feels good.

Mensen zijn kuddedieren, maar dat wil niet zeggen dat jij als schaapje eens niet kan blaffen of een piercing hebben, right? Minder oordelen naar anderen, helpt om meer uniek te durven zijn. Wees fier op die grote neus, dat belachelijk mooi krullend haar, je pannenkoekenpoep of miljoenen lach rimpeltjes. Schaam je niet voor die lelijke tribal tatoeage, je lengte of je hangborsten. We zijn allemaal de meest ideale versie van onszelf. Met de genen die we hebben, de voorgeschiedenis van onze (groot)ouders, hun én onze ervaringen en beperkingen, staan we op het evolutionair gezien hoogste punt. Natuurlijk evolueren we nog. Als individueel persoon, dankzij de mensen rondom ons. Dus wees zélf diegene die een positieve invloed heeft op de groei van de mensen rondom jòu. You make the difference. The difference. Ja 😀
En zo groeien we elk nog meer uit.
Hoe lang dit duurt?

As long as it takes 😇

1 Reactie

<<Vorige

Sensory Overload

Stilte Challenge

Bad Yogi met congé

Bad Yogi met conge

#beentheredonethat

Not all those who wander are lost

Over zwarte okselschaapjes en spaghettimonsters

Met één voet in elke wereld

The naked Mr Iglo

Taking the time it takes

Author

Archieven